[Kotegawa Ooki & Kotegawa Chisa] Av

[Kotegawa Ooki]

Konaktan çıktıktan sonra koşar adım adamın peşine düşmüştüm ama çok geçmeden aceleye lüzum olmadığını fark etmiştim çünkü adam normal bir şekilde yürüyordu. Yürüyüşü sırasında atları geçip yolu üstündeki görevlilere yada daha doğrusu görevlilerle selamlaşmıştı. Onların gösterdiği saygıdan bu adamın buralarda bilinen biri olduğunu düşünmeye başlamıştım. Belli ki saygın biriyidi.

Çok geçmeden adamın tavırlarında bazı olağandışı şeyler olmaya başlamıştı. O an fark edildiğimi anlamıştım. Bu yüzden kasmaya gerek yoktu. Sorularımı sormuş ve cevapları beklemiştim. Oda herhangi bir sıkıntı çıkarmadan dönüp konuşmaya başlamıştı.

Adamın etkileyici bir tipi vardı. Beni fark etmesinide dikkate alırsam normal biri olmadığını anlayabiliyordum. Soruma verdiği cevap biraz hayal kırıcıydı. Kibarca bu seni ilgilendirmez demiş ve neden merak ettiğimi sormuştu. Şimdi söyleyeceklerim önemliydi çünkü kardeşimin söyledikleri ve planladıklarıyla çelişen bir şeyler söylersem işler bizim için kötü gelişebilirdi. En iyi ihtimalle yalancı, en kötü ihtimalle ise hırsız/kaçak durumuna düşerdik. Her ikiside bizim açımızdan kötüydü. Bu yüzden yapılabilecek en iyi şey olabildiğinde az konuşmaktı.

" Benim niye merak ettiğimde beni ilgilendirmez mi? " diyecektim gülümseyerek. Adamın tepkisini ölçtükten sonra " Adil olması açısından senin bir soruna karşılık benim bir sorum? Ne dersin? " dedikten sonra biraz durup cevap vermesini beklemeden " İş fırsatlarını değerlendiren bir girişimci diyebilirsin. " dedikten sonra boştaki elimle içine shuriken koyduğum cebime sokup yavaşça shurikeni ve cebimin içini dışarı çıkartıp ikisinide adama gösterip " Belirli bir alanda hatrı sayılır bir becerim ve boş bir cebim var. " dedikten sonra sırıtıp " Tekliflerede açığım. " diyecek ve cebimi düzeltip shurikeni de içine koyacaktım. Bu işi bitirdikten sonra " Sıra sende. Şişkonun derdi neydi? " diye soracaktım.

[Kotegawa Chisa]

Hiddetle bana dönen tüccar gördüğü manzara karşısında donup kalmıştı. Irkçılığa uğradığım için biraz üzülmüş olsam da adamın donup kalmasını doğal karşılamıştım. Pembe tenli, siyah gözlü bir canavarla karşılaşsam bende aynı tepkiyi verirdim... Verdiği tepkinin ardından adam pişman olmuş bir şekilde beni dinlemeye devam etti. Yavaş yavaş gözleri dolan bu adama acımadan edemiyordum. Yaşlı adamın gözleri Dünya'nın ne kadar zalim bir yer olduğunu bir kez daha anlamama neden oldu. Onu kandırmış, parasını gasp etmişlerdi. Bu adamdan fazla bir bilgi alabileceğimi veya işimize yarayabileceğini düşünmüyordum ama ona yardım etmek istiyordum. Bir Ishigakure shinobisi olarak yapmam gereken şey buydu en azından.

Tüccarla olan konuşmamızın ardından bakışlarım adamın karşısında oturan kişiye çevrildi. Gözlerini pörtletmiş bir şekilde beni dikizleyen herif tarafından taciz edildiğimi düşünüyordum. Taa ki ağzını açıp bana ne olduğunu sorana kadar. Meğersem beni taciz etmek için değil şaşırdığı için bakıyormuş. Adama tam cevabını vereceğim sıradan başka bir masadan da aynı ses gelmişti. Ardından ortamdaki bütün bakışları üzerime çekmeyi başarmıştım. Aslında tamda istediğim şey buydu, dolandırılan zavallı tüccarı daha rahat bir şekilde ikna edebilirdim.

