[Shimada Kazuo & Oita Butsuo] Chakra Taşları

[Oita Butsuo]

YAV YETER AMINA KODUMUN DELİSİ! BİR KERECİK NORMAL DAVRAN YA BİR KERECİK! BAŞKA BİR ŞEY İSTEMİYORUM SENDEN. Ya tokalaşmak bu kadar zor olmamalı ya. Nasıl yapamıyorsun, nasıl bunda bile tökezliyorsun? NASIL? Ya şuna bak, kendi kendine havayla tokalaşıyor. Tsuchikage'nin cezası mısın lan sen bize!? Keşke bir daha meteor atsa kafamıza da geberip gitsek şuracıkta! Sikicem taşını da delisini de! YETTİ LAN CANIMA YETTİ YETTİ!

Hatsuka kopup giderken ben de durduğum yerde yere çöktüm. Dayanacak gücüm kalmadı, dizlerim tartmıyor beni artık. Kafamı da ellerimin arasına aldım. Kimseyle iletişim kurmak istemiyorum, kendi kabuğuma çekilip ağlamak istiyorum şu an. Hönküre hönküre, içli içli ağlamak istiyorum! Kafayı yedim lan kafayı! Nasıl olacak bu iş... Nasıl...

Kafam ellerimin arasında bileklerimi kesmeyi düşünürken kulağıma çalınan hafif bir şıngırtıyla uykudan uyanmış gibi oldum. Antiloplar önce kulakları oynatır sonra kafasını kaldırıp bakar ya, heh işte tam öyle oldum! Önce hafifçe kafamı kaldırdım. Ardından kafamı hala ellerimin arasındayken yavaşça sesin kaynağına çevirdim. Kazuo, elinde taşların olduğu keseyi sallıyor. Sonra tekrar döndüm Hatsuka'ya baktım. Yüzüne bir şeyler olmuş, yani böyle tövbe estağfurullah bir şey olmuş. Gözler falan yuvalarından çıkacak gibi, yüzünde seri katil gülümsemesi var... Bir an tırstım mı sevindim mi ben de emin olamadım. Ama sonra transa geçmiş bir şekilde tanıştığına memnun olduğunu söylemesiyle mutlu olduğuma karar verdim. Güneş doğdu sanki geceme... Çömeldiğim yerde sallanmayı kestim bu yeni haberle. Kendimi güvende hissettiğim bu toparlak pozisyonu bozmasam da gözlerimle olanları takip etmeye devam ettim. Yine bolca saçmalayarak taşları istedi. Saçmaladığı kısımlar bende yine kendimi yırtarcasına ağlama isteği uyandırsa da sonunda bir şeylere odaklanabilmesi beni çocuğu ilk kez yürüyen bir anne baba gibi gururlandırdı beni. Şimdi de mutluluktan ağlamak istiyorum... Bak sesim falan kaçtı hep, görüşüm bulanıklaştı... Ay hayır!

Kazuo'yla da çok gurur duyuyorum. İlgiyi yakaladığı gibi gerisini istedi. Hatsuka gibi konuşarak bizim de bilgiye ihtiyacımız olduğunu, yoksa amirimizin kafamıza bomba atacağını söyledi. Yalan söylediğini söyleyemem. Cidden ağlayabilirim şu an. Tüm umudumuz pamuk ipliğine bağlı. Her an yine konuyu unutabilir Hatsuka... Yine de umutla beklemekten başka çaremiz yok. En kötü Hatsuka'yı bayıltıp otantik Iwagakure halılarından birine sarıp köye götüreceğiz. O yüzden umarım dikkati dağılmaz da Kazuo'ya cevap verir. Hadi canım kızım benim, hadi kuzum, cevap ver amcaya!

[GM - Naruto]

Hatsuka taşlara karşı heyencanlı tavırlarını sürdürmeye devam ederken, Kazuo'nun sözlerini dinlemeye başlıyor. Gözlerini taşların bulunduğu keseden alamayan Hatsuka'nın kendisini duyduğundan tam olarak emin olamayan Kazuo yine de konuşmasını yapmaya devam ediyor. Ancak Kazuo'nun cümleleri bittiğinde Hatsuka'nın suratındaki heyecan yok oluyor ve birden durgun bir ifadeye bürünüyor. Derin bir boşluğun hüküm sürdüğü bu surat ifadesiyle bir müddet duran Hatsuka, en sonunda zaten dağınık olan saçlarını daha da dağıtıyor ve başka bir şeyle ilgilenmeye çalışır gibi hareketler sergiliyor. Pek de anlamı olmayan el ve kol hareketleri kombinasyonlarından oluşan bu davranışları gayet büyük bir ciddiyetle yapan Hatsuka'nın bu hareketlerini tarif edebilecek ifadeler bulmakta da zorlanıyorsunuz. Aslında sıradan bir insanda oldukça gerçek dışı olabilecek bu hareketleri, Hatsuka'yı az çok tanımış olmanızdan dolayı yadırgamıyorsunuz. Bu sebeple onun konuşması için beklemek dışında bir şey yapmanıza gerek olmadığını biliyorsunuz.

