[Jirou Ryu & Kotegawa Chisa] Yeni Bir Düzen

[Kotegawa Chisa]

Kuzuryu-gawa, hayatım boyunca gördüğüm en güzel yerlerden biri. Minami'nin mimarisi onu güzelleştiriyorsa, bu bölgenin de doğal güzellikleri onu güzelleştiriyor. Gözlerimi hangi tarafa çevirirsem çevireyim 'yeşil' bir şeyler görüyorum. Ay ışığı altında daha da güzelleşen çevreye bir de çeşitli kuşların sesi eklendi mi ortaya gerçekten harika şeyler çıkıyor. Ishichou-sama tarafından bu göreve seçildiğim için mutluyum! Onun sayesinde son birkaç haftada oldukça fazla güzellikle karşılaştım. Minami, Kuzuryu-gawa, Asakura... Hepsi birbirinden güzel bölgeler. Kaya Ülkesi'nde yaşadığım için şanslıyım sanırsam. Gerçi Çimen Ülkesi'nin de bir çok doğal güzelliğe ev sahipliği yaptığını duymuştum. Acaba şanslı değil miyim? Bilmiyorum, düşünmeme de gerek yok sanırsam. Şimdilik etrafımdaki bu güzel manzaranın tadını çıkarmam gerekiyor.

Etrafımdaki bu harika manzaraya birde yakışıklı bir erkek eklenince kalbim birazcık hızlanmadı değil. Ryu-san, ay ışığı altında normalde olduğundan daha yakışıklı görünüyordu. Birkaç adım önümde, sadece ileriye bakan o soğuk gözler bir anlığına kendimi kaybetmemi sağladı. Kendime gelmemi sağlayan ise iki elimle yanaklarıma attığım tokat oldu. Bir görevin ortasında düşünmemem gereken şeyleri düşündüğüm için kendimden utanıyorum. Ryu-san ile aramızda herhangi romantik bir ilişki olamayacağı gün gibi ortada zaten. O görevlerden başka bir şey düşünmeyen yakışıklı bir shinobi! Benim gibi bir canavardan hoşlanmasına imkan yok, hoşlansa da zaten yapamayız canım. Bir kere ben pembeyim, o sarışın. Çocuğumuz hangi renk doğacak? Pembeyle sarıyı karıştırırsak. Imm... Turuncu? Yok yok lavanta rengi olmalı. Herneyse, bunlar şimdi düşünmem gereken şeyler değil zaten!

Ryoken-san'ın kolunun koparıldığı kasabaya vardığımızda etrafın oldukça canlı olduğunu fark ettik. Daha güneş yeni doğmasına rağmen çevredeki insanlar dükkanlarını açmaya, çocuklar ise sokağa çıkmaya başlamıştı. Ryu-san'ın söylediğinin aksine çevremizdeki insanlar oldukça neşeli gözüküyordu. Ryoken-san'ın kolunun kopması onları hiç etkilememiş gibi. Zaten böyle olması gerekiyor, tanımadıkları bir adamın kolunun kopartılması neden insanların moralini bozmalı ki? Ayrıca üzerinden uzun bir süre geçti zaten, çoktan unutmuşlardır.

İnsanlar bizi fark ettiklerinde selam vermeye başladılar fakat bir şeylerin ters olduğunu anlayabiliyordum. Kadınlık iç güdüsü de diyebiliriz fakat sanki bize karşı biraz soğuk davranıyorlar. Bana soğuk davranmalarını anlarım fakat neden Ryu-san gibi bir yakışıklıya da soğuk davranıyorlar ki? Hadi ben pembeyim, alıştım zaten böyle davranılmasına. Onun gibi sarışın bir bombaya kötü davranmamaları gerekiyor. Belki de bunların hepsi Kaoru denilen o adamın etkisinden dolayıdır. Ama eminim ki onun gibi yardımsever bir insan burada yaşayanlara shinobilere soğuk davranmaları gerektiğini söylememiştir. Tahminimce bu bölgede bulunan shinobiler işlerini layığıyla yerine getirmediği için insanlar bize güvenmiyor. Ama önemli değil! Ortada bir sorun varsa çözebileceğime dair kendime inancım tam.

