[Jirou Ryu & Jin Ryoken] Nehirdeki Gizem

[Jirou Ryu]

Ryu, zaman denilen bu kavramı hiç dost olarak görmemişti; ama genç ve dinç hissettiği bu zamanlarda, hiç düşmanı olarak da görmemişti. Gençliğinin baharını yaşayan her insan gibi, ölüm ve kısıtlı zaman gerçeğini aklının ucuna bile getirmemişti. Yarınlar sonsuz gibi geliyordu ona... Her ne kadar bir shinobi olarak bir çok kez insan bedeninin ölümlü yanına şahit olmuş olsa da, gençlik denilen algı, bir sis perdesi gibi zihnini bulandırıyordu. Hayatını kapsayarak akan her bir saniyeyi memnuniyet ile kabul edebilirdi. Acılar, çokta az olsa iyi anlar... Bunların her birini hayatının bir parçası olarak kabul edip, benimseyebilirdi; ama şimdi ilk defa, zamanın ne kadar acımasız olduğuna şahit oluyordu. Akan her bir saniyenin değerini, henüz yeni fark ediyordu; ama henüz pişmemiş ruhunun yavaş yavaş kaynama noktasına gelişini, hiç deneyimlemediği bu hissin onu yavaş yavaş pişirdiğini ve her zaman olduğundan, bir nebze daha olgun bir insan olması için hazır hale getirdiğini fark edemiyordu... Sadece kovalanan bir av gibi, hayatı tamamen buna bağlıymışcasına koşuyordu.

Her geçen saniye, en başında bir tüy kadar ona hafif gelen çocuğun, şimdi bir kaya kadar ağır gelişini anlamlandıramıyordu. Eğitimli bir bedeni vardı... Basit bir shinobi bile değildi. Takdir edilen, yetenekli olduğu çoğunluk tarafından kabul edilmiş, geleceği parlak biriydi... Bir çocukla koşmak onun kollarını hemen yormazdı; ama bilmiyordu ki, akademi de ya da bu yaşına kadar kendi imkanları ile eğittiği tek şey bedeni ve kişiliğiydi. Öğretmenleri, bu zamana kadar ona bir shinobi'nin ihtiyacı olan iki güçten birini aşılamıştı sadece. Beden gücü; ama en az beden kadar, belki de beden gücünden daha önemli bir şey olan ruhunu eğitmemişti. Yontulmamış bir taş, eğitilmemiş bir vahşi hayvandı. Göze cezbedici gelen; ama merak uyandıracak hiçbir yanı olmayan, sıradan bir ruhtu.

Bir öğretmenin sorumluluğu vatansever ve güçlü bir shinobi yetiştirmektir. Bir Shinobi'nin sorumluluğu ise, vahşi bir hayvandan farksız olan ruhunu eğitmektir. Bu sayede insanlar birbirinden sıyrılır. En güçlüler, en saygı duyulanlar doğar. Bir insan, bir kral ve bir kral bir tanrı olabilir.

Ryu, içinde bulunduğu karmaşık durumun farkında olmadan, yüzeysel bir bakış açısı ile ilerliyordu sadece. Kendinden önce, çok kez insan ayaklarına ev sahipliği yapmış derbeder toprağın üzerinde, acımasız ve umursamazca koşuyordu. Kendine dürüst olması gerekirse, tam olarak doğru yöne gittiğinden bile emin değildi; ama tek bir saniye bile durup, etrafına bakacak bir vakti olduğunu dahi sanmıyordu.

"Dayan çocuk, dayan!" Ağaçların arasından bir ok gibi fırlarken sessizce fısıldadı. Daha önce bir çok kez ailesi için dua ettiği; ama hiçbir zaman cevap alamadığı tanrıya çaresizce yakınırken ise çok kez bağırdı. "Eğer bir parça merhametin kaldıysa, bu çocuğa dayanma gücü bahşet Kami! Eğer bir bedel istiyorsan canımı al; eğer bana biraz daha acı çektirmek istiyorsan, bacaklarımı al! Ama çocuğa o dayanacak gücü ver lanet olası!"

Belindeki terin ıslaklığı kadar net bir şekilde hissediyordu zamanın varlığını arkasında. Kaslarını biraz daha zorluyor, ciğerlerinin üzerine binen baskıyı umursamıyordu bile. Sadece koşuyordu. Ne verdiği sözlerin ağırlığını umursuyordu ne de bu işin sonunda olacakları.

Sadece koşuyordu.

Bilinçsiz, ruhsuz ve emsali olmayan bir vahşi hayvan gibi, sadece koşuyordu.

[Jin Ryoken]

Ryoken, sorularını sorduktan sonra cevabı bekliyordu. Kadının ağlak ve korkmuş hali bir şeylerin kötü gittiğini söylüyordu. Büyük ihtimal acil bir şey çıkmıştı ve kadın çocuğu için endişeleniyordu. Böyle bir durumda kadın çocuğundan ayrı kalamazdı, onu nasıl bir halde göreceği önemli değildi, çocuk son nefeslerini veriyor olsa bile, bir anne çocuğunun yanında olmalıydı. Çocuğunun ölüm veya yaşam haberini beklememeliydi.

