Sinirlenmişti. Hem de oldukça fazla. Garsonun kendisine olan tavrı, iyice deli etmişti kendini. Sinirden üstünü başını yırtası gelmişti. Pek tabii, garsonun tüm soyuna acayip farklı anlamlarda, yüzlerce küfür etmişti içinden. Daha sonra kendisini bir anda Giichi ile karşı karşıya bulmuş. Durumdan sıyrılmıştı. Açıkçası nasıl tepki vermesi gerektiğini düşünememişti. Ne demeliydi? Ya da ne yapmalıydı?
Sabah olmuştu. Yola çıkılmıştı. Hatta at arabasına çıkıp, oturmuştu. Aklında binbir düşünce vardı. Sonbahar gibiydi biraz zihni. Düşen yapraklar, esen rüzgar ve gri dünya. Bu şekilde tanımlanabilirdi içi. Farklı yerler, farklı insanlar. Bir süredir gözünün gördüğü şeyler bunlardı. Bazen garip hissederdi. Bazen de yalnız. Ama yolunun yalnızlıkla dolu olduğunu biliyordu. Bu yüzden bu tarz şeylere göğüs germeliydi. Aynı zamanda alışmalıydı. Bunlar zaruri meselelerdi. Çözümü olmayan şeyler. Tıpkı kendisine çizdiği rota gibi.
Gözleri boş durmadı. Süzdü, izledi. Yeni yerler, yeni umutlar. Peki, gerçekten kendi yolunda doğru olan şeyi mi yapıyordu? Bilmiyordu. Ama buna inanıyordu. Kararı kendisi vermişti. Verdiği kararlardan da pişmanlık duymak gibi bir saçmalığı yoktu. Saçmalıktan ziyade, öyle bir düşüncesi yoktu. İnanmak, en çok yaptığı şey buydu. Olumlu düşünmek. Bir diğer yaptığı çok şeydi. Keyfekeder olarak yapıyordu bunları. İşin aslı bu bir sorundu. Hem de büyük bir sorun.
Hayatını adadığı bir yol vardı. Bu yol için her şeyden vazgeçmeye ve her şeyi yapmaya istekliydi. Peki durum böyleyken, nedeni neydi; Bu plansız eylemler bütünün? Tesadüflere dayalı, sağlam hiçbir temele dayandırılmamış bir maceralar silsilesi idi, şu an yaptığı şey. Su akar yolunu bulur, derler. Biraz da öyle düşünüyordu. Ama yanıldığı bir konu vardı. Bir nehrin akışı, tabiatın doğal yasalarına tabiydi. Tüm kurallara uyardı. İsyan etmezdi. Yapabileceği şeyler belliydi, potansiyeli belliydi. Ama kendisinin yürüdüğü yol, öyle değildi. Doğal yasalara karşı geliyordu.
Varoluşun üzerine çıkmaya çalışıyordu. Bu şekilde dünyayla iç içe geçmişken bunu yapması imkânsızdı. Çünkü bir sistem vardı. İstese de istemese de bu sisteme dahil oluyordu. Akışı takip ediyor, diğer herkes gibi ilerliyordu. Fakat bu devran dönmeliydi. O gün gelmeliydi. Başkaldırısını göstermeli ve artık sistem içindeki bir varlık olmamalıydı. Ekosistem içinde bulunmamalıydı. Eğer bir ekosistem içinde olacaksa da, bu kendi kurduğu veya kuracağı bir şey olmalıydı. Doğal düzenin üzerinde olmalı ve klasik yolu izlememeliydi.
Kısacası yapması gereken şeylerden ilki; ortodoks yolu izlemekten vazgeçmek olmalıydı. İkincisi ise, heterodoks yolu seçmek olmalıydı! Dogmalara bağlı olmayan, kuralları takmayan bam başka bir yol. Kendisinin olmaya çalıştığı şey gibi olmalıydı yolu da. Madem pişmanlık yoktu, madem hiçbir sınır yoktu. Neden hâlâ normal yolları izlemeliydi? Niye yoldan çevrilen her insanın yapacağı haraketleri yapmalıydı? Niye? Neden? Aklında bir sürü soru vardı. Kendi kafasında oluşturduğu bu sorulara bir cevabı da vardı.
Basit ve de net! Bunu yapmak zorunda değildi. Tecrübeli değildi çünkü. Ya da tüm bunları fark edecek zamanı elde edememişti. Belki de bunları hiç düşünmemişti bile. Fakat şimdi bir cevabı vardı. Tüm bu şeyleri de düşünmüştü. Yine de hâlâ çözüm eksikti. Ya da yeterli değildi. İzlemesi gereken yol. Hâlâ bilmiyordu. Daha kestirme yol olduğunu biliyordu. Aslında bu tam tanımı karşılamamıştı. Kendisi için doğru olan yolun varlığını biliyordu. Yolu da biliyordu. Ama bilmediği şey; bu yolda nasıl yürümesi gerektiğiydi.
