Göklerin Öyküsü

[Okawa Ringo]

Yürümeyi bırakalı çok olmuştu, tüm yorgunluğuma rağmen şu an koşmayı; ilerlemeyi ve hiç bir şey düşünmeden sadece yolu hissetmeyi o kadar istiyorum ki... Plan yapmak beni her zamankinden fazla zorluyor. Sorumluluk ise, ağır tuğlalar koyuyor omuzlarıma. Yine de pes edemem, tek başıma da olsa üstesinden gelmeliydim. En azından fazlasını yapabilmeliyim. En azından biraz bilgi sahibi olabilirsem, hatta beklemedikleri bir anda onları yaka paça edebilirsem... Yapabilirim! Kolay olacak, yalnızca doğru zamanı beklemeliyim.

Hayır, doğru zaman yok!

Ya burada gerçekleştirirlerse alış verişi... Kafeste hayvanlar olduğunu görebiliyorum. Değişik hayvanlar. Bunun yanında bazı kafeslerde insanlar da var. Esirler var. Gözümün önünde böyle bir kötülüğün vuku bulmasını izlemeyeceğim. Burada karar verme sürecinde değilim, olmamalıyım. Karar verdim bile. Onları kurtarmalıyım. Tek başımayım ve en azından süreci yavaşlatabilirim. Destek olsa da olmasa da gidiyorum. Bir şekilde shinobi olduğumu gizlersem, daha çok seçeneğim olacaktır. Hayvanları veya insanlardan bir kaçını serbest bırakabilirsem daha çok şansım da olacak. Şu an kendime güvenim oldukça yerinde. Öyle kalmasını sağlayacağım. Harekete geçiyorum.

Cübbemin üzerinde gereksiz ayrıntı gösterecek her şeyi bıraktım. Ekipman çantamı belimden sökerek indirdim. Olabildiğince inandırıcı olmalıydım. Alınbandımı boş ceplerimden birine attım ve yüzüme biraz toprak sürdüm. Yoldan geldiğim için biraz yorgun gözüküyordum fakat daha bitap ve harap gözükmemin kimliğimi gizlemek için yararlı olacağını biliyordum. Saklandığım ağaç kütüğü artık dar geliyordu aslında. Gidip onları kurtarmanın vakti gelip de geçiyordu. Elimi kütüğe attım ve derin bir nefes aldıktan sonra ayağa kalktım. Mataramda kalmış bir kaç yudum suyu da kafaya dikip kaçakçıların kampına doğru yürüdüm. Tahminimce bir üç dakikaya yanlarında olacaktım ve yanlarına ilk vardığımda hoş karşılamayacaklardı. Fakat sorun yok, atarlı giderli davranmayacak; onların mekanına giren sıradan bir vatandaş gibi davranacaktım. Yani kontrol onlardaydı. Patron onlardı. Şimdilik...

"Hoi! Niyetim rahatsızlık vermek değil! Dostunuz için biraz yemeğiniz var mı?"

Sözlerimden sonra başımın üzerindeki ellerimi biraz daha gevşetip karşımda eli mızrak tutan adama gülümsedim. Kendime hatırlatmam gerekirse, prensiplerimi; ideallerimi.. Almayayım, gerek yok. Hiç hatırlatmayayım! Böyle herifler beni zaten tiksindiriyor. Bir de bunlara gülümsemek... Ne olursa olsun ayıya dayı diyeceğim zamanlardayım.

"Kimsin? Necisin? Burası özel mülk, yaylan!" demişti somurtkan ve ciddi bir ifadeyle. Elindeki mızrağı hala bana doğrultuyordu. Tehditkar sanıyordu kendini. Bir süre daha öyle sanmasına izin vereceğim, sonrasında götüne sokacağım o elindekini. Neyse, cevabımı verip biraz daha adımlanacağım yanına doğru. Konuşmaya, "Biliyorum, biliyorum. Bir başımayım zaten, üç beş parça ekmek verirseniz karnım doyar. Hem yapılacak işiniz varsa halledebilirim." diyerek tekrardan başlamış, gözlerindeki ifadeyi biraz olsun değiştirebilmiştim. Ardından, "Temizlik falan yani. Öyle şeyler." diyerek bir adım daha yaklaşmıştım.

