Yakarış

[Jirou Ryu]

Kâra bulanmış İshigakure'nin, o bembeyaz ve en saf görüntüsü, hayatımda ilk kez bana bu kadar umutsuz ve karanlık gözüküyordu. Oysa kar beyazdı... Aynı insanların kendilerine yeni bir hayat arzularken, kurduğu cümledeki o beyaz sayfa gibi. O yüzden kâra ait olan görevin, her kış İshigakure'ye temiz bir beyaz sayfa açmak olduğunu düşünüyordum. Öyle değildi ama... Bu kar, uğursuz bir lehçe barındırıyordu. Onu duyamıyordum ve yağmurun kendine ait olan senfonisi, bu denli yumuşak bir yapıya sahip olan kâra bahşedilmemişti; ama o lehçe, onu hissedebiliyordum. Beyaz bir şeyin, çocukların kar topu oynamak için dört gözle beklediği bir iklimin, karanlık hissettiriyor olması, en az duymam gereken bir şeyi hislerimle algılamam kadar tezatlık barındırıyordu içinde; ama olan buydu.

Bu, içinde karanlık ve bir o kadarda umutsuzluk barından kârın o asırlardır süregelen ilkel kokusunu derince içime çekmek, çekindiğim bir davranıştı. Soğuk havanın ciğerlerime kadar dolması dayanabileceğimi düşündüğüm bir şeydi; ama dürüst olmak gerekirse, içinde umutsuz bir his barındıran bu atmosferi içime çekmek, dayanabileceğim bir şey değildi. Belki Yağmur ülkesinin o, artık kan kokan atmosferi kadar ağır ve ürkütücü değildi; ama en az oradaki kadar karanlık ve oradaki kadar umutsuzluk barındırıyordu. İşte beni endişeli kılan şey buydu.

Derin bir iç vererek, sanki kendi içimdeki o umutsuzluk ve karanlığı da kusarak, bu uğursuz atmosfere karıştırmak istedim. Bencilce bir davranış olduğunu ise belki çok geç fark ettim; ama bunu umursamadım. Çünkü adımlarımın beni gelmek istediğim o yere getirdiğini fark ettim. Shinano Dağı'nın yakınlarında, bir kısmı ağaçlık sayılabilecek bir arazinin iç kesimlerine inşa edilmiş ahşaptan bir kulübe sayılırdı gelmek istediğim yer.

Davetsiz adımlarım, kendini ziyadesiyle belli eden bir ağırlıkla karları ezip, ses çıkartmaktan çekinmezken, yavaş yavaş yaklaştım kulübeye hin bir gülümseme ile.

"Hey burası kişisel mülk alanı! Toz ol yoksa paralarım!" Yaşlı ve huysuz bir kadına ait olabilecek çatallaşmış bu ses tonu, kulağıma dolduğunda yüzümdeki o hin gülümseme yerini büyükçe bir sırıtışa bıraktı.

"Yıllar önce söylediğim gibi koca karı... Senden geçmiş artık." diye bir karşılık verdim, gaipten çıkmış gibi atmosferde yankılanan sese alaycılık ile. Bakışlarımı etrafımda gezdirirken, azda olsa temkinliydim. Sanki her an bir saldırı yiyecekmiş gibi, ciddi ve hazırdım; ama gene aynı şey olmuştu. Ne kadar hazır olursam olayım, o yaşlı kadının ansızın arkamda belirip enseme şaplak atmasını fark edememiştim.

"Hadi oradan! Önce götünü kolla sen. O kadar eğittik seni ama boş eğitmişiz belli!" dedi, öylece arkamda durmuş, karlara basan ama sanki hiç basmıyormuş gibi, naif bir duruş sergileyen yaşlı kadın. O yıllar kokan gözleri vücudumu ele geçirmiş, dikkatlice süzerken, ses tonundaki o alaycılığa kıyasla gözlerinde şefkat, yüzünde ise memnun bir gülümse vardı. "Yıllardır neden hiç uğramadın hergele? Öküz öldü ortaklık bitti mi?" Ama buna rağmen, ses tonu kesinlikle kızgın ve bu durumdan rahatsız olduğunu belli eden bir tona sahipti.

Haklı olmasının getirdiği o ağırlık, mahçup bir şekilde kafamı eğmeme sebep oldu. "Yoğundum desem sanırım kabahatimden büyük bir hata işlemiş olurum... Sadece her şeye uzak kalmak istediğim tatsız olaylar yaşadım." diye girdim söze kafam yavaşça eğikliğinden kurtulup, gözlerim Ayu-sensei ile buluşurken.

