[7. Gün - Gündüz Safhası | Kotegawa Chisa] Orman

[Kotegawa Chisa]

Herhangi bir ses duyana kadar oturmaya devam edeceğim fakat bunu uzun süre gerçekleştirebileceğimi de düşünmüyorum. Kısa bir süre sonra sıkılacağımı düşünüyorum. Umarım Sutashika-san yakında kendini göstermeyi tercih eder.

[GM - Naruto]

Beklemeyi sürdürüyorsun, herhangi bir ses duymuyorsun. Usagi ve Sutashika'nın uzakta olmadığına eminsin. Bir değişiklik yok.

[Kotegawa Chisa]

Hareket edeceğimi söylemiştim fakat fikrimi değiştirdim. Ne demiş atalarımız? Sabreden kunoichi muradına ermiş. Ne kadar da doğru bir söz.

[GM - Naruto]

Usagi ağaçların arasında beliriyor, Suta ise görüş açında değil. Ancak çevrede olduğuna eminsin. Usagi'nin çıktığı ağaçlıkların civarında tam yerini tespit edemesen de bir hareketlilik mevcut.

Buradan devam : viewtopic.php?f=114&p=8714#p8714

[GM - Naruto]

Bu tura ektir : viewtopic.php?f=114&p=8773#p8773

Aldığın her bir darbede vücudun ağrı sınırlarını zorlamayı sürdürüyor. Bilincin hala açık, kendindesin. Kılıcın halen elinde. İstersen hareket edebilecek durumdasın. Ancak aldığın hasarın düzeyini bilmiyorsun. Ardı ardına darbeler aldığın için vücudunun son durumu hakkında düşünmeye ve hasar tahlili yapmaya fırsat bulamıyorsun. Halihazırda kalıcı bir hasar almış bile olabilirsin.

Rakibinin tekmelerini hınçla ve kontrolsüzce savurduğunu biliyorsun. Gövdene arka arkaya benzer şekilde bu tarzda darbeler almaya devam edersen bunun sonuçlarının ciddi olabileceğini öngörüyorsun. Ancak sınırlı tıbbi bilgin sana yalnızca bu kadarını söylüyor.

[GM - Naruto]

Bu turdan sonrasını anlatmaktadır : viewtopic.php?f=114&t=758&start=50#p8850

Gözlerini hafifçe aralıyorsun. Dudakların kuru ve ağzında acı bir tat hissediyorsun. Refleksif olarak doğrulmak için hareketleniyorsun gözlerini hala tam açamamışken. Ancak seni kısıtlayan bir şeyler var. Keskin acı, sen zorladıkça vücuduna baskısını arttırıyor. En nihayetinde, şimdilik hareket edemediğini kabullenerek gözlerini açıyorsun.

Bir ağaca bağlanmış durumdasın misinalarla. Her iki kolun gövdenin iki yanına yapıştırılmış halde. Göğsünün ve karnın üzerinden misinalar geçiyor. Ellerin kalça hizanda ve nispeten gövdenin arkasında kalmaktalar. Katananın ve kınının artık üzerinde olmadığını farkediyorsun. Etrafta kimse yok. Ne kadar baygın kaldın, bilmiyorsun. İzcilik konusunda kendini biraz daha geliştirmiş olsaydın güneşin konumundan bir tahmin yürütebilirdin belki, ancak halihazırda fikirsizsin.

[Kotegawa Chisa]