Belki de en başından beri bu yolun varlığını biliyordu. Hatta görüyordu. Ama yapamadığı şey, üzerinden nasıl geçmesi gerektiğinin cevabına ulaşmaktı. Bu yüzden, bu sorunu zihninin arkasına doğru atıyordu. Bu yüzden, bu sorudan kaçıyordu. Eğer bunu bilseydi, tereddütsüz oraya yürür müydü, içinden kesinlikle evet derdi. Fakat hakikat bu muydu? Tüm soruların veyahutta sorunların cevabını ve çözümünü biliyor da olabilirdi pekala. Ama bunlardan da kaçıyor olabilirdi belki. Açıkçası zihni karma karışıktı. Hâlâ kararsız olduğunun farkında vardı.
Kafasında yangın gibi yayılan bir ihtimal belirdi. Bir düşünce. Bu düşüncenin varlığının ihtimalini hayal ettikçe, zihni ve vücudu yeis içinde kaldı. Kendisinden tiksindi. Bildiği kişi olmadığını düşündü. Kendini yanlış tanıdığını düşündü. Bunca zaman, bu kadar yıl... Kendisini iradeli ve hiçbir şeyden çekinmeyen biri olarak görüyordu. Her şeyi yapabilecek, her şeyden vazgeçebilecek. Sürekli ve sürekli aynı kelimeler kafasının içinde dolaştı, durdu. Ne yapıyorum ben..? Aklından geçirdi.
Nefesini ayarlamaya çalışırken, içindeki fırtına daha da şiddetlendi. Elleri istemsizce kafasına gitti. Saçlarının arasına karıştı. Şu an yaptığı şeyin, garip olup olmadığına bakmadı. Düşünmedi bile. Çünkü kafasının içinde, her hücresini dolduran ve vücudunu acı içinde bırakan bir durum vardı. Bu durumu düşündükçe, kendisinin varlığının önemsizleştiğini hissetti. Tıpkı diğer insanlar gibi. Aklına masaj yapmaya çalışırken öldürdüğü yaşlı herif geldi. Adı neydi? Hatırlamaya çalıştı. Yasuchi ismiyle seslenmişti o adama. Ama ne yaptıysa, kafasında belirmedi ismi. Önemsiz insan.
Önemsiz insan. Bunu kafasında tekrar tekrar dolaştırdı. Ben de önemsiz bir insanım. Düşündüğü şey buydu. O adam gibi olduğunu hissetti. Herkes gibi olduğunu hissetti. Prangalara bağlı olduğunu hissetti. Sadece bedenini değil, ruhunu da yakalayan prangalar gibi. İçten içe her yeri zincirlenmişti. Potansiyeli yoktu. Gücü yoktu. Peki iradesi var mıydı? Bu soru, zihnini meşgul etti. Bağırmak istedi. Neyi vardı ki? Hiçbir şey! Hiçbir şey! Hiçbir şey! Sıfır! Bir kıvılcımdan ibaretti. Bir saniye bile varlığını sürdüremeyecek.
Her yeri boştu. Yakacak hiçbir şeyi yoktu. Diğer herkes gibi. Asla alev olamayacaktı. Niye!? Öfkelendi. Alev olmalıydı. Işığı da, ısısı da her şeyden ve herkesten kuvvetli olmalıydı. Fakat biliyordu, bu şekilde olmazdı. Olmayacaktı da. Hiçbir şeyden vazgeçmemişti. Hiçbir şeyi feda etmemişti. Sürekli kendi kendine tüm bunları yapabileceğini söylüyordu. Ne kadar doğruydu? Ne kadarı yanlıştı? Cevabı biliyordu. Şu ana kadar yaptığı eylemlerin bütünü, sözlerini yalanlıyordu. Tek bir tane doğru şey göstermek imkânsızdı. Kaçak hayatı, beklentileri; boş... Koca bir boşluktu şu ana kadar.
Kendini bırakmıştı. Denizin orta yerine. Gelen dalgalar bir ileri itiyordu, bir geri çekiyordu. İlerlememişti, geri de girmemişti. İşin aslı hiçbir şey yapmamıştı. Dalga nereye gittiyse, kendisi de oraya gitmişti. Kollarını sallamayı bile denememişti. Hiçbir şey denememişti. Sadece dalgaya bırakmıştı kendisini. İçten içe de bu şekilde ilerlediğine inanmıştı. Kendini inandırmıştı. Bilinci bunun doğru olmadığını, pek tabi biliyordu. Ama zihninin derinliklerine saklamıştı bu gerçeği. Şu zamana kadar yaptığı her şey gibi.