Kadının dili tutulmuş olmalıydı, bir kaç kere konuşmaya çalışsa bile konuşamıyordu. Gözyaşları ona engel oluyordu. Ryoken bu durumda tek bir şey düşünüyordu, bir anneyi çocuğunun haberini bekleyecek kadar zor durumda bırakmayıp, onu nereye gidiyorsa oraya mı götürmeliydi, yoksa görevine devam mı etmeliydi ? İşte, bu ikilimde sıkışıyordu beyni Ryoken'in.

Ryoken, düşüncelerini sonuçlandırmaya çalışırken, kadın bir anda yığılıyor ve ciğerleri patlayacak gibi ağlamaya başlıyordu. Ani bir durumla karşı karşıya kalınca Ryoken biraz da olsa şaşırıyor, sonrasında sakin olup durumu analiz etmek için kendini toparlıyordu. Kadının ağlaması artarken, zar zor bir cümle kuruyor ve Ryoken'in düşünceleri netleşiyordu. Çocuğun acil bir durumu çıkmıştı ve büyük ihtimal Ryu onu hastahaneye götürüyordu. Kadın ise çaresizce bir haber bekliyordu.

Kadının ağlaması artıp, mahalleyi inletmeye başlayınca, evlerin ışıkları tek tek yanmaya başlıyordu. Bir cam açılıyor, sonrasında bir kadın ne oluyor diye soruyordu. Ryoken ise şuanda bu soruyu cevaplayacak durumda değildi. Hala kafasındaki ikilemi noktalamaya çalışıyordu. Etraftan gelen sesler artıyor, birazdan herkesin sokağa ineceğini anlıyordu Ryoken.

Ryoken, biraz düşündükten sonra kararını kadını hastaheneye götürmek olarak veriyordu. Sonuçta, bir anne çocuğunu izlemeliydi. Üstelik şimdiki görevini boşvermeli, geri döndüğünde devam etmeliydi. Lakin bu soruyu kadına bir kez sormak istiyordu. Kadın gitmek istemiyorsa, onu zorlayamazdı değil mi ?

Kadına doğru eğilip, bir elini omzuna koyduktan sonra sıcakkanlı bir ses tonuyla konuşmaya başlıyordu Ryoken.

"Hanımefendi, isterseniz sizi hastahaneye götürebilirim. Çocuğumdan ayrı kalmak istemiyorum ve her haberi anında almak istiyorum derseniz. Kararınızı verin lütfen."

Önceliği ne kadar görev olsa dahi, köyünün insanını çaresiz bir durumda bırakamazdı.

[GM - Naruto]

Ryu; Kucağındaki çocukla beraber ilerlemeye devam ediyorsun. Zaman senin aleyhine su gibi işlerken, birkaç saatin çoktan geçtiğini düşünüyorsun. Ancak havanın karanlığının sadece bir ton ağardığını fark ediyorsun. Bu da sana çok uzun süredir yolda olmadığının sinyallerini veriyor. Duaların bu noktada işe yaramış olmalı ki, ufukta gördüğün cılız bir ışık sana umut oluyor. Gördüğün ışığın, kadının bahsettiği yerleşke olamayacağının farkında olsan da, en azından bir yerleşkeye girecek olmak sana moral veriyor. Bu nedenle de hızını bir kat daha arttırıyorsun. Kucağındaki çocuğun durumu ise şu an için stabil.

Cılız ışık yerini küçük bir yerleşkeye bırakırken, bu yerleşkenin ilk girdiğinizden daha küçük olduğunu anlıyorsun. Evlerin sadece iki tanesinde yanan ışık, bu yerleşkeye daha ıssız bir görüntü çiziyor. Birkaç evi geçtiğinde ise, üst katları yıkılmış, bir harabeden canlıca duran yıkık bir evin içinde ellerinde şişeler ile iki adam görüyorsun. Gecenin karanlığında kafaları çektiğini bu iki adam, kendi hallerinde muhabbetlerini yapıyorlar.

Ryoken; Etrafındaki ışık ve camlardan çıkan insan sayısı giderek artarken, sen de kadına teklifini sunuyorsun. Sunduğun teklif başta biraz şaşkınlığa neden olsa da, ardından kafasını sallayarak teklifine olumlu cevap veren kadın yavaşça ayağa kalkıyor. Gözlerindeki yaşları silmeye çalışırken, o da çevre evlerdeki durumu fark ediyor ve “Hepinizden özür dilerim. Çocuğumun durumu ağırlaştı ve yanımdaki shinobi ile birlikte Ishigakure’den gelen bir shinobi onu iyileştirebilmek için götürdü. Size rahatsızlık verdiğim için gerçekten özür dilerim.” diyor. Kadının bu cümleleri ile camdaki kişiler neredeyse hep bir ağızdan “Yapabileceğimiz bir şey var mı?” ve bu soru cümlesi minvalinde cümleler kuruyorlar.

