Geçmişten Gelen Armağan

[Kita Usagi]

...
Okları takip ediyordu küçük Usagi. Abisinin kayalara, ağaçlara, bazı zamanlarda yere çizdiği okları. İpuçlarını takip et demişti. Ama bu kadar kolay olmasını beklemiyordu bu okların. "Abi, ciddi olamazsın. Biraz daha zorlayabilirdin. O kadar salak değilim ben."

Abisine söylenerek okun gösterdiği yöne doğru gitmeye başladı. Sonrasında başka bir oka denk geldi. Ardından başka bir ok. Okları takip ederken birden bir kaç metal sesi duydu. Duyduğu sesler, metallerin birbirine çarptığında çıkan türden seslerdi. Sesleri duyduğu yöne doğru biraz ilerleyince, abisinin birkaç shinobi ile dövüştüğünü görmüştü. Tabi, bu dövüş arkadaşça bir dövüşten çok uzaktaydı. Küçük Usagi, şoka uğramış bir halde olduğu yerde dikilirken, arkadan belini kavrayan bir el ile kendisine geldi. "ABİİİİİİİ!"

Kendisini kavrayan elin sahibini bilmiyordu. Yüzüne doğru bakmaya çalıştı lakin kişinin yüzünde maske vardı. Maskeden yalnızca bir çift göz gözüküyordu. Etrafına buz gibi bir aura yaymakta olan, buz mavisi parıltılar saçan bir çift göz. Kendisini taşıyan kişinin gözlerini görünce bir anlığına bir şok daha geçirmişti. Ne var ki, bu şok önceki kadar uzun sürmemiş, biraz ileriden gelen metal sesleri ile kendisine gelmişti. Bu kendine gelme işleminden hemen sonra ise çırpınmaya başlamıştı. Kendisini tutan kişinin ellerinden kurtulabilmek için. Kendi çırpınışları bir etki etmemişti tabiki. O kadar küçük bir kızın bir shinobi karşısında pekte bir şansı yoktu sonuçta. İçten içe kaderini kabullenmişti küçük kalbi. Birazdan burada ölecekti. Bir anlığına gözlerini kırptığında, üzerine doğru gelmekte olan bir kunai görmüştü.

"AARGH!"

İnce bir kadın sesi ilişmişti kulaklarına. Tabi bu ses çığlık şeklinde olunca aşırı tiz, kulak tırmalayan bir ses olarak duymuştu. Biraz önce üzerine doğru gelen kunai, kendisini tutan kadının tam olarak ensesinden içeriye girmişti. Kadının ensesinden fışkıran kan ile yüzü kıpkırmızı olan küçük Usagi, o anlık korkuyla ne yapacağını bilememişti. Gözleri fal taşı gibi açılmış, elleri yüzünden aşağıya doğru akan kana bulanmış küçük bir kız.

Bir kaç saniye sonra yanında bir shinobi daha belirdi. Bu shinobinin suratında önceki gibi maske yoktu. Shinobinin yüzüne baktığında içi rahatlamıştı. Abisi onu kurtarmak için gelmişti. Şimdi her şey bitecekti. Ya da küçük Usagi öyle düşünüyordu.

"Kendine gel Usagi, kendine gel ve var gücünle köye doğru koş!"

Abisinin bu sözlerinin üzerine ne yapacağını artık bilen Usagi, var gücüyle ormanın derinliklerine doğru koşmaya başlamıştı. Arkasında ise hala metal sesleri geliyordu. Hala metaller birbiriyle çarpışıyordu. Hala bir çatışma dönüyordu orada. Usagi ise, bu çatışmadan var gücüyle kaçıyordu.

Bir kaç saniye sonra, Usagi daha ormanın içinde iki adım bile atamamışken ensesinde hissettiği bir acıyla olduğu yere yığılmıştı. Gözleri kapanmadan önce hatırladığı son şey, ensesindeki acıydı.

