[Saiki Ryouta] Dünyaya Hakim Olmalıyım (Part 1)

[Saiki Ryouta]

Bu ihtiyar kesinlikle uslanmaz bir götverenin tekiydi. Hayatında daha önce bu kadar utanmaz birini görmemişti. Artık belli bir eşiği geçmişti. Bu insanlara sabahtan beridir, nazik bir şekilde yaklaşıp, insan gibi konuşmaya çalışmıştı. Onun bu tavrını her gelişen olayda çiğneyip, böylesi izbe bir kasabanın içindeki yaşayan kendilerinin ne kadar hödük olduklarını göstermişlerdi.

Şu saatten sonra iyi adam olmak yoktu... Çünkü yaramıyordu. Evet, kesinlikle yaramıyordu. Artık aynı dilden konuşacaktı bu adamlarla. Özellikle mezarcının teki olan, kıraathane sahibi yaşlı adamla. Dünyada gördüğü sayılı üçkağıtçılardan biriydi artık. Sayılı demeyelim, bir numaralı... Daha önce bu tarz bir insanı ne görmüştü, ne de duymuştu.

İçinden bağırdı. "Bu garip ve hastalıklı yerden, bir an önce kurtulmalıyım!" Tekrardan düşündü. Ve yine tekrardan kendine aynı soruyu sordu. Ama nasıl? Bu soru kafasında binlerce kez belirmişti, şu kısacık anda. Artık cümlelerin içine istemsiz bir şekilde, "nasıl" ekliyordu. Bu kıraathane, kafasını mı bozmuştu? Yoksa cidden deliriyor muydu?

Cevap, cidden önemli değildi. Önemli olan artık burada durmaması gerektiğiydi. Burayı terk etmeliydi. Bir daha buraya ayak basmamalıydı. Mümkünse, burada yaşananları hafızasından silmeliydi. Belki de artık eskisi gibi içinde kendisi hakkında pozitif olamama fikri doğabilirdi. Bu yaşlı moruklarla yaşadığı şeylerden sonra, doğal olurdu bu durum yani. Gençliğinin getirdiği heyecanın yavaş yavaş vücudundan süzüldüğünü hissetti. Burada olan şeyler; bundan sonra onun zihnindeki en gizli ve en karanlık köşeye atılmalıydı. Kesinlikle hatırlamak istemediği şeylerdi bunlar!

Akıl sağlığını bozacak cinsten şeylerdi bunlar. Derin bir nefes aldı. Gözlerini kapattı. Sakinim, dedi... Burnundan nefes alıp, ağzından verirken. Gözlerini açıp, yaşlı adama baktı. Şu zamana kadar olanları unuttu. Artık geçmiş yoktu kafasında. Geçmişi düşünmek istemiyordu. İstediği şey; şimdiydi ya da daha sonraydı. Kesinlikle zihnini bozacak olan geçmiş değil!

Düşündü ve başka bir plan üretti. Şimdi aklından geçenlerin, karşısındaki yaşlı adamdan daha utanmazca olduğunu biliyordu. Ama o utanmazsa, ben daha utanmaz olurum, diye kendini avuttu. Baştan sona eşit klasmanda değillerdi ki zaten. Şimdi... Bu yapacağı hamle ile, yaşlı herifle aynı klasmana inecekti. Birbirlerini yumruklayıp, dövüşebileleceklerdi. Bu bir psikolojik savaştı. Ama şimdilik kazanan Ryouta değildi. Tecrübeli olan yaşlı tilkiydi. Fakat bu andan itibaren her şey değişecekti. Çünkü utanmazca olan dahiyane planı hazırdı!

Yaşlı adamın avuç içlerine bakıp, ellerini cebine atacaktı. Çantasını biraz karıştırıp, ellerine iki şey alacaktı. Bu iki şey; sabah topladığı elmalar olacaktı. Yanında taşıdığı en vazgeçilebilir şeyler bunlardı. Bu yüzden elmalar, planında kullanıalcaktı. Seri bir hamleyle elmaları adamın ellerine bırakıp, konuşmaya başlayacaktı. "Şimdi senin bana 2500 ryo borcun var!" Sesinin gök görültüsü gibi gür, bir peygamberin konuşması gibi özgüvenli ve bir tanrının konuşması gibi otoriter olmasını sağlayacaktı.

