Tümevarım

[Yamato Ryuji]

Dinlenememiş bir şekilde uyanmak artık hayatımın normal bir parçası haline gelmişti. Geceleri yaşadığım geriye dönük kabusların peşimi bırakmayacağını kabullenmiştim. En azından geceleri tavanları yalayan şeytanlardan korkmuyordum. Ruhumu dinlendirebilen az sayıda yegane his vardı. Ben de hayatımı bunların peşinde koşarak geçiriyordum. Yaptıklarımın, başardıklarımın, başkaları, hem de yüksek rütbeli insanlar olan başkaları tarafından onaylanması veya yaptığım idmanın ardından kaslarımda hissettiğim yanmayla birlikte gelen bir gün öncesinden daha güçlü olma hissi. Hayatımdaki en parlak renkler bunlardı.

Gözkapaklarımı açtım ve düşüncelerimle zihnimi başbaşa bıraktım. Bir nevi uyanış meditasyonumdu bu. Akrabalarımla aynı evde kalırken hiçbir zaman işim-okulum için kendi başıma zamanında uyanamaz ve birilerini sabah alarmım olarak kullanırdım. Daha doğrusu teyze, amca, hala, o gün kimin erken saatte işi varsa ondan beni de uyandırmasını rica ederdim. Kendimden başka birisine ihtiyaç duymak, bu denli küçük bir meselede dahi bana dert oluyordu. Kendimi aciz hissetmemi sağlıyordu. Yalnız başıma bir eve çıkmamın psikolojimi rahatlatan etkilerinden biri bu durumdan kurtulmam olmuştu. Bu durumun gerçekleşmesini sağlayan ana etken shinobi olarak edinmeye başladığım kazançtı. Ekonomik özgürlük; paranın kendisi değil, getirdiği rahatlık; yeni keşfettiğim ve iyi hissetmemi sağlayan duygulardan biriydi.

Yattığım pozisyondan doğruldum, gözlerim her gece yatarken ayağımdan çıkardığım çoraplarımı aradı. Sırıttım, unutmuşum, bir süredir çorap giymemeye başlamıştım. Havalar son dönemde inanılmaz derecede ısınmıştı ve dolayısıyla sokakta neredeyse çıplak gezen insanlar görüyordum. Özellikle, giydiği kıyafetin açık kısmı olan, aralıklardan tenini görebildiğim kadınlar çok ilgimi çekiyordu. Kendime hakimiyetimi biraz olsun kaybetsem gözlerim kilitlenip dalıyordu... Geçen son iki sene içerisinde bu tür güdülerimin tavan yaptığını hissediyordum. Ya da cinsel dürtülerimi yeni fark edebilmeye başlamıştım.

Üzerinde oturduğum yatağımdan kalkıp adımlarımı evimin mutfağına yönlendirdim. Bir önceki gün erzak alışverişi yaptığımı hatırlıyordum, bu yüzden birkaç günlük yiyeceğimin mevcut olduğuna emindim. Alışveriş düzenimi henüz oturtamamıştım, evde yiyecek bir şey kalmadığı zaman markete gidip iki-üç günlük besinimi temin ediyordum. Bunu en azından haftalık olarak planlamam gerekiyordu.

Günün ilk öğününden sonra sabah koşusuna gitmek üzere evden çıktım. Şimdilik herhangi bir görevim, ardını kovalayacağım ipuçlarım ya da eğitimine kulak vereceğim bir ustam olmadığından daha güçlü olabilmek için boş bulduğum her saatim için antrenmanlar planlıyordum. Planlarımı tabi ki bilgim dahilinde olan koşulları göz önünde bulundurarak şekillendiriyordum. İçerisinde bulunduğum durumdan kendi kendime örnek vermem gerekirse: Akademide aldığım eğitimden hatırlayabildiğim kadarıyla kondisyon antrenmanı ve koşu için en verimli zaman sabah saatleriydi.

