Güneş doğar ve ay batar. Biri gündüzdür, öteki gece. İki karşıt varlık.
Evrenin neresine gidilirse gidilsin, her şeyin bir zıttı vardır. Birbirleriyle aynı anda var olamazlar. Ama biri yoksa, öteki de yoktur. Soğuk var ki, sıcak var. İyi var ki, kötü var. Hayat var ki, ölüm var. Mantığı anlaşılmanın ötesinde, gizemli olsa da, bu olgunun varlığını anlamak için o kadar çok çaba sarf etmeye gerek yok. Gözlerin görmesi, kulakların işitmesi yeter.
O zaman bu durumda, her şeyin bir zıttı varsa, Ryouta'nın da bir zıttı olması gerekir. Zıttı ya da karşıt ucu. Veyahutta rakibi, belki de düşmanı. Eğer kendisi yang ise, düşmanları yin olmalıdır. Ya da tam tersi. Kendisi aydınlık da olabilir, karanlık da. Aynı şekilde karşısındaki insanlar da öyle. Kimilerine göre farklı cevaplara sahip olan şu anki durumda, tek bir şey gerçekti. O da; birbirlerini tamamlayan iki zıt kutup oldukları. En azından şu anki durumun vaziyetinin gösterdiği şey buydu.
O zaman yapılacak tek bir şey vardı; o da ayın ya da güneşin doğuşunu beklemek. Ayı mı, yoksa güneşi mi seçeceği Ryouta'ya kalmıştı. Fakat, hangisini seçerse seçsin, tarafını belli etmiş olacaktı. Doğduğu zaman, rakibini boyunduruğu altına alması gerekiyordu. Bir daha asla kendini göstermeyecek şekilde. Buna insanlar; yok etmek diyordu. Evet, düşmanlarını yok etmeliydi. Tabii, şu an ki durum; iki karşıt kutbun kapışmasıysa.
Henüz karar verilmemişti. Belki de verilmişti. Ryouta ancak ve ancak kendini zihninin içini bilebilirdi. Karşısındakileri ya da bir başkasını değil. Fakat, karşısında bulunan zihinleri manipüle edebilirdi. Bu işi pek beceremese de, yapmaya çalışmaktan vazgeçmeyecekti. Durumun önem ve vahimiyetinden ziyade, kazanç olarak ele alıyordu konuyu. Eğer bu insanları manipüle edemese, savaşmak zorundaydı. Ya da direkt olarak bir savaş başlatabilirdi. Belki de tam tersi olurdu. İşler istediği gibi giderdi ve bu insanlar ona inanırdı. En makul durum buydu. Ama şu an bunun olasılığını çok ama çok düşük görüyordu. Yine de, kendine her zaman dediği bir söz vardı. Vazgeçmek yok! Bu söz onun mottosuydu. Asla vazgeçmezdi. Bir yolda yürümeye başladıysa, o yolu terk etmezdi. Sonuna kadar savaşırdı. Diğer manasıyla sonuna kadar o yolu yürürdü.
Şu anki durum ise epey karışıktı. Bir kestirme vardı. Ama bu kestirmenin sonu istediği yere çıkmıyordu. Buna zorlanıyordu. Zorlanmak... Bir şeyi yapmaya zorlanmak, en nefret ettiği şeylerden biriydi. Hür irade, kaçak olmanın bu özelliğini de seviyordu. Kimse ona karışamazdı. Söz geçiremezdi. Rüzgar gibi süzülerek, istediği her yere gezebilirdi. Güç mü arıyorsun? O zaman kendi ellerinle bu gücü kazan. Kendi ellerinle kazandığın güç; işte o gerçek güçtür. Dış güç değil. Ryouta'nın kendine dediği şey buydu. Güç istiyordu. Her şeyi ellerinde tutabilecek bir güç. Zirveye tırmanmak ve o zirvede insanları tanrı edasıyla süzmek. Kararlarının yasa, düşüncelerinin gelecek olduğu bir dünya istiyordu. Fakat istemek, tek başına yeterli değildi. Bu yüzdendir ki yollara düşmüş, bu insanları karşısına almıştı. Daha doğrusu bu shinobileri.
