[Chouwano Kagi] Tavşan

[Chouwano Kagi]

Yurisa'nın sözleri Kagi'yi ne şevklendirdi ne de yapacağı şeyden alıkoydu. Çocuksu bir tavır ve pek de sağlıklı olmayan bir düşünce sisteminin olmadığını göz önüne alarak pek dikkat vermedi. Hajime'ye ise sakin ve yapabileceği şeyin bir noktada boşuna olduğunu bilmenin dinginliği ve heyecanın karışımı ile bakıyordu. Sözlerini dikkatle dinledi. Nihayetinde hafif ve masumca gülümsedi: "Öyleyse ikimiz de sözlerimizi tutacağız."

Kagi derince bir nefes alıp bıçağı tüm gücüyle çekmeye hazırlanmıştı ki hem Kagi'nin hem Hajime'nin gözü Yurisa'ya kaymış bir anlığına da olsa herkes duraksamıştı. Genç kızın tavırları farklıydı. Az öncenin aksine oldukça ifadesiz ve yarı-ölü bir ruh haline bürünerek gözlerinin rengini kaybetti. Kagi hafifçe şaşkın ve şüpheci gözlerle Hajime'ye doğru kısaca baktı. "Hep böyle midir?" der gibi bakan bakışlarını söze de dökmek istemişti ki Yurisa'nın baskı yaratan rengi akmış gözleri Kagi'de ağırlığını hissettirir oldu.

Sessiz ve hafifçe çatılmış kaşlarla Yurisa'yı izledi. Bu esnada bileğine dayadığı kunaiyi yavaşça bileğinden uzaklaştırdı. Chagama ve kendisi dışında hiç kimsenin kullanmadığı ağdalı dili yeniden görmek dikkatini vermesine vesile oldu. Bu sözlerin kaynağının ne olduğunu söylemek zordu. Tanrının kendisi, mezkur ihtiyar ya da Yurisa'nın şakacı tarafı... Yine de durum hoşuna gitmiş "Bir ben değilimdir belki de." diye iç geçirmişti. Yurisa'nın sözleri bittikten sonra Hajime'ye dönüp onun tepkisini ölçmek istemişti ki o, Kagi'den daha vahim görünüyordu. Öyle ki az önceki hali hasebiyle yarı-ölü addettiği Yurisa'dan daha katı kesilmiş duruyordu. Onun bu hali sebebiyle konuşmaya teşvik etmeyi doğru bulmadı.

Yeniden Yurisa'nın beyaz gözlerine baktı, kiminle konuştuğunu bilmiyordu ve haliyle sözlerin tam olarak hangi noktaya işaret edildiğini anlaması zordu. Karşısındaki kendisinden bir yanıt bekliyor muydu, bilmiyordu, lakin yine de konuşacaktı. Bağdaş kurup oturmaya ve sesli düşünmeye başladı. Keskin ve soğuk bir ton ile "Ya hilkat, ya hilkat..." dedi. "Halâk sağdaysa helâk solumuzda olmalı. Birisi menfur ise öbürü mahbub olmalı. Biri bal ise öbürü zehir, biri yer ise diğeri sema olmalı." Sol elinin işaret parmağını kaldırarak: "Öyle ki ihtilat ettiklerinde yalnızca yek olmalı. Kagi mütecerrid, siz ise cemaat olmalı. Birimiz az, birimiz çok olmalı. Birimiz bozuyorsa, birimiz yapıyor olmalı." Başını yukarı kaldırıp iki avucunu yavaşça göğe doğru kaldırdı. "Her ne oluyorsa, bir de zıttı olmalı. Ancak zıttı varsa kaim olmalı. Asumanın bu tarafında bir Anahtar (鍵) varsa ötesinde bir de Kilit (錠前) olmalı. Günü sağdan doğanların bir de soldan doğan ikizleri olmalı. Doğduğu için ölenlerin bir de öldüğü için doğanları olmalı. Var olanın bir de yoğu olmalı. Mucize ancak o ikisi ihtilat ettiğinde olmalı."