Yarımda dakikalık bir sürenin ardından Hatsuka kollarını göğüslerinin hemen altında birleştirirken “Demek öyle.” diyor aklı başında bir insanın vurgulayacağı tonlamayla. Bakışlarını özellikle Kazuo üstünde daha çok tutmaya özen gösteren Hatsuka “Adım Deguchi Hatsuka… Bana Deguchi-san, Hatsuka-san, Hatsu-san diyebilirsiniz demiştim, değil mi? Ne demiştim? Evet, böyle demiştim. Iwagakureli sarı saçlı Hatsuka mı? O kim? Ben mi? Ben Deguchi Hatsuka!” diyor sanki sıfırdan kendini tanıtır gibi. Hemen ardından ise bu kez bakışlarını Kazuo üstünde sabit tutarken “Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san, Hatsu-san'ı salak sandı! Kim? Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san! Kimi? Hatsu-san'ı! Ama Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san yanıldı! Ayrıca Hatsu-san'ı da üzdü! Hatsu-san gibi konuşursa her şeyi çözeceğini düşündü! Kim? Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san!” diyor suratına üzgün bir ifade takınırken. Bakışları ikinizin arasında hızla gidip gelen Hatsuka, son kez Kazuo'ya baktığında ise “Tamam, taşları verme! Amirin bomba atsın! Kim? Amirin! Kim? Ishichou-sama! Yapacak bir şey yok! Hatsu-san elinden geleni yaptı! Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san bunun olmasını istedi!” dedikten sonra derin bir nefes alıyor ve ardından “Bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi! Tek dedikleri bu! Ne? Bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi, bilgi! Ne bilgisi? Taşlarla ilgili bilgi! Anlaşma neydi? Taşları vermekti! Bilgi var mıydı? Yoktu! Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san ve Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan Butsuo-san anlaşmaya uymadı! Geçmiş olsun. Bay bay!” diyor. Bu cümlelerinin ardından ise, odanın çıkış kapısına doğru yöneliyor. Bunu yaparken de sanki siz hiç yokmuşsunuz gibi, aranızdan geçip gidiyor.

[Shimada Kazuo]

Şu an tek istediğim “Peki, öyleyse.”, deyip odadan çıkmak, gidebildiğim kadar köyden uzaklaştıktan sonra tenha bir yerde pantolonumu yavaşça sıyırdıktan sonra keseden yeni çıkardığım mor ve parlak taşları yavaşça makatıma sokmak ama yapabilir miyim? Hayır. Hangimiz bu dünyada istediklerimizi yapabiliyoruz ki ben yapabileyim.

Shimada Kazuo olarak burada yapılacak bir şey kalmadı, birkaç yanlış tercihimizin olmasına rağmen bilgi almak adına en ufak bir fırsat bile geçmemişti elimize. Ah, şimdiden Ishichou-sama’nın “İyi bir shinobi fırsatını kendi yaratırdı.”, türevinde bir şeyler dediğini duyar gibiyim. Güzel bir rest çeken Hatsuka kardeşimize aynı şekilde siktiri çekmek istiyorum lakin yapılacak bir şey var mı? Yok. Taşları vermiyorum, dedim. Çıktım, gittim. Bu saatten sonra ya kaçak olurum ya da iki köy arasındaki anlaşmayı bozan akılsız bir shinobi. Hangisini olmak isterim? Hiçbirini.

Dediğim gibi burada shinobi olarak yapılacak bir şey kalmadı. Kazuo ve Butsuo başarısız oldu, acı ve kabul edilmesi gereken bir gerçeklik lakin Byakuran ve Garou ufakta olsa zorlayabileceği birkaç şans kapısı bulabilir belki de bulamaz. Ayın ışığının bu kapıları göstermesi umuduyla görevin epeyce uzun süren ilk ve fazla masum –bizim yöntemlerimiz açısından zira diğer türlü zor zamanlar yaşadık- kısmını sonlandıracak cümleleri söylemek için boğazımı temizledim.

“Alabilirsin taşları Hatsu-san. Merakımızı gidermeme konusundaki istikrarın üzücü.”, deyip durduktan sonra “Ama anlaşılabilir. Bize karşı tavırların daha da üzücü ve anlamsız. Bana “Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan uzun olan Kazuo-san” Dememeni rica edeceğim. Kazuo yeterli olacaktır. Bilirsin çift yönlü saygı falan.”, sitem içeren sözcüklerimi üzgün bir suratla desteklemeye çalıştıktan sonra elimdeki keseyi uzatacaktım.

