[Sekino Teijo & Okawa Ringo] Suç ve Ceza

[GM - Naruto]

Gecenin karanlığında, bir at arabasının şoför kısmında ilerlemektesiniz.

Seyrek ağaçlarla kaplı bir alanda araba hareket ediyor ve ilerlediğiniz doğrultuda hafif hafif yükseliyor. Ağaçlar git gide azalıyor, bir süre sonra kayalık bir yere geleceğinizi tahmin ediyorsun. Herhangi bir yol üzerinde değilsiniz, aksine, kumun ve çamurun arasından at arabasını sürüyorsunuz. Ay ışığı tepede ve seyrek ağaçların arasından yolunuzu aydınlatıyor.

Ağaçların ötesinde, ufukta Shinano dağını görebiliyorsunuz. Dağ eteklerinde, yükseltinin hemen hemen başladığı bir noktadasınız. Hava soğuk, üzerinize giydiğiniz kalın pelerinlerinizin altında tutuyorsunuz ellerinizi. Uzaktan size bakan birileri sizi resmen çuvala benzetebilir, ancak yeterince sıcaksınız.

At arabası aslında bir kasadan ve kasanın üzerindeki kocaman bir demir kutudan ibaret. Demir kutunun içerisinde ise elleri kelepçeli bir şahıs var, biliyorsunuz. Kutu siyah ve üst kısmındaki parmaklıklı bir kare açıklığı dışında dışarısı ile bir bağlantısı yok. Sekino'da bu parmaklıklı açıklığı açacak olan bir anahtar, diğerinizde de adamın kelepçelerini sökecek bir diğer anahtar bulunuyor.

Eleman hakkında pek bir bilginiz yok. Azılı bir suç örgütünün yüksek mertebeli bir elemanı ve epey de bir leşinin olduğunu biliyorsunuz, hem sivil, hem Shinobi. Adamın herhangi bir Ninjutsu kabiliyeti veye eğitimi ise yok. Gizli bir noktada, pek fikrinizin olmadığı başka bir grup ile, bir parşömen karşılığı takas edilecek. Onu teslim edeceğiniz grup, adamın örgütüne mi bağlı, yoksa başka bir oluşum mu, bilginiz dahilinde değil.

Ancak göreviniz belli. Adamı koruyun, takası gerçekleştirin ve parşömenle köye geri dönün.

Ağaçlar git gide azalırken zeminin kayaç yapısı artıyor ve çevrenizde yerden çıkan çeşitli büyük taş ve kayaları seçmeye başlıyorsunuz. Yakın bir zamanda, at arabasını arkanızda bırakıp adamı kafesinden çıkararak yayan devam etmeniz gerekecek. Bu sizi şaşırtmıyor zira brifingde zaten bu bilgiyi almıştınız.

Takası yapacağınız yere ise daha bir, iki kilometre sonra varacağınız bir minik plato.

Off Topic

Konu GM'iniz bendeniz Cynic. Konuda şu an sadece Teijo var, 2. tura kadar bir başka oyuncu başvurursa o da konudaymış gibi varsayacağım, eğer yoksa Teijo'nun yanında bir NPC vereceğim. Pasiflik sınırı 2. turdan itibaren 48 saat olarak düşünülmektedir. Kolay gelsin.

[Okawa Ringo]

Karanlığıyla ışıldayan, esinti ve donukluğunu her geçen saniye içime işleten hava canımı sıkıyordu. Son görevimde soğuk ve karanlık ile çok fazla haşır neşir olmuştum zira. Hala düşüncelerimi oradan ayırabilmem zordu. Ani bir şekilde atıldığım, zor bir kararı soğukkanlı şekilde aldığım bir maceraydı. Küçük kızı hala düşünüyordum. Kendime acımak yersiz ve aptalcaydı. Onun yerine hep köyümü düşünüp, ideallerimi kendime hatırlatıyor ve buhranı acımasızca uzaklaştırıyordum. Ağaçlar giderek azalmaya başlamış, daha kayalıkla dolu bir yere girmeye başlayacağımızı tahmin etmiştim. Son görevimde olduğu gibi yanımda çok da tanımadığım, sima olarak bildiğim bir yoldaşım vardı. Ryoken-san ile iyi bir ikili olabilmiştim. Teijo-kun ise bilmediğim biriydi. Ryoken-san benim kırıcı ve küstah şakalarıma çok aldırmıyor ve bana güveniyordu. Onunla dostane bir bağ kurabilmiştim. Şimdi de yanımda bulunan dostuma karşı aynı güven bağını sağlamam gerekiyordu. Bu köyün mensubu olan her shinobiye yoldaş gözüyle bakıyor ve güveniyordum.

