Chuunin sınavından 24 yıl önce
Yağmur Ülkesi sınırları içinde...
Yağmur Ülkesi sınırları içinde...
Soğuk ve yağmurlu bir akşamda ilerliyorlardı bilinmeze doğru. Bir ağaçtan diğerine sıçrarken, kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Takımın üstünde büyük bir kasvet hakimdi. Bu kasvetin nedeni ise barizdi. Gönderildikleri görevin başarılı olması için takım arkadaşlarından birisinin hayatını feda etmesi gerekmişti. Başarılı olabilmek, belki de Taii'den bir aferin alabilmek için ne kadar da büyük bir bedeldi. Kita Kaira'nın sorumluluğu altında ilk defa bir takım arkadaşı canını veriyordu. Kaira ise içinde bulunduğu durumdan nefret etmişti bütün benliğiyle. Geri dönmek istiyordu. Geri dönüp bütün organizasyonu yok etmek istiyordu. Lakin ne bunu yapacak gücü bulabiliyordu içinde, ne de özgüveni. Şu an geri dönmesi demek, görevi terketmesi demekti. Bu da doğrudan ANBU değerlerine ters düşüyordu. Kaira'da ise bunu yapabilecek cesaret yoktu. Arkadaşının intikamını alacak cesareti bulamıyordu kendisinde. Bu uğurda her şeyi geride bırakacak cesareti yoktu. Yanağına doğru yavaşça ilerleyen gözyaşlarını gizlemek zorunda kalmaması, bugün ilk defa ANBU'da olduğuna teşekkür etmesini sağlamıştı. Sahi, bugün ne kadar çok küfretmişti bu göreve, bu takıma, ANBU'ya. Oysa ki ne kadar güzel başlamıştı günü. Güzel bir kahvaltı yapmıştı uzun zaman sonra. Dışarıya temiz hava almaya çıkmış, bir kaç güzel kızla flörtleşmişti. Fırından, elinde bir paket dango ile eve dönerken gelmişti görev emri. Yanından geçen birisi fısıldamışdı kulağına bu lanetli görevi. "Merkezden bekleniyorsun." Kulağına ilişen sese çevirmişti bakışlarını istemsizce. Gözleri kimi aradığını bilmeden ortalıkta dolaşırken, kimseyi görememişti. Herkes günlük yaşamın rutin koşuşturmacasındaydı. O sırada Kaira yemekte olduğu dangonun son topunu da ağzına attıktan sonra adımlarını eve yöneltti.
Eve girip kapıyı açtığında büyük bir sessizlik karşılamıştı onu her zamanki gibi. Ne bir hoşgeldin diyeni vardı, ne de güle güle diyeni. Tek başına yaşamak zorunda kalmanın kötü yanlarından sadece bir kaç tanesiydi bunlar. Evde bir bekleyenin olmadığını bilmek, görev sırasında radikal kararlar veerebilmesini sağlıyordu. Bu durum ise üstündeki kişilerin tam olarak istediği şeydi. Ne de olsa köy için canını ortaya koyabilecek kişiler lazımdı. Bu kişiler de yaşamak ile tek bağı nefes almak olan kişiler olmalıydı.
ANBU merkezine ulaştığında direkt olarak bilgilendirme odasına çağırılmıştı. Bir şeylerin ters gittiğini ise ilk o anda düşünmeye başlamıştı. Soyunma kabinlerine gidip üniformasını üstüne geçirdikten sonra kendisine özel olarak tahsis edilen kaplan maskesine kaydı bakışları. Eli kaplan maskesini kavrarken beyni ısrarla buradan kaçıp gitmesini söylüyordu. İçindeki huzursuzluğun nedenini çözemiyordu. Merkeze girdiğinden beri oradaydı ve gitmiyordu. Bu görevde bir şeyler olacağını biliyordu. Maskeyi suratına geçirip adımlarını bilgilendirme odasına çevirdi. Hızlı adımlarla odanın önüne vardığında içindeki huzursuzluk had safhaya ulaşmıştı bile. Kafasında neler olduğunu çözmeye çalışırken odanın kapısını aralamıştı. İçeride bir grup ANBU maskeli shinobi bulunuyordu. Bu durum tuhaftı. Normal şartlar altında suikast biriminde görev alıyordu ve şimdiye kadar her göreve tek başına gönderilmişti. Şu an içine girdiği odada ise dört kişilik bir ekip vardı. Kafasına düşen ikinci şüphe ise burada oluştu. Gerçekten önemli bir şeyler oluyordu ve Kaira, bu olayın tam ortasına düşmüştü.
Gözleri masada boş bir sandalye aradı hızlıca. Arayışı çok sürmemişti. Masanın diğer köşesinde gördüğü boş sandalyeye hızlıca ilerleyip oturdu. "Sen de geldiğine göre başlayabiliriz." Masaya oturduğu anda, masanın başında ayakta bekleyen Taii'nin sözlerini işitmişti. Ses çıkarmadan başıyla selamladı kaptanı. Hemen ardından kaptan sözlerine devam etti. "Görevimiz basit, masanın üstünde çarpı işareti ile yeri belirlenen malikaneye gideceğiz. Malikanenin içinden gizlice bir parşömeni alıp çıkacağız. Bu parşömeni Yağmur Ülkesi sınırları içerisinde bir kişiye teslim edip geri döneceğiz." Taii herkesin anladığına emin olmak için bir süre bekledi. Bu sırada Kaira ortadaki haritaya hızlıca bir bakış attı. 'X' işareti koyulan yerin Rüzgar ülkesi sınırları içinde olduğunu gördü. Kafasındaki soru işaretleri daha da artarken Taii'nin söze girmesiyle bakışlarını tekrardan masanın başında ayakta duran kişiye çevirdi. "Sorusu olan?"
Kaira, masada oturan diğer dört kişiyi hızlıca bakışlarıyla süzdükten sonra elini kaldırdı. "Benim bir sorum olacak. Beni neden çağırdınız? Bu görevin Suikast birimini ilgilendirdiğini düşünmüyorum. Suikast birimini ilgilendirse bile gizlilikle yapılacağı söylenen bir göreve bu kadar çok kişinin gönderilmesinin doğru bir seçim olduğunu düşünmüyorum." Sözlerini bitirdiğinde Taii'den tatmin edici bir cevap beklemişti. "Bu ANBU'nun göz bebeğisin sen. Senin gibi birisi olmadan bu görev anlamsız. Bu görevin üstesinden ancak sen gelebilirsin." Ne var ki, aldığı cevap karşısında oldukça şaşırmıştı. Tabi bu şaşkınlığını ise kimse görememişti. "Seni ilgilendirmez. Başka soru yoksa hazırlanın. Gece yola çıkıyoruz."
