Komaeda Togami

[Komaeda Togami]

Künye
İsim: Komaeda Togami
Yaş: 16
Cinsiyet: Erkek
Boy: 1.74
Kilo: 60
Köy: Kaçak (Ishigakure)
Element: Fuuton
Seviye: C - Rank
Rütbe: Chuunin

---

Portre
Görünüm: Ortalama boylarda, boyuna göre nispeten sıska görünümlü bir gençtir. İnce, uzun ve kemikli el parmakları örümcek bacaklarını andırır. Büyük oranda beyaz, kahkül bölgesi koyu mavi renkte saçları ve bu renkli yapının aksine gayet sıradan siyah gözleri vardır. Yüzü genelde ifadesiz ve soğuktur. Genellikle basit kıyafetler üzerine oldukça geniş ve bol görünen uzun bir cübbe giyer. Bu cübbenin yeri geldiğinde dikkat çekmemek, yeri geldiğinde sıskalığını gizleyip haşmetli bir görüntü sergilemek gibi amaçları vardır. Sağ omzundan sol beline doğru inen kemerin üzerinde, çizilmiş alın bandı yer alır. Gerekli durumlarda, kemeri ters çevirerek alınbandını gizleyip yalnızca bir kuşak gibi görünmesini sağlayabilir.

*karakterimin kişiliği özgeçmiş/komplikasyon/motivasyon kısımlarını takiben yazılmıştır, bu sırayla okumanız karakteri anlama açısından önemli yer teşkil etmektedir*

Özgeçmiş: Ishigakure’de, kast sisteminin en altında yer alan halktan bir ailenin ikiz çocuklarından biri olarak dünyaya gelmiştir. Oldukça normal, bolca eğlenceli bir çocukluk geçirmiş, hızlıca geçen yıllarla birlikte akademiden mezun olarak genin rütbesine atanmış ve kardeşiyle aynı takıma yerleşip görevlere çıkmaya başlamıştır. Hayatı oldukça sıradan ilerlemekteyken, her şeyi tepetaklak edecek olan gerçeklikle yüzleşmek zorunda kalmıştır. Geninliğe başladıktan birkaç ay sonra yavaş yavaş belirtilerini göstermeye başlayan, kas ağrıları ve hafif de olsa güçsüzlük hissiyle ortaya çıkan şikayetleri sonucunda hayatını değiştiren hastalığına tanı konmuştur. Ne yaparsa yapsın hayatının bir noktasında tekerlekli sandalyeye mecbur kalacağı ve tutkuyla bağlı olduğu shinobilikten dahi vazgeçmek zorunda kalacak oluşu büyük bir psikolojik travmaya neden olmuştur.

20 yıl, belki. 30 yıl, mucize. 12 yaşında bir çocuğun olası ömrü hakkında böyle bir bilgiye sahip olması her zaman için korkunçtur. Hele ki hayalleri bu kadar büyükken. Doktorun söyledikleri zaman zaman hala kulağında çınlamaktadır: 'Kontrol edilebilir, yavaşlatılabilir, semptomları bir dereceye kadar önlenebilir. Tedavi? Şuanki şartlarda mümkün değil.'

Herhangi bir insanın, normalde bu noktada kırılması gerekir. Ancak bir şekilde, tüm kederine ve sırtındaki yüklere rağmen bir şekilde tutunmayı başarmıştır Togami. Kardeşine, senseisine, takımına. Yer yer kendinden ve insanlardan da soyutlansa, öfke de duysa, hayata da küsse bir şekilde onu kolundan tutup çıkaracak birileri olmuştur. Seneler görevden göreve koşmakla, bir yandan da doktorun en azından hastalığının ilerleyişini yavaşlatması için önerdiği kas antrenmanlarını yapmakla geçmiştir. Tüm takım chuunin rütbesine ulaşmış, hatta köylerin ortak olarak düzenlediği chuunin sınavının güvenliğini sağlamak için orada bulunmuşlardı. Hayat en azından şimdilik, iyi gidiyordu.