Zararsız gözüküyordum. Korkudan titediğimi anlıyordu. Elindeki sopayı bana doğrulttuğu sürece kral oydu. Kendini dev aynasında görmesini sağlamıştım. Bir şey söylemedi. Mızrağını yarıya kadar indirdi. Hala tetikteydi. Yürümeme izin veriyordu ve kafasıyla arkadaki kamp ateşini göstererek beni buyur ediyordu. "Beni izle, bu taraftan." demiş, sağ çaprazımdan yürümeye devam etmişti. Ben ise yaklaştığımız her adımda biraz daha etrafı inceliyordum. Kafesleri, kafeslerin içindekileri izliyordum. Aklımdaki planları bir bir sıralarken kendimi kamp ateşinde bulmuştum. Meraklı ve tedirgin bakışlarla karşılanışımdan kısa bir süre sonra bu bakışların altı iyice boşaldı. Artık sıradan bir yolcuydum onların gözünde.

Elime su ve kova tutuşturup at arabalarından birini yıkamaya yollayan adamın gözlerine bakmıştım en son. Bir yerlerden çıkarmayı denedim ama nafile. Ne de olsa haydut hayduta, it ite, köpek zaten ittir. İşte bunlar hep birbirine benzer. Keyfim gıcırdı şimdilik. Bana ne söylenirse onu yapıyordum. Kafeslerde fiziksel olarak iyi ve daha güçlü olan mahkumlar vardı. Yaklaşık 5 adam saydım. Bir o kadar da vahşi hayvan vardı. Kaplan, kurt, kartal... Sanırım başarabilirdim. Bir boşluk yakalamama bağlıydı her şey...

[Okawa Ringo]

"Hey velet! Bak lan buraya!" Balgamlı, hiddetli, bir o kadar beni korkutmaktan uzak; komediyle dolu bir sesti. Yaşlıydı diğerlerine göre konuşan şişko adam. Ağzındaki sigara ben buraya geldiğimden beri sönmemişti ve söndürmeyi de düşünmüyordu. Yarısına geldikçe yere atıyor, sonra tekrardan sarıyordu. Sararmış parmaklarıyla titrek titrek emir yağdırdı. Tekrar konuştu. Düzgün silmemi, silmezsem yemeğimden keseceğini söyledi. Sanırım buranın lideri falan sanıyor kendini. Liderin kim olduğunu zaten biliyorum. Lider benim seni şişko bunak. Gece öyle bir çökeceğim ki başınıza, şu ana kadar gördüğünüz kabuslara şükredeceksiniz.

Daha demin elime kovayı tutuşturan herif ters ter bakıyor. Şimdi yanında ondan daha uzun boylu bi adam var. Onunla bir şeyler konuşuyorlar. Böyle şeylere aldığım eğitim gereği dikkat eden gözümden kaçırmayan biriyim ve nedense bu aptalca gereksiz ayrıntı beni inanılmaz sinir ediyor. Dokunuyor ve rahatsız ediyor. Adamı bir yerlerden tanıyor olma ihtimalim üzerinde durmayı çoktan bıraktım. Bu ayrıntılar tamamen benim odağımı vermemi engelleyecek. Akşama kadar beklemeli, bazı esirlerin kafeslerini açmalı ve planımı gerçekleştirmeliyim. Geriye sadece beklemek kalıyor... Lanet araba, seni yıkamak aklıma gelecek en son şeydi heralde. İşimi bitirdiğime göre, kovayı bir kenara alarak yemeğimi yemeye gidebilirim. Gidebilirim de, ateşin etrafında bir hareketlilik var gibi.

İçgüdülerim beni haksız çıkarsın, bir kere sadece!

Normalde oturup yemeğini yemesi gerekenler hararetli bir tartışma içindelerdi. Nedense ben yanlarına yaklaştığım an konuşmayı bırakarak etrafa dağıldılar. Sanırım duymamı istemedikleri bir şeydi. Bir sıkıntı olduğuna yemin edebilirim ancak kendime bunu kanıtlayamam. Neyse, önümdeki tepside ızgara edilmiş balık ve salata vardı. En azından biraz karnımı doyurup böyle bekleyebilirdim geceyi.

Yemeğimi yerken biraz fazla kaptırdım yine kendimi. Ağzımdaki lokmanın ağzımda artık büyümeye başlaması, durumun ver seslerin geç farkına varmamla vuku buldu her şey. Huzursuz homurdanmaların sayısı artmıştı. Ben ise elimde kemirdiğim balıktan gözümü bir an olsun ayırmıyordum. Sesleri dinliyordum.

