[Hitsujikai Waru] İlk Filiz

[GM - Naruto]

Çalışanın elinden aldığın bezle ve kurduğun cümlelerle sanki yeni bir hayat bahşettiğin genç çalışan, sana herhangi bir şey söyleyemeden merdivenin hemen yanında duran masaya geçiyorsun. İstediğin şekilde oturmanın ardından ise, mekandaki insanları gözlemlemeye başlıyorsun.

Mekanda bulunan insanların tümünün bilindik tüccar kavramına uyduğu ilk izlenimin oluyor. Kadın veya erkek fark etmeksizin, hepsinde de garip bir güven duygusu, ancak bunun yanında her an bir üçkağıdın dönebileceği ihtimali yayılıyor buram buram. Hal böyle olunca da, buradaki insanlar hem güvenebileceğin hem de selam bile vermeyeceğin tipler kategorisinde yerini alıyor. Dolayısıyla, buradaki tiplerin senin işine yarar insanlar olmadığını bir kez daha anlıyorsun. Neticede, böyle tiplerden bilgi almanın ciddi maddi külfetleri veya en azından ciddi beden işleri gerektirdiğini bilebilecek tecrübeye sahipsin.

Sen masanda oturup puslu gözlerinle insanlara bakmaya devam ederken, masana gelen bir şişe sake ile irkiliyorsun. İki sake bardağı şişeye eşlik ederken genç çalışanın “Müessesemizden.” demesiyle birazdan masana geleceğini anlıyorsun. Kısa bir süre sonra mekandaki kalabalıktan bazıları yukarı kata odalarına çıkarken bazıları da dışarıya çıkıyor. Mekan boşaldığında ise, mutfaktan senin konuştuğun genç adam ve gri saçlarıyla genç adamı andıran orta yaşlarının sonunda bir adam çıkıyor. Aralarındaki akraba ilişkisini anlamamak için kör olunması gerekirken, genç adam seni işaret ettikten sonra yanındaki orta yaşın sonlarındaki adam hafif tebessümle merdivenden çıkarak görüş açından çıkıyor. Genç adam masana otururken “Sahi ya tanışmadık... Benim adım Kida Kinzo.” diyor güleç bir şekilde. Hemen ardından ise boş sake bardaklarını doldurmaya başlıyor.

[Hitsujikai Waru]

Sahi, sanırım güvensizliğimi aştığımda daha rahat gözlemler oldum insanları. Özellikle de adının sonradan Kinzo olduğunu öğreneceğim gencin samimiyetini. Dışarıda dört yada beş konak olmalıydı bunun gibi, en yakın kalabalık yerleşim alanı gördüğüm yol üstü mekanları sayarsam en az bir gün uzaklıkta olmalıydı yayan olarak. Gece karanlığı çöktüğünde, dışarısı bir hayli sessizleşmişti ve ben oturmaya devam ettikçe içerinin gürültüsü de yavaş yavaş uykusuna çekiliyordu. Hem insanları tanıyorsam, zaten yolculuğa yabancılarla tanışıp sohbet etmek için çıkmıyorlardı. Tanıdıklarla dolu insanların arasından, tanımadığı insanların arasına gittikleri yollardı ticaret yolları sonuçta; çoğu kişi şimdiden eve dönüş yolunu düşünüyor olmalıydı. Eve döneceksen, yan masadaki adamla sohbet etmenin ne manası vardı?

Kinzo için hayat baya sıkıcı olmalıydı kısacası. Bu yüzden bana samimiyeti anlaşılır durumdaydı. Gördüğüm gençlerin arasında büyük ihtimalle patron emrinde, baba ricasında olmayan bir tek ben vardım. Onun gözünde, onun gibi yalnız kalmış tek kişi Hitsujikai Waru'ydu belki de. Güvenmek için kendimi zorluyor da olabilirdim, belki masaya gelen şirketten sake'nin sadece arkadaşlık için olduğunu ummak istiyordum. Kendime olan güvenim çoktan yerine gelmişti sonuçta, insanlara bir şans vermekten bana ne zarar gelebilirdi ki?