Bize verilen rotaya doğru arabayı her hangi bir yolu takip etmeden, çamur ve kumun üzerinde sürerek ilerletiyorduk. Hoş ya, görev yine gizlilik istiyordu. Önceden çıktığım görevler gibi. Biraz daha ilerlediğimizde ise ay ışığı ve parıltısının aydınlattığı yolumuzu iyice inceleyebiliyordum. Neredeyse bitmek üzere olan ağaçlı bu yolun ufkunda Shinano dağı tüm heybetiyle bizi karşılıyor ve biz de yola sessizce devam ediyorduk. Bu noktaya kadar aslında görevimi pek de düşünmemiştim. Fakat düşünmeliydim. Arabanın ardında ‘görevimiz’ olan kişi vardı. Onu bir başkasına teslim edecek ve parşömeni alacaktık. Kime teslim edeceğimiz ve adamın tam olarak kim olduğu ise bize brifing olarak verilmemişti. Daha yüksek rütbelere sahip olsaydık eğer, bu bilgiyi edinmemiz daha kolay olurdu. Adamın örgütünden olan insanlar ile takası gerçekleştireceğimizi düşünürsem, karşılığında alacağımız şeyin köy için değerli bir şey olduğunu varsayabilirdim. Lakin bir başkasıyla takas gerçekleştireceksek, ki bu ihtimal de bir hayli yüksek, esirimizin arkadaşları bize tuzak kurabilirdi. Garip bir şekilde düşüncelerimi dizginlemekte zorlanıyordum. İşte görev hakkında bir kere düşünmeye başlayınca kurabileceğim kaos teorilerinin boyu epeyi büyüyordu.

“Teijo-kun, önceki görevimde de sarışın bir arkadaşlaydım. Acaba neden hep sarışınları veriyorlar yanıma… Bir şey mi ima etmeye çalışıyorlar?” diyerekten uzun süredir çıkmayan sesimize bir soluk ekledim. Gülümsüyor ve biraz olsun görevin yarattığı baskıyı ötelemeye uğraşıyordum. Teijo nasıl biri aslında henüz tam bilmiyordum, boş laflarıma katlanabilecek türden biriyse zaten iyi anlaşacağız gibi duruyor açıkçası. Yol devam ettikçe artık taşların ve kayalıkların kendini hissettirdiğini görebiliyordum. Bir süre sonra arabayı burada bırakarak yaya olarak devam etmek zorundaydık. O zamana kadar biraz muhabbet edebilirdik.

[Sekino Teijo]

Öncelikle Chuunin sınavından sonraki bir yıl boyunca neler yaptığım hakkında biraz bilgi vermek istiyorum. Bu bir yıllık zaman diliminde bir yandan kendi becerilerimi geliştirmeye çalışıp bir yandan da tek başıma hareket ederek en az enerjiyle en fazla faydayı sağlayabileceğim görevlere odaklanarak geçirdim. Görev seçiminde çok fazla seçici değildim. Hayatımı tehlikeye atmadığı ve dediğim gibi çok fazla yorulmama sebep olmadığı sürece düzenli aralıklarla görev kabul ederek mümkün olduğunca göze batmamaya çalıştım. Bu basit ama bir o kadar da etkili hayatta kalma taktiğim sayesinde hem kendi gelişimime odaklanıp hem de bir yıl boyunca rahat bir Shinobi hayatı yaşayabildim. Yaşayabildim diyorum çünkü yeni bir özele göreve atandığım için bu mutlu günlerim artık geride kaldı.

Chuunin sınavında yaptığım korumalık görevinden sonra bugün yine bir başka zorunlu göreve katılmak zorunda bırakıldım. Üzerinden bir yıl geçmesine rağmen hala o gün yaşadıklarımı unutmadım. Sakin bir şekilde etrafa göz kulak olup en kötü ihtimalle iki genin arasındaki kavgaya müdahile edeceğimi düşünürken kendimi bir anda savaş alanının ortasında bulmuştum. Herhangi bir zarar görmeyip Kagelerle bile tanışma şansını elde etmiş olsam da herkes benim kadar şanslı değildi. Bu nedenle şimdiki göreve katılma konusunda da çok hevesli değilim ama ne yazık ki bu görev de bir önceki sefer olduğu gibi yine ret edemeyeceğim bir mevkiden geldiği için kabul etmekten başka bir seçeneğim yoktu.
Görevin Ishi-chou tarafından verildiğini düşünmeme rağmen bundan yüzde yüz emin değilim. Ayrıca neden seçildiğim hakkında hiçbir fikrim olmamasıyla birlikte görev hakkında bildiklerim de oldukça kısıtlı. Sadece bir paketi koruyup görevi gizli bir şekilde bitirmem gerektiğini biliyorum. Bu bilinmezlikler beni rahatsız etse de şimdilik yapabileceğim çok fazla bir şey yok. Büyük ihtimalle detaylar göreve başladıktan sonra netleşecek.

Gecenin karanlığında buz gibi havada kum-çamur karışımı bir yolda at arabasıyla ilerliyoruz. Havanın gerçekten buz gibi olmasına rağmen gerek Ishigakure’nin sert iklimine alışık olmamdan gerek üzerimde ki kalın pelerin sayesinde soğuktan çok fazla etkilenmiyorum. Zaten şuanda düşüneceğim en son şey soğuk olabilir. Çünkü göreve başladıktan sonra görevde paket diye küçük harflerle not düştükleri kargonun gizli bir suç örgütünden azılı bir katil olduğunu öğrendim. Bu katilin kim olduğunu veya neye benzediğini daha bilmiyoruz. Neden onu hiçliğin ortasında bir yere götürüp bir parşömenle takas edeceğimiz konusunda da bir bilgimiz yok. Gerçi çoğul konuşmam çok doğru değil. Benim görev hakkında pek bilgim olmasa da benimle birlikte göreve verilen diğer Shinobi Ringo için durum benden farklı olabilir. Bu yüzden onun görev hakkında neler bildiğini öğrenmem lazım.

İlerlemeye devam ederken yavaş yavaş etrafımızda ki tek yaşam belirtisi olan ağaçlar da giderek seyrelmeye başladı. Ağaçların oluşturduğu boşluğu taş ve kayaçlar doldurduğu için ilerlemek giderek zorlaşmaya başladı. Görünüşe göre at arabasında yaptığımız bu güvenli ve konforlu yolculuğumuza yakın zaman da yaya olarak devam etmemiz gerekecek. Yaya olarak devam etmek çok fazla sorun değil ama kafesin içindeki adamı dışarıya çıkarmak ve takas gerçekleşene kadar onu korumak biraz zahmetli bir iş olacak. Bildiğim kadarıyla Shinano Dağında yaşayan yerli halk yabancılardan çok fazla hoşlanmıyorlar. Şimdiye kadar hiçbir yerliyle karşılaşmasak da onlara karşı tetikte olmakta fayda var. Giderek görev daha karmaşık ve zahmetli bir hal almaya başladı. Aslında şuanda tek başıma olsaydım görevde beklenmeyen komplikasyonlar gelişip paketi elimde olmayan sebeplerden kaybederek geri dönebilirdim. Bu ihtimal hala aklımın bir köşesinde olsa da Ringo hakkında çok fazla bilgim olmadığı için şimdilik beklemeye karar verdim.

Az sonra elimdeki anahtarla azılı bir katili serbest bırakmak zorunda kalacağım için biraz gerginken Ringo suratında bir gülümsemeyle bana biraz garip bir soru yöneltti. Zaten kafesi açmadan önce onunla görev hakkında bildikleriyle ilgili ve olabilecek beklenmedik durumlarda ne yapmamız gerektiğini hakkında konuşmayı planladığım için bu küçük sohbet başlangıcı güzel oldu. Ona doğru dönüp gülümsemeye çalışarak “Açıkçası hiçbir fikrim yok dostum” dedikten sonra biraz duraksayıp “ama aynı kişiler benim de yanıma ilk defa mavi saçlı birini verdiler.” diyecektim. Ardından ciddileşerek “Az sonra at arabasını geride bırakmamız gerekecek. Arkadaki misafirimiz hakkında herhangi bir bilgin var mı ?” diye soracaktım. Vaktimiz kısıtlı olduğu için olabildiğince verimli kullanmak istiyordum. Bu dondurucu soğukta görevi ne kadar erken bitirirsek o kadar erken eve dönebiliriz.

[GM - Naruto]

Teijo laflarını ettikten bir kaç saniye sonra, at arabasının ilerlediği zeminin epey bozulduğunu hissediyorsunuz. Tahmin ettiğiniz süreden de erken gelen durma noktanıza varmış olduğunuzu fark ediyorsunuz. Ringo Teijo'ya vereceği cevabı aklında düşünürken arabayı durduruyorsunuz.

Etrafınız neredeyse tamamen açıklık. Ağaçlık alan arkanızda kalmış durumda. Önünüzde neredeyse otuz derecelik bir yükseliş var. Çevredeki taşlık zeminin çeşitli yerlerinden çıkan büyükçe kayalar dağa tırmanış ilerledikçe artıyor. Hava bir o kadar karanlık ancak bu karanlığa alışan gözleriniz dolunaya ilerleyen ay ışığı altında çok da kötü görmüyor aslında.

Şu ana kadar kasanızdaki kutudan herhangi bir ses gelmiş değil. İçerisinde yaşayan bir şey olduğundan bile şüphelisiniz aslında. Gerçi birazdan açıp bakacağınız için bu merakınız da giderilecek gibi.

Etraf sessiz ve sakin.

Off Topic

Okawa Ringo konuya dahil edilmiştir.

[Okawa Ringo]

Son sözlerimden sonra Teijo’dan gelecek cevabı büyük bir merakla bekliyordum. Merakım, yeni arkadaşımın karakterini içten içe sorgulamamdan kaynaklanıyordu. İçimdeki merak tufanını bastırmayı başarabiliyordum biraz biraz. Soruma gülümseyerek yanıt vermiş ve dediğimi kendi açısından bakarak yinelemişti. Fakat ettiğimiz bu kısa laflaşmanın ardından daha ciddi bir tonla arkadaki herifi sordu. Bilgim yoktu ki.. Brifingleri veren insanlar ne kadarını bilmemiz gerekirse o kadarını bilmemize izin veriyordu. Görevi tehlikeye atacak kadar şeyin kime olursa olsun söylenmemesi taraftarıydım zaten. Köyüm şu zamana kadar bana hiç sırtını dönmemişti. O yüzden benim için görev esastı ve bilmem gereken kadarıyla yetinmeyi biliyordum. Teijo’nun ciddiyetle tınılayan sesini son kez duyuşumda gözlerimi biraz olsun kapattım. Kısa süre sonra açtığım gözlerimi ay ışığına çevirerek sallanıp yalpalayan arabanın çıkardığı sese kulak kesildim. Yolun artık ilerlenemeyecek kadar bozulduğunu farketmem işte tam bu anda oldu. Sanırım tahmin ettiğim süreden hayli erken ulaşmıştık. Güzel. Şimdiye kadar başarıyla getirmiştik. Tecrübelerimle sabit, bundan sonrası için yine de tedbiri elden bırakmamalıydım. Önceki görevimden de öğrendiğim gibi biz shinobiler hep belayı üzerimize çekmeyi başarıyoruz…

Teijo’ya anlamlı bir şekilde bakmayı sürdürürken sözlerine yanıt vermek için lafa girecektim. Bu sırada arabayı durdurmuştuk ve çevremizi kontrol ediyorduk. Seyrekleşen ağaçlar artık tamamen yok olmuş ve keltoş bir alanda konumlanmıştık. Yüksek bir patikayı önümüze almıştık. Shinano dağının tüm heybeti önümüzde vuku bulurken çıkacağımız rotayı inceliyordum. Taşların mesafe arttıkça daha büyük kayalar haline geldiğini gözlemliyordum tam da şu an. Dolunayın tüm heybeti, gecenin vahşi karanlığına karşı bir yoldaş gibi şu an da bize. Gözlerime ışık olan aya tüm minnetimle teşekkür etmeliydim.

“Sen ne kadarını biliyorsan, ben de o kadarını biliyorum işte.” Dedikten sonra kafamı arkamızdaki kasaya doğru yarım yamalak bir şekilde çevirmiş, tek gözümle kasayı süzmeye başlamıştım. Açıkcası ne bir yaşam belirtisi vardı, ne de bir ses… Şu an da içeride ne ile karşılaşacağımızı bilmeyen iki adam olarak önceden birkaç şey konuşmanın yararı olacak gibi duruyordu. İlerleyiş planımızı ve sessiz ortamın her an bozulmasına karşın geliştirebileceğimiz minik planları belirlemeliydik. Gelene kadar birkaç şey konuşmuştuk ancak kesinliği ve uygulanabilirlikleri düşüktü. Zaman ve kutudan çıkacak şey bize doğru yolu gösterecek gibi duruyordu… En azından sürprizleri sevmeyen bünyem bir koruma içgüdüsüyle hareketlenmeyi bilmişti. Kutudan bir ölüm canavarı çıkma ihtimalini göz ardı edemiyordum.

“Hadi Teijo-kun, kaderimizde ne varmış bir görelim.” Dedikten sonra kutuyu başımla işaret etmiş ve yavaşça oturduğum yerden doğrulmuştum. Teijo da hareketlendikten sonra onun ardından kutuya doğru ilerlemeye başlayacak, bu sırada elim cübbemin içinden kavradığım kunai ile buluşmuş olacaktı. İçeriden çıkabilecek bir çok ihtimale karşın tedbiri elden bırakmamalıydım.