[Oita Butsuo]

Çömeldiğim yerden bakışlarımla olanları izlemeye devam ettim. Hatsuka'nın sakinleşmesiyle her şeyin daha iyi olacağına dair bir ümit beslemeye başlayacaktım ki birden saçlarını saçmalamaya başladı. Suratımın düştüğünü görebiliyorum... Daha sonra da anlamsız el kol hareketleri yapmaya başladı. Kalp atışlarım hızlanırken tekrar kafamı dizlerimin arasına yerleştirdim ve dizlerime sarıldım. Kami-sama, kim bilir aklından neler geçiyor kızın şu an. Rabbim, kızın özrü kabahatinden büyük! Yargı dağıtırken biraz daha adaletli olayım demedin mi sen hiç! Kızın kendi kendine çektiği eziyeti geçtim bizi de mi düşünmedin sen hiç? Şerefsizsin lan! Adam değilsin lan! Perdeyi kaldır da suratına tüküreyim senin! Şimdi bir de kızın konuşması için girdilerin işlenmesini bekliyoruz. Neyse ki alıştık, devlet dairesi gibi kız. Hiçbir şey direk ilerlemiyor, su gibi akıp gitmiyor.

Herhalde bir yarım dakika, kırk beş saniye falan bekledik. Zamanımı kendimi ana karnında gibi güvende hissettiğim pozisyonumu korudum bu süre boyunca. Sonra duyduğum sesle kaldırdım kafamı ve olacakları izlemeye başladım. Normal bir insana benzeyecek bir biçimde kollarını bağlayan Hatsuka beni bir an çok korkuttu. Rol mü kesiyordu bunca zamandır diye bir şüphelenmedim değil. Sonra yine konuşması az önceki gibi olmaya başladı. Derin bir nefes aldım desem yeridir. Aldım çünkü. Çaktırmadan ama. Sonra başladı delirmelere. Yok siz Hatsu-san'ı salak sandınız da, onu üzdünüz de, onun gibi konuştunuz da... Aboo, anlattı da anlattı. Bir de anlattı mı uzun uzun anlatır o. Olur mu canım öyle şey, biz kırar mıyız Hatsu-san'ı! Aaa, hayır be! Sonra bakışları Kazuo ve benim aramda mekik dokumaya başladı Hatsuka'nın. Bir şeyler geliyor, hissedebiliyorum. Sesimi çıkarmadan beklemeye başladım. Sonra başladı bilgi bilgi demeye art arda. Bize kendince bilgi verdiğini düşünüyor diye düşünmüştüm ben. Çoğu zaman kötü bir şaka olarak algılanacak bu durum, karşımızdaki Hatsuka olunca sesimizi kesip beklememize sebep oldu. Sonra anlaşmayla ilgili bir şeyler dedi. Kız haklı, bilgi diye bir şey yok. Ama sen de bir şeyler çıtlatsan ölür müsün kızım bea! Lan, dur gitme! Gidiyor lan! DURSANA OLM!

Kazuo, benden daha mantıklı bir hareket yaparak kıza seslenmeyi akıl etti. Ben ise dandik bir atlamayla onu tutmaya çalıştım. Tek yaptığım yerde sürünmek oldu. Bu sıralarda da kafam yerine geldi. Ciddi bir işle uğraşıyorduk lan biz, ne ara bu hale geldim ben? Kazuo'nun dediklerinin üstüne bir şey deme ihtiyacı duymuyorum açıkçası. Şu an en çok ihtiyacım olan şey sürünmeyi bırakıp ayağa kalkmak. Bu yüzden bir şey demeden bunu yapacağım. Hatsuka'nın da ta sülalesini sikeyim! Başka bir şeyler düşüneceğiz artık...

[GM - Naruto]

Hatsuka tam gidecekken, Kazuo'nun cümleleri, Butsuo'nun ise yerdeki sürünmesi sayesinde ilerlemesi kesiliyor. Bu esnada bunca zamandır normal olanın kendisi,garip olanın ise Butsuo olduğunu ima etmek istercesine bakışlarını Butsuo'ya yönlendiren Hatsuka, Kazuo'yu dinlerken bakışlarını Butsuo'dan ayırmıyor bile. Kazuo'nun konuşması bitmesinin ardından üzgün suratına pek de aldırmayan Hatsuka, hala bakışlarını Butsuo'da tutarken, Kazuo'nun uzattığı keseyi almak için uzanıyor. Eliyle yaptığı bir hamleden sonra keseyi almayı beceremeyen Hatsuka, birkaç kez daha benzer ama farklı yerlere yaptığı kavrama hareketi neticesinde, boş havayı yakalamak dışında bir şey yapamıyor. Bu esnada bakışlarını Butsuo'da tutmakta ısrarcı görünen Hatsuka'nın, sanki çaktırmadan Kazuo'nun elinin olduğu yere bakmaya çalışıyormuş gibi gözlerini büyüttüğünü, ancak bu hareketi yaparken kopya çekmeye çalışan beceriksiz bir öğrencinin yakalanmamaya çalışırken attığı bakışlardan çok da farklı olmadığını görüyorsunuz. Birkaç denemenin sonunda keseyle elini buluşturabilen Hatsuka, heyecanlı bir şekilde keseyi almasının ardından içinde uçuşan kelebekleri de dışarıya salıyor! Gerçekten! Hatsuka'nın mutluluktan fazla orgazma yakın yüz ifadesi eşliğinde ağzından gerçek manada çıkan birkaç kelebek bu kutlu anı taçlandırmak için kanatlarını çırparken, Hatsuka keseyi açıp taşlara bakıyor. “Birkiçdörbeş!” diyerek bir saniyeden daha kısa bir sürede taşları sesli olarak saymasının ardından ise, ağzından çıkan kelebekleri kısa bir süre seyrediyor aynı yüz ifadesini korumaya devam ederken.