"Beni merak mı ediyorsunuz? Fufufufufu. Ben, Hasuki Komai eski bir Kumogakure shinobisi, dört yıldır paralı asker olarak görev yapıyorum." dedikten sonra elimi tüccarın omzuna koyup devam ettim. "Gönüllü olarak yanımda bulunan bu adama yolculuğunda eşlik edeceğim." Ardından adama dönerek büyük bir gülümsemeyle "Bana güven, öyle görünmesem de oldukça güçlüyümdür." dedim. Adamın cevabını gerçekten merak ediyorum çünkü ona gerçekten yardım etmek istiyorum.

[GM - Naruto]

Ooki: Karşı atağın sonrasında adam sinir bozucu sırıtmasını bozarak naif bir gülümsemeyle dinliyor seni. Kafasını sallıyor onaylamak için. "Bir girişimci." Tekrar arkasını dönüp ilerlemeye devam ediyor. Kaçmaktan ziyade işine devam eder bir hali var. Ağırlıklı siyah, beyaz beneklere sahip bir atın önünde duruyor. Atın eyerlerini sıkılaştırıyor dikkatlice. "Bugünlerde herkesin boş cebi var. İhtiyacı olanın da olmayanın da." Ata binerek doğruluyor oturduğu yerde. Aşağıdan bakınca adamın heybeti biraz daha artıyor. "Toura ile yaşadığım sorun hala onunla benim aramda. Benden cevap alamayacaksın." At birkaç adım ilerliyor ve arka tarafına geçiyor. Adamın seni deli gibi incelediğini hissediyorsun. "Tekliflere açığım dedin. İki gün sonra, geçidin orta kısımlarındaki Naori rampasında ol. Ben seni bulurum." Adam atı hareketlendiriyor. Konağın sağ tarafına, geçide giden yola doğru. Çok seri değil. Yine, kaçar gibi durmuyor.

Ata bağlı herhangi bir çanta, bohça vesaire yok. Sadece eyer. Geçidi geçmenin iki gün sürdüğünü biliyorsun, bulunduğunuz yerden geçide ise neredeyse bir gün var, bu yolun başka bir yere çıkmadığına da emin gibisin. Tüm bunları topladığında adamın hazırlıksız gidişi biraz garip kalıyor.

Chisa: Gözler sana dönmeye devam ediyor. Bakan, bakmayanı dürtüklüyor 'Şuna bak' diye. İçerideki fısıltılardan oluşan bu ilginç gürültüden sonra mutfaktan da birkaç kişi çıkıyor. Olayı bilmemelerine rağmen senin hepten göze batan ilginçliğin karşısında ohnlar da şaşkınlık ile izliyor. Kumogakure shinobisi, dört yıllık paralı askerlik. Şaşkınlık artıyor. Yan masadan bir fısıltı. "Yuh anasını satayım. Kumogakure'den buraya gelmek dört yıl sürer zaten !" Farklı bir masa, farklı bir fısıltı. "Uzaylıysa çivi gibi çakarım cüceyi diyordun Gitsene lan angut ıhıhı !" Konuşmaya çalıştığın şişman ise sözlerinin devamından sonra sana kilitleniyor şaşkınlıkla. "Gönüllü mü ?" Adam seni tereddütle yanına oturturken karşınızdaki adam da kalkarak bağrıyor konağın kalanını susturmak için, işinize bakın diyip çöküyor yerine. "Eşlik istemiyorum ki ben." Adam biraz tereddüt ediyor sana anlatacaklarına başlamadan önce. "Üç gün önce kervancıbaşım kumdan buraya gelmiş olmalıydı. Ama haber alamadık. Dün de, kervancıbaşımın yanına verdiğim korumalardan birinin cesedini bulup getirmiş buraya kervanın biri." Cümlesini devam ettirmeye çalışıyor, kelimeler boğazında tıkılı kalıyor. Karşınızdaki adam tamamlıyor konuşmayı. "Tecavüz edilmiş, çıplak bir şekilde bulmuşlar. Adamın onuru..." Senin şişman eliyle durduruyor onu. "Kapatalım bunu. Mallarımı geri almam gerekiyordu, ona adam ararken kazıklandım. Kolay taşınabilecek şeyler değil. Alıp da farklı yere götüremezler öyle hemen. Sağdan soldan borç alıp tekrar..." İçkisinden koca bir yudum alıp dönüyor önüne. Sana git demiyor ama durumu anlatırken ihtiyacından dem vurmaktan geri kalmıyor.