Güldü. İç dünyasındaydı yine. Kahkahaları yankılandı. Yanarsam, yanarsınız! Bunu haykırdı içinden. Pes etmeyeceğim, vazgeçmeyeceğim. Beni ancak tek bir şey durdurabilir; o da ölümdür! Ölüm... Eğer beni öldürebilirseniz, gelin! Ama unutmayın, ben Saiki Ryouta; yerin üstünde ve göğün altında bir numaralı adam olacak kişiyim! Yoluma çıktınız! Yoluma çıktığınız için siz yok olacaksınız! İçinden geçirmeden edemedi bu sözleri. Şu anki durumda, inanılmaz bir çıkmaza girmişti. Boğazına dayanmış bir kunai, ortaya çıkmış bir kukla. Kukla şu an için ikinci bir plana atılabilirdi. Ama, yanında bulunan adam... Bu işi oldukça zorlaştırıyordu. Karşısındaki insanları gafil avlama ihtimali, şimdi sıfırdı. Bu adamı halletme olasılığı da düşüktü. Ama aklında hiç hamle de yok değildi. Vardı, ama tetikte olmasına rağmen bu adamın yanına birden bu şekilde sokulması, bu shinobinin güçlü olduğunu ön plana çıkarıyordu. Fakat, Ryouta vazgeçer miydi? Edemezdi! Bu saatten sonra hiçbir şekilde bir geri dönüş yapamazdı, yapmayacaktı da.
Bu kadar yalan ve şu anki durum... Oldukça zor. Yakalansa bile, sonu idam olurdu. Çünkü Giichi ve Ukon'u kendisi bitirmişti. Hikayesinde bu iki adama bürünmesi ve onlar hakkında sürüsüyle bilgi vermesi, onu çıkmaza sokan büyük başka bir sorundu. Eğer ki, bunlar olmasaydı, yine aynı yolu izlerdi. Çünkü yolda yürümeye başlamıştı. Yolu bitirene kadar durmayacaktı. Vazgeçmeyecekti. Yolunda duranlara yapacağı şey de, belliydi. Öldürmek! Yok etmek! Başka herhangi bir ihtimal söz konusu bile değildi. Bu durumda şu an iki ihtimal söz konusuydu. Yok etmek veya yok olmak! Bunu düşündükçe, zihni sallandı. Yok olmak istemiyordu! Ölmek istemiyordu! Devam etmek, yürümek zorundaydı. Her şeyden vazgeçebilirdi, bir tek kendisinden vazgeçemezdi.
Tedirgin olsa da, yaşama sıkı sıkıya bağlı olan iradesi, vazgeçmiyordu. Düşünceleri, ışık hızıyla zihninde belirdi. Birkaç tane, birkaç on tane. Sonrasında yüzlerce. İçinden kendisi için en ideal olanını aramaya başladı. Henüz karar vermedi. İç dünyasında, yumrukları olabildiğince sıkmıştı. Kendi kendine haykırdı. Dünya! Sen benim hakkımda planlar yapar ve kaderimi çizerken, ben de senin hakkında aynısını yapıyordum! Eğer bu durumdan sağ çıkarsam, başta kaderimi çizen sen olmak üzere, bunda sorumlu olan her şeyi yok edeceğim! O zaman kimsenin yoluma çıkıp çıkmayacağını göreceğim! Buna sen dahil!
İç dünyası yine. Dişlerini sıktı. Ama zihnini sakinleştirmeye çalıştı. Sakin olmalıydı. Kesinlikle sakin olmalıydı. Eğer panik ve korku onu kontrol ederse, şimdiden kaybetmiş olurdu. Bunun bilincine varıp, rahatladı. Gözlerinden canlılık fışkırdı. Vücudu, adeta ben yaşıyorum ve yaşamaya devam edeceğim diye haykırdı. Vazgeçmedi. İncecik olan ihtimaller ipine tutundu. Koparsa, inceldiği yerden kopsun, dedi. Kendini rahatlattı ve sırıttı. Hayatımın en büyük sınavı bu olsa gerek! Fakat bir insan, ancak ve ancak, üstesinden gelmekte güçlük çekeceği şeyleri yaparak sınırları aşabilir! Bir bebek, ilk kelimesini söylediği zaman, sınırı kırmış olur. Ve konuşmaya başlar. Şimdi ben de sınırlarımı kıracağım ve tekrar güçlü olacağım. Ateşte yanıp, kanınızla kendimi yıkayacağım! Bunlar içinde gerçekleştirdiği konuşmanın sonuydu.