Off Topic

Kafanızda herhangi bir zaman karmaşası olmaması için bir açıklamada bulunayım. İkiniz şu an için aynı zaman dilimleri içerisinde hareket etmiyorsunuz. Ryu, Ryoken’den daha ilerideki bir zaman diliminde. İlerleyen turlarda bu durum değişebilir, bilginiz olsun.

[Jirou Ryu]

Yıllar sonra belki de Ryu bu anları şu şekilde dillendirecekti: "Çocuktum, büyüdüm ve genç bir yağız delikanlı oldum. Bunlar zamanla ve olması gerektiği şekilde oldu; ama küçücük bir çocuk kollarımda ölmek üzereyken bir yetişkin oldum. Oysa, henüz bir çocuk sayılırdım." Yıllar sonra ağzında şekillenecek bu cümleler, bugün henüz farkında olmadığı ama yoğun bir şekilde hissettiği duyguların tercümanı olacaktı. Sonuç ne olurdu bilmiyordu. İki adım sonra bu çocuğun ellerinde ölüp ölmeyeceği bile değildi; ama duygular, sonuç ne olursa olsun aynı olacaktı. Belki bu karışıma bir tutam mutluluk ve övünç veyahut bir tutam acı ve keder eklenecekti; ama günün sonunda ne olursa olsun dünden farklı bir Ryu olacağı kesindi. Daha olgun, daha bilenmiş ve daha çok gerçekçi.

Önüne bakıyor olmasına ve gözlerinin tamamen açık olmasına rağmen hiçbir şey göremiyordu; ama bedeni başka birinin kontrolündeymiş gibi net ve düzgün ilerliyordu. Ayağına takılacak bir taşı kazasız belasız atlatıyor, önündeki ağaca çarpmadan yanından geçip gidebiliyordu. Kendine geldiği an ise bir ateş böceğinin parıldamasını anımsatan güçsüz ışık oldu. Gözlerinen inen karartı, yavaşça bir tiyatro perdesi misali açılırken; ışık, her bir adımda biraz daha büyüdü ve güçlendi. O ışık, Ryu'nun sıkıca tutunduğu o ince dala, biraz daha sıkı tutunmasına sebep oldu.

"Bak çocuk, buradayız. Sık dişini, sık ki sen yaşa ve sen yaşa ki ben hâlâ bir insan olarak kalabileyim." diye fısıldadı ve bu fısıldayış, Ryu'nun yerleşkeye attığı o adımla aynı anda oldu. Issız bir kasabadan, daha ıssız olanına gelmek onu pek şaşırtmadı. İlerleyişi sırasında geç olan saat, daha da geç oluyordu. Geceyi sevenlerin bile, uykuya göz kırptığı saatlerde olmalıydılar. Bir kaç ısrarcı ve bir kaç ayyaş ayakta olmalıydı. Ayyaşları çok geçmeden yıkık bir harabe evde fark ettiğinde, hafifçe yavaşladı. Onları hemen geçip gitmedi, göz ucuyla süzdü ve çocuğa kısa bir bakış attı. Durumu ne kötüye gidiyordu ne de iyiye; ama vücudu daha ne kadar dayanabilirdi bilmiyordu.

O yüzden şansını denemek istedi ve bu ayyaşlara, hayatlarında bir kerede olsa işe yarayabilmeleri için bir fırsat sunmak istedi. "Hey siz! Buralarda bir doktor var mı?" Öyle güçlü bağıracaktı ki, sesinin onlara tek seferde ulaşacağından emin olacaktı ve öyle ciddi olacaktı ki, gereksiz soruları ayyaş olmalarına rağmen teker teker yutmaya itecekti onları. Hoş, gecenin bir vakti sırtında kılıç asılı ve esrarengiz görünümü olan bir adam yeterince korkutucu bir imajdı. Ve bu imajını destekleyecek şekilde yapacağı konuşma, tek bir saniyenin bile heba olmamasını sağlayacağına inandırıyordu onu.

Eğer bir doktor varsa, en azından çocuğu gösterip durumu öğrenecekti. Hatta ondan bir medic-nin shinobi'nin bile yerini öğrenebilirdi. Bu oynanmaya değer bir kumardı.

[Jin Ryoken]

Ryoken, kadına teklifini sunarken insanlar sokağa dökülmeye başlıyor, sayıları gitgide artıyordu. Kadın bu tekliften sonra biraz şaşırsa bile, kafasıyla kabul ediyor ve yavaşça ayağa kalkıyordu. Ryu'nun çocuğu götürürken bu durumu düşünmemesi Ryoken'e biraz garip gelmişti. Kadın gözlerindeki yaşları silmeye çalışırken, başta fark edemediği insanları fark ediyordu. Onlara karşı kısa bir konuşma yaptıktan sonra, insanlar bir şey yapıp yapamayacaklarını soruyorlardı.