Bu hareketi yapmakta bulunan amacıysa; yaşlı adam ile aynıydı! Kendisine istemeden çay koymuş, henüz çayı bitiremeden 500 Ryo fiyat çekmişti. Normal şartlar altında 500 ryoya kim bilir neler yapabilirdi. Üstüne üstlük, vadesi dolan yaşlı bir osuruğun ölüm masraflarını da kendine yıkmıştı. Bu kabul edilemezdi! Aynı şekilde Ryouta'da, yaşlı adamın istemediği şekilde elmaları ellerine dolduracaktı. Bu dolduracağı elmaların tanesine de 2500 ryo fiyat çekip, yaşlı adamdan daha utanmaz olacaktı. Sen bir çaya bu kadar fiyat çekersen, ben bir elmayla donuna kadar alırım! Elmayı istememen de bir şey değiştirmiyor, bir kere dokunman artık onları senin yapar! Tam olarak böyle düşünüyordu. Çaydan sadece bir yudum almıştı. Yaşlı adam mevzusunda da, kendisine ilk dokunan ya da dokunmaya çalışan ölen moruktu. Bütün bu olaylar, birbirine oldukça benzetilebilir.

[GM - Naruto]

Yaşlı adam ellerini cebine götürdüğünü gördüğü anda, yıllardır bu anı bekleyen şen bir çocuk edasına bürünüyor. Utanmasa, olduğu yerde oynamaya başlayacak adam çıkardığın iki elmayı görünce ilk önce dinginleşiyor, iki elmayı eline koyduğunda şaşırıyor ve 2500 Ryo borçlu olduğunu duyduğu anda yüzü tamamen düşüyor. Bir elindeki elmalara bir sana bakıyor ve bu hareketi bir rutine bindirmemek amacıyla birkaç kez yaptıktan sonra, elmalardan birini sol eline alıyor. Sağ elinde kalan elmayı güzelce üzerine sildikten sonra büyük bir ısırık alıyor. İştahla elmayı yiyen yaşlı adam seninle göz temasını bozmadan birkaç ısırık daha alıyor ve son lokmasını henüz daha yutmadan “O kadar param yok, çay verem mi?” diyor sadece.

Bu esnada masadaki ihtiyarlardan biri muhabbete bodoslama dalıyor ve “Kondo'ydu ölenin adı değil mi? Ha, kokmaya başladı adam, gömmeyecek mi bu delikanlı?” diyor. Mekan sahibi ihtiyar elmasından bir ısırık daha aldıktan sonra “Yok gömmeyecek, hepiniz bir yerinden tutun götürün.” diyor. Bu cevap karşısında ihtiyarlar homurdanmaya başlasa da, her biri ölü ihtiyarı bir yerinden tutuyor ve badi badi yürüyerek mekandan ayrılıyorlar. Az önce olanları sadece izlemekle yetiniyorsun ve mekanda sadece mekanın sahibi olan ihtiyarla baş başa kaldığın sırada, ihtiyar biten elmanın çöpünü masanın üstüne bırakırken “Çay getiriyorum o zaman ben.” diyerek yanından ayrılmak için hareketleniyor.

[Saiki Ryouta]

Kıraathaneye girdiği andan beri, tek yaptığı şey, şaşırmak olmuştu. Her şeye şaşırmıştı. İstisnasız bir şekilde. Peki, şimdi? Şimdi de şaşırmıştı! Hem de fazlasıyla. Bu yaşlı osuruğun kendini dolandırdığını biliyor ve de anlamıştı. Fakat, böylesi bir yüz ifadesi vermesini de beklemiyordu yani. Az daha bizi sikiyordu, iyi mi? Orospu çocuğuna bak hele, diye geçirdi içinden.

