[Jirou Ryu & Jin Ryoken] Nehirdeki Gizem

[Jirou Ryu]

Adam bir çok şey söylemesine rağmen, Ryu yaşlı adamın ağzından çıkan iki şeyi duydu sadece. Yavaş ve savsak adımlarla başladı yürüyüşü, her bir adımda biraz daha dikleşti ve biraz daha yere sağlam basmaya başladı. Vücudunun yarısını kapıdan dışarıya attıktan sonra, geriye dönüp bakmadan çocuğun cansız bedenini tanımadığı bu ayyaşlara teslim etti. Derin bir nefes almadı, kendine güven aşılayacak sözlerde söylemedi... Sadece ileriye baktı ve en az hisleri kadar soğuk adımlarını, nehri takip etmek üzere ilerletmeye başladı. Güçsüz ay ışığının altında, soluk ten rengiyle attığı her adım, çocuğu kendisinden alıp götüren ölümün adımları gibiydi. Tamamen kanlı canlı bir insan olmasına rağmen, en az bu topraktan beslenen ölü insanlar kadar cansızdı. Düşünceler buz tutmuş, zihnini temsil eden o duru nehir akmaz olmuştu. Adına ölüm koyduğu bir veba, tüm zihniyle birlikte ruhunu ele geçirirken Ryu bunun sonucunda biraz daha canavar oluyordu sadece.

Bir Shinobi'ye yakışmayacak kadar duyarsızdı çevresine karşı. Ne aniden çıtırdayan bir çalıya reaksiyon gösteriyor ne de arkasından usulca yaklaşırken çıkardığı onca sese rağmen Ryoken'e... Orada olduğunu bile fark etmemişti... En azından insani tarafı. Zira diğer canavarımsı tarafı çoktan Kunai'ye davranmış, ani bir saplama için bir yılanın sıçramadan önceki son hali kadar hazır bir hale bürünmüştü. Ama hâlâ, sesleri ayırt edebilecek düzeyde olan Ryu, o sıçramayı yapmamıştı. Arkasından kendine yaklaşanın Ryu olduğunu fark etmiş olmasına rağmen dönüp bakmamıştı. Hatta konuştuğunda bile, tam olarak Ryoken'e onu dinlediğine dair bir sinyal vermemişti. İleriye bakmaya devam etmiş, yürümesini kesmemişti.

En sonunda, Ryoken konuşmayı kestiğinde alaycı bir şekilde sırıttı. "Çocuk öldü." dedi sonrasında gündelik bir şeyden bahsediyormuşcasına ruhsuz ve hissiz bir şekilde.

Bir kaç saniye geçmeden göz ucuyla Ryoken'i süzdü. "Eminim o ukala ağzın, bunu bir anneye söyleyecek kadar laf yapıyordur." Göz hatlarını ele geçirmiş çelik soğuğu, ses tonundaki keskinlik ile birleşince en az sırtındaki Wakizashi kadar keskin bir hal aldı sözleri. Adımları yavaşça şiddetlenen bir rüzgar misali hızlanırken, "Geri dön." dedi son olarak sadece. Bu bir tavsiyeden çok, tehdide benziyordu. Hırlayan bir kaplanın, tıslayan bir yılanın tehdidine... Arkasına bakmadı bile. Wakizashi'si soluk ay ışıklarının altında kanın tadına bakmak için sabırsızlanırken, Ryu bu ricayı duymuşcasına hızlanıyordu.

[Jin Ryoken]

Ryoken, iyi bir cevap bekliyordu. Umurunda olan Ryu değildi, tamamen çocuk ve annesiydi. Alaycı bir şekilde sırıtarak ve gündelik bir olaydan bahsedermişçesine "Çocuk öldü" dediğinde, Ryoken'in duyguları değişmemişti. Üstelik, Ryu olduğundan farklı biri gibi görünüyordu. Göz ucuyla Ryoken'i süzerken, Ryoken sadece bekliyordu. Neler diyecekti ve ne olacaktı ? Ondaki değişimin sebebi ne idi ? İşte, bunların cevabını alabilecekmiş gibi bekliyordu.

Ryoken'e emir verir tarzında anneye gidip söylebileceğini söylüyor, sonrasında tehditkar bir ses tonuyla geri dönmesini söylüyordu. Sesindeki ciddiyeti anlayabiliyordu Ryoken. Birazcık bekledikten sonra, istemsiz bir şekilde hafifçe gülümsüyordu, dudaklarının kenarları kıvrılıyor, sonrasında ani bir kahkaha patlatıyordu. Bu kahkaha, komik bir şeye gülmekten çok, bir psikopatın kurbanını keserken aldığı hazın dışa vurumu gibiydi. Bu durumdan az da olsa hoşlanmıştı.

Sağ elini saçlarına götürüp düzelttikten sonra yönünü değiştirerek yürümeye başlıyor ve bu sırada Ryu'nun duyabileceği bir ses tonuyla konuşmaya başlıyordu.

"Ukala ağzım senin yaptığın eylemlerin sonucuna katlanmak için burada değil. Üstelik bende öyle değilim. Kimsenin afra tafrasıyla uğraşacak vaktim yok."

Dedikten sonra çok hızlı bir şekilde başka bir kasabaya doğru ilerleyecekti. Gerçekten, bebek bakıcılığı mı yapmaya gelmişti yoksa görev yapmaya mı ? Kimsenin tribini çekmeye niyeti yoktu. Bu yüzden kendi bildiği şekilde devam edecekti görevine. Hatta gerekirse, görevde Ryu'yu tek bile bırakabilirdi. Çokta önemsemiyordu.

[GM - Naruto]

Off Topic

Ryoken, bir turda aksi belirtilmediği halde sadece tek bir RP yazabilirsin. Bir kez daha buna benzer bir şey olursa turun tamamen iptal edilecektir.

