[Shimada Kazuo & Oita Butsuo] Chakra Taşları

[Shimada Kazuo]

Butsuo’nun da görevin gerçek amacına yönelik hedefleri olması bugün olan nadir güzel şeylerden bir tanesiydi. Onsuz da devam edebileceğime karar kılmış olsam da onunla birlikte her şeyin daha basit olacağına şüphe yok. Bu konuşmanın dışında oldukça sessiz bir yolculuk geçirmişti. Ve sessizlik, paslanmış bir cevherdi benim için. Ne zaman gerçek dünyadaki seslerden uzaklaşsam zihnimdeki sesler daha fark edilebilir oluyordu. Eski mükemmeliyetinden ve albenisinden hiçbir şey kalmamış, kararmış bir gümüş parçası.

Tsuchikage Binası’na vardığımızda isteğimizi belirttikten sonra Akane denilen cılız, bıkkın shinobinin rehberliğinde hiç bitmeyen yolculuğumuz yeniden başlatmıştı. On beş dakikalık yürüyüş bize Iwagakure mimarisinden birkaç kesit daha gösterdikten sonra oldukça kudretli gözüken bir kayanın oyulmasıyla yapılan kapının önünde son bulmuştu. Kayanın üstüne yapılan ince işçilik belki başka bir zamanda dakikalarımı inceleyerek harcayabileceğim cinstendi lakin şuan içinde bulunduğum durumdan ötürü hızlıca gözden geçirmiştim.

Kayanın üstünde yazan kanjiye bakılırsa görüşeceğimiz kişi bu konu hakkında bilgili birisi olacaktı lakin umut ettiğim gibi ondan bilgi alabilecek miyiz bu tamamen bize kalmış.

Akane’nin arkasından kapıdan geçmiş ve heykellerle dolu bir bahçeyi hızla arkada bıraktıktan sonra girdiğimiz esas bina tek kelimeyle… Beyazdı? Duvarlar, eşyalar ve görüp görebildiğimiz her şey beyazdı, diğer renklerin varlığından bihaber bir toprak olduğunu görmek şaşırtıcıydı. Akane ve diğer görevli shinobi arasında geçen kısa bir diyalogtan bir uyarıyla nasibimizi aldıktan sonra soldan dördüncü odanın önünde durmuştuk. Hatsuka’nın Manedi, kulağa korkutucu geliyor. Umarım içeride bir kadavra yoktur…

Akane ve Hatsuka arasında geçen oldukça ilginç bir sekansın ardından kendimizi bir anda odanın içinde bulmuştuk. Deminki konuşma Hatsuka’nın nasıl birisi olduğu hakkında önemli bir ipucuyken içerisinde bulunduğumuz oda onun ne olduğunu kanıtlıyordu.

Kitapların arasında bir canlılık belirtisi görmeye çalışırken kitaplar aniden yükselmeye başlamıştı hatta Butsuo bir tanesinden son anda kaçmayı başarmıştı. Bunun ardından önümüzde beliren Hatsuka, dağınık sarışın saçlı 1.70 boylarında bir kadındı. Bizi gördüğünde korkuyla bağırmaya başlamış ve çok kısa bir süre içinde ruh hali değişmiş ve öncekine göre normal ama asla gerçekten normal olmayan bir şekilde konuşmaya başlamıştı. Bu sırada etime geçen tırnakları hissedebiliyordum, buraya gelmeliydik. Ne olursa olsun buradaki şansımız daha yüksekti, yapmadık.

Hatsuka, sırayla kendisine nasıl hitap edebileceğimizi ve edemeyeceğimiz saydıktan sonra kitapları toplaması gerektiğine karar verdiğinde sıradan bir shinobi için çok sıradan gelebilecek ama beni heyecanlandıran bir şey gerçekleşmişti. Açtığı parşömenle ortalıktaki tüm kitap yığınını ortadan kaldırmıştı. Elbette heyecanlandığım şey sadece bir Fuuinjutsu tekniği görmem değildi. Birkaç kez şahit olmuştum – her ne kadar epeyce uzak vakitlerde olsa da- beni heyecanlandıran şey Fuuinjutsu’nun gündelikliğini bir kere daha görmem olmuştu. Bir Fuuton tekniği, der ki bununla bunu yapabilirsin. Bununla da bunu. Zekice birkaç hamleyle ana konseptinden biraz saptırmak mümkündü ama hiçbiri Fuuinjutsu’nun verdiği sınırsıza yakın olasılığı sağlayamazdı. Bu güzelliğinin tekrar farkında olmak güzel olduğu kadar ondan hala bu kadar uzak olduğumu bilmek acı vericiydi.