Akrabaların fiziksel benzerliklerini daha önce aklımdan geçirmemiştim sanırım. Anneme pek benzemiyordum, hatta ikimizde ortak olan tek şey saç ve göz rengimizdi. Annem hep babama benzediğimi söylerdi, ama elimde karşılaştırmayı yapacak kadar yeterli gözlem yoktu elbette. Baba ve oğul arasındaki benzerliği fark etmek için fazla gözleme de gerek yok gibiydi. Saçlarımı siyah ve kısa hayal ettim gözlerimi kapatıp bir süre, yüzümü biraz daha erkeksi bir şekle soktum ve boyumu bir hayli uzattım. Babalar uzun olurdu öyle değil mi? Babam böyle görünüyorsa, kesinlikle yakışıklıydı. Genelde kendimi korkutup paronayak etmeme rağmen bu sefer de kendi kendime gülümsemiştim.

"Yumasaki Waru." diye cevap verdim samimi bir şekilde gence. Sonra yüzüm düşerken devam edecektim; "Alkol kullanmak için yeteri kadar yaşlı değilim dostum, kusura bakma. Annem kızar.". Daha önce alkole bulaşmamıştım, şimdi de bulaşmama sebebim etrafıma ördüğüm güvensizlik kabuğum değildi. Annem on sekiz yaşıma girene kadar içmeyeceğime kendi üzerine yemin ettirmişti. "Tabi annen burada değil, rahatına bak diyebilirsin. Ben de karşılığında ana kuzuluğuma saygı duymanı isteyeceğim." diyerek gülecektim. Anne demişken, "Anne demişken," elimi çanta gibi pantolon ceplerinden birine götürüp küçük plastik bir kap çıkarıverdim masaya. Müzik kasetini kutusundan çıkarırken, "Bunu takabileceğimiz bir şeyler var mı?"

Sohbet başlatmakta kötüydüm. Kaçak bir şinobi olduğumu duysa Kinzo çok eğlenceli ve heyecanlı bir hayatım olduğunu düşünebilirdi belki. Ama ben bir kaç dakika önce onun hayatının sıkıcılığını düşündüğümde bile benim son altı ayım daha da sıkıcı ve olaysız geçmişti. Konuşabileceğim tek konu şu hırsız kızdı ve bir sivil için pek iç açıcı bir sohbet olmazdı bu. "Hey, girişken olan sensin. Konu açmakta berbatım, ama devamını iyi getiririm merak etme."

[GM - Naruto]

Sake konusundaki olumsuz tavrın Kinzo’nun yüzünde ufak bir asılmaya neden olsa da, bu duruma çok da takılmadan kendi bardağını dolduruyor ve senin hayali sake bardağın ile havada tokuşturduktan sonra bir yudum alıyor. Senin çıkardığın kasede meraklı bir şekilde baktıktan sonra ise kafasını olumsuz bir şekilde iki yana sallayarak sessizliğin size derttaş olacağını belirtiyor. Sohbet bu noktada senin sessizliğin ve üzerinden atmaya başladığın çekingenliğin ile tıkanma noktasına gelirken, pası Kinzo’ya atmanla üzerinden bir yükün kalktığını hissediyorsun. Kinzo ise söylediğin cümlelere karşılık hafif bir tebessümle sakesini bitirirken, bir bardak daha doldurduktan sonra “Haklısın…” demekle yetiniyor.

Kinzo sakesinden bir bardak daha aldıktan sonra sana kaçak bir bakış atıyor ve “Ne düşündüğümü biliyorsun değil mi? Bütün bu laflama çabaları, sakeler, nazik davranışlar…” diyerek konuya giriyor. Sakeden bir yudum daha alırken, Kinzo’nun aslında kendine özgüven depoladığını ve söylemek istediklerini çekinmeden ortaya saçmaya çalıştığını anlıyorsun. Cümlesinin sonunu tamamlamak için çok da aceleci olmayan Kinzo sana bir bakış daha attıktan sonra “Buraya senin gibi birinin en son ne zaman geldiğini hatırlamıyorum. Daha doğrusu, senin kalibrende birinin diyelim… Bu yüzden lafı çok uzatmayacağım.” diyor. Elindeki sake bardağını tamamen kafasına diktikten sonra Kinzo bu bardağı yavaşça masaya bırakıyor ve “Söyle bana Kusagakureli Hitsujikai Waru… Bizi soymaya mı geldin, yoksa bizden yardım istemeye mi?” diyerek sohbetin başlangıcında gönderdiğin pas olarak attığın topu sana geri gönderiyor.