Kolumdaki alınbandını düzelttikten sonra Ryu-san'a döndüm ve "Ryu-san! Ben bayağı acıktım, neden bir şeyler yemiyoruz? Hem biraz dinlenme fırsatı da bulabiliriz. Uzun bir süredir yürüyoruz nede olsa." dedim gülümsememi koruyarak. Gerçekten açım fakat yemek yemeyi istememdeki asıl amaç o değil. İnsanların bize olan bakış açılarını değiştirmemiz gerekiyor! Bu halde bize Kaoru hakkında hiçbir bilgi vermeyeceklerine adım gibi eminim. Hadi onların güvenlerini kazanalım!

Ryu-san'ın cevabına bağlı olarak çevremdeki insanlara nerede yemek yiyebileceğimizi sormayı planlıyorum. Sorumun cevabını aldıktan sonra teşekkür etmeyi de unutmayacağım tabii ki.

[Jirou Ryu]

Daha önce adımladığım bu ıssız topraklar, tekrardan altıma serildiğinden beri zihnimi kuşatan o şuursuz anlar zihnimi ele geçirmese de, ziyadesiyle beni rahatsız etmişlerdi.

Bir şeyleri tekrardan hatırlamak için, kafamı kaldırıp etrafıma bakmama gerek olmaması ise en ironik olanıydı. Bedenim rüzgara kapılmış zayıf bir yaprak misali her bir kasabadan geçtiğinde, anılar kokumu almış aç yırtıcılar misali tepemde bitiyorlardı. Sanki basit bir anıdan ziyade, bir iletişim kurabileceğim olgu haline bürünmüşlerdi ve her ezeli düşmanın yapacağı gibi, en zayıf görünen bu anımda beni bitirmek istiyorlardı ve benim elimden tek şey ise, içinde bulunduğum bu duruma yakıştırılabilecek en uygun sıfatı, içtenlikle kabul etmek dışında başka bir şey değildi. Oda insanların 'delilik' dediği o safha idi ve ben o safhaya çok hızlı bir geçiş yapmış gibi hissediyordum.

Anıların en ağır olduğu yer ise her şeyin gerçekleştiği bu kasabaydı ve buraya adımımızı attığımızdan beri, zihnim bedenimden çok ayrı hareket ediyordu. Sanki o anılardan kaçmak isterken, yolunu kaybetmiş gibiydi ve beni kendime getiren, Chisa'nın sözleri olmuştu.

İyi bir insan ha, diye düşündüm istemsizce o konuşurken. Göz ucuyla omzumun üzerinden kısa bir bakış atsam da, kontağı çok uzun tutmadım. Konuşmasının bitmesini bekledim ve bittiğinde usulca, "İnsanlar göründüğü gibi değildir. İyi göründüğünü söylediğin bir adam, kontrolünü kaybettiğinde gözünü kırpmadan bir canı alabilir." Özellikle kısık olması için uğraşmasam da, ses tonum mırıldanma halinde, sadece Chisa'nın anlayabileceği bir yükseklikte çıkmıştı.

Bir kaç adım daha öne geçtiğim o anda ise hafifçe bir iç çekip, fazla sert davradığımı düşünerek bir ekleme daha yapma gereği duymuştum; "Ama asıl iyi olanlar, kimlerdir biliyor musun? Bunu göremeyecek kadar kalbi saf olanlar." Arkama dönüp, bakmadım bile. Sadece sözlerim kendi adıma arkaya dönüktü.