Ayu-sensei

Ayu-sensei... Hikayesi bende büyük olan bir kadındı. Genin görevim sırasında, Shinano Dağında, burada tanışmıştım onunla. Bir şekilde takımımdan ayrı düşüp, bu civarlarda kaybolduğumda aynı bu zaman gibi, gene bu kulübe ile karşılaşmış ve buranın özel bir mülk alanı olduğunu söyleyen o sözleri duymuştum... Yıllar olmuştu. Bana Musatsu stilinin inceliklerini öğretmişti o günden sonra. Yıllar önceki haline kıyasla daha yaşlanmış gözüküyordu. Yüzündeki kırışıklar artmış, vücudu biraz daha o dinginliğini kaybetmiş gibiydi; ama buna rağmen ulaşabildiğimden çok uzak bir noktadan bakıyormuş gibi bakıyordu bana. Tüm saçları beyazlaşmış olmasına, ortalama bir kadından çok daha uzun olan vücudu kamburlaşmaya başlamasına rağmen, kesinlikle o noktadan bakıyordu.

"Hey biraz daha bana böyle bakmaya devam edersen niyeti bozduğunu düşüneceğim! Ama diyeyim benden ekmek çıkmaz sana yavrum." dedi, dibime kadar girmiş olduğunu ancak o huysuz ve alaycı sesini duyduğumda fark ettiğim Ayu-sensei. Elindeki bastonu ile bacağımın arkasına sertçe bir tane geçirdikten sonra: "Hadi gel içeri." dedi, kulübeye doğru yürümeye başlayıp beni arkasında bıraktığı anda.

İçerisi hiç değişmemiş gibiydi. Yanan şöminenin içeri ısıttığı bu küçük kulübe, gerçek anlamda küçüktü. Tuvalet, mutfak, yaşlı karının uyuduğu oda ve bizzat kapıdan içeri girdiğinde seni karşılayan bu loş kokulu salon dışında hiçbir şey yoktu. Her bir odanın, standarttan çok daha küçük olması ise burayı asıl küçük kılan şeydi. Şöminenin önündeki iki adet sandalye vardı. Birine hızlıca çöküp, sırtını iyice sandalyenin sırtına veren Ayu-sensei, boş boş eve bakan bakışlarımı fark ettiğinde gözü ile hemen yamacındaki sandalyeyi işaret edip: "Gel yamacıma." dedi ilk ciddi anında. Dediğini yapıp, şöminenin diğer tarafına ilişip, yanına hemen oturduktan sonra: "Anlat, ne oldu?" diye sordu direk kılçıksız konuya girerek.

[Jirou Ryu]

Bir kaç saniye göz ucuyla şöminede yanan ateşe baktım. "Çok şey oldu Ayu-sensei... Çok şey." diye girdim söze. Bakışlarım Ayu-sensei'ye dönerken: "Savaşı diyorsan duydum..." diyerek araya sıkıştırdı cümlesini. Başımı sallayarak onayladım onu; ama bununla yetinmeyip: "Kötü bir zaferdi." diye ekledim.

Gülümsedi. "Sana göre savaşın kötüsü iyisi mi var Ryu?" diye savsakladı beni adeta. Bir kez daha onayladım onu. "Yok, ama İshigakure kazanmasına rağmen çok şey kaybetti. " dedim rahatsız bir şekilde, daha çok bu gerçeği kabullenmiş bir eda ile. "Savaş böyledir. Kazanan taraf bile aslında kaybederek kazanmıştır." dedi, asla erişemeyeceğimi düşündüğüm bir olgunluk ile.

"Asıl mesele bu değil ama..." diyerek konuşmanın akışını değiştirdim, daha da mahçuplaştığım bu anda. Bakışlarını dikleştirip, meraklı bir eda ile süzdü beni: "Ne öyleyse?" diye sordu.

Duraksadım bir kaç saniye... Kelimeleri aktarmakta zorlandım. Liderliğini üstlendiğim bir koruma ekibi, kocaman bir medical-nin grubunu koruyamadı. Hepsi öldü."

Bu sefer o duraksadı. "Senin yüzünden mi?"

Bir kaç saniye baktım ona. Ne diyeceğimi bilemedim. Çünkü gerçekten benim yüzümden diyebileceğimi bilmiyordum ama en sonunda karar kıldım. "Lider bendim. Bu benim sorumluluğumdu..."