Sakin gözlerle olup biteni izledi. Yaşlılar, ölen adamı götürürken kılını bile kıpırdatmadı. Niye kıpırdatması gerekiyordu ki zaten? Eceliyle ölmüştü. Hatta ölürken hiç yaşamadığı bir zevk deneyimiyle gitmişti. Bu şekilde ifade ederken biraz garip oluyor. Ama yaşadığı zevk, yapılan masajdı. Kimsenin aklına başka bir şey gelmesin. Kesinlikle masajdı çünkü! Her neyse, benim sorunum değil, dedi. Gözlerini yuvarladı.

Elma yiyen adama da bir şey demedi. Ne diyebilirdi ki? Artık onun, kendisine borcu vardı. Ve bu, bugün duyduğu en iyi haberdi! Kendisini dolandırmaya çalışırken gayet mutluydu yaşlı osuruk. Yüzü biraz düşse de, elmayı da şevkle yemişti. İyi ki elmayı yanıma almışım, diye geçirmeden edemedi. Yoksa bu işin içinden sıyrılmalık için bayağı bir çaba ve emek sarf etmesi gerekecekti. Yaşlı adama bon bon baktı. Elmasını bitirip, konuşunca sadece dinledi. Tam gidecekken, "Dur!" diye kesti adamı.

Yüzüne bir sırıtış kondurdu. Aklından bir sürü şey geçti. Ama bu düşüncelerin tek birinin içinde, ryo karşılığı çay almak olmadı. Bu yüzden kesinlikle çay istemek gibi bie r şey gerçekleşmeyecekti. İsteyeceği şey; her zaman peşinde koşturduğu şeyler olacaktı. Güç, güç ve daha fazla güç...

Yaşlı adam durunca konuşmaya girecekti. "Kıraathane sahibi bey, ben bir gezginim. Bu yüzden... paraya ihtiyacım olmaz. Bana adam akıllı bir harita ve yanında birde baba yadigarı bir kılıcın varsa karşılığında onları isterim. Ama kesinlikle çay ile istemiyorum! Pek tabii, seni de gasp etmek istemem. Sen bir toprak parçası olunca, ben hala yaşıyor olacağım. Bana bir iyilik yaparsan, senin adını, benimle birlikte ölene kadar taşıyacağım." Bunları kendine güvenen bir tonla söylemeye dikkat edecekti. Cevap artık kokuşmuş yaşlı adamdaydı.

Out: İşe başladım, bayağı ağır bir tempodayım.
Kalitede biraz düşüş olabilir, kusuruma bakmayın.

[GM - Naruto]

Yaşlı adam çay getirmek için ayrılacağı sırada, senin seslenmen ile olduğu yerde duruyor. Sen adamdan isteklerini sıralıyorsun ve adam seni dikkatle dinliyor. Birkaç saniye sonra ise “İstediğin gibi bir kılıç bende yok. Aslına bakarsan paketleri açmak için kullandığım eski bir bıçak dışında kesici bir aletim yok. Ama bir haritam var. Biraz, yok hayır... Baya eski ama... İstiyorsan onu sana verebilirim.” diyor. Bu cümlelerinin ardından ise tezgahın arkasına geçiyor ve biraz etrafı dağıtmasının ardından elinde sararmış bir kağıt parçasıyla sana geliyor. Haritanın sararmış sayfalarından bu haritanın gerçekten de epey eski olduğunu söylemek mümkün. Hatta katlanmış bir şekilde duran haritanın bazı bölümlerinin yırtılmış olabileceğini bile düşünüyorsun. Yaşlı adam ise haritayı masanın üstüne yavaşça bıraktıktan sonra “Normalde bu haritanın değeri nereden baksan 10000 Ryo, ama borç borçtur.” diyor. Yaşlı adamın bu cümlelerini “Eğer aramızda alacak verecek meselesi kalmadıysa dükkanı boşalt. Bu ihtiyarın dip buçak temizlik yapması gerek!” diyor.

Off Topic

İş nedeniyle pasiflik süresi seni zorlayacaksa, pasiflik süresini 48 saat olarak değiştirebiliriz.

[Saiki Ryouta]

Ah, gözleri mi dolmuştu?

Bu dünyada karşılıksız iyilik olduğuna inanmadı. Daha önce kimseden karşılıksız iyilik görmedim dese, yalan olurdu. Fakat çoğunlukla ailesinden gelmişti bu iyilikler. Dostları ve tanıdıklarından çok nadiren görmüş, kendisine yabancı olan birinden ise neredeyse hiç görmemişti. Böylesi büyük bir iyilikse, lügatında yoktu. Daha önce hiç görmemişti.

Biraz pişman hissetti. Kalbinde bir kıpırtı oluştu. Neydi bu? Daha önce yaşamış mıydı? Sanırım hayır, böylesi bir şeyi ilk defa yaşıyordu. İç çekti kalbinin dibinden. Haritaya baktı. Oldukça eski gözüküyordu. Yırtık yerleri olduğunu düşündü. Ama iki elmaya karşılık, bir çay ve bu harita; oldukça adaletsiz geldi gözüne.

Bir şey için bu kadar az çaba sarfetmesi içine sinmemişti. Ama öteki yanı farklı düşünüyordu. Enayi, bunak, yaşlı osuruk; oh olsun sana. Bir diğer yanıysa, pişmandı. Çekip gitmek isterken, adımları yere yapışık kalmıştı. Kendi kendine, ben eşit takasa inanırım, dedi. Yaşlı adama baktı. Yakında ölecek... diye geçirdi içinden. Bu kadar ağır ve zor işi yapması da onu mutlak ölüme bir adım daha yaklaştıracaktı.

Bunu kendim için yapıyorum, dedi. Evet, kesinlikle. Kesinlikle bunu inançlarımın doğrultusunda yapıyorum, kararımdan dönüş yok. Bu şekilde geçirdi içinden. Tekrar gözleri yaşlı adama düştü. Sonra toz ve kir içindeki dükkana baktı. Bu sefer daha acıklı bir şekilde iç çekti. Her şeyi yap ama pişman olma Ryouta. İç sesi bu şekilde fısıldadı.

Ağzı yavaşça hareket etti. Mırıldandı, ama ses çıkmadı. Ardından derin bir nefes çekti içine. Yapacağı şey bir konuşma olacaktı. Pişman olmayacağı bir konuşma hem de! "Yaşlı adam; borcun borçsa, benim de sözüm sözdür. İsmini söyle, anılarıma kazıyacağım. Ayrıca temizlik işini de dert etme. Onu da ben yapacağım. İyiliğine karşılık, başka bir iyilik..." diye sessizce konuşacaktı. Bunları söylerken beklediği şey, kalbine bastıran yükün yok olmasıydı. Pişmanlık yok, bugünkü sözü bu olacaktı.

Konuşmasından sonra usulca paspasa doğru yürüyecek, temizlemeye başlayacaktı. Elinden geldiğince iyi yapmaya çalışacaktı. Her zaman yaptığı bir işte, en iyisini yapmaya çalışırdı çünkü.

Out: Olursa iyi olur. Ama öteki arkadaşların bir gün süresi varken, benim iki gün süremin olması umarım sıkıntı yaratmaz. Eğer olacaksa, bir gün ile de idare ederim.

[GM - Naruto]

Yaşlı adama söylediğin cümleler, adamın yüzünde hafif bir tebessüm belirmesine neden oluyor. “Adım Yasumi Mabuchi.” diyerek lafa giren ihtiyar senin paspası almanı sakince izliyor. Yüzündeki memnuniyet ifadesini hiç bırakmadan bir köşeye çekiliyor ve senin yaptığın temizliğin bitmesini bekliyor.

Birkaç saat içinde pırıl pırıl yaptığın mekan bambaşka bir yere dönüşmüş gibi görünürken Mabuchi de oldukça mutlu görünüyor. Sen kendine bir sandalye çekip soluklanmak için oturduğunda, Mabuchi de buz gibi suyu oturduğun masaya bırakıyor. Hemen ardından kendisi de bir sandalye çekerken “Anlat bakalım genç adam, sen kimsin? Nereye gidiyorsun?” diyor.

Off Topic

Yok herhangi bir sıkıntı yaratmaz, neticede sen kendi yolunda ilerlemektesin. Bu turdan itibaren pasiflik süresi 48 saat olarak uygulanacaktır.