Korkuyordu. Gerçek mânâda korkuyordu. Yanlış eylemlerinin cezasını çekmekten korkuyordu. Bir başkası tarafından cezalandırılmaktan korkuyordu. Hem de bu korkuyu, iliklerine kadar yaşıyordu. Öyle ki, eylemlerini yaparken, yaptığı şeyin gerçekten izlediği yolda doğru bir şeyler olduğuna kendisini inandırıyordu. İçten içe biliyordu, attığı adım, sistemin içinde bulunan adımdı. Belki hedefine yaklaşabilirdi. Bir kazanç elde edebilirdi. Ama bu sistemin içinde olurdu. Hâlâ herkes gibi olurdu. Sistemde bulunan binlercesi ya da milyonlarcası gibi.
Cesareti de yoktu. Sistemden çıkmak için yoktu. Baş kaldırmak için yoktu. İlerlemek için yoktu. Ortada bir karar yoktu ki, pişman olsun. Yaşadığı en büyük sıkıntı bile cebinde eksik olan birkaç kuruştan ibaretti sadece. Bir yıldız, her zaman bir yıldızdır. Doğumunda da, ölümünde de. Değişmezdir. Fakat durumun istimarası yapıldığında, elde edilen sonuç; kendisinin sistem içindeki herhangi biri olmasıydı. Şu an bu düşünce zincirinin bu kafar uzaması bile kararsızlığının bir göstergesinden başka bir şey değildi. Adım atmaktan korkuyor olmasından başka bir şey değildi.
Artık kendisini sandığı kişi olmak istiyordu. Herhangi bir şeyden korkmak istemiyordu. Cesaretli olmak, güçlü olmak ve kudretli olmak. İstediği şeyler bunlardı. Ama hepsi bir sıraya tâbi idi. Önce korkmamalıydı. Sonra gerçekten her şeyi yapabilecek kadar cesur olmalıydı. Sistemden çıkmalıydı. Herkes gibi olmamalıydı. Bir kıvılcım değil! Sonsuz bir alev olmalıydı! Yıldızlar kadar parlak, yıldızlar kadar sıcak. Ondan sonra zaten güç ve kudret olabildiğince hızlı bir şekilde kendisini bulacaktı. Bulduğu cevap buydu. Bunun da doğru olduğunu biliyordu. Doğru olduğuna inandı. Uzun zamandır, inandığı en gerçek şey buydu.
Gerçeklerin ve yanlışların zihnini doldurduğu ve birbirine karıştığı şu anda, kafasının içindeki düğüm sonunda yavaş yavaş çözülmeye başlamıştı. Neyin yanlış ya da neyin doğru olduğunu artık kavrayabiliyordu. Düşünceleri, önceki gibi değildi. Daha net ve doğruydu. Kaçmak istediği şeyler artık gün yüzüne çıkıyordu. Artık daha fazla kaçmak yoktu çünkü. Korkmuyordu, korkularının üstüne gidiyordu. Bir kez daha zirveye çıkacağına inanıyordu. Ama bu sefer çıktığı zirve, en üst nokta olacaktı. Daha önce hiç çıkamadığı yer.
Belki çıkmış gibi düşünüyordu eskiden o zirveye. Stabil ve kararlı olduğunu. Ama her şeyin şimdi bir ilüzyon olduğundan emindi artık. Hayaldi; bilinendi ve bilinmeyendi aynı zamanda. Her şey birbirine girmişti. Keskin bir kılıçtı. Ama o da bir hayaldi. Hiçbir zaman keskin bir kılıç değildi. Kendisine şimdi baktığı zaman, her tarafı çürükler ile kaplı, kör bir bıçaktı sadece. Ama bu demek değildi, o bıçak hiçbir zaman keskin olmayacaktı. Yavaş yavaş bileyecekti kendisini. Her bileyişinde biraz daha iyi olacaktı, biraz daha keskin. En sonunda her şeyi kesebilecekti.
Şu ana kadar vardığı her yargıdan son derece emindi. Artık eylemleri, bu yargı üzerinden baz alınarak sürdürülecekti. Pişmanlık yok! Defalarca tekrar ettiği bu cümleyi, kafasından bir kez daha geçirdi. Şimdi yapacağı şey için; aynı durum içinde birçok kişi olsaydı, yoluna bu şekilde devam ederdi. Kimse onun gibi bir şey yapmazdı. Aklından dahi geçirmezdi. Ama o, aklından geçen şeyi yapacaktı. Bu konuda kararlıydı. Çünkü o Ryouta idi. Yerin üstünde, göğün altında; bir numara olacak kişiydi. Bu yüzden de onun yaptığı şeyler, sistem içinde bulunan diğer hiç kimsenin yapmayacağı şeylerdi.