[Kotegawa Ooki]

Shurikeni çıkarttığım sırada adamın bana saldırması konusunda bazı çekincelerim vardı. Ona saldırdığımı düşünüp hızlı davranarak bana karşı bir hamle yapabilirdi. Bu yüzden tetikte olmalıydım. Yanlış anlaşılmalar yüzünden başıma gelen ilk ve büyük ihtimalle son dert olmazdı.

İşler düşündüğüm gibi kötüye gitmemişti. Adamın rahatsız edici tavırlarını bir kenara bırakırsak bir sıkıntı yoktu. Tabi istediğim cevapları alamadığımıda saymazsak. Belki ondan alamamıştım ama kardeşim kesin tüccardan bir şeyler öğrenirdi çünkü karşımdakinin daha fazla üstüne gitmenin bir fayda sağlayacağını sanmıyordum. Tehditi deneyebilirdim ama oda boş biri değildi. Böyle bir şeyi yapsam %90 kavgaya dönerdi. Kazansam bile ,ki kendime çok güvenmiyordum, gereksiz yere ilgi çekmiş olurdum.

Adamdan bir iş teklifi almıştık ama gittiği yerde pek bir şey yoktu. Büyük ihtimalle bir kampı falan vardı. Belkide bir yerden dönüp bana çaktırmadan başka bir yere gidecekti veya yolda birileriyle buluşacaktı. Bunları onu takip etmeden bulamazdım ama o at üstünde ben yayandım. Bir taraflarımı yırtsam belki yetişirdim ama yine gereksiz dikkat çekip adamla aramı bozardım. Zaten yavaş yavaş gidiyordu. Tavırlarından da benden çekindiğini düşünmüyordum. En çok merak ettiğim şey Shinobi eğitiminin olup olmadığıydı. Varsa olası bir kavgada benle başa çıkma ihtimali normal bir sivile göre daha yüksekti.

Adam giderken istemsizce el sallamıştım. Yola çıkan kişilerin arkasından bunu yapmak adetti ama bu herifi iyi tanımıyordum. O yüzden yaptığım hareket biraz uygunsuz gibiydi. Tamamen istemsizce yaptığım bir şeydi. Sokakta rastgele biri hapşırdığında çok yaşa demek gibi bir şeydi. Adamı tanımıyordun ama öyle alışa geldiğin için bir an boş bulunup diyordun.

Adamın uzaklaşışını izledikten sonra bunun selam verdiği görevlerilerin yanına gidip " Şu demin buradan geçen adam kimin nesi? Ne iş yapar? Güvenilir biri midir? Ondan iş aldım başımı derde sokmak istemiyorum. " diyecektim. Eğer karşımdaki kişi naz edip cevap vermezse az önce elime aldığım Shurikeni tekrardan cebimden çıkartıp yakınımdaki bir duvara veya kaya parçasına uzuvumu çakra ile güçlendirerek tüm gücümle atıp sorularımı tekrarlayacaktım. Eğer adam buna rağmen konuşmuyorsa üstelemenin anlamı yoktu. Dövecek değildim.

Sorularıma cevap aldıktan veya alamadıktan sonra kardeşimin yanına gidip yine elimle ağzımı kapayarak kulağına olup bitenleri ve öğrendiklerimi anlatıp aynı şekilde ondan onun öğrendiklerini isteyecektim. Görevlinin yanından ayrılmadan önce eğer kullanırsam Shurikeni geri almayı unutmayacaktım.

