[2. Gün - Gündüz Safhası | Kita Usagi - Kurosawa Haru - Okawa Ringo] Tepeler

[Okawa Ringo]

Planım dahiyane değildi, yalnızca farklı bir şeyler denemeye itiyordu beni bir güç. Hep emir verilen, planlara uyan, başarılı ya da başarısız olarak nitelenen biriydim. Yapım ve düşünce tarzım bundan memnuniyetsizlik duymuyordu. Lakin bir Jounin olacaksam, bildiğim teknikler ve fiziksel yeteneklerim kadar karşıdaki insanlara göre düşünüp strateji üretebiliyor olmam gerekiyordu. Doğru ya da yanlış, bir şekilde ilerlemeyi seçmiştim. Arkamdaki yetenekli insanlar beni yanıltmayacaktı, buna güveniyordum.

Önümüze çıkan ilk tepeden aşağı inmiştik. Gin'in bahsettiği resim, kafamda oluşan tüm şekiller birebir oturmuştu. Gin, istihbarat sağlamada inanılmaz iyi. Onun burada olması dahi gerçekten güven veriyor. İlerleyişimiz sürerken binayı da uzaktan seçebiliyordum. Silüet, kapının önünde dikiliyordu. Tahminimce orada nöbet tutuyordu. Biz gelmesek oldukça sıkıcı olurdu, biraz eğlence olacak işte. Yaklaştıkça Teijo'yu daha net seçebilmeye başlamıştım. Hiç şüphe yok, bu o. Gözcü kulesini geçtiğimizde gözüme Gin'in yine önceden bahsettiği hendek çarptı. Dikkatlice inceledim. Ahşaptan yapılmış köprüleri ve yapılarını görebiliyordum. Ancak uzaklık, onları net olarak incelememize engel oluyordu. Bizi binaya götürecek en yakın köprüye ilerleyecek ve geçecektik. Diğer hendeklere bakarak zaman kaybetmek şu an için manasızdı. Zaten hendeklerin içlerinin şu anlık boş olduğuna eminim. Gin önceden buraya bakmıştı ve istihbaratına göre şimdilik Teijo'dan başkası yoktu. Lakin her zaman tetikte olacaktım ve burada bizden başkaları da varmış gibi davranacaktım! Gin, incelemeye devam ediyordu ve her zaman bir alarm verecekmiş gibi hazırlayacaktım kendimi.

Gizlenme ihtiyacı duymamıştık şu zamana kadar. Zaten planımızdaki nokta buydu. Sayıca avantajlıydık, muhtemel bir kavgada üstün gelme ihtimalimiz yüksekti. Teijo'nun güçlü olduğunu hesaba katıyordum. Ancak sayı üstünlüğümüz ve yeteneklerimize olan güvenim beni bu sonuca varmaya itiyordu. Lakin ikinci günden önemli bir yara almamıza da gerek yoktu. Bu işi böyle halletmeye çalışacaktık. Halledemezsek, zaten yapacağımız şey belliydi. Dövüşmekten çekinmeyecek ve kaçmayacak insanlardık. İlerlememiz sürdükçe, silüete daha da yaklaştık. Yüzüm güldü. Ona karşı inanılmaz büyük bir garezim yok. Hoşlanmıyordum ve onun da bana güvenmediğini biliyordum. Ancak yaptığı ayıbı yüzüne tokat gibi vurup, dersini vermeyi de iple çekiyorum.

İlerlememiz devam ettikçe onu da daha rahat seçebilir hale geldim. Bize bakabildiğini ve görebildiğini farkediyordum. Kule ile aynı hizadaydık. Teijo'nun kanatları iki yana açılan kapıdan girdiğini ve binanın karanlığında kaybolduğunu izlemiştim. Hoş, bu sırada gözcü kulesine tekrar gözlerimi çevirip oradaki herhangi bir hareketliliğin olup olmadığını sezmeye çalışacaktım. Fakat durmayı ve vakit kaybetmeyi de düşünmüyorum. Eğer bir sürprizle karşılaşacak olursak, Gin bizi uyaracaktır. Bu konuda ona çok güveniyorum.