Güç konusunda takıntılıydı. Şimdi yapacağı şey, belki aptalcaydı. Ama şu bir gerçekti ki, kendisine göre bu; onu güçlendirecek bir şeydi. Korkularını yenmek ve cesaretini kanıtlamak. Gerçekten olması gerektiği kişi olmak. Çabalayacağı, eylemini yürüteceği şey buydu. Ne kadar saçma ya da aptalca olacağı önemli değildi. Bunu yapacaktı. Vücudu içinde bulunan her hücre bunu istiyordu. Ruhunun en derin yerinden gelen bir istekti bu. Et ve kemiğin birleşimi gibi, ayrılmaz bir şeydi. Ryouta ve güç isteği. Ve bu konuda yapacağı şeyler ise; sınır tanımazdı. Konu bu oldu mu, pek rasyonel düşünmezdi çünkü. Mantık değil, istek söz konusu olurdu.
Şimdi artık eyleme geçme zamanıydı! Ayatsuito jutsusunu kullanıp, çantasından sinsice misina çıkaracaktı. Bu misina, yerden Ukon'un boğazına giderken; sol eliyle daha önceden kavradığı kunaiyi, Giichi'nin boğazına saplayacaktı. Bu şekilde onu öldürmeyi planlarken, kunai Giichi'nin boğazına girdiği anda misina Ukon'un boğazına sıkıca sarılmış olacaktı. Hiç beklemeden yapacağı bir diğer hamleyse, Ryuka no Jutsuyu kullanmak olacaktı. Hedef tabii ki de, misina ile boynu bağlanmış Ukon olacaktı. İkisini de bu şekilde öldürmeye çalışacaktı.
Ölümlerini olabildiğince sessiz ve hızlı bir şekilde yapacaktı. Yapmaya çalışacaktı. Tabii bu hamle zinciri, ıssızlığın ortasında olduğu zaman, üç kişi ve güneşin arasında olacaktı. Geriye kalan tek şahit, güneş olacaktı. Bu şekilde planlıyordu. Kısa, net ve öz. Tüm bunları yapmak istemesinin sebebi; çok basitti! O sebepse, elbette ki güçlenmek olacaktı. Bu kadar çaba ve emek sarf ettikten sonra, araçlarına girmek bir meseleydi. Ama bu feda edilebilirdi. Çünkü kendisinin düşündüğü şey bam başkaydı. Bu daha farklı bir güçlenmek çeşidiydi.
Artık daha korkusuzdu. Daha cesaretliydi. Bu onun açgözlülüğüydü. Sonuçları düşünmeksizin, güç yolunda kazanç için yapılmış bir atılım. Buna onun takıntısı veya komplikasyonu denebilirdi. Şu an kendini kanıtlıyordu. Her şeye ve herkese karşı, en çok da kendine karşı. Ben güçlüyüm! Ben korkusuzum! Ben cesaretliyim! Bu yüzden güçlenmek artık benim doğal hakkım! Tüm bu düşünceleri haykırıyordu, dünyaya ve evrene karşı.
Tabii ki bu hareket; mantıksızdı. Ama bu sefere mahsus bir şeydi. Kendi özünü unutmuştu. Kafası karışmış, güç yolundan saptığını hissetmişti. Kör bir bıçak olmak istememişti. Her şeyi kesebilecek bir bıçak; olmak istediği şey buydu! Artık eskisi gibi olmayacaktı. Planlarını kuracaktı. Dalgalara kendimi teslim etmeyecek, onlara karşı yüzecekti. Artık doğal düzeni takip etmeyecekti. Sistemden biri olmayacaktı. Bağımsız bir varlık olacaktı artık. Ayrıca öldürmenin getirdiği o nahoş ama aynı zamanda ilgi çekici hissi yaşayacaktı. Bunu tecrübe edecekti.
Artık kör bir bıçak olmayacaktı. Az bilenmiş bir bıçak olacaktı. Az olmasına rağmen, hâlâ bir şeyleri kesen ve öldüren bir kişi olacaktı. Tabii bu demek değildi; pervasız biri olacak, eylemleri çılgınlıkla dolup taşacaktı. Hâlâ ihtiyatlı ve tetikte olacaktı. Sadece eskisi gibi tereddüt etmeyecek, şekilden şekile girmeyecekti. Daha oturaklı ve yere sağlam basan biri olacaktı. Eğer bir yol yoksa, kendisine yol açan biri olacaktı!