Ayrıca ilginç bir noktada karşımdaki kadında olmak istediğim kişiyi görmüş olmamdı. Akıl sağlığım biraz daha iyi olursa daha iyi olur ancak çokta gerek görmüyorum. Kitapların arasında, sahadan ve gereksiz gürültüden uzak harika bir yer. Köy tarafından sağlanan imkanlarla araştırabileceğim, öğrenebileceğim ve kusursuz bir ortam.

Bu sırada Hatsuka bizlere isimlerimizi vermişti bile, Byakuran. Aslında beğendim tam bana göre bir isim gibi duruyor belki ileride bir takma isme ihtiyacım olur o zaman bunu kullanabilirim. Elimden geldiğince samimi bir şekilde “Merhaba Hatsuka-san. Neden geldiğimizi anladığını fark ettim, zeki olduğun için bu çok normal. Size verilecek emanetlerimiz var ama öncesinde biraz konuşabilir miyiz? Bende sizin gibi araştırma konusunda ilerlemek istiyorum, epeyce meraklıyım bu konulara. Özellikle Fuuinjutsu’ya ve biraz da şu parlak taşlara ben onların tanrının bir parçası olduğu düşünüyorum her neyse. İsterseniz “Onlarca Kitabı Bir Anda Raflarına Kaldıramayacağım Ve Ayrıca Buna Ayıracak Vaktim De Olmadığı İçin Kolay Bir Temizlik Metodu Olan Fakat İlla Ki Günün Birinde Bu Kitapları Raflarına Güzelce Dizmem Gerekmesi Nedeniyle Sadece Geçici Bir Çözümden İbaret Mühürleme Tekniği!” konusunda size yardımcı olabiliriz. Gerçi pek raf göremedim ama. Veya belki başka bir isteğiniz vardır? Belki de sadece konuşmak istersiniz.”, diyecektim

[Oita Butsuo]

Kısa bir özet geçeyim size. Tsuchikage Binası'na gittik ve her şey oldukça klasik bir şekilde gerçekleşti. Kapıdaki görevliye niyetimizi söyledik, o bizi başka bir shinobiye yönlendirdi sonra o shinobiyle beraber yola çıktık. Burada Akane gerçekten önemli bir karakter olmasa bile cins bir insan olduğunu belirtmem gerekir bence. Oldukça cılız, bezgin, şu an hayata karşı bakışımı temsil ediyor adeta. Biraz sinirimi bozsa da hiç çaktırmadan yavru ördek gibi takıldım peşine. İletişime de geçmedim elemanla. Bizi geldiğimiz yönün tersine biraz yürüttükten sonra aradığımız yer olduğunu tahmin ettiğim yere geldik. Yekpare kayaya oyulmuş 3 metrelik bir kapıydı bizi karşılayan şey. Sanattır, estetiktir pek anlamam ama sokaklarda büyülük, iyi işçiliği kötü işçiliği tanır bu gözler. Bu kapıdaki işçiliğe dünyanın geri kalanında bile yaklaşmak zor olsa gerek. Süslemelerden kendimi alıp kafamı kaldırabildiğimde ise "Iwagakure Araştırma Merkezi" yazısını gördüm. Bu sefer de kafamı indiremez oldum. Hatsuka denen kişiliği merak ediyorum. Ayrıca binanın için de pek tanıdık olmadığından gözlerimi dört açtım içeride. Bizi karşılayan ilk şey avluda oluşturulmuş bahçe oldu. Bol bol heykel olan huzurlu bir yer. Araştırma yapmaktan yorulmuş bir beyni rahatlatmak için iyi bir yer gibi. Tabii biz burada fazla kalmadık ve yolumuza devam ettik. Akane'yi takip ettik ve daha büyüden çıkamadan ana kapıya geldik. Ana binanın duvarları ve geri kalan her şey beyazdı... Beklenmedikti... Başka ney beklenmedikti biliyor musunuz? Akane'nin Hatsuka hakkında çektiği uyarı. Değişikten kastı ne bu adamın? Her şey olabilir... Yine de cevabı öğrenmenin tek yolu vardı. Daha sonra Akane bizi yine taktı peşine ve sonunda aradığımız yere geldik. "Hatsuka'nın Mabedi" biraz ekşi ve meeeh bir isim olsa da hoş, kulakta kalan cinsten. İçerisi hakkında isim yorum yapmak istemiyorum. Kitaplar arasında göremediğim kadın saçma sapan konuşmaya başladı. Kendi de ne dediğini bilmiyor, sanırım ikizler burcu. O kadar laf etsek de, kafama kitap fırlattı yani, kadın anında kendini kanıtladı. Savurdu parşömeni tüm kitapları bir anda toplayıverdi. Gerek jutsunun adından gerek kadının çatlak olmasının ortada olmasından küçük küçük alkışlamaktan alıkoyamadım kendimi. Ben de kafayı yiyeceğim arkadaş! Çok zevkli duruyor... Parşömen ve kitapların ortadan kalkmasıyla sonunda Hatsuka'yı net görebildik. Bir kadın için uzun sayılabilecek bir boyda, dağınık açık renk saçları olan bir kadındı. Akıl sağlığı pek yerinde değil gibi durduğunu dememde de bir sakınca yoktur bence. Sonra biraz isim koyma faslına geçti... Garou mu?.. Güzel lan aslında, Kazuo da bozuntuya vermedi ben niye vereyim ki?