Güneş'in ilk ışıkları vuruyor nehrin üzerine. Nehirde beliren pırıltılar göz alıcı bir güzelliğe bürünürken, içinizdeki öfke ve tezat manzaraya hiç de uygun düşmüyor. Aranızdaki gerginlik, birinizin ters bir lafı ile silahların çekileceği kadar fazlayken, görev icabı aynı yolda yürümek durumunda kalıyorsunuz. Her ne kadar Ryoken farklı bir yoldan gidebilmeyi dilese de, görevin başlangıcında Amemori Shijo'nun harita üzerinde gösterdiği nehir kenarı kasabasına başka bir gidişi olmaması, varsa bile yolun daha uzun olacak olması nedeniyle Ryu ile birlikte ilerlemeye devam ediyor. Bu sebeple görev arkadaşlarından ziyade talihsiz bir şekilde aynı yolda yürüyen iki samimiyetten uzak insan modunda bulunuyorsunuz. İçinde bulunduğunuz bu tuhaf durum geçen onca zamana rağmen görevinizde çok da ilerleyememiş olmanız gerçeğiyle birleşince, üzerinizdeki kasvetli hava daha da artıyor.

Nehrin şıpırtıları adımlarınıza eşlik ederken, yolunuzun üzerinde görüp görebileceğiniz en büyük yerleşke de belirmeye başlıyor. Üzerinizde büyük bir yorgunluk olsa da, ilerlemenize devam ediyor ve kasabaya giriş yapıyorsunuz. Normalde insanların işlerine başladığı, çocukların sokakta oynadığı, kadınların ev işlerini yaptığı bu saatlerde etrafta pek de insan olmaması sizi işkillendiriyor. Ancak evlerin arasındaki adımlamalarınız devam ederken, birkaç insanın sizinle aynı yönde ilerlediğini ve “Tetsuo yakalanmış, meydanda herkesten af diliyormuş.” şeklinde bir fısıltı kulağınıza çarpıyor. Bu da sizin belirsiz ilerleyişinizi hızlandırıyor.

Kasabadaki evlerin ve dükkanların arasında sıyrılıp etrafınızdaki insanları takip ediyorsunuz ve bu şekilde kasaba meydanı denilen yere ulaşıyorsunuz. Etrafında dükkanların bulunduğu, ortası tamamen açık duran ve “meydan” kelimesine doğru bir anlam yüklenmiş bu alanda insanların halka şeklinde bir kalabalık oluşturduğu görüyorsunuz. Derhal kalabalığı yararak ön sıralara ilerlemeye başlıyorsunuz. İnsanlara omuz atarak, yer yer onları çekerek yaptığınız ilerleme başta ufak tepkilere neden olsa da, alınbandınızı görenler sessizliğe gömülmeye başlıyor. En ön sıraya geldiğiniz anda ise, ortada duran üç kişiyi görebiliyorsunuz.

Gözünüze ilk çarpan kişi, dizleri üstüne çökmüş, üstünde büyük bir vahamet bulunan adam oluyor. Suratındaki kötü ifadeden onun Tetsuo olduğunu anlamanız çok da güç olmuyor. Tamamen hareketsiz duran adam çaresiz bir şekilde etrafına bakınırken, onun hemen solunda, ayakta duran yaşlı adama odaklanıyorsunuz. Yaşlılıktan yüzü kırışmış, beli bükülmüş, yüzündeki öfkeyi net bir şekilde seçebildiğini bu ihtiyarın kasabanın önde geleni olduğunu anlayabiliyorsunuz. Tetsuo'ya olan bakışları her geçen saniye daha da nefret dolu olurken, sizin asıl dikkatinizi çeken, Tetsuo'nun hemen arkasında duran, 185 cm boylarında, upuzun üstten topladığı ve belinden aşağı süzülen parlak sarı saçları ile oldukça dikkat çekici olan, mavi gözleriyle kusursuz bir tabloyu tamamlar gibi bir izlenim bırakan, beyaz, yakası dik duran ve bacaklarına kadar inen bir kimono giymiş adam oluyor. Bakışlarındaki dinginlik, tüm kasabanın içinde bulunduğu öfkeli tabloya fazlasıyla uyumsuzken, yaşlı adam “Bu şerefsize cezasını vermeliyiz! Ona ne yapalım? Bence derisini yüzüp Güneş'e bırakalım!” diyor. Hemen ardından yaşlı adam sarı saçlı kişiye dönüyor ve “Bunu yapabiliriz değil mi, Kaoru-sama?” diyor. Adının Kaoru olduğunu öğrendiğiniz adam ise duru bir ses tonuyla “Kaoru demeniz yeterli ve ayrıca ona dilediğinizi yapmakta özgürsünüz.” demesi üzerine, etrafınızdaki insanlar gözü dönmüş bir şekilde farklı işkence metotlarını dillendirmeye başlıyor. Herkes giderek daha vahşi bir hal alırken yaşlı adam “Artık bir karara varalım!” diye bağırıyor. Tetsuo çaresiz ve acınası bir halde, ağlamaklı bir şekilde durmaya devam ederken, Kaoru'nun kusursuz bir tabloyu andıran yüzünde ise tek bir mimik bile bulunmuyor.

Kaoru'nun Görünümü

[Jirou Ryu]

Savaş alanına öncü askerler misali varan ilk güneş ışıklarının, nehrin üzerinde oluşturduğu o mistik ambiyansa dönüp bakmadı bile. Oysa, bir shinobi için hayatın çok nadir anlarında görülebilecek görüntülerden biriydi... Hayatını, kendinden çok bu dünya üzerine adamış insanların görebileceği şey kan ve daha fazla kandan ötesi olamazdı. Ryu için de böyleydi. Bir çok kez kan akıtmış, bir çok kez de kanamıştı; ama bu gözleri ve bu elleri ilk defa masum birinin kanına bulanmıştı. Ne üzülebiliyordu ne de öfkelenebiliyordu. Sadece kendisine oldukça tanıdık gelen sonsuz bir boşluk hissi, anlam veremediği kadar yoğun bir şekilde içini kaplıyordu. Derin bir karanlığın bir battaniye gibi üstünü sarmaladığını hissediyordu. Onu öfkelendiren şey ise, bu noktada açığa çıkıyordu. Çocuğun ölümünden çok, kendi anlamsızlığına kızıyordu. Ne yapacağını bilememesine kızıyordu. Yürüyordu; ama yolun sonuna vardığında, ne yapacağını bilmiyordu.

Bir kader mahkumu gibiydi adeta. Onlar gibi, uzun zaman özgür olmanın hayalini kurup, en sonunda özgür olduğunda ise ne yapacağını bilmiyordu. Tek bildiği bir şey varsa, oda eskisinden daha farklı olduğuydu. Daha keskin hissediyordu. Daha net ve çok daha acımasız; ama bu kadardı.

Kendisini tanıyamıyordu. Kalbindeki boşluk, hiç olmadığı kadar derindi. Kalbine saplanmış o hançer, daha derine inemeyecek kadar derine inmiş, son kısma saplanmıştı; ama canı hiçbir anlamda acımıyordu. Canının acımasını, kalbinin üzüntüden paramparça olmasını istiyordu; ama kalbi paramparça oluyorsa bile içinde bir yerlerde, o bunu hissedemiyordu. İçi boş bir kabukta yolculuk ediyordu sanki. Etrafına bakıyor, nefes alıyor ve yaşadığını biliyordu; ama tüm bunlara rağmen, elini o pencereden uzatıp olaylara müdahil olamıyordu.

Kendi içini, kendi düşüncelerini okuyamamanın getirdiği bir tezatlık hakimdi ve bu tezatlığı, bu görevi başarı ile sonlandırırsa, yıkabileceğine inanıyordu.

Yorgundu. Bedeninin mecali tüm gece ayakta durmanın getirdiği o halsizlik ile birlikte yavaş yavaş tükeniyordu. Bir kaç saat dinlenmek hem kafasını hem de bedenini toparlayabilirdi ve işin kötüsü o bunun farkında olmasına rağmen, yürümeye devam ediyordu.

Bir insan olmaya çok uzaktı. Belki de, çocuğa söylediği o sözlerde haklıydı. Bir insan olarak yaşamaya devam edebilmesi için, o çocuğun yaşama tutunmaya devam etmesi gerekiyordu... Belki de Ryu, o içindeki insanı kaybetmişti. O bir tutamcık ateş, bir kar kütlesinin altında kalmıştı.

En az görünüşü kadar soğuk, en görünüşü kadar keskin bir hal almıştı belki de.

Ryoken'i bile umursamayıp, yoluna devam etmesinin sonucunda hedefi olan kasabaya varmıştı. Oldukça büyük bir kasabada, canlı bir hayatın onu karşılamasını umut edemeyecek kadar dalgın bir halde ilk adımını atmıştı. Gene de bu kasabadan herhangi bir beklenti olmamasına rağmen, onu karşılayan bu sessizliğe karşı usulca bir bakış atmıştı. Adımlarını kesmemiş, yürümeye dümdüz bir hizada devam etmişti.

Önünde ilerleyen insanları, aralarında fısıldaşırken sarf ettiği isme kadar dikkate bile almayan Ryu, o ismi duyunca kanlı canlı bir ceylan görmüş bir aslan kadar dikkat kesilmişti bir anda. Adımlarını başta onları takip edecek şekilde ayarlamış, daha sonra sabırsızlanıp onları gerisinde bırakarak hızlıca ilerlemişti.

Kimi zaman insanları geçmiş, kimi zaman ise bu insanlardan daha canlıymış gibi gelen taştan duvarları... En sonunda ise, kasaba meydanında toplanmış kalabalık ile karşı karşıya gelmişti; ama kalabalığı bir ok misali yarıp, ortasında olduğunu tahmin ettiği Tetsuo kadar ilgilenmemişti o insanlarla.

Aklında kalabalığı yararken, Wakizashi'sini kınından çekip, temiz bir hamle ile boynunu yarmak vardı başta; ama meydanın tam ortasında, karşılaştığı görüntü karşısında aceleci davranmamıştı. Dikkatle Tetsuo'yu süzmüştü önce; ama ondan çok, başında dikilen diğer ikiliyi süzmüştü.

En az kendi yüzü kadar, duygudan yoksun sakin bir ifade ile duran adam Ryu'nun tüm dikkatini çekmişti üzerine. Diğer yaşlı adam, çokta önemli gözükmemişti ona. Ama adının Kaoru olduğunu öğrendi herif, Ryu'nun çabucak ne mal olduğunu anlayacağı tiplerdendi.

Deneyimleri ona, bu adamın tehlike olduğunu fısıldıyordu.

O an, halkın nasıl da öfkelendiğini, içlerindeki pislikleri öfkeleriyle birlikte kusmalarına şahit olmuştu. Ve çok geçmeden olaya müdahil olması gerektiğini hissetmişti. O hissiz yüz ifadesi kadar, hissiz bir halde olmasına rağmen, bu görevi doğru bir şekilde bitirme dürtüsü, onu mantığa itiyordu.

Gür ve otoriter bir ses tonuyla, "Ne zamandan beri insanların cezasını siz veriyorsunuz?" diyecekti. "Shinobilerin, kuralların ve düzenin olduğu bir ülkede yaşıyoruz değil mi?"

Kısa bir sessizlik anı sonrası, "Kendimi tanıtayım." diye bir kez daha konuşacaktı. "Ben Jirou Ryu, İshigakure Shinobisiyim ve burada bu adama bahsettiğiniz şeyleri yapma yetkisine sahip tek kişiyim. Sizce de öyle değil mi Kaoru-san?" diye devam edecekti buz gibi soğuk bir ses tonunda.

Ardından, kalabalığı düşman edinmeden çok, dost edinme politakasına dönecekti. "Bu adamı öldürürseniz, sadece onda olan panzehiri nasıl bulmayı düşünüyorsunuz?" diyecekti. Ve Tetsuo'Ya dönüp, "Panzehir nerede?" diye soracaktı son olarak. Hoş an itibari ile, dikkatini Tetsuo'dan çok, bu ne olduğu belirsiz Kaoru'ya çevirmişti. Eğer kafasındaki tilkiler, doğru şeyleri fısıldıyorsa öldüreceği adam Tetsuo değidli.

