[7. Gün - Gündüz Safhası | Kotegawa Chisa] Orman

[Kotegawa Chisa]

Hayatımdan daha değerli bir şey kaybettim... Yani hayatımın pek önemi yok ama burada çok fazla değer verdiğim bir şeyi kaybettiğimi söylemeye çalışıyorum. Yoksa tanımadığım bir insanı kurtarmak için dahi hayatımdan vazgeçebilirim, benim için önemli şeyler değil bunlar. Benim için asıl önemli olan şey kınım! O yüzden hissettiğim acının beni durdurmasına izin vermemeliyim. Hayatımı kaybetmek pahasına olsa da onu geri almalıyım. Usagi-san'ın garip öfke problemini hesaba katarsak bu pekte imkansız değil ama buna hazırım. Öldüğüm anda kınım elimde olduğu takdirde pişman olacağımı düşünmüyorum, işte benim için o kadar önemli.

Vücudumun her yerinde hissettiğim acılara rağmen bir kez daha derin bir nefes aldım, vücudumu chakrayla kapladım ve kendimi ileriye doğru itmeye başladım. Bunu yaparken ciğerlerimi, kollarımı bırakmaya hazırım... Gerçi bir kolumun kalması gerekiyor, yoksa kınımı kucaklayamam... Tamam! Bir kolumu bırakmaya razıyım! Yeter ki tekrardan onu avucumun içerisinde hissedebileyim.

[GM - Naruto]

Derin bir nefes alıyorsun yeniden ve tüm imkansızlıkları yoksayarcasına vücudunun tüm kaslarını chakrayla dolduruyorsun. Vücudunu tüm gücünle ileri doğru iterken ciğerlerine doldurduğun havayı dudaklarının arasından sertçe salmaya başlıyorsun. Öyle ki, saçının perçemleri hafif hafif uçuşuyor çıkan havanın basıncıyla. Ağaç gövdesi hafifçe titriyor, misinalar metalik bir gıcırtı çıkarıyorlar. Tel, vücuduna değen yerlerini kesmeye başlıyor. Metal misinanın kestiği yerlerden hafif hafif kan damladığını hissediyorsun tüm vücudunda.

Bir an sonra ise, zincirleme bir reaksiyon başlarmış gibi pıtır pıtır açılmaya başlıyor seni bağlayan misinalar. Vücudun öne doğru boşluğa düşüyor ve dengeni kuramayıp öne kapaklanıyorsun. Vücudunun her yerinde şiddetli ağrılar mevcut, ancak özgürlüğün verdiği hafif bir rahatlık da var üzerinde. Birkaç saniye boyunca kendini toparlayamıyorsun ve olduğun yerde kalıyorsun. Kıçının üstünde oturmaktasın, çenen ve göğsünün üst kısmı ise toprak zemine temas etmekte. Kolların iki yanda açık, ellerinin üst kısımları toprakla temas etmekte.

Alıp verdiğin nefesler boğazını yakıyor. Vücudunu kesen misinaların bıraktığı izler cayır cayır yanmakta. Kafan dumanlı. Ayağa kalkacak gücün olup olmadığına emin olamıyorsun. Dahası, o gücü kendinde bulsan bile ne kadar devam edebileceğin bile bir soru işareti senin için.

[Kotegawa Chisa]

Verdiğim nefesle doğru orantılı bir şekilde artan yaralarım beni durdurmak için yeterli olmadı. Sadece irade gücüyle bilincimi koruyabildiğim bu anlarda defalarca kez pes etmeyi düşündüm. "Sadece bir kın için kendimi bu kadar zorlamama değer mi? Zaten yaralıyım, daha da fazla yaralanacağım. Misinalardan kurtulduktan sonra yürüyebilecek miyim ki?" diye düşünmeden edemedim. Yine de bu düşünceyi kısa bir sürede aklımdan atarak kendimi itmeye devam ettim, taa ki misinalardan tamamen kurtuluncaya kadar. Özgürlüğüme kavuştuktan sonra ilk yapmaya çalıştığım şey ayağa kalkmak oldu fakat vücudumu hareket ettiremeyecek kadar yorgundum. Hayatımın hiçbir evresinde hissetmediğim kadar büyük bir acı hissediyor, aldığım nefes bile ciğerlerimi kavuruyor, beynimi dahi doğru düzgün kullanamıyordum. Bu anlarda bir nebze de olsa kendime gelmemi sağlayan şey sayıklamam oldu. Sürekli olarak, olabildiğince sesli bir şekilde "Başarabilirsin." diye hatırlatıyordum kendime. Her ne kadar bunu söylerken dudaklarım, dilim, damağım, boğazım ve ciğerlerim acıyor olsa da ayık kalmak için yapmam gerek diye hissediyordum. Bir anlığına yaşadığım dalgınlık beni saatlerce uyutabilir, biricik kınımdan ayrı bırakabilirdi.

Beynim ve kaslarım yerde kalmam için ısrarcı olmasına rağmen kalbim hareket etmem gerektiğini söylüyordu. Geçen her saniye kendimden bir parçanın daha eksildiğini hissedebiliyordum. Ustamın kınına neden bu kadar önem verdiğini sonunda gerçekten de anlamayı başardım. Hayatımda yaşadığım en iğrenç hisleri şu anda yaşıyorum. Butsuo-san'ı kestiğimde, Usagi-san'ı kestiğimde, Koshiro-san'ı kestiğimde dahi bu kadar kötü hissetmemiştim. Sanki ruhumun bir parçasından daha da fazlasını kaybetmiş gibiydim. Doğru düzgün düşünemiyor olmama rağmen garip bir şekilde sakindim ve kendime inanıyordum. Misinaların kestiği bölgelerden akan kanı gördüğümde dahi düşünebildiğim tek şey kınımdı. Mantıklı bir şekilde düşünebilseydim hareket etmemem gerektiğini fark edebilirdim. Mağlubiyetle sonuçlanan oldukça sert bir dövüşün ardından vücudumun tamamını misinayla kesmiştim. Kaybettiğim kanın haddi hesabı yoktu. Birkaç saniye sonra kan kaybından ölebilirdim dahi fakat o anda bunların hiçbirini düşünmedim. Acıyı her hissedişimde kınım gözlerimin önüne geliyordu, bu da bana ihtiyacım olan azmi sağlıyordu.

Oldukça kötü bir durumdaydım yine de ayağa kalkmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Birkaç adım sonra devrileceğimi bilmeme rağmen sadece ilerlemem gerekiyordu. Kalbimin bunu başarabilecek kapasitede olduğunu biliyordum, en azından kınımı tekrardan ellerimde hissedene kadar vücudumu kanla doldurmaya devam edecekti. Yani öyle olmasını umuyordum.

Usagi-san'ın beni öldürebileceğinin bilincindeydim, zira kendisi öfke problemleriyle uğraşan bir insan. Atacağı bir tekmeyle birlikte kalbimin atışları sonlanabilirdi. Bu yüzden onu gördüğüm anda kınımı istemem gerektiği kanısına vardım. Sonrasında beni öldürecek olsa dahi elimde kınımla birlikte ölmek istediğimi iletecektim ona. Her ne kadar öfkeli birisi olsa dahi kendisiyle aynı alınbandını taşıyan bir shinobinin son isteğini yerine getirmemezlik yapmayacaktır. Ama bunun için öncelikle onu bulmam gerekiyor. Doğru düzgün göremeyen gözlerim, gördüklerini doğru düzgün işleyemeyen beynimle bunu başarabilecek miyim peki?

[GM - Naruto]

Zar zor ayağa kalkıp adımlamaya başlıyorsun. Ara ara sendeliyorsun istemsizce. Çevrene bakınıyorsun birilerini ya da bir şeyleri görebilmek umuduyla. Ancak halihazırdaki pozisyonunda farklı bir şey çarpmıyor gözüne. Yanmış ağaçların olduğu bölgenin biraz dışında, güneyindesin. Bölge sağında kalıyor. Hafif bir rüzgar esiyor seni rahatlatmak istercesine. Gelgelelim bir anlık serinlik hissi dışında bir fayda görmüyorsun bundan. Başında şiddetli bir ağrı var. Ara ara attığın adımlar ayaklarını yerde sürümeye dönüşüyor. Bir şekilde ayakta kalmayı ver yürümeye devam etmeyi başarıyorsun kınına duyduğun özlem sayesinde. Kuzeye baktığında ilk geldiğinde görmüş olduğun geniş alanı ve yıkıntı kayalıkları görebiliyorsun. Güneyinde buraya gelirken katettiğin geniş boşluk yol mevcut. Tam karşında, batıda ise orman sağlıklı ve normal görünmekte.

[Kotegawa Chisa]

Toprakla temas eden bacağıma kuvvetimi verdiğim anda hissettiğim acının şiddeti katlanarak artıyor, kıyafetlerim gittikçe daha da kızıla bürünüyor olmasına rağmen yürümeye devam ediyorum. Daha da kötüsü bütün bunları, birkaç saat önce pes ettiğimi söylememe rağmen beni ölümüne tekmeleyen bir kunoichiyi bulma ümidiyle yapıyorum. Peki ne uğruna? Sadece birkaç bin Ryo değerindeki, dünyanın üzerinde herhangi bir yerde bulunabilecek sıradan bir katana kını için. Aradığım kın ailemden bana yadigar kalmış bir nesne değil, garip özellikleri yok, dediğim gibi sıradan bir kın... Dışarıdan bakıldığında ne kadar da aptalca görünüyor değil mi? Ama öyle değil. Benim bu ormanda kaybettiğim şey ruhumun bir parçası. Her ne kadar bugüne kadar insanın hayatından daha değerli bir şeyin olamayacağını düşünüyor olsam da yanılmışım. İnsan bazı şeylerin değerini gerçekten de kaybettiğinde anlıyor... Hayatta bazı şeyler kaybedilmeyecek kadar değerlidir. Bu aile yadigarı bir yüzük, sevdiğinden aldığın bir çiçek, hatta yemek çubuğu bile olabilir. Normalde insanlar bunları kaybettikleri takdirde öfke ve çaresizlik duygularını tadarlar fakat ben ikisini de tatmadım. Ne ruhumu bir parçasını elinde bulunduran Usagi-san'a öfkeliyim, ne de bir çaresizlik hissediyorum. Usagi-san'a neden öfkelenmediğimi anlayabiliyorum, zira aynı alınbandını taşıyoruz. Birkaç gün sonra göreve çıkabileceğim bir insana karşı nasıl kin besleyebilirim ki? Çaresizlik konusu ise biraz karışık. İçimden bir his ilerlemeye devam ettiğim sürece kınımla kavuşabileceğimi düşündürüyor. Yani Usagi-san her ne kadar öfkeli biri olsa dahi kötü birisi değil. Eminim ki derdimi ona anlatabilir ve kınımı geri vermesini sağlayabilirim.

Batıya doğru, ormanın daha önce girmediğim kısımlarına doğru hareketimi sürdürürken içinde bulunduğumuz sınavın ne kadar saçma ve anlamsız olduğunu bir kez daha anladım. Birbirimizi öldürsek dahi herhangi bir şekilde müdahale edilmeyeceğini bilmek beni gerçekten de korkutuyor. Zaten bu düşünce beni korkuttuğundan ötürü ilk gün takım arkadaşlarıma herkesi eleme fikrini sunmuştum. Her ne kadar kendi köyümden olan insanlara katanamı doğrultmak canımı acıtıyor olsa da bunu yapmaya hazırdım. Ryu-san ile fikir anlaşmazlığı yaşamasaydık belki şimdi çoktan sınavı bitirmiştik. Sonuçta ne kadar güçlü olurlarsa olsunlar Kurosawa-san ve Butsuo-san'ın ilk gün bizden kaçmasını engelleyebilirdik. İki takımı ikişer kişi bıraktıktan sonra da diğerlerine odaklanma şansımız olacaktı. Bu sayede minimum sayıda insanı yaralayacak ve protesto etmek için parşömenleri parçalayacaktık. Lakin Ryu-san ile aramızda gerçekleşen iletişim sıkıntısından ötürü birbirimizi tam olarak anlayamadık. Parşömenleri parçalama konusunda benimle aynı düşüncede olmadığından ötürü mükemmel planım altüst oldu. Zaten sonraki günlerde de böyle bir şansı elimize geçirme fırsatımız olmadı.

