Dilsiz, Dövülmüş, Boğulmuş

[Fukase Naegi]

Ay ışığı ile aydınlanan ormanda hareket etmeye çalışan figürden başka bir şey değildi Naegi. Ağaçların yapraklarından damlayan su damlacıkları karanlık zemine doğru hücum ediyor, ağaç kabuklarına yapışmış yosunlar güneyden esen rüzgâra direnemiyor, uçuşuyorlardı. Karanlıktı her şey Naegi için. Gözünün görebildiği bütün cisimler karanlıkla örtülmüş kendisine yaklaşmasını bekliyordu. En son nerede olduğunu hatırlamıyordu. Şu an burada olduğunu biliyor ve sorgulamadan da devam ediyordu hayatı boyunca yaptığı gibi. Bir şeyleri sorgulamamayı öğrenmişti geçirdiği yıllar içerisinde. Birisi istedi diye tek eliyle kavradığı kunaisini birinin kalbine de saplayabiliyordu, çölün ortasındaki susuzluğunu gidermek için karşısına çıkan ilk insanı yağmalayıp ölüme de terk edebiliyordu.

Topallayarak ilerliyordu ormanın içinde. Aksayan ayağı bazen kırılmış bir ağacın dalına çarpıyor bazen de solup kurumuş birkaç yaprağın çıtırtılarına sebep oluyordu. Ormanın içinde bir sese sebep olan tek canlı oydu. Fakat Naegi canlı mıydı? Bedeninin hala var olması ve hareket edebilmesi ruhunun yaşadığının anlamına gelir miydi? Ormandaki ilerleyişi bir süre daha devam edecekti. Soluk alıp vermek ve adım atmak dışında bir eylem gerçekleştirmiş olmayan Naegi’nin bir soru kafasında iyice belirginleşmeye başlamıştı. ‘’Neredeyim Ben’’ Aynı ağaçların yanından defalarca geçiyor ayağı aynı kırık dala belki de onuncuya takılıyordu. Yaşadığının gerçek olduğuna inanmak istiyordu. Bir rüyanın veya kâbusun pençesinde sıkışmış olabileceğinin imkanını bile vermiyordu. Bu döngü içerisinde uzun bir süre daha yol aldı. Gökyüzündeki ay hala parlaktı ve içerisinde ilerlediği orman da karanlık.

Döngünün kırılması ayağının takılması gereken dalda başlamıştı. Aksak ayağı bu sefer kırık dalın kendisine uyguladığı kuvvete direnememişti. Toprağın üzerinde birikmiş sıvı üzerinde yüzü koyun yatıyordu artık. Sıvının sıcaklığı ile irkilmişti öncelikle. Sonrasında da üşümüş bedeniyle kucaklamıştı zemindeki sıvıyı. Sıcaklığın bedenine getirdiği mayışma ile hiçbir şeyi sorgulamadan yatmaya devam ediyordu düştüğü yerde. Uzaklarda kızıl alevlerle yanan bir ışık kaynağı görene kadar da yatmaya devam edecekti bu şekilde.

Genişleyip daralan alevleri görmesiyle kollarından yardım alarak dikelmiş ve topallamaya devam etmişti. Naegi ile kaynak arasındaki mesafenin kısalmasıyla beraber karanlığı filtreleyen kızıl renkler arasında hareket eden insanımsı siluetler adımlarını yavaşlatmıştı. Temkinli adımlarla ilerliyor, çevresini gözetliyordu. Ağaç kabukları, toprak, yapraklar... Gördüğü her şey kızılın farklı bir tonunu benimsemişti kendisine.

Minik bir kamp alanına çıkarmıştı ışığın geldiği yön Naegi’yi. Ayağının temas ettiği toprak burada da bir sıvı ile kaplıydı. Kimsenin olup olmadığını sorgulamak için ağzını açtığında hiçbir sesin çıkmadığını fark etti. Konuşamıyordu ve dilinden başlayıp tüm organlarına sıçrayan yanma hissini tekrar hissediyordu. Acı ile çökmüştü zemine. Konuşmaya, çığlık atmaya çalışıyordu ama ağzını her açtığında iç organlarındaki yanma hissi daha da körükleniyordu. Gözlerini bir saliseliğine açıp kapadığındaysa siluetlerin tekrardan var olduğunu gördü. Çömeldiği yerden kollarını uzatarak kendisine yaklaşmakta olan karanlık bedene uzanmaya çalıştı. İnsan bedenlerine sahip gölgelerin neden var olduğunu sorgulayamıyordu bile. Kendisine doğru yaklaşmakta olan siluet kollarının arasından geçip ateşin ışıklarına iyice yaklaştığındaysa git gide silikleşerek yok olmuştu.