[Jin Ryoken]

Güneşin ilk ışıkları nehre vuruyordu. Aralarında gerilim yaşanan Ryu ve Ryoken ikilisi aynı yolda yürümek durumunda kalıyordu. Ryoken için bu dert değildi, hatta onu sinirlendirmek az da olsa hoşuna gitmişti. Ryoken farklı bir yoldan yürümek istemişse bile, kasabaya başka bir gidiş olmadığı, olsa bile yolun çok uzun süreceğini tahmin ettiği için Ryu ile birlikte yürümeye başlamıştı. Ryoken, gayet sakin bir şekilde yolunda ilerliyor olsa bile, Ryu'yu hala sinirli olarak düşünüyordu. Hoş, pekte umurunda değildi. Sonuçta buraya kimsenin sinirini yatıştırmaya gelmiyordu, bu nedenle umursamıyordu.

Görevde ilerleyememişlerdi. Ryoken bu görevi umursamak zorundaydı. Sonuçta bir sürü olay yaşanmıştı ve bu zehir olayını yapan kişi yakalanmalıydı. Masum bir çocuğun hayatına mal olmuştu. Yürüyorlarken, görebilecekleri en büyük yerleşke görünmeye başlıyordu. Üzerinde büyük bir yorgunluk olmasına rağmen yürüyor ve kasabaya giriş yapıyordu. Bu görev için yorgunluğunu bir kenara bırakmalıydı. İnsanlar etrafta yoktu, bu durum Ryoken'i işkillendiriyordu. Nerede bu insanlar diye düşünürken, bir kaç insanın aynı yolda yürüdüğünü görüyor ve Tetsuo yakalanmış lafını duyuyordu.

"Tetsuo ? Bu nehri zehirleyen orospu evladı!"

Diye geçiriyordu içinden. İlerleyişi hızlanıyor ve heyecanlanıyordu. Sonunda, düşmanını görecekti. Ona acımadan işkenceler yapmak istiyordu fakat, asıl mesele yakalamasıydı. Kasabadaki evlerin ve dükkanların arasından sıyrılıp insanları takip ederek meydan denilen yere ulaşıyorlardı. Kalabalığı yararak ön sıralara ulaşıyorlardı Ryu ve Ryoken. Başta insanlar bu öne geçme meselesine tepki ile baksalarda, alınbandını gördükten sonra değişiyorlardı. Saygı duyar gibi boyunları eğiliyordu.

Öne geldiklerinde gördükleri ilk şey Tetsuo idi. Dizleri üstüne çökmüş, üzerinde büyük bir vahamet bulunuyordu. Adam tamamen hareketsiz ve çaresiz bir şekilde dururken, Ryoken'in gülümsemesi artıyordu. Öfke beslediği düşmanı karşısında çaresizce duruyor ve halk onu linç etmek için bekliyordu. Ama Ryoken buna izin veremezdi. Sonuçta, asıl linç etme hakkı Ryoken'e aitti. Ona işkenceler yapacak kişi de o idi.

Onun hemen solunda yaşlı bir adam duruyordu. Yüzündeki öfke net bir şekilde görünebiliyordu, yaşlılıktan yüzü kırışmış ve beli bükülmüştü. Kasabanın önde gelenlerinden gibi duruyordu bu ihtiyar. Tetsuo'ya nefretle bakarken, asıl Ryoken'İn dikkatini çeken Tetsuo'nun arkasında duran, 185 cm boylarında sarışın mavi gözlü bir elemandı. Beyaz, yakası dik duran ve bacaklarına kadar inen kimonosu ile tablo gibi duran bu adamdı.

"Peh, şekle bak. Kasıntı bu top kesin, benim kadar yakışıklı gibi duruyor. Ama maalesef, ben daha yakışıklıyım seni salak."

Diye geçiriyordu içinden. Olayları kafasında idrak etmeye çalışırken, ilk söz yaşlı adamdan geliyordu. Derisini yüzmekten ve güneşe bırakmaktan söz eden adam, Ryoken'in içindeki öfkeyi oldukça arttırıyordu. Sonrasında ise sarı saçlı adama doğru dönüyor ve ondan izin isteyerek Kaoru-sama diye bahsediyordu. Bu adam kimdi ? İşte Ryoken'in kafasında sorduğu asıl soru bu idi. Sanki buraların reisi gibi davranıyordu, hatta insanlar ona karşı öyle davranıyordu. Buranın tek reisi ve yakışıklısı vardı, o da Ryoken idi!
Reis kısmından emin olmasak bile, yakışıklı kısmı öyle.

Kaoru, kendisine normal bir şekilde hitap edilmesini söylüyor ve ardından istediklerini yapabileceklerini söylüyordu. Sonrasında insanlar gözü dönmüş bir şekilde işkence metotları söylüyor ve ardından vahşileşen bu insanlara karşı yaşlı adam bir karar varmaları gerektiğini söylüyordu. Kaoru'nun yüzünde herhangi bir mimik bulunmamasına rağmen, Tetuso oldukça ağlak bir şekilde duruyordu. Sonuçta, nasıl öleceğine karar veren bir halk karşında duruyordu ve sen sadece sonucu bekliyordun. Bu gayet normaldi.

Sonrasında Ryu olaya müdahale ediyordu. Ryu müdahale ettiği sırada halkın tepkisi ve gözleri Ryu'nun üzerindeyken, Ryoken çok hızlı bir şekilde alınbandını çıkartıyor ve cebine koyuyordu. Bu sırada Ryu ise konuşmasına devam ediyordu. Ryu, kendisinden bahsedip, buradaki tek yetkili olduğunu söylerken, Ryoken hızlı bir şekilde halkın arasından Kaoru'nun arkasına geçiyor ve durumu izlemeye başlıyordu. Herhangi bir durumda hızlı bir müdahalede bulunmak amacıyla, hiçbir şey yapmadan bekliyordu. Kendisine karşı bir durum olduğu takdirde, her türlü saldırıya hazır bir vaziyette bekliyordu.