[Kotegawa Chisa]

Tüccarla olan konuşmam kalabalığın dikkatini çekmişti. Herkes meraklı gözlerle bana bakıyor, varlığımı sorguluyorlardı. Nereden geldiğimi, ten rengimin neden pembe olduğunu, gözlerimin neden simsiyah olduğunu merak ediyorlardı. Onları suçlamıyorum, sonuçta benim gibi pembiş, tatlı bir kız her gün görebilecekleri bir şey değildi. Bu tarz sorularla sürekli karşılaştığım için pek taktığım söylenemez ama yanımdaki adam hiçte benim gibi düşünmüyordu. Masada oturan ikinci kişi sorulardan rahatsız olduğumu düşünerek ayağa kalkmış ve konaktakileri susturmak için bağırmıştı. Önemli biri olsa gerek ki adam bağırdıktan sonra herkes işine dönmüştü. Bu sırada yaşlı tüccar beni yanına oturtmuş ve konuşmaya başlamıştı.

Tüccarın hikayesini dinlediğimde duygulanmış, aynı zamanda da öfkelenmiştim. Alnının teriyle evine ekmek götürmek isteyen bir adam önce tecavüz edilmiş, sonrasında vahşice katledilmişti. Asakura Geçidinde, Ishigakure ve Sunagakure shinobilerinin özenle koruduğu bu bölgede böyle bir olay gerçekleşmemesi gerekiyordu. Buradaki shinobiler işini layığıyla yerine getirmediği için evine ekmek götürmek isteyen bir adamın onuru ayaklar altına alınmıştı. Her ne kadar burada bulunma amacım Ayako-san olsa da artık işler değişti. Eğer yanımda yardıma muhtaç bir şekilde oturan yaşlı bir adama yardım edemiyorsam shinobi olmamın ne anlamı var ki?

Adamın anlattıklarından sonra her zaman yüzümde olan gülümseme kaybolmuştu. İşler oldukça ciddi bir hal almıştı, bende doğal olarak ciddi bir surat ifadesi takındım. "Hmm... Amca, her ne kadar istemesen de durumlar benim el atmamı gerektiriyor. Her ne kadar tanımasam da bir iş arkadaşımın onurunu ayaklar altına alan o serserileri affedemem. Eğer iş arkadaşıma yaptıklarını cezasız bırakırsam kendime bir I-... paralı asker diyemem!" Az kalsın pot kırıyordum fakat zamanında toparlamayı başardım gibi gözüküyor. "Amca, kervanının nerede olduğunu söyle ve burada bekle. Birkaç gün içerisinde geri döndüğümde birkaç adam kiralar ve kervanını buraya getiririz." Birkaç saniyelik bir duraksamanın ardından büyükçe sırıtarak devam ettim. "Bana güven, ben güçlüyüm!"

Belki bu yaşlı adama yardım ederek geleceğimi, köy içerisindeki itibarımı tehlikeye atıyor olabilirim ama umrumda değil. Gözlerimin önünde yardımımı bekleyen bir adam varken Ayako-san'ı yakalamak umrumda değil. Eminim Onee-san bu fikrime karşı çıkacaktır ama umrumda değil. Gerekirse yoluma Onee-san olmadan devam etmeye bile hazırım.

[GM - Naruto]

Ooki: Adamı el sallayarak uğurluyorsun. Sen elini indirdiğin sırada kafasını çevirerek kısa bir bakış atıyor sana, tepki vermiyor ve yoluna devam ediyor.

Görevlilerin yanına gidiyorsun. Beyaz ancak kirden kahve tonlarına bürünmüş bir atın çevresindeler. Bir görevli atın nallarını sağlamlaştırırken diğeri tüylerini fırçalıyor. Sen onlara yaklaştığında işlerini bırakıp yine saygılı bir şekilde selamlıyorlar. Sorunu soruyorsun. "Zanke-sama." Çekinmiyorlar anlatırken. Adamı sana tanıtırken suratların da belirgin bir memnuniyet yerleşiyor. "Kendisi geçitte koruculuk yapıyor. Ara ara buraya uğrayıp haberleri iletir, erzak alır. Bahşişi de bol tutar." Gülüyorlar kendi aralarında. Güvenebileceğin konusunda kefil oluyorlar. Sen bu konuşmaları yaparken konağın içerisinden bağrışmalar geliyor. Başta belli belirsiz, ardından ses dışarıya tamamen taşıyor. "Pembe cüce ! Pembe cüce !" İçeriye giriyorsun. Chisa, Zanke'nin tartıştığı tüccarın yanında oturuyor. Çevre masalardan çoğu kişi bardaklarını masaya vurarak tezahürat yapıyor.

Chisa: Konuştuça adamın elleri arasındaki başı dikleşiyor, çevredeki insanların bakışları tekrar sana kayıyor. Karşınızdaki adamın bağrışından sonra sessizlikle kaplanan konak içinde rahatça duyuluyor cümlelerin. Tüccar tereddütlü bir şekilde 'Emin misin ?' diyor. Yan masalar tekrardan başlıyor fısıldaşmalara.

'Oha bedava gidecek.'

'Millet servet istiyor orada korumalık yapmak için.'

'Pembe ama insan gibi insanmış bak !'

Hakkındaki fısıldaşmalar, hafif sarhoş bünyeleri gazlıyor. Biri bağırarak kalkıyor 'Pembe cüce be !' Bu benzetme bir başkasının hoşuna gidiyor, aynısını kullanıyor. Kısa bir süre içerisinde, herkesin ağzında bu kelimeler dönüyor. Pembe cüce. Pembe cüce. Pembe cüce. Tezahürat. Bu acı durum kısaca insanların eğlencesi oluyor. Tüccar adam bir sana bir diğer masalara bakıyor. Artık bu kararından vazgeçemeyeceğini anlıyorsun. Karşınızdaki adamın bir hareketiyle bir çocuk fırlıyor mutfaktan. Ufak bir bohça. Önüne lap diye atıyorlar. Bohçanın ucu açılıyor hafiften. İçi yiyecek dolu. Çocuk önünde saygıyla eğiliyor. Herkes gaza gelmiş durumda.

Tüccar konuşuyor bu tezahüratların arasında. "Ö-Ölü korumayı Naori rampasının en tepesinde bulmuşlar !" Heyecanla kuruyor ilk cümleyi, ardından duruluyor. Karşınızdaki adam tekrardan sakinleştiriyor çevreyi elleriyle. Bir neşe geliyor konağın içine. "Söz veriyorum kendimi toparladığımda en dolgun şekilde ödüllendireceğim seni ! En büyük işlerimde seninle çalışacağım !" Tüccarın bu sözlerinden sonra tekrar bir alkış kopuyor. Bu esnada arka kapıdan Ooki'nin giriş yaptığını görüyorsun.

Birkaç saniye sonra az önce sana yemek bohçası getiren çocuk bir içki bardağı yerleştiriyor masana. 'Afiyet olsun !'

[Kotegawa Ooki]

Adamları cevap vermedikleri taktirde tehdit etmeyi düşünüyordum. Tabi bu boş bir tehditti. Onlara karşı ciddi bir aksiyon almayı planlamıyordum ama zaten gerekte kalmamıştı. Hiçbir sorun yaşamdan potansiyel işverenim hakkında bülbül gibi ötmüşlerdi. Söylediklerine göre gayet iyi huylu biriydi. Bu biraz içimi rahatlatmıştı. Adamla ilgili henüz emin olamadığım bir rahatsızlığım vardı. Normal biri gibi durmuyordu.

Bu sırada konaktan gelen gürültüler üzerine önceden de planladığım gibi kardeşimle konuşmak üzere oraya gitmiştim. Kardeşimin yanına varmak üzereyken onun fiziksel görünümü ile dalga geçen bir kaç şey duymuştum. Bunu fark eder etmez adımlarımı hızlandırarak bir hışımla içeri girmiş ve ilk kimi döveceğime karar vermek için etrafı yoklamıştım.

Ortada benim düşündüğüm gibi bir durum yoktu. Bir sebepten hemen herkes kardeşime tezahürat etmekle meşguldü. Bir süre olayın şaşkınlığı ile dona kalsam da yapmam gerekenleri hatırlayıp kardeşimin kolundan tuttuğum gibi konağın dışarısına çekmiştim.

Dışarı çıktığımızda " Bu giden uzun boylu adamı araştırdım. Korucu gibi bir şey. Aralarındaki ilişkiyi öğrenemedim ama. Birde bize iş ayarladım. İki gün sonra geçidin ortasında Naori rampasına gideceğiz. Oralarda bunla ilgili bir şeyler öğrenebileceğimizi düşünüyorum. " dedikten sonra bir durup soluklanacak ve " Eee sen ne yaptın? " diye devam edecektim.

Sonrasında sanki önemli bir şeyi unutmuş gibi " Haa unutmadan, adamı biraz sordum soruşturdum buralarda sevilen biri gibi ama %100 emin değilim. İçeridekilere bir sor istersen. Hazır gitmişken direk ismini vermeden bizim peşine düştüğümüz kadını da yokla ama bak sakın adını verme. Boşuna milleti işkillendirmeyelim. " diyecektim.

[Kotegawa Chisa]

Söylediklerimden sonra konaktaki insanlar nedense bir anda bana tezahürat etmeye başlamışlardı. Kendi aralarındaki konuşmalardan yakaladığım kadarıyla oldukça tehlikeli bir yere gitmek üzereydim lakin umrumda değildi. Hayatımı kaybetmek istemiyorum elbette ama yanımda yardıma muhtaç birisi varken onu görmezden gelirsem kendime bir daha asla shinobi diyemem. Daha öncede dediğim gibi artık Ayako-san umrumda değil, tek isteğim vahşiçe katledilen bu adamın intikamını almak. Aslında onu öldürenleri öldürecek değilim, sadece yakalayarak köye götürmeyi planlıyorum. Onee-san gelmese bile birkaç haydutu halledecek seviyede olduğuma inanıyorum. Dövüş stilim bana kalabalık gruplarla savaşırken dezavantaj oluşturmasına rağmen onları halledebilirim.

"Pembe Cüce" konaktakilerin bana taktığı bir lakaptı. Biraz ırkçılık barındırsa da bu güzel insanların niyetlerinin saf olduğunu bildiğimden dolayı pek umursamadım. Ben büyük bir gülümsemeyle tezahüratları dinlerken masamızdaki üçüncü kişi bir hareket yapmıştı. Yaptığın hareketin ardından mutfaktan bir çocuk fırlamış ve önüme ufak bir bohça fırlattı. Ardından saygıyla eğildi. Etrafıma baktığımda insanların gaza geldiğini görebiliyorum ama neden bu kadar basit bir şey için bana böyle davrandıklarını anlamıyorum. Yoldan geçen bir Ishigakure shinobisine durumu anlatsalar eminim onlarda yardım etmeye can atardı.

Tezahüratlar devam ederken yaşlı adam konuşmaya başladı. Oldukça heyecanlı bir şekilde ölü adamın Naori rampasının tepesinde bulunduğunu söyledi. Açıkçası burası neresi bilmiyordum ama umrumda değildi. Yaşlı adam birazcık sakinleştikten sonra masamızda oturan üçüncü adam tekrardan kalabalığı sakinleştirdi. Hemen ardından yaşlı tüccar kendini toparladığında beni en dolgun şekilde ödüllendireceğini söyledi. "Para mı? Sana en başında söylediğim gibi bu işi bedavaya yapacağım. Ortada paradan önemli bir şeyler var, o da iş arkadaşımın onuru. Yine de geri geldiğimde birkaç kadeh içki ısmarlamana hayır demem." Büyük bir gülümsemeyle tüccara bakarken içeriye bir anda Onee-san girdi. Onee-san girdikten hemen sonra ise bana yemek bohçası getiren çocuk masaya bir içki bardağı yerleştirdi. Daha önce hiç içki içmedim sonuçta reşit değilim. Kuralları yıkmak zorunda olduğum için kendimi biraz suçlu hissediyorum ama büründüğüm role göre içmem gerekiyor.