Hatsuka'dan sonra Kazuo gayet güzel bir şekilde girdi konuya. Ayrıca Fuuinjutsu konusunda da epey meraklı duruyor. Belki bir şeyler kapabilir kadından. Geri kalan tüm söylediklerine imzamı atarım. O yüzden "Memnun oldum Hat-chan." demekle yetindim. Daha fazla bir şey demeye gerek yok, zaten Kazuo hallediyor o işi. Bakalım neler çıkacak Hat-chan'dan.

Out: Kalitesizlik için özür dilerim.

[GM - Naruto]

Butsuo’nun minik alkışlama seremonisi sonlandığında, Hatsuka’nın yüzünde kendi yaptıklarının normal ancak Butsuo’nun yaptıklarının saçma olduğunu düşündüğü bir yüz ifadesi yayılırken, Kazuo konuşmaya başlıyor. Kazuo’nun konuşmalarını başta dikkatle dinleyen Hatsuka, cümlelerin uzayıp gitmesine müteakip dikkatini kaybediyor ve bir süre sonra saçlarıyla uğraşmaya, üstündeki tozları silkmeye başlıyor. Hatta bunu o kadar abartıyor ki, bir müddet sonra, sağ bacağının üst kısmını resmen tokatlamaya başlıyor! Kazuo’nun cümleleri bu tokatların yaydığı ses arasında kaybolup giderken, konuşması sonlandıktan sonra bir müddet daha devam ediyor Hatsuka hareketlerine. Ortamda sadece tokat seslerinin yayıldığını anladığı anda, durup şapşal şapşal size bakıyor ve sonunda “Oha, ne uzun konuştun!? Konuştun baya çok yani… Bu kadar konuşulmaz! Konuşulabilinir ama konuşulmamalı… Cümlenin başı neydi? Sen hiç sustun mu ki? Yoksa hala konuşuyorsun da kulaklarımda geçici bir sağırlık mı oluştu? Ama kendim duyuyorum. Sağır değilim demek ki... Çok konuşan sensin!” diyor. Sanki içinden bu konuşmasını tekrar yapan ve buna uygun jest ve mimikleri sergileyen Hatsuka, en sonunda “Merhaba Hatsuka-san. Memnun oldum Hat-chan… Bunlarda sıkıntı yok, ama isim de yok! Terbiyesizlik, saygısızlık! Ben kafadan isim attım, kabul mu ettiniz? Saçmalık!” diyor pasif agresif bir tonda. Bakışlarını sertleştirmeye çalışsa da, genel havası itibariyle daha komik ve saçma bir yüz ifadesi takınmak dışında pek bir şey başaramadığı belli olan Hatsuka kısa bir sessizliğin ardından gevşiyor.