"Vay piç."
Homurdanmalar, homurdanmalar...
"Götünü elek edeceğiz şimdi!"
Silah hışırtıları..
"Bizi kandırmaya kalkar ha?"
Adım sesleri.. Yaklaşan adım sesleri!

Kimden bahsettikleri belli. Konu ben olduğumda, olayın merkez olduğunda göğsümü kabartmadan edemiyorum. Adım sesleri sıklaşıyorken güneş de batmaya başlamıştı. Planım altüst olmuştu. Nasıl? Cevap belli. Kafamın yanından geçen ve bana savaş ıslığını çalıp uyaran shuriken sayesinde bunu öğrenmiş oldum. Yanlarında bir shinobi vardı. Kafamı kaldırdığım gibi göz göze gelmiştim aslında onunla. Lanet olsun, ilk bakışta tanıyamama çok kızdım o an. Ishigakure'nin göt deliğinden sıçıp da sifonu çekmediği artıklardan sadece biri. İhanet edenler kulübünden olduğunu şimdi anlıyordum. Bingo kitabının en altlarında bir yerlerde unutulmuş isimlerden sadece biri. Fakat bana farketmez. Bu hayaletin ağzına sıçacağım şimdi.

Oturduğum yerden doğrulduğum gibi sağ elimde iki, sol elimde iki olmak üzere shurikenleri çıkardım. Sağlı sollu falsolu biçimde önüme fırlatmadan önce derince bir nefes alıp onları güzelce fuuton chakrasıyla doldurdum. Chakramı kontrol etmek adına biraz odaklandıktan sonra shurikenlere doğru üfledim. Kılıçlarını ve mızraklarını çekmiş adamlara doğru ikişerli bir şekilde salladım shurikenlerimi. Havayı yarıp geçerken çıkardıkları ses kulağımı doldurmaya başlamıştı. Birazdan da shurikenlerimin adamlara saplanırken onların çıkardığı acı seslerini duyacaktım. Ondan önce karşımdaki shinobi bozuntusuna ulaşmalıydım. Çektiğim bir kunai ile tüm çevikliğimi kullanarak atıldım. Çıkardığı kılıç ile beni savuştururken oldukça güçlü bir darbe yemiştim dizinden. Alelade bir dövüşçü de değildi. Beni sendeletmeyi başarmıştı, ancak diğerleri onun kadar şanslı olmayacaktı. Sağlı sollu gelen iki hayduta da saldıracak mesafeyi bulmaya çalışıyordum. Karşımdaki ibne sürekli kılıç sallaya sallaya yaklaşsa da bir şekilde kafamı eğerek, geriye çıkarak yada kunaimle karşılık vererek savuşturuyordum.

Ucuz kahramanlığım bana pahalıya patlamaya başlıyordu.

Sayıları fazlaydı, bunlara karşılık bir de shinobi vardı. Hakkını yemeden konuşacaksam, kılıcı nasıl kullanacağını biliyordu. Diğerlerini hallede hallede dört kişi bırakmıştım. Fakat kılıçlı ibne bana nefes alacak zaman tanımıyordu. Yine savurmaya başladı. Üzerime üzerime geliyor, ben diğerlerini indirmeye çalıştıkça omzumdan, bacağımdan ve sırtımdan yaralar almaya devam ediyordum. Sağımdaki herifin gözüne kunaimi soktuğumda ise hiç beklemediğim şekilde shunshin olduğunu tahmin ettiğim bir teknikle yanımda bitti. Bu basit hareketi dahi görememem sanırım yorgunluğum yüzündendi. Birazdan sağlam bir darbe yiyecektim ve bundan kaçışım yoktu. Yapacağım bir şey olmalı olmalı... Derken gözünü oyduğum adamın acı çığlıkları arasında parlayan bir metal ses işittim. Anahtarlar!

Kaçak shinobi, yanımda bitip tekmesini suratıma geçirmeden önce elime alabilmiştim o güzelim anahtarları. Tek yapmam gereken o sert tekmenin beni hedeflediğim kafeslerden birinin yanına atabilmesi için doğru konumlanmamdı. Azıcık sağa kaydım, bekledim... Çenemde hissettiğim o hissizlik.. Kesinlikle bir şeyleri kırmıştı! Gözlerimi tekrardan açtığımda ilk kontrol ettiğim şey o anahtarlığa hala sahip olup olmadığımdı. Diğer şey ise, kafamı kaldırdığımda yanıbaşımdaki kafeste duran garip kuştu. Kuş, hayır.. Kuş olmak için fazla asil. Bir kartal... Tek yapmam gereken onu bu esaretten kurtarmak, sonrasında ise gerçekten bir işe yaramış olacağım...