Ukon suretindeydi yine. Ama bu sefer kim olduğundan emindi! O Ryouta idi. Dünyaya hakim olacak kişi. Şimdi bir çıkmazın içinde olsa da, yine de körü körüne buna inanmaya devam etti. O bile kendine inanmasa, nasıl bu gibi büyük emelleri gerçekleştirebilirdi ki? İnanç. Tek kelime ile inanca ihtiyacı vardı. Her şey için. Başarmak için, yaşamak için, devam etmek için. Ve onun için konuşmak gerekirse, inanç duygusu, hırsları kadar vardı. İnanıyordu. Kendine inanıyordu. Hem de fazlasıyla. Kimsenin bir başkasına duyamayacağı kadar inanıyordu. Kendine aynı zamanda güveniyordu. Bu durumdan sıyrılacaktı! Bu çıkmazdan, çıkacaktı! Her zaman kendine dediği gibi; Eğer yol yoksa, o zaman yeni bir yol yarat. Önünde bulunan engelleri yok et! Şimdi engeller hemen yanı başında bulunuyordu! Tek kalan şey; engelleri yok etmekti!
Boğazına dayanan kunaiyi görünce, rengi birden atmıştı. Korkmuştu. Ama korkan Ukon'du. Kendisi korkmadı. Bu bir sınavdı onun için. Çözülmeyi bekleyen cevaplardan biriydi sadece bu kunai ve shinobi. Korktu, bir şey demek istedi. Ama dili tutuldu. Anlamsız şeyler çıktı ağzından. Daha sonrasında, ortaya çıkan kuklayı görünce, yüzü yeşile dönmüştü. İyice korkmuştu. Tabii Ukon olarak. Kendisi yine korkmadı. Dediği gibi bu bir sınavdı! Zor ama imkansız olmayan bir sınav. Ve bunu başarı ile tamamlayacaktı. Sözler söylenmiş, her şey noktalanmıştı. Şimdi geriye kalan, kendisine ait olacak sihirli dokunuşlardı. Kaleme ihtiyacı yoktu. İhtiyacı olduğu şeyler, zaten çantasının içindeydi. Şimdi iş, eyleme geçme sırasındaydı.
Korkudan yeşile dönmüşken, kelimeleri ağlamaklı bir tonla dile getirdi. "Lütfen beni öldürmeyin! Lütfen! Lütfen! Lütfen! O tahtaları yaktım! Korktum, o yüzden yalan söyledim!" Bu kelimeleri söylenebilecek en kısa sürede söyleyecekti. Cidden korkmuş ve onu öldüreceklerini sanıyor gibi. Kim birini kukla ile yakalardı ki? Bu bir öldürme aracıydı. Boğazına temas etmeyen bir kunai gibi. Bunu Ukon olarak düşünmesi doğaldı. Çünkü korkmuştu. Bilinci, mantıklı bir şekilde düşünemez hale gelmişti. Her normal insanın yapacağı gibi. Çünkü o bir shinobi değildi. Bu tepkiyi vermesi normaldi. Hala role devam ediyordu. Çünkü bir boşluk bulmak istiyordu. En azından yanında bulunan, boğazına kunai dayamış olan kişi için.