Bakışlarını Kazuo’ya odaklayan Hatsuka “En son taşlara tanrının parçası dediğini duydun. Dedin mi? Duydum sanırım… Duydum mu? Duydum… Sen de dedin… Peki taşlar nerede? Tsuchikage-sama al taşları dedi bana… Versenize taşları! Versenize oğlum! Polis çağırırım! Taşlarımı gasp ettiler derim! Versenize!” diyerek birden bağırmaya başlıyor! Normal şartlarda bu bağırtılar, bulunduğunuz yabancı topraklarda sizi korkutması gerekirken, Hatsuka’nın ruh haline aşağı yukarı alışmış olduğunuz için bu durumu pek de önemsemiyorsunuz. Zaten dışarıdaki ayak seslerine de biraz kulak kabarttığınızda olağan adımlamalar dışında bir şey duymuyorsunuz. Hatsuka karmaşık tavrını sürdürmede ısrarcı görünürken, ellerini de size doğru uzatarak taşları vermeniz için işaretler yapmaya başlıyor. Elbette, avuç içi yukarı doğru bakacak şekilde uzattığı ellerinin baş parmağı hariç, diğer tüm parmaklarını içe doğru katlayarak başladığı işaretine, parmaklarını teker teker içe doğru katlayarak devam etmesi ve sonunda ritmik bir şekilde hızla parmaklarını açık kapatmaya başlaması sizi şaşırtmıyor.

[Oita Butsuo]

Hatsuka'nın alkışlamama garip garip baktığını görünce yavaş yavaş alkışlamamı kestim. Saçma bir sekanstı... Ben küçük küçük öksürerek durumu normalleştirmeye çalışmaktan geri durmadım tabii. Gerçi rezil olacağımız kişi de bu kadın, neyden çekiniyorsam. Tanışma faslında sonra Kazuo başladı konuşmaya. Aslında tekniğin adı hariç çok akıl karıştırıcı şeyler demedi. Tekniğin adını nasıl aklında tuttuğu konusunda ise cidden hiçbir fikrim yok. Yine de Hatsuka, epey hızlı bir şekilde dikkatini kaybetti. En son can yakacak bir şekilde bacağını dövüyordu. Biz de mal gibi durduk izliyoruz tabii. Şu an Akane denen elemanın neden hemen kaçtığını anladım. Çektiği uyarının manasını da daha iyi anlıyorum.

Ulan bu kadın bilimsel konularda zeki ama sosyal anlamda zayıf biri gibi duruyor ama sorumluluk sahibi biri olmasa taşları bu kadına temsil etmemiz istenmezdi herhalde. Köyden yetkili biri alır kadına ulaştırırdı, ne olacak ki zor bir şey değil. Ben yavaş yavaş işkillenmeye başladım tüm bu taş teslim etme sürecinden. Tsuchikage, bize köyde taş olup olmadığını değil kaç taş olduğunu sordu, ne kadar güçlü olduğunun gösterisini yaptı, köyde geçtiğimiz yerlerin ne kadar kaliteli olduğunu, hayatın ne kadar güzel olduğunu gördük, şimdi de ağzından her an herhangi bir şeyi kaçırabilecek birine gönderdi bizi. Bir de köyde taş olduğunu bile bile bizi Hatsuka'ya gönderdi. Ben mi böyle yorumluyorum ya da? İyice aklım karıştı. Sanki tam Tscuhikage'nin kucağına düşecekmişiz gibi. Yine de bu tarz bir durumu Ishichou-sama'nın da öngörebileceğini düşünüyorum. Formaliteden iş mi yapıyoruz acaba? Off, neyse ne yav! Ben bana verilen görevi yapmaya bakacağım. Zaten sıçtık yeterince.

Bacak dövme süreci Hatsuka'nın herkesin sustuğunu fark etmesiyle son buldu. Fark etmese bacağını koparacaktı zaten. Başta yine hiç anlamadığım şeyler dedi. Yav he he dedim içimden geçtim. Ama sonra bir de geldi bize diss attı. Bence güzel isim Garou, niye isyan edeyim ki? Sanki bir daha nerede göreceğim bu kadını. İsim konusundan sonra da taşlara geldi konu. Yine kendine has bir şekilde taşları istedi bizden. Bir de ben iletişim kurmaya çalışayım kadınla. Ne kadar başarılı olabileceğim konusunda şüpheliyim ama...

Sakin, huzurlu bir ses takınmaya çalışarak konuşmaya başladım. "Taşlar bizde merak etme Hat-chan! Ama neden bu kadar çok istiyorsun ki taşları, ne yapacaksın onlarla?" Bu sefer kısa cümlelerle iletişime geçmeye çalıştım. Bir de böyle deneyelim bakalım ne olacak. Zaten kadının delirmelerini kimse iplemiyor, ipleseler şimdiye basmışlardı burayı. Biraz daha zorlayalım bakalım şu şansımızı.

