Kuroda Kumiko
Nereden başlamam gerek fikrim bile yok… Kuroda Kumiko. Hayatımın aşkı ve hala ayakta olmamın, yürümeye devam etmemin sebebi. Kovaladığım, beni kovalamasını istediğim bir hayal. Yaptığım her şeye anlam kazandıran bir din. Dönüp dolaşıp tekrar kendimi bulduğum mabet. Bir parçam… Büyük, önemli bir parçam.
Hissettiklerimin ne kadarını kelimelere dökebilirim bilmiyorum ama yine de deneyeceğim. Onu ilk kez Yaşlı Tanaka’nın bakkalının yanında otururken görmüştüm. Benim de aralarına katılmak için geldiğim oyun oynayan sürüsüyle başıboş çocuğu izliyordu. Pek umursamadım. Hayatım sokaklarda geçiyordu ve gelip giden sürüsüyle insana rastlıyordum. Belki annesi bakkalda bir şeyler alıyordu. Belki de birkaç gün buralarda duracak sonra ona uygun oyun arkadaşları olmadığımızı anlayıp gidecekti. Yeni çocuklarla çoğu zaman böyle oluyordu. Onları ağlatıp geldikleri yere geri yolluyorduk… Gurur duyduğum hareketler değil ama beni ben yapan hareketler. Benim de başımdan geçen doğal bir süreçti bu.
Küçücük aklımla düşündüklerimin hiçbiri doğru çıkmadı. Büyük konuştum ve ağzımın payını aldım. Bakkalın yanında oturan o kız sadece mahallenin bir parçası olmakla kalmadı geldi hayatımın etrafında tavaf ettiği güneş oldu. Sonra da bir anda çekip gitti… Kumiko, birkaç gün daha olacaklardan habersiz bakkalın yanında sessiz sedasız oturup bizim oyun oynamamızı izledi. Herhalde onu oyuna davet etmemizi falan bekliyordu… Bizim ise çok farklı planlarımız vardı. Bir süredir bizi izleyen bu kıza bir ders verilmesi gerekiyordu. O kimdi ki gelip bizi izliyordu! Çoluk çocuk toplanıp yine bakkalın karşısında oturan Kumiko’nun karşısına dikildik. Biraz bağırış çağırış biraz tartaklama… Kumiko, Yaşlı Tanaka’nın olaya müdahil olmasıyla paçasını kurtarmıştı. Üstüne titrediğim, dokunmaya kıyamadığım insana saldırmış olmak yıllar geçmesine rağmen utanç veriyor.
Son olaylardan sonra onu bir daha görmeyeceğimizi düşünüyor ve başardığımız bu büyük(!) işle böbürlene böbürlene dolaşıyorduk mahallede. Böbürlenmemizin öfkeye dönmesi ise köşeyi dönüp Kumiko’yu her zamanki yerinde görmemizle pek kısa sürdü. Kıçımız ne kadar kalktıysa öfkemiz de o kadar şiddetliydi. Yaşlı Tanaka, Yaşlı Tanakalık yapana kadar dün olanlar tekrar etti. Kızın tekrar gelmesi bizde büyük bir öfke yaratmıştı. Açık bir şekilde gücümüze meydan okuyordu. Oysaki ona sataşırken, hatta ne yazık ki saldırırken, sesini bile çıkaramıyordu. Yediği kötekle bakkalın yanından gidiyor sonraki gün tekrar gelip karşımıza dikiliyordu. Aklımızı karıştıran, anlam veremediğimiz bu kız aynı hareketi tekrarladıkça daha da sinirleniyorduk. Artık olay orada oturup bizi izlemesinden çıkmış, bize kafalarımızın almadığı hareketler sunması ve inat yapması olmuştu.
Günler bu şekilde geçerken bize de adını bile bilmediğimiz bu gizemli kız hakkında bilgiler akıyordu. Mahallenin tüm çocukları bir olmuş kızı kovalamak için uğraşıyorduk. İlk gelen bilgilere göre kız kötü durumdaki bir evde tek başına yaşıyordu. Bu bilginin kaç gündür uğraştığımız halde annesi veya babasının bize hesap sormaya gelmemesi gerçeğiyle birleşmesi içimde bu kızın da benim gibi olabileceğine dair bir his doğurdu. Annemi veya babamı hiç tanımadım. Bu yüzden özlemlerini çektiğimi açık gönüllülükle söyleyemem. Söyleyebileceğim bir şey varsa o da yine de bir çocuk olduğum ve dayanacak birilerine ihtiyacım olduğuydu. Anne veya baba olmasına gerek yok, herhangi biri olabilir bu. En azından benim için durum böyleydi. Büyük ihtimalle bu yüzden o kişiyi bulmak konusunda bu kadar inat ettim, bu yüzden pek çok kez hayal kırıklığına uğradım ve kendinden başkasına güvenmeyen bir çocuk oldum ve bu yüzden o kişiyi bir kere bulduğumda bir daha bırakmamak için hayatımı ortaya koydum.
İçimde doğan bu his, bana benzeyen birini bulma isteği, beni harekete geçmeye itti. Mahalledeki forsumu kullanarak Kumiko’nun yaşadığı yeri öğrendim ve aynı gün Yaşlı Tanaka’nın dükkanıyla kızın evinin arasında pusuya yattım. Bekleyişim birkaç saatten uzun sürmedi ve sokağın başında gözleri yaşlı, burnu kanlı, yüzünde ve vücudunda morluklar olan Kumiko gözüktü. Dünden farklı olarak ağzının ortasındaki bir diş de kırıktı. İçimde o ana kadar hiç oluşmamış olan bir sempati ve acıma oluştu. Bugün görebiliyorum ki bu sempati ve acımanın tek nedeni onun da benim gibi öksüz olma ihtimaliydi. Sırf bu olay yüzünden uzun süre kendimden iğrendim. Karşımdakine sadece bana benzediği, hatta bana benzeme ihtimali olduğu, için bir şeyler hissedebiliyordum. Uzun zaman boyunca “iyi” bir insan olduğumu düşünen benim için bu olay uzun zaman boyunca utanç kaynağı ve kabul etmesi zor bir durum oldu. Uzun zaman sonra ise kendimle barıştım ve sadece insan olduğumu fark ettim. Ayrıca çocukken bir sürü insana bir sürü kötü şey yapmışlığım da vardı. Çocuktum… Bu yüzden kendimi affedebiliyorum. Kumiko’nun kırık dişi ve yaşlı gözleriyle evine gitmesini izledim. Sabaha kadar da evin başından ayrılmadım. Eve ne giren ne çıkan biri oldu… Bu durgunluğu bozan ise yine Kumiko oldu. Sabahın erken saatlerinde evinden çıktı, yolu uzatarak Yaşlı Tanaka’nın dükkanına gitti ve her zamanki yerine oturdu. Bir köşede gizlice izlemeye devam ettim onu. Ama bu kadar uzun süren bir uykusuzluk küçük bir çocuğun kaldıramayacağı cinsten bir yük. Uyuyakaldım. Mutlu rüyalar falan görmedim. Her zamanki gibi zifiri karanlıktı her yer. Beni bu karanlıktan kurtaran ise yükselen sesler oldu. Uykulu bir şekilde gözlerimi açtığımda Kumiko’nun öteki çocuklar tarafından yine sıkıştırıldığını gördüm. Adrenalin denen varlığını bilmediğim şeyin ne işe yaradığını o gün çok iyi gözlemleme fırsatım oldu. Her şeyi çok net hatırlıyorum. Etrafımda olan biten her şeyi algılayabilmeyi başladım. Görüntüler en ince ayrıntısına kadar inebileceğim kadar netleşti ve yavaşladı, sesler kulağıma giriyor ama çıkmak için acele etmiyorlardı, açlık ve susuzluktan ağzımda oluşan kuruluk, etrafı saran çöp kokusu… Tam anlamıyla anın içindeydim ve zaman benim tepki vermem için durmuştu. Yavaşlayan zaman olan bitenleri anlamam için bana yeterince fırsat tanıdı. Aniden yerimden fırladım ve Kumiko’yu sıkıştıran çocukların arasına daldım. Onu rahat bırakmalarını söyleyerek ihanet ettim onlara. Bu isteğim tabii ki pek hoş karşılanmadı ve bir kavga patlak verdi. Kavganın mahallenin çocukları arasında patlak vermiş olması Yaşlı Tanaka’nın bir şeyler yapmaması için yeterli bir sebepti. Günlük bir rutindi onun için bu kavgalar. Hayatım boyunca o gün yediğim kadar esaslı bir dayak yediğimi hatırlamıyorum. Tabii siz bir de onları görün… Kumiko da bu dayaktan nasibini aldı tabii. Yine de çocukların öfkelerini yöneltebilecekleri benim gibi yeni, körpe bir hedef olması onun başına gelenlerin hafiflemesine sebep olmuştu. Yediğim dayaktan sonra şişen gözlerimi açtığımda başımda Kumiko duruyordu. Sonra puf! Geri kalan her şey bir anda oldubitti. Bir rüyadan farksızdı. Kumiko’yla geçirdiğim üç yıl nasıl geçti hiçbir fikrim yok. Gerçekten yaşandığına inanması güç olması bakımından da bir rüyayı andırıyor bu dönem.
Kumiko’nun neden ortadan kaybolduğunu öğrendiğim günü hatırlıyorum. Kumiko’nun artık bir ailesi olduğunu duyduğumda onun için çok sevindim. Artık buralarda otun bokun içinde yaşamasına gerek yoktu. Onu seven, ona bakan bir ailesi vardı. Her ne kadar ben burada böyle kalmış olsam da Kumiko benim şu kainatta en değer verdiğim varlıktı. Onun mutlu olması beni de mutlu ediyordu. Etmeliydi… Küçük yaşlarımdan itibaren kendi kendime yaşadım. Kimseden bir şey istemedim, kimseye bağımlı olmadım, kimsenin benim için bir şeyler yapmak zorunda olduğunu düşünmedim. Kumiko, bunun tek istisnası. Gidişine, mutlu oluşuna birkaç hafta tahammül edebildim. İlk kez bencilce bir dilekte bulundum. Burada, benimle olmasını istedim. Bu onun mutluluğuna ve geleceğine mal olsa bile. Ishigakure’nin sokaklarını avucumun içi gibi bilirim. Çünkü Kumiko’ya rastlamak için hepsini belki binlerce kez dolaştım. Eğer onunla karşılaşsaydım ona da aynı bencilce istekte bulunurdum. Ah bir karşılaşsaydım...
Onun için bir shinobi oldum. Adımı başkalarının ağzından duymasını, benimle gurur duymasını, sevinmesini istiyorum. Hatta belki adımı duyup beni bulmaya gelir. Belki bunca yıla rağmen o da benim için aynı şeyleri düşünüyordur. Bir yerlerde beni bulmak için planlar yapıyordur. Ona olabildiğince yardımcı olmalıyım. Herkesin adını bildiği biri olacağım! Ama aynı zamanda bu kişi Kumiko’nun sevip takdir edeceği biri olacak. Göreceksiniz, bunların hepsi gerçekleşecek!
Belki de gerçekleşmez… Olan biten her şeyi kendi kendime bu kadar büyüttüğümü düşündüğüm zamanlar oldu. Ben anlam yükledim her şeye belki. Sadece çocuktuk ve birbirimize ihtiyacımız vardı. Bize ihtiyacı olan birilerini arıyorduk. İlgi ve sevgi istiyorduk. Aradığımızı birbirimizde bulduk, her şey bundan ibaretti. Küçükken, hatta şimdi de, sık sık birilerini kurtarmakla ilgili hayaller kurarım. Artık bunu birilerinin bana ihtiyacı olması isteğinin bir yansıması olarak görüyorum. Kumiko belki de sadece bu fantezimi gerçekleştirmem için bir araçtı, daha fazlası değil. Ayrıca hayatıma devam etmem gerekiyordu, geçmişimdeki bir noktaya takılıp kalarak yaşayamazdım. O gittikten sonra benim için duran zaman bir şekilde akmaya devam etmeli, doğal döngüsüne kavuşmalıydı. Öyle olmadı işte… Çok denedim bu akıntının bir parçası olmayı ama hiçbir zaman beni akıntıya karşı yüzmeye iten şeyden kurtulamadım. Artık ben de içimden geleni yapıyorum: Akıntıya karşı yüzüyorum. Bu yolda bir ayıya mı yem olacağım yoksa aradığım eşi mi bulacağım bilmiyorum. Belki de efsanelerdeki gibi yolun sonuna ulaşırım ve tanrılar beni bir ejderhaya dönüştürür. Öğrenmenin tek yolu akıntıya karşı yüzüp nelerle karşılaşacağımı görmek. Yolum belli. Başımı eğip, usul usul yürüyeceğim. Yürüyorum…
Aniden kaybolmasının üstünden yıllar geçti. Nereye gittiğine dair hiçbir fikrim yok. Tek bildiğim Ishigakure’de olmadığı, o kadar. Bazı şanslıların küçük dediği sınırsız ihtimallere gebe dünyanın herhangi bir yerinde olabilir. Kaya Ülkesi dışında bir yerlerde, beş büyük köyden birinde, yol iz geçmeyen bir köyde, yalnız bir dağın başındaki kulübede, mezarda… Çok değişmiş, evlenmiş, çocuklarına bakıyor olabilir. Bir yerlerde mutlu olması benim için yeterli. Bir kere yüz yüze gelsek, bir kere geçmişimle yüzleşsem bana yeter. Sadece hayallerimde yaşamadığını bilmek istiyorum. Yıllar beni bu kadarına da razı etti…
Onu son görmemin üstünden geçen onca yıla rağmen duygularım her ne kadar yıpranmış, badireler atlatmış olsa da hala ilk günkü kadar taze. Aynı anılarım gibi. O güzel günleri hala en ince ayrıntısına kadar hatırlıyorum. Ben… İstediğim her şeyi bulmuştum. Belki bu yüzden hayat eskisi gibi tat vermiyor. Kendimi seninle büyüttüm, sensizlikle keşfettim. Bilmezdim benim gibi budaksız bir odunun böyle şeyler hissedebileceğini… Keşke, keşke daha fazlasını anlatabilsem. Seni gördüğümde hissettiklerimi anlamanı o kadar çok istiyorum ki! Ne kadar anlatabilirim, bir lisan hissettiklerime ne kadar tercüman olabilir bilmiyorum ama elimden gelen bu.