[GM - Naruto]

Kalabalıkta yükselen öfkeli nefret söylemleri ve türlü işkence yöntemleri arasında, bir aslanın kükreyişi gibi fark ediliyor Ryu’nun cümleleri. Ortamdaki bütün sesler kesilirken, bakışlar da bu sessizlikten nasibini alarak Ryu’ya doğru dönüyor. İnsanların gözlerindeki nefret, yerini meraka bırakırken, Ryoken de alın bandını çıkarıp kıyafetinin cebine koyuyor. O anda alın bandını çıkardığının kalabalık tarafından fark edilip edilmediği hususunda pek de bir fikri olmayan Ryoken Kaoru’nun arkasına doğru hareketleniyor. Bu sırada kalabalığın bakışlarının Ryu’ya yönelmiş olması Ryoken’e daha rahat bir ilerleme imkanı sağlıyor.

Ryu’nun ilk soru cümlesinin üzerinden geçen kısa bir süre, kalabalığın merakını daha da arttırıyor. Kendini tanıtmasının ardından, kalabalığın çekingen bakışlarını fark eden Ryu, Kaoru’ya sorusunu yöneltiyor. Kaoru’nun soruya herhangi bir cevap verme fırsatı vermeden kalabalığa diğer sorusunu yönelten Ryu’nun soru bombardımanından Tetsuo’da nasibini alıyor.

Ryu’nun sorularının devam ettiği sırada Kaoru’nun arkasındaki yerini alan Ryoken olayları sakin, ancak temkinli bir şekilde izlemekle yetiniyor. Kaoru’nun sarı uzun saçları hemen hemen sırtını tamamen kapattığı için, kıyafetinin arka detayını çok da net bir şekilde göremeyen Ryoken, Kaoru’nun arkasında bir silah taşıyıp taşımadığı konusunda da emin olamıyor. Bu esnada Ryu’nun soruları bitiyor ve ilk olarak Tetsuo’nun cılız sesi duyuluyor. Bir cevaptan çok yalvarışı andıran bu cılız ses, makul bir cümle kalıbından uzak bir inilti kisvesindeyken, Kaoru tek eliyle Tetsuo’nun kafasını tepeden tutuyor. Bu tutuş ile birlikte Tetsuo tırsak bir şekilde gözlerini kapayıp boynunu içine çekerken, Kaoru’nun bakışları doğrudan Ryu’ya odaklanıyor. Kısa sessizlik, ortamı biraz daha gergin kılarken Kaoru dingin, ancak kendinden emin bir ses tonuyla “Panzehir olayını siz gelmeden hallettim zaten. Nehir şu an kaynağından çıkmış kadar temiz. Dilersen deneyebilirsin.” diyor. Ancak tıpkı Ryu gibi karşıdakine fırsat vermeksizin konuşmaya devam eden Kaoru “Zamanında olaylara müdahale edilmiş olsaydı, belki bahsettiğin kadar yetkili biri olabilirdin Ishigakure shinobisi. Ancak geciktiniz, her zamanki gibi… Fakat bu sefer sizin gecikmelerinizi bertaraf etmek mümkün oldu.” dedikten sonra bakışlarını keskinleştiriyor. Kaoru Tetsuo’nun kafasını biraz daha sert bir şekilde sıkmaya başlarken gözlerini Ryu’dan ayırmadan, ancak kalabalığa hitaben “Şimdi, sizi zehirleyen adamın kaderini geciken adaletin tecellisiyle sizi avutacak olan Ishigakure shinobisine mi bırakmalısınız, yoksa sadece bu seferliğine de olsa adaleti kendiniz mi sağlamalısınız?” diyor. Bu sorusunun ardından kalabalık giderek ateşlenirken, durum sizin açınızdan olumsuz bir hal almaya başlıyor. İnsanlar giderek Tetsuo’ya yanaşmak için ufak ufak hamleler yaparken, ikiniz de kalabalığın arasındaki gereksiz tiplermiş gibi muamele görüyorsunuz.

[Jirou Ryu]

İsyanın nağmeleri, kaosun sözcükleri... Tanıdık hissettiren; ama barış döneminde büyümüş bir çocuğun pek aşina olmadığı bir üsluba ait, tehlike ve kan kokan sözlerdi. Göz bebekleri hafifçe büyürken, karşısındaki herifin hitabet yeteneği karşısında hafifçe yutkundu. Zeki bir adamdı. Ryu, bunu ilk bakışta zaten anlamıştı; ama şimdi, bu dinginliğe gizlediği o sinsilik hali, bunu kanıtlar nitelikteydi. Kalabalığı nasıl etkileyeceğini biliyordu. Kelimeleri dikkatli seçiyor ve onları ustasıymışçasına kullanıyordu. Ryu, ona kıyasla bir çırak, belki de çıraktan daha öte bir acemi sayılırdı. Gene de bozuntuya vermedi, mağlubiyet fikrini aklının ucuna bile getirmedi. Keskinliğinden bir gram bile kaybetmeyen o bakışları ile çıra gibi tutuşan kalabalığı göz ucuyla süzdü.

Gördüğü nefreti tam olarak haksız bulmadı. Her biri kendince haklı, dışarıdan aldıkları desteğin etkisiyle gaza gelmiş insanlardı. Kendisi bile başta buraya bu herifi öldürme gayesi ile gelmişti ve hatta, halen o fikir ile tutuşuyordu. Bugün adaleti demir parmakların arasına tıkıştırmayacaktı. Küçük bir masuma uzanan o ellerin özgürce sallanmasına izin vermeyecekti. Wakizashisi, o kana doyacaktı. Barış dolu bir dünyayı sevgili dolu bir kalp ile yapamayacağını çoktan anlamıştı. İçindeki o iyinin de öldüğü bugün, Ryu'nun zincirlerini sıkacak bir güç yoktu.

O yüzden, bu insanları durdurma gayesi sadece bir şeyleri kanıtlama çabasından ötürü değildi. Bugün Tetsuo'yu öldürecek biri varsa, oda kendisinden başkası değildi. Buna müsaade etmeyecekti. Eğer gerçekten suçlu Tetsuo ise, onu öldürecek adam, burada bu insanları durdurmaya çalışan Ryu olacaktı.

Bu noktada avını kimseye kaptırmak istemeyen bir yırtıcıydı.

Sakin bir şekilde durduğunu söylemeyecek kadar duygusuzluk yığının altında, toprağa dikilmiş kanlı bir Katana misali durdu yerinde.

Karoa'nun söylediklerini kafasında tartıyordu. Gerçekten de tüm bunları çözdüyse, bu iyi bir haber sayılırdı; ama söyledikleri yaptıkları ile bir tezatlık oluşturuyordu. Bir şeyler yapmak için değil de, bir şeyleri yaptırmak için bir şeyler yapmış gibiydi. Kaostan beslenen ve sürekli büyüyen bir yaratığı andırıyordu.

Öte yandan bu adamın kim olduğuna dair duyduğu merakı, her saniye biraz daha kamçılamasına sebep oluyordu. Derin bir nefes alırken, sessizliğini sessiz bir hamle bozdu. Konuşmaya başlamadan önce, düz bir hatta duran kaşları bir yıldırım kadar ani ve sert bir şekilde çatıldı. Gözlerindeki ciddiyet, o soğukluk ile birleşince ortaya çıkan karışım, ölüm kadar abest dururken, en az yaşam kadar gizem dolu duruyordu.

"Sizleri geri çekilme konusunda, tüm ciddiyetim ile son kez uyarıyorum." diyecekti. "Sizleri uyarıyorum; çünkü sizlerin bu insanlardan bir farkınız olduğuna inanıyorum. Eğer bugün siz o tertemiz ellerinizi kana bularsanız, bu dünya hangi değerlerin üzerinde duracak? Sizlerin elleri toprağa, yüne bulanmalı. Uğraştığınız iş uğruna, hayatlarına adadığınız aileleriniz adına. Ben basit bir Shinobi'yim. Sizler adına yeri geldiğinde elini kana bulamaya ant içmiş biriyim. Zamanında savaşa gidip, o uğurda ölen ailem gibi. Sizler katil değilsiniz, kendinize gelin! Eğer bu adamdan ve size bu adamı öldürmesini söyleyen bu kaostan beslenen bir heriften farkınız olmasını istiyorsanız, bir insan olarak yaşamayı sürdürmek istiyorsanız işlerinizin başına dönün!"

Kısa bir nefes arası verecek ve insanlara söylediklerini düşünmeleri için bir fırsat verecekti. "Eğer bu adamın gerçekten ölmesini istiyorsanız, ben Jirou Ryu, sizin kılıcınız olarak bu adamı hemen burada öldüreceğim; ama öncesinde, sizden ricam bırakın işimizi yapalım." diyerek halka hitap ettiği konuşmasını sonlandıracaktı.

Bu noktada kritik olan Kaoru'yu dizginlemekti. Halka söylediklerini düşünmeleri için fırsat tanıdığı bu anlarda, "Ve siz... Sözde barış dünyasında, savaşı arayanlardan mısınız? Bir yılan kadar sinsi olduğunu görebiliyorum; ama o zehrinizi biraz daha halkıma doğru tutarsanız, yılanın başını kesmekten çekinmeyeceğim. Zira ben size nazaran kendi işlerimi kendime yaptırıyorum." diyecekti herkesin duyabileceği bir titizlikte. Bu noktada umduğu şey halkı dağıtmaktı. Eğer halkı dağıtırsa, Tetsuo'yu Ryoken'e teslim edip, Karou ile muhabbetine özel olarak devam edebilirdi.

[Jin Ryoken]

Kalabalık öfkeyle yükselen cümlelerine dikkat etmiyordu. Ryu ise ortamda tam olarak fark ediliyordu. Ortam sessizleşiyor, bakışlar ise Ryu'nun üstüne dönüyordu. Ryoken bu sırada alınbandını çıkartıp kıyafetinin cebine koyuyordu. Aslında ortamda gizlenen bir eleman olmak istiyordu fakat olayların ilerleyişi, onu bu plandan koparacaktı. Kalabalık tarafından fark edilip edilmediğini anlamayan Ryoken, genede Karou'nun arkasına geçiyordu. Kalabalık Ryu ile ilgilenirken, Ryoken rahatlıkla geçiyordu. Ryoken'in aklındaki tek şey, bu insanları katile döndürecek olan Karou'yu yanında götürmek idi. Gerekirse öldürecekti.

Ryu, Karou'ya sorularını yöneltip, hızlı bir şekilde Tetsuo'ya da sorularını yönetiyordu. Ryoken bu sırada olayları temkinli bir şekilde izliyordu. Birazdan harekete geçecek bir aslan gibi bekliyordu arkada. Ryoken, Karou'nun aptal saçları yüzünden silahı olup olmadığını anlayamıyordu. Bu durumda hareketlerini riske atamazdı, kendisine saldırma durumunda arası bozuk olan Ryu'nun ne yapacağını dahi bilmiyordu. Bu yüzden farklı bir planla harekete geçecekti. Ancak zaman gerekiyordu. Biraz daha bekleyecek ve sonrasında harekete geçecekti.

Ryu'nun soruları bittiğinde Tetsuo'nun sesi duyuluyordu. Birazdan ölümüyle karşılaşma ihtimali olan Tetsuo, gerçekten acınası durumdaydı ve bu Ryoken'in çok hoşuna gidiyordu. Lakin, onu götürmek zorundaydı. Başkalarına avını öldürtemezdi. Üstelik, bu insanlar onun görevini yapmasını engelliyordu. Bu yüzden, insanlara dahi öfkelenmeden ortamdan Tetsuo'yu alarak görevini bitirmek zorundaydı.

Kaoru, kendinden emin bir ses tonuyla konuşmaya başladığında, Ryoken'in sinirleri tavan yapıyordu bir anlık bile olsa. Panzehiri hallettiğini söyledikten sonra ukala bir şekilde Ryoken ve Ryu'nun işini yapmadığından bahsediyordu. Sonrasında her zaman olduğu gibi geciktiklerinden bahsediyordu. Sonrasında ise halka yönelik bir konuşma yaptığında Ryoken hızlı bir şekilde arkalara doğru geçiyor ve Ryu konuşmaya başlıyordu. Konuşması bittiğinde ise bir anda var gücüyle bağırıyordu.

"KESİN ULAN!"

Herkes kendisine baktığı anda alınbandını takarak ortaya doğru geliyor ve Karou'yla arasında bir adımlık mesafe kalacak şekilde karşısına geçiyor ve yüzüne karşı oldukça soğuk bir ses tonuyla konuşmaya başlıyordu.

"Kimsin lan sen ? Ukalalık edip gerzek gerzek konuşarak geç kaldınız dediğin adam halkınızdan birinin çocuğunu kurtarmak için canını dişine takıyordu. Bizde arıyorduk, Tetsuo'yu önceden bulmuş olman sana bu yetkileri vermez."

Dedikten sonra gülümsedikten sonra halka doğru konuşmaya başlıyordu.

"Siz, katil misiniz ? Katil olacak mısınız ? Katil olacaksanız sizi uyarmadan, direk tehdit ediyorum. Katil olduğunuz anda sizi de alıp yanımda götüreceğim. Tetsuo'ya karşı adalet uygulanacaktır. Biz adaleti uygulayacak kişilere teslim edeceğiz."

Sonrasında işaret parmağı ile Karou'yu işaret ederek konuşmaya başlıyordu.

"Şuradaki elemanın sizi kandırarak katil etmesine izin verdiğiniz an, sizin halkınızı zehirleyen şu orospu çocuğu gibi katil olacaksınız. Bu adalet değildir. Adaleti sağlayabilecek kişiler sizler değilsiniz. Sizin olmanızı çok isterdim, ama değilsiniz. Bu adaleti sağlayacak olan bizleriz, bize bu görevi verenlerdir. Üstüne üstlük, salak saçma bir adamın sizi gazlaması ve sizin gaza gelmeniz aptalca bir oyundan başka bir şey değil."

Diyor ve ardından Kaoru'ya dönerek konuşmaya başlıyordu.

"Bu arada, sende bizimle geliyorsun."

Ses tonu oldukça ciddi ve tehditkardı. Tetsuo'yu kaldırıp sırtına tekme basarak ileriye doğru yere yıkmaya çalışıyor ve ardından Kaoru'ya odaklanıyordu. Eğer Kaoru'dan kendisine karşı bir eylem görürse hızlıca Jubaku Satsu yapacak ve dikenli tellerle onu saracaktı.

[GM - Naruto]

Kalabalığın hareketlenmesi gözü dönmüşlük seviyesine varmak üzereyken, Ryu’nun bir kasırgayı andıran girişi ile herkes olduğu yerde kalakalıyor. Ses tonundaki ciddiyeti her bir bireye geçirebilmiş olmanın da verdiği havayla rüzgarı arkasına alan Ryu cümlelerini dizerken, kalabalığın üzerinde de hatrı sayılır bir etki bırakmış gibi görünüyor. Az önceki göz dönmüşlük yerini tereddütlü bakışlara bırakırken konuşmasına verdiği kısa ara cümlelerinin pekişmesini sağlıyor. Akabinde Kaoru’ya yönelen cümlelerini savuruyor. Kaoru, ifadesiz bir şekilde üstüne gelen cümleleri karşılarken, tam bir cevap vermek için ağzını açtığı sırada lafa Ryoken giriyor.

Ryoken’in avazı çıktığı kadar bağırması, kalabalığın kafasındaki karışıklığa bir tutam daha karışıklık ekliyor. Kaoru’ya yönelik cümlelerinin ardından, Kaoru yine bir cevap vermek için yeltense de, Ryoken’in cümleleri kalabalığa yöneldiğinde, Kaoru bir kez daha sessiz kalmak durumunda kalıyor. Kalabalık Ryoken’in konuşmasıyla tamamen hareketsiz kalırken, Ryoken Kaoru’yu da yanına götüreceklerini söylüyor. İlk defa bu anda yüzünde ufak bir tebessüm oluşan Kaoru “Adaleti sağlayacak olan sizler ve size bu görevi verenler, ha?” diyor neredeyse fısıltı halinde, ancak herkes tarafından duyulabilecek bir şekilde. Ryoken Tetsuo’yu kaldırmak için sol kolunu uzattığında, Kaoru sol eliyle Ryoken’in sol bileğini kavrıyor. Ryoken bu anda kendisine gelecek saldırıyı anlamış olsa da, Jubaku Satsu için el mühürlerini yapması ve odaklanması mümkün olmuyor. Ryu da herhangi bir saldırı durumuna karşı hazırlıklı olmadığı için, bu anda olan biteni izlemekle yetiniyor. Zaten sadece göz açıp kapayıncaya kadar geçen süreçte, Kaoru sağ kolunu havaya kaldırıp Ryoken’in sol omzunun 10 cm. kadar ilerisine doğru indiriyor. Son derece keskin bir cismin koluyla temasını hisseden Ryoken, kopan kolundan boşalan kanların her yeri kırmızıya boyadığını fark ettiği sırada, kopan kolunun suratına inmesiyle Ryu’ya doğru fırlıyor! Tam bu anda kalabalık aklını yitirmişçesine kaçışmaya başlıyor ve tam bir kargaşa ortamı oluşuyor. Ryoken kopan kolunun acısı nedeniyle hareketsiz kalırken Kaoru’nun suratına sıçrayan kana aldırmadan, kaşları çatık ve son derece ciddi bir şekilde Ryu’ya bakarak “Çarpık öğretilerinizle yaydığınız vesveseler, körelmiş dillerinizde vaaz gibi durur. Oysa yarattığınız bedbaht yazgılar, gaip alemlerin vuku bulmasından ibarettir. Özü, bencil bünyelerinizde kudret saymanız vakurluk değil acizliğinizin mümessilidir.” diyor. Sanki kalbinize, ruhunuza söylenen bu cümlelerin ardından halkın kaçışması son buluyor ve karşınızda üstü başı Ryoken’in kanı olmuş, titremekten başka hiçbir şey yapamayan Tetsuo kalıyor. Hemen yan tarafında da Ryoken'in kopan kolu... Etrafınıza baksanız da, Kaoru’nun artık burada olmadığını görüyorsunuz. Cümlelerinin bitimiyle hiçliğe karışmış gibi dursa da, şu andaki önceliğinizin Tetsuo, tamamen çığrından çıkmış bir halkı zapt etmek ve Ryoken'in kopan koluna müdahale etmek oluyor.