[Kita Usagi]

Gözlerini zar zor araladığında, büyük bir mavilik gördü. Başta bu maviliği başka bir çift göz sanmıştı. Gördüğü o korkunç gözler. Aradan saniyeler geçtiğinde, yüzüne vurmakta olan hafif bir meltem ile nerede olduğunu anlamaya başlamıştı. Gözlerini iyice aralamayı başardığında ise gördüğü maviliğin bir çift göz değil, aksine büyük bir göl olduğunu fark etti.

Gözlerini ovuşturmak için ellerini hareket ettirmeye çalıştığında ellerinin bağlı olduğunu anladı. O an, gözleri kapanmadan önce olanları hatırladı. Gözleri birden açıldı ve etrafına bakmaya başladı. Bir göl kıyısındaydı. Toprak yer yer karla kaplanmıştı. Etraflarındaki ağaçlarda kalan az çok yapraklarda düştü düşecek bir hal vardı. Bağlı bulunduğu kütüğün sol tarafında ileriye doğru bir kulübe bulunuyordu. Bu kulübe ne çok büyüktü, ne de çok küçük. Aralarında yaklaşık ikişer metre bulunan üç adet camı vardı. Camlar buğuluydu ve içerisi gözükmüyordu. Sağ tarafında ise ormanlık bir alan vardı. Ormanın içine doğru, iki adet shinobi duruyordu. Kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlardı. Göl kıyısı ile Usagi arasında bir ateş yanıyordu, ateşin etrafında da üç dört kişi toplanmışlardı. Hepsi de aynı tip shinobi pelerini takmıştı. Hiçbirisinde alınbandı görememişti. Ama abisi ile dövüşlerinden anladığı kadarıyla shinobi eğitimi almış kişilerdi. Normal haydutların abisini bu denli zorlayabileceğini düşünmüyordu çünkü.

Etrafını gözetleyip, kafasında bir kaçış planı kurmaya çalışırken, sol omzunun üzerinden birden çıkan kafayı görünce korkudan küçük dilini yutacaktı. "Ah! Demek uyandın küçük kız. İyi misin? Aç mısın? Acıkmış olmalısın. Üç gündür baygın yatıyorsun. O arada seni inceleme fırsatı bulduk. Gerçekten muazzam bir bedenin var." Sözlerini söyledikten sonra bir kaç saniye bekleyip Usagi'nin bu sözleri sindirmesini beklemişti erkek shinobi. Sonrasında sözlerine devam etti. "Neden bahsettiğimi anlamamış olmalısın. Dur da sana açıklayayım." Bir kaç adım atıp Usagi'nin önünde yere bağdaş kurdu. Elinde tuttuğu protein barı tarzında yemeği Usagi'nin ağzına doğru uzattı. Usagi'nin kafasını çevirip istemediğini net bir şekilde belli etmesi ile omuz silken shinobi. Elindeki bardan bir ısırık alıp sözlerine başladı.

"Nom-nom-nom. Aslında bunu sana açıklaması gereken kişi ben değilim. Ama sen daha çok küçüksün, ve seni teslim edeceğimiz insanlar emin ol sana iyi davranmayacaklar. Bunun nedenini bilmeye hakkın var diye düşünüyorum. Bizler ismi önemli olmayan bir birliğiz. Amacımızı şimdilik boşver. Zamanla hepsini öğreneceksin zaten. Ben şu an sana sadece neler olduğunu, neden bu kadar önemli olduğunu, ve neler olacağını açıklayacağım."

Elindeki protein barından koca bir ısırık daha alan shinobi, bu sefer ağzındaki lokmanın bitmesini bekledi. Ağzındaki lokmayı yuttuğunda direk olarak söze girdi.