Onun yerine fazla pervasız davranıp etrafıma bakıyordum. Yanımdan geçip giden insanların verdiği selamlara attığım bakışarla karşılık veriyor, en azından onları duyabildiğimi gösteriyordum. Sokaklara fışkıran çocukları gördükçe, aklım başka yerlere kaysada, aklımın zincirlerini bu andan itibaren sıkı tutmaya başlamam, fazla uzaklaşmamasına neden oluyordu ve dikkatimi rahatlıkla, iş yerlerini açmak üzere yoğunlaşan yetişkinlere çevirebiliyordum.

Burası, buraya ilk geldiğim anda fark etmemiş olsam da, fazlasıyla huzurluydu. Ne Karou'nun etrafında gözünü kan bürümüş o insanları görebiliyordum ne de bizim gelmemiz ile oluşan o kan dolu vahşeti. Saf bir medeniyet, saf bir huzur hakimdi. Gene de, güneşin doğmasına rağmen, sıcak bir iklime sahip olan bu sınırlarda bir soğukluk hissediyordum. Bir anlam ya da bir neden veremeyeceğim bu soğukluk, bedenimden çok, içime nüfuz ediyor gibiydi ve elimden gelen tek şey ise buna müsaade edip, göz ardı etmek oluyordu.

O an, Chisa bir kez daha konuşmuş ve etrafa sadece boş boş bakıp, bir şeyler üretme çabasından uzak bana bir yol göstermişti. Bir kaç saniye verdiği yemek fikrini tartsam da, bunu nedense kendi adıma uygunsuz bulmuştum. Bu insanlar henüz beni fark etmemiş olabilirlerdi ya da fark etmelerine rağmen, sadece göz ardı ediyorlardı. Bunu bilemezdim; ama ne olursa olsun, tüm bu olanlardan sonra hiçbir şey olmamış gibi bir mekana geçip, yemek yiyemezdim. Saf bir insan olduğunu düşündüğüm, Chisa'yı da yalnız bırakmak hiç istemiyordum. Elimde olan tek seçenek, orta yolu seçmekti. "Ben aç değilim, ama sana eşlik edebilirim masada. Hem o tarz mekanlar, kulak misafiri olmak için oldukça uygun. Tabii bu saate bizden başka müşterileri varsa." dedim, herhangi bir histen fazlasıyla uzak, boş bir tonlamada.

[GM - Naruto]

Chisa’nın yaşadığı açlık hissi, sizi yerleşkenin içinde yiyecek satan bir yerler aramaya itiyor. Bu bağlamda aradığınız tarzda bir yeri bulmanızın en muhtemel olduğu yer, Ryu’nun bir önceki görevinde olayların yaşandığı meydan oluyor. Adımlarınız sizi meydana çıkardığında ise, Ryu geçmişte yaşananları bir kez daha canlandırıyor gözünde istemsizce. Ancak sahnede yer alan tek isim Kaoru oluyor onun için. O zamandan, kalabalıktaki hiç kimse veya yerde ölümü bekleyen Tetsuo Ryu’nun canlandırma sahnesinde yer bulamıyor. Onlar birkaç önemsiz detay gibi geliyor, şimdiki görevinizin yüküyle. Tam bu esnada Ryu’nun gözlerinin önünde Ryoken ve onun ansızın kopan kolu beliriyor. Kaoru’nun basit bir kol hamlesiyle kopan kol ve beraberin yaşananların hepsi bir daha gerçeğe dönüşüyor. Ryu yüzüne sıçrayan kandan arınmak istercesine eliyle yüzünü sildiğinde, tüm görüntü de kayboluyor ve yerini yine meydan ve meydanda hareketlenen insanlar alıyor.