Gözlerimi açtığımda kendimi zifiri karanlık bir suyun içerisinde süzülürken buldum. Buraya gelmeden önce yaptıklarıma dair anılarım pek düzenli değildi, bir şeyler hatırlıyordum fakat tam olarak neler yaşandığını hatırlayamıyordum. Anılarımın belirli kısımları özellikle hafızamdan silinmiş gibi hissediyordum. Vücudumdaki ağrılar hala duruyor olduğundan ötürü yaşadığımdan emindim fakat ne hareket edebiliyor, ne de konuşabiliyordum. Gözlerimin açık olduğunu biliyordum fakat hiçbir şey göremiyor oluşum emin olamamamı sebep oluyordu. Yine de kesin bir şekilde hissettiğim ve emin olduğum bir şey vardı, canımın dayanılmayacak bir şekilde yandığı. Hissettiğim bu acı bana yaşadığımı hissettiriyordu fakat kısa bir süre sonra bu hissimi de kaybetmeye başladım. Çok ama çok yavaş bir şekilde bu ağrılar son buldu ve o anda öldüğümü düşünmeden edemedim. Yine de neden böyle bir yerde olduğum anlam veremiyordum. Burası daha çok kötü insanların geleceği, cezalarını çekeceği bir yere benziyordu. Egoistlik olarak görülebilir fakat burayı hak ettiğimi düşünmüyorum. Elbette bende birkaç kez kötü şey yaptım, mesela bir kere yalan söyledim ama bunun sebebi vardı. Durduk yere yalan söyleyecek bir insan değilim ben.

Uzun bir süre süzülmeye devam ettikten sonra artık umudumu kaybettim. Anılarımın hala yerinde olan kısımları teker teker gözlerimin önünden geçti. Doğduğum andan Usagi-san ile karşılaşana kadar bütün anılarıma sahiptim fakat sonrası yoktu. Bir şeyler yaşadığımı biliyordum fakat tam olarak ne yaşadığımı da bilmiyordum. Bu durum da açıkçası beni bir hayli rahatsız ediyordu. Acaba Usagi-san'a kötü bir şey mi yaptım diye düşünmeden edemedim.

Sorularımın cevabını bulmam pekte uzun sürmedi. Yani aslında uzun sürdü ama burada çok vakit geçirdiğimden ötürü bana oldukça kısa gibi geldi. Suyun diğer tarafında gördüğüm parlak bir ışık yavaşça bana yaklaştı ve kolumdan tutarak beni suyun içerisinden çıkarttı. Ciğerlerime dolan oksijenle birlikte tekrardan hayata döndüğümü hisseder gibi oldum. Birkaç kez derin bir şekilde göğsümü oksijenle doldurduktan sonra oldukça tanıdık bir sesin "Bitirdin mi?" dediğini duydum. Bakışlarımı parlak ışığa çevirdim fakat o kadar parlaktı ki kafamı çevirmek zorunda kaldım. "Aah~~ Çok mu parlak, özür dilerim." Üzerinde durduğum zifir karanlık suyu izlerken ışığın parlaklığını yavaşça kaybettiğini gördüm. Bakışlarımı bir kez daha kaldırdım ve karşımdaki sesin sahibine baktım. Gözlerimiz kesiştiği anda şaşkınlıktan birkaç saniyeliğine dilim tutuldu. Karşımdaki sesin sahibi kendimden başkası değildi.

"Sonunda seni bulabildim, nasılsın? Bayağıdır buralarda olmalısın, özür dilerim daha erken gelmem gerekirdi." Suratında mahcup bir ifadeyle birlikte bu sözleri sarf eden Chisa'yı görüyor ve duyuyor olmama rağmen söylediklerine anlam veremiyordum. Gerçekten de ölmüş müydüm? Yoksa zihnimin bana oynadığı bir oyunun mu içerisindeydim? Öldüysem neden benden iki tane vardı? Bu soruların cevaplarını sadece birkaç saniye sonra alacağımı biliyor olmama rağmen düşünmeden edemiyordum. Chisa bunu fark etmiş olsa gerek ki ağzını bir kez daha açtı. "Neden burada olduğunu merak ediyorsun değil mi? Sana göstermeme izin ver." Ardından iki elini bana doğru uzatarak kafamı kavradı. Parlak bir ışıkla birlikte kayıp anılarımdan bir parça gözlerimin önüne serildi. Dehşetle açılmış gözlerimle birlikte anıyı izledim.