[Sekino Teijo]

Ringo’ya sorduğum sorunun ardından ilerlemeye çalıştığımız zemin giderek daha kötü bir hal almaya başladı. Artık daha fazla at arabasıyla ilerlemeyeceğimizden mecbur at arabasını durdurmak zorunda kaldık. Etraf karanlık olmasına rağmen uzun süredir dışarıda olduğumdan karanlık beni ve büyük ihtimalle Ringo’yu çok fazla etkilemiyor. Tek tük gördüğümüz ağaçlar da artık arkamızda kaldı. Etrafımızın tamamen açık olması gelebilecek olası düşmanları erken fark etmemiz açısından güzel olsa da bu durum karşı taraf içinde geçerli. Gizlilik gereken böyle bir görevde bu durum bize biraz dezavantaj oluşturuyor. Etrafımız şimdilik sessiz ve sakin olduğu için şu anlık endişelenmemize gerek yok.

Uzun süreli sessizliğin ardından Ringo ile yaptığımız minik sohbetimiz sonucunda ne yazık ki istediğim bilgileri elde edemedim. Sorduğum soruya kesin bir cevap vermeyerek görev hakkında ben ne kadarını biliyorsam o kadarını bildiğini söyledi. Açıkçası bu cevap benim beklentilerimi hiç karşılamadı. Ona verilen en gereksiz bilgileri dahi öğrenip bana verilenlerle karşılaştırmak istiyordum. Böylece bu ıssız yere neden gönderildiğimi biraz olsun anlayabilirdim. Ringo’nun verdiği cevap sağ olsun artık böyle bir şansım yok. Israr ederek onu sıkmak ya da benden şüphelenmesini de istemiyorum. İki kişilik bir görevde ister istemez ona güvenmem gerekecek anlar gelebilir. Böyle anlarda benden şüphelenmesini istemiyorum. Bu yüzden şimdilik verdiği cevabı kabul ederek göreve odaklanmaya çalışacağım.

Bana cevap verdikten sonra Ringo göz ucuyla kasayı süzmeye başladı. Bende onun gibi göz ucuyla kasayı biraz süzdükten sonra hamle yapmak için hareketlendim. Arabayı durduğumuz ve buluşma alanına yaya olarak devam etmek zorunda olduğumuz için hiç istemesem de kasayı açmamın zamanı gelmişti. Şimdiye kadar ses çıkarmadan uslu uslu yolculuğa devam eden paketle artık tanışma zamanımız geldi.

Kasayı açmak için bende ki anahtarı kullanmadan önce Ringo’ya “Kaderimiz artık senin ellerinde. Buluşma alanına kadar sende ki anahtara dikkat et.” Diyecektim. Gerçekten de kaderimiz artık onun ellerindeydi. Adamın kelepçelerini çözerse iki kişi onu yenebilir miyiz emin değilim. Gerçi iki kişi onu yenemeyecek seviyedeyse takası yaptıktan sonra nasıl güvenli bir şekilde geri döneceğiz ? Yoksa köydekiler bizi bilerek bir intihar görevine mi gönderdiler ? Hayır. Şimdi çok düşünüp olayı karmaşıklaştırmanın zamanı değil. Şimdilik kasaya odaklanmam lazım. Kasayı açarken bir yanda da Dendou no Jutsu kullanmak için hazır bir şekilde bekleyeceğim. En kötü ihtimalle üzerime bir hamle yaparsa onu sersemletip ardından da Ringo ile birlikte ne yapacağımıza karar verebiliriz.

[GM - Naruto]

Arabanın şoför kısmından kalkıp kasa tarafına geçiyorsunuz. Oturarak duracak bir kişinin sığacağı büyüklükte bir kutu bu. Üstündeki delikten baktığınızda içeride oturan birisini görüyorsunuz. Kafasını öne doğru eğmiş, bu yüzden kafasının üst kısmını ve siyah saçlarını görüyorsunuz ay ışığının izin verdiği ölçüde.

Hazırlıklarınızı yapıyorsunuz. Ringo bir kunai eline alıyor, Teijo'da Dendou no Jutsu için chakrasını hararetlendiriyor. Bu sırada da, kapağı açmak için kilide paslı anahtarı sokuyor ve çeviriyor.

İnce bir klik sesi duyuyorsunuz, ardından kapak kendini salıyor. Demirlerden tutarak Teijo üst kapağı açıyor. Bu sırada adam usulca kafasını kaldırıyor, yukarı, sizlere bakıyor.