[Shimada Kazuo]

Konuşmamı yarıladığım sıralarda Hatsuka’nın beni dinlemediğini anlamıştım, niyedir bilmem dediklerime karşılık herhangi bir ilgi karıntısı göstermeyen Hatsuka’ya derdimi anlatmaya devam etmiştim ve konuşmamın son demlerine geldiğimde bacaklarını bildiğin tokatlamaya başlamıştı. Ve cümlelerim bundan çok kısa bir süre sonra bitmişti. Beden diliyle söylediği şeyleri bir kez de sözlü olarak ifade etme gereksinimi hisseden Hatsuka tarafından birkaç kez daha iğnelenmiştim.

Kendimizi tanıtma fırsatı vermeden bize taktığı isimler yetmezmiş gibi bir de kendi isimlerimizi söylemediğimiz için ne kadar kaba olduğumuzdan bahsetmişti. Burada görgü kuralları tek yönlü çalışıyor galiba.

Hatsuka’yı az çok tanıdığımdan mütevellit sıra dışı şeyler olacağını tahmin etmiştim ve olmuştu da. Aniden taşları kendisine vermemizi söylemiş, polis çağırmakla tehdit etmişti ve avaz avaz bağırmıştı. Uzun bir süreçte taşları vermezsek olması gereken tüm bu söylemleri tek bir cümleye sığdırmıştı. Etraftakilerin buna alışkın olduğu belliydi, taşları vermemizi vücut diliyle tekrar söylerken ne yapmamız gerektiğini karar vermeye çalışırken Butsuo daha farklı bir yaklaşım sergilemişti. Denemekten zarar gelir miydi bilinmez ama tutma ihtimalinin çok hayalperestçe olduğu da göz ardı edilemez bir gerçek. Böyle bir ihtimal olsaydı Tsuchikage, bizi bırak aynı odada bulunmayı, aynı binada bile bulundurmazdı.

“Boş ve çocuksu uğraşlar. Kunainin öpücüğünü kullan. Kızıl ve sıcak şerbet öyle tatlı gelecektir, ağzı açılmakla kalmayacak bülbül gibi şakıyacaktır.”

Böyle bir seçeneğimiz yok.

“Olmalı.”

Zaman sıkıntısı dolayısıyla kalitesiz yazmış bulundum. Kusuruma bakmayın.

[GM - Naruto]

Hatsuka garip el hareketlerine, Butsuo’nun konuşmaya başlamasıyla son veriyor. Butsuo’nun kısa konuşması karşısında Hatsuka gözlerini iyice açarak Butsuo’ya bakarken “Kısacık konuştun.” diyor ve hemen Kazuo’ya bakarak “Sen uzun konuşuyorsun! Bir daha konuşma! Konuşacak mısın? Konuşma! Konuşmak istiyorsan konuşma!” diyor ve ardından mantıklı bir tavsiye verir gibi kendi kendine başıyla onaylama hareketleri yapmaya başlıyor. Kısa bir süre bu onaylama faslı devam ettikten sonra birden şimşek gibi bakışlarla Butsuo’ya dönen Hatsuka “Hat-chan? Yine mi Hat-chan? Az önce de dedin Hat-chan! Umursamadım gibi yaptım! Ama umursadım! Çünkü Hat-chan dedin! Ben ne dedim?” diyor ve suratını sanki ilk karşılaştığınız andaki ifadeye büründürmek ister gibi bir hareket sergiliyor. Bu konuda pek de başarılı olamasa da “Adım Deguchi Hatsuka… Bana Deguchi-san, Hatsuka-san, Hatsu-san diyebilirsiniz. Degu-san, Hat-san, Hat-chan, Hatsu-chan, Hatsuka-sama diyemezsiniz. Sizin adınız ne? Ben size ne şekilde hitap edeyim?” diyor ve “Evet! Aynen bunları dedim! Kim dedi bunları? Deguchi-san veya Hatsuka-san veya Hatsu-san dedi! Sen ne dedin? Hat-chan! Ben ne dedim? Degu-san, Hat-san, Hat-chan, Hatsu-chan, Hatsuka-sama diyemezsiniz dedim. Ben dedim! Kim? Ben!” diyor. Birden kontrolden çıkan bir robot gibi, istemsiz kol ve kafa hareketleri sergilemeye başlayan Hatsuka “Hat-chan dedi! İsmini söylemedi! Kafadan isim attım kabul etti! Taşları da vermedi! Ishigakureli beyaz saçlı çocuklar! Kimler? Ishigakureli beyaz saçlı çocuklar! Biri uzun biri daha kısa! Söylenenleri anlamıyorlar! Taşları da vermiyorlar! Tsuchikage-sama sinirlenecek!” diyor.