[Hitsujikai Waru]

Müziksizlik, özellikle zamanında annemin sevdiği parçalardan oluşan müziklerden yoksunluk, kendime kurduğum özgüven çerçevesini yerle bir ediyordu takılan her kelimemde. Konağın, gecenin çöküşüyle yerle bir olan neşeli gürültüsü yerini uzun sessiz aralar veren iki insana bırakmışken düşündüğümün tersine, Kinzo'yu okumakta daha da zorlanıyordum. Sohbetin kontrolü elimde değilken yapabileceğim tek şey istemsizce kaçış yolları aramak ve göz teması kurmaktan çekinmek olmaya başlamıştı. Kasetin ilk parçasını kendi içimde mırıldanırken buldum kendimi bir anda, Kinzo ne düşündüğü hakkında sorular sorarken benim aklımdaki tek soru aylardır dinlemediğim bir şarkıyı nasıl hatırladığım olmuştu.

Yine de dikkatimi kazanmasını engellememişti benim bu anlık yokluğum. Benim kaybolan sahte özgüvenimle beraber, genç adam cümlelerini daha cesur tonlarla söylemeye başlamış ve bu bana sanki benim dışarı sızan özgüvenimi soluyormuş gibi gelmeye başlamıştı. Cümlelerin arasındaki sessizlik bile dikkatimi dağıtmıyordu artık, ne bir şeye yelteniyordum, ne de gözlerimi Kinzo'nun yüzünden ayırıyordum. Sohbetin kontrolünü kendi rızamla vermiş olsam da odanın kontrolü artık Kinzo'nun elindeydi ve ben, eğitimli bir katil hareket edecek durumda değildim.

Ancak Kinzo cümlesini bitirdiğinde, başka bir şey fark etmiştim. Gün boyunca korktuğum kişi de benden korkuyordu. Söylediği gibi bütün bu sake, cümleleri arasında duraksaması ve daha nicesi sadece potansiyel bir tehlike olduğumu düşündüğü içindi. Çünkü ben eğitimli bir katildim kendime sürekli tekrar ettiğim gibi, o ise hancı bir genç. Ya da bütün bu naziklik ve sohbet, birilerine benim burada olduğumu haber verdiği içindi ve beni oyalarken tedirginliği ağzından bunları kaçırmasına sebep olmuştu. Sebep her ne olursa olsun, bir anda o odada bir kaçak olduğumu unutmuş ve bir shinobi olduğumu hatırlayıvermiştim.

Ağzımdan kaçan ilk kelimeler; "Vay amına koyayım." olmuştu şaşkın bir tavırda. "Beni nerde-" dememe kalmadan kendimi susturmayı becerebilmiştim neyse ki. Kusagakure'den bu kadar uzakta tanınıyor olmam tek bir şeye işaret ediyordu, aranıyordum. Uzun zamandır köyden uzakta olsam da, Asakura Geçidi'nde bir hancı benim adımı ve soyadımı biliyordu. Bildiğin bingo kitabında adı geçen bir kaçaktım ve bu beklenmedik bir haberdi. Yine de garip bir şekilde tekrar yerine gelen özgüvenim yıkılmamıştı.

"Sana daha önce yalan söylemedim, Kinzo." diye söze girdim sakin ses tonumla. Soğukkanlı değil, samimiydim, bir arkadaşla konuşur gibi. "Hitsujikai resmi de olsa soy adım değil, babamın lakabıymış. Sanırım o yüzden istediğim soy adını yalan olmadan sunabilirim insanlara. Yalan söylemeye şimdi başlamayacağım uzun lafın kısası." dedikten sonra ufak bir "Tedirgin olma." cümlesiyle kasetimi hızlıca cebimdeki yerine koyup üzerimdeki mantoyu çıkaracaktım. Sırtımda bir kaç kemerle bağlı olan wakizashi'min sol omzumda, kınından üstte kalan kısmını gösterip; "Yedi aydır bu düğümü hiç bir sebep için açmadım. Düşündüğün gibi azılı bir suçlu değilim. Soygun, kavga ve alkol gibi şeylere bulaşmıyorum. Dediğim gibi anneme söz verdim." diyecektim cümlenin bitişinde mantomu geri giyerek.