"Nalet olası aynasızlar."

Kirli suratı ile sizlere bakıyor adam. Sol gözünün altı şişmiş, burnu da kırılmışa benziyor. Sakalları haftalardır kesilmemiş, saçları da şekilsiz bir şekilde uzamış. Üzerinde siyah, uzun kollu bir tşört, altında da siyah ve şekilsiz bir kumaş pantolon var. Saçları kadar siyah gözleri ile ikinizi kesiyor. Kırık burnu ve şiş gözü ile surat ifadesini çözemiyorsunuz ama biraz tiksinti de yok değil.

Ayrıca, herif çok ağır bir şekilde kokuyor. Epeydir duş almadığı da belli. Soğuğu dert etmiyor gibi.

Ayağı kalkıp doğruluyor kutudan. Sıskalaşmaya yüz tutmuş ancak atletik bir vücudu var. Elleri ve kolları da aynı vücudunun geri kalanı gibi kirli. Metal kelepçeler epeydir takılı görünüyorlar zira adamın bilekleri kırmızı et kırıklarıyla kaplı.

"Eeee, vaziyet ne?"

Umarsızca size bakıyor. Kutunun hala içinde duruyor, ancak ayağı kalktığı için kutunun üst kısmı göbek deliğine kadar geliyor.

Off Topic

Pasiflik sınırını 48 saatten açıyorum. Eğer yazamayacak olursanız not düşmeyi unutmayın ki boşuna ceza almayın.

[Okawa Ringo]

Ruhumun yine görev bilinciyle dolduğunu hissetmeye başladığım an, ciddiyetimle karışık heyecanım yerini gülümsemeyle dolu taştan bir sakinliğe bıraktı. Bir anlık kasayı süzüşümden sonra hareketlenip yerimden doğruluyordum. Bir yandan shinobi içgüdülerimi devreye sokmuş, kunaimi kavramıştım. Diğer yandan da Teijo-kun'un bana verdiği cevabı dinlemekteydim. Hoş, önemli bir noktaya parmak basmıştı. Kelepçelerin anahtarı bende duruyordu. Bu konuda endişem yoktu gerçi. Cübbemin gizli bölmeleri oldukça güvenliydi. Shurikenleri koymadığım, boş olan bölmelerden birine koymuştum anahtarı. Teijo'nun cümlesinden sonra ilerleyişimi sürdürdüm ve ona doğru bakarak ciddi bir şekilde kafamı salladım. Bu 'merak etme' anlamına geliyordu.

Temkinli ve dikkatli hareketlerle kutunun başına gelmiştik. Teijo'nun elinde paslı anahtarı görebiliyordum. Ay ışığının parlatamadığı tek şey oydu belki de. Kilit ve anahtar epey eski gözüküyordu. İçeriden çıkacak şeyin gerçekten değerli ve önemli olup olmadığını sorguluyordum şu an. Biraz da merakıma yenik düştüğümden bu yanılgıya sokuyor olabilirdim kafamı. Teijo anahtarı çevirirken çıkan ince sesten sonra gözlerimi biraz sonra açılacak kapağa sanki sonsuza kadar kırpmayacakmış gibi dikmiştim. İçinden çıkacak şeyi birazdan görecektik. Nihayet ay ışığının kapağın içeri bir hışımla dolmasıyla içeride oturan adamın en azından silüetini görebilmiştik. Oturuyordu ve kafasını öne eğmişti. Zaten bu kadar küçük bir alanda yapabileceği pek de fazla bir şey yoktu. O an buraya beni kapatsalar ne düşünürdüm ve ne yapardım onu sorgulamaya başladım. Hayatımın çok büyük bir kısmını esir tutularak yaşamış ben, sanırım buna fazla katlanamazdım ve çıldırmamam elde değildi. Siyah saçları önümüzde parlarken ben de elimdeki kunaiyi biraz daha kavramış, olabilecek her şeye kendimi hazırlamıştım. Fakat beklediğimin biraz daha zıttı bir şey oldu. Konuşmayacağını, en azından bir şeyler deneyebileceğini düşündüğüm adam kendine has ses tonuyla bizi yine kendine has tarzıyla selamlamıştı. Bizden aynasız olarak bahsetmesi de garipti. Bir çeşit kolluk kuvveti veya devriye konumunda değildik. Tam aksine şu an onu buluşma yerine kadar korumak için buradaydık. Fakat suratına biraz daha bakınca korunacak pek bir şeyi kalmadığını anlamıştım.