Bir saniye daha geçmişti ve göz kapaklarını tekrar açıp kapatmıştı. Karanlığın içerisindeydi tekrardan. Dilinden başlayıp iç organlarına sıçrayan yangından bir eser yoktu. Çömeldiği yerden kalkarken kollarıyla dengesini korumak için bir ağaçtan destek alıyordu. Parmaklarının ucunda o sıcak sıvıyı tekrardan hissediyordu. Ayağa kalkmasıyla ayın yüzeyinden yansıyan ışıklar iyice yoğunlaşmış ve çevresini bir spot ışığı gibi aydınlatmaya başlamıştı. Işığın tekrardan var olmasıyla siluetler tekrardan belirmişti. Bu sefer daha belirgin ve insansıydılar. Çevresine bir göz gezdirdiğinde ağaçların yapraklarından zemine akan kan damlalarını ve önünde beliren kızıla boyanmış belli belirsiz uzuvlar ve organlar yatıyor üzerlerinden akan kanların oluşturduğu gölettin ucundaysa maskeli bir adamın elinden sarkan metal kazıklara geçirilmiş bedensiz başlar Naegi’ye bakıyordu. Maskeli adamın vücudunu örten pardösüsü kanlarla kaplı ve üzerine açılmış birkaç kesikten sızan kan göletini büyümesine ufakta olsa bir katkıda bulunuyordu. Maskesinin göz deliklerinden kendisine bakan donuk gri gözler onu süzüyor ve Naegi’nin göğüs kafesinin hizasına kaldırdığı metal kazık hava fısıldayıp onun canını almadan önce zamanını dolduğunu ifade ediyordu. Bir karşılık bile vermeden gözlerini kapatıp kalbini delip geçecek metal kazığı beklemeye geçmişti.

[Fukase Naegi]

Gözlerini tekrar açtığındaysa ormanın içine sızan, güneşin ilk ışıkları tarafından rahatsız ediliyordu. Vücudu sırılsıklam ve soğuktan büzüşmüştü, derin derin nefes alıyor ve yastık olarak kullandığı çantasının yanındaki ağaca doğru vücudunu kaydırıyordu. Sırtını ağaca vermiş, ormanın derinliğinde dalan gözlerine rağmen elleriyle çantasının içinden bir şeyler karıştırıyordu. Bir kağıt parçası ve mürekkepli kalem çıkarmıştı. Titreyen elleriyle kağıdın üzerine bir çizik daha atarken ‘’30 oldu’’ demişti kendi kendisine. Belki de ömrünün kalan son yılının ilk ayını tamamlamıştı fakat o gün yaşadığı acılar hala aklındaydı. Her gece kabuslarını ziyaret eden bu anılar zaten unutmasına imkan da vermiyordu.

Olayların yaşandığı o yeri ilk hafta terk etmemişti. Bardaktan boşalırmışçasına yağan yağmur Naegi’yi iliklerine kadar ıslatırken o sıkıca kavradığı kunaisi ile maskelinin kılıcıyla çizik attığı ağacın karşısında bağdaş kurmuş bekliyordu. Ne kavradığı kunai ile bileğine geniş bir kesik atmaya cesaret edebilmişti ne de ağaca bir çizik daha kazımayı. Ağacın başında birkaç gün daha geçirmişti bu şekilde. Yanmış bedenlerin ve toprağa işleyen kanın kokusu da geçmişti bu sırada. Sonraki birkaç günü de nerede olduğunu anlamaya çalışarak geçirecekti. Yağmurun birkaç günlüğüne dinmesiyle bulduğu çalılarla kendisini ve ıslak kıyafetlerini kurutacak kadar ateş yakabilmiş, yırtılmış kıyafetleriyle bacağındaki bandajları yenilemişti.

