Amano Sanjuro
Ishigakure’nin bilinen en önemli zanaatkarlarından biri olan Sanjuro, biyolojik babamdır. Biyolojik diyorum, çünkü manevi yönden bana babalık yaptığını söylemek epey güç. Zira çocukları onun için bir evlattan çok, işlerinde çalışabilecek birer işçiden ibaret. El işçiliği üst seviyede olan Sanjuro, bu becerisini ticari zekasıyla da birleştirerek bugünkü konumuna ulaşmıştır. Kendisi fakir bir aileden gelmiş olsa da, şu an yaşadığı hayat geçmiş günlerindekinden bir hayli uzak ve farklı.
El işçiliği kadar bir diğer ünlendiği konu da çapkınlığı, ama bana sorarsanız onunki tamamen sapkınlık. Görkemli evini paylaştı 7 kadını eşi olarak tanıtmaktadır. Ancak Sanjuro gibi bir sapkının bunla yetinmesi mümkün olmamış olacak ki, daha nice kadınla beraberliği bulunmaktadır. Böylesine mide bulandırıcı bir adamın çocuğu olarak, bugün ondan tiksindiğimi söylemem mümkün. Ancak çocukken ben de onun gözüne girmek isteyen ve bu uğurda her şeyi yapabilecek olan çocuklarından biriydim. Ne acı değil mi?
Toplamda 12 çocuğu olan Sanjuro’nun başkaca bilinmeyen çocukları olduğuna da eminim. Umarım babalarının Sanjuro gibi bir pislik olduğunu bilmiyorlardır, zira bu gerçeği bilmek, bir piç olmaktan çok daha gurur verici değil. Çocuklarının büyük çoğunluğu Sanjuro’nun işinde çalışmakta ve ancak bu şekilde Sanjuro’nun evinde barınabilmekte. Çünkü Sanjuro’nun evinde kalabilmek için ilk önce bunu hak etmek gerekir. Bu sebeple de Sanjuro’nun çocukları arasında her zaman bir rekabet olmuştur. Öz kardeşlerin bile bu rekabet içerisinde birbirlerine zarar verdiği anlara şahit olmasına rağmen, kılını bile kıpırdatmayan Sanjuro “baba olmak” gibi bir kavrama nail olmuş en aşağılık kişilerden biri olsa gerek. Kim bilir, belki günün birinden kendimi bulurum ve o zaman Sanjuro’ya da kim olduğunu gösteririm…
El işçiliği kadar bir diğer ünlendiği konu da çapkınlığı, ama bana sorarsanız onunki tamamen sapkınlık. Görkemli evini paylaştı 7 kadını eşi olarak tanıtmaktadır. Ancak Sanjuro gibi bir sapkının bunla yetinmesi mümkün olmamış olacak ki, daha nice kadınla beraberliği bulunmaktadır. Böylesine mide bulandırıcı bir adamın çocuğu olarak, bugün ondan tiksindiğimi söylemem mümkün. Ancak çocukken ben de onun gözüne girmek isteyen ve bu uğurda her şeyi yapabilecek olan çocuklarından biriydim. Ne acı değil mi?
Toplamda 12 çocuğu olan Sanjuro’nun başkaca bilinmeyen çocukları olduğuna da eminim. Umarım babalarının Sanjuro gibi bir pislik olduğunu bilmiyorlardır, zira bu gerçeği bilmek, bir piç olmaktan çok daha gurur verici değil. Çocuklarının büyük çoğunluğu Sanjuro’nun işinde çalışmakta ve ancak bu şekilde Sanjuro’nun evinde barınabilmekte. Çünkü Sanjuro’nun evinde kalabilmek için ilk önce bunu hak etmek gerekir. Bu sebeple de Sanjuro’nun çocukları arasında her zaman bir rekabet olmuştur. Öz kardeşlerin bile bu rekabet içerisinde birbirlerine zarar verdiği anlara şahit olmasına rağmen, kılını bile kıpırdatmayan Sanjuro “baba olmak” gibi bir kavrama nail olmuş en aşağılık kişilerden biri olsa gerek. Kim bilir, belki günün birinden kendimi bulurum ve o zaman Sanjuro’ya da kim olduğunu gösteririm…
Amano Yumisa
Talihsiz bir insan, yaşamak için çabalayan bir kadın, çocuğundan koparılan bir anne... Bazen gerçekten köye sırtımı dönmekle anneme haksızlık yapıp yapmadığımı merak ediyorum. Annem olması nedeniyle kendisini sevdiğim gerçeğini değiştirmek imkansız, ama gerçekten her şey bu şekilde mi olmalıydı? En yakınımdaki, her gece yanında uyuduğum insan, ben günahlara savrulurken ve bunu sırf Sanjuro için yaparken neden ses çıkarmadı ki?