Ryoken, bu tarz bir soruya cevap vermeden kadına doğru gülümseyerek bakıyor ve tekrardan konuşmaya giriyordu.

"Kusura bakmayın, takım arkadaşım çocuğunuzu nereye götürdü bilmiyorum. Bana öncelikle orayı tarif etmeniz gerek. Sonrasında sizi kucağıma alacağım, hızlı bir şekilde gitmeye çalışacağız. Elimden gelen her şeyi yapacağım çocuğunuzun yanınızda olması için. Ama içinizi rahatlatması için söylüyorum, takım arkadaşım lafının eridir. Çocuğunuzu hastahaneye zamanında yetiştirecek ve çocuğunuz iyileşecektir. Hiç merak etmeyin. Tek merak ettiğim ise, çocuğunuz nehirden su içip içmediği. Bulgular çıktığımız görevde bize sunulan bulgularla çok benzer."

Diyor ve düşünmeye başlıyordu. Cidden, kendisi Ryu ile birlikte içeri girmemişti, çocuk hakkında bu kadar sorgulama yapmamıştı. Belki de, Ryu'da aynı şeyi düşünerek onu hastahaneye götürüyordu. İşte, tam bu zamanda Ryoken'in kafasına tekrar o ikilem düşüyordu. Kadını gerçekten götürüp, acısını az da olsa dindirmeli miydi yoksa görevine devam edip başka annelerin bu acıyı çekmemesini sağlamalı mıydı ? Üstelik, bir anneye bu güzel teklifi yaptıktan sonra nasıl yan döneceğini bilmiyordu. Gerçi, bizim ikiyüzlü yakışıklımız için bu pekte problem sayılmazdı fakat, ortada acısı dinmemiş fakat çocuğunun yanında olabileceğini öğrenince az da olsa rahatlamış bir anne vardı.

Ryoken bu soruyu tekrar sormak istiyordu. Belki de içini bir başkasına açmalıydı. İşte, karşısında bir anne dururken gerçekten bunu yapmayı planlıyordu. Kadına acı vermemek adına, olabildiğince kibar, sıcakkanlı ve sakin bir ses tonuyla konuşmaya başlayacaktı.

"Özür dileyerek size içimi dökmek istiyorum. Beni anlayışla karşılayın ve bir anne gibi nasihat verin lütfen. Bilirsiniz, anneler hayatımızda her şey olabilirler. Bu yüzden sanki bir çocuğunuz da benmişim gibi size içimi dökmek ve tavsiyenizi almak istiyorum. Şimdi, benim kafamda öncelikle sizin ve çocuğunuz ayrı kalmaması var. Lakin, beynimi tırmalayan öbür konu ise başka annelerinde sizin gibi ağlamaması. Bir görev için geldim, Ryu bu acil durumda çocuğunuzu götürdü. Zaman kaybetmeden başka çocukların, bireylerin başına bu durum gelmemesi için uğraşmak istiyorum. Bir yandan sizi de çocuğunuzdan ayırmak gibi bir niyetim yok. Tekrardan özür diliyorum, size umut verdim fakat bunu yapan her kimse, o şerefsizi yakalayıp köye götürmek, hepinizin o şerefsizin yüzüne tükürmesini istiyorum. Bu yüzden, kafamda bir plan yaptım. Sizi götürürsem, her şey için geç olabilir. Başka anneler de ağlasın istemiyorum. Gerçekten çok özür dilerim, Ryu çocuğunuzu sapasağlam getirecektir, size söz veriyorum. Ben kararımı verdim, kimsenin ağlamasını istemiyorum. Görevimi, çocukları ve insanları korumak için sizin önünüze koymak zorundayım. Kusura bakmayın."

Diyor ve hızlı bir şekilde uzaklaşarak nehri takip etmek istiyordu. Hatta gerekirse koşarak. Ryoken, her ne kadar ikiyüzlü ve canı ne isterse onu yapan biri olsa bile, başka anneler ağlamamalı, başka çocuklar bu acıyı çekmemeliydi. Kadına orada umut verip bırakıyor olabilirdi fakat, zaman kaybedemezdi. Kadının çocuğunun sapasağlam geri döneceğini umut dönerek, bu durumun son olması için görevini kadının önüne koyuyordu. Bir an önce nehre gidip, nehri takip etmeyi planlıyordu.

[GM - Naruto]

Ryu; Soğuk... Aralıksız yaptığın ilerleme alnını ve sırtını terle kaplasa da, tenin bir buz kütlesinden yeni ayrılmışçasına hissediyor soğuğu. Hava bir yaz akşamının getirdiği sıcaklıktan daha azına sahip değilken, seni yer yer titreten bu soğuk, tablodaki en absürt renk... Ciğerinden, kalbinden, kaslarının aralarından fışkıran soğuk bedenini tamamen ele geçirmeye niyetli ve bu konuda yapabileceğin hiçbir şey yok. Sen değil miydi bu dünyadaki tüm savaşları yok edecek insan? Bu uğurda dünyadaki yeni bir savaşı, yeni ölümleri ve yeni ağıtları göğüsleyecek olan sen değil miydin? Böylesine dayanılmaz acıları sırtlayabilecek, belki de geçici de olsa acıların kaynağı olacak, bu suretle kazanılacak nefreti sindirecek olan sen değil miydin? Oysa şimdi, hissettiğin soğuğu bile yenemeyecek kadar aciz hissediyorsun kendini. Ellerin, bacakların donmuş... Zihnin soğuktan uyuşmakta, tıpkı bakışların gibi... Kucağındaki çocuğun masum yüzüne odaklanmış bakışların...

Vücudun soğuktan kaskatı kesilmiş bir haldeyken, aklındaki fikirler de nasibi alıyor bundan. Önce içinde beliren soğuk daha sonra kucağındaki çocuktan beslenmeye başlıyor. Son nefesin buharlaşarak havada yok oluşuna şahitlik ediyorsun... Kucağındaki küçük bedeninin savaşı kaybedişine... Ölü bir çocuğu kucaklamış olmanın acısına...

Harabe içerisindeki adamlara söylediğin cümlelerin ardından, onların cevaplarını duyamadan küçük çocuğun son anları tüm dünya ile ilişiğini kesiyor. Çocuğun ansız ve acısız ölümü bütün umutların dağılmasına neden oluyor. Kaç dakika o şekilde durduğunu bilmesen de, kulağındaki boğuk sesler sana canlı olduğunu anlatıyor. Anlamsız boğuk sesleri bulmak için kafanı çocuğun ölü bedeninden ayırdığında, etrafındaki bulanık görüntüleri belirginleştirmeye çalışıyorsun. Sesler boğukluğunu korurken, ilk önce görüntü düzelmeye başlıyor yavaş yavaş. Az önce seslendiğin iki kişinin yanında olduğunu, hararetli hareketlerde bulunduklarını fark ediyorsun. Hatta birinin çocuğu almaya çalıştığını görüyorsun. Ancak bu durum senin çocuğu daha sıkı tutmana neden oluyor. Görüntü tam netlik kazandığı anda, sesler de yerine geliyor. “Çabuk ol! Bırak bize...” diyerek bağıran adamın yanındaki diğer adam “Kendine gel, bize yardımcı ol!” diye eşlik ediyor. Söz geçiremediğin içgüdülerin çocuğu bu iki adamdan birine teslim ederken, diğeri de senin koluna giriyor. Bu anda tüm görüntü tekrar bulanıklaşıyor... Sesler gidiyor...

Bir baygınlık değilse de yaşadığın bu dünya ile kısa süreli olarak irtibatını kesiyorsun. Birkaç saat sonra kendine tam olarak geldiğinde, bir evde, yanındaki iki adam ve karşında yaşlı bir adamla oturuyorsun. Elindeki sıcak çay sanki seni hayata bağlayan tek şey dibi dururken, herkesin yüzündeki asıklık ve mutsuzluk aslında tüm yaşananları özetliyor. Kimsenin konuşmaya niyeti yok, sanki biri konuşsa, tüm dünya yıkılacak gibi...

Ryoken; Başta çocuğuna götüreceğine dair cümleler kurduğun kadını, daha sonra uzun bir özür cümlesi eşliğinde yanında götürmeyeceğini söylemen üzerine, kadın kısa süreli bir şok yaşıyor. Sanki tüm umutlarını, hayallerini elinden almışsın gibi öylece kalakalan kadın, senin söylediklerini anlayabilecek bir ruh halinde bulunmadığı için, boşalan gözyaşlarına engel olamıyor. Kadının sana bağıracağını, en azından çaresizce haykıracağını biliyorsun ve belki de bu yüzden, kadından bir karşılık beklemeden nehir boyunca ilerlemeye başlıyorsun.

İlerlemen birkaç saat aralıksız sürüyor ve seni bu ilerlemede ilk selamlayan cılız ışıklar oluyor. Işığa doğru ilerlemen devam ediyor ve sonunda küçük bir yerleşke seni karşılıyor. İlk girdiğiniz yerleşkeden daha küçük olan bu yerleşkede sadece tek bir evde ışık görüyorsun. Saatin epey ilerlemiş olduğu gerçeği karşısında bu durumu gayet normal karşılıyorsun. Birkaç ev geçiyor, üst katları yıkılmış, bir harabeden canlıca duran yıkık bir ev görüyorsun. Yerleşkenin ıssız manzarasına uyum sağlayan bu yerde birkaç şişe içki de görebiliyorsun. Bunlar dışında, nehrin yanında kurulmuş bu yerleşkenin ilgi çekici bir tarafının bulunduğu pek de söylenemez.