Usagi-san bana kendini gösterdiği anla alakalı bir anımdı bu. Gözlerimi kapamış, bağdaş kurmuş vaziyette yerde oturuyordum ve chakrasının hareketlendiğini hissetmemle birlikte ayağa kalktım. Kısa bir süre sonra Sutashika-san ormanın içerisinden çıktı ve bana doğru koşmaya başladı. Rakumei no Jutsu'yu üzerinde kullandıktan sonra katanamı çekerek onun ön bacaklarını kopardım. Acı içerisinde çığlık atan hayvanı gördüğüm anda gülümsüyordum. Bakışlarımı yavaşça Usagi-san'a çevirdim ve onun yüzündeki dehşet dolu ifadeyi gördüm. Anı tam olarak burada son buldu.

Soğuk terler dökerken bakışlarımı karşımda bulunan Chisa'ya yönelttim. Yarım yamalak bir şekilde "B-Bunu ben yapmadım, yapmış olamam." dedim. Bana kafası karışmış bir şekilde bakan Chisa, "Ama sen yaptın?" demekle yetindi. Dehşet içerisinde fırıldak gibi dönen gözlerimle birlikte yaşananları hazmetmeye çalıştım fakat başaramayarak hemen yanıma doğru kustum. Birkaç kez daha kustuktan sonra kolumla ağzımı sildim ve bakışlarımı tekrardan Chisa'ya çevirdim. "Hayır yapmadım." dedim kendimden emin bir vaziyette. Anıların üzerimde yarattığı şoku atlatmayı başarmıştım bir şekilde. Birkaç saniyelik bir beklemenin ardından Chisa'nın suratında canice bir gülümseme gördüm. "Evet yapmadın ama yapman gerekirdi. Yapsaydın zaten burada olmazdın."

Derin bir nefes vererek rahatlamış bir vaziyette bakışlarımı Chisa'ya çevirdim. "Sen kimsin?" dedim tereddütlü bir şekilde. Karşımda benim siluetime bürünmüş olan kız öncelikle suratındaki canice gülümsemeyi ortadan kaldırdı ardından da ağzını açtı. "Ben senim? Garip konuşuyorsun. Tıpatıp aynı olduğumuzu göremiyor musun?" Tam cevap vereceğim anda kız bir kez daha konuşarak ağzımı kapatmama neden oldu. "En iyisi sana göstermek." Bir kez daha kafamda hissettiğim eller parlayarak kayıp anılarımdan birisini vücuduma aktardı.

Bu sefer gördüğüm anıda Sutashika-san'a sarılmış ve elektrik çarpmasını vücudumda hissettikten sonra pes ettiğimi söylemiştim. Ardından Usagi-san öfkeli bir şekilde yanıma gelerek beni tekmelemeye başlamıştı. Yediğim tekmelerin etkisiyle birlikte sırtım ağaca dayandığı esnada ise katanamı kaldırarak Usagi-san'ın göğsünü deşmiştim. Anılar tekrardan burada son bulmuştu ve aramızda az öncekine benzer bir konuşma geçmişti. Kıza bunu benim yapmadığımı söylemiştim fakat o da bir çalar saat misali aynı cevapları vermişti. "Anılarımı çalan ve değiştiren kişi sensin demek. Tekrardan soruyorum, sen kimsin?" Bunları duyduktan sonra kız bir anlığına şaşırdı, ardından da tatlı bir şekilde surat asarak konuşmaya başladı. "Öncelikle anılarını çalmadım, bunlar ikimizin anıları! Daha önceden de söylediğim gibi ikimiz de aynı kişiyiz. Ve evet, anılarının üzerinde biraz oynadım. Seni böyle izlemek gerçekten de canımı sıktığından ötürü işleri nasıl halletmen gerektiğini göstermek istedim." Kızın hareketleri, sözleri gerçekten de benim ağzımdan çıkacak şeyler olduğundan ötürü şaşkınlığa kapıldım. Ağzımı birkaç kez açmama rağmen doğru kelimeleri bulamadığımdan ötürü tekrardan kapamak zorunda kaldım. Benim bu çaresiz halimi gören Chisa, ellerini tekrardan kafama koyarak kalan anılarımı göstermeye başladı. Bu anılardan birinde Usagi-san'ı ortadan ikiye bölüyor, diğerinde de onun bütün vücudunu alevlerle yakıyordum. Karşılaştığım manzara karşısında kusmadan edemedim, zira bütün bunları yapan kişi benim suretime bürünmüş birisiydi.

Kusma krizlerini atlatmamın ardından "Gördün mü? Kazanmak için önünde bir çok an vardı. Bir aptal gibi davranmasaydın defalarca kez kazanabilirdin. Hem yaralanmana da gerek kalmazdı." dedi. Kendimden emin bir ifadeyle birlikte kıza bakarken "Pişman değilim..." dedim. Kız elini kulağına götürdükten sonra "Efendim duyamadım?" dedi. Ardından daha gür bir sesle sözlerimi yineledim. "Pişman değilim. Ucunda ölüm dahi olsa bir insana zarar vermeyi reddediyorum." Kızın surat ifadesi, bu cevabı beklermişçesine bir anlığına değişti. Kısa bir beklemenin ardından da canice bir gülümsemeyle birlikte "Ama onlara zarar veriyorsun. Koshiro-san'ın boğazını kestiğinde, Butsuo-san'ın boğazına kunai sapladığında, Usagi-san'ı ortadan ikiye böldüğünde daha önce tatmadıkları bir acı tatmalarına vesile oldun. Kim bilir belki çektikleri acı yerine ölmeyi bile arzulamışlardır." dedi. Bu cevap karşısında sakinliğimi kaybederek "Onlara gerçek anlamda zarar vermiyorum!" dedim. Kızın ifadesi değişmedi. "Ama sonuçta zarar veriyorsun. Ölümü hissetmelerine vesile oluyorsun. Sadece vücutlarından kan akmadığı için kendini tatmin ediyorsun." Bu sözleri duyduğum anda hayatımda ilk defa kontrolümü kaybederek öfkeyle kükredim. "O halde nasıl Kunoichi olarak görevime devam edebilirim?! Elbette acı çekmelerini istemiyorum ama elimden gelen bir şey yok! En azından onları gerçekten de yaralamaktan iyidir." Chisa, kıs kıs gülmeye başlayarak devam etti. "O halde bırak. İşini layığıyla yerine getiremeyeceksen bir Kunoichi olmayı bırak ve sıradan bir insan olarak yaşa. Zaten insanların seni kabullenmesi için bu işe girişmemiş miydin? Amacını yerine getirdin, buradan sonrasında sadece egonu tatmin ediyorsun. İnsanların sana sabahları selam vermeleri, seninle konuşmaları hoşuna gidiyor. Yoksa onları korumak gibi bir amacın yok."

Bu sözleri duyduğum anda beynimden vurulmuşa döndüm. Gerçekten de karşımda duran kişinin boğazını sıkarak susmasını sağlamak, hatta onu öldürmek istedim. Karşımdaki kız doğruyu söylediği için sinirlenmemiştim, aksine gerçekleri çarptırdığı için sinirlenmiştim. Her ne kadar bencil bir insan olsam da hiçbir zaman bu tarz duygular hissetmedim. İnsanlar beni kabullendikten sonra onları gönülden sevdim ve korumayı arzuladım.

Düşüncelerimi aklımda kesinleştirdikten sonra derin bir nefes vererek içimdeki öfkeyi dindirmeyi başardım. Gözlerimi karşımdaki kızın gözlerinin içerisine kilitledikten sonra kocaman bir gülümsemeyle birlikte konuşmaya başladım. "Sen aslında ben olduğunu iddia ediyorsun değil mi?" Kız garip bir surat ifadesine bürünerek, sorgulayıcı bir şekilde "Evet?" demekle yetindi. "Aklımı karıştırmana izin vermeyeceğim, zira bütün bahsettiğin bu şeyleri yaparken neler hissettiğimi senden daha iyi bilen birisi yok." İnsanları gerçekten de korumayı arzuluyorum fakat korumak istediğim tek şey onların hayatları değil. Suratlarındaki gülümsemeyi de korumak istiyorum! Benim orada, onlar için olduğumu ve her türlü sıkıntılarını çözebileceğimi bilerek yaşamalarını istiyorum! İşte bu yüzden Kunoichi olarak hayatıma devam ediyorum. İşte bu yüzden günün birinde Ishichou olmak istiyorum!