Ta ki Goku-Sensei’nin liderliğindeki 5. takımın “mezuniyet” öncesi son görevine değin. Basit bir görevdi aslında, bir gelenek sayılırdı. Tüm takım üyeleri chuunin rütbesine ulaştığında genin takımı dağılmadan önce birlikte düşük seviye bir göreve gider, en azından takım olarak son kez omuz omuza görev yaparlardı. Ancak işler pek beklendiği gibi gitmemişti. Karşılaştıkları shinobinin, aldıkları istihbaratta bahsedilenden çok daha üst düzeydeydi ve görevin akışı çok farklı bir noktaya gelmişti. O görevde hem sensei’sini, hem kardeşini kaybetmişti Togami. Düşünebileceği, hayal edebileceği en kötü şekillerde.

Herhangi bir insanın normalde kırılacağı nokta. Bir önceki es geçmişti, ancak bu; Togami’yi her anlamda paramparça eden son darbeydi. Köye geri dönmeyi düşünmedi bile. Olayın şokuyla dizlerinin üstüne çökmüş, geçirdiği şoktan dolayı ağlamayı bile başaramayan Mio’yu, takımından geriye kalan son kişiyi öylece bıraktı, arkasını döndü ve gitti. Kendisini her gün daha çok çekildiği karanlıktan çekip çıkaracak kimse kalmamıştı artık. Mio bile başaramazdı bunu, çok geçti.

Komplikasyon: Progresif Musküler Distrofi (Ağır) > Geninliğinin ilk yıllarında ortaya çıkan bu genetik rahatsızlık, Togami’nin kompleks karakter gelişimin ilk sebebidir. Basit kas ağrılarıyla başlayan, devamında çeşitli düzeylerde kas güçsüzlükleriyle seyreden bu hastalığın sinsi ilerleyişi hakkında yorum yapabilmek en usta medikal shinobiler için dahi kolay değildir. Basit kas antrenmanlarıyla ilerleyişi yavaşlatılıp yan etkileri azaltılsa bile, asla durmayacak ve bir gün Togami’yi ayaklarının üstünde durmaktan dahi alıkoyacak olması gerçeği değişmemektedir.

Motivasyon: Sınırlar > 16 yaşında olup, en geç 10 sene içinde yürümekten aciz düşeceğini bilen biri ne yapar? Hele ki hayata tutunmasını sağlayan son şeyi kaybettikten sonra? Artık hiçbir şey anlam ifade etmiyorken? Hayata dair ne kadar duygu varsa; kin, aşk, merhamet; hiç birini hissedemiyorken? 16 yaşında, chuunin olalı bir seneden biraz fazla zaman geçmiş basit bir çocuk. Güçsüz, ölümüne günler sayan bir çocuk. En azından Togami için bunun cevabı basitti; kalan kısacık ömründe, nereye kadar gidebileceğini öğrenmeye çalışmak. Hiç kimseye bağlı olmadan, hiç bir etik kural tanımadan yalnızca ilerlemek.

Kişilik: Togami’nin karakteri, tek bir kalıpta incelenemeyecek kadar çok sayıda katman içermektedir. Hayatının iki kırılma noktası vardır. Hastalığının ortaya çıkışı ve kardeşini kaybedişi. Basit bir çocuk, karanlığa ve boşluğa nasıl bu kadar teslim olabilir? Fiziksel yoksunluklar çoğu zaman kişisel gelişimi etkilediği gibi, mental sorunlara da kolaylıkla yol açabilmektedir. Üstüne bir de hayata dair son umudu yok olursa insanın, mental olarak kırılması işten dahi değildir.

Yas sürecinin 5 aşaması vardır derler; inkar, öfke, pazarlık, depresyon ve kabullenme.
Togami bu süreci, tamı tamına iki kez baştan yaşamıştı. Ve aynı süreçlerin bir bireyde ne kadar farklı etkiler yapabileceğinden kendisinin bile haberi yoktu.

Başlangıçta hastalığını kabullenmemiş ve yalnızca fazla antrenman yaptığı için kaslarının ağrıdığına inandırmıştı kendini. Görevlere tam gaz devam edip, ikiz kardeşi ve takımından geri kalmamak için normalde uğraştığının iki katı uğraşmıştı her şey için. Daha fazla koşmak, daha iyi zıplamak, daha çok şınav çekmek. Uygun palyatif tedavilerle, takımından gördüğü destekle bir şekilde halledebilmişti her şeyi. Kardeşini kaybettikten sonraki kabullenememe evresi ise çok kısa sürmüştü. Hiç bir şey olmamış gibi cesedi, yere çöküp kalmış diğer takım arkadaşı Mio’yu bırakıp yürümüştü sadece. Bir noktada arkasından yetişeceklerdi sonuçta, köye dönmeleri gerektiğini söyleyip gülüşeceklerdi. Kimse gelmedi. Burada, karakterindeki ilk çatlak oluştu, umutsuzluk.