[Saiki Ryouta]

Mabuchi ha... diye mırıldandı, bir yandan da temizlik yaparken. Uzun uğraşları sonunda içeriyi pırıl pırıl etmişti. Dikilip, dükkanı süzdü. İçinde ufak bir mutluluk belirdi. Bu bir şeyi başarmanın mutluluğuydu. Ufak da olsa, yapılan iş, bir şeydi sonuçta. Ve bu tamamen Ryouta'nın emeğiydi. Parlayan camlar, termemiz yer... Dükkanı bam başka bir yer yapmaya yetmişti. Yaptığı işten memnun bir şekilde kafasını salladı. Suratında hafif bir tebessüm belirdi.

Sandalye alıp, dikkatli bir şekilde oturduktan sonra, dükkanla birlikte cilalanmış temiz havayı içine çekti. Karşısına oturan Mabuchi'ye bakarken, hâlâ yüzünden yaptığı işe ait gurur duruyordu. Soğuk suyu alıp kafaya dikerken, su keyfine bal kaymak olmuştu. Yemek borusundan akıp, midesine ulaşan suyun; içinde yanan ateşini söndürdüğünü hissetti. "Pfff." diyerek rahatlarken, aynı anda elinin tersiyle alnındaki terleri sildi.

Ardından düşüncelere daldı. Mabuchi'nin sorusunu düşündü. Güzel bir soru, diye geçirdi içinden. Nasıl cevaplaması gerektiğinden emin olamamıştı. Mabuchi'nin samimiyetine inandı. Ama bir yandan da kimseye güvenme, dedi kendine. Gerçekten kimseye güvenmemeli miydi? Her zaman yalnız mı olmalıydı? Sonbaharda düşen yaprak gibi, rüzgârın gücüyle savrulmalı mıydı?

Daha çok düşündü. Ne kadar ıssız ve yalnız olduğunu hissetti. Derin bir şekilde iç çekti. Kendi kendine, Mabuchi'ye doğruyu söyleyeceğim, dedi. Evet, gerçekten doğruyu söyleyecekti. Bunu neden yapıyor, tam emin değildi. Belki de bir yanı; hâlâ Mabuchi'den bir sürpriz bekliyordu. Belki de öteki yanı, yalnızlıktan sıkılmıştı. Artık insanlarla konuşmak istiyordu. Ne kadar daha yalnız kalmalıyız, diye düşünüyordu.

Kendi kendine sordu. Ne kadar süredir insanlar ile konuşmadım, Cevap... onlarca gün idi. Yolculuğu sıkıntısız ama keyifsiz geçmişti. Çok insanla karşılaşmamış, karşılaştığı ile de konuşmamıştı. Konuşmak istememişti. İnsanlarla hiçbir zaman kendi isteğiyle konuşma içine girmezdi. Pek sevmezdi konuşmayı. Pek de beceremezdi ayrıca.

Şimdi de aynı şeyler olmuştu. Yine bir yere varamamıştı. Ama günün sonunda hâlâ kârlı olan kişi olmuştu. Şans... diye geçirdi içinden. Bu küçümsediği ihtiyar, belki de onun şanslı yıldızıydı. Kalbi, beynine; Ben Mabuchi'yi sevdim, dedi. Beyni de boyun eğdi. Evet, Ryouta'dan beklenmedik bir hamleydi. Birini sevmek... Genellikle bencildir, ve kendinden başka kimseye de önem vermezdi. Bu sefer farklıydı. Kendi kendine güldü. Demek böyle bir insanmışım, ha... diye geçirdi içinden.

"Aslında adım Nozaki Kusuo değil..." soluklanacaktı bunu derken. Tereddütü yüzünden okunacaktı. Ama aynı zamanda samimiyetini de sonuna kadar gösterecekti. Bu bir arada kalımın, dışa vurumu olacaktı. Kendiyle savaşın, kendi galibiyeti olacaktı. Kazanan da kaybeden de yine Ryouta olacaktı.