Başını gökten indirerek yeniden Yurisa'ya baktı. "Kendimi ne mütecerrid addederim ne de kabı olmayan bir su." Elindeki kunaiyi birazcık hareket ettirip ardından yere bıraktı: "Maksadım ne ölümü ululamaktır, ne yaşamı. Yalnızca gelmek ve gitmektir. Er veya geç. Beni size götürmeye engel olan benim arzum ve dileğim değildir. Ben gelir, giderim. Ama iyi ama kötü akıbet ile. Fakat eğer birisi kesinkes biliyorsa ki benim adımım gideceğim bir yere felakettir." Hajime'ye doğru kısa ama net bir ima ile baktı. "Orası bana haram kılınır." Derince bir soluk alıp yere baktı. "Konuştuğum kimdir, kimlerle haşır ü neşir etmekteyim bilmem lakin ikna edeceğiniz kişi ben değilim, işte onu bilirim."

[GM - Naruto]

Yere bağdaş kurarak oturmanın ardından sesli düşünmeye başlıyorsun. Bu esnada Yurisa da hemen karşına bağdaş kurup oturuyor ve olmayan göz bebekleriyle bakışlarını sana dikiyor. Hajime ise olduğu yerde öylece kaskatı bir şekilde beklemeye devam ediyor. Konuşmanı Yurisa’ya yöneltmenin ardından Hajime’ye attığı bakışa bir yanıt alamıyorsun. Hajime’nin gözlerinden saygı ve şaşkınlığı bir bütün halinde görebiliyorsun. Son cümlelerini de Yurisa’ya etmenin ardından, Yurisa’nın yüzünde var olmayan bir tebessümü ruhunda hissediyorsun.

Felaket ne meşhum bir beyanattır müstear fanilikte. Attığın adımlar olsun kah şekavet kah nedamet kah yahu saadet, bu hilkat. O yol senindir ey Kagi, kah kahir kah kadir kah yahu kebir, bu hilkat. Özün ari nihayette, kafidir istisdad nefeste, ya bu hilkat, ya bu insan, ya bu hilkat-i insan!

Zikrettiğin kelamın muhatabı ha benimdir ha sen, bu hilkat. Bilirsin surette değil kıymet, zikirdir bibaha. Arzun idrak etmekse şahsımı, ha sen, ha o, ha beşer. Lakin bilir beni aslın, ha Kagi, ha Chagama, ha Hagoromo. Binaenaleyh dersen ki felakettir adımım, hilkattır adım. Duy ey Kagi, sanma ki felaketin teşmil eder aslını, gör ki kıyam edelim efkar-ı faside, ya bu beraet, ya bu hak, ya bu hilkat!

Yurisa’nın sözleri burada kesilirken Hajime de tıpkı sizin gibi çöküyor olduğu yere. Daha önce Bansai’nin yanında da saygılı bir şekilde oturuşunu gördüğün Hajime’nin bu kez katbekat saygılı bir tutumla oturduğunu, gözlerinden taşan saygısıyla sessizliğe gömüldüğünü fark ediyorsun. Aranızda geçen sohbeti bozmamak için neredeyse nefes alıp vermeyi bile kesmiş olan Hajime’nin ona binlerce laf etsen de karşılık vermeyeceğini anlayabiliyorsun.

[Chouwano Kagi]

Hajime'nin bu denli bağlanıp kalması Kagi'yi ürkütmüştü. Bansai'ye duyulan saygıyı dahi müfrit addederken o müfritliğin dahi aşılması üzerine kafa yorulması gereken şeylerdi. Karşısındaki kişiye beslenen saygı -belki de biat- olağanüstüydü. Kagi Hajime'nin donukluğunu sorgularken "sıcak" bir tebessümü göğsünde hisseder oldu. Yurisa'nın yüzünde gülümseye işaret eden bir şey yoktu. Belki de bir kas dahi oynamamıştı fakat hissediyordu: Yurisa gülümsüyordu.

Yurisa'nın her bir sözü ile Hajime daha da eziliyordu. Öyle ki Yurisa'nın sözleri bittiğinde nefes alıp vermeye imtina eder olmuştu. Aynı Bansai'nin yanında yaşanılanlar gibiydi. Kagi, Hajime'yi sohbete dahil etmek istemiş lakin Bansai'nin yanında söz söylemekten mümteni olmuştu. Durum aynı idi. Kagi yeniden Yurisa'ya döndü. İfadesiz ve sakin tavrı devam ediyordu:

"Felaket veya ferahlık getirip götürmek benim endişelendiğim husus değildir. Gittiğim yerde bir değişiklik yapma isteğim yok. Niyetim yalnızca ilim almaktır. Şüphesizdir ki ilim, hele ki aradığım ilim, sorular sorulmadıkça imtihanlara tutulmadıkça elde edilemez. Sorduğum soruların bir felaket veya ferahlık getireceğini bilirim lakin hangisini getireceğini bilemem. Bu bizim yaratılışımızdandır.