Biliyorum, kimsesiz büyümek çok zor, benim tarif edebileceğim bir şey değil. Annem de kimsesiz biri olarak başladığı hayatında, güzelliği ile Sanjuro’nun dikkatini çekmiş. Elbette Sanjuro’nun annem ile işi bittiğinde, tekrar kimsesiz kalmak istemeyen Yumisa, Sanjuro’nun sunduğu yaşantıya boyun eğmiş ve panayırlarda güzelliği ile harmanladığı dili sayesinde yüksek gelirler elde etmiş. Böylece de Sanjuro’nun 6. eşi olarak evdeki yerini sağlamlaştırmış.
Yıllar insanlardan birçok şey götürür… Annem Yumisa önce bir enfeksiyon nedeniyle sağ gözünü, ardından da güzelliğini yitirmeye başlamış. Eski zamanların favori eşi, artık sadece bir çalışan olmaya yüz tutmuş. Durum böyle olunca da, Yumisa evden atılmamak için Sanjuro’nun işlerinin iyi gitmesi için çeşitli ticari eylemlere imza atmış. Bu işlerdeki başarısı sayesinde de hala evde kalabiliyor. Ancak o evde tek başına… Aslında hala talihsiz, hala yaşamak için çabalıyor ve şimdi kimsesiz…
Biliyorum, kimsesiz büyümek çok zor, benim tarif edebileceğim bir şey değil. Annem de kimsesiz biri olarak başladığı hayatında, güzelliği ile Sanjuro’nun dikkatini çekmiş. Elbette Sanjuro’nun annem ile işi bittiğinde, tekrar kimsesiz kalmak istemeyen Yumisa, Sanjuro’nun sunduğu yaşantıya boyun eğmiş ve panayırlarda güzelliği ile harmanladığı dili sayesinde yüksek gelirler elde etmiş. Böylece de Sanjuro’nun 6. eşi olarak evdeki yerini sağlamlaştırmış.
Yıllar insanlardan birçok şey götürür… Annem Yumisa önce bir enfeksiyon nedeniyle sağ gözünü, ardından da güzelliğini yitirmeye başlamış. Eski zamanların favori eşi, artık sadece bir çalışan olmaya yüz tutmuş. Durum böyle olunca da, Yumisa evden atılmamak için Sanjuro’nun işlerinin iyi gitmesi için çeşitli ticari eylemlere imza atmış. Bu işlerdeki başarısı sayesinde de hala evde kalabiliyor. Ancak o evde tek başına… Aslında hala talihsiz, hala yaşamak için çabalıyor ve şimdi kimsesiz…
Himura Junichi
Bazı insanlar kahramandır. Bazı insanlar ise o kahramanları yaratanlardır. Adları söylenmez, tarihte bilinmez ve daha kötüsü yarattıkları kahramanların günün birinde kahramanlıktan uzak işlere bulaşmasının korkusunu yaşarlar. Kahramanın omzuna yüklenen yükleri paylaşmak isterler, sırf kahraman kahraman olarak kalabilsin diye. Fakat kahramanlar bunu yapmaz, yapamaz. Çünkü yükleri kendi taşımadıkları sürece kahraman olmaktan uzaklaşırlar… En Tanrısal kahraman bile böyle değil midir? Etrafından binlerce yoldaşı ve dostu olmasına rağmen, kahramanlar kahramanlığın getirdiği yükü omuzlarında taşırlar ve onları kahraman yapan kişiler ise, bir kenarda umut ederek bakarlar. O korkulan günün gelmemesi için…
Junichi bu hikayenin kahramanı olması gereken kişiydi belki. Fakat kaderin eğlence anlayışı insanlarınkinden bir hayli farklıydı. Bu yüzden Junichi, benim yüzümden, kahramanı yaratan kişi olma laneti ile “kutsanmıştı.” Bir çocuğu kolaylıkla bir kenara atabilirdi. Görevinin getirdiği sorumluluklar nedeniyle, o çocuğu zindana götürebilir, suçlarının cezasını zindanın soğuğu ile ödetebilirdi. Ancak Junichi “lanetlenmiş” biri olmayı seçmişti ve çocuğu mütemadiyen suçlu insan profilinden kurtarıp, bir kahramana dönüştürmeyi uygun bulmuştu.