Off Topic

Artık aynı zaman dilimi içerisindesiniz.

[Jirou Ryu]

Guptık... Guptık... Guptık...

Bir ses, bazen ansızın yükselen bir rüzgarın uğultusu gibi kulaklarına doluyor, bazense hiç var olmamış gibi yok oluyordu. Zemini kırbaçlayan öfkeli yağmur damlalarından farksız, güçsüz bir kalp atışına oldukça benzer... Uzaktan gelen bir ses kadar cılız; ama tüyleri diken diken edecek kadar zehir dolu... Duyduğu tek ses bu olmasına rağmen, yine de bu sesi ayırt edemiyordu. Bomboş bakan gözleriyle etrafı bakıyor, kör bir bedevi gibi, göremediği bir şeyin peşinden koşuyordu. Bazen merak ediyor, bazense bu sesi umursamayacak kadar boşlukta oluyordu. Pili bitmek üzere olan bir fener gibi, yanıp sönüyordu adeta.

"Soğuk..." kendine fısıldadı; ama sanki, bunu kendi değilde ona başka biri söylemiş gibi, ürkekçe etrafına baktı. Kollarının titrediğini, vücudunun ise çok geçmeden bu titremeye eşlik ettiğini gördüğünde, göz ucuyla çocuğu süzdü. Güçten düşmüş, kaskatı kesilmiş vücuduna hapsolmuş bir parça enerjiyi de, çocuğu biraz daha sarmalamak için kullandı. Soğuğun havadan kaynaklı değil de, kendi içinden gelen bir dürtü olduğunu fark ettiğinde ise, kulaklarına dolan o ritmik sesin namelerini beyninin içinde duymaya başladı. Diken diken olmuş tüyleri, dönüp kendine batarken, bunları hissetmiyordu bile. Yorgun olmaması gereken vücudu, her an düşecek kadar halsiz ve bitkin bir haldeydi. Ensesinde bir şeyin varlığını hissediyor; ama dönüp bakacak enerjiyi bile bulamıyordu içinde.

En baştan beri boşluğa düşen bedenine, bir süre sonra bakışları da eşlik ediyordu. Her geçen saniye biraz daha boşluğa düşen o bakışlar, herhangi bir duyguyu tatmamışcasına yabani ve salt gözüküyordu. Uzun zaman önce sönmüş bir alevin ardında kalan közler kadar kara ve kirliydi aynı zamanda o bakışlar.

Guptık... Guptık... Guptık...

Bir kez daha duydu, çaresizce etrafına baktı. "Bu seste ne?" diye sordu kendine, ama bu üç kelimelik cümle bile ağzında oluşamadı. İç sesi bile buz tutmuş, titrek bir haldeydi.

En çokta içi titriyordu zaten.

Gözlerine ansızın inen o karartı, yavaşça kaybolurken, Ryu yere değil de, çocuğun yüzüne baktığını gördü. Eli kanlı bir katil gibi, kendinden sonra çocuğa da musallat olan soğuktan çocuğu çekip kurtarmak istedi; ama ne kolları itaat etti ne de bacakları. Bakışları bile, ondan bağımsız hareket ediyorken, sadece izledi. Hafif bir kıpırtı ile başladı. Çocuğun son nefesini alışını, donuk bakışlarıyla an ve an takip etti.

Guptık... Guptık.... Gup.........

O an, kulaklarına dolan bu sesin nereden geldiğini anladı Ryu ve ansızın gidip gelen o kalp atışlarını, bir daha duyamayacağından emin oldu.

Ağlamak istedi, ama bedeni ağlamanın bile ona fazla lüks kaçacağına karar kıldı. Dimdik durdu, çocuğun yüzüne bakarken, herhangi bir duyguyu hissetmedi. Boşluktaydı... İçini asla dolduramayacağı başka bir boşluğun, başka bir mezarın baş ucundaydı. Bu gece ailesini çaresizce savaşa yollayan o çocuktu Ryu.

Bir takım gürültüler duysa da, o gürültülere ulaşmaya yeltenmedi bile. Birilerinin kollarından çocuğu çekip almak istediğini fark ettiğinde, sımsıkı tuttu çocuğu. İçinde olmadığı bir savaşta, var gücüyle savaştı adeta. Sonra pes etti. Nedeni anlamayadığı bir şekilde, çocuğun öldüğünü kabul etti.

Başarısız olduğunu, yeteri kadar güçlü olmadığını kabul etti.

Ama tüm bu acı kabullenişler bile, kolundan çekip alınan çocuk usulca uzaklaşırken kendisine gelmesini sağlamadı. Sesin, görüntünün olmadığı sonsuz bir karanlıkta, karanlıktan daha beter bir şey oldu.