"Teşekkür ederim, sınav boyunca karman çorman olmuş düşüncelerimi toparlamama vesile oldun." Bu sözler ağzımdan çıktıktan sonra kız yavaşça formunu kaybetmeye ve ışık parçacıkları içime doğru akın etmeye başladı. Bana aktardığı anılar yerine gerçekte yaşanan anılar yavaşça hafızamdaki boşlukları doldurdu, kısa bir süre sonra da kendime geldim.

Gözlerimi yarım yamalak bir şekilde açtım ve açtığım gibi de doğrulmaya çalıştım fakat vücudumda hissettiğim acı buna engel oldu. Birkaç saniye gözlerimi açmakla cebelleştikten sonra başardım ve çevreme bakındım. Zifiri karanlık alanda yaşadıklarım hafızamda gayet net bir şekilde duruyordu. Yaşadığım dayanılmaz acıdan ötürü zihnimin bana oynadığı bir oyun olduğunun farkındayım fakat yine de bu kadar net bir şekilde hatırlayabildiğim için biraz şaşkınım.

Çevreme biraz bakındıktan sonra bir ağaca bağlandığımı ve katanamın benden alındığını gördüm. İlk başta sadece katanam olmadığını düşündüğümden ötürü biraz rahattım fakat kafamı tekrardan belime çevirdiğimde kınımın da orada olmadığını gördüm. Kalbimde büyük bir boşluk hissettim. Bir parçam eksik gibi hissettiriyordu bu durum. Sadece uyurken yanımdan ayırdığım, hatta bazı geceler birlikte uyuduğumuz kınım hiçbir tarafta yoktu. Ne yapacağımı şaşırdım. Birkaç saniyeliğine boş boş etrafıma bakındım. Sonrasında kınımın Usagi-san'da olabileceğini fark ederek biraz sakinleştim. Yine de bu durumu fark etmek beni biraz öfkelendirdi. Benim için onun ne kadar önemli olduğunu bilmiyor olabilir ama yine de bir kılıç ustasının kılıcını almamalıydı.

Öfke ile biraz çırpındıktan sonra canımın yandığını fark ettim ve sakinleştim. Düzgün bir şekilde durumu tarttıktan sonra öncelikle bu ağaçtan kurtulmam gerektiğinin farkına vardım.

İlk olarak kendim kurtulmak için bir şeyler yapmaya çalışacağım. Çevremde yetişebileceğim keskin bir nesne var mı diye bakınacağım. Bulursam onu bir şekilde almaya çalışacak ve misinaları kesmeye çalışacağım. Büyük ihtimalle olmayacak, o yüzden olmadığında ne yapacağımı da söyleyeyim. Vücudumu şekilden şekile sokarak misinayı gevşetmeye çalışacağım, dişimle koparmaya çalışacağım. Kısaca her şeyi deneyeceğim. En son çare olarak da bağırarak etraftan birilerinin gelmesini sağlamaya çalışacağım. "Kimse var mı?", "Yardım edin!" tarzı cümleler kurarım herhalde.

Ne olursa olsun buradan bir an önce kurtulmalı ve kınımı geri almalıyım. Usagi-san'a sadece kınımı istediğimi söylersem eminim ki karşı çıkmaz... Gerçi onu düşündüğümüzde karşı çıkma ihtimali var... Neyse onu sonra düşünürüm.