Meydanda yer alan birkaç dükkanı geçtikten sonra, bir barakadan bozma gibi duran, ancak mimarisi ile buraya ait olduğunu belli eden bir dükkan dikkatinizi çekiyor. Oldukça küçük olan bu tek oda yapının arkasında başka bir bina bulunuyor, ancak o bina ile barakadan bozma yapının pek bir bağlantısı yok gibi duruyor. Üzerinde “Goro’nun Yeri” yazılı bu yerde, boydan boya bir tezgah, tezgahın yola bakan kısmında yüksek sandalyeler, arka kısmında ise bir mutfak bulunuyor. İçerisinde 50’li yaşlarında bir adamın bulunduğu bu yerde kahvaltı için makul olabilecek yiyecekler bulunduğunu düşünmenize sebep olan şey ise, yüksek sandalyelerin birinde oturan ve iştahla önündeki üç tabağı silip süpüren şişman bir adam oluyor.

Goro’nun Yeri’ne girdiğinizde, 50’li yaşlarında olan adam sabahın tüm mahmurluğuna rağmen sizi enerjik bir şekilde karşılıyor. Herhangi bir menüsü olmayan bu yerde yiyeceklerin sabit olduğunu ise, adamın herhangi bir sipariş almadan yemekleri hazırlamasıyla ortaya çıkıyor. Birkaç dakika sonra ise, Miso Shiru, Natto ve Tamago Kake Gohan üçlüsünden oluşan kahvaltınız önünüze geliyor. Her ne kadar Ryu aç olmadığını söylese de, ona da bu üçlüden geliyor.

Sizin kahvaltınız geldiği esnada, birkaç sandalye yanınızda oturan şişmanın da kahvaltısı bitiyor. “Goro-san, sen olmasan ben bildiğin aç kalırım!” diyerek minnetini belli eden adama, isminin Goro olduğu artık kesin belli olan adam “Parasını ödediğin sürece seni doyuracağımdan şüphen olmasın!” diyor gülerek. Şişman adam yerinden kalktığı sırada sizi ilk defa fark ettiğinde ise, şapşal bir gülümsemeyle “Yemek için doğru adrestesiniz dostlar! Buradan iyisini bulamazsınız!” diyor ve ardından da cebinden para çıkartmak için hareketleniyor. Şişman adam ile herhangi bir iletişime girmemeniz durumunda adam hemen gidecek gibi duruyor.

[Jirou Ryu]

Gözlerim yeteri kadar iyi görüyor olmasına rağmen, zaman zaman kendimi bir kör gibi hissediyordum. Bakışlarım, geçmişte bir mazisi olan yapılar ya da yerlerle kesiştiğinde, görebildiğim son şey bu oluyordu. Sonrasında gözlerimin önünü kaplayan şey, geçmişin silik ve eski kokan anıları oluyordu.

Ama bu sefer, mazimin bir parçası olan bu meydan bana her zaman gösterdiği şeyi göstermemişti. Sadece Karou... Eskiden bir anı olduğunun bilincinde olmasam, onun karşımda gözlerimin içine baktığını sanacak kadar gerçekçi duran bir sanrı ya da Ryoken'in kollarını kopartacak o keskin hamleyi yaptığında, yüzüme fışkıran kanın sıcaklığı... Ufak bir refleks ve tekrardan, tüm canlılığı ile Karou'nun olmadığı bu huzur dolu meydan.

Derin bir nefes ve hemen ardından gelen o rahatlama hissi ile tüm bunların bir sanrı olduğunun bilincinde bir şekilde, etrafımı göz ucuyla bakmış ve Chisa'nın fikrine hitaben bir yeri tam karşında bulmuştum. Eski usul, klasik ramen dükkanlarını andıran bu yerde, garip bir farklılık ve aynı zamanda içtenlik kokusunu alıyordum, yemek kokusundan önce. Göz ucuyla Chisa'ya baktığımda ise, onunda tam olarak benimle aynı yere baktığını görmem, oraya doğru adımlamam için yeterli bir teşvik olmuştu.