Görmeye alıştığınız absürt manzaralara silsilesine bir yenisini daha eklemenizin ardından Hatsuka mutlu saniyelerinden çıkıp size bakıyor ve sonunda “Teşekkürler Kazuo. Teşekkürler Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan ve sürünen Butsuo-san. Kendinize iyi bakın Kazuo. Kendinize iyi bakın Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan ve sürünen Butsuo-san.” diyor. Hemen akabinde ise, bakışlarıyla kapıyı işaret ediyor ve sonrasında bu hareketini başıyla teyit ediyor. Bu tavrıyla odadan çıkmanızı söyleyen Hatsuka, bu hareketini kesintisiz olarak sürdürürken “Yine bekleriz Kazuo. Yine bekleriz Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan ve sürünen Butsuo-san. Dilediğiniz zaman çıkabilirsiniz Kazuo. Dilediğiniz zamanda çıkabilirsiniz Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan ve sürünen Butsuo-san. Ne zaman isterseniz tabi. Çıkın demiyorum, görüyorsunuz. Dedim mi? Demedim! Kabalık olurdu dersem, ama demedim! Kabalık yapmadım. Çıkarsınız istediğiniz zaman. Şimdi mi? Aaa, çıkabilirsiniz tabi! Durun isterseniz. Çıkmanız mı lazım? Tamam görüşürüz Kazuo. Görüşürüz Ishigakureli beyaz saçlı çocuklardan kısa olan ve sürünen Butsuo-san. Ishigakure'ye selamlar.” diyerek niyetini daha ciddi bir şekilde ortaya koyuyor.

[Shimada Kazuo]

Taşları uzattım, mağlubiyetin matemle boyanmış bayrağı bilinmez gökyüzüne doğru ilerlerken epeyce hüzünlüydüm, epeyce kızgın. Hem kendime, Tanrı’ya hem de bugünümün içinde bulunan tüm herkese.

Butsuo yere düşmüştü bundan dolayı Hatsuka tüm ilgisini oraya toplarken bana yine siklenmemek kalmıştı. Gerçek üzüntümü perdeleyen sahte örtüm bir kez daha umursanmazken Hatsuka yine alıştığımız aptalca hareketlerini sürdürüyordu, keseyi alma çabası birkaç kez olumsuz sonuçlandıktan sonra başarısız kaçamak bakışların ardından keseyi almıştı, sevinci hatta biraz fazla sevinci yüzünden rahatlıkla okunabiliyordu, yenilgimizin resmi ilanı niteliğindeki hareketlerin ardından nezaketten yoksun cümlelerle bizi dışarıya çıkartmaya çalışırken bu görgüsüz tavırları şikayet edebileceğimiz bir kurum olmasını dilemiştim.

İnsan beyninin saniyede ne kadar şey düşündüğü hakkında bir kitap okuduğumu anımsadım, aklımda olmayan uçuk bir sayıydı. O sayıya yakın bir şeyler düşündüğüme eminim lakin sıkıntı düşündüğüm şeylerin sürekli tekrar etmesi. Bir süredir beynimde yeni bir düşünce filizlenmemişti sürekli aynı şeylerden yakınıp Hatsuka’yla nasıl ödeşebileceğimize dair planlar dönüp duruyordu. İyice bunaldığımı fark ettiğim bu sırada kapıya doğru yöneldim. “Görüşmez üzere Hatsuka-sama.”, dedikten sonra odayı terk etmek için harekete geçecektim. İçinde bulunduğum süre boyunca bolca yaptığımız bu yanlışı bu sefer bilerek yapmıştım, kudursun orospu çocuğu.

“Kuduran sensin, ona acı çeliği tattırmalıydın.”

Kafamın içinden gelen tanıdık bir o kadarda alışılagelmemiş ses belki de haklıydı, konuşmanın bize kazandırdığı tek şey aşağılanmak ve mağlubiyet olmuştu. Belki birkaç damla kan aradığımız şeydi. Gece tekrar şansımı deneyebileceğimizi söylüyorum, niye gece? Şu an kunaim ile Hatsuka arasında duran hiçbir şey yokken niye tekrar onca zahmete gireceğim ki konuşacaksa yine konuşacak ve konuşmayacaksa yine konuşmayacak.

Bu düşünceler eşliğinde kunaime doğru istemsizce harekete geçen kolumu hissettim lakin hızlı bir şekilde bunu “bay bay” işaretine çevirerek kendimi durdurdum, cevap basit burada Ishigakure’yi temsil eden iki shinobiyiz ve ben şuanlık bir savaş başlatma niyetinde değilim.

[Oita Butsuo]

Delinin dikkatini çektik... Yılan gibi yılan! Gözlere bak hele hele... Ben de az yılan değilimdir ama haa, bak bakalım kim yerlerde sürünüyor Hatsuka Hanım! Sende yılan gözü varsa bende de var lan! Hodri meydan, yapalım bir bakışmaca yarışı. Ben de diktim gözlerimi Hatsuka'nın gözlerine. Ama Hatsuka'dan farklı olarak bakışırken kese almak gibi bir derdim yoktu. Yine de çabasını görebiliyordum. Hatsuka ise başarıya ulaşamayınca çözümü gözlerini iyice açarak görüş açısını arttırmaya çalışmakta buldu. Çok anlamam ama o işin öyle çalıştığını sanmıyorum...

Lan! Acaba bu beni tehdit olarak gördü de mi bana bakıyor? Hayvanlar da öyle yapar ya, tehdit olarak gördükleri şeyden gözlerini ayırmazlar. Karşıdakini yıldırmak için de yapıyorlardı hatta. Hehehehe... YIlmayacağım ki, kaçırmayacağım ki bakışlarımı! Yerde sürünsem bile bakmaya devam edeceğim... Hehehehe...

Vee aniden Hatsuka bakışlarını kesti. Keseye ulaştığı için. NOLDU LAN YAVŞAK! YENDİM LAN SENİ YENDİM! KENDİ EVİNDE YENDİM HEM DE! Bir dakika... Evet. Hatsuka'nın saçmalıklarına kendimi fazla kaptırdığımı fark edip ayaklandım. Bu sırada da Hatsuka'nın ağzından kelebekler falan çıkıyordu. Benim için dünyadaki en normal şeymiş gibi davrandım. Alıştık artık Hatsuka'nın deliliklerine, ahahahah... Kelebeklerin nereye gittiklerini izleyerek geçirdim kısacık bir anımı.

Rica ederiz Hatsukacım. Her ne kadar ebemizi sikmiş olsan da rica ederiz yani... Aynen, biz de gidecektik zaten. GİDECEĞİZ GİDECEĞİZ OROSPU ÇOCUĞU! KES ARTIK UZATMA! Rabbim, bu kadar çok duyguyu bu kadar kısa sürede yaşadım, umarım ölmem... Kazuo'nun peşine takıldım olabildiğince normal olmaya çalışarak. Buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyorum bile. Nasıl çıktığım konusunda da pek bir fikrim yok açıkçası. Aklımda tek bir şey var: Ne yapacağız?

Köy içinde birilerini bulup bilgi almayı denesek, çok riskli. Eve dönsek yine sıkıntı. Hatsuka'yı otantik Iwagakure halılarına sarıp kaçırmaya çalışsak o da olmaz. Yolda konuşarak öldürür bizi. Bir de Hatsuka'nın bir şey bilip bilmediğini de bilmiyoruz ki. Taşları boşuna Hatsuka'ya teslim etmiyoruz bence ama yine de bilemiyorum. Kaçırsak bile konuşturabileceğimiz de şüpheli... Benim eve dönesim var sanırım... Off, bilmiyorum!

Odadan çıkınca çok uzaklaşmadan Kazuo'yla konuşacağım. "Sence Hatsuka şu an içeride ne yapıyor?" Yani hala kapının camından falan dikizleme imkanımız vardır belki... "Aklında bir şeyler var mı?" Kritik soruyu da sona sakladım...

[GM - Naruto]

Hatsuka’nın odasından çıkıyor ve çıkışa doğru biraz ilerlemenizin ardından bundan sonra ne yapacağınız üzerine konuşmaya başlıyorsunuz. Siz konuşmaya giriş yaptığınız esnada ise, binanın girişinde hararetli bir konuşma yaşandığını fark ediyorsunuz. Bakışlarınız bu yöne kaydığında, sizi Hatsuka’nın odasına getiren Iwagakureli shinobi ile omuzlarına kadar beyaz dağınık saçları olan, beyaz keçi sakallı, yaşlı anca diri vücutlu, sol gözünde bezden yapılma bandajı bulunan, 1.80 cm boylarında bir adamın tartıştığını görüyorsunuz. Üzerinde gri, kirli görünen bir kıyafet, boynundan omuzlarına inen yer yer yırtık ve etekleri parçalanmış pelerini bulunan yaşlı adam “Ne demek Hatsuka’nın yanındalar? Çağırsana!” diyerek bağırması üzerine Iwagakureli shinobi “Beni o çatlak kadınla muhatap etme be adam! Birazdan çıkarlar zaten!” diyerek aynı ses tonuyla cevap verdiğini duyuyorsunuz. Tam bu esnada Iwagakureli shinobinin bakışları sizin olduğunuz tarafa kayıyor ve bakışları sizi bulduğu anda “Al işte, çıkmışlar!” diyor. Yaşlı adam da size doğru döndüğünde ilk başta biraz boş baksa da, sonrasında “Daha çok bağır! Misafire nasıl davranılır onu da mı biz öğretelim!” diyor. Yaşlı adam size doğru gelmeye başlarken Iwagakureli shinobi başını iki yana sallayıp “Adama bak arkadaş! Hem takımındaki adamları kaybediyor hem gelip hesap soruyor, bu da yetmiyor üstüne posta koyuyor!” diyerek söylenmeye başlıyor.

Yaşlı adam arkasından söylenen bu laflara pek kulak asmadan size doğru gelirken kollarını iki yana açıyor ve “Bu lanet olası köye geleceğimiz yolda biraz dinlenelim dedim! İki dakika uyumuşum, hemen beni arkada bırakmışsınız! Kahraman mı olmaya çalışıyorsunuz, zibidiler!” diyerek size bağırıyor. Elbette siz ne olup bittiğini pek kavramamış olsanız da, daha önce ne Ishigakure'de ne de çıktığınız herhangi bir görevde görmediğiniz bu yaşlı adam yanınıza geldiğinde “Takım liderinizi arkanızda bırakmanın cezasını size göstereceğim! Düşün bakalım önüme!” diyor. Bu cümlelerinin ardından ise bakışları bir anda keskinleşen ve içinizi buz gibi eden, sadece sizin duyabileceğiniz bir ses tonuyla “Bu konuda ciddiyim. Şimdi seslice özür dileriz Sanraku-senpai deyin ve önüme düşün! Dediğimi yapmazsanız…” diyor ve eliyle Butsuo’yu işaret edip sonrasına parmağını Kazuo’ya çevirirken “senin ciğerini sana…”, hemen ardından ise bu kez Kazuo’yu işaret edip sonrasında Butsuo’ya çevirdiği parmağıyla “Seninkini de sana takarım!” diyor.

Sanraku

Off Topic

Canlar, konu tahmin ettiğimden çok daha fazla uzadı, hem süre hem ilerleyiş bakımından. Bu durum genel kurgu açısında sıkıntı yaratmaya başlayacak, o yüzden bundan sonra 24 saatlik pasiflik süresini istisnasız uygulayacağım. Bu süre zarfında biriniz yazmış, diğeriniz yazmamışsa öylece durduğunu ve diğerine ayak uydurduğunu varsayacağım. Eğer ikiniz de yazmamışsanız, o turda bir şey gerçekleşmediğini, etkileşimlere olumlu yanıt verildiğini varsayarak yeni GM mesajı yazacağım. Kazuo'nun iki pasifliği bulunduğu için ona ayrıca bir kez daha pasiflik vermeyeceğim, ancak konuya yazmaması halinde konu sonu alması muhtemel ödülden pasiflikleri eksilteceğim. Butsuo ise ikinci pasiflik uyarını alırsa, aynı durum onun için de geçerli olacak. Bildirilmiş pasiflikler de 24 saat kuralı içerisindedir, yani çok mühim bir durum olmadığı sürece bildirilmiş pasiflikleri göz ardı edeceğim ve konuya yukarıda belirttiğim şekilde devam edeceğim. Sorunuz olursa özel mesajla şeettirin.

[Shimada Kazuo]

Dişlerimi öylesine sıkmıştım sanki birbirlerine tutkalla yapıştırılmış gibiydi. İç içe geçmiş dişlerimi biraz daha sıkmayı başarabilirsem dişlerimin çatlayacağına eminim. Zihnimde dolanan düşüncelerin getirdiği bunalımla bir mağara adamı gibi bağırmak, böğürmek istiyorum. Aynı vakit nereden geldiği meçhul sesler yüzünden elime bir tornavida alıp kulağımın içini gerekirse beynimi nazikçe yoklamak istiyorum. Çok şey istiyorum - biraz doyumsuzum galiba- ama hiçbiri olmuyor.

Çenemi sıkmayı bıraktım ve sakalım olması gereken ama anne karnından çıktığım gün kadar çıplak yanağımı sıvazladım. En kötüsü olsun bu halimizle elimiz boş bir şekilde köye dönelim ne olacak yani? Biraz azar yeriz, biraz da taşlar yüzünden azar yeriz. Biraz halk of puf yapar, unutulur gider. Köyler arasında bir savaş başlatmadık sonuçta olan bizim taşımıza olacak, o kadarda kötü durmuyor sanki.

Bu sırada beynim kötü bir şaka yaparcasına zihnimi bugünün anılarıyla doldurdu, Tsuchikage’nin tavırları, Hatsuka’nın bizle resmen dalga geçişi ve en önemlisi Hatsuka’nın elinde tuttuğu taşlar. O kadar kötü bir gün oluyor ki hangi amaçla burada olduğumu unutmuşum. Ah bunamadım, bir görev yüzünden burada olduğumu hatırlıyorum lakin o görevden günlerce önceden başlayan bir amacım vardı benim. Merakımı gidermek. Sıcak evimde saatlerce gözlerimi ayırmadığım mor bilinmezler; aydınlanmayı bekleyen siyah gizemler. Bu konuda yanıtsız kalmamda bir problem yokken Ishichou’nun, halkın tepkisinden ve görevdeki başarısızlığımdan mı rahatsız oluyorum? Arzularımı nasıl bu kadar arka plana atabildim? Beni ben yapan bu özelliği ne zaman kaybettiğimi hatırlamıyorum bile belki de gitgide benliğini kaybetmiş iradesiz savaş makinelerine benzemeye başlıyorumdur.

Ishichou’ya saygı duyuyorum duymasına da, değiştirebileceği sistem bana ilim öğretmemekte bu kadar ısrarcı olmasaydı buralarda yemek peşinde koşan kediler olmak yerine eti bırakan kasap olabilirdik.

Shimada Kazuo. Fuuinjutsu öğrenmek isteyen meraklı bir çocuk işte olmam gereken şey. Yoksa bu süreç bir başarısızlıkla sınırlanmayacak, zamanın kumları beni içine alıp sindirecek ve amaçsız bir mahlukat olarak çıkacağım.

İç hesaplaşmamı bölen şeyse Butsuo’nun sözleri olmuştu, aklımda elbette bir şeyler vardı ama bunlar görevden ziyade geç gelen ergenlik mücadelelerimle ilgiliydi. Taşların gizemini öğrenmek içinse aklıma gelen yeni bir şey yoktu. Gece yasal olmayan birkaç iş ki bununda başarılı olma olasılığı çok yüksek değil zira Tsuchikage’yi kaçırma ihtimalimiz pek yok gibi duruyor, Hatsuka delisinin de tek başına çalıştığını düşünürsek o deliyi kaçırsak bile bize bir şey söyler mi bilemiyorum. Diğer umutsuz çırpınışımızda göreve üçüncü bir tarafı dahil etmek olabilir taşların çıkarıldığı yere gidebiliriz veya ne bileyim daha genel çaplı bir arayış. Bu Konohalı kaçakçının bağlantıları falan.Gerçi görevin gidişatı gösteriyor ki fikirlerim, fikirlerimiz çokta güvenilecek fikirler değil.

Çokta toparlayamadığım cümlelerimi söylemek adına ağzımı açtığımda olaylar karışmıştı. Iwagakureli shinobi ile salaş tarzıyla gözleri dolduran yaşlı olmasına rağmen kendine bakan birisi tartışıyordu. Bu sırada görevde girdiğimiz çıkmaz yüzünden istemsizce adamı süzmeye başladım. Yırtık ve kirli pelerini, göz bandajıyla tam bir yaşlı kurt izlenimi uyandırmıştı. Biraz daha adamı süzsem kıyafetini puanlamaya başlayabilirdim bu yüzden bakışlarımı adamın üstünden ayırdım ve görevin ilerleyişi hakkında düşünmeyi hedeflemiştim ki Hatsuka kelimesi ve devamında konuşulan diyalogtan ötürü dikkatim yine oraya kaymıştı.

Bu kimliği belirsiz adamın bizi neden aradığı hakkında en ufak bir fikrim olmamasına rağmen misafirlik konusunda yakınmasının altına bir beş yüz tane falan imza atabilirim.

Sonra şaşırılacak olay bitmemişti, karşımıza gelen bu yaşlı kurt takım lideri olduğu ve kendisini geride bıraktığımız hakkında bizi azarlamıştı. Şaşkın ve doğal olarak bıkkın bir suratla adamın karizmatik suratına baktım. Söylediği şey olmadığı kesindi lakin kimdi? Tanrılar merhametsiz ve sağır olduğuna dair yakarışlarımı işitip yardım eli uzatmaya mı karar vermişti ya da aynı tanrılar beceriksizliği örtmek için kullanılmaktan hoşlanmamış ve bu adamı mı yollamıştı?

Kötü niyetini gizlice belli eden bu adam büyük bir soru işaretiydi, ne yapmalıyız. “Bu zırdeliyi tanımıyoruz.”, diye bağırarak ses tellerimi zorlayabilirdim. Bu kadar shinobinin arasında bir kalp atımlık süre içerisinde yine shinobi olan ikimizi öldürebilir miydi? Sanmıyorum lakin bu bana ne kazandıracak? Yine o umutsuz çırpınışlardan medet ummaya devam mı edeceğim ya da boynu bükük, eli boş ve cahil birisi olarak köye mi döneceğim?