"Mektup göndermek ve karnımı doyurmak için uğradım buraya, ama sen hala borcumu söylemedin dostum." diye gülümseyerek konuşmaya devam ederken masadaki oturuşumu daha rahat bir hale getirecektim. "Eğer beni alıkoymaları için birilerine haber vermediysen sohbete devam edebiliriz bence, beni tam olarak nerden biliyorsun? Hakkımda neler söyleniyor?"

out: Kaçtıktan sonra edindiğim wakizashi Sword of the Stranger tarzı kına düğümlü durumda. Yani bu zamana kadar ve öngörülemeyecek ileri tarihli "silah kullanmama komplikasyonu var rp bazında.

[GM - Naruto]

Cümlelerin tek başına güven ortamı oluşturmak adına yeterli olsa da, adın cümlelerinin önünde duruyor. Bu nedenle sen her ne kadar Kinzo'ya “zararsız” olduğunu ispat etmek istercesine sözler ve hareketler içerisine girsen de, Kinzo'nun barındırdığı tedirginlik yok olmuyor. Gülümsemen bile Kinzo'nun ifadesinde bir değişiklik yaratmazken, birkaç dakika önceki hali yok oluyor Kinzo'nun. Kimliklerinizi ortaya dökmüş olmanın verdiği bu hava, senin konuyu hakkında bilgi alma noktasına getirdiğinde, Kinzo bu muhabbeti kestirip atma çabasından uzak duruyor. Sakeden yeteri cesareti almış olmalı ki, artık gözünü dahi şişeye dikmiyor.

“Borcunu ödersin, o konuda tasalanmana gerek yok.” diyerek söze giren Kinzo “Burası Asakura Geçidi'ne girmeden önce uğrayabileceğin son durak noktalarından biri. Dolayısıyla dünyanın çeşitli yerlerinden geli geçidi kullanan kişiler burada toplanır. İnsanları bilirsin... Bir kafa bir bilgi... Bunun yanında shinobiler de buraya uğrar, hatta konaklar... Bazılarının ağzı birkaç kadehten sonra epey düşer. Tabi masalara sürekli uğradığımız için en mahrem konuşmalara bile ucundan kıyısından dahil oluruz.” diyor. Aslında kabaca senin hakkındaki bilginin kaynağnı açıklamış olan Kinzo “Burada sıradan bir erkek olarak çalışmak çok da kolay değil. Bilirsin, insanlar yorgun olduğunda, kendilerini dinçleştirmek için bir obje ararlar. Ayrıca bir kadının servisi her zaman daha tatmin edicidir. Buna rağmen sahip olduğum hafıza sayesinde burada ekmek yiyebiliyorum. Yani basit bir garsondan fazlasıyım... Bunu kendimi övmek için söylemiyorum, aslında bu büyük bir çaresizlik...” diyen Kinzo, dalgın bakışlara sürüklenirken içten içe kendisini silkeliyor ve “Adın birkaç kez dolaştı shinobilerin ağzında... Bir katil olarak elbette. Kusagakure'den uzak olsak da, köyünüzden shinobiler de buralarda bulunuyor zaman zaman. Neden bu kadar uzak topraklarda dolaşıyorlar, onu benim küçük beynim almaz... Sadece bildiğim, bir katil olan Hitsujikai Waru'nun bunca zamandır sessiz sakin durmasının hayra alamet bir durum olmadığı yönündeki kanıydı.” diyerek hakkındaki konuşmaları özetliyor sana.