Evet, tek yapmam gereken, lanet olası anahtarı deliğe sokmak...

"Özgürlüğün tadını çıkar, benim yerime de!"

[Okawa Ringo]

"Öldüm dimi?" Sayıkladığımı farkettim son 5 dakikadır. Karşımda dikilen, yüzünü bana bir an bile dönmeyen kuşu gördüm. O neden burada ki? Az önce yığıldığım yerde de değilim. İlginç. Sanırım ikimizde öldük ve cehenneme, yok cennete belki de ikisinden de uzak bir yere; cehennete geldik!

"Sayıklayıp durma insan, yaşıyorsun işte!" Ne diyor? Konuştu mu o? Tahminlerimin ötesinde, bir şeylerin kafama dank etmesi biraz sürmüştü. Tahmin edemedim çünkü boğuşmakla meşguldüm. Beni kurtarmıştı, önemli olan o. Yaralarım acıtıyordu. Fakat şimdilik sorun değildi. Cebimden shinobi hapını çıkarıp ağzıma atarken biraz olduğum yerden doğruldum. Şaşkındım ve bu yüz ifadem gizlenebilecek türden değildi. Shinobi bir kartal tarafından kurtarılmak, garip geliyordu sadece. Ona ne cevap verebileceğimi bilmiyordum. Aksi ve huysuzdu. "Demek böyle..." diyebildim içimden. Teşekkür etmek tek yol gibi. En iyisi olacak sanki.

"Teşekkür ederim, ismin.."

"Gin. Benim adım Gin." demiş ve keskin gözlerini bana çevirmişti. Her daim böyle miydi emin değilim ancak vahşi bir hayvandan azı beklenemezdi. Sırf zeki ve konuşabiliyor diye ona güvenemezdim. Temkinliydim. Açıkcası daha önce efsanevi ve zeki bir yaratıkla konuşmamıştım, bu şekilde.

"İnsan. Neden kurtarmaya çalıştın beni?" demişti. Garip bir şaşkınlıkla karşıladım sorusunu. Aslında orada, kafeste gördüğüm herkesi kurtarmaya çalıştım. Bu benim görevim çünkü. Hem shinobi olarak, hem de esaretin ne olduğunu bilen Ringo olarak.. Ona ne diyeceğimi bu yüzden bilemedim sanırım. İnsanları sevmediği ve şu an onu kurtarmaya çalışmamı garipsediğini biliyordum. "Kimse esareti haketmez. Mal gibi alınıp satılmayı da." demiş, ses tonumu artık rayına oturtmuştum. Karşısında ezilip bükülüp mahcup olmamalıydım. Sonuçta sadece bir kuştu. Fakat, şu an hayatımı borçlu olduğum bir kuştu.

"Neyse ne. Sonuçta buradasın. Bir daha boyundan büyük işlere kalkma böyle." Dedikten sonra kanatlarını açtı. Oldukça büyük bir kartaldı. Cinsi hakkında fikrim yoktu fakat, görüntüsü şimdiden asilliğiyle zihnime kazınmıştı. Gidicek gibi bir hali vardı. Son kez kafasını çevireceğini hissettim. Ya da, öyle bir yanılgı işte.

Mahcupluk yaşıyordum, fakat bir yandan da mutluydum. En azından yardımım dokunmuştu. Bir iki kelime daha edince, garip bir sohbete bürünmüş bulduk ikimizde. Kamptaki diğer insanların ve hayvanlarında serbest kaldığını söyledi. Bu sevindirici bir haberdi. En azından raporumu verdikten sonra yiyeceğim azarın hafifleyeceğini bilmek biraz yüzümü gülümsetmişti. O ise aksi ve huysuz durmaya devam ediyordu. Ona seslendiğimde ilk zamanlardaki gibi beni terslemeyi ise bırakmıştı. Artık sorduklarıma daha sakin ve usturuplu şekilde cevap veriyordu. İnsanlara güvenmeyişini anlayabiliyordum. Ben de uzun süre insanlara güvenemedim. Beni de kafese kapatmışlardı. Onu da kapattılar. Güven konusu hep muğlak kalacak bir konu. Önemli olan hissettiklerimizdi.