Mekandan içeriye adımımızı attığım anda, dikkatimi çeken ilk şey, shinobi reflekslerimden olsa gerek mekanda hızlıca hareket eden şişman adam olmuştu. Aslında hızlıca hareket etmekten ziyade, hızlıca yemek yiyor oluşu beni bu düşünceye itmişti. Önündeki üç tabağıda, gözlerimin zorlukla takip edebileceği bir hızda bitirerek bir nebze de olsa dikkatimi çekmişti. Gözlerim sıkılmışçasına, farklı noktalara yöneldiğinde ise elli yaşlarında bir adamın sıcak karşılaması ile karşılaşmıştı. Hafif bir baş sallaması ile karşılamayı geri çevirmezken, bir yere oturmuş ve iki sandalye kadar ötemizdeki şişman adamı bir kaç saniye öylece, herhangi bir maksat olmaksızın izlemiştim. Bir süre sonra ise rahatsız olabileceğini düşünerek, bakışlarımı oradan çekmiş ve önüme odaklayarak, o kirli anıları biraz daha düşünmüştüm.

Kendime gelmeme sebep olan ise hızlıca önümüze koyulan tabaklardan çıkan takır tukur seslerdi. Kafamı kaldırıp önüme baktığımda ise, Chisa'nın önünde olan kahvaltı üçlüsünün benimde önümde olduğunu görmüştüm. Tam ağzımı açıp bu duruma itiraz edecekken ise, sessizce kelimeleri yutmuş ve buna gerek olmadığını kanaatine vardım.

Ardından yemeğini bitirmiş ve bize sırıtarak bir şeyler söyleyen şişman adama göz ucuyla bakmış, söylediklerine tepkisiz kalırken tekrardan önüme dönmüştüm. Dolu kahvaltı tabakları ile göz göze gelmiş ve hiçbir şeye dokunmadan, öylece yere bakmayı sürdürmüştüm.

Sükunet ve sessizlikle...

[Kotegawa Chisa]

Ryu-san'ın ne kadar kibar birisi olduğunu bir kez daha anladım... Kendisi aç olmamasına ve önemli bir görevin üzerinde olmamıza rağmen bana eşlik edeceğini söyledi. Açıkçası aç olmadığını söylediği anda biraz hayal kırıklığına uğradım. Benim gibi iğrenç bir yaratıkla yemek yemek istemediğini düşündüm fakat öyle değildi. Aç olmamasına rağmen bana eşlik edebileceğini söylemişti. Gerçekten mutlu olmuştum, hayatımda ilk defa bu kadar yakışıklı bir erkekle baş başa yemek yiyeceğim! Daha önce hiçbir erkek bana yaklaşmadığı için böyle bir olay tecrübe etme şansım olmadı. 'Gençliğini yaşamak' dedikleri şey bu olsa gerek...

Ryu-san'ın benim davetimi neden kabul ettiğini öğrenmem birkaç saniye sürdü. Bana eşlik edebileceğini söyledikten sonra asıl fikirlerini söyledi. Benimde aslında planım Ryu-san ile romantik bir kahvaltı yapmak değildi. Bir yandan onunla aynı şeyleri düşündüğüm için mutlu oldum, bir yandan da böyle düşündüğü için üzüldüm. Bu teklifimi sadece bilgi edinmek için kabul ettiğini düşünüyorum. Yoksa onun gibi bir sarışın bomba neden benim gibi bir canavarla yemek yemek istesin ki?

Ryu-san ile beraber bu ufak kasabanın meydanına vardığımızda karşılaştığım manzara oldukça hoştu. Daha sabahın erken saatlerinde olmamıza rağmen meydan oldukça hareketliydi. Böyle ufak bir kasabadan beklemediğim kadar hem de.