Yaptığı tehdit şu an içinde bulunduğumuz ortamda pek etkili değildi lakin yalnız kaldığımızda düşünmeye değerdi. Denize düşen yılana sarılır mantalitesiyle birlikte kim olduğunu bilmediğim, bizi tehdit eden bu adamla gitmeye karar vermiştim. “Özür dileriz Sanraku-senpai.”, demiştim. Aklımda bu yalana eşlik edecek birkaç güzel cümle kurmuştum lakin içeride söylediğim ekstra her kelimenin çıkışının ne kadar zor olduğunu hatırlayınca benzer bir durumla sakınmak için bu cümleleri söylememiştim. Butsuo da benzer bir karar mı verecek göreceğiz.

[Oita Butsuo]

Kazuo'dan soruma karşılık sadece düşünceli bakışlar alabildim. Yani, onu anlayabiliyorum keza ben de aynı durumdayım. Bir şeyler yapmaya çalıştık, cidden denedik ama yok, olmuyor. Her kapı suratımıza kapandı. Belki de biz sıçtık batırdık, o da bir olasılık... Yine de şu ana kadar taşlar hakkında bir şeyler öğrenme ihtimalimiz olan durumlar, ki aynı zamanda karşımıza çıkan engeller de, Tsuchikage'nin sırtını yere getirmeyi ve bir deliyle başarılı bir şekilde iletişim kurmayı ve onu manipüle etmeyi içeriyordu. Gördük ki bu iki durum da bizim yeteneklerimizi biraz aşıyor. Yani iletişim kurma konusunda bir iddiam olmadığı için o ihtimalin başarısızlığı beni pek üzmüyor, sinirlerimi bozmuş olsa bile, ama Tsuchikage'ye yenilmek, hem de ne yenilmek, koyuyor biraz. Yani tabi yenileceğiz ama böyle de olmamalıydı. Ağzına sıçmak istiyorum o kadının. Ah ulan ah...

Benim de Kazuo gibi düşüncelere daldığımı fark etmem duyduğum bağırmayla oldu. Kafamı kaldırıp gözlerimle etrafı taradığımda biz pek de farkında olmadan ayaklarımızın bizi çıkışa getirdiğini fark ettim. Yaşlı ama bir o kadar da dinç duran tek gözü bir bezle kapalı bir adamdan geliyordu bu bağırma. Benden daha diri olmasa da daha uzun olan beyaz saçlı adam bizi içerdiğini tahmin ettiğim şeyler diyordu bizi buraya getiren shinobiye. Daha da mı boka batıyoruz, bu adam kim... Sağ olsunlar ne bize rehberlik eden shinobi ne de yaşlı adam daha fazla kötü düşüncelere kapılmama fırsat vermedi. Ne olduğuna pek anlam veremeyerek ikili arasındaki diyaloğu dinledim. Ardından da yaşlı adamın bize doğru yürüyüşünü izledim. İster istemez kaslarımın gerildiğini fark edebildim. Yaşlı da olsa herifi tehdit olarak algılamam normal olsa gerek, yılan bir tipe benziyor...

Tabi söylenenlere de takıldım ama bir şeyler varsaymak isteyip istemediğimden emin değilim. Çok fazla düşünerek de bir yerlere varamadım çünkü bugün. Olan yine bana oldu, kafayı yedim... Ne olacaksa olsun, gelsin bakalım yaşlı adam.

Biz birini arkada bırakmış mıydık ya... Yoo... Kim lan bu deli... Takım mı liderimiz? Ceza mı? Amına koyim yaşlı maşlı demem bayarım lan seni! Daha ne ceza çekebiliriz lan! Geçirdiğimiz gün hakkında hiçbir fikrin var mı lan senin!? SON 24 SAAT İÇİNDE ÖLDÜM LAN BEN! Tam ""Deli orosp..." diye başlamak için ağzımı açmıştım ki yaşlı herif birden renk değiştirdi. Yani cidden renk değiştirmedi de sesinin renginin buz mavisine döndüğünü görebiliyorum. Ciğerimi seviyorum, durduk yere Kazuo'nun ciğeriyle takas etmek istemem. "Özür dileriz Sanraku-senpai!" dedim ben de emrettiği gibi. Arkadaş yine bir şeyler oluyor ama... Artık akıl sır erdiremiyorum ben! Bizim köyün ajanı falan diye düşünüyorum ama... Ya Tsuchikage'nin oyunuysa? Ishichou bize böyle bir bilgi vermedi sonuçta. BELKİ DE ÇOK GİZLİ BİR ÖRGÜTÜN ÜYESİ FALANDIR! Kafamı sikeyim, sadece adamın dediği gibi önüne düşeceğim. Kendi anlatsın kimse neyse, gerisini sonra düşünürüz.