İnsan için, 'hilkat-i insan' için felaket kötü, ferahlık iyidir. Benim yolum iyi olanın yanında felaketi, belayı ve türlü 'kötüyü' de kucaklamayı gerektirir fakat bu demek değildir ki benim yolum her insan için makbuldür. Felaket getireceğimi bilen birisinin rızasına, isteğine uymaktan, onun bildiğine boyun eğmekten başka çarem mi vardır? Bu benim yaratılışımdandır.

Dediğiniz doğrudur. Suret önemsizdir, aslolan zikirdir lakin işte konuşanın ismi Kagi'dir. Bildiğim odur ki: arkamda duran Hajime, karşımda cülus eden Yurisa'dır. Bir olup vahdet eylemiş beşerin iki farklı adı, iki farklı sureti mümkün müdür? Doğrudur, aslolan zikirdir fakat bu demek değildir ki zikir üstüne zikir yoktur. Hagoromo'nun sözleri Chagama'da, Chagama'nın sözleri bende zuhur etmektedir. Demek değildir ki bu zikir aynıdır. Demek değildir ki bu faniden dökülen kelimeler Chagama'nındır, Chagama'nınki ile aynıdır. Benliğin benliğe, canın canana karışması, Kagi ile Yurisa'nın ayırt edilemez oluşu ve nihayetinde bir kapta vahdet eylemek şu anki aklım ve kanaatim sayesinde dileğimdir. Lakin bu benim dileğimdir diye gerçek değilken gerçekmiş gibi davranacağım hûlya, bir kuruntu değildir. Bu yaratılıştandır.

Eğer ki «sen», Bansai'den farklı olmasaydın Hajime'nin saygısı arasında dereceli bir fark olmazdı. Mademki ha o, ha beşer. Hajime sizi nasıl bilir bilmek isterim. " dedikten sonra Hajime'ye dönmeden, direkt olarak Yurisa'ya bakmaya devam etti. Bir yanıtın geleceğinden şüpheliydi lakin bu isteğini Yurisa aracılığı ile iletiyor olması genç kızı bir umut ile bekletiyordu. Karşısındaki nedir, bilmek ve anlamak istiyordu.

[GM - Naruto]

Sözlerin, az önce olduğu gibi Yurisa’ya ulaşıyor. Kimse ne bir kelimeni ne de nefes aralığını bozmak için bir girişimde bulunmuyor. Öte yandan, içten içe sözlerinin hiç dinlenmediği kadar dinlendiğini, hiç anlamlandırılmadığı kadar da anlamlandırılmaya çalışıldığını hissediyorsun. Bu da kelimelerinin ve cümlelerinin daha rahat dökülmesini sağlıyor. Hajime’nin ruh halin konusunda becerilen sana yön göstermiş olsa bile, Yurisa’da vücut bulan sesin sahibine ilişkin tam bir çıkarım da bulunamıyorsun. Ne var ki, yine içten içe, sözün sahibine karşı kendini oldukça rahat ve anlaşılır hissediyorsun. Bu duygu da sanki ikinizin arasında doğuştan gelen bir bağ oluşturuyor gibi geliyor.

Sözlerin sonlandığında, bu aşamada konuşması gerekenin Hajime olduğu aşikar olsa da, Hajime söze girmiyor doğrudan. Sanki bir icazet bekler gibi yerinde kıpırdanmaya çalışan ve konuşmaktan bir nebze de olsa çekinir bir vaziyette duran Hajime, sakince nefes alıp vermekle yetiniyor.

Söyle ey Hajime. Sen ki gaybubet eyleyip özünü Ateş Tapınağı’na duhul etmişsin. Sen ki berhava olup Kagi’ye atıfette bulunmuşsun. Konuş ey Hajime, kimdir bu kelamın hakimi? Bu naçar faninin nedir sendeki hikmeti?