Durumun vahameti giderek artarken, Hatsuka birden duruluyor ve imalı bir surat ifadesine bürünmeye, ses tonunu da beceriksizce değiştirmeye çalışarak “Taşlar nerede Hatsuka-san?” dedikten sonra, eski kontrolsüz hallerine tekrar bürünerek “Ishigakureli beyaz saçlı çocuklar vermedi! Kim vermedi? Ishigakureli beyaz saçlı çocuklar. Saçları beyaz çocuklar Ishigakure’den. İsimlerini de söylemediler! Biri Hat-chan bile dedi! Ne dedi? Hat-chan dedi! Affedilmez! Tsuchikage-sama bomba atın kafalarına! Kimin kafasına? Ishigakureli beyaz saçlı çocukların kafaların! Beyaz saçlarına bomba!” diyor. Hatsuka birden odanın içinde duvardan duvara koşmaya başlarken “Kafalara bomba! Ishigakureli beyaz saçlı çocukların kafalarına bomba! Patlarsa bomba? Ishigakureli beyaz saçlı çocukların beyaz saçları yok olur! Kafaları? Patlar! Bomba? Patlar! Kafalar? Patlar! Ishigakureli beyaz saçlı çocukların kafalarına bomba!” diyor.

[Oita Butsuo]

Başta Hatsuka insan gibi konuşmaya başladı. Kısa konuştun dedi bana. Sonra yine saçmalamaya başladı. Ve zaten içinde filler sikişen kafam bu durumu daha fazla kaldıramadı. Söylediği şeyleri hiçbirinin üzerinde durmadan, öyle geçip giden sesler olarak dinledim. Bir kulağımdan girdiler ötekinden çıktılar. Neden kendime eziyet edeyim ki? Daha yarım saat önce inatla beni öldürmeyen bir meteorla boğuşuyor, köyümün içine sıçıyordum. Üstüne bir de bu deliyle mi uğraşacağız? Iwagakure bizi epey bir zorluyor...

Hayır bir de şiddet uygulasak bir boklar yapsak da kadın deli, bize nasıl bir bilgi verebileceğini bilmiyoruz. Yine saçmalayarak epey bir zaman harcatabilir bize. Acaba Deguchi'yi halıya sarıp köyü götürsek çok mu abartmış oluruz? Ben de saçmalamaya başladım, ama kafam nasıl güzel...

Kısacık bir sessizlik oluşmasıyla sıranın bize geldiğini anladım keza Hatsuka konuşmaya başladığında durmak bilmiyor. Hatsuka'ya doğru yürüdüm ve önüne gelince elini sıkmak için elimi uzatarak "Benim adım Butsuo, arkadaşımın adı da Kazuo." dedim. Elini uzatırsa öteki elimi de bu el sıkışmaya dahil edeceğim. Aşağılık hissetsin ibne. Tanışma faslından sonra da "Bombaya falan gerek yok Hatsuka, taşlar yanımızda. Kazuo, rica etsem taşları Hatsuka'ya takdim eder misin?" diyeceğim. Yetti lan canıma! Olan her şey yetmiyormuş gibi bir de köyün delisiyle uğraşıyoruz. "Dediğim gibi sadece taşları neden bu kadar istediğini merak ediyorduk. Taşlarla ne yapacaksın ki Hatsuka?" Yine de görev odaklı olmak lazım... Bazen yaptığım işten nefret ediyorum.

[Shimada Kazuo]

Uzun konuştuğumu tekrar vurguladıktan sonra konuşmaman üzere beni sıkıca tembihlemişti. Sakız gibi uzayan bu meseleden sonunda uzaklaşıp dikkatini Butsuo’ya vermişti lakin ağzından çıkan sözcükler “uzun konuşma” mevzusundaki sözcüklerden daha mantıklı veya bilgilendirici değildi. Butsuo’nun Hat-chan demesine takılmıştı bu sefer.