"Bana Saiki Ryouta derler. Aslında bir shinobiyim... Ama yollara düştüm. Sebebiyse; daha güçlü biri olabilmek! En güçlü shinobi olmak! Oturduğum yerden bunu başaramayacağımı anlayayınca, durum işte bu. İki aydır yollardayım. Başka ülkelere gidip, orada daha güçlü teknikler ve aynı şekilde daha güçlü silahlar bulabileceğimi düşündüm. Şu anki amacım; farklı bir ülkeye geçmek anlayacağın." diye konuşacaktı. Yer yer kararlı, yer yer utangaç gözükürken.

Sonrasında adamdan bir cevap bekleyecekti. Eğer cevap gelmezse, "Sen anlat Mabuchi-san." diye devam edecekti. Bu adamı sevmişti. Ve bu sevgi, çok nadir yaptığı bir şeye yönelecekti. Bir konuşma başlatmaya.

Out: Karakteri yavaş yavaş daha iyi tanıyorum. Eline sağlık GM bey.

[GM - Naruto]

Anlattıkların karşısında yüzünde pek de bir şaşkınlık ifadesi belirmeyen Mabuchi, seni hafif bir tebessümle dinledikten sonra “Bir kaçaksın yani…” diyor. Fakat bu gerçeğe rağmen tavırlarında pek de bir değişiklik olduğunu gözlemleyemediğin Mabuchi “Anlattığın kadarıyla yanlış topraklarda doğmuşsun. Senin gibi insanlara, bizim köyümüzde çok rastlanırdı… Hatta benim zamanımda köyüm senin gibilerden oluşuyordu. Güce tapan, güçlü olmak dışında hiçbir amacı olmayan ve güçsüzlerin yaşamasını gereksiz bulan insanlar topluluğu… Fakat Akatsuki ve savaşla beraber, her şey değişti… Köyüm Kirigakure gibi…” diyor. Bu cümlelerinin ardından Mabuchi’nin gözlerindeki o büyük özlemi sonuna kadar hissettiğinde, Mabuchi “Senin gibi yapayım…” diyor hafif gülerek ve ardından “Aslında Adım Yasumi Mabuchi değil… Buraya yerleştikten sonra bu adı aldım. Gerçekte adım Yuki Yasuchi ve Kirigakure’den kaçan Yuki Klanı’nın talihsiz bir bireyiyim. Şu anki amacım ise, bulduğum huzurlu yaşamı bir parça mutlulukla doldurup bu dünyadan göçmek.” diyerek konuşmasını bitiriyor.

[Saiki Ryouta]

İlk cümlesinden sonra biraz utanmıştı. Kaçak olmak? Kendine gezgin demeyi tercih ederdi. Hiçbir sınıra bağlı olmayan, sınıfların ve insanların ötesinde; sorumluluktan uzak bir yaşam. Sadece hayallerin olduğu bir dünya. Gezgin olmak böyle bir şeydi gözünde. Ama bu duruma insanlar "kaçak" yakıştırması yaparak, ayıplarlardı. Bu şekilde düşünse de, biraz utanmıştı. Çünkü hâlâ insanların gözünde bir kaçaktı. Bu durumdan kaçmasının yolu yoktu.

Konuşmasının diğer kısmında, biraz şaşırdı. Biraz meraklandı. Ve biraz daha utandı. Güce tapan ve güçsüzleri gereksiz bulan insanlar? Bu bir yerden tanıdık geldi. Sanki Ryouta'ya benziyordu. Bu sebeple biraz daha utandı. Tam olarak böyle biri değilim ben diyerek, kendini avutmaya çalıştı. Tamam, her şeyden çok istediği şey; güçtü. Ama güçsüzlere de öl, geber falan dememişti. Sadece işe yaramaz bulduğu insanları, hep bir yanı küçümsemiş ve eziklemişti.

Şaşırmıştı, çünkü aynı konuşmanın içinde bir sürü farklı ve heyecan verici şey geçmişti. Köyünü anlatan Mabuchi ve konuşma içine eklenen Akatsuki ve Kirigakure. Çok farklı ve duyulması zor şeylerdi bunlar. Sisin Yedi Kılıcına sahip olan bir ülke. Kendi ülkesinden farklı, bam başka ve daha güçlü olan bir ülke. Ve Akatsuki? Nasıl bir örgüt olduğu hakkında çeşitli şeyler duymuştu. Kulağına hep korku hikayeleri gibi gelmişti. Kendisine çok uzak şeylerdi bunlar. Bu kırsal ve çorak topraklarda bunları duymak? Belki yüzbinde bir ihtimali vardır.