Yurisa’nın kendine ait olmayan bu sözlerinin ardından Hajime olduğu yerde hafifçe doğruluyor ve bakışlarını Yurisa’ya doğru çekingen bir tavırla dikiyor. Hajime birkaç kez söze girmek için yelteniyor, ancak kelimeler ağzından çıkmakta zorlanıyor. Derin derin birkaç kez nefes alıp vermesinin ardından Hajime “Beni bana kavuşturan siz oldunuz. Kendimden şüpheye düştüğümde, kendim için beni azlettiniz. Ne bir sitem ettiniz ne de bir yasak koydunuz önüme. Dediniz ki, buysa arzun budur yolun. Bir yoldaştan çok evlat bellediniz beni. Ardıma bakmadan giderken, ardımdan baktınız. Dönmeye yüzüm olmayacağını bilirken, döneceğim bir evim olduğunu buyurdunuz. Ben adımlarımı sizden uzağa atarken, yürümeyi sizin öğrettiğinizi görmezden geldim. Ancak siz, her şeye rağmen adımlarımın size dönmesine karşı gelmediniz.” diyor. Bu anda bakışlarını bir anda sana doğru çeviren Hajime “Siz söyleyin Kagi Hanım… Sizce nasıl bilmeliyim?” diyor.

Hajime’nin sözleri bittiği anda Yurisa’nın aldığı nefes ile bakışlarınız ona doğru dönüyor. Var olmayan göz bebeklerini ikinizin üstünde gezdirdiğini hissettiğiniz Yurisa bir süre sessiz kalıyor, ancak her ikiniz de konuşacağını bildiğiniz için susup dinlemeyi tercih ediyorsunuz.

Ey Kagi, bilirsin ki birinin nasıl bildiğinin diğeri için önemi yoktur. Biri ak dese diğeri için karadır. Biri sevap görse diğeri için günahtır. Velhasıl, senin nasıl bildiğin önemli olandır. Eğer sorarsan, arzum seni bilmektir. Ancak bu, Yurisa’yla mümkün değildir. Arzum, takdir buyurursan gözlerinin içine bakıp, gözlerimin içine bakarak konuşmandır. Sözlerin üstüne söz söylemek değil, sözlerimizin kaynaşmasıdır. Takdir buyur!

Yurisa’nın ağzından bu cümleler döküldükten sonra Hajime’nin bakışlarını üzerinde hissetmeye başlıyorsun. Bu kez sessizlik, senin tarafından ortadan kaldırılmak için bekliyor.

[Chouwano Kagi]

Beklediği gibi Hajime direkt olarak söze girmekten çekiniyor ve Yurisa'nın -ya da her kimin ise- iznini ve buyruğunu bekliyordu. Beklediği icazet gelince sözlerini üstü kapalı bir hicap içinde söylemeye başladı. Yapılan tarif Hajime'nin daha önce bahsettiği "ihtiyar" ile uyumluydu lakin ihtiyara böylesine bir hürmet ve saygıyı yadırgamadan edemedi. Hajime'nin taaruf ederek sorduğu soru üzerine birkaç saniyeliğine Hajime'ye sorgulayıcı bir ifade ile baksa da yanıt vermedi ve Yurisa'ya döndü.

Normal ve sıradan bir insanın bir başkasının bedenini istediği gibi tasarruf etmesi Kagi'yi ürkütmüş ve -bedenin asıl sahibi olan- Yurisa'ya içten içe üzülmüştü. Karşısında gördüğü bu üçlü, Kagi için monarkı olan bir kovan zihninin yansımasıydı. Buna karşın bu kovan zihninin izlerini kendi üzerinde de görüyor olmak Kagi'nin gerçeklik anlayışını sorgulamaya itiyordu. Zira gözleri olmayan birisinin nazarını üstünde hissetmek, ağızdan çıkmamış kelamın ağızdan çıkacağını bilir hale gelmek hem etkileyici hem de ürkütücü bir durum idi.

Gerçekten de fersahlar öteden bir başka bedeni yöneten birisi mi vardı, yoksa uhrevi ve doğaötesi bir varlık doğal varlıklar arasında gark edebilme yetisi mi kazanmıştı yoksa Yurisa etkileyici jutsu yetenekleriyle Kagi'ye bir oyun mu oynuyordu bilmiyordu. Doğrusu bu mesele Kagi için önemsizdi. Bir şakanın içinde dahi olsa içinde bulunduğu durum Kagi'nin ilgisini çekmişti. Yurisa'yı dikkatlice dinledi ve nihayetinde hafifçe gülümsedi. "Ak ve kara." diye kendince söylendi. Birkaç saniyeliğine sessizliği dinledikten sonra söze girdi:

"Mademki Hajime'nin itirazı yoktur. Öyleyse takdir benden, beni size götürecek kılavuzluk sizdendir."

