[Hirobayoshi Kagami & Ozora Reiji & Akane Misa] Soygun

[GM - Naruto]

Kenichi ve grup oldukça sakin bir şekilde restorandan ayrılıp farklı yönlere ilerlediğinde, aranızda hızlıca ne yapmanız gerektiğini kararlaştırıyor ve harekete geçiyorsunuz. Misa, bulunduğunuz çatıdan ilk ayrılan kişi oluyor. Planınızı kurmak için ayırdığınız kısa süreç, grupla arasındaki mesafeyi açmış olsa da çatıdan çatıya birkaç sıçrayışla kolaylıkla takip mesafesini sağlayabiliyor. Kagami ise, kalabalık grubu kaybetmediğine emin olacak şekilde ara ara arkasını kontrol ederek Kenichi’yi takip etmeye başlıyor.

Misa: Birkaç çatı geçtikten sonra, kasabanın hafifçe kalabalıklaştığı bir noktaya ulaşıyorsun. Bununla birlikte, çatılar arasında sıçraman gereken mesafenin arttığını farkettiğin için dikkat çekmemek adına bir ara sokak bularak zemine iniyor ve yerden takip etmeye başlıyorsun grubu. İri adamlardan biri önden ilerliyor, züppe hemen arkasında ve diğer iri adamlar arkadan takip ediyorlar. Önden giden adam, yollara diğerlerine kıyasla daha hakim bir görüntü çiziyor. Herhangi bir konuşma olduğuna dair bir şey göremiyorsun.

Kagami: Kenichi, restorandan çıktığı andan itibaren dümdüz bir rota çizerek ilerliyor. Herhangi bir dönüş yahut sapma yapmıyor, kasabanın dışına ilerlediğini tahmin edebiliyorsun. Yolda ilerlerken birkaç kişi önünde eğilerek selam veriyor. Ancak selam verenlerden yükselen hafif korku dalgasını hissedebiliyorsun. Kenichi’nin bölgede korkulan biri olduğu fikrin daha da güçleniyor bu sebeple. Kenichi ise, herhangi bir harekette bulunmuyor kendisine selam verenlere karşılık olarak. Kenichi’nin kasaba içinde herhangi bir yere gitmediğine emin olduktan sonra, tüm hızınla geri dönüyor ve grubu bulmak üzere hareketleniyorsun.

Misa: Birkaç dönüş, kestirme gibi görünen birkaç ara sokaktan sonra nihayetinde grup bir binanın önünde duruyor. Bina, kasabanın dışlarına doğru konumlandırılmış ve bağlantılı olduğu herhangi başka bir bina yok. İki kanatlı, büyükçe bir kapısı var ve biraz bakımsız görünüyor. Herhangi bir pencere veya tabela görmüyorsun binanın üzerinde. Bir depoya benziyor, ve ‘gizli’ bir şeyleri aradığınız gözönüne alınırsa burasının aradığınız yer olma ihtimaline yöneliyorsun. Önden ilerleyen irice adam kilitsiz gibi görünen kapının kanatlarından birini açıyor ve dördü birden karanlık binaya giriyorlar. Binanın yakınlarındaki bir çatıya çıkıp, Kagami’yi beklemeye koyuluyorsun.

Kagami: Biraz arandıktan sonra, nihayetinde bir çatının tepesine pusmuş olan Misa’yı buluyor gözlerin. Kalabalık grup ortalıkta görünmüyor, ancak Misa’nın hareket halinde olmayışı muhtemelen bir yerde durakladıkları anlamına geldiği için telaşlanman için bir sebep olduğunu sanmıyorsun. Çatıya, Misa’nın yanına çıkıyorsun. Kasabanın dışları, oldukça sakin görünüyor. Pek insan geçmiyor buralardan.

[Akane Misa]

salak-Kagami ile planlarımızı kararlaştırdıktan sonra yollarımıza koyuluyorduk. Kenichi'yi kontrol etmek istemesi bana saçma gelmişti. Adam zaten kendi yoluna gidecekti ne diye onun arkasından gözlersin ki? Bu hareketi görevi riske atacağını düşünmüştüm. Fakat bugün düşündüğüm şeyler özellikle tersi oluyordu. Birkaç çatının tepesinden atlaya atlaya daha sonra ise zeminden devam ediyordum. Acaba beni gören olmuş mudur? Ya da ben tam çatıdan atlarken biri gördüyse tepkisi ne olmuş olabilirdi ki? ''O bir kuş! Hayır o bir uçak!! Hayır hay--'' Salak olma Misa. Göreve odaklan!!

Ara sokaklarda gezinirken birden eski günler geldi aklıma. Bira içmekten bıyıkları sararmış ve kendisinden önde olan göbekli adamların ara sokaklarda yıpranmış bir koltuğun üzerinden genç kızlara söyledikleri cümleler kafamda tur atıyordu. O zamanlar daha küçük bir kız olduğum için ve biraz masumca yaklaştığım için her şeye -baya masum- korkutucu geliyordu bana. Fakat şimdi olduğum kıza bakınca çoğu erkek benden korkuyordu. Evet.. Garip bir kişisel gelişim. Kafamda dönen flashbackten sonra önümdeki adamların konumu dikkatimi çekti. Bizim zengin züppeyi ortaya almışlardı. Önde onlara liderlik ediyor gibi duran bir adam vardı. Arkada ise diğer yabanıllar. Birkaç keç daha döndükten sonra beklediğim yeri buluyordum. Eski bir bina, bakımsız ve tam olarak kitaplarda anlatılan o mafya kiler vari bir yer. Daha iyi bir yer seçimi olamazdı.

Adamlar içeriye giriyordu. Kilidi açtıklarından sonra salaklar kapıyı tekrar kilitlemeyi unutmuşlardı anlaşılan. Direkt buraya dalabilirdik. Zaten depo burasıydı. Ardından Takigakure shinobilerine raporumuzu verirdik. Fakat benim aklımda başka bir şey vardı. Biz bu Kenichi denen herifi de yakalamamız gerekirdi. Çünkü herif yeterince tehlikeli ve bu operosyunun içine girmiş bir kere. Öyle ki bu yapacağamız baskına işin daha yarısı denilebilirdi. salak-Kagami'yi beklemek için çatının tepesine çıkmıştım. Onun gelmesini beklerken ise etrafta koşan kaçan var mı diye kolaçan ediyordum.

salak-Kagami yanıma gelebildiğine göre görev riskte olmadığını umuyordum. Geldiğinde konuşmaya başlayacaktım. ''Adamlar bu binanın içine girdi.'' Elimle yıpranmış eski binayı gösterecekitm. ''Bizden sayıca üstünler fakat halledebileceğimze eminim. Eğer bir salaklık yapmazsan?..'' Soru sorduğumu belirterek imalı konuşacaktım. Ardından devam edecektim. ''Etrafta kimse yok zaten. Ben direkt gireceğim içeriye. İster yanımda gel, istersen Takigakure shinobilerini buraya çağır. Sen bilirsin.'' Etrafı kolaçan ettikten sonra tehdit görmediysem mekanın içerisine girecektim. Tabii bam diye değil. Temkinli adımlarla ve etrafı gözleyerek girecektim. Tabii bir elimde de katanam.

[Hirobayoshi Kagami]

Misa takipte önden yollayıp kendimi Kenichi'nin cidden bizi fark etmediğine ispatlamak için kısa bir süre de olsa takip etmiştim. İstikametine göre şehir dışına doğru gidiyordu. Yani normal sayılırdı her şey. Adam ilerlerken birkaç kişinin ona olan selamını karşılıksız bırakıp düz yoluna devam ederek yanıtlıyordu. İnsanlar gerçekten ondan korkuyor olmalıydı. Sonuç olarak kasaba içine karışmıyordu Kenichi ve bu iyi bir şeydi. Şu andan itibaren Misa'nın yanına dönüp adamları uygun bir konumda indirmek istiyordum.

Dönüşte çevreyi biraz aradıktan sonra Misa'yı tespit edebilmiştim. Kalabalık ortada yoktu. Misa ise çatıda pusuda bekliyordu. Yanına çıkıp usulca yanında pusmuş ne olduğunu soracakken Misa bana adamların binada olduklarını söylemişti. Fazla yol yürütmedikleri için şanslı mıydım yoksa hala kasabada olduğumuz için gözler üzerimizde mi olacaktı bilemiyordum. Misa'nın gösterdiği bina eski bir şeydi ve içinde kaç kişi olduğu da bilmiyordum henüz. Ciddiyetimi bir kat daha arttırıp alternatif giriş yollarını incelemek üzereyken Misa "salaklık yapmazsan?" diye sözlerine eklemişti. Bunu duyduktan sonra sinirden yüz kaslarımın gerilmiş ağır hareketle yüzümü Misa'ya çeviriyordum. Her şeye rağmen göreve olan sadakatim ve başarımızı düşünebilsem de sürekli kendimi tutmam benim başarımı da düşürecekti elbet. Kısacık da olsa ona yaklaşarak artık nihayet birilerine bir şeyler söyleyebilmenin getirdiği enerji aktarımıyla birlikte yüzümdeki öfke ifadesi yavaşça solarken yerini sadece ciddiyet alıyor ve soğuk bir tonda gereğinden fazla konuşan kıza "Benle konuşurken diline hakim ol yoksa koparırım..." diyecektim. Etrafta kimin olduğu ya da ne tavsiye verdiği umurumda bile değildi. Aptal kız içerdekilerin shinobi olma ihtimalini Shibuki-san'nın sözlerini unutmuştu herhalde.

Şu andan itibaren kesinlikle Misa'yla aynı anda içeri girmek gibi bir niyetim yoktu. Bir de Takigakure shinobilerden destek istiyordu. Mezarını yerden kazıtmak içindi belkide. Sersem... Az önce ilk enerji akışını ona karşı cevapta kullanmıştım ama aslında tümünü harcamak istemediğim için durulmuştum yeniden. Çünkü enerjimin bir kısmını şu binadakilere harcayacaktım. Kalanını da Kenichi itine saklamalıydım. Misa gereksiziyle fazla uğraşamazdım.

Misa'nın hareketlerini gözlerimle takip ederken ellerimle bacaklarımdaki kunaileri minik temaslarla okşayacak ve o belli bir mesafe binaya yaklaştıktan sonra çatıdan inip biraz sonra başlayacak hareketlilikten önce binanın arka çıkışı olup olmadığını kontrol etmek için koşmaya başlayıp geniş bir yay çizerek arka tarafı kontrol edecektim. Zaten pencere de yoktu. Şu kız acele etmese olmazdı. Misa'nın amatörlüğü görevi berbat etmemeliydi. Eğer adam kaçarsa her şey biterdi. E tabi buradan kimsenin ayrılmasına da müsade edemezdik ama önemli olan sessizlikti. Patlamalar insanların dikkatini buraya çekerdi. Ve tabi ölmemek...

Arka çıkış yoksa gelişte çizdiğim yayı büyük ölçüde daraltarak ön tarafa dönüp Misa'nın ne yaptığına bakacak içeri girmişse ben de bacaklarımdan ellerime alacağım 2-1 paylaşılmış 3 kunai ile saldırılara fırlatma ile karşılık verebilecek hazırlıkta eğer Misa da girmişse içeri girecektim. Çıkış varsa içeri girmek için neler yapabileceğime göz atacaktım. Umarım çıkış yoktu çünkü... Misa...

[GM - Naruto]

Misa: Çatıdan aşağı inip temkinli adımlarla, bir yandan çevreyi gözleyip bir yandan da dinleyerek depoya yaklaşmaya başlıyorsun. Herhangi bir ses gelmiyor içeriden. Katananı çekiyor, depo kapısına yaklaşıyorsun. Bir elin kapının bir kanadına gidiyor, ve bir an bekledikten sonra kapıyı açarak içeri dalıyorsun. Gördüğün ilk şey, tam manasıyla bir karanlık. Hafif ayak sesleri duyuyorsun, bir patırtı kopuyor. Arkadan yaklaşan birinin, kolların içinde kalacak şekilde tüm vücudunu bir zincirle sardığını ve seni geriye doğru çektiğini hissediyorsun. Katanan elinden düşüyor. Her şey o kadar ani gelişiyor ki, tepki vermeye zamanın bile olmuyor. Suratına bir yumruk iniyor, biri de ağzını kapatıyor. Yumruk seni sersemletiyor, ve şu noktada bir şey yapacak güç bulamıyorsun kendinde. Bir saniye sonra, her şey sessizleşiyor.

Kagami: Misa depoya yeterli miktarda yaklaştığında, çatıdan aşağı inerek deponun arka kısmına doğru koşmaya başlıyorsun. Bir yay çizerken, başka bir çıkış olması ihtimaline karşın depoyu gözlüyorsun ancak ön taraftaki iki kanatlı kapı haricinde herhangi bir boşluk var gibi görünmüyor. Binanın göremediğin tepesinde bir açıklık olabileceği, ne yazık ki aklına gelmiyor ve başka bir kapı bulamadığın için ön tarafa doğru koşuyorsun yeniden. Az önce Misa'nın olduğu yerde, şuan herhangi bir şey yok. İçeri girdiğini tahmin edebiliyorsun. Kunailerini elinde payladıktan sonra, içeri dalıyorsun sen de. İçeriden herhangi bir ses gelmiyor olması, şüphelendiriyor Kagami'yi. Bu sebeple biraz daha dikkatli davranıyor.

Kagami içeri girdiği anda, komple karanlık bir mekanla karşılaşıyor ve bir anlığına şaşırıyor. Tamamen zaptedilmiş, ağzı kapatılmış olan Misa, kapının açıldığını ve karanlık depoya dolan minik ışık huzmesinin içinden Kagami'nin silüetini seçebiliyor. Birkaç saniye boyunca bir şey olmuyor, ardından aynı anda birkaç ampul yanıyor mekanın içinde. Kagami'nin gördüğü ilk şey, sağ tarafında dört beş metre kadar uzağında vücudu sıkı sıkıya bir zincirle sarılmış Misa. İri adamlardan biri bir eliyle zinciri tutarken, diğer eliyle Misa'nın ağzını kapatmış durumda. İri adamlardan diğeri, depodaki ışıkları açan güç kutusunun önünde durmakta, Misa'nın aksine solda. Şık giyimli adam deponun en uzak uç köşesinde bir varilin üstüne oturmuş keyifli keyifli ortamı izliyor. Misa'nın az önce diğerlerine yol gösterdiğini gördüğü son iri adam ise, deponun tam ortasında durmakta.

Depo, çok sayıda büyük varil ve sandıkla dolu. Tavanı oldukça yüksek, ve yer yer bu kutular tavana kadar ulaşıyor. Kutular daha çok kenar bölgelere yoğunlaşmış durumda, ortada açık bir alan bulunuyor. Deponun ortasında olan irice adam, siz bir şey yapmaya fırsat bulamadan konuşmaya başlıyor: "Belki de." diyor sağ elini işaret ve orta parmağı hariç yumruk yapıp göğsüne doğru kaldırırken: "Bu kadar çok konuşmamalısınız." Bir 'pof' sesi eşliğinde, hafif bir beyaz duman oluşuyor, karşınızda duran kişi, Kenichi'den başkası değil.

[Akane Misa]

Katanamı çektiğimde depoya yaklaşıyordum. Korkmuyor değildim. Öyle ki ellerim içimde hisettiğim bu duyguya tepki göstermiş, titriyorlardı. İçeriye adımımı attığımda beni bir korku kaplıyordu hemen. Karanlıktan çok hoşlanmamamın yanında tehlikenin kokusunu alıyordum. O anlık olarak kanepemde sakemi yudumlamak istedim. Hiç bu göreve gelmemiş olmayı, o zorluklara katlan--. Düşüncelerimi kaba adım sesleri bozuyordu. Şüphelerim doğrulanıyordu sanki? Kalp atışım ve nefes alışverişlerim hızlanmıştı. Katanamı tuttuğum elim hissizleşimişti birden. Görevin başarısız oluşundan ziyade salak-Kagami'ye yaptığım tavır gelmişti aklıma. Şimdi ise kızın yardımına muhtaç kalmıştım. Daha sonrası çok hızlı gerçekleşmişti. Adamların yaptığı gürültüden sonra biri arkamdan tutmuş bir şeye sarıyordu. Zincir olduğunu sertliğinden anlamıştım. Ardından istemsizce geriye doğru çekiliyordum. Hissizleşen elimden katanam düşüyordu. Öyle ki ona tepki verecek ne refleks kalmıştı ne halim. Yediğim yumruktan sonra hissiz olan şey sadece elim değildi. Ardından işlevsiz gözlerimin yanına diğer duyu organlarım katılıyordu..

*
*
*
*

Kendime geldiğimde ağzım tıkanmıştı. Zincirlerle bağlanmıştım. Ardından ise kapı açılmış içinden salak-Kagami çıkmıştı. Şaşırmamıştım. O da benim gibi çat diye karşılarına çıkmıştı. Ardından bir sürü ampül yanmıştı. Zaten içimde yaşadığım salaklığım yetmezmiş gibi şimdi salak-Kagami'nin önünde rezil oluyordum. Etrafıma bakındığımda ortam düşündüğümden farklıydı. Öyle ki ağzımı tutan şey adamın eliydi. Ayrıca zincirleri de adam elinde tutuyordu. Yani esaretim her şekilde bu adamın elindeydi. Bir adam güç kutusunun önünde duruyordu. Anlaşılan ışıkların kontrolü o herifteydi. Liderleri ise mekanın tam ortasındaydı. Zengin züppeyi aradı gözlerim. Halsiz beynim yüzünden gerek biraz zor farketmiştim yerini. Bir varilin üstünde gevşek gevşek oturuyordu. Onları takip edeceğimiz nerden aklına gelmişti? Sanırım korktuğum şey başıma gelmişti. Planı casuslamaya çalışan casusları casuslama planı..

Etraf hacimce büyüktü. İçi varil ve kutular dolmuştu. Aradığımız eşyalar burada olabilirdi. Etrafı incelemeyi iri adamın konuşmasından sonra durdurdum. Daha sonrasında zaten istesem bile konuşacağımı sanmıyordum. Oltanın da oltasına gelmiştik. Bitmişti her şey. Bitmiş miydi? Ona bağlıydı hayatım. Şuan hayatım salak-Kagami'nin elindeydi. Ne yapabilirdim ki? Dua etmekten başka? Tetikte olacaktım...

[Hirobayoshi Kagami]

Misa temkinli bir şekilde depoya yaklaştığında artık aşağı inme vakti geldiğine karar verip düşündüğüm şekilde yay çizerek hareket etmiştim. Arka tarafa baktığımda herhangi bir çıkış görmemiştim. Tek giriş o ön taraf olmalıydı diye düşünmüştüm. Bu yüzden artık vakit kaybetmeden Misa'ya destek olmam gerektiği için ön tarafa yönelmiştim. Oraya vardığımda Misa ortada yoktu. Dediği gibi direk içeri girmiş olmalıydı. Bu yüzden ben de kunailerimi hazırladıktan sonra içeri girmiştim. İçeriden ilginç bir şekilde hiçbir ses gelmiyordu. Bu da beni durumun iyi olmadığı yönünde işkillendiriyordu. Misa'yı tek göndermek başlı başına bir hata olmasının yanında onu durdurmam gerektiğinin pişmanlığını yaşamaya başlamıştım.

Daha temkinli bir şekilde içeri girdiğimde zifiri karanlıkla karşılamıştı beni. Eee bütün parti neredeydi? Misa? İçeri giren züppe takımı? Bir şey göremediğim için yami no me tekniğini kullansam iyi olacaktı diye düşünüyordum şu andan itibaren ancak geçen birkaç saniyede zaten ışıklar benim için yanıyordu. Birkaç ampul mekanı aydınlatıyordu. Gördüğüm ilk şey zincirlerle sarılı Misa'ydı. Restoranda gördüğümüz iri adamlardan biri onu saran zinciri tutarken ağzını da kapamıştı. Bir diğeri ışıkları açan güç panosunun önündeydi. Zengin züppe ise varilin üstüne oturmuş olayı izliyordu keyifle.

Biz daha bir şey yapmadan önce iri adamlardan biri konuşmaya girmiş ve uyguladığı el mührünün ardından normal görünümüne kavuşurken sözlerini tamamlamıştı. Bu kişi KENICHI'ydi! Tuzağa düşürülmüştük! Hem de basit bir henge ile! Misa doğrudan silahsız ve hareketsiz bırakılmıştı ve Kenichi bana "çok konuşmamalısınız" diyordu. Kami-sama!!

Elimde hazırda kunailer duruyordu. Adamların yerleri belliydi ve Kenichi'ye de her ne kadar istemesem de sözlerinde katılıyordum. Zaten birazdan dediği gibi konuşmayıp icraat yapacaktım. Şu anki tipimize ve durumumuza göre pek başarı bir çift gibi durmuyorduk. Öyleki Kenichi artist artist konuşuyordu zaten. Hafife alınıyorduk ve bu bizim için iyi bir şeydi. Misa'nın o durumda olması sinirlerimi yeterince germesinin aksine şöyle iyi bir durumla karşı karşıyaydık; çatıdayken öfkemi ikiye bölüp farklı zamanlarda şu elemanlara pay etmem gerekiyordu ama artık hepsi buradaydı! Kendimi tutmama gerek yoktu!

Kenichi'nin aurasını hissetmiştik zaten. Bu yüzden onu asla hafife alamazdım. Öncelikle dezavantajları ortadan kaldırıp avantaj yakalamaya çalışmalıydım. Bunun için ilk fırsatın ışıktan yana olduğunu düşünüp karanlığı kendi lehime kullanmak istiyordum. Kencihi'nin dövüş stili hakkında silah taşımaması ya da henüz görmemiş olmam ninjutsu olabileceği üzerinde düşündürse de mesafemi koruyacaktım. İlk atağımda agresif bir tutum sergileyecektim. Öncelikle sol elimdeki minik 2 kunaiyi minik aralıklarla güç kutusuna, ardından kutuya saplanan kunailer ışığın sönmesine vesile olursa yami no me ve otonaku ashi no jutsuyu uygulayıp Kenichiden uzak, en yakın karanlık bölgeye girecek ve Misa'yı tutan adama sağ elimdeki kunaiyi göndermek üzere en sert şekilde fırlatacaktım. Misa'nın iri adama göre ufak kalması işime yarayacaktı sanırım. Işığın sönmemesi kunaimi Misa'yı tutan adama göndermeme engel olmayacaktı. Ardından plan tutsa da tutmasa da düşmanların hareketlerine karşı tetikte kalacak ve hazır ellerim boşalmışken her zamanki gibi ellerim ceplerimde kunailerimi hazırda tutuyor olacaktım. Misa'yı zincirlerden kurtarabilirsek gerisi gelecekti!

[GM - Naruto]

Kagami: Elindeki iki kunaiyi elektrik kutusuna fırlatmanın hemen ardından, ortamdaki ışık aniden yok oluyor ve ilk girdiğin haline dönüyor depo; Zifiri bir karanlık. Ortam karanlığa büründüğü gibi, olduğun yerden ayrılmadan arka arkaya iki farklı teknik için el mühürlerini uygulamaya başlıyorsun. Bunun pek akıllıca bir fikir olmadığını, Yami no Me'yi aktifleştirip Otonaku Ashi'nin el mühürlerine başladığın anda farkediyorsun. Gözlerin karanlığı seçmeye başladığı an, karşında beliren heyula gibi silüeti görüyor ve göğsüne yediğin şiddetli bir darbeyle geriye doğru savruluyorsun. Nefesin kesilirken, tam arkandaki tahta kapıya doğru uçuyor ve büyük bir gürültüyle kapıya yapışıyorsun. Kapı zangırdayıp çatırdıyor, ancak kırılmış değil. Karanlıkta tek gören sen olmalısın muhtemelen hala. Nefesini kontrol etmeye çalışarak, etrafına bakıyorsun yeni bir saldırı olasılığına karşılık olarak. Solunda, az önce elektrik kutusunun dibinde olan adam iki elleri öne açık bir şekilde tutunacak bir şeyler bulmaya çalışıyor. Diğeri hala Misa'yı tutmakla meşgul, az önce sana sağlam bir darbe indiren Kenichi ise az önce senin bulunduğun noktada bulunmakta. İlginç olan şey, gözlerinin kapalı olduğunu farketmiş olman.