"Seni buraya getirmemizdeki en temel amaç, kanında dolaşmakta olan benzersiz yeteneğini aktif etmen, ve onu en efektif şekilde kullanabilmen. Bunun için birazcık desteğe ihtiyacın var. O desteği de seni götürdüğümüz yerde sana sağlayacaklar. Tabi, destek derken yaşaman gereken büyük acılar var. Bu acıları yaşamadan, malesef ki bu yeteneği kullanman imkansız. Peki ne bu yetenek? Aslında bu yetenek niye sende var onu bilmiyoruz. Şimdiye kadarki araştırmalarımızda sadece dört çocukta bu yeteneğin olduğunu fark ettik. Bunlardan birisi de sensin tabi ki. Ne yazık ki, senden önceki üç çocukta öldü. Bu yeteneği aktif eder etmez vücutları dondu. Evet. Dondu. Senin yeteneğin bu küçük Usagi. Soğuk. Buz. Bu yeteneğini Yuki klanının ki gibi buz elementi olduğunu sanma. Sendeki yetenek çok daha farklı. Bu bir kekkei genkai değil. Yani kan yolu ile aktarılmıyor. Çok ender rastlanan bir yetenek ve neden sende olduğun bilmiyoruz. Neyse, işin özü şu ki. Doğada bulunan su molekülleri, senin chakran ile değişik bir etkileşim içine giriyor. Vücudun normalden çok daha düşük ısılarda işliyor. Bunun sebebinin chakranın bizim chakramızdan farklı olduğu için olduğunu düşünüyoruz. Tabi, bu sadece bir teori. Kanıtlanmış bir şey henüz yok. Yeteneğin şu an uykuda olduğu için nasıl bir yeteneğin var onu da tam olarak kestiremiyoruz. Sadece çok özel birisi olduğunu biliyoruz, hepsi bu."

Shinobinin uzun konuşmasının ardından Usagi afallamıştı. Yaşından dolayı olacak ki, shinobinin anlattığı çoğu şeyi anlamamıştı. Shinobi ise elinde kalan protein barının sonunu da yedikten sonra tekrar söze girmek için ağzını araladığı anda shinobinin ağzından içeriye giren kunai, Usagi'nin yüzünün kanla kaplanmasına neden oldu. İstemsiz bir şekilde çığlık atan Usagi, ateş başındaki shinobilerin de dikkatini bulunduğu yöne toplamıştı. Ateşin başından birden fırlayan dört shinobi, bir saniye sonra Usagi'nin yanından geçmişlerdi. Bir şimşek gibi.

[Kita Usagi]

Neler olduğunu kavramaya çalışırken, birden tık sesiyle ellerinin ferahladığını hissetmişti. Ellerini bağlayan ip çözülmüştü. Kendisini bağlı bulunduğu kütükten kurtarıp öne doğru atmıştı kendisini. Yerde dengesini toparlayıp arkasına döndüğünde ise karşılaştığı manzarayı görmemiş olmayı diliyordu. Bir kaç saniye önce yanından fırlayıp geçen dört shinobi, birisinin etrafında toplanmıştı. Shinobilerden birisinin elinde bir katana duruyordu ve bu katana normal metal renginden farklı olarak kıpkırmızı gözüküyordu. Bakışları shinobilerin başında toplandığı kişiye kaydığında, abisinin dizleri üstüne çökmüş, sol boşluğundan sağ omuzuna kadar kesilmiş bedeni ile karşı karşıya kalmıştı. Önce bunun gerçek olmadığına inanmak istese de, acı gerçek çok geçmeden vurmuştu. Abisi son nefesini vermişti.

Gözlerinden akmaya başlayan damla damla gözyaşlarına başta engel olmaya çalışsa da, sonrasında hüngür hüngür ağlamasına engel olamamıştı. Hayatında belki de en sevdiği kişiyi gözleri önünde kaybetmenin acısını bu küçük yaşta tadan Usagi, acısını tam olarak yaşayamadan yavaş yavaş üzerine gelmekte olan dört shinobiyi fark etti. Sırada o vardı. Bunu biliyordu. Arkasını dönüp var gücüyle koşmaya başladı. Ne tarafa koştuğu önemli değildi. Sadece kaçmak istiyordu. Gözlerini kapattı, gözyaşlarının rüzgarda yanağından kayıp gitmesine izin verdi ve var gücüyle koştu.