[GM - Naruto]

Sözlerinin ardından ortama çöken sessizliğin içinde hem korkuyu hem de neşeyi bulabiliyorsun. Bunun kelimelere dökülebilecek bir hava olmadığını seziyorsun ve korkunun Hajime’den, neşenin ise Yurisa’dan geldiğini hissediyorsun. Ne var ki, Hajime ağzını açıp tek bir kelime dahi etmekten imtina eder gibi duruyor. Sessizliğin içinde Yurisa’ya dönmüş gözlerin gelebilecek bir cevabı bekliyor.

Âlâ ey Kagi, âlâ.

Son duydukların sadece bu oluyor. Yurisa’nın yok olmuş göz bebekleri adeta gözlerinin görünmeyen arka kısmından kayarcasına yerine gelirken Yurisa’nın vücudunun hafifçe sarsıldığını ve akabinde olduğu yere yavaşça yığılmaya başladığını görüyorsun. Ancak sanki son anda aldığı nefesle hayata tutunan bir insan gibi zar zor attığı adımıyla ayakta kalmayı başaran Yurisa’nın yüzünde, derin bir yorgunluğu görebiliyorsun. Etrafına bakınıp duran ve neler olup bittiğini sorgulayan gözleri bir cevap ararken Hajime hafif titrek bir sesle “Kagi Hanım’ı yanımızda getirmemizi söyledi.” diyerek olan bitenin açıklamasını yaptıktan sonra bakışlarını sana çevirerek “Eve dönüyoruz.” diyor. Bu cevaba istinaden Yurisa’nın yüzünde beliren büyük şaşkınlık ifadesi, olan bitenden hiçbir şekilde haberi olmadığını açık bir şekilde sana gösterirken Hajime “Kagi Hanım’ı hazırlayacak kadar kendindesin, değil mi?” diyor. Bu soru üzerine üzerindeki şaşkınlıktan bir nebze sıyrılmaya çalışan Yurisa, o eski tavırlarına geri dönerek “Elbette, benim kim olduğumu unutma!” diyor üstten konuşan bir şekilde. Hajime ise bu lafa cevabını çarpık bir tebessümle verirken Yurisa aslında zorlanarak attığı adımlarına rağmen yanına kadar geliyor ve yaptığı birkaç el mührünün ardından yavaşça elini alnına koyuyor. Bu esnada Hajime “Biliyorsun, adın ağızlara düştü. Gördüğümüz herhangi birinin senin peşinde olması muhtemel. Bu yüzden seni en sorunsuz şekilde götüreceğiz. Meraklanma, senin için kendime vermiş olduğum sözü tutmaya yeminliyim.” diyor. Hajime’nin bu cümlelerinin ardından üzerine büyük bir ağırlık çökerken Yurisa’nın “Vay be, beklediğimden daha çabuk uykuya dalıyor! Bu jutsuyu da kullanabilirim bak Hajime. Adını ne…” diyor. Ancak kapanan gözlerin cümlelerin sonunun duymana el vermiyor. Derin bir uyku, seni olabildiğince kendisine çekiyor.

Yavaşça açılan gözlerin, onlarca yılın yorgunluğunu üzerinden atan bir uykunun sonlanışı gibi geliyor. Loş aydınlık, gözlerinin ortama bir an önce adapte olmasını sağlıyor. Ancak aklında hala biraz daha uyuyabilmek geçiyor, zira en son ne zaman bu denli rahat ve deliksiz bir uyku çektiğini hatırlamıyorsun bile. Öyle bir uyku oluyor ki, gördüğün tüm rüyalar hayra alamet olacak gibi geliyor sana. Vücudunu hafifçe yokladığında, sanki her bir hücrenin dinlenmiş olduğunu hissedebiliyorsun. Kendine yavaş yavaş geldiğinde, taş bir zemin üstünde yattığını görüyorsun. Ancak her ne hikmetse, vücudunda sert zemine yatmış olmanın getirdiği en ufak bir ağrı veya sızı dahi hissetmiyorsun. En son çocukluğunda uyanıp bu kadar yatakta kalabilmiş olduğunu anımsadığında, bir anda kim olduğunu ve nereye götürüldüğünü anımsayarak yerinde kalkmaya başlıyorsun.

Off Topic

Konuya bu konudan devam edilecektir. Konu sonu ödülleri, diğer konunun sonlanması halinde değerlendirilecektir.