Uzun konuştuğum için tabiri caizse ağzıma sıçan deli orospu çocuğu, aynı şeyleri beş yüz farklı cümleyle hatırlatmıştı. Hatta öyle ki o sustuktan sonra bile sese alışan zihnim döngüyü sürdürmeye devam etmişti. İşlerin sürekli ters gitmesinin getirdiği stresle hızla saçlarımı kaşımış ve onları darmadağınık bir şekilde bıraktığım sırada Hatsuka adlı zır deli orospu, bozulmuş bir robot gibi abidik gubidik hareketler yapmaya başlamıştı. Tümceleri de beden dilinden halliceydi, yorum yapmanın imkansız olduğu cinsten.

Kendimi yüz şıklı bir soruda deneyerek doğru cevabı bulmaya çalışan asalak bir öğrenci gibi hissediyorum. Yine de birkaç şey öğrendiğimi veya anladığımı söyleyebilirim. Bu kadının ağzından ne çıkıyorsa cımbızla seçip onu uygulamalıyız ne kadar ufak olursa olsun çünkü yapacağımız bir ufak hata bize hak ettiğinden çok daha fazla zaman kaybettiriyor ve açıkçası biraz bencilce olsa da aynı cümlenin iki yüz farklı versiyonunu tekrar dinlemek istemiyorum. Kami eğer varsan ve orada bir yerlerdeysen, lütfen duy beni.
Şimdi yapmamız gereken en baştan başlayıp tüm hatalarımızı gidermek ve kaybettiğimiz zamana bize öğrettikleri için teşekkür edip kadının izin verdiğince hızlı ilerlemek. Tam bu hedeflerle ağzımı açacaktım ki Hatsuka’nın bana söylediği şeyler aklıma geldi. Konuşmamı söylemişti ve muhtemelen üstünden ne kadar zaman geçerse geçsin söyleyeceğim bir kelime az öncekilere benzer bir tepki alacaktır.

O yüzden Butsuo’nun hamlelerini izleyip takdir etmeyi ummaktan başka bir seçeneğim yok gibi.

Görev arkadaşımızın sözleriyle birlikte chakra taşlarını taşıdığım keseyi çıkartacak ve birazcık sallayacaktım lakin direk vermek yerine konuşmanın geri kalanında Hatsuka’nın motivasyon kanyağı olması için görünür bir yerde tutmak daha mantıklı gelmişti.

[GM - Naruto]

Hatsuka’nın son cümleleri sırasında hareketlenen Butsuo, Hatsuka’nın elini tutmak için kendi elini uzatıyor. Hatsuka şaşkın şaşkın bir Butsuo’nun eline bir suratına bakarken, Butsuo da isimlerinizi söylüyor. Hatsuka hala Butsuo’nun eline takılmış gibi, ürkekçe elini uzatıp tam tokalaşacakken geri çekiyor. Bunu hareketi birkaç kez tekrarladıktan sonra Butsuo diğer cümlelerini kuruyor. Ne var ki, Butsuo artık elinin sıkılmayacağını anladığını için elini geri çekmiş bile olsa, Hatsuka hala uzatılan el mevzusuna takılmış gibi, hayali bir elle tokalaşmak için hamleler yapıyor. Sanki Butsuo’nun kurduğu cümleler aslında hiç kurulmamış gibi davranışlarına devam eden Hatsuka, sonunda hayali elle bir tokalaşma gerçekleştiriyor ve tam bu esnada, Kazuo da keseyi çıkarıp taşları sallıyor.

Taşların birbirlerin hafifçe vurmasıyla çıkan sesler nedeniyle, hayali bir elle tokalaşan Hatsuka’nın eli havada asılı kalırken, gözleri fal taşı gibi büyüyor. Yüzüne yayılan kocaman bir gülümsemeyle, neredeyse ağzı suratından fırlayacak gibi duran Hatsuka “İyi çocuklar Butsuo-san ve Kazuo-san… Uzun konuşan Kazuo-san, kısa konuşan Butsuo-san. Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san, Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan Butsuo-san. Memnun oldum Butsuo-san. Memnun oldum Kazuo-san.” diyor. Sıralı cümlelerini kurmaya devam edecek gibi duran Hatsuka, Kazuo’ya ve keseye yaklaşarak “Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san taşları verecek! Kim? Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san. Ne güzel, ne güzel! Tsuchikage-sama sinirlenmeyecek. Hatsuka’ya aferin diyecek! Teşekkürler Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san! En sevdiğim Ishigakureli beyaz saçlı çocuk sensin bundan sonra! Taşları verirsen en sevdiğim Ishigakureli çocuk da olabilirsin Kazuo-san. En sevdiğim Ishigakureli çocuk olmak istemez misin Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san? İstersin değil mi, Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san! Taşları ver ve en çok sevilen ol Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san!” diyor. Tüm bu konuşma esnasında ise, yüzüne sempatik bir tavır takınmaya çalışsa bile, bu konuda çok başarılı olduğu söylenemez. Ayrıca, bu andan itibaren tamamen taşlara ve Kazuo’ya kilitlenen Hatsuka, Butsuo’nun varlığını bile unutmuş gibi duruyor.