Ayrıca aynı sebeplerden dolayı da meraklanmıştı. Konuşmanın devamını duymak istedi. Kendisinden uzak bu hikayeler oldukça ilgisini çekmişti. Ve Mabuchi'de de, bu hikayeler fazlasıyla mevcuttu sanki. Devam eden konuşmaya iyice kulak kabarttı. Mabuchi'nin ağzından çıkan her kelime, kalbinde yanan alevi harladı. Yavaş yavaş parçalar birleşti. Yuki klanı... diye düşündü.

Zihninin derinlere indi. Bir yerden hatırlıyordu o klanı. İyice düşündü. Sonra yavaşça zihninde bilgi parçaları beliriverdi. Bu klan, acı dolu bir geçmişe sahipti. Ama asıl önemli nokta o değildi. Bu klan, kekkei genkai denen kendine has özel bir yetenek setine sahipti. Buz kullanma gücü. Bunu daha önce sadece kitaplarda okumuş, kulaktan dolma sözler ile işitmişti. Bir kekkei genkai görmek, kendi köyü olan Ishigakure'de oldukça zordu. Ama işte karşısında ona sahip biri...

Mabuchi'yi daha doğrusu, Yasuchi'yi sevmişti. Bir büyüğü olarak, hayırseveri olarak. Fakat şimdi bu konuşmadan sonra sevgisi içinde bir saygı parçası belirmişti. Her ne kadar kaçışı için pişmanlık duysa da, elinden gelen bir şey yoktu bu durum için. Kendisinin böyle bir kekkei genkaiye sahip olduğunu düşününce, yapacağı şey kesinlikle kaçmak olmazdı. Ama ne Yasuchi, oydu; ne de o, Yasuchi'ydi. Herkesin tercihleri farklıydı.

Gözlerinden tüm karışık duyguları okunurken, bakışlarını Yasuchi'ye sabitlemişti. Düşündü iyice. Yaralarını deşmek istemedi. Konuşmaya devam edecekti. Ama Yasuchi'nin geçmişini irdelemeyecekti. Buradan kendisine ekmek çıkmazdı. Ki, bu yaşlı adam, ömrünün son günlerine mutlu ve huzurlu bir şekilde girmek istemişti. Bu isteğinin dışında başka şeyler yapmazdı. Sevgisi içtendi çünkü.

Kafasını hummalı bir şekilde sallarken, derince bir nefes çekecekti içine. Uzun konuşması için bir temel olacaktı bu nefes. Ardından konuya girecekti. "Aynı kaderi paylaşıyoruz galiba. İki kaçak... Biri güç için, öteki de huzur için köyünü bırakıp gitmiş. Ne kadar da ironik." Bir yandan suratına bir tebessüm kondururken, bu konuşmayı yapmış olacaktı.

"Nasıl acılar çektiğini bilmiyorum. Neler yaşadığını da... Kesinlikle eminim ki, benden çok daha fazla şey görmüş ve geçirmişsindir. Ama ben de kendi davamda kararlıyım!" Bu sözleri sarfederken, en sonunda kararlılığını nitelercesine dalgalanan bir ses tonu kullanacaktı.

"Dünya ne kadar büyük, değil mi Yasuchi-san? Her zaman dünyanın kendisinden etkilenirim. Enginliğinden, büyüklüğünden ve muazzamlığından. Peki, sadece bunları mı yapmalıyız? Neden elimizde fırsat varken, dünyanın sınırlarını aşmamalıyız ki? İnsanların çoğu; hayatlarına bir anlam yüklemek ister. Bunu da hedefleriyle yapar. Benim hedefim; göğün altında ve yerin üstünde bir numara olmak! En yüksekte durup, herkesi izleyebilmek. Elimde fırsatım varken, bunu yapmalıyım. Eğer bu hedefim olmazsa, varlığımın bir anlamı kalmaz. Yaşamak için hiçbir sebebin arkasına sığanamam. Aynı şekilde yok olup giderim..."