Off Topic

Ryoken bu tur hamle alamaz. Sadece yaşadığı olayların bünyesindeki yansımalarını gösteren RP yazmak zorundadır.

[Jirou Ryu]

Bir meltem gibi, aniden çıktı ve esip gitti Ryu. Sözlerinin etkili olduğunu, halkın verdiği reaksiyondan anlayabiliyordu; ama tüm bunların yeterli olmayacağını konuştuğu sırada bile fark etmişti. Göz ardı ettiği şey ise oldukça kaygısız biri olduğunu daha görevin en başından fark ettiği Ryoken olmuştu. Onun hemen ardından, tükürükler savura savura yaptığı konuşmayı şaşkınlıkla ve bir o kadar da utançla izlemişti genç shinobi. İshigakure'nin kayalarla kaplı bir yer olmasının mı buna sebep olduğunu bilmiyordu ama İshigakure kadar insanları da taş kafalı geliyordu bazen ona... En nefret ettiği insan tipinin de bu insanlar olması, işin cilvesi oluyordu herhalde.

Dikkatini Karaou'ya mı yoksa Karaou'dan daha tehlikeli olan Ryoken'e mi vermesi gerektiğini o kısacık sürede kararlaştıramadı ve bu kararsızlığı saniyeler sonra gerçekleşen o kanlı resitali en önden izlemesine sebep oldu. Ryoken'in şuursuzca yaptığı harekete, çok ani ve temiz bir şekilde karşılık vermişti Karou. Ryu'nun shinobi gözlerinin bile algılamakta zorlanacağı bir hızda, temiz ve net bir kesik ile kolsuz bırakmıştı takım arkadaşını. Ryu'nun duygusuzluğu, bu duruma bile tepkisiz kalmasını sağladı. Verdiği tek tepki, üzerine doğru hızla gelen Ryoken ile çarpışmamak için hafifçe sağa doğru çekilmek oldu. Aynı adamın kanına bulanmış bu iki farklı adam göz göze geldiğinde, Ryu gözlerini çekmedi. Adamın yüzüne bulanmış o vahşete rağmen, o vahşetin üzerinde açmış bir gül gibi duran sakinlik, Ryu da vardı. Buz gibi soğuk bakışları, adamın çatık kaşları altında yuva yapmış gözleri ile savaşırken, bedenleri ise hareketsizdi. Adamın sözlerini, dikkatle dinlerken, o sözlere karşı bir şey söylememişti; ama gözlerinin, en azından adam ortadan kaybolmadan önceki kadar o gözlerindeki ciddiyetin, ona bir mesaj olabileceğine inanıyordu. Belki ileride, bu ikili bir kez daha karşılaşacaktı ve o zaman Ryu, kendisi gibi çelikten bir kılıç olan bu adamın mı yoksa kendisinin mi daha keskin olduğunu, o gün öğrenecekti. O gün ise, bugün değildi. Bugün bir tanışma faslıydı.

O yüzden Ryu, adam kaybolduğunda nerede olduğuna bakmak için etrafına bile bakmadı. Önce şokta olduğunu düşündüğü Ryoken'e göz ucuyla baktı ve ardından az önce türlü türlü psikopatça şeyler söyleyen halkın, bir shinobi için basit bir uzuv kopması sonucu nasıl kargaşaya sürüklendiğini izledi. Yuvaları işgal edilmiş bir karınca yuvası misali, insanların bir oraya bir buraya koşuşturması Ryu'nun az önceki sözlerini doğrular nitelikteydi. Öldürmek bir yetenekti ve Tanrı bu yeteneği herkese bahsetmemişti. Çoğunluğun selameti için, azınlık olan katilleri yaratmıştı.

Bu anda, kendini bu insanların kılıcı olarak ilan eden Ryu, Tetsuo'yu süzdü. O anda, sözcükler ağzından bağımsız bir şekilde, herkesin duyabileceği bir tonda döküldü; "HERKES SAKİN OLSUN VE BURAYA BAKSIN!" dedi. Eğer istediği etkiyi yakalayabilirse, sözlerine şu şekilde devam edecekti; "Sizlerin bir katil olmadığını söylemiştim. Ben bir kılıcım ve siz beni bugün bu herifi öldürmem için savurdunuz."

Hızlı ve ani bir hamle ile Tetsuo'nun kafasını gövdesinden ayırmadan önce ise, Tetsuo'ya sessizce fısıldayacaktı. "Zehrin sadece bir çocuğu değil, iki çocuğu öldürdü. Benim içimdeki çocuğu da... Güle güle."

Ryu, artık kendini bir insandan çok, bir kılıç olarak görüyordu. Bugün dünyayı değiştirecek adamın kendisi olmadığını görmüştü. Bu güçle alakalı değildi, o dünyada bir savaş daha çıkartamazdı; ama şimdilik bu insanların kılıcı olabilirdi ve bir gün eğer dünyayı değiştirecek adamla karşılaşırsa, o adamın da kılıcı olabilirdi.

Anladı ki, o yargıya hükmeden insan değil, o yargıyı gerçekleştirecek kılıçtı... Tetsuo'yu öldürdükten sonra, Ryoken'e sadece göz ucuyla bakacak ve; "Bir kol kopması insanı öldürmez. Kendine gel ve kolundaki kanı durdur... Sonra ise köye dön, en azından bunu yapabileceğine inanıyorum." diyecekti.

Ardından ise önce yerden aldığı kafayı, çocuğun ölü bedeninin olduğu evin kapısına koyacak ve ardından tüm bu olanlara rağmen köye geri dönecekti; çünkü bu noktada, gene ona yargısını verecek olanın burada olan tüm her şeye şahit olan bu insanlar olduğuna inanıyordu. Kaçıp gitmek güçsüzlerin işiydi.