[Shimada Kazuo]

Butsuo Hatsuka’ya elini uzatmıştı. Sonrasında yine bir takım garip hadiseler, normal olmadığını anladık da hiç mi normal davranışın mı yok be? Basit bir selamlaşma, elini uzatacaksın ve karşındaki insanın elini kilitleyeceksin ama tabi ki yapmadı. Yine bir döngüye takılmıştı lakin bu sefer sözleriyle değil hareketleriyle. Elini uzattı lakin tokalaşmadan geri çekti ardından tekrar uzattı ve tekrar çekti. Bunu yaparken bir sokak kedisi ürkekliğindeydi.

Bu kadarıyla sınırlı kalmadığını söylemem gerek yoktur sanırım. Bu odada en garip diye bir şey yok, hep daha garibi gelecek ve ondan sonra ondan daha garibi de. Yine öyle olmuştu, tokalaşamayacaklarını anlayan Butsuo elini çekmesine rağmen nam-ı diğer Döngü Reyiz hareketlerine devam etmişti ve en sonunda orada olmayan elle tokalaşmıştı.

Bu sırada bende keseyi çıkarmış ve sallamıştım bir nevi Hatsuka’ya istediği şeyi verebileceğimi kanıtlamıştım. Butsuo’nun deminki sözlerini muhtemelen duymamıştı bile duysa da o sözlere dair hiçbir şey söylememişti.

Konuşması boyunca sempatik bir tutum sergilemek için elinden geleni yapmasına rağmen pekte başarılı değildi onun dışında asıl önemli olan içeriğiyse tamamen boştu. Bir ilkokul çocuğunu kandırmak istercesine söylemlerde bulunan Hatsuka’dan konuşma yoluyla bir şeyler öğrenebileceğimiz konusunda ciddi şüphelerim vardı normalde bu şüpheler “Bu iş böyle olmayacak.”, deyip diğer plana geçmeme yetecek kadar ciddi şüpheler olsa da bir ikinci planımın olmayışı dayanma eşik değerimi daha arttırıyor elbet.

“Benim planım gayet mantıklıydı.”

Değildi.

Taşlardan dolayı tüm ilgisini ben üstlenmişti hatta cümlelerinde sorular bile vardı lakin Hatsuka’yı düşününce bu bile konuşmak için yeterli değildi. Kısa bir düşünme aşamasından sonra işaret parmağımı kaldırmıştım. Bir ilkokul çocuğu kadar hevesle kaldırdığım parmağımı birkaç kez sallayarak söz alma konusunda ne kadar istekli olduğumu da göstermek niyetindeydim. Eğer Hatsuka niyetimi anlarsa ve bana söz hakkı verirse o zaman konuşacaktım. Ama kısa!

“İsterim ama amirim dedi, taşları ver bilgi al. Sen taşları alıyorsun ama bir şey söylemiyorsun. Amirim kızacak, çok kızacak bomba atacak bizim üzerimize veremem taşları.” Fazla uzun olmaması için biraz duracak ve daha inandırıcılık katması adına parmağımı dudağımın kenarına götürecek ve tavana bakacaktım, yapabildiğim en düşünceli vücut ifadesiyle birlikte. "Iwagakureli sarı saçlı Hatsuka, sen verirsen bilgi ben veririm taş. Amirimiz ve Tsuchikage kızmaz bombalamaz herkes mutlu demi?”, diyecektim. Eğer söz alamazsam bu destansı güzel konuşmam boşa gidecek demektir. Ishi-chou demememin sebebiyse, gelecekte olabilecek muhtemel bir takım siyasi problemlerde böyle bir belirsizlik ifadesinin işe yarayabilirliği idi.