Bu sözleri ağzından dökerken, içindeki en karanlık sırlarını dökmüş gibi olacaktı. Çünkü bu sözler, Ryouta'nın asla dillendiremediği, kimseye anlatmadığı gizli yanıydı. Düşünceleri tamamen saf ve samimiydi. Hiçbir şey beklemiyordu. Sadece kendini anlatmak istemişti, o kadar.

[GM - Naruto]

Çok değil, sadece birkaç dakika önce seni bir bardak çay için kazıklamaktan çekinmeyen, üstüne vazife olmayan bir işi sana hunharca kilitleyen ve bunlardan herhangi bir pişmanlık duyduğuna dair emare göstermeyen Yasuchi, yüzündeki tebessüm ve hüzünle karışık dinliyor seni. İfadesinden onun bu konuşmadan dolayı mutlu mu yoksa mutsuz mu olduğunu anlamak mümkün olmuyor, fakat yine de anlatmanı istediğini hissediyorsun. Belki de içinden gelen bu dürtü, ayların yalnızlığının dışavurumu oluyor. Bu yüzden içten ve kendinden beklemeyeceğin kadar samimi bir şekilde konuşuyorsun Yasuchi ile.

Cümlelerin sonlandığında, klasik bir ihtiyar gülüşü ile karşılık veriyor Yasuchi ilk olarak. Kahırlı yüzünden okunan girift duygular halan varlığını sürdürürken “Kaderimiz sandığın kadar benzer değil… Ben herhangi bir arzu veya istek için köyümü bırakmadım. Biz köyümüze fazla geldik… Önümde iki seçenek vardı; ya köyden gidecektim ya da ölecektim. Birçoğu ölmeyi seçti, klanın şerefini mazeret olarak sürdüler öne… Ben ve benim gibilerse gitmeyi tercih ettik… Zorla gitmeyi. Özgür bir tercihim olsaydı, köyümü asla bırakmaz, özüme yabancı olan bu toprakları yurt bilmezdim.” diyerek durumunu anlatıyor sana. Tüm bunların içerisindeki samimiyet sana geçerken Yasuchi “Bir ihtiyarın sözleri diyip geçebilirsin, ama dünya sandığın kadar büyük değil. Baksana, dünyanın bir ucunda olan Kirigakureli biriyle burada oturup sohbet ediyorsun. Birkaç dakika önce bir ihtiyarın ölümüne şahit oluyorsun ve belki de birazdan bir bebeğin doğumu ile müjdelenecek insanları göreceksin… Ancak dünyadan daha büyük olan bir şey var genç adam… Bu dünyayı yenmek, ona hükmetmek veya senin deyiminle göğün altında ve yerin üstüne bir numara olmak… Bunlar basit şeyler, sadece doğru zamanda doğru şeyleri yapmanla ilgili… İnsanın kendisi, dünyanın hacminden daha büyük… Bir numara olmak istiyorsun, değil mi? Peki kendini bir numara olarak addedebiliyor musun?” diyerek konuşmasına ara veriyor.

Yaşlı Yasuchi biraz nefessiz kalırken, soluklanmak için ara veriyor konuşmasına. Sen de bu sırada söylenenleri geçiriyor ve bunlar üzerine düşünüyorsun kafanda. Yasuchi kısa bir süre sonra “Kimler geldi geçti bu dünyadan… İsimlerini okuduğun kitaplardan bilirsin… En güçlü olduğu söylenenlerin hangisi en güçlüydü? Hangi Kage bir diğerinden daha üstün kılındı sırf gücü için?” diyor. Bu anda konuşmasını kesen Yasuchi, yavaşça oturduğu yerden kalkarken “Bir cenazemiz var ve ben de üzerime düşeni yapmalıyım. Sana bol şans genç adam, ama unutma… En güçlü olduğunu sandığın anda, en güçsüz gelip kalbini yerinden sökecektir.” diyor. Yavaş adımlarla kapıya doğru yönelen Yasuchi cebinden bir anahtar çıkarırken “Ne kadar da felsefik değil mi? Ama dikkatli ol, kapıyı üstüne kilitlememi istemezsin, değil mi?” diye mırıldanıyor.