"Goro'nun Yeri" yemek yiyeceğimiz yerin adı bu! Meydanda birkaç dükkana baktık ama çoğu kapılarını yeni açıyordu. Çoktan açmış bir dükkan bulma ümidiyle yürümeye devam ettik. Birkaç dakika boyunca yürüdükten sonra sahibinin adının 'Goro' olduğunu tahmin ettiğim bir tezgah bulduk. Tezgahın yola bakan kısmında birkaç yüksek sandalye sıralanmıştı, arka tarafında ise yemek yapılan yer mevcuttu. Tezgahta yemek yiyen, bizden önce buraya gelmiş bir adam bulunuyordu fakat sadece bir adam. Bu saatte fazla müşteri olmasını beklemiyordum, yine de en azından üç dört kişiyle karşılaşabileceğimizi düşünüyordum.

Goro-san'ın tezgahına girdiğimiz sırada kendisi oldukça nazik ve enerjik bir şekilde bizi karşıladı. 50'li yaşlarının ortasında olduğu belli olan bir adamdan beklemediğim bir enerji seviyesiydi açıkçası.

Ryu-san ile beraber bulduğumuz ilk sandalyeye oturduk. Oturduğumuz sandalyeler oldukça yakındı, biraz kenara doğru yaslansam Ryu-san'ın omzuna değebilirim! Acaba benim gibi birisiyle temasta bulunmak onu rahatsız eder mi? Herneyse, bunları düşünerek moralimi bozacak değilim. Zaten onunla temasta bulunmamı gerektirecek bir durumla karşılaşacağımızı da düşünmüyorum.

Birkaç dakikanın ardından kahvaltımız geldi fakat bir yanlışlık vardı. Ryu-san aç olmamasına rağmen Goro-san, ona da servis yapmıştı. Tam bir yanlışlık olduğunu söyleyeceğim sırada söylememeyi tercih ettim. Onun gibi bir shinobinin yerine konuşmak benim haddime değil sonuçta ne sevgilisi ne de çok değer verdiği bir arkadaşıyım. Daha birbirimizi doğru düzgün tanımıyoruz bile...

Yemek önümüze servis edildiği sırada birkaç sandalye yanımda oturan adam kahvaltısını bitirip ayağa kalktı. Goro-san ile aralarında ufak bir şakalaşma geçtikten sonra yanımıza gelerek yemek için Goro-san'dan daha iyisini bulamayacağımızı söyledi. "Daha yemedim ama kokusundan bile ne kadar lezzetli olduğunu anlayabiliyorum." dedim gülümsememi koruyarak. Belki aç olduğumdan dolayı, belki de Goro-san'ın yemekleri lezzetli olduğundan mıdır nedir bilmiyorum ama gerçekten önümüze kokan yemekler enfes bir koku yayıyordu.

Yiyecekler hakkında düşüncemi dile getirdikten sonra birkaç saniye bekledim. Ardından tekrardan adama dönerek "Bayım hala aç gözüküyorsunuz, size bir şeyler ısmarlamamı ister misiniz?" dedim.

Eğer adam kabul ederse hemen yanımda bulunan sandalyeyi işaret etmeyi planlıyorum. İşimiz bu insanlardan Kaoru hakkında bilgi toplamak, bunun için de birçok insanla konuşmamız gerekiyor. Burada yaşayan insanların shinobilere pek güvenmediğini seslerindeki soğukluktan anlayabiliyorum. Daha öncede dediğim gibi onların güvenini kazanmamız gerekiyor.

Adam yanıma oturduktan sonra ise "Ishigakure'den buraya bir görev için geldik, ben Kotegawa Chisa." ardından Ryu-san'ı göstererek "Bu da Jirou Ryu. Bana Kaoru-san hakkında bir şeyler söyleyebilir misin acaba? Duyduğuma göre geçenlerde Kuzuryu-gawa'yı zehirleyen bir suçluyu yakalamış." diyeceğim. Tabii bu sırada yemeğimi yemeyi de ihmal etmeyeceğim. Gerçekten açım çünkü.

[GM - Naruto]

Şişman adam yediği yemeğin ücretini ödemek için hareketlenmişken, Ryu sessizliