[Akane Misa] Esaret

[GM - Naruto]

Senin her hareketini dikkatle takip ediyor herif. Bakışları çoğu zaman yüzüne kitlenmiş vaziyette olurken, bazen ellerine ve omuzlarına baktığını fark ediyorsun. Sanki sadece yüzünden ya da söylediklerinden değil, tüm vücudunu okuyarak senle iletişim kuruyor gibi. Senin gözyaşların yanaklarına doğru aktığı sırada ise herif hafifçe tebessüm ediyor. Bu tebessümün tam olarak neyi ifade ettiğini anlayamıyorsun. Dalga geçmek için mi yoksa sadece duygularını bu şekilde dışa vurduğundan mı gülümsediğini anlamak mümkün olmuyor senin için.

Elinin tersiyle gözyaşlarını sildiğin sırada, sorunu soruyorsun. O an herifin yüzündeki tebessümün kaybolduğunu görüyorsun. Boş... Bembeyaz bir duvarı andıran bomboş bir ifade alıyor tebessümün yerini. Bakışları hâlâ sende kitlenmiş bir durumdayken: "Adını öğrenmeye layık olmadığımı söylemişti bana dövüşün başında." diye giriyor herhangi bir duygu belirtisinin egemen olmadığı sakin bir ses tonunda. "Otuzlu yaşları devirmiş bir adamdı. Uzun dalgalı siyah saçları olduğunu hatırlıyorum; ama yüzünü çoktan unuttum. "

Gözlerinin içine bakıyor. "Aynı köyden olduğunuzu bilmiyordum." diyor bakışları yavaşça alınbandına kayarken. Derin bir nefes alıyor ve sırtını duvara yaslayıp: "Buraya sende potansiyel olduğunu söyledikleri için geldim. Eğer zirveye, bana ulaşabilirsen seni test edeceğim. Eğer bir köle olmaktan kurtulmak istiyorsan tek şansın beni ikna etmek. Aksi taktirde burada köle olarak insanları eğlendiren bir figüran olmaktan ötesi olamazsın ömrün boyunca." diye devam ediyor sözlerine konuyu değiştirerek. Bakışlarını senden uzaklaştırıyor ve gözlerini kapatıyor. Tam o sırada ise kapı sertçe açılıyor. İçeriye iki muhafız giriyor ve: "Dövüşler birazdan başlayacak. İlk Akane Misa çıkacak, daha sonra ise bizim açıklayacağımız sıra ile rakipleri olacak sizler." Diye bağırıyor. Bağırması bitince bakışlarını direkt olarak sana doğrultuyor: "Kalk, gidiyoruz." diyor ve haliyle sen de ayağı kalkıyorsun.

Birazdan rakibin olacak insanların düşmancıl ve rekabet dolu bakışlarının arasından sıyrılarak muhafızların yanına geliyor ve oradan ise kapının dışına çıkıyorsun. Uzunca koridorda bir yürüyüş daha başlıyor senin için. Otuz kırk saniye muhafızların eşliğinde ilerledikten sonra ise seyircilerin uğultuları yavaş yavaş kulağına dolmaya başlıyor. Daha tutkulu ve daha kalabalık olduklarını tahmin ediyorsun sesten.

Bir kaç dakika sonra ise bu tahminin gerçek olduğunu kendi gözlerine görüyorsun. Muhafızların tam girişin ucunda dururken, sen dışarıya adımını atar atmaz: "Akane Misa!!!! Güçlü ve alımlı! Aynı zamanda bir shinobi!" diye bağırıyor geçen dövüşteki megafonlu adam, gene megafonu kullanarak.

İnsanların bağırışları, sana bakışları ve hatta ilerlediğin yolda yana yayılmış kalabalığın sana dokunma çabası kısa bir kısmı şok yaşatıyor sana. Dünkü dövüşün devam eden yankıları olduğunu düşünüyorsun bu yoğun ilginin. Bu şoku üzerinden attığında ise kafese doğru yürümeye başlıyorsun. Kafese adımını attığı an megafonlu herif sana bakıyor ve elleriyle el sallama işareti yapıp, gözleriyle de insanları göstererek adeta onlara el sallamanı söylüyor sana.

Out: Bu tur yetişmedi diğer tura bir resim çizmeye çalışacağım mekanla ilgili.

[Akane Misa]

Gözyaşlarımı silerken adamın beni süzdüğünü görmüştüm. Bu garipleşmeye başlamıştı artık. Öyle ki, bu adamın bakışları normal bir bakış gibi gelmiyordu bana. Sanki aynı ırktan değilmişiz, ondan farklı yaratılmışım gibi beni inceliyordu. Belki de adam bu bakışlar ile bir sonraki hareketimi tahmin ediyordu. Kararsızlıkla birlikte biraz da gerilmiştim açıkçası. İsterse beni burada öldürürdü. Onun için zor olacağını sanmıyordum. Buradaki adamların çoğunun salak olduğunu anlayabiliyordum. Lakin kaybedecek bir şeyleri vardı. Buradan çıkacağına veya istediği hayata ulaşacağına inanıyordu. Durgun konuşması ve uzaklara dalmasından bunu çıkarabilmiştim. Zaten aynı hisleri benim de yaşamam onu anlamamı daha da kolaylaştırıyordu. Ardından adamın yüzünde bana şaşırtıcı gelen bir tebessüm ortaya çıkıyordu. Sebebini çözememiştim. Fakat onun hakkında düşündüğüm çoğu olasılıkları aklımdan siliyordu. Neyse.. Garip gelen bu saniyelerde ne yaptığını umursamayıp yüzümü iyice gözyaşlarından arındırmıştım.

Sorumu sorduktan sonra eski ruh hali yerine daha mutsuz biri ile karşılaşıyordum. Savaş ve dövüşten bahsedilmesinden hoşlanmıyor olabilir miydi? Fakat konuyu açan oydu. Ve bir shinobi katiliydi. Gerçekten, düşününce... Köyümden, kardeşlerimden birini bu adam öldürmüştü. Sessiz kaldım. Diyecek ne vardı? Bu adamla konuşarak bile köyüme ihanet etmiş olur muydum? Kahretsin... Nasıl bir yere düşmüştüm ben? Buraya geldiğim ilk hislerimi tekrar canlanıyor gibiydi. Çaresizlik bir çamur gibi tüm hislerimi kaplıyordu. Midemden yukarı doğru yükselen heyecanım ise bu adamın yanında durmam ile değişmeyecek gibiydi. Gözlerini alın bandına çevirerek konuşmasına devam ediyordu. Huzursuz...

Benden haberi vardı. Dayak yediğim ilk dövüş için bile potansiyelimin olduğunu söylüyordu. Fakat sonra söylediği şeyler beni daha da şaşırtmıştı. Ona göre kendimi ona kanıtlamalı ve bu bok çukurundan çıkmamın tek çaresi bu olduğunu söylemişti. Meslektaşımı öldüren bu adam ile birlikte iş birliği mi yapacaktım? Veya böyle bir insana mı güvenecektim? Şaka gibi.. Yine de değerlendirmem gereken bir teklif olduğunu biliyordum. Burada kalırsam eğer kafamdaki hayallerin hiçbirini yapamayacakıtm. Bu karasızlık ile birlikte bunu beyndimdeki rafların birine kaldırmanın en iyi ihtimal olduğunu düşündüm. Belirsizlik..

Adamın sözlerini tamamlası ve gözlerini kapatmasıyla birlikte içeriye muhafızlar giriyordu. Dövüşe çıkacak ilk isim benimkisiydi. Ardından kalkmam söyleniyordu. Denileni yapıp onlara doğru yürümeye başlamıştım. İnsanların gözünde, ''Umarım geberirsin pis orospu.'' sözlerini hissedebiliyordum. Maalesef istedikleri şeyi onlara vermeyecektim. İstediğim şeyi alacaktım!

Çok uzun sayılmasa da 1 dakikaya yakın koridorda yürüdükten sonra kulaklarıma gelen o alışıldık sesi duyabiliyordum. Fakat eskisine nazaran daha agresif bir birleşim vardı. Namımı duyan tek kişi hasır şapkalı adam değildi anlaşılan. Daha da yaklaştıktan sonra bu görüşüm kesinleşmişti. Daha yoğun bir kalabalık vardı. Öyle ki, adımımı atar atmaz megafonlu adamın ismimi zikretmesiyle birlikte bu bağırış daha da artmış gibiydi. Böyle bir kalabalığa ve desteklenmeye alışık değildim. İnsanlar neden beni izliyor? Ne eğlencesi var? Diye düşünsem de çok umursamamaya başlamıştım. Fakat üzerimden şaşkınlığı atamıyordum. Hal böyle olunca meydana doğru aynı bir robot gibi ilerliyordum. Bana dokunanlara bile bu donukluktan tepki veremiyordum.

Sahay vardığımda megafonlu adama bakmıştım istemsizce. Bir sonraki hareketim ne olmalıydı derken kendisi işaret ediyordu. Yine aptalca bir eylem olan bu selamlamayı yapmamı istiyordu. Geçen bunu yaptığım için sıcak bir yatak ve duş kazanmıştım. Acı çekmek istemiyordum. Çekimser şekilde kalkan kolumu samimiyetten uzak bir şekilde seyircilere sallayıp rakibimi bekleyecektim. Hazır mıydım? Umarım..

[GM - Naruto]

Ellerini kaldırıp insanları selamlamaya başladığın o an tezahüratlar bir kez daha artış gösteriyor. Kimisi adını bağırırken kimisinin şuursuzca bağırıyor oluşu ortamda yoğun bir ses kirliliği oluştursa dahi, megafonlu herifin konuşmaya başlaması ile bu ses kirliliği hızlı bir şekilde azalıyor: "Bugün sizlere girişte belirttiğimiz gibi özel bir gün! Yeni bir dövüşçü olarak sizlere sunduğumuz Akane Misa, her birinizin yakından tanıdığı ve özenle seçilmiş on beş tane seçkin dövüşçü ile art arda karşılaşacak ve hiç kaybetmemesi durumunda finalde bu arenanın gördüğü en yetenekli savaşçılardan biri olan Shiki ile karşılaşacak!" diyerek olan bitenden bahsediyor. Megafonlu adamın Shiki adını söylemesi ile ortamda bir kez daha bağırışlar ve çığlıklar yükseliyor. Bu noktada sen de odada konuştuğun kişinin adının Shiki olduğunu öğreniyorsun. Ayrıca bugün seni nasıl bir şeyin bekliyor olduğu konusunda bir fikir sahibi oluyorsun.

Megafonlu adam insanların Shiki ismini sindirmesine bir süre izin verdikten sonra tekrardan konuşmak için öne atılıyor: "Hazırsanız başlıyoruz! Akane Misa'nın ilk rakipleri üçüzler olarak bildiğiniz dövüşçülerimiz!" diyor. Alkış sesleri bir miktar yükselmiş olsa da bu ne senin adını duyurdukları o andaki ile eş değer ne de Shiki'nin. O an koridordan taraf uğultular yükseliyor ve kafanı oraya doğru çevirdiğinde rakiplerini görüyorsun.

Odadaki volta atan grup. Üç kişiler ve kendilerine neden üçüz denildiğini anlayamayacağın kadar birbirinden aykırı tipler. En sağdaki kel ve çirkinken, ortadaki ortalama tipli siyah saçlı sıradan bir adam tipinde ve en sondaki ise saçlarının yanlarını sıfıra vurmuş, sadece orta kısmını bırakıp, onuda yukarıya dikmiş garip bir tip. Ortalama otuzlu yaşlarda olan bu üçlü, deneyimli birer dövüşçü gibi insanları selamlayarak kafese geliyorlar.

Üçüne daha yakından baktığında herhangi bir silah göremiyorsun üstlerinde. Megafonlu adam yavaşça çıkışa doğru yöneliyor ve dışarı çıkıp, kapıyı üstlerinize kitledikten sonra: "Dövüş başlasın!" diye bağırıyor. O an üç adam hızlıca seni çevreleyecek şekilde pozisyon alıyorlar. Her biri sıradan bir şekilde yumruğunu sıktığı için, herhangi bir taijutsu stiline sahip olmadıklarını çabucak anlıyorsun. En sağdaki ile beş, ortadaki ile üç ve gene en soldaki ile aranda beş metre kadar bir mesafe söz konusu. Temkinli ve yavaş adımlarla sana yaklaşıyorlar. Ne yapacaklarını kestirmek zor; ama ilk hamlenin en ortadan, yani sana tam karşıdan bakan sıradan tipli heriften geleceğini kestirebiliyorsun.

Mekanın temsili resmi:

[Akane Misa]

İnsanların yoğun tezahüratları ve bitmek bilmeyen bu sesler sayesinde dizginlemeye çalıştığım bu heyecanım biraz daha alevlenmişti. Halbuki böyle durumlara alışık olmam gerekiyordu. Shinobiydim ya ben. Her zaman esir alınır veya zorla dövüştürülürdüm. Bir tavuk gibi.. Diğer sesleri susturmaya çalıştığım gibi düşüncülerimi de az sonraki maç için dindirmeye çalışıyordum. Neyse ki ses kirliliği, megafonlu adamın konuşmaya başlamasıyla diniyordu. Bu da işimi bir hayli kolaylaştırıyordu.

Anladığım kadarıyla bu gece turnuva vari bir şey olacaktı. Sıra sıra insanlar birbiri ile kapışacak sona kalan ise Shinki denen adamla savaşacaktı. Anladığım kadarıyla konuştuğum adam buydu. Bana söylediği ,zirveye ulaş, lafı daha da anlam kazanmaya başlamıştı. Bir şeyler olacaksa bu yakındı. Kenichi'nin aptal gülüşünü para üstü olarak yumruklarım ile ödeyebilir miydim? Olabilecek ihtimallerden bu en azıydı. Lakin ümit etmekten başka çarem var mıydı ki? Adam söylediklerini bitirdikten sonra etraftaki insanların bağırışları bir kez daha artmıştı. Bu insanlar cılız bir alevse onları harlayan odun kafalı megafondaki adamdı. En azından bu işi iyi yapıyor gibi geliyordu.

Herif ilk rakibimin üçüzler olduğunu söylüyordu. İlk başta -sonrasında ne kadar saçma gelse de- yapışık üç insan olabileceğine inanmıştım. Birinin elinde sopa diğerinde kalkan falan olurdu. Dİğeri de.. bilemiyordum. Fakat bu düşüncelerim karşıma birbirinden bağımsız 3 adet dallamayı değiştirmeye yetmemişti. Heriflerin ismi üçüzlerdi peki ama, sanki özenle seçilmişler gibiydi. Biri çirkin, diğeri ise orta halliyken soldaki kendini salak gibi yapmış olduğunu görüyordum. Tek yapabildikleri kafese doğru uyumlu yürüyebilmeleri gibi görünüyordu.

Adamların tecrübesiz yumruk kaldırışları ve üstlerinde bir şey olmayışı içimi rahatlatan şeylerden biriydi. Daha tehlikeli birilerini bekliyordum açıkçası. Bu heriflerin yapabileceği en zeki hareket etrafımı sarmış olmalarıydı sanırım. Sıkıntı değildi. En azından şimdilik. Kapı kapanıyor ve savaş başlıyordu. Derin bir nefes..

İlk önce çirkin olanı sevmediğimden ona saldıracaktım. Herif iticiydi. O yüzden ona doğru, açık gördüğüm bir yerine chakramı odakladığım uzuvlarım ile tekme veya yumruk atacaktım. Farketmezdi benim için. Fakat diğerleri ile aramdaki mesafeyi korumaya dikkat edecektim. Eğer bu herif tek darbede yıkılırsa en yakındakine saldırabilirdim. Bakalım..

[GM - Naruto]

Off Topic

"O yüzden ona doğru, açık gördüğüm bir yerine chakramı odakladığım uzuvlarım ile tekme veya yumruk atacaktım. Farketmezdi benim için." Turunda böyle bir şey yazmışsın. Evet senin için fark etmiyor olabilir; ama inan detay bizim için çok şeyi fark ettiriyor. Turunda detay olmamasını geçtim, her şeyden öte hangi uzvunu kullanacağını bile bize bırakmışsın. Öyleyse karakteri biz yönetelim, olur mu? Bence olmaz. Daha açıklayıcı olayım:

Tekme ve yumruk bildiğin gibi birbirinden aykırı şeylerdir. Genel olarak zaten bizler düz bir şekilde yumruk attın desen bile, buna karşı çıkıp doğru bulmuyoruz. Üstüne üstlük sen bir de tekme veya yumruk diyerek, birbirinden farklı iki hamleyi önümüze sunup, seç beğen al demişsin. Bu maalesef kabul edilebilecek bir durum değil. Senden ricam hamle turunu komple düzelt, ne yapacağına karar ver ve karar verdiğin şeyi güzelce detaylandırıp, bize öyle yolla. Turunu düzelttikten sonra yeni mesaj olarak atarak ya da bana özelden ulaşarak işleri hızlandırabilirsin.

[Akane Misa]

İnsanların yoğun tezahüratları ve bitmek bilmeyen bu sesler sayesinde dizginlemeye çalıştığım bu heyecanım biraz daha alevlenmişti. Halbuki böyle durumlara alışık olmam gerekiyordu. Shinobiydim ya ben. Her zaman esir alınır veya zorla dövüştürülürdüm. Bir tavuk gibi.. Diğer sesleri susturmaya çalıştığım gibi düşüncülerimi de az sonraki maç için dindirmeye çalışıyordum. Neyse ki ses kirliliği, megafonlu adamın konuşmaya başlamasıyla diniyordu. Bu da işimi bir hayli kolaylaştırıyordu.

Anladığım kadarıyla bu gece turnuva vari bir şey olacaktı. Sıra sıra insanlar birbiri ile kapışacak sona kalan ise Shinki denen adamla savaşacaktı. Anladığım kadarıyla konuştuğum adam buydu. Bana söylediği ,zirveye ulaş, lafı daha da anlam kazanmaya başlamıştı. Bir şeyler olacaksa bu yakındı. Kenichi'nin aptal gülüşünü para üstü olarak yumruklarım ile ödeyebilir miydim? Olabilecek ihtimallerden bu en azıydı. Lakin ümit etmekten başka çarem var mıydı ki? Adam söylediklerini bitirdikten sonra etraftaki insanların bağırışları bir kez daha artmıştı. Bu insanlar cılız bir alevse onları harlayan odun kafalı megafondaki adamdı. En azından bu işi iyi yapıyor gibi geliyordu.

Herif ilk rakibimin üçüzler olduğunu söylüyordu. İlk başta -sonrasında ne kadar saçma gelse de- yapışık üç insan olabileceğine inanmıştım. Birinin elinde sopa diğerinde kalkan falan olurdu. Dİğeri de.. bilemiyordum. Fakat bu düşüncelerim karşıma birbirinden bağımsız 3 adet dallamayı değiştirmeye yetmemişti. Heriflerin ismi üçüzlerdi peki ama, sanki özenle seçilmişler gibiydi. Biri çirkin, diğeri ise orta halliyken soldaki kendini salak gibi yapmış olduğunu görüyordum. Tek yapabildikleri kafese doğru uyumlu yürüyebilmeleri gibi görünüyordu.

Adamların tecrübesiz yumruk kaldırışları ve üstlerinde bir şey olmayışı içimi rahatlatan şeylerden biriydi. Daha tehlikeli birilerini bekliyordum açıkçası. Bu heriflerin yapabileceği en zeki hareket etrafımı sarmış olmalarıydı sanırım. Sıkıntı değildi. En azından şimdilik. Kapı kapanıyor ve savaş başlıyordu. Derin bir nefes..

İlk önce çirkin olanı sevmediğimden ona saldıracaktım. Herif iticiydi. O yüzden chakramı yoğunlaştırıp herifin sağ böbreğine doğru tekme atacaktım. Diğerleri ile aramdaki mesafeyi korumaya dikkat edecektim. Eğer bu herif tek darbede yıkılırsa en yakındakine saldırabilirdim. Bakalım..

[GM - Naruto]

Seni normal bir insandan ayıran yegane şey olan, dövüşürken düşünebilme ve düşündüğünü uygulayabilme yeteneğinden sonuna kadar faydalanıyorsun. Gördüklerini aklında tartıyor ve kendince en iyi olan hamleyi uygulamak için harekete geçiyorsun. Bu ise çirkin olduğu için, hoşuna gitmediği kanaati getirdiğin adama ilk hamleyi yapmak oluyor. Bu doğrultuda çirkin olanın sağ böbreğine tekme atmak için önce chakranı ayağında topluyor, ardından rakibine tekme atmak için atılıyorsun! Sol ayağın havalanmış yatay bir düzlemde hızla çirkin olanın sağ böbreğine doğru ilerlerken, sağ ayağın yerde sabit bir şekilde kalıp destek ayağın oluyor. Shinobi dürtülerin sana tekmenin istediğin şekilde böbreğe ulaşacağını söylüyor ama başka bir şeylerde söylüyor gibi. Huzursuz hissediyorsun, sanki bir şeyleri atlamış, bir şeyleri unutmuş gibisin... Ürperti. Tam olarak hissettiğin şey o ve bu ürpertinin kaynağını fark etmen ise, yüzüne önce gölgesi inen yumrukla gerçekleşiyor. Nedenini sorguluyorsun. Neyi gözden kaçırdığını ve nasıl bir anda bir yumrukla karşı karşıya kaldığını. Hatayı ise bulman çok uzun sürmüyor. Adamların ilk olarak en ortadakinin sana varacağını ve bir yumruk denemesinde bulunacağını biliyor olmana rağmen, sırf sen mantığını şimdi sorguladığın bir tavır ile çirkin olana saldırmaya yelteniyorsun! Bunun cezası ise son anda bakışlarını, yumruğun geldiği tarafa çevirsen dahi tepki verebilmek için çok geç olduğunu fark ettiğin yumruğun yüzünde patlaması ile ödüyorsun! Sert bir şekilde kafesin yanlarına kadar uçup çapıyorsun!

Dünyan kararıyor adeta. Burnundan akan sıcak kan, tenini oldukça rahatsız ediyor ama o an bunu umursamayacak kadar feci bir halde olduğunu hissediyorsun. Gözlerin kararıyor ve geri geliyor... Bu bir kaç kez oluyor. Ciddi bir zonklama hissiyatı her yerini kaplıyor. Burnunun kırıldığını anlayabiliyorsun. Acı verici bir his olduğundan ise eminsin. Ayağı kalkmaya yelteniyorsun ama ilk denemen başarısız oluyor. İkincisi ise için yeltendiğin sırada ise yediğin sert bir tekme ile tekrardan yerine mıhlanıyorsun. Canın acıyor ama bu acıyı sindiremeden bir tane daha yiyorsun, bir tane daha ve artık sayamadığın kadar seri bir şekilde tekmeler vücuduna inmeye başlıyor. Ama canını en çok yakan tekmelerden çok, her tekmeyle birlikte artan suçluluk duygusu oluyor. Bir kez daha kendi kuyunu kendin kazmış olman seni asıl paramparça eden şey oluyor. Bir aptal gibi hissediyorsun. Seyircilerin uğultularını duyabiliyorsun... Ama tam olarak anlamak mümkün bile olmuyor. Gözlerin kararmaya başlıyor bir yerden sonra. Ve bir noktadan sonra ise vücudun dayanamıyor, bayılıyorsun.

Ne kadar vakit geçtiğini bilemediğin bir süre zarfından sonra gözlerini açıyorsun tekrardan. Nostaljik bir an karşılıyor seni. İstemsizce kıpırdayan vücudunun çıkarttığı o zincir seslerinin aslında vücudundan gelmediğini fark ediyorsun mesela. Etrafına baktığında, o ilk anda gördüğün hücrenin aynısını görüyorsun. Bacakların, kolların duvarlara sabitlenmiş ve pek de uzun olmayan zincirlere bağlanmış bu sefer. Dizlerin yerde, ellerin ise kaynağı tavandan gelen zincirlerden ötürü yukarı doğru kalkık bir şekilde. Her yerin ağrıyor. Kemiklerin, kasların... Özellikle burnun.

İçinde bir burukluk var. Başladığın yere geri dönmenin, bir kez daha ıssız bir hücrede ölüme terk edilmenin burukluğu. Ses yok, seda yok. Sadece vicdanın iç sesi ve istemsizce titreyen vücudundan tepki alan zincirlerin tıngırtısı.

[Akane Misa]

Kafamdaki şeyi ayağımı kaldırana kadar istediğim şekilde yapıyordum. Olayın akışına bırakmıştım kendimi. Öyle ki, az önceki bekleme odasında gazı almıştım. Kendime güvenim yerine gelmişti. Heyecanım olabilirdi fakat bir shinobi olduğumun farkındaydım. En azından buraya geldiğim ilk güne göre öyleydi. Fakat bir şeyler yanlış gitmişti. İstediğim hareketi yapamadan yüzüme okkalı bir yumruk yemiştim. Bana yakın olana adamın, ortadakinin, vuracağını biliyordum. Fakat neden gidip inatla en sağdakine vurmuştum? Neden biraz beynimi kullanıp sakince karar vermemiştim? O yumruğu yiyip kafesin bir ucuna kadar uçarken bu maçı hakketmediğimi düşünüyordum. Her zaman düşündüğüm ölüm artık daha uzak geliyordu. Elbette bu herifler beni öldürmeyecekti fakat Shinki ile birlikte kaçamayacaktım. Yani bu demek oluyor ki; sonsuza dek buradaydım. Bu düşünce az önceki yumruktan daha sertti. Belki de ölmeyi dilemeliydim tanrımdan. Belki de özgürlüğüm öyle serbest kalırdı.

Burnumdan akan kanı hissetmek zor olmuyordu. Tenimde sıcak bir şeylerin akması hoşuma gitmese de o an hissettiğim acıdan dolayı bir şeylere odaklanamıyordum. Gözlerim kararıp bulanık bir görüntü ile tekrar geliyordu. Her kapanışta bir daha açılmamasından korkuyordum. Burnum kırılmış olmalıydı. Daha aşağısı olamazdı. Tekrardan ayağa kalktığımda ise başka bir tekme yiyordum. Ardından bir daha.. bir daha...ve bir daha. Acı adı altındaki kavram artık yabancı gelmeye başlamıştı. Vücudumda yükselen hislerin hangisine acı demeliydim? Adamların vurduğu yere mi? Yoksa yaptığım bu salaklık sayesinde içimde yükselen aptallık hissine mi? Söylenecek pek bir şey yoktu aslında. Sanırım..Shinobi olmayı hak etmiyordum. Bu kadar salak bir shinobi olabilir miydi kİ? Veya bunların üstüne kendime shinobi diyebilir miydim? İnsanların karşısına çıkıp hayallerimi özgürce söyleyebilecek miydim? Eskisi gibi tekrar özgür bir kız gibi hayat yaşayabilecek miydim ki? En temel soru buydu. Uğultular eşliğinde karamsar sorular aklımda dolaşırken, gözlerimde buna katılarak birkez daha kendilerini zorunlu olarak kapatıyorlardı.

...
..?

''Neredeyim ben?'' dedikten sonra aklımdan tüm olanlar ışık hızıyla geçti. Neler olduğunu, neler yaptığımı.. Kollarıma baktım. Ardından yutkunmaya çalıştım. İçime bir öküz oturmuş gibiydi. Burası...Hayır.. Olamazdı.. Bu lanet yere tekrar düşemezdim. Kalbimin hızlı atışını kollarıma bağlı olan zincirlerden hissedebiliyordum. Kemiklerim ve burnum ağrı içindeydi. Onun yanında ise İçime oturan hayal kırıklığı başka kavramlara bürünüyordu. Aptallık, beceriksizlik, hayal kırıklığı... Kollarımı salladım sertçe. Burada kalmak istemiyordum. Hayır! Kesinlikle istemiyordum. Ölmek istiyordum. Evet, ölmek istiyordum. Burada bir dakika bile durmak istemiyordum. Belki...Belki köyümün ismini daha fazla lekelemezdim! ''Salak...'' İçimden geçenleri dışarı duygu dolu bir haykırış ile paylaşabildim. Bu bağırış normal bir bağırış değildi. Hayalleri olan bir kızın düşlerinin yok olması, hayalleri olan bir kızın özgürlüğünün yok olması hayalleri olan bir kızın, yok olması?...

Bağırmaktan ağrıyan boğazlarıma, az sonra ağlamaktan şişecek gözlerim eklenmişti. Gözlerimi kapattım. Gökyüzünde insanlara umut aşılayan o Güneş ışığını düşündüm. Daha birkaç gün önce penceremden giren o ışık.. Keşke bir Güneş ışığı olsaydım.. O zaman hayallerimi gerçekleştirebilir miydim? Mevzu bahis ben.. Sanmıyorum...

[GM - Naruto]

Ağzından dökülen o iki kelimelik basit soru, aynı zincirlerin tıngırtısı gibi boşlukta yok olup gidiyor. Aslında nerede olduğunu biliyorsun; ama buna rağmen o soruyu sormak istiyorsun kendine. Yanılmak ve hâlâ ufacık bir umut ışığı olarak, tüm bunların kötüden hallice bir kabus olmasını diliyorsun.. Ama biliyorsun işte. Her şey olması gerektiği gibi gerçek. Tüm bunlar belki bu zamana kadar gördüğün kabuslardan çok daha ağır ve korkunç geliyor olsa da sana, hepsinden daha gerçek oluşu seni asıl yıpratan şey oluyor.

Yorgunsun, bıkmışsın ve tamamen aşağılanmış hissediyorsun... Ama tüm bunlardan öte asıl vurucu nokta, içinde bulunduğun bu duruma hak veriyor oluşun. Kendi hatalarınla bu artık yüzeyi görünmeyen kuyuyu kazdığının ve gene kendi ellerinle bu kuyunun en dibinde kendine bir yer ayırtmış olduğunun oldukça farkındasın. Seni ölmek isteyecek kadar çaresiz bir duruma itenin kendinden başkası olmayışı canını acıtıyor; ama asıl canını acıtıp, zoruna giden şey kendini bile öldürme hakkının ellerinden alınmış olması... Ölmek istesen bile, ölemeyecekmiş gibi hissediyorsun.

Çığlıkların o çok az kalmış enerjini çekip alıyor senden. Her bağırışın sonsuzlukta yankı buluyormuş gibi, gürültülü bir şekilde yankılanıyor; ama olan sadece bu. Duyduğun tek şey, senden çıkan ve senden olabildiğince uzak bir noktada son bulan çığlıkların oluyor. Ne kimse cevap veriyor ne de birileri rahatsız olmuş gibi karşılık... Sanki sadece sen ve vicdanın bu uğursuz ortamda baş başa bırakılmış gibisiniz.