Neyse, olan oldu. Yapacak bir şey yok, yoluma devam etmeliyim. Ormanın iç kısımlarına ilerlemeli ve Usagi-san'ı bulmalıyım. Hissettiğim acılara katlanmalıyım, sadece birazcık daha katlanmalıyım. İçgüdülerim yakında onu bulabileceğimi söylüyor.

[GM - Naruto]

İlerlemeye devam ediyorsun gittiğin yönde. Her adımın sana adeta acı veriyor. Ne kadar süre geçtiğini algılayamadan, gelmiş olduğun yıkık ağaçlarla dolu patikayı aşmış ve ormanın normal doğal sınırına girmiş oluyorsun. Kuzeyindeki yıkık kayalarla dolu kamp alanı sağındaki sık ağaçlar sebebiyle görüşünden kayboluyor. Görebildiğin yegane şey ağaç, ağaç ve ağaç. Tellerin vücudunu kestiği noktalardaki sızıntı şeklindeki kanamalar hafif hafif pıhtılaşmaya başlıyor. Aktif kanaman duruyor. Ancak nefeslerin git gide derinleşiyor. Bilincindeki dumanın yoğunluğu gitgide artmakta. Dinlenmen gerektiğini biliyorsun, dinlenmeden ne kadar devam edebileceğini ise asla kestiremiyorsun. Gördüğün geniş açıklıktan çok uzaklaşmış değilsin, muhtemelen üssün çevresindeki ağaçlık alanlarda dolanıyorsun şu an.

[Kotegawa Chisa]

Kendimi olduğum yere bırakmak, güneş tekrardan doğana kadar aralıksız bir şekilde uyumak istiyorum. Her ne kadar mayhoş bir şekilde esen rüzgar beni buna teşvik etse daha durmanın zamanı gelmedi. Her ne kadar bacaklarımın ağırlaşmaya başladığını hissetsem de ilerlemem gerekiyor... Gerekiyor ama daha ne kadar ilerleyeceğim? Daha ne kadar bu acıyı çekeceğim? Kınıma ulaşabilecek miyim? Ulaşırsam elde edebilecek miyim? Bilmiyorum... Bilmiyorum fakat bu düşüncelerin aklımı kurcalamasına izin vermemeliyim. Sadece bir anlığına dahi olsa rahatlarsam tekrardan ayağa kalkacak gücü bulamayacağımı düşünüyorum. Daha ne kadar devam edebileceğimi de bilmiyorum, o yüzden ilerlemeye devam etmeliyim. Ormanın içerilerine doğru olan yavaş ama azimli hareketimi sürdürecek ve Usagi-san'ı bulacağım. Büyük ihtimalle parşömenleri sakladıkları yerin yakınlarında dinleniyordur. Gittiğim her bölgede üssün merkezi sayılabilecek bir nokta vardı, eminim ki burada da vardır. Bir kulübe veya ona benzer bir şey bulduğum takdirde Usagi-san'ı da bulabileceğimi düşünüyorum. Usagi-san'ın kulübenin içerisinde olacağını sanmıyorum ama kulübeyi görebileceği bir yerde olduğuna eminim.

[GM - Naruto]

Üssün merkezi olduğunu düşündüğün yönü hedefleyerek o doğrultuda ilerlemeye başlıyorsun. Yolculuğun nispeten kısa olduğunu gayet net bilmene karşın, sana çok uzun sürmüş gibi geliyor bu yol. Açıklık alana ulaştığında, buranın adeta bir savaş alanı olduğunu görüyorsun. Çembersel olarak çok geniş bu alan resmen kel, zeminde bir kaç günlük yanık ve/veya parçalanmış ağaçlar seçebiliyorsun. Alanın merkezinde ise kocaman bir taş ve kaya yığını mevcut. Öyle ki minik bir tepeyi oluşturmuş haldeler. Çevrede herhangi bir kulübe veya benzeri bir yapı yok ancak bu kayaların arasına baktığında yıkıntıların arasında işlenmiş keresteler seçebiliyorsun. Bu da muhtemelen burada bir yapı varsa bu taş yığınının altında kaldığına işaret ediyor senin için. Gel gelelim ki bu yıkıntılar da bir kaç günlük, yani sen uyurken olmuş ve Usagi altına kalmış olamaz.