Gülümsedi. "Aptal yerine koyma beni. Seni çok iyi tanıyorum... Sen risk almayı sevmezsin Ryu. Her zaman en iyi anında, avının en kötü anını bekleyen tiplerdensin. Bu yüzden seni koruma ekibine vermiş olmalılar... Bir şeyler seni tökezletmiş, ondan bahset bana." dedi, adeta zihnimi okumuş gibi.

Derin bir nefes aldım ve: "Chisa adında bir shinobi. Çok saf ve hayatımda gördüğüm en iyi insanlardan biri." Lafımı böldü ve aniden ekledi: "Yani asla shinobi olmaması gereken biri?"

Gülümsedim. "Herkes sen ben gibi katil doğmuyor Ayu-sensei."

Bu görüşü kabul etmiyormuş gibi kafasını salladı. Bizler katil değiliz Ryu, shinobiyiz. Bir katil ile shinobi arasındaki farkı, biliyor olmalısın. Biri öldürmek için öldürür, diğeri ise öldürmek görevi olduğu için. Eğer kişi bu en temel görevi yerine getiremiyorsa, shinobi olmaya layık değildir."

[Jirou Ryu]

Doğruluğunu kabul ettiğim bu lafları onaylayarak karşılık verdim söze girişmeden önce. "O yüzden herkesin shinobi olamayacağını söylemiştiniz yıllar önce bana. Öldürmek ve yaşatmak... Bir Shinobi, bazen avuçlarında bu iki şeyi barındırır. Yaşam ve ölüm... İyi bir shinobi ise, bu anları ustalıkla yöneten kişidir... Bunlar senin öğretilerindi." duraksadım ve Ryoken ile Chisa'yı zihnimde yan yana koydum. "Bu öğretilerin çabucak iyi bir shinobi'yi ayırt etmemi sağlıyor."

Övgülerimi duymamış gibi duran bir dinginlik ile: Bazen avuçlarının içinde sadece öldürmek olduğunu gören shinobi görünümlü katiller bazense sadece yaşamı gören shinobi kılıklı aptallar tanıyacaksın... Bazı anlar ikinciler daha katlanmaz oluyor ama en azından ilk tiptekilere göre daha kabul edilebilirler... En azından seni biraz tanıyorsam ikincisine sonsuz bir sabır gösterirdin." diye sıralarken cümlelerini gülümsedi cümlesinin sonunda.

Haklı olduğunu biliyordu. "Ama bu hala gerçeği değiştirmiyor sensei. O görevde insanlar öldü... Geri getiremem. Ama avuçlarımdaki denge çoktan bozuldu."

Doğruldu ve heyecanlı bakışlarla:"Dengelemek istiyorsun değil mi?" diyerek zihnimde henüz açığa çıkmamış o fikri fark etmişcesine onaylamak istedi.

Bu duruma alışık olmanın getirdiği bir tavır ile onayladım. "Evet... Ölen her Shinobi için kaçak avlamak gibi bir düşüncem var ama köyün üst rütbelileri ile aram şu an pek iyi değil. Buna ne kadar izin verirler bilmiyorum. "

O yaşlı ve dingin bakışlarının heyecanla beni süzüşü çok alışık olduğum bir görüntü olmasına rağmen, her seferimde şaşırdığım bir an oluşturuyordu benim için. "Biraz bekle... Sular durulsun. İçindeki o yangın, biraz yaksın seni. Buna müsaade et. Bazen canını acıtan şey, aslında sana iyilik yapan şeydir Ryu. Sana bugüne kadar çok şey öğrettim. İyi bir Shinobi'nin sadece iyi teknikler ve güçlü bir vücut ile olunamayacağını biliyorsun... Hatta bu yüzden insanlar tarafından anlaşılmıyorsun. Shinobi... Ölüm ve yaşam... Bu ikisini hiçbir zaman unutma. "

"Kendi yolumu oluşturmak istiyorum. Kanla ya da sükûnet ile... İshigakure'ye ödemem gereken bir borç var ve bu borcu bir gün ödeyeceğim. O yüzden senin öğretilerin her zaman kalbimde yer edinecek Ayu-sensei. "

Gözlerimin içine baktı, gülümsedi ve bir annenin şefkati ile ellerini saçımda gezdirdikten sonra: "Bundan şüphem yok Jirou Ryu, neticede sen benim öğrencimsin. Gelecek sizin üzerinize kurulu ve o geleceği iyi şekillendirecek bir öğretiye sahip olduğunu biliyorum. Bir gün insanlar seni anlayacak... O zaman aşağılan sen gözdeleri olacaksın. Umursama, tek umursadığın şey, kimsenin göremediğini görmeye devam etmek olsun. Eğer bir çok kişi, zamanında insanların düşüncelerini umursamış olsaydı, şu an belki yaşadığımız bu dünya, hiç var olmazdı. Doğru bildiğin şeylerden sapma Ryu... Bir gün, doğru yol senin oluşturduğun yol olur belki de!"