"Seni korumamız gerektiği emri verildi bize. Şu haline bakılacak olursa korunacak bir yanın kalmamış." diyerek morarmış ve şişmiş gözü, hınçla dövüldüğünü her yerinden belli eden burnunun kırıklığını seçebiliyorduk. Adam gerçekten de acınası bir haldeydi. Kirli sakalları ve yüzündeki dayak izleri yüz hatlarını seçmemizi dahi zorlaştırıyordu. Yani şu an adamı güzelce yıkasak, giydirsek kimse tanıyamazdı. Gözlerinin siyahlığı, geceye karışacak cinstendi. Saçlarına vuran ayın ışığı da olmasa adamı hiç göremeyecektik. Suratını ve bedenini bu kadar incelememin sebebi de sanırım onu biraz olsun analiz etmeye çalışmamdı. Sıska olduğu kadar atletik bir vücudu vardı. Sanırım esir tutulduktan sonra vücudu güçten düşmüştü. Peki bu ölü balık gibi kokan herif neden bu kadar değerliydi?

Kirli elleri ve kollarını takiben biten bileklerindeki metal kelepçeler uzun süredir orada takılıydı büyük ihtimalle. Bilekleri kıpkırmızı ve hasarlıydı. Baya acıtıyor bence. Soğuk havayı pek umursamıyor gibi, bulunduğu durumu da çok sallamıyor gibi kalkıp bizimle konuşmasını sürdürmüştü. Vaziyeti soruyordu, hala kutuda dikildiği için alt vücudunu göremiyordum. Yüzümü güleç bir hale getirdim. Ay ışığının izin verdiği ölçüde adamı süzmeye devam ettim. Sorusuna ise bir adım geri çekildikten sonra cevap vermeye başlayacaktım. "Kutunla vedalaş artık. Beni takip edeceksin. Az biraz yolumuz kaldı; sen soğuktan donmadan ulaştırmamız gerek seni. Biz bir şey sormadıkça pek konuşmamaya bak. " dedikten sonra adamın kutudan çıkmasını bekleyecektim. İlerlemeye başlamadan önce Teijo'ya dönerek, adamı arkasından takip etmesi yönünde bir kafa işareti yapacaktım. Ben önden ilerlerken, Teijo adama daha yakın bir şekilde arkasından takip edecekti. Şu anlık en mantıklı ilerleyiş şekli buydu sanırım. Fakat yolun ilerleyen durumlarında şeklinin değişmesi ve olası bir tehlike hissetmemiz durumunda formasyonumuzu değiştirmeye hazır olmalıydık.

[Sekino Teijo]

Ringo ile birlikte kasayı açmak için arabayı durdurup arka tarafa geçtiğimiz zaman kasanın aslında oldukça küçük olduğunu fark ettim. Tüm yol boyunca at arabasının sürücü kısmında olduğumuz için yıldızların altında gayet ferah ve bir o kadar da havadar bir şekilde buraya kadar gelmeyi başardık. Taşıdığımız paketi saymazsak endişelenmemiz gereken tek şey havanın biraz soğuk olması ve yolun giderek yavaştan bozulmasıydı. Aslında brifing sırasında zaten belli bir noktadan sonra yolun iyice bozulacağından dolayı yolun kalan kısmını yaya olarak devam edeceğimizi bildiğimiz ve soğuktan korunmak için de kalın pelerinlerimizi giydiğimiz için şimdiye kadar hiç ciddi bir sorunumuz olmadı. Bizim aksimize kasadaki arkadaş ise tüm yol boyunca çeşitli sorunlarla uğraşmak zorunda kaldı. Yolculuğumuzun başından beri veya bir ihtimal ondan bile daha öncesinde girdiği o metal mezarın içinden hiç çıkmadı. Gün yüzüne hasret kalan paketimiz ayrıca havasızlık, soğuk ve dar alanla da mücadele etmek zorunda kaldı. Bu hayatta kalma mücadelesi ve tüm seyahatimiz boyunca bu kadar dar bir alanda tıkılıp kalması vahşi hayvanlar da olduğu gibi onu agresifleştirmiş olabilmesi ihtimali beni birazcık gerginleştirdiği için kapağı açmadan önlemimi almak istedim. Rİngo’nun da bir elinin cübbesinin içinde olduğunu gördüğüm için onun da benim gibi düşündüğünü varsayıyorum. Kapağı açmak için bende ki paslı anahtarı çıkardıktan sonra temkinli bir şekilde anahtarı çevirerek kapağı açtım.