[Hitsujikai Waru]

"Açıkçası sessiz ve sakin durmayı planlıyorum." diye cevap verdim gülümseyerek kısa bir düşünce molasına sokmadan önce duyularımı. Kimliğimi ve benliğimi aylardır gizledikten, korkakça davranıp insanlardan kaçtıktan sonra dürüst olabilmek bana ne olduğumu hatırlatmıştı. Bir şinobi değil, hayır. Savaşçılık hiç bir zaman kanımda veya vizyonumda olmamıştı. Beş Kage'yle tanışmama sebep olan olaylar silsilesinde bile sensei'min sözünden çıkmamış ve bu sayede hiç yara almamıştım savaş yüzü görmüş olsam da. İşin komik kısmı, neredeyse etrafımdaki herkes ne kadar zor durumlardan çıkmış olurlarsa olsun heyecanlılardı önlerine gelen zafer ve şöhret ödülü karşısında. Benimse boş bakışlarım ve hissizliğim, sensei'm ve takım arkadaşlarımın çabalarına direnmiş ve ağzımı mühürlemişti sanki. Ölüm gördüğüm için olduğunu düşünmüştü insanlar, şoka girmiştim onların gözünde. Bense dışarıdan kopmuş düşünüyordum öylece, şimdi olduğu gibi tıpkı. Kimse ölmeseydi keşke, babamla tanışmak isterdim en azından.

Çocuk olduğumu hatırlamıştım.

"Basit bir insan değilsin bence." diye girdim söze. Ben aranıyor olduğumu bile bilmiyordum, en azından bu kadar uzaklarda adımın zikredildiğini işte; oysa beni bugün içinde civarlarda gören onlarca kişiden biriydi. Ancak beni sadece Kinzo tanımış ya da sadece Kinzo yüzleşme kararı almıştı."Özellikle tehlikeli olduğunu düşündüğün biriyle yalnız başına yüzleştiğini gördükten sonra... Aklıma şu an sadece birilerinin gelmesi için beni oyaladığın geliyor mesela. Ama yüzleşmenin sebebi bu değilse sende bilmediğin ve tahmin edemediğim bir motivasyon olmalı." diye devam ettikten sonra kendime kendime bir an duraksadım ve kafamın karışıklığına güldüm. "Kusura bakma ya, aylardır insanlarla doğru dürüst konuşmuyorum; seni tanımaya çalışırken sesli konuştum sadece. Ama eğer bu bir diyalogsa, sana bildiğim ve tecrübe ettiğim bir şey söyleyeyim; bütün şinobiler katildir. Sonuçta bunun için eğitiliyoruz. Ama benim cinayetim kendimi ve sonrakileri savunmak içindi, kaçışımın da en baskın sebebi annemden utanmam."

Rahat tavrım söylediklerimle yerini tekrar sakin ve soğukkanlı benliğime bırakırken gözlerimin nemlendiğini hissedebiliyordum. Olanları hatırlamak değildi sebebi, sake'nin kokusu hiç değildi. Sadece dile getirdiğim utancımı tekrar hissetmiştim işte. Bütün vücudum kan içindeyken, endişesinden ağlamaya başlayan anneme yine buna benzer soğukkanlılıkla olayları anlatmam ve sonunda bunun için ondan başka kimseye hesap vermek istemediğimi dile getirmem yetmezmiş gibi kadıncağıza bir de hayatından kısa bir süreliğine çıkacağını söyleyen ikinci Hitsujikai olacağımı söylemiştim. Utancımı, korkumu, güvensizliğimi, huzursuzluğumu saklamak için apar topar ayrıldığımda geri dönmemi düşünmem bile söz konusu değildi.

"Sana bunları rahatla diye söylüyorum. Çünkü emin ol hayatının tehlikede olduğu düşüncesinin nasıl bir şey olduğunu biliyorum. Ağzımdan kaçırdım ya işte, sen ne istiyorsun bilmiyorum. Ben sadece hayatta kalmak ve bir gün evime geri dönmek istiyorum. Eğer yerel şinobilere haber verdiysen, geldiklerinde bir çatışma bekleme bu yüzden. Ha, neden bizim han diye soracak olursan; benim gibi insanlara zarar vermeyen bir şinobiyi arıyorum hayatta kalmama yardım etmesi için, bi' de uzun süredir aç olduğum için en yakınımdaki hana girmek istemiştim. Tonkatsu da çok güzeldi bu arada, babanın eline sağlık."