Aynı zamanda, bu onun son çırpınışlarıydı. Hala bir umut, kuklanın birden geri çekileceğini ve kunainin yok olacağını bekliyordu. Bu sözlerden sonra, saniyenin onda biri kadar bekleyecekti. Eğer hala kendisini yakalamaya devam ediyorlarsa, geriye yapacak tek bir şey kalıyordu. O da savaşmaktı! Yaşamak için savaşmak! Devam etmek için savaşmak! Başarmak için savaşmak! İlerlemek için savaşmak! Güneş hala tepede parlıyor ve yakıyordu. Yıldızlar, gündüzle yok olsa da, hala oralardaydılar. O zaman Ryouta da parlamaya devam etmeliydi! Yok olmamalıydı! İlerlemeliydi! Yolu daha yeni başlamıştı. Bırak sonunu, başında bile pek fazla ilerlememişti!
Şimdi Ryouta'nın sırasıydı! Eğer, saniyenin onda biri bekleyişinden sonra, hala onu yakalamak konusunda ısrar ediyorlarsa, eyleme geçecekti. Her zaman tetikteydi. Şimdi bile. Bunu karşısında ki shinobiler dahi bilmiyordu. Fakat kendisi biliyordu. Yumruklarını indirdikten sonra, bir eli hep boştaydı. O el de, vücuduna yapışık bir vaziyette duruyordu. Nerede durduğu ise, karşısındaki insanlar için bir belirsizlikten ibaretse de kendi bunun çok net farkındaydı. Eli shinobi çantasında duruyordu. Henge no Jutsu ile gizlemiş olduğu çantanın üzerindeydi. Beti benzi atmışken, boştaki eli ile çakra gönderecekti. Hedefi misinasıydı. Daha önceden patlayıcı parşömen bağladığı misina idi. Bu misinayı gizlice yönetecekti. Bu sırada bunu yaparken, gözyaşları gözünden gelecekti. "Lütfen! Ben masumum!" diye bağıracaktı. Dikkatlerini başka bir yere çekmeye çalışacaktı, bunu yapmaya çalışarak.
Daha sonra, normal kalitede patlayıcı parşömeni bu boşluktan yararlanarak, hareket ettirecekti. Hedefi yanında bulunan shinobi olacaktı. Boğazına yakın bir yerde kunai tutan shinobi. Misina, shinobi ile temas ettiği anda, parşömen de shinobi ile temas etmiş olacaktı. Bu temas gerçekleştirdiği anda parşömeni patlatacaktı. Misinanın gideceği yer, shinobinin hayati önem teşkil eden bir noktası olacaktı. Bu nokta, elbette, karşısında bulunan shinobilerin ve kunai tutan shinobinin kör noktası olacaktı. Kendisi de bunu görmeyecekti. Tahmini bir şekilde gerçekleştirecekti. Başaracağından emindi. Gizli ve sinsi bir şekilde yapacaktı bunu. Kimse görmeyecek ve hissetmeyecekti. Hissedeceği tek şey, patlayan parşömenin şiddeti olacaktı. O an da, shinobiden kurtulacağı an olacaktı.
Tüm bu hamleleri eğer ki başarılı bir şekilde gerçekleşirse, diğer eylemlerine hemen girişecekti. İlk işi nefesini tutup, yere bir sis bombası atmak olacaktı. Atacağı yer, diğer üç shinobinin olduğu yer olacaktı. Eğer bir tanenin yetmeyeceğini düşünüyorsa, diğer sis bombasını da beraberinde atacaktı. Bunu yaparken, kunai tutan shinobinin ölü olduğundan emin olacaktı. Sis bombasının içinde dururken shinobiler, el mühürlerini yapmaya başlayacaktı. Bu sefer hedefi; Suzaku no Jutsu'yu gerçekleştirmekti! Sis bombasının getirdiği kamuflajı kullanarak, bunu olabildiğince hızlı bir şekilde gerçekleştirmeye çalışacaktı. Kukladan da şimdilik endişelenmedi. Sahibinin görüşü yokken, kendisini engelleyemeyeceğini düşünüyordu.
Tabii tüm bu söylenenler, eylemlerin hepsinin doğru ve tutarlı bir şekilde gerçekleşeceği senaryoydu. Eğer her şey istediği şekilde olursa, kuklanın ilk gösterildiği andan itibaren, sadece birkaç saniyenin geçmiş olacağını düşünüyordu. Başarılı olup olmayacağı ise, sadece kendisine kalmıştı!