Misa: Partnerinin fırlattığı kunaileri seçebiliyorsun, ardından her şey derin bir karanlığa gömülüyor yeniden. Seni tutan zincirler sıkılaşıyor, kaçmak için herhangi bir şey de denememiş olduğun için olduğun yerde durmaya devam ediyorsun yalnızca. Ara ara, az önce kunai saplanan elektrik kutusundan çıkan hafif elektrik akımları çarpıyor gözüne yalnızca. Bunun dışında bir görüntü yok. Ardından, arka arkaya iki gürültülü ses duyuyorsun. İkincisi, tahta sesine benziyor. Ne olup bittiğinden emin değilsin, ve ne yapıp yapamayacağından da. Bu sırada ense kökünde şiddetli bir darbe daha hissediyorsun, bilincin bulanıklaşıyor hafifçe. Ardından seni saran zincirlerle birlikte geriye, yere doğru fırlatıldığını hissediyorsun. Karanlığın da etkisiyle, her şey flulaşıyor.

Off Topic

Misa bu tur yazmayacak.

[GM - Naruto]

Misa: Karanlık, asla bitmeyecekmiş gibi geliyor. Yarı baygın halde, çarpışma sesleri duyuyorsun bir süre ancak kendinde ayağa kalkacak gücü bulamıyorsun. Ne kadar sürdüğü konusunda bir bilgin yok, birkaç saniye mi? Dakikalar mı? Saatler mi? Nihayetinde sert sesler yerini yumuşak seslere bırakıyor. Yavaş yavaş ayılmaya başladığını hissediyorsun. Kim olduğuna emin olamadığının birinin sözleri çalınıyor kulağına: "-yıltın. Uyandığı zaman ona güzel bir sürpriz yapalım." Sana doğru yaklaşan adımları hissediyorsun. Beynin aktifleşiyor ve sana uyarı sinyalleri gönderiyor. Gelgelelim, hareket etmene fırsat kalmadan başının arka kısmında şiddetli bir acı ve ağrı hissediyorsun. Yeniden bilincini kaybetmeden önce elini götürüyorsun refleksif olarak gümüşi saçlarına. Sıcak, ıslak bir his karşılıyor seni. Gerisi, boşluktan ibaret.

Gözünü yeniden açtığında, benzer bir karanlıkta buluyorsun kendini. Ancak bu kez, duyularını bile kaybetmene sebep olacak kadar yoğun değil karanlık. Hafifçe doğrulmaya çalışıyorsun, el bileklerin acıyor. Başını birkaç kez sallıyorsun sağa sola uyanmak istercesine, kafan ağır bir gülle gibi hissettiriyor ve her hareketinde acıyla doluyorsun. İçinde bulunduğun yerin ayrıntılarını tam manasıyla görebiliyor değilsin, ancak iki el bileğine geçirilmiş büyük çelik kelepçeleri seçebiliyorsun. İki elini birbirine bağlayan sağlam bir zincir var bileğindeki metal plakalar arasında. Bu zincir ise, daha uzun bir zincir ile büyükçe bir direğe bağlanmış gibi. Işığın nereden geldiğini anlamak için kafanı kaldırıyorsun. İçinde bulunduğun garip yerin duvarlarından birinde, parmaklıklı minik bir pencere görüyorsun. Bulutların arasından parlayan yarımay, etrafı görmeni sağlayan tek şey gibi duruyor. Kafanı kontrol etmek istercesine, zincirin sınırlamaları altında ellerini götürüyorsun başına. Kafanda saçlarını birbirine yapıştıran, kurumuş ve yapış yapış kanı hissedebiliyorsun. Soğuk. Üşüdüğünü farkediyorsun. Kan kaybından kaynaklı bir üşüme mi bu? Emin değilsin. Nerede olduğun, ne kadar zaman geçtiği senin için bilinmezden ibaret. Etrafına bakınıyorsun, kimseyi göremiyorsun. Ne Kagami, ne Kenichi, ne de bir başkası. Çığlık atmak istiyorsun, ancak boğazın öylesine kuru ki öksürebiliyorsun yalnızca.

Off Topic

Konu sonlanmıştır. Misa buradan devam.