[Jirou Ryu]

Shinano Dağı'nın yakınlarında...

Kar olabildiğince bastırıyor, adeta tüm ruhum ve bedenimi bu köyden uzaklaştırmak istercesine beni itiyordu. Buna karşı çıkıyordum, her zamanki gibi. Ayu-sensei ile görüştükten sonra kararımı vermiştim... Kendi yolumdan devam edecek ve insanlar ne derse desin bundan vazgeçmeyecektim. Aynı ishigakure'den vazgeçmeyeceğim gibi... En iyisinin bu olacağını düşünüyordum artık. Köye daha fazla zarar vermek istemediğim gibi, zincirlerimden arınmış bir şekilde geçireceğim bu yolculukta elimden geldiğince köyüme dolaylı yoldan yardım etmek istiyordum. Köyüm... Artık bu tabiri, bu çoktan kirlenmiş düşünceler eşliğinde kullanabilir miydim? İshigakure shinobisi Jirou Ryu... Bu yazgıma işlenmiş bir gerçekti. Ne pahasına olursa olsun sık sıkıya sarılacağım ve asla bırakmayacağım.

Ne kadar kirlenirse kirlensin ne kadar ağır gelirse gelsin...

Derin bir nefes aldım. İçimi paralayan o çelişki dolu düşünceler, aç bir pirana sürüsü gibi içime çektiğim o derince nefese saldırırken, buz gibi rüzgarın tenimi ısırmasına izin verdim. Öylece rüzgarın ve karın fazlasıyla yoğun olduğu bir noktada durdum. Ardıma baktım, herhangi bir duygunun egemen olmadığı o bakışlar, saniyelerce öylece baktı gerime. Gözlerim duygusuzdu. Zihnim ise aynı anda bir çok anıyı hatırlayacak kadar yoğun ve bulanık. Bu anılardan bazıları İshichou ile alakalıydı. Ondan bir süre köyden uzaklaşmak için istediğimde, bana söylediklerini ve benim ona söylediklerimi hatırlıyordum. Gerçekten orada söylediğim bir şey, ömrüm boyunca geçerliliğini koruyacak bir şeydi. İshigakure'yi hep sevecektim... Zaten mesele buydu. Hâlâ bu köyün bir neferi olmam, her şeye rağmen bu beni köyden itmek isteyen fırtınaya göğüs geriyor olmam. Salt bir sevgiden ibaretti.

Ayu-sensei'nin evine taraf bakan bakışlarım, yavaşça İshigakure'ye doğru dönerken adımlarım köyü takip etmeye başladı. Bu kısa ziyaret, neden tüm bunlara katlandığımı bana hatırlatan şey oldu. Ayu-sensei... Bana tüm o öğretileri ile tüm bunları yaşamama sebep olan kadındı. Aslında ondan nefret etmem gerekirdi... İshichou, Ryoken olayı veya Chisa. Hayatımda yaşadığım tüm şeyler, onun öğretilerine uyduğum için gerçekleşiyordu esasen; ama pişmanlık duymuyor oluşum, ona kızmamı engelliyordu.

Buydu işte mesele, yaptığım herhangi bir şeyden pişman değildim. Bu benim felsefemdi... Bir Shinobi'nin bir avucunda ölüm ve diğer avucunda yaşam barındırması gerektiğine inanıyordum. En iyi shinobi'nini ise bu iki şeyi en iyi yöneten olduğuna... Belki zamanında Ayu-sensei öyle biriydi belki her şey geçip gittikten sonra böyle düşünen biri olmuştu; ama ona ve öğretilerine saygı duyuyordum.

Bana öldürmenin tüm inceliklerini öğreten kadının, aynı zamanda yaşam denen şeyin inceliklerini de öğretmesinin bir sebebi olduğuna inanıyordum.

Derin bir nefes aldım ve adımlarım bir kez daha İshigakure'ye dönerken... "Ben Jirou Ryu, İshigakure'nin bir neferiyim..." diye fısıldadım, inatçı rüzgara doğru.

Out: Ryu'nun içini döktüğü, ayrıca yapmayı düşündüğü kaçak avının planlarının açığa çıktı ilk konudur. Free rp niteliğinde, destekleyici bir konudur. Ganmaru ile alakalı olan görevin unutulmasından ve sıradan bir sabaha uyanılmasından, iki gün sonrasında geçmektedir.