Bir aydır yollardaydı ve artık kaçabileceğini hissediyordu aslında. Kalbine yerleştirilmiş saatli bombanın farkında değildi. Yeteri kadar uzaklaşabilirse her şeyden kurtulabileceğine inanan biriydi Naegi. Eğer eline bir fırsat geçerse kendisi tekrardan çölün ortasına fırlatmayı bile diliyordu. Ama asıl kaçması gerekenin kendisi olduğunun farkına varması daha uzun sürecekti.

Kağıdı birkaç kez katladıktan sonra tekrardan çantasına yerleştirmiş ve kalemi de mürekkebi akmayacak bir şekilde çantanın aynı gözüne yerleştirmişti. Çantanın içini biraz daha karıştırıp bir kitap çıkarmıştı bu sefer. Kitabın kalın kapağını çevirerek aşınmış sayfaları arasından toprağa doğru ilerleyen kum taneleriyle birlikte birer birer çeviriyordu. İlk önce kendi isminin yazdığı sayfaya gelmişti. ‘’Fukase Naegi’’ Fısıldamıştı ismini. Kendi ismini duymak özellikle de kendi sesinden duymayı garipsemişti. Çöl kumları ve yağmur sularıyla iyice deforme olmuş sayfada ellerini gezdiriyor, yazanları okuyordu. Kendi isminin hemen altına mürekkebi sayfanın alt tarafına doğru akmış bir isim daha vardı artık. ‘’Muteki Toami’’ kendisine bir not olarak düşmüştü. Eğer yeteri kadar cesur olabilirse yaşamak için bu isime ihtiyacı olacaktı.

Kitabın diğer sayfalarını da çevirdi. Riaru’nun da ismi yazılıydı. Hafızasının derinliklerinde bile bu isime ait bir anı bulamıyordu. ‘’Bu adamı bu kadar özel yapan neydi Naegi’’ Sadece kendisinin duyabileceği bir sesle kendisine yöneltmişti bu soruyu. Maskeli adamın söyledikleri kafasını karıştırmıştı ve karıştırmaya da devam ediyordu. Gerçekten beyni yıkanmış olabilir miydi tüm bunları yaptığı sırada ya da Gyaku denen adamın kardeşini ve ekibini katledebilecek kadar. Sayfaları çevirmeye devam etti. '’Komeada Togami’’ hafifçe fısıldadı bu ismi. Tandık bir tını yaratıyordu ismi kulakta fakat aşureye dönmüş hafızasını daha fazla zorlamak istemiyordu.

Birkaç sayfa daha göz atıp kitabı çantasına geri yerleştirdi ve ayaklandı. Çantasını sırtına yola devam etmek için hazırlanacaktı.

[Fukase Naegi]

Yabancısı olduğu topraklardaki ilk mevisimin tamamlamıştı artık. Sonbaharın döktüğü yapraklar, soğuk ve yağmurun etkisiyle toprağın üzerindeki ince bir katmana dönüşmüş, geri kalan yabani otlarsa tekrar açmak için pusuya yatmış kendi sıralarının geleceği gün için geri sayımdaydılar. Bitki örtüsünün sönmesiyle birlikte ormanın ekosistemi de farklı hazırlıklara geçmişti. Bazı yırtıcı hayvanlar derin uykularının hazırlıklarına başlarken, bazıları da çoktan tekrardan güneş ışıkları içerisinde ışıldayan bir orman içerisinde uyanmak için uyuyordu. Genellikle gecelerini ve günlerini yolunu bulmak için harcayan ve artık bu ekosistemin parçası sayılabilecek Naegi’nin bedeni ise bu değişiklik için hazır değildi. Karasal iklimin içerisinde, dik yamaçlardan esen şiddetli rüzgarlara ve kum fırtınalarına alışık olan Naegi için nemin varlığı bile başlı başına bir sıkıntıydı. Kemiklerine kadar çekilmiş derisi ve zayıf kalmış bağışıklık sistemi onu kronik burun akıntısı ve diğer hastalıklarla savaştırıyordu.

Son birkaç gününü ise göl kenarına kurulmuş isimsiz bir sınır kasabasında geçiriyordu. Büyük savaşın etkilerini yıllar içerisinde üzerinden silmeyi kısmen başarmış bu kasaba, yağmur ülkesinin içerisinde olup bitenlerden de etkilenmiyor da değildi. Gerek sınır bölgelerinde var olan tansiyon, gerekse coğrafya ve mevsimin getirdiği dezavantajlardan dolayı köyün tüm çehresine salınmış çaresizlik ve kasabalının yüz hatlarına oturmuş bitkinlik ideal bir mekan oluşturuyordu Naegi’nin yaşaması için. Bir süreyi burada geçirmek zorunda olan bir gezgin olduğunu söylemesi yetmişti içeride yaşayanlar için. Dışarıda inceden inceden atıştıran kar taneleriyle birlikte son birkaç gününü geçirdiği hana tekrardan ilerliyordu Naegi. İki katlı eski ve görece hasarlı, ahşap bir binaydı bu han. Japon mimarisinin geleneklerine saygı duysa da inşa edildiği günden bu yana hiçbir zaman ihtişamlı bir bina olmadığı da belliydi. Duvarlar boyasız ve koyu ahşap rengindeydi. Kapıdan girildiğinde geniş bir salona açılan han mermer bir tezgâh tarafından mutfak ve salon kısmı olarak ikiye ayrılırken salonun sağ tarafında konumlanmış merdivenlerse üst kata ilerliyordu.

Soğuktan üşümüş ellerini ovuşturan Naegi tempolu adımlarla hanın kapısına ilerliyordu. Kapıdan girmesiyle üzerindeki cübbeyi girişin sağ tarafındaki dört ayaklı askıya asarak boş masalardan birine geçmişti. Salonun tam ortasına yerleştirilmiş sobaya yüzü dönük bir şekilde oturmasıyla birlikte eliyle bir işaret yapmış ve beklemeye koyulmuştu. Kim olduğu hakkında sorular sormasada içerideki birkaç kasabalının meraklı gözlerini de üzerinde hissetmiyor değildi. Bir tepki vermeseler bile kimliği bilinmeyen bir yabancı her koşul altında kafalarda birkaç soru işareti uyandırmıyor değildi. Birkaç dakika içerisinde elindeki tepside günün yemeği ve bir bardak sake servis eden garsona başını hafifçe önüne eğerek teşekkür etmesiyle birlikte yemekten bir çatal ağzına götürmüştü.

Yemeğin bitmesiyle beraber gözlerini içerinden ufak turuncu kıvılcımlar saçan sobaya çevirerek sakesini yudumluyordu. Alkolle arası çok iyi değildi Naegi’nin. Birkaç yudum alsa bile yanaklarında ufak kızarıklar oluşur, başı dönmeye başlıyordu. Sandalyesine iyice yaslanıp gözlerini birkaç dakikalığına dinlendirmek için kapatmasıyla hayaller dünyasına geçmişti. Ne kadar zaman olduğunu düşünüyordu. Rahatça bir şeyler yiyebildiğini yakın geçmişinde hatırlamıyordu. Biririleri ya da bir şey tarafından sürüklenip duruyordu hatta hatırlamadığı geçmişinde bile böyleydi. Artık özgür olduğunun bilincindeydi. Özgürlüğü ise o gözlerini açıp tekrardan realite ile tanıştığında bitiyordu. Kalan ömrünün ilk çeyreğinden fazlasını yaşamıştı ve daha fazlasını istiyordu. Yaşam ve ölüm onun için her zaman sıkıntılı kavramlardı. Uzun zamandır neden yaşadığını sorguluyordu mesela. Ama ölüm hoşlandığı bir konsept olmamıştı hiçbir zaman. Ölümün taşıdığı bilinmezlik ve mistik boyut Naegi'yi devamlı kendisinden iten başlıca durum oluyordu. Eğer ölümden sonra yaşamın tekrardan var olduğunu kanıtlayabilse yine de cesaret edemeyeceğini biliyordu öncelikle. Hayatı ne kadar boktan ilerlese de daha boktan ilerlemeyeceğinin garantisini kimse veremezdi çünkü ona. Ömrünü uzatmanın bir yolunu biliyordu ama. Her ne kadar bunun uğrunda çabalamayı şimdilik reddetmiş olsada maskeli adam onun için bir seçenek daha koymuştu ortaya. Geçmişindeki karanlığı yaratan kişi kimdi? Alkolün de etkisiyle verdiği tepkilerin boyutu artmasından mütevellit hafifçe gülümseyerek sakesini yudumlaya devam etti.