[GM - Naruto]

Seni ağaca bağlayan misinalardan kurtulmak adına çevrende kesici herhangi bir şey aramaya başlıyorsun. Gözün ilk olarak ekipman çantana gidiyor, ancak çantanın açık ve içinin tamamen boşaltılmış olduğunu görüyorsun. Usagi -ya da seni her kim bağladıysa- seni çözümsüz bırakmak için uğraşmış gibi görünüyor. Ekipman çantandan fayda göremeyeceğini anladıktan sonra çevrene bakınmaya başlıyorsun bir taş parçası ya da misinalardan kurtulmanı sağlayacak herhangi keskin bir şey bulmak için. Görünürde işine yarayacak bir şey yok. Bunun üzerine sağa sola hareket etmeye ve vücudunu savurmaya başlıyorsun misinaları gevşetmek adına. Sıkı sıkıya bağlanmış haldesin, pek fayda göremiyorsun bundan da. Kaslarını sıkıyor, şişiriyor ve mümkün olabilecek her şekilde hareket etmeye çalışıyorsun. Pek fayda görmüyorsun bu işten. Vücudunun normal fizyolojik sınırlarıyla koparamayacağına aşağı yukarı eminsin misinaları.

Aklına bir noktada Nawanuke no Jutsu kullanmak geliyor, ancak ipin düğümünün nereden atıldığını bilmiyorsun, en olası tahminin ağacın arkası. Ancak ellerin oraya uzanabilecek gibi görünmüyor. Bu sebeple bu fikirden hızlıca vazgeçmek durumunda kalıyorsun. Son çare olarak ise bağırmaya başlıyorsun sesini duyurabilmek adına. Birkaç kez sesleniyorsun çevrene. Gelen giden olmuyor. Ağzının ve boğazının tamamen kuru olmasının da bunda etkisi var elbette. Birkaç kez bağırdıktan sonra istemsizce öksürüyorsun ve boğazın acıyor.

Henüz misinalardan kurtulabilmiş değilsin. Kafan hafif dumanlı. Vücudunun neredeyse her yerinde sızı şeklinde ağrılar var. Özellikle arka arkaya acımasız tekmeler yediğin bölgelerindeki ağrıların diğerlerini bastırabilecek kadar şiddetli. Kötü durumdasın.

[Kotegawa Chisa]

Usagi-san'ın beni silahsız bırakmak istediğinin farkındayım... Farkındayım ama ona sinirlenmeden edemiyorum. Bir kılıç ustasının kınını almaması gerektiğini biliyor olsa gerek. Elbette kendime bir usta demiyorum ama yeteneklerimi de küçümsemek istemem. Kesinlikle orta seviyenin üstünde bir Iaido kullanıcısıyım... Hayatımda ilk defa kınımdan bu kadar uzağım ve bu durum beni gerçekten de rahatsız ediyor. Kendimi yarım hissediyor, sürekli olarak onu düşünmeden edemiyorum. Ya başına bir şey geldiyse? Usagi-san'ın bunu isteyerek yapacağını düşünmüyorum ama belki dalgınlığına gelip ormanda düşürmüştür. Belki o düşürdükten sonra ormanda bulunan kuşlardan biri kapıp uzak bir yere götürmüştür. Ya gerçekten de böyle bir şey olduysa? O zaman onu nasıl bulucam? Ya bulamazsam? Ya bir daha kavuşamazsak? Yeni bir kın mı alırım? Hayır, bunu istemiyorum! İstediğim şey bugüne kadar yanıbaşımda olan kınımı tekrardan ellerimde hissetmek! Sakin ol Chisa. Sakiiiiinnn... Öncelikle bu söylediklerim deli saçmalığından başka bir şey değil. Kınım büyük ihtimalle Usagi-san'ın ellerinde, benim ona gitmemi bekliyor. O yüzden bir an önce buradan kurtulmalı ve Usagi-san'ın yanına gitmeliyim. Sadece kını istediğim takdirde Usagi-san zorluk çıkartmayacaktır... Yani çıkartmayacağını umuyorum.

Bedenimi saran misinadan kurtulmak için hareket ettiğim anda vücudumun ne kadar kötü bir durumda olduğunu bir kez daha anladım. Usagi-san ve Sutashika-san ile aramızdaki mücadelenin üzerinden fazla geçmemiş demekki. Gerçi bayağı bir süre geçse de tam olarak kendime gelebileceğimi düşünmüyorum. Eğer kınım hala yanımda olsa birisi gelene kadar burada rahatça beklerdim. Birisi beni kurtardığı anda da teşekkürümü ederek alandan uzaklaşırdım ama durum öyle değil. Ne pahasına olursa olsun buradan kurtulmam gerekiyor. Usagi-san'ın ayaklarına sürünerek gitme pahasına olsa dahi bunu yapmalıyım! Kınım olmadan bir dakika değil, bir saniye dahi geçirmek istemiyorum.

Bağırdıktan sonra boğazımda oluşan acı biraz sakinleşmeme vesile oldu. İçinde bulunduğum durumu biraz daha sakin bir şekilde analiz ettikten sonra gözlerimin önüne ustamla ilk karşılaştığım an geldi. Kınına ne kadar sevgiyle yaklaştığını gördüğüm anda istemeden de olsa ufak bir kahkaha attım. Şu an içinde bulunduğum durum onunkine bayağı bir benziyordu zira.

Anılarımı gözler önünden geçirdikten sonra vücudumun ne kadar kötü bir durumda olduğunu daha daha daha daha iyi bir şekilde anladım. Her tarafımda hissedebildiğim ağrılar beni gerçekten de zorluyordu. Özellikle Usagi-san'ın ardı arkası kesilmeksizin attığı tekmelerin olduğu bölge bayağı acıyor... Yine de dayanmam gerek. Daha önceden defalarca kez dediğim gibi kınımı elime almam gerekiyor... Huff~~ Hadi Chisa, ne kadar acısa da başarabilirsin. Hayatından bile daha değerli bir şeyi kaybettin, başarman lazım!

Derin bir nefes aldıktan sonra kollarıma ve gövdeme yükleyebildiğim kadar chakra yükledim ve kendimi ileriye doğru itmeye başladım. Kısıtlı hareket kabiliyetimle neler yapabileceğime dair bir fikrim yok fakat sonuna kadar zorlamaya razıyım. Üzerimdeki misinalardan kurtulacağım, bu daha da kötü bir şekilde yaralanmam anlamına gelse dahi! Hatta bayılmak bile umrumda değil, yeterki buradan kurtulayım. Bilincimi kaybedersem sadece vakit kaybederim fakat kınımı kaybedersem kendimi!

[GM - Naruto]

Odaklanıyorsun ve tüm vücudunu zihinde görselleştiriyorsun. Derin bir nefes alıyorsun bu esnada Hemen ardından, seni ağaca bağlamış olan misinalardan kurtulmana faydası olacağını düşündüğün her bir kas grubuna chakra vermeye başlıyorsun yanaklarını şişirip büzdüğün dudakların arasından bu nefesi verirken. Dudaklarının arasından çıkan hava hafif bir ıslığa dönüşüyor. Tüm vücudunu zorluyorsun, ve birkaç saniye sonra misinaların hafif hafif çatırdamaya, garip metalik bir ses çıkarmaya başladığını farkediyorsun. Doğru yolda olduğunu anlıyorsun bu sayede. Ancak nefesini tamamen veremeden, aniden gelen bir öksürük kriziyle vücudun gevşiyor. Akciğerlerine doldurduğun hava aniden boşalırken sırtın gevşek bir şekilde ağacın gövdesine düşüyor yeniden. Sarfettiğin eforu tüm vücudunda hissetmeye başlıyorsun.

Muhtemelen yeniden denersen misinalardan tamamen kurtulacaksın, ancak kendini bu denli zorlamış olmandan ötürü hafif bir ağrı hissetmeye başlıyorsun kafanın arka kısmında. Buradan kurtulman çok olası, ancak göstereceğin ek çaba halihazırdaki durumuna eklenince negatif sonuçları olacağı aşikar.