[GM - Naruto]

Cümlelerinin her biri Kinzo'ya ulaştığında, genç adam sakin bir şekilde dinliyor sadece seni. Sanki her cümlene verecek bir cevabı var gibi duran Kinzo, bunun yerine yekün olarak senin konuşmanı bitirmeni ve tüm söyleyeceklerini tek bir kalemde söylemeyi yeğliyor. Sabırla ve sakince konuşma sırasının kendisine gelmesini bekleyen Kinzo, bu fırsatı yakaladığı anda, “Üç oldu.” diyor gülümseyerek. Hemen ardından kafasının alt kısmı sağ omzuna doğru kaydırırken iki kaşını da havaya kaldırıp indiriyor. Kafası eski pozisyona döndüğünde ise “Seni yakalamaları için birine haber vermedim, endişelenme. Seni oyalama derdinde falan da değilim. Sadece başıma bir şey gelirse, bunun senin tarafından yapıldığının bilinmesini söyledim, hepsi bu.” diyerek açıklamasını yapıyor. “Ayrıca...” diyerek konuşmaya devam edeceğini belli eden Kinzo “Senin tehlikeli olduğun konusunda biraz tereddütteyim. Bu senin ana kuzusu olmandan veya buradaki sohbetimizden edindiğim bir öngörü değil. Buraya gelenlerin içerisinde öyle kafası kırıklar vardı ki, ooo, esas tehlikeli olanlar onlardı. Ama gördüğün gibi, biz ve hanımız hala buradayız ve burada olmaya devam etmeyi planlıyoruz.” diyor. Sözlerinde belli olan kendine güveni gizlemeyen Kinzo, “Senin veya diğer shinobilerin katil olup olmaması konusu beni çok da ırgalamaz... O karmaşık ve gereksiz gurur barındıran sistem bana bir hayli anlamsız geliyor. Bu yüzden katilmiş, kahramanmış hiç de umrumda değil.” diyerek shinobiler hakkındaki fikirlerini de açıkça ortaya koyuyor.

Kinzo tüm söyleyecekleri sonlanmış gibi dururken, birden aklına son anda gelen bir düşüncenin ağrısıyla kafası geriye doğru giderken “Birini arıyorum demiştin, değil mi? Söylemek ister misin?” diyor. Sağ elinin işaret parmağını şakağına birkaç kez vurduktan sonra “Belki buralarda bir yerdedir.” diyor gülümseyerek.

[Hitsujikai Waru]

Sağa bakmıştım ben de yavaşça onunla beraber. Her ne kadar üzerimde uzun zamandır sahip olmadığım bir özgüven olsa da tedirginliğim yerini sadece dikkate bırakmıştı. Ona birilerini çağırdıysa savaşmayacağımı ve teslim olacağımı söylemiş olsam da bunu istemiyordum elbette, istesem çoktan köyün yolunu tutmuştum zira. Söylediklerime verdiği cevaplar sessizliği çağırmıştı sonrasında, kendimi açıklamak dışında ne konuşacağımı bilmiyordum çünkü. Ben hoş sohbet ve yalnız bir gencin arkadaşlığını beklerken bir yüzleşmeyle ve benden daha olgun birinin sözleriyle karşılaşmıştım. Kaçmadan öncesinde bile havadan sudan sohbet edemezken böyle muhabbetin ardından sessizce borcumu ödeyip çıkmak gelirken aklımdan, Kinzo tekrar ağzını açıp bana bir teklif sunmuştu.

"Ayako diye başka bir kaçak." diye cevap verdim çekinmeden. "Uzun zaman önce arananlar listesinde görmüştüm, bu çevrelerde yolcuları soyan bir kız." diye açıklamayı da ekleyecektim. Sessiz duracağım derken başka bir kaçağı aradığımı söylemek ikilem oluşturabilirdi, benim için de oluşturuyordu zira. Ancak dikkat çekmemek istesem de yol gösterecek ve hayatta kalmama yardım edecek birine muhtaçtım. "Derdim para değil tabi. Ama çok uzun süredir yalnızım ve bunun bedelini ağır ödüyorum." diye devam edecektim işaret parmağımla kafamın yanında deli jestini yaparken. "Medikal teknikler üzerinde çalışmak istiyorum ve ne olduğumu açık edebileceğim cinayet işlememiş birinden destek almayı düşündüm sadece."