Zaman akıyor, canın acıyor ve ölmek isteme arzun her geçen an biraz daha artıyor... Elinden gelen tek şey ise tüm bunlara katlanmak ya da katlanamamak. Sadece bu. Başka hiçbir şeyin sana eşlik etmeyeceğini, bir şekilde hissedebiliyorsun. Sen ve vicdanın... Olay bundan ibaret.

[Akane Misa]

Karanlıktı. Geldiğim, geleceğim.. Her yer karanlıktı. Hiçbir yerde ışık göremiyordum. Eskiden Güneş ışığı benimleydi. Şimdi ise o da beni terketmişti. Onun bile kurtaramayacağı bir pozisyondaydım. Umutların emildiği bu karınlıkta çaresiz durumdaydım. Rezillik... Eskiden bu itham ile karşılaşsam da umurumda olmazdı. Fakat şimdi kızgın bir bıçak ile göğsüme kazınmış gibiydi. ''Umarım Kusachou beni öldü sanıyordur.'' Diyecek kadar rezillik, ''Keşke hiç shinobi olmasaydım.'' diyecek kadar berbat bir ruh hali içindeydim. Hayal ettim sadece..Gözlerimi açtığımda yatağımda bira şişelerinin arasından gözlerimi ovuşturduğumu, uyuşuk bir şekilde göreve gittiğimi.. Böylesine bir anda bile bu düşündüğüm şey hiç gerçekçi gelmiyordu. Belki de artık kabullenmeliydim. Benden hiçbir bok olamayacağını..

Üzüldüğüm tek bir konu vardı. Kötülerin ve iyilerin sürekli rekabet halinde olduğu bu gezegende her zaman kötülerin hakim olduğuydu. Kagami.. Ne kadar laf etsem de iyi biriydi. Eminim ki, insanlara eziyet çektirmeyi veya onlara kötü davranmayı istemezdi. Bazen şanslı diyorum onun için. Buraya benimle gelmedi sonuçta. Şu katlandığım eziyetler onun için çok uzakta. Ne olursa olsun özgürlüğe kavuşmasını umdum içimden. Her neyse.. Diğer yanda ise Kenichi vardı. O adamın gevşek ağzını, ibne suratını yumruklamak istiyordum. Haketmediği bu güzellikleri bir çırpıda yakmasına izin verilmemeliydi. En önemlisi ise, birinin özgürlüğünü almak onun elinde olan bir şey miydi? Değil. Belki de hiçbiri değil. Veya hepsi.. Bunları düşünmem hiçbir şey ifade etmeyecekti bana. Sonum oklar ile çizilmişti. Ben ise o okları birleştiren etkenleri bekliyordum.

His bile edemiyordum vücudumu. Belki o da çoktan pesetmişti ama inatkar zihnim hala acı çekmemi ister gibi ayaktaydı. Belki de hepsi birden özgür, hür irademin ne yapacağını merak ediyordu. Karşımda bir kılıç olsa kendimi öldürür müydüm? Hiçbir şey başaramadığım bu hayatıma noktayı koyar mıydım? Bulunduğum depresiflik ile birlikte vereceğim cevap basitti. Fakat bunu elimde halen bir şeyler kaldığında sorsalar ne derdim? Gerçi oldukça saçma bir durum olurdu bu. Öyle ki, şuan hiçbir şekilde eski Misa olacağımı sanmıyordum. Ortada Misa olur muydu? Bilemiyordum. Fakat sağda solda, ''Dünya'nın en başarısız shinobisi kendini öldürttü.'' olarak anılmak istemiyordum. Gerçi şu sıralar istemenin veya bir şeyleri dilemenin ne kadar saçma olduğunu anlamıştım. Utanç verici...

Çığlıklarım bana geri dönerken, ''Sus artık.'' dediklerine yemin edebilirdim. Ya da deliye dönmüştüm. Genel bir bakınca ikinci ihtimal daha makul duruyordu. Zihnimde benim ile konuşmaya çalışan başka bir Misa'yı kontrol etmek mümkün müydü? Saatler boyunca, günler boyunca tek duyduğun ses zihnindeki o aptal ise delirmemek mümkün müydü? Amaçlarını bu olduğunu düşünüyordum zaman geçtikçe. Beni yok edecek şeyin açlık veya fiziksel şeyler olmadığını biliyordum. Beni öldürecek şey yine bendim. Ki onlarda bunu görmek istiyor gibiydi. Velhasıl kelam onlara bir şey diyemeyecektim. Öyle ki, bu konuda hemfikirdik.