Köyün bir ucundan öbür ucuna tempo bozmadan koşabilmiştim. Birkaç hafta öncesine kadar bu mesafeyi koşmak nefesimde düzensizliğe yol açarken şu an hiç de yorgun hissetmiyordum. Vücudumun kuvvet kazanmasının bu kadar hızlı somutlaşması, ağzımın sol tarafından yükselen istemsiz bir asimetrik sırıtışa sebep oluyordu. Suratımın aldığı hali fark etmemle birlikte günün geriye kalanında yapacağım shuriken ve taijutsu antrenmanı için Shirakami'ye doğru yol aldım.

[Yamato Ryuji]

Başarmışlık duygusunun tetiklediği tatmin her geçen gün kendimi daha çok sevmemi sağlıyordu. Acı verici geçmişimin karanlık travmalarından yavaş da olsa nihayet arınıyordum. Etrafımdakilere asla yansıtmasam da sürekli kendi içimde yaşadığım melankoli ve depresyon yavaş da olsa vücudumu terk etmeye başlamıştı. Özgürlüğü, mutluluğu, özgüveni, sosyalliği yakalamanın aslında hiç de zor olmadığını görebiliyordum. İletişim konusunda farkına varmadan kendime koyduğum duvarları istemsiz olarak yıkıyordum.

Yapabildiğim şeyleri hemen kavrayamasam da oturup üzerine düşündüğüm zaman inanamadığım dahi oluyordu. Rütbe yükselmem, görevlendirildiğim Chuunin sınavı, bunların ardından gelen köy shinobileri arasında tanınmış kişilerden olmam gibi durumlar... hemen ardında inanmakta güçlük çekmiştim. Sindirmem zaman almıştı. İçine kapanık bir yetim çocuktan ibaret olan varlığım, görünmezlikten başlayarak git gide somutlaşmış ve kendim dışındaki insanlar tarafından bile önem verilen, saygı duyulan birey haline gelmişti. İnanmakta güçlük çektiğim en büyük durum da buydu.

Benim gibi zihni darmadağın birisi için sindirilmesi en zor, alışılması kendi başına bir meşakkat olan fakat aynı zamanda yaralarımı saran, iç barışımı bulmamda bana yardım eden karmaşıklık; bu sefer içerisinden çıkmaya çalıştığım bir çatışma olmaktan ziyade beni benleştiren ve kendimi bulmamı, bir başka deyişle yaratmamı; uzun süre önce kaybettiğim sevgi duygusunu bana yeniden hissettirerek saygıyı anlamamı, insanlara ve insanlığa hatta belki de evrendeki tüm varlıklara kendimi açmamı sağlayan bir hal almıştı.

[Yamato Ryuji]

Attığım her adımla, fırlattığım her shurikenle, savurduğum her tekmeyle, kullandığım her el mührüyle, içimdeki chakra akışını hissettiğim her saniyede kendimi daha güçlü ve daha iyi hissediyordum. Gelişim benim için yaşamanın doruk noktası halini almıştı. Fakat bunu bağlayabileceğim konseptlerim sınırlıydı. Elime geçen her görev fırsatını değerlendirip hayatım ilerledikçe çevremde toplanan insanların sayısını artırıyordum. Geri kalan zamanlarda da sonraki görevlerime hazırlanmak için elimden geldikçe eğitimlere katılıp onu da bulamazsam kendi başıma antrenman yapıyordum.

Hayatın anlamını bulmuş ve bunu tam anlamıyla yaşadığım hissediyordum. Zihnimin derinliklerine inmek, kendimle konuşmak, sorunlarımı çözmek, düşünce yapımı geliştirmek için epey vaktim oluyordu. Yumruk atarken yumruk atmayı değil, bunları düşünüyordum. Yaptığım işin tamamen fiziksel kısmına odaklanmamın bana fazladan yarar sağlamayacağını biliyordum. En etkili olduğum alan olan taijutsu kazanımlarımla değerlendirmiyordum kendimi. İçinde bulunduğum duruma çok daha genel bir çerçeveden bakıyordum. Karakterimdeki değişimler, fiziksel büyümem, vücudumun verimliliği için yaptığım yumuşak diyetler gibi ayrı kulvarları tek potaya toplayıp gelişimimin genelini gözetiyordum.

Her şeyi bir araya topladığımda büyüdüğümü de hissedebiliyordum. Henüz o yolun çok başında olsam da aynaya baktığımda gördüğüm kendimce sevimli suratımın birkaç sene içerisinde yakışıklı bir adama evrileceği hayallerinden kendimi alamıyordum. Hatta hayal kurmaktan öteye gidip nasıl gözükeceğim konusunda ne kadar yeteneksiz de olsam birkaç çizim yapmıştım. Çöpten adamların benim çizimlerimle karşılaştırıldığında daha yakışıklı olduğu kanısına varsam da benzetmeye çalıştığım yüzler aklımda belirmişti.*

*

Büyümekle ilgili tek hayalim yüzümün ne kadar güzel olduğuyla ilgili değildi. Etrafımda sürekli görüştüğüm arkadaşlarım olması, yakınımdaki insanların başları sıkıştığı zamanlar yardımımı istemesi, shinobi dünyasında rahatsız edici olmayacak seviyede tanınırlığa sahip olmak gibi masum hayallerim vardı. Bunları birkaç adım ileri götürdüğüm de oluyordu zaman zaman.

Ishigakure'de bir shinobi jenerasyonuna mensup sayılırdım. Benim için arkadaşa en yakın varlıklar akademiden birbirine yakın senelerde mezun olduğumuz bu insanlardı. Hiçbiriyle karşılıklı oturup hislerimiz ve düşüncelerimiz hakkında henüz konuşmamış olsak da elbet bunun için de bir gün geleceğini düşünüyordum. En azından kısa geçmişteki yakın tarihlerden beri böyle düşünmeye başlamıştım. Elbette arkadaşlarım olacaktı. Düşüncesi bile iyi hissettiren masum isteklerimin ruhuma mutluluk katacak kadar saf oluşu, zihnimi neredeyse tamamen temizleyebildiğimi ve karanlıktan kurtulmama çok az kaldığını işaret ediyordu. Ağır ağır da olsa durduk yere gülümseten, eğlenceli bir karaktere evrildiğimi hissediyordum.

[Yamato Ryuji]

Sharingan no Kakashi, Killer Bee, Suna no Gaara, Ginbushi... Tüm köylerin shinobileri tarafından tanınan çok güçlü kişilerin havalı lakapları vardı. Onlar kadar tanınmak istemesem de kuvvetimin onların seviyelerine erişebilmesini, hatta onları aşmasını istiyordum. Hepsinden daha güçlü olmalıydım. Bir amaç uğruna güçlenmek istemiyordum, amacımın kendisi güçlenmekti. Daha doğrusu, kendimi gerçekleştirebilmekteki doruk noktam en iyi shinobi olmaktı. Bir adım daha öteye taşıyacak olursam, gelmiş geçmiş en iyi shinobi olmaktı.

Lakap edinme seviyesine vardığımda beni nasıl anmalarını isterdim diye düşünmekten kendimi alıkoyamamıştım. Ne kadar güçlü olduğumla mı ilgili olmalıydı, hayır, S-Rank Ryuji diye lakap olmazdı. Shinobisi olduğum köyle mi, yine hayır, aynı köyden belki yüzlerce shinobi vardı. Belki tanımadığım ama benimle aynı isimde başka shinobiler de vardı, hepimiz mi Ishigakure no Ryuji olacaktık? Mantıksız. Kullanabildiğim elementler? İşte bu biraz daha mantıklıydı. Kaminari no Ryuji? Kulağa güzel geliyordu ama çeşnisi eksik, yeterince cilalanmamış bir isimdi bu. Ayrıca Ninjutsu en yetkin olduğum shinobi sanatı sayılmazdı. Aslında... Hız ve çeviklik konusunda mütevazılık edemezdim. Yıldırım çoğu zaman hızı betimlemek için de kullanılan bir kelimeydi. O zaman, Raiton no Ryuji? Kulağa güzel geliyor ve anlatılmak isteneni anlatıyordu fakat eksik bir şeyler vardı... övgü, lakabımın beni biraz övmesi gerekiyordu, değil mi? Mükemmel fikir nihayet zihnimde bir anda çakan yıldırımlarla şekillenmişti: Raijin no Ryuji!

Geçmişte ve günümüzde ismini duyduğum her shinobi benim için kilometre taşlarıydı. Başka bir deyişle, teker teker aşılması gereken hedeflerdi. Fakat elimde bu konuda çok fazla veri yoktu. Yani adını ve ne kadar, nasıl güçlü olduğunu bildiğim kişi sayısı çok azdı. Dinlenme periyotlarımda bu konuda okumak aklımda aydınlanan ilk fikir olmuştu ve kendimi köyün kütüphanesinde buluvermiştim.

Kimliğimle giriş yaptıktan sonra rafların arasında kısa bir arayışın ardından shinobi başlıklı kitapların arasına girmiştim. Nereden başlamam gerektiğini bilmiyordum ama kitaplar hakkında bildiğim birkaç şeyden biri öğretici kitapların başlıklarının oldukça özetleyici olmasıydı. Shinobi Tarihi Cilt 1 tarzında bir başlık arıyordum. Aldığım kitabı okumaya başlayıp, eğer ilgimi çekerse kütüphaneden ödünç alarak eve götürecektim. Bir süre, yeterince bilgiye ulaşana kadar antrenmanlarım arasındaki boşlukları bu şekilde doldurmayı planlıyordum.

[Yamato Ryuji]

Dördüncü Shinobi Savaşı'nın ardından shinobi olmak, diğer mesleklerden farksız görülmeye başlanmıştı. Çok farklı düşünmüyordum ama bu konudaki karşı argümanlarımı da kendi başıma çürütemiyordum. Bütün dünyayı birleştirip kalıcı barış elde etmek benim, hayatında savaş görmemiş ve dolayısıyla savaşın çaresizliğiyle varoluşunu kirletmek zorunda kalmamış biri olarak bile gözümün alamadığı kadar büyük başarıydı. Bu barışın devamlılığını sağlamaksa çok daha zorlu bir iş olmalıydı.

Bencillikten öteye, çok nadir bazı istisnalar hariç, her yönetim kendi yönettiği kişilerin refahını ve çıkarını düşünmek zorundaydı. Sunagakure, Kirigakure gibi büyük çaptaki köyler işin içerisine girdiğinde çıkarların çatışması oldukça kolay bir hal alıyordu. Shinobi Birliği denilen oluşum bu durumlara çözüm bulmak için kurulmamış olsa da bunu sağlıyordu. Basit bir örnekle: İki köyün aynı bölgede balık tutarak karnını doyurması; aradan biraz süre geçince tutulabilecek balık sayısının azalmasıyla, dolayısıyla iki köyden birinde bazı insanların aç kalmasıyla sonuçlanabilirdi. Basit fakat insanları birbirleriyle savaştıran nedenler hep bu gibi durumlar üzerine kuruluydu. Zaten korkunç olan da savaşların bu kadar basit nedenlerden kaynaklanmasıydı. İnsanların fabrika çıkış ayarının savaşmak olması düşüncesi zaman zaman kör kalbimi dehşetle kaplayan bir korkuydu. İnanmayı reddettiğim bir korku... Her ne kadar barış zamanının devam etmesini istesem de istediğimle gerçeklik örtüşmeyecek gibi duruyordu. Bunu düşünmemin sebebiyse hayattan tecrübe ettiğim kadarıyla ışık ne kadar parlaksa gölgesinin o kadar büyük olduğuydu.

Aynı çevrede yaşayan insanlar bile çok basit konulardan kavga edebiliyorlardı. Kolluk kuvvetleri ve gerektiği zamanlarda shinobi müdahalesini işin dışında tutarsak: Sanki insanlığın ön şartı her türlü şiddet eylemini reddetmek değilmiş gibi her sorunun çözümünü ilkel mağara adamlarına dönüşmekte bulan akılsızlar. Duyduğum saygıdan ötürü sesimi çıkaramasam da son derece karşı çıktığım kast sistemi bu gibi durumlarda mantıklı gelmeye başlıyordu. Mantığımla uyuşan sistemle şu an hayatta olan sistem arasındaki çok büyük olan farksa şu anki sistemin medeniyetin değerini bilen insanları yukarı taşıyıp şiddeti yüceltenleri dipsiz kuyulara sokmaktan ziyade tam tersini gerçekleştirmesiydi.

Köy, kuruluşundan itibaren aynı topraklardaki insanların birbirleriyle yardımlaşarak ellerindeki imkanları yüceltmeleri ve dostluk kurmaları, anlaşılarak çözülebilecek sorunlar için savaşmamaları için ortaya atılan bir kavramdı. Fakat insanlar ellerine güç geçtiği zaman değişiyordu, ben bile değişmiştim. Kendimce olumlu bir yönde değişmiştim, gelişmiştim. Demek ki bu değişimin olumlu veya olumsuz yönde olacağını bilebilmek mümkün değildi. Öngörülebilir miydi? Belki. Ama bu durumun denetçisi kim olacaktı? Köyün koruyucusu, en başındaki chou ve kage ünvanlarına sahip kişiler bu sorunun aklıma gelen ilk yanıtıydı. Peki koruyucuların her zaman kibirden uzak kişiler seçileceğini, ya da seçilen kişilerin sonsuza kadar kibirsiz kalacağını kim garanti edebilirdi ki? Büyük köyler kendilerinden daha küçüklerini, onlar da daha küçüklerini kontrol etse bile yine tüm düzeni en tepedeki ya da tepedekiler belirliyor olacaktı. Bu döngünün sonuçlanmayan, kısır bir döngü olmaktan başka yere gitmeyecek gibime geliyordu.

Henüz çok genç yaştaydım, belki de sahip olmadığım tecrübenin getireceği bazı yeni fikirler bu konuda ufkumu genişletebilirdi. Aynı yolda yürümeye devam etmeliydim, yükselmeliydim, hatta en tepeye çıkıp köyün koruyucusu olmadan bu duruma çare olamayabilirdim bile. Doğup büyüdüğüm Ishigakure'nin daichou ünvanına sahip olmadan sinirlerimi bozan bu duruma çözüm bulabilmem pek mümkün gözükmüyordu.

Ishichou, Kusachou, Hokage, Raikage, Amechou, Kazekage, diğerleri... Bir köyün koruyucusu olmak, o köyün adalet sembolü olmak ne demekti? İnsanların gördüklerinde kendilerini güvende hissedecekleri bir kahraman, kocaman yerleşkelerin shinobilerini kontrol eden ve her kavganın önleyicisi, bazen de kurtarıcısı olmayı kendine görev edinmiş birisi. Sahip olduğum idealler düşünüldüğünde haline gelmek istediğim kişiye çok yakın gözükmüştü bir an. Ama benim hayallerim Ishichou olmanın çok ötesinde kalıyordu. Eğer o seviyeye varırsam Ishichou olmak ister miydim? Olabilmek isterdim, olmak ise bambaşka bir durumdu. Muhtemelen daha ileri taşacak olan ideallerim yüzünden Ishichou'nun yapmak zorunda olduğu işler bana ayak bağı teşkil edeceğinden en başta değer verdiğim insanları korumak ve onlardan saygı görmek beni yegane şekilde mutlu edecek olsa da bir süre sonra depresyona dönüşümle sonuçlanabilirdi.

Korumak, sahip olmak ve devamlılığını sağlamak istediğim kavramlar birbiri ardına zihnimde çark etmeye başlamıştı. Arkadaşlık, değer vermek ve görmek, saygı duyulmak, sevgiyi hissetmek, güçlenmek, gelişmek, ilerlemek... Ardı kesilmeyen bir zincire girdiğimi fark edip düşüncelerimi susturduğumda zihnimde çakan yıldırım, saydığım her şeyi birbirine bağlayan faktördü. Bizi bir araya getiren, kim olursak olalım sokaktaki herhangi kimselerle birbirimize bağlı olmamızı sağlayan olgu: Köy, Ishigakure.