Genellikle asık suratının altında samimi ve inançlı bir insan yatar Junichi’nin. Düşüncelerine inanan, shinobiliğe inanan ve en çok da kendine inanan biridir. Zaten bu yüzden de beni yanında tutmuştur her zaman. Hiçbir zaman bir baba samimiyetinde olmamıştı, zaten Junichi’nin de bunu istediğini sanmıyordu. Fakat aramızdaki ilişki aileden öteyeydi. Onunla konuşmak, onu dinlemek, onunla boş boş oturmak, uzaklara bakmak, sessiz durmak, birlikte nefes almak… Onunla geçirdiğim her an bir başka şeylere yöneliyordum, bir başka düşünceye. Junichi’nin bana kattığı en büyük ve en azılı şeyler de buydu… Düşünmek ve düşünceye inanmak… Evimden yüzlerce kilometre uzakta olmama sebep olan kavramlar...
Bana dünyanın kapılarını açan Junichi’yi köydeki her şeyden daha çok özlüyorum… Yarın birer düşman olarak karşılaşabileceğimizi ikimizde çok iyi biliyoruz, ancak o zaman bile birbirimizi yok etmeye çalışırken dahi, aramızdaki samimiyeti kaybetmeyeceğimizi biliyorum. Beni bu hikayenin kahramanı yapan kişi… Belki de gerçek kahraman… Kim bilir?
Junichi bu hikayenin kahramanı olması gereken kişiydi belki. Fakat kaderin eğlence anlayışı insanlarınkinden bir hayli farklıydı. Bu yüzden Junichi, benim yüzümden, kahramanı yaratan kişi olma laneti ile “kutsanmıştı.” Bir çocuğu kolaylıkla bir kenara atabilirdi. Görevinin getirdiği sorumluluklar nedeniyle, o çocuğu zindana götürebilir, suçlarının cezasını zindanın soğuğu ile ödetebilirdi. Ancak Junichi “lanetlenmiş” biri olmayı seçmişti ve çocuğu mütemadiyen suçlu insan profilinden kurtarıp, bir kahramana dönüştürmeyi uygun bulmuştu.
Genellikle asık suratının altında samimi ve inançlı bir insan yatar Junichi’nin. Düşüncelerine inanan, shinobiliğe inanan ve en çok da kendine inanan biridir. Zaten bu yüzden de beni yanında tutmuştur her zaman. Hiçbir zaman bir baba samimiyetinde olmamıştı, zaten Junichi’nin de bunu istediğini sanmıyordu. Fakat aramızdaki ilişki aileden öteyeydi. Onunla konuşmak, onu dinlemek, onunla boş boş oturmak, uzaklara bakmak, sessiz durmak, birlikte nefes almak… Onunla geçirdiğim her an bir başka şeylere yöneliyordum, bir başka düşünceye. Junichi’nin bana kattığı en büyük ve en azılı şeyler de buydu… Düşünmek ve düşünceye inanmak… Evimden yüzlerce kilometre uzakta olmama sebep olan kavramlar...
Bana dünyanın kapılarını açan Junichi’yi köydeki her şeyden daha çok özlüyorum… Yarın birer düşman olarak karşılaşabileceğimizi ikimizde çok iyi biliyoruz, ancak o zaman bile birbirimizi yok etmeye çalışırken dahi, aramızdaki samimiyeti kaybetmeyeceğimizi biliyorum. Beni bu hikayenin kahramanı yapan kişi… Belki de gerçek kahraman… Kim bilir?