Çevrene bakındığında, kabaca geldiğin yönde ve alanın dışındaki bir ağacın tepesinde bir silüet görüyorsun. Farkındalığın sayesinde göz ucuyla bunu yakalamış durumdasın ancak kim ve ne olduğu hususunda bir fikrin yok zira epey kötü durumdasın. Yaralarının sürekli zonklaması ve üstüne ekstra efor sarfedip yürüyor ve çevreyi araştırıyor oluşun bayağı bir seni yormuş durumda. Chakran az değil, fakat asıl dert vücununun bitmiş olması. Chakra yoğurmaya kalksan ne dumanlı kafan ne de üzerinden tren geçmişe dönmüş bedenin bunu kaldıracak.

Zemin çok çekici geliyor uzanıp uyumak ve dinlenmek adına.

[Kotegawa Chisa]

Attığım her adımla birlikte ağırlaşan vücudum, çoktan sınırlarını aştığını ve dinlenmesi gerektiğini bana iletmekten çekinmiyor. Gittikçe aldığım nefeslerin arasındaki süre azalıyor ve ciğerlerimi doldurduğum havanın miktarı artıyor. Yine de harap ve bitap düşmüş vücudum bir şekilde ilerlemeye devam ediyor. Yerdeki toprak zeminin, dünya üzerindeki en yumuşak tüylerden yapılmış yatak gibi gözüktüğü bu anlarda ilerlemek için gerekli olan azmi kendimde bulabilmeyi başardım. Aslında birkaç dakika süren fakat saatler sürmüş gibi hissettiğim bu yolculuğum esnasında acıya dayandım ve aradığım şeyi bulmaya yaklaştım. Ağacın üzerinde gördüğüm siluet Usagi-san'a ait, ya da öyle olmasını umuyorum diyelim. Doğru düzgün düşünemediğim bu anlarda aklımın bana bir oyun oynayıp oynamadığından emin olamıyorum. Yine de yapabilecek daha iyi bir şeyim olmadığından ötürü adımlarımı gördüğüm siluete doğru çeviriyor ve ilerlemeye başlıyorum. Yol esnasında vücudumu da bir kez daha kontrol etme fırsatı buluyorum garip bir şekilde. Her yerim kesiklerle dolu, güzelim kıyafetim de tamamen kızıla bürünmüş vaziyette. Beni gören birisinin, beni ceset sanması hiçte olanaksız değil. Özellikle Usagi-san'ın beni gördüğünde bayağı şaşıracağını düşünüyorum. Birkaç saat önce ağaçlardan birine bağladığı pembiş kızcağızı kızıla boyanmış, karşısında yarı ölü vaziyette görecek de şaşırmayıp ne yapacak?

Siluetin yanına vardığımda, eğer karşılaştığım kişi Usagi-san olursa ona seslenmeyi düşünüyorum. "Usagi-san!" Sesimi ne kadar çıkartabileceğimi bilmiyorum ama Usagi-san gibi bir shinobinin beni fark edeceğini düşünüyorum... Asıl garip olan şey beni şimdiye kadar fark etmemiş olması. Acaba gerçekten de düşündüğüm gibi aklım bana oyun mu oynuyor? Gerçi oynuyorsa da yapabileceğim bir şey yok, daha fazla ilerleyecek takatim kalmadı. Yani ya gidicem, ya da gidicem.

Usagi-san'ın dikkatini üzerime çektikten sonra da gayet kibar bir şekilde konuşmama başlayacağım. "Kınımı geri almaya geldim Usagi-san. Rica etsem onu bana verebilir misin?" Elbette karşılaştığım kişi başka birisi olursa cümlelerimi ona göre düzelteceğim. Gerçi Kurosawa-san veya Ringo-san'ın üste olduğunu düşünmüyorum. Buralarda bir yerlerde olsalardı en azından dövüşü izleyeceklerini düşünüyorum, ki böyle bir durumda onları fark ederdim. Neyse! Umalım da aklım bana oyun oynamıyor olsun.

[GM - Naruto]

Buradan devam : viewtopic.php?f=114&p=9013#p9013