Ne düşündü, ne de bir şey yaptı. Sadece sonsuz bir karanlıkta, hiçbir şeyin var olmadığı zihninde yürüdü. Adımlarının sessizliğe, nefeslerinin duyulmazlığa gömüldüğü o anda, karanlık bir anda yanan bir ışıktan kaçarcasına kayboldu. Bir evin içinde, bir grup insanla beraber olduğunu gördü. Buranın, hiçbir şeyin var olmadığı o sonsuz karanlıktan daha sessiz olduğunu sezdiğinde, gözlerini tekrardan kapatıp, kendini oraya hapsetmek istedi; ama başarsız oldu. Ellerine yapışmak üzere olan sıcak çaydan yükselen buharlara bir kaç saniye baktı.

O karanlık dünyada, kendi başına ne yaptı bilinmezdi; ama o gözler tekrardan etrafta dönmeye başladığında, üzüntüden çok bir güç yatıyordu. Körlenmiş bir alev, yavaşça büyüyordu.

"Tet..." ilk seferinde başarısız olduğu ismi, "Sakaguchi Tetsuo... Nerede?" ikinci seferinde başarıyla telaffuz etti. Herhangi bir duygudan mahrum, özellikle öfkeden uzak ses tonu buna rağmen sertti. Ama bu sertlik, keskin bir çelikten geliyordu. Bilenmiş, şekil almış dümdüz bir çelikten.

Eğer bir insanın ya da bir canlının en tehlikeli hali varsa, bu o andı Ryu için. Eğer bir cevap alırsa usulca kalkacak, yavaş adımlarla kapıya doğru adımlayacaktı. Çıkmadan ise, "Çocuğu ben geri dönene kadar muhafaza edin." diyecekti. Bir cevap almazsa ise o cevabı bulmak için ayaklanacaktı.

Ve sessizce fısıldayacaktı; "Bu gece sana ölüm nedir göstereceğim Kami. Tahtından keyifle izle..."

[Jin Ryoken]

Kadına umut verip, sonradan bir anda yıkıyordu her şeyi Ryoken. Bunu yapmak zorundaydı aslında. Onun için tamam dediği şeyleri bir dakika sonrasında reddetmek zor değildi lakin karşısında acı çeken bir anne bulunuyordu. Acı çeken bir anne ağlama krizlerine girse bile çocuğu geri geldikten sonra düzelebilirdi, bu yüzden Ryoken tek başına olsa bile görevini öncelik edinmeliydi. Başka anneler ağlamamalıydı, kimse zehirlenmemeliydi.

Kadının ne diyeceğini umursamadan, daha doğrusu kendisine bağırıp çağırılmasını istemeyen Ryoken, var gücüyle kaçıyordu az önce bulunduğu ortamdan. Bir kaç saat aralıksız ilerledikten sonra, cılız ışıklara denk geliyordu. Işığa doğru ilerlediğinde küçük bir yerleşkeye denk geliyordu. Tek bir evde ışık yanıyordu. Bu eve uğraması gerekebilirdi. Bu yüzden bu evi kafasının bir kenarına yazıyordu. Sonrasında bir kaç ev geçiyor, üstleri yıkık, bir harabeden canlıca duran yıkık bir eve denk geliyordu.

Yerleşkenin manzarasına uyum sağlayan bu yerde bir kaç şişe içki görüyordu. Büyük ihtimalle ayyaşlardan bir kaçı içmiştir diye düşünerek kafasını nehre odaklıyordu. Nehrin dışına kurulmuş bu yerleşkenin pekte ilgi çekici bir yanı bulunmuyordu. Şişelere doğru yaklaşıp küçük bir tekme atıyor, ardından biraz sinirli bir ses tonuyla nehre bakarak kendi kendine konuşuyordu.

"Nehri zehirleyen eleman, seni sikeceğim orospu evladı seni."

Köyünün insanına umut verip, yarıda bırakmıştı. Üstelik, bu durumu acı çeken bir anneye karşı yapmıştı. Yapmak zorundaydı fakat bilirsiniz, bu durumu anlaması zor olacaktır karşı taraf için. Başkalarını düşünmek yerine kendini düşünecekti. Ryoken bu yüzden hızlı bir şekilde orayı terk etmişti. Bu durumda kalabalık kendisine karşı bir linç girişiminde bile bulunabilirdi. En acısıda, anneden yiyeceği laflardı.

Kimseyi bu durumda bırakmak istemiyordu. Bunu yapmaya zorlayan nehri zehirleyen eleman idi. Tekrardan şişelerin birine tekmeyi vuran Ryoken, nehirleri zehirleyene karşı bir hayli sinirleniyordu. Kendisini zor bir duruma sokmuştu, üstelik takım arkadaşı bu önemli görevde kendisini tek bırakmıştı. Takım arkadaşına hiç kızmıyordu, o bir çocuğun hayatını görevinden daha önemli düşünmüş olabilirdi, Ryoken için bir sorun yoktu.

Ryoken, her detayı incelemeye karar verdiğinde, bu harabe evi gezmek istediğine karar veriyordu. Belki de bu şişeler, bu harabe ev nehri zehirleyen elemanın iz bıraktığı bir yerdi ? Hiçbir şey belli olamazdı, belli olamayacağı için evin etrafını, evin kendisini gezmeye karar veriyordu. Her yerini her detayına kadar inceleyecekti.