Kapağı açtıktan sonra ay ışığının altında gayet sakin bir şekilde oturan bakımsız ve her halinden dayak yediği belli olan bir adamla karşı karşıya geldik. Beklentilerimin aksine adam çok da korkutucu birine benzemiyordu. Bize minik bir laf attıktan sonra ayağa kalkarak ne yapacağımızı sordu. Özgürlüğe adım attığı zaman sorduğu ilk sorusuna bakarsak büyük ihtimalle adamın neden buraya getirildiğinden haberi yok. Bu durumda takası yapacağımız kişiler adamın dostu değil de tam tersi ondan intikam almak isteyen birileri olabilir. Şayet bu varsayımım doğruysa bizim açımızdan endişe edecek çok bir şey yok demektir. Sadece adamı takas yapacak yere götürüp ardından bize vaat edilen parşömeni alarak uzaklaşabiliriz. Adamın neden bu kadar hırpalandığı ve kötü bir durumda olduğu hakkında bir açıklama yapmak zorunda kalmayız. Tabi bir de kötü senaryom var. Yeni arkadaşımızın örgütüyle bağlantılı birileriyle takas yapacaksak küçük sorunlarla karşılaşma ihtimalimiz var. Adamın burnunu kıracak kadar dövüldüğünü görünce bundan çok fazla hoşlanacaklarını düşünmüyorum. Bu yüzden adamın neden bu hale geldiğini öğrenmek bize ileride büyük fayda sağlayabilir. Hem buluştuğumuz kişilere açıklama yapmamız gerekirse önceden hazırlığımızı yapabiliriz hem de eğer bu adam kafese girerken sorun çıkardığı için bu haldeyse istemediği şeyler yaparken ne kadar zorluk çıkartabilir onu da öğrenebiliriz.

Ben adamı birazcık sorgulamak istesem de Ringo benden önce davranarak adamın hücreden çıkıp kendisini takip etmesini ve gerekmedikçe bizle konuşmamasını söyledi. Adamla konuşarak oldukça yararlı bilgiler elde edebilecekken neden konuşmamasını istediğine anlam veremesem de adamın önünde tartışma yapmak istemediğimden uygun anın gelmesini beklemeye karar verdim. Zaten o delikten çıktıktan sonra adamın çok fazla sessiz kalacağını düşünmediğimden yakında yavaş yavaş konuşmaya başlayacağımızı düşünüyorum. Ringo’nun adamla konuşma yapıktan sonraki kafa hareketine olumlu karşılık verip arkadaşından ilerlemek için adamın kafesten çıkmasını beklemeye başladım.

[GM - Naruto]

"Kutumu sikeyim." diyor adam ve kutunun içine tükürüyor çıktıktan sonra. Bunu yaparken her ne kadar agresif bir sese sahip olsa da kırık burun sebebiyle tınısı hafif monoton ve boğuk çıkıyor, bu da daha çok efkârlı hissettiriyor adamın çıkışmasını. Ardından Ringo'ya bakıyor. Ringo'nun hareketlenmesi ile beraber iniyorsunuz at arabasının kasasından ve toprak zemine ayak basıyorsunuz.

Elemanın at arabasından inmesi bile efor sarf ettiriyor ona. Ancak dik duruşunu bozmamaya çalışıyor. Arabadan inince, Ringo'yu takip etmeye başlıyor ancak onu arkadan markajlayan Teijo'ya da keskin bir bakış atmayı ihmal etmiyor.

Arabayı arkanızda bırakıp ilerleyişinize başlıyorsunuz. Dağ eteğini yavaş yavaş tırmanırken zirveden ovaya akan serin rüzgâr içinizden geçip gidiyor. Serin ve tatlı bir uğultusu var bu rüzgarın, temiz ve sakin. Sizin için yürüyüş rahat, elemanın ise biraz aksadığını fark ediyorsunuz. Sizi yavaşlatmıyor, ancak ayaklarının çıkardığı ritmik sesin eş zamanlı olmaması dikkat çeken cinsten.

Eleman buruk ve kırık suratı ile sağına soluna bakıyor, ardından tepedeki ayı süzüyor yürürken. Teijo'nun da tahmin ettiği gibi, pek dilini tutacak cinsten bir herif değil gibi. "Eee, beni zindanda mıhlayabilirdiniz. Buraya kadar ne için bu zahmet?" Arkasını dönüyor yürürken ve Teijo'ya bakıyor; "Kürek falan da yok, mezarımı kazdınız herhalde önceden." Ardından önüne dönüyor ve kısık bir sesle kendi kendine homurdanıyor.

"Neyse, delik kazacak halim de yoktu zaten."

Siz arabadan ayrılalı bir kaç dakika oluyor. Araba arkanızda ufalıyor gittikçe, bir on dakika sonra da gözden kaybolacak gibi.