Masadaki bardağı kavrayıp bir anda kafama diktim. Açıkçası tadı iğrençti, daha önce içtiğim hiçbir şeye benzemiyordu. Yine de birkaç saat önce içtiğim sidik tadındaki sudan iyidir. İçkiyi kafama diktikten sonra Onee-san beni kolumdan tutup konağın dışına doğru çekmeye başladı. Onun elinden kurtulduktan sonra masaya doğru gidip yemek bohçasını aldım. Bu sırada hafifçe öne eğilerek "Her şey için teşekkürler. Birkaç güne geri geleceğiz, büyük bir ziyafet hazırlarsınız artık. Fufufufufu..." dedim. Ardından Onee-san'ın yanına, yani konağın dışına doğru ilerlemeye başladım.

Dışarı çıktığımızda Onee-san, kırmızı gözlü adam hakkında öğrendiklerini bana aktardı. Sonrasında bana ne yaptığımı sordu. Ortamın akışına kapılmış olsam gerek ki oldukça heyecanlanmıştım. Tam ona cevap vereceğim sırada ise benden bir şeyler yapmamı istemişti. Suratımdaki gülümsemeyi koruyarak "Onee-san, artık Ayako-san veya kırmızı gözlü adam umrumda değil. Yapmam gereken daha önemli bir şey buldum. Birkaç gün önce Naori Rampasının tepesinde Yaşlı Tüccar'ın kervanını koruyan adam haydutlar tarafından önce tecavüze uğramış, sonrasında vahşice katledilmiş. Gözlerimin önünde yardımıma muhtaç yaşlı bir adam varken görmezden gelirsem kendime Ishigakure Shinobisi diyemem. Naori Rampasının tepesine çıkıp yaşlı tüccarın mallarını güvene almam gerekiyor." Birkaç saniye durakladıktan sonra derin bir nefes alıp devam ettim. "Onee-san, bana katılmak zorunda değilsin. Yola çıkma amacımız olan Ayako-san'ı yakalama görevine devam edebilirsin. Benimle gelmen için seni zorlayamam." Onee-san'ın benimle gelmesini istiyorum lakin gelmese de bu işi halletmek zorundayım. Onu böyle bencil bir isteğim için zorlayamacağımı biliyorum ama yine de onun yanımda olmasını dilerim.

[Kotegawa Ooki]

Kardeşimi dışarı çektiğim sırada o millete laf yetiştirmeye devam ediyordu. Sonunda dışarı çıktığımızda olup biteni anlatmıştım. O ise yine hayaller alemine dalmıştı. Yine bir şeyler saçmalıyordu. Çocuk gibiydi. Durduk yere gaza gelip abuk subuk işlere kalkışıyordu. Bir yetişkin olarak onu yönlendirmem gerekiyordu.

Elimi yumruk yapıp yumuşakça kafasına her zamanki gibi bir tane geçirip " Saçmalama. Çölün ortasında sence kim o malları çalacak? Hadi daha açık konuşayım sence o adama kim saldırdı? Saldıran o malları boşta bırakmış mıdır? Bunlar büyük ihtimalle Ayako'nun ve onunla birlikte çalışanların işi. Daha da kötüsü..." diyip biraz düşüncelere daldıktan sonra " benim konuştuğum adam bu işin içinde olabilir. Burada her ne kadar iyi bir izlenim bırakmış olsada tedbiri elden bırakmamak lazım. Kaldı ki... "diyip ona verilen bohçaya bakıp " Yiyeceğin ve suyun kısıtlı. Malları korumaya alsanda sonsuza kadar orada duramazsın. En mantıklısı o kervana saldıranı ,ki ben Ayako yada onla bağlantılı birleri olduğunu düşünüyorum, halletmek olur. Civardaki haydutları etkisiz hale getirirsek tek yapmamız gereken buraya geri dönüp tüccara yolun güvenli olduğunu söylemek olur. Oda uygun ayarlamaları yapıp malını geri alıp nereye götürmesi gerekiyorsa oraya götürür. Anladın mı? " diyecektim.