Hastalığını nihayetinde kabullendiğinde, yerini öfke almıştı. Herkesin sağlığı yerindeyken, herkes bir gün muhteşem bir shinobi olma hayali kurabiliyorken, jounin olmaktan, ANBU takımına girmekten sözederken kendisi 20 yıl sonra yürüyebileceğinden bile emin değildi. Peki neden bunlara katlanmak zorunda olan “o”ydu? Bu düşünceler onu boğarken, anı yaşaması gerektiğini söylemişti kardeşi ona. Sonu ne olursa olsun, takım 5 birlikte çarpışmayı sürdürecekti. Gittiği yere kadar. Öfke evresi çok basit atlatılmıştı. İkinci kriz noktasında, öfke geçmek bilmemişti. Öyle ki, kendini öldürme noktasına geldi. Defalarca son kılıç darbesinin kendisine vurulması gerektiğini haykırdı. Günlerce. Hasta olan kendisiydi, zaten ölecek olan. Zaten umudu olmayan. Ancak hayat, kardeşini almıştı işte. Önünde çok kısa bir zaman vardı, ancak artık; kardeşi için de yaşamak zorundaydı. Onun adına başarmalıydı. Onun adına yapmalıydı. İkinci çatlak tam bu sırada oluştu, hırs.

Sıra pazarlığa geldiğinde, hastalığını kabul ettiği dönemde öfke nöbetlerinin sayısının azaldığını farketmişti. Evet, hastaydı. Evet, hayatta istediği her şeyi yapabilmek için yeterli zaman yoktu. Ancak önemli değildi ki, onun yerine yürümeye devam edecek, onun hayallerini gerçekleştirebilecek bir kardeşi vardı. Yetmez miydi? Kardeşini kaybettikten sonra, yetmemeye başladı. Artık sırtını yaslayabileceği, hayallerini gerçekleştireceğine emin olduğu bir insan yoktu. Ancak ortada şöyle bir gerçek vardı ki, kendisi hala hayattaydı ve bu kez tam tersine kardeşinin hayalleri onun sorumluluğundaydı. Ve ne olursa olsun, sırtındaki bu yükü en tepeye kadar çıkaracaktı. Önüne kim çıkarsa çıksın, engel olan ne olursa olsun. Hayatta, kendisinden daha acınası biri var mıydı ki, acıyacağı biri olabilsindi? Üçüncü ve en önemli çatlak bu noktada belirdi: insanlara karşı umursamazlık.

Bir noktadan sonra, depresyon başladı. Her gün gülmeye çalışsa da, bu yükün altında ezilmek kolay değildi. İnsanın başına gelebilecek en kötü şey, ne zaman öleceğini bilmektir. En kötüsünü yaşadı. Uzunca bir süre devam etti bu, yine de beraberce gülebileceği birileri vardı etrafında. Sırtını sıvazlayan, düştüğünde kaldıran. Yalnız başına ormanda otururken düşündüğü şey tam olarak buydu. Düştüğünde kaldıracak biri. Artık olmayan biri. Belki de asla olmayacak biri. Dördüncü çatlak, yalnızlık.

Son evre olan kabullenmeye chuunin olmadan hemen önce ulaşmıştı. Kötü şeyler herkesin başına gelirdi, yalnızca açıkça paylaşman gerekiyordu hislerini, duygularını. Sana yardım eden biri olurdu mutlaka dürüst olduğunda. O düşünceleri kafasından geçirdikten tam 1.5 yıl sonra, az önce kendisine acıyan bir yaşlı kadının verdiği madeni parayı parmaklarının arasında döndürdü. Rastgele bir kasabada, bir yol kenarında oturmuş, sırtını bir binaya yaslamıştı. Siyah cübbesi ve solgun suratıyla, tam anlamıyla acınası görünüyordu: “Dürüstlük, fazla naif değil mi?” 5. çatlak, yalan.

---

Profil
Güç: 1
Çeviklik: 1
Kondisyon: 3
Potansiyel: 3
Varlık: 11
Zeka: 11