Çok geçmeden gözlerini açtığında, kendisini gölün ortasında buldu. Kıyıdan yüz metre kadar uzaklaşmıştı. Shinobiler etrafını sarmıştı. Usagi ise etrafını komple buğulu bir şekilde görüyordu. Gözyaşlarından dolayı.

Dört shinobi birden Usagi'nin üstüne doğru gelmeye başladığında, hiç kimsenin beklemediği bir şey oldu. Usagi'nin gözleri mavi bir şekilde parlamaya başladı. Ayaklarının altındaki su buz tutmaya başladı. Etrafında çok sert bir rüzgar esmeye başladı. O an, Usagi'nin içindeki tek duygu nefretti. Etrafındaki bu dört shinobiye karşı duyduğu nefret. Abisinin ölümü ile yaşadığı acı ile birleşen bu nefret, Usagi'nin bakışlarına yansımıştı. Küçük bir kızın, bu denli sinirli bakabileceği kimsenin aklına gelmezdi. Shinobiler artık geri geri adım atmaya başlamıştı. Usagi'den yayılmakta olan devasa miktarda chakrayı ve korkunç derecede soğuk aurayı hissetmiş olmalılardı. Ne var ki kaçmak için artık çok geçti. O an Usagi'nin yaşadığı acı içinde katbekat artıyordu. Bu acı, doruk noktasına ulaştığı anda artık dayanamadı. Çığlık çığlığa ağlamaya başlayacakken, birden oluşan patlama ile birlikte suyun içine gömüldü. Ağzından içeri dolmaya başlayan su ile nefesi kesildi. Akciğerlerine doğru hücum eden su ile birlikte, göğsünde inanılmaz bir acı hissetmeye başladı. Nefes almaya çalıştı. Bu çabası akciğerlerine daha fazla su dolmasıyla acısının artmasına sebep oldu. Hem psikolojik, hem de fiziksel olarak yaşadığı bu derin acı hissi, Usagi'nin vücudundan dışarıya doğru bir patlama daha olmasına sebep oldu.

Bu patlamanın sonucu olarak, kendisini buzun üstünde sırt üstü yatarken buldu. Etrafındaki dört shinobi de buz kesmişti. Neler olduğuna anlam veremiyordu. Hepsinin sadece kötü bir rüya olduğunu düşünmek istiyordu. Bu yaşadıkları kötü bir kabus olsa da, olmasa da abisini son bir kez görmek istiyordu. Ellerinden destek alarak ayağa kalkmaya çalıştı. Bir kaç adım atıp dizlerinin üstüne çöktü. Ellerini yere dayayıp tekrar ayağa kalktı. Bu sefer biraz daha uzun yürüyebilmişti. Sonucu ise çok değişmemişti. Kendisini tekrar yerde buldu. Ellerinden destek alıp bir kez daha ayağa kalktı. Sendeleye sendeleye, yavaş yavaş, çok uzun bir yolun ardından gölün kıyısına ulaşmayı başardı. Abisinin yaklaşık on metre ötede cansız yatan bedenini görünce, vücudu son gücünü salıp yere kapaklandı. Gözünün önüne düşen bir tutam saçına ilişti gözleri son kez kapanmadan önce. Bembeyaz bir tutam saç.

Nefes nefese kalktı Usagi yatağından. Başta vücudunu kontrol etti. Sonra dönüp yastığına doğru baktı. Kendi evinde yatıyordu. Çıktığı son görevden daha yeni dönmüştü. İlk defa böyle bir kabus görüyordu. Bu kadar gerçekçi bir kabus. Yorganı üstünden atıp yatağında doğruldu. Ayaklarını zemine koyduğunda, hiç beklemediği bir his duydu. İlk defa evinin zeminini bu kadar soğuk hissediyordu. Gözlerini ovuşturup kafasını kaldırdığında ise, bütün odasının buz tuttuğunu gördü.