[GM - Naruto]

Ryu; Ağzından zar zor çıkan isim karşısında yaşlı adam yaşadığı üzgünlüğü bir kenara atarak “O namussuzu gördüğüm yerde geberteceğim! En son buradan yarım gün uzaklıktaki kasabada görünmüş ve herkesi tehdit etmiş! Hatta söylenene göre nehri zehirlemiş ve onun yüzünden insanlar hastalanmış! Lanet olası orospu çocuğu!” diye sövüyor. Sen yeterli cevabı aldıktan sonra çocuk ile ilgili cümlelerini de kuruyor ve ardından evden çıkıyorsun.

Ryoken; Harabeden az daha canlı evin her yerini en ince detayına kadar geziyorsun. Ancak iki içki şişesi dışında eline geçen hiçbir şey olmuyor. Aksine bu inceleme sana gereksiz yere bir hayli zaman kaybettiriyor.

Genel; Ryu yerleşkede ışığı yanan tek evden hışımla çıkarken, Ryoken de incelemesini bitirmiş oluyor. Ryoken bir kez daha Ryu’yu fark etse de, Ryu için aynı şeyleri söylemek mümkün değil. Dolayısıyla Ryu nehri takip ederek ilerlemeye başlıyor ve Ryoken de Ryu’nun bu ilerleyişini görüyor.

Off Topic

Bu tur ilk olarak Ryoken RP yazmak zorundadır. Ryoken Ryu’nun yanına gelmeyi ve birlikte ilerlemeyi tercih ederse, her ikiniz de RP yazacaksınız. Ancak Ryoken başka bir şey yapmaya karar verirse, bu tur Ryu’nun yerleşkeye doğru ilerlediği varsayılacağı için RP yazmasına gerek bulunmamaktadır.

[Jin Ryoken]

Harabeyi gezdikten sonra Ryoken hiçbir şey bulamıyordu. İki içki şişesi dışında hiçbir şey bulamıyor, üstüne vaktini boşa harcamış oluyordu. Kısacası, buradan bir detay çıkmamıştı Ryoken için. Üzücü bir durumdu aslında, sonuçta burda bir iz bulabilse belki de sonuca yaklaşabilirdi. "Genelde böyle tipler harabe yerlerde takılır birader" mantığı, Ryoken için işlememişti.

Ryoken incelemesini bitirdiğinde Ryu'nun nehre doğru gittiğini görüyordu. Ryu onu fark etmemiş olmalıydı. Ryu nehri takip edip yürürken, Ryoken hızlı bir şekilde onun yanına inmeyi planlıyordu. Soracağı sorular vardı ve görevlerine devam etmek zorundaydılar. Yanına geldikten sonra hızlı bir şekilde konuşmaya başlayacaktı.

"Doktora götürmek için çocuğu aldığını öğrendim. Çocuk nerede ? Hastahanede mi bıraktın, annesi çok merak ediyor. Ayrıca görevimize bir an önce geri dönmemiz ve hızlıca çözmemiz lazım. Hiçbir detay elde edemedim bu süreçte. Bu harabe yeri arıyordum. Sen neler yaptın ?"

Diyecek ve konuşmasını dinleyecekti. Ryu yürüyorsa onun istikametinde yürümeye devam edecekti. Hiçbir şey yapmamış olmak Ryoken için kötü bir durumdu. Üstüne üstlük bir kaç kişiye saldırdığını anlatamazdı Ryu'ya. Bu durumda, ne yaptığını sorgulamaya kalkarsa yalan söylemek durumunda kalacaktı. Bunu özellikle Ryu'nun asla kabul etmeyeceğini biliyordu. Annesine yaşattığı hayal kırıklığı kolayca açıklanabilir durumdaydı Ryoken için, fakat saldırmak aynı değil.

Ryoken en çok çocuğu merak ediyordu. Annesi ağlarken ona Ryu'nun sapasağlam geri getireceğine dair bir söz vermişti. Çocuğu hastaheneye bırakmış ve görevine geri dönmüştür diye düşünüyordu Ryoken. Umarım tersi olmaz, çünkü o zaman annesi çok üzülecek diye düşünüyordu. Gerçekten, annesi çok üzülecekti. Üstelik ölüm gibi bir durum varsa, bir an önce anneye haber verilmeliydi. Doktorluk durum varsa bile.

"Ryu, çocuğu hastahende bıraktıysan annesine haber vermek zorundayız. Seni bekliyor, ağlayarak. Kafayı yemek üzere hatta. Çok üzülüyor."

Dedikten sonra cevabı beklemeye başlayacaktı. Cümlelerini olabildiğince iyimser tutmalıydı. İyimser düşünmeliydi. Aksi durumda üzülmeyecek olsa bile, annesini düşünemiyordu.