[GM - Naruto]

Söylediğin cümleler Kinzo’nun yüzünde kocaman bir tebessüm yaratırken, en sonunda bir kahkaha ile Kinzo kendini tutmayı bırakıyor. Birkaç saniye süren yüksek kahkaha eşliğinde “Ayako-chan’ı arayan bir kaçak olabileceği aklımın ucundan geçmezdi!” diyerek kahkahasının nedenini açıklayan Kinzo ufak kıkırdamalara dönüşen kahkahasını tam anlamıyla bastırabilmek için birkaç saniye daha sessiz kalıyor. Yüzünde sadece bir tebessüm kaldığı anda “Gerçekten buna inanamıyorum. Ayako-chan shinobiler veya soyduğu kişilerce kiralanan avcılar tarafından aranıyordu ama bir kaçak tarafından aranması… Nereden bakarsan saçmalık!” diyor. Tebessümünün kahkahalara dönüşmemesi için büyük bir çaba harcayan Kinzo, derin derin nefes alıp verirken “Ayako-chan buralara bir müddet uğramayacak ama. Kendisine çok yağlı bir kapı buldu ve bu yüzden Ishigakure’ye giden bir kervanla beraber. Onun yokluğunu özleyeceğiz elbette ama dönüşü epey sürer gibi geliyor bana.” diyerek Ayako ile ilgili bildiklerini ortaya döküyor.

Konuşmasını bu noktada kesecek gibi durmayan Kinzo “Ayako-chan’ı aradığına eminsin değil mi? Ondan bir terapi veya hayat dersi bekleme sakın. Sonra hayal kırıklığına uğrarsın, benden söylemesi.” diyerek sana uyarıda bulunmayı da ihmal etmiyor. Bu noktadan sonra da konuşmanın geri kalanını sana bırakıyor.

[Hitsujikai Waru]

"Hasiktir." Hasiktir harbiden. Genci dinlerkenki şaşkınlığım, onun susmasınından sonra bir kaç dakikalığına devam eden bir sessizliğe yol açmıştı. Sonucuysa şaşkınlığımı ve durumumu özetleyen sessiz bir kelime oluvermişti birden. Dürüstlük, bir gıdım da olsa işe yaramış ve garip bir şekilde ortamın gerginliği hızlıca yok olmuştu. Kinzo düşündüğüm kadar basit biri olmadığını her cümlesinde bana kanıtlamış, bir de üstüne aradığım kişiyi samimi bir şekilde tanıyor gibi konuşmaya başlamıştı hakkında. "Ya- mutlu son falan istemiyoru- İşte mal gibi ağaçlıklarda yatmaktan bıktım ben d-"

Geçmeyen şaşkınlığım kendisini kekeleyen ve kesilen, sesimin sakin tonunu heyecanlı bir velet sesine dönüştüren bir canavara dönüşmüştü adeta. Bir süre konuşmaya ara verip sakinleşmeye çalışsam da başarılı olamayışımın ardından Kinzo'nun bana doldurduğu sake bardağını ağzıma dikivermiştim. Bardağı sakince masaya koyarken iki elimle güç alıp hafifçe dikelmiş ve "Kafamı siktin Kinzo ha!" diyerek içimde biriken anlamsız öfkeyi sakinleştirmiştim. Sonrasına ekşiyen bir surat ifadesiyle yerime geri çökecek ve suratıma gelen gülümsemeyi bastırmaya uğraşmayacaktım.

"Yavaş gir yahu, bu nasıl bir gıybet ortamı bu nasıl bir istihbarat. Asosyalim, insan görmedik dedikçe geriyorsun beni. Hayatta kalıp, yanında duracağım birileri diyorum hayat dersi diyorsun. Hayat dersi istemiyorum ki kardeşim ben, gidemem zaten Ishi'ye falan." derken bardağıma biraz sake koyacaktım. "Soğuk moğuk, yiyecek bir şeyler var mı?" diye mahçup bir şekilde sorduktan sonra doldurduğum sakeyi de dikecek ve ardından; "Dengemi bozdun, dengemi. Kasetçalar alın yahu şuraya. Abi bu hayat çok zor ya." diye saçmalamaya devam edecektim. Bu nasıl hayat, bu nasıl ortam, bu nasıl hancı yahu!