Kardeşimden bir cevap beklemeden " Bak sana özet geçeyim. Malları korusanda buraya taşıyamazsın. Onlara saldıranlar zaten almıştır. En ideali olayı araştırıp kervana saldıranları etkisiz hale getirmek olur. Böylelikle hem kendi işimizi yapmış oluruz hemde tüccar arkadaşının mallarıda çalacak kişiler etkisiz hale getirildiği için güvende olur? " diyecek ve tepkisini ölçecektim.

" Sen şimdi onu bunu bırak. Dediklerimi içeridekilere sor. Bende ufak bir araştırma yapacağım. Sonra hep beraber o dedikleri yere gideriz. Zaten shinobiyiz ayak tabanlarımıza çakra verdikten sonra tepeden aşağıya inmek bizi zorlamaz. Fazla oyalanmada yola çıkalım. Birde bunlardan yolluk iste. " diyecektim.

Kardeşimle konuşmayı bitirdiğimde görevlilerin yanına gidip burada olup bitenler, kervan soygunları, aranan suçlular, tehlikeler ve benzeri şeylerle ilgili sorular sorup bölge hakkında fikir sahibi olmaya çalışacaktım.

[Kotegawa Chisa]

Onee-san'ın düşüncelerini duyduğumda biraz hayal kırıklığına uğradım açıkçası. Ona yaşlı adamın durumunu açıklamama rağmen hala Ayako-san hakkında konuşuyordu. Beni hayal kırıklığına uğratan şey benimle gelmemesi değil, beni hala kandırabileceği ufak bir çocuk olarak görmesiydi. Ondan bu sözleri duyduğum anda yıllar boyunca ne için deli gibi çalıştığımı sorguladım içimde. Genin olduğum dönemlerde yüzlerce kez ağlamak, shinobiliği bırakmak istedim ama yapmadım. Bana devam edecek gücü veren bir şey vardı çünkü. Bir gün Onee-san ile aynı seviyeye geldiğimi düşünmek, bana ayağa kalkmak için gerekli olan enerjiyi veriyordu. Hala aramızda güç seviyesi olarak dağlar kadar fark olsa da onunla aynı rütbeye, Chuunin rütbesine gelmeyi başardım. Birkaç yıl önceki ben olsaydı Onee-san tarafından kolayca kandırılabilirdi fakat bu sefer olmayacak.

"Onee-san, açıkçası söylediklerin sadece birer varsayımdan ibaret ve ihtimalleri oldukça düşük. Tüccar-san, kervanının birkaç günde taşınamayacak kadar fazla olduğunu söyledi. Malların bir kısmı alınmış olsa da hala bir kısmını kurtarma ihtimalim var. Bu haince saldırının neden Ayako-san'ın işi olduğunu düşünüyorsun ki? Buralarda onlarca haydut grubu olmasına rağmen neden özellikle o? Dediğin gibi bir ihtimal elbette ki var fakat pek yüksek olduğunu düşünmüyorum. Bu düşük ihtimal için yaşlı bir adamın, karısının, çocuklarının geleceğini riske atmayı planlamıyorum. Ayako-san'ı yakalayıp, yakalayamamak umrumda değil. Gözlerimin önünde acı çeken birileri varken kendimi başka yöne bakmaya zorlarsam kendime shinobi diyemem."

Konuşmamı bitirdikten sonra az önceki konağa doğru ilerlemeye başladım. Birkaç adım attıktan sonra tekrardan arkama dönüp "Senin için yiyecek bir şeyler hazırlatacağım, bekle burda." dedim büyük bir gülümsemeyle. Onee-san'dan ayrılmak istemiyordum lakin ayrılmak zorundayım.

İçeriye girdiğimde "Biliyorum biraz erken geri döndüm ama bana bir yemek bohçası daha verebilir misiniz? Onee-san ile beraber gideceğimiz için bu bize yetmeyebilir. Merak etmeyin, parasını ödeyeceğim." dedim güler bir yüzle. İstediklerimi aldıktan sonra aynı şekilde geri çıkıp Onee-san'ın yanına gittim.

"Onee-san, ikimizde Naori Rampasına gidiyoruz. Ben en tepesine çıkacağım, sen?" Konuşmamı bitirdikten sonra ağır adımlarla hedefime doğru yürümeye başladık."