Teijo'dan beklenecek bir hareket aslında. Lakin bunun bir çok anlamı olabilir. Aptal olmamam lazım. Binadan Butsuo'nun çıkması durumunda şoka uğramamalıyım. Hepsi burada olabilir. Binanın içinde, bizi bekliyor olabilirler. Bu durumda ise dezavantajlı olan biz oluruz. Bunun bilincinde olarak, bina içinden dışarı açılan pencereleri, delikleri inceleyeceğim. Dışarı ile bağlantılı herhangi bir yer varsa, oralara kilitlenip gözlerimle tarayacağım. Çünkü karşı bir saldırı yememiz içten de değil. Bu yüzden tetikte olacağım. Ancak Usagi, işleri oldukça heyecanlı hale getirmiyor değil. Usagi'nin sözlerine karşılık gülümseyen yüzüme eşlik eden sözleri dökmüştüm ağzımdan. "Ne? Ben kendimi bildim bileli Teijo'yum! Sadece kendimi bir anda burada buldum. Neler olduğunu anlayamıyorum! Sen kimsin?!"

Dediklerimle birlikte, kafamı Haru'ya çevireceğim. Ses tonum oldukça yüksek, Teijo'nun duyabileceğini düşünüyorum. Kısa muhabbetimiz bittiğinde ise, Usagi ve Haru'nun arkasından ilerlemeye devam edecektim. Ellerim ekipmanlarımı her an kavrayabilirdi, her an sürpriz bir atağa karşılık verebilecek duruma getirecektim kendimi.

[Kurosawa Haru]

Yürüdükçe ifadesiz suratını oluşturmaya, korumaya çalışmak için kendi kendine çalışmaya başladı. Yüzündeki gülüşü bitirdi bir anda, ciddi, sinirli Haru'ya dönüştü. Kaşlarını çattı, asla hiçbir düşüncesini belli etmediği zamanlardaki surat ifadesine döndü bir anda. Haru kimliğini bıraktı, kim olduğu hakkında en ufak fikri olmadığı o çocuğun kimliğine büründü. Rolünü iyi oynamak zorundaydı. Kimseye güvenmeyecekti. Yalnız olacaktı. Haru da yalnızdı aslında, o da terk edilmişti.

Geri Haru kendi isteğiyle yalnız değildi. Haru bir ucubeydi. Ucubenin yalnızlığı, seçilmiş yalnızlıktan çok daha farklıydı. Kabul görebileceğini, fakat istemediğini düşündü Haru. En azından Teijo'nun öyle olduğunu düşünmek istiyordu. Küstah biri, korkak biri. Bir Ishigakure'liydi zaten, belki de o da diğer Ishigakure'li ekiple çalışıyordu. Affı hak etmediğini düşünse de Haru, onu öldürmek istemiyordu. Duruşunu dikleştirdi, başını havaya kaldırdı, burnunu da iyice havaya kaldırdı. Böyle miydi Teijo? Böyle olmalı. Böyle değilse de artık böyle biriydi.

"Delirdiniz mi siz be? Yoksa..." diye haykırdı Teijo. Gizlemeye çalıştığı gülümsemesini zar zor tutuyordu, kikirdemiyordu ama kikirdememek için zor da tutuyordu kendini. Sinirli gözükmeliydi, çelikten iradesini kıracak şey bir gülümseme olamamalıydı. "Parşömeni korumama mani olmak için gönderildiniz. Alçaklar. Şerefsizler. Parşömeni koruyacağım. İstediğiniz kadar uğraşın. Canım pahasına onu koruyacağım. diye devam etti ciddi sözlerine.

Hendekleri geçmek için hareketlenecekti önce. Hafifçe adımlarını hızlandırdı, gruptan biraz kopacaktı. Binayı dikkatlice inceleyebileceği bir konuma gelip binaya bakacaktı. Nereden girebileceğine, camlara, potansiyel tuzaklara göz atacaktı. Teijo'ydu o artık. Eskisi gibi fevri davranamazdı. Yeni Teijo ise hiçbir zaman kapıdan girmezdi. Kendisi bile bu bilgiye vakıf olmayabilirdi, ama azınlıktaki Teijo çoğunluktaki Teijo'ların kişiliğine ayak uydurmak zorundaydı artık. Ani bir saldırıyla karşı karşıya kalmaktan çekinmiyor değildi. O yüzden attığı adımlarda dikkatli davranacak, binayla arasındaki 80 metrelik mesafeyi bir çuval inciri berbat etmeden geçebilmek istiyordu. Binanın içinden bir saldırı gelmesi durumunda hemen kendini Gerçekliğin Kumaşı'yla yaratacağı bir kalkanın arkasına alabilirdi. Parşömeni canı pahasına koruyacaktı, ama önce parşömenin nerede olduğunu hatırlaması gerekiyordu.

Unutmuştu. Yeni Teijo unutkandı, belli ki.

[GM - Naruto]

Usagi, köprüyü takım arkadaşlarıyla birlikte aşarken altında kalan hendekte gezdiriyor gözlerini. Genişliğinin yaklaşık 3 metre, derinliğinin ise 4 metre kadar olduğunu kestirebiliyor gözleriyle. Soldan sağa toplam uzunluğunun ise 50-60 metre kadar olduğunu tahmin edebiliyor. Hendeğin zemininde ise, çoğu çürümüş ve yıkılmış olan tahta kazıklar çekiyor dikkatini. Bundan dolayı efektif zarar verme kapasitesi oldukça azalmış durumda hendeğin. Ancak ters ve şanssız bir düşüşle ölümün işten bile olmadığını farkediyor.

Haru, yaklaşırken binayı incelemeye koyuluyor. Soldan sağa uzunluğu yaklaşık 15 metre beton binanın. Çatısının yerden yüksekliği ise 5 metre kadar olmalı. Az önce Teijo'nun içeri girdiğini gördüğünüz ana giriş dışında görünürde herhangi bir açıklık veya pencere farkedemiyor. İçerisinin bir noktadan sonra tamamen karanlık olması da muhtemelen bununla ilgili.

Üçlü, sözlerini sarfederek ilerliyorlar ve binanın dibine kadar giriyorlar. Kapıyla aralarında 3-4 metre kadar bir mesafe var ancak herhangi bir ses yahut hareket yok ortada.

Ringo bir anlığına depo benzeri büyük yapının içinde, karanlıkta sağ tarafta çok hafif bir ışık parladığını görür gibi oluyor. Ancak olay o kadar kısa sürüyor ve o kadar belirsiz ki doğru görüp görmediğine emin olamıyor. Belki de yalnızca bir göz yanılmasından ibaret bu.

[Okawa Ringo]

Teijo bizi gördü. Ne ile karşılaştığına anlam veremeyecek kadar uzak, ne olduğunu düşünemeyecek kadar kısa bir zaman diliminde binanın içine girdi. Shinobiler nöbet tutarken hep bir saldırı planına karşı belirli spesifik bir savunma stratejisi oluşturur. Teijo'nun bundan sapmadığını görebiliyordum. Bina içindeki karanlığı lehine kullanacaktı. Eğer psikolojik bir savaştaysak, zaman kazanmak çok önemlidir. Kazandığı zaman ile motivasyonunu tekrar kazanabilir. Belki de kendini gerçekten bir Genjutsuda sanıyordur. Bu durumda gerekli zamanı ona vermememiz gerekiyor.

Kapı ile aramda üç, dört metre kadar uzaklık var. Ondan sonrası ise tamamen karanlık. Bu yüzden binayı inceledim. Herhangi bir açıklık, pencere veya delik bulamadım. Fakat bir şey... Bir şey dikkatimi çekti. Hayır, belki de hayal gördüm. Belki de gözüm fazla odaklandığım için bir anlığına beni yanılttı. Ancak, karanlıkta bir ışık parlaması olduğunu çok kısa bir süre için olsa da seçebilmiştim. Sağ tarafta, kapıdan girişin hemen sağında. O kadar hafif bir ışık ki, görüp görebilmediğimden emin değildim. Refleksif olarak elimi havaya kaldırdım. Fakat böyle basit bir şey için de ortalığı ayağa kaldırmak, pek mantıklı gelmedi. Elim hala havadaydı. Diğerlerini gereksiz yere telaşlandırmamak için fısıltı kadar sessiz bir tonda: "Hayır yok. Bir şey yok." demiştim.

Telaşlanmamalıyım. Sakince düşün. Karanlıkta saklanıyorsa, o da hiç bir şey göremiyor. Belki de umutsuz. Belki de takım arkadaşları orada. Evet, takım arkadaşları. Onun beyninin nasıl çalıştığını tam çözemedim belki. Ancak kaçıyor. Kaçmaktan başka bir şey bilmiyor. Ben ise, üstelemeye devam edeceğim. Ses tonumu biraz daha canlı bir tonda ayarladım. Kapıya doğru bir adım daha attım ve konuşmaya başladım. Az öncekine nazaran daha keskin, daha ciddi bir tonda. "Butsuo-san ve diğer çocuk iş birliği yapmakta haklıymış. Bu herif kesinlikle Teijo değil." demiştim.

Şimdi ne düşünüyorsun sarı lale? Daha fazla korkağı oynamana müsaade etmeyeceğim. Daha fazla kafanı toparlamana da. Takım arkadaşların yanında olsa dahi onlarla arandaki güven duvarlarını kıracağım. Senin güvenli alanını yıkacağım. Bana güvenmediğin gibi, kimseye güvenemeyen bir herif olacaksın. Şu anlık. Kapıya doğru bir adım daha attım ve kendimi hazırladım. Ardından Haru'ya baktım. İçeri girdiğimde biraz ışığa ihtiyacım olabilirdi. Haru ışıklı bir kaç yeteneğinden bahsetmişti, yardımı dokunacaktır. Elimi tekrar havaya kaldırdıktan sonra içeri gireceğimi belirten işareti yapacağım. Parmaklarımı birleştirerek ve elimi kapıyı gösterir biçimde sertçe aşağıdan yukarı sallayacağım.

Kapıdan içeri girmeden önce ayaklarımda chakra biriktireceğim. Hızlı bir hamle ile içeri doğru atılacağım ve ayaklarım yere bastığı gibi önce havaya sıçrayacak, ardından vücudumu çevirerek tavana yapışacağım. Eğer sıçrayışımın yetersiz kalabileceğini hissedersem, kapıya en yakın, görebildiğim duvara tutunacağım ve tekrardan yukarı sıçrayacağım. Tavanın ne kadar yüksek olduğu konusunda az çok bir fikir sahibiyim. Zaten bacaklarım ve ellerim hali hazırda yapışmayı beklediği için yüzey ile buluşmayı bekleyecek. Dengemi sağlamak adına tıpkı yerde çömelir gibi yapıp, bir elimi de dikey yüzeyle birleştireceğim. Bu benim aniden konumumu değiştirmeme yardımcı olacak. Yere veya duvarlara patlayıcı bir parşömen yapıştırmış olabilir. Bu durumda tavanda daha güvendeyim. Az önce sağ taraftan gelen parıltı, bir anlık yanılgı dahi olsa; shinobi reflekslerim ve içgüdülerime güvenmeyi seçeceğim. Yüzüm ve bedenim sağa dönük olacak. Karanlık beni saklayacaktır, ancak içeri girdiğim anda kapı kısmından içeri vuracak olan aydınlık sayesinde farkedilebilirim. İçeri girdiğimi anlayacaktır, fakat tavanda oluşumu tahmin edebilmesi daha zor. Neyse ki diğerleri de benimle birlikte içeri gireceğinden bu dikkat etmesi gereken tek şey değil. Boştaki diğer elimle ise ekipman çantamı yoklayacağım. Parmaklarımla üç shuriken kavrayacağım ve önüme bakacağım. Gelecek bir saldırı durumunda, saldırının niteliğine göre tepki verebilirim. Kendimi tekrardan aşağı atabilir, ya da fırlatacağı şeyleri bloklamayı seçebilirim. Zaten Haru'nun girişiyle ortam biraz aydınlanacak. Saldırmadan bu işi çözmeyi daha çok isterim, ancak beklediğim tepkiyi vermemesi durumunda tepem atabilir.

[Kita Usagi]

Kapıyla arasında üç dört metrelik bir mesafe kalmıştı. İçeriye girmeyi düşünüyordu ama bunu nasıl yapacağından hala emin değildi. Sakin bir şekilde, konuşa konuşa içeriye girebilirdi. Bu durumda gelecek saldırılara karşı savunma yapacak vakti olmazdı ne yazık ki. Hızlı bir şekilde girerse de, bu sefer içeride ne olduğunu bilmeden ters bir hareket yapma ihtimali vardı. Kafasında bu iki düşünceyi de tartarken Ringo'nun ellerini havaya kaldırdığını fark etti. Fısıltı şeklinde bir şey olmadığını söylemişti ama ellerini havaya kaldırması bir şey olmadığı anlamına da gelmiyordu. Bir şeyler olmuş olmalıydı.

Tam o anda Ringo hareketlenmişti kapıya doğru. Bir kaç kelime döküldü ağzından. Ringo'nun söylediklerini destekler nitelikte sarf edecekti sözlerini Usagi. "Evet, şimdi anladım Butsuo-san'ın niye bizimle iş birliği yapmak istediğini." Neredeyse bağırarak çıkartacaktı bu kelimeleri dudaklarından. İçerideki Teijo olsun olmasın, duymasını istiyordu bu sözleri.

Ringo bir kaç el işareti yapıp içeriye dalmıştı. Usagi ise bu tarz bir şey yapmayı düşünmüyordu. Kapıya doğru yürüyerek ilerleyecekti sakin bir şekilde. Ringo'nun içeriden onu koruyabileceğini tahmin ederek, normal bir şekilde girecekti içeriye. Vücudunu gelebilecek herhangi bir saldırıdan kaçınmak için hazırlayacaktı elinden geldiğince. Gözleri karanlığa alışmış olmayacağından ilk bir kaç saniye zor görebileceğini tahmin ediyordu. Görüşünü netleştirmeye başladığında ilk iş olarak girdiği yeri kontrol edecekti. Sağına soluna bakıp ortamı analiz etmeye çalışacaktı. En nihayetinde eğer birileri saldırırsa en azından ortamı az çok biliyor olurdu.

[Kurosawa Haru]

"Işığa ihtiyacımız var, Teijo." diye fısıldadı kendi kendine. Binaya doğru ilk girenin kendisi olması gerektiğini düşünüyordu. "Durun." demeye kalmadan Teijo içeri girmeye çalışmıştı bile. Yapılacaklar kısıtlıydı, zira içeride ne tür tuzakların onu beklediğini kendisi bile bilmiyordu. Oysa ki tuzakları kuran ekibin içinde yer almıştı Teijo. Şimdi ise hiçbir şey hatırlamıyordu. Koluna Chakra aktarmaya başlamıştı Teijo içeri girerken. İlk Teijo'nun ardından kendisi de girecekti içeri ve odayı aydınlatacaktı. Onu neyin beklediğini bilmiyordu, o yüzden içeriyi görmek zorundalardı. Gerçekliğin Kumaşı, içeriyi aydınlatmaya yetecek güçte ışık yayabilirdi. Ayrıca onu çalıştırdığı zaman ani gelecek bir saldırıya karşı kalkan olarak da kullanabilirdi. Üzerine gelecek herhangi bir şeye karşı refleksif olarak kalkanını büyütüp kendini savunmaya hazırdı. Ayrıca Usagi Teijo'nun da önüne atlayıp onu da savunabilirdi. Ringo Teijo'nun planları farklıydı belli ki, onu savunamazdı. Ringo Teijo'dan sonra, Usagi Teijo'dan önce içeri dalacaktı, dalar dalmaz da içeriyi kontrol edecekti elbette ışığıyla.



not: evde değilim, özür dilerim kısa olduğu için

[GM - Naruto]

Sözlerinizi sarf edip kapıya doğru ilerliyorsunuz. Ringo kapıya bir kaç adım uzaklıkta kaldığında ayaklarına chakra yüklüyor ve ileriye atılıyor. Bu sırada, Haru koluna odaklanmaya başlıyor. Ekipmanını aktif ederse Henge'si bozulacak bunu biliyor, ancak hala ekipmanını aktif etmiş değil. Usagi de kapıya doğru yaklaşıyor.

Ringo içeri atladığında, Haru ve Usagi de yapacağı şeylerden vaz geçiyor gözlernin önünde gerçekleşen olayı gördükten sonra.

Ringo ayaklarındaki chakrayı salıp içeriye fırladığı anda tam kapı sınırından geçerken kapının size göre sağ tarafından bir kılıç uzanıyor aniden! Bu kılıç havadaki Ringo'nun sağ karnını kesiyor ve onu yerde kapıdan 2-3 metre ileriye, içeriye doğru kontrolsüz bir şekilde fırlamasına sebebiyet veriyor. Ringo derin bir acı çığlığı atıyor ancak Henge'si bozulmuyor.

Kapının oradaki hareketliliğe dikkat ediyorsunuz. İki silüet ileriye doğru bir adım atıyorlar. Sağ tarafta bir Teijo duruyor. Sol taraftan da bir Teijo beliriyor. Sağ taraftaki Teijo'nun elinde bir kılıç durmakta. Ringo da hâlâ Teijo halinde. Usagi ve Haru'da öyle. 5 tane Teijo birbirinize bakıyorsunuz.

Haru ekipmanına odaklanmasını kısmen bitirmiş durumda ancak Ringo'nun aniden saldırı yemesi onu anlık durduruyor. Eğer odaklanmasına devam edip ekipmanını aktif edecekse Henge'si bozulacak, bunun bilincinde.

Ringo'nun yarası aşırı ciddi değil ancak ufak da değil. Karnının tam sağ tarafı kesilmiş durumda. Hem hamlenin gücü, hem de zıplayışın verdiği ivme ile çok temiz ve net bir kesik almış. Kanaması mevcut. Henge'si bozulmuş değil. Hareket edebilecek ve savaşabilecek konumda ancak performansının kötü etkileneceğini biliyor. Özellikle nefes aldığında vücudunu derin bir ağrı kaplıyor.

Kapıya kabaca 2 metre uzaklıkta Haru ve Usagi duruyor. Kapının sağ ve sol tarafında, iç kısımda kalacak şekilde birer Teijo var. Kapıdan iç tarafa doğru 2-3 metre ileride ise acı içinde yerde kıvranan ve karnına derin bir kesik almış Ringo duruyor.

5 Teijo bakışıyorsunuz.

Off Topic

no context jounin sınavı

[Kita Usagi]

Kapıdan ilk geçen Ringo olmuştu. İlk darbeyi alan da. Sağ taraftan uzanan bir kılıç görmüştü Usagi. Sonrası Ringo Teijo'nun çığlığı. Devamında gördükleri ise Usagi'nin biraz ilgincine gitmişti. Karşısında iki tane Teijo görmeyi beklemiyordu. Bunshin olabilir miydi? Belki de başka birisi daha vardı ama Gin görememişti. Gerçi şu an bunun da çok bir önemi yoktu Usagi için. Yapacağı şeyi az çok kafasında kurmuştu bile.

Kimseyi öldürmemek için böyle bir işe girişmişlerdi. Lakin takım arkadaşı yerde canı ile uğraşırken Usagi onun can çekişmesini izleyecek değildi. Sol tarafına doğru bir adım atıp yere diz çökecekti hızlıca. Ardından el mühürlerine başlayacaktı. Bousen no Jutsu'yu direkt olarak sağ taraftaki Teijo'nun göğüsüne hedefleyecekti. Kabaca hedef noktası kalbinin etrafı olacaktı. Eğer yeterince derin bir yarık açabilirse Bousen no Jutsu'nun rakibinin direkt olarak kalbini delip geçmesini istiyordu. Ringo'yu sevmişti. Onun içeride ölmesi ihtimali olduğu halde Teijo için kendisini sakınmayacaktı. Var gücüyle vuracaktı şu an için. Elinden başka bir şey gelmiyordu.

[Okawa Ringo]

Zıplayışımla birlikte, sağ tarafımın kesildiğini net bir şekilde hissettim. Bir kılıcın beni ilk kestiği an değildi. Defalarca ruhsuz ve keskin metallerin tenimle dansını izlemiştim. Şu ana kadar olan her hamlem, almam gereken bir sorumluluktu. Belki de çektiğim acı, hak ettiğim bir kırbaçtan ibaretti. Kanamanın verdiği titreme, sonrasında bastıran soğukluk ve korkunun bedenime nakış nakış işlediğine şahit oldum. Dengemi kaybettim ve yere düştüm. O alınbandını hak etmediğini biliyordum. Ancak durumun kişiselleşmemesi adına bir çok adım atmıştım. Kendimi kaybedip arkadaşlarıma yük olacak, anlamsız ve boşuna hamleler yapmaktan kaçınacağım. Düştüğüm gibi derin bir nefes aldım. Karnımdaki kesiğin ne kadar bana büyük engeller oluşturmasa da, yoluma çıkacağını bu kutsal nefesle anlamış oldum. Elimi kolumu bağlayamazdı, ama bu bir uyarıydı. En temizinden bir uyarı. Ama bu uyarı... Bana sökmeyecek. Ona uyarı değil, korkuyu vereceğim.

Acı içindeki çığlığım, yerini sükunete bırakmadan önce; kafamı kaldırıp önüme baktım. İki, belki de üç metre önümde iki Teijo konuşlanmıştı. Farketmezdi. Acının bedenime dolmasına bir süre daha izin verecek değilim. Adrenalinin her bir kalp atışımda yükselmesine izin vereceğim. İşi kişiselleştirebilirim artık. Madem o çekinmiyor, ben de çekinmeyeceğim. Sınavın ciddiyetini zaten kesiği ilk aldığımda anladım. Fakat bu, başkaydı. Bu, bedenime dolan, her bir damarımda dolaşan ve ardından aldığım yaradan sızan her bir kan zerresinde hissedebildiğim bir şeydi. Savaşın karanlığı, benim karanlığımla buluşmalıydı. Öfkenin soğuk zincirleri, gözlerimi kaplamalıydı. Henge'nin bozulup bozulmayacağını umursamıyorum. Çocuk oyunu oynamaktan da sıkıldım. Odaklandım, kafamın arkasındaki o lanetli yere odaklandım ve tekniğimi aktifleştirmek üzere hazırlandım. Gururlu bir savaşçının tüm karanlığı yarmak istercesine savurduğu bir kılıç gibi açtım göz kapaklarımı. Sol elimle yerden destek alıp vücudumu dik bir pozisyona getirirken, yapmam gerekeni yaptım. Juryokugan aktif olur olmaz; boştaki sağ elimi yukarıdan aşağı savurarak, Aasusukai ile önümdeki, elinde kılıcı bulunan Teijo'ya üç, belki dört kat kuvvet uygulayarak yere mıhlamaya çalışacağım. Bundan sonra ise sağıma doğru hızlı fakat temkinli hareketlenip, doğrulmaya çalışacağım.

Fakat durumun şokunu da atlatmalıyım. Bu ilk yara alışım değil, son da olmayacak. Kalbim atmaya devam ettiği sürece kanımın dökülmesinden çekinmeyeceğim. Ne olursa olsun tekniğimi elimden gelebildiği en hızlı şekilde üzerinde kullanacağım. Benimle olan mesafesi de uzun değil. Ancak Haru ve Usagi boş durmayacaktır. Bana saldırması durumunda, çekeceğim kunai ile karşılığını vereceğim. Sağa veya sola kaçışması durumunda ise, ona sağlam bir kuvvet uygulayacağım için en kötü ihtimalle yavaşlayacağını tahmin ediyorum. Hareketine göre, cübbemden çekebildiğim dört shurikeni üzerine yollayacağım. Ona yaşayabileceği en güzel tecrübeyi yaşatacağım. Hayatında görebileceği en gururlu ifade, en karanlık gözler olacak!

[Kurosawa Haru]

Savaşmadan, kimse yaralanmadan halledebilirler diye düşünmüşlerdi. Kan dökmeye gerek yoktu bu sınavda, bir iki mızrak savurması, ufak kunailerin havada uçuşu... Kimsenin yaralanmasına, ölmesine gerek yoktu. O yüzden bu numaraya girişmişlerdi zaten. Eğer istek zarar vermek olsaydı, bu işi Haru en başından yapabilirdi aslında, kimsenin gelmesine gerek bile yoktu.

Bir çocuk saflığındaki düşüncelerdi bunlar. Onlar öldürmemeye, kan dökmemeye çalışırken rakipleri böyle düşünmüyordu. Konuşmadan, beklemeden, yılanca saldırıyorlardı. Dün de karşı karşıya kalmıştı bu durumla. Durduk yere uğradığı amansız saldırı karşısında hiçbir şey yapamadan kalmıştı Haru. Onlar için bir sınavdan daha fazlasıydı bu belli ki. Herkes durduğu yeri belli etmeye çalışıyordu. Olmayan fildişi kulelerinin tepesinden bakmayı seviyorlardı. Haru için ise bu bir sınavdan daha fazlası değildi. Bir Jounin olmayı istiyordu evet, fakat birisini öldürmek zorunda hissetmiyordu kendini. Kan dökmek fazla vahşiydi, birçok şey konuşularak çözülebilirdi.

Oysa ki İlk Teijo... yani Ringo kanlar içinde yerde yatıyordu. Yine onların başlattığı bir savaştı bu, Haru bu savaşı bitirecekti. Amacı öldürmek değildi ama, Ringo'yu korumak için öldürmeye hazır olabileceği bir ruh haline girebilirdi. Chakra kullanmanın kimliğini bozacağını biliyordu, fakat Ringo'nun üzerine çullanmak için hazır olduklarını biliyordu. Kendini korumak kolaydı, başkalarını korumak ise zor olanıydı.

Gördüğü iki Teijo'dan biri Kasumikage Teki olabilirdi. Korktuğu da buydu zaten. Teki'ye zarar vermek istemiyordu. En azından onu devre dışı bırakabileceği hamleler yapabilirdi. Öldürmek için saldırmak ona göre değildi, ama yaşatmak için saldırmak zorundaydı. Chakrasını ani şekilde ekipmanına yönlendirdiği sırada tam karşısındaki Teijo'yu şişleyebileceği şekilde eğer adım alması gerekiyorsa, ona göre pozisyon alacak, ve hamlesine başlayacaktı.

Boş elini bir mızrağı ileri doğru saplarmışcasına ileri doğru götürmeye başladığı anda ekipmanını, rakibiyle arasındaki mesafeye göre normal veya normalden biraz daha uzun bir mızrağa dönüştürüp onu direkt rakibinin karın bölgesine doğru yönlendirecekti. Böylelikle rakibinin hiç beklemediği bir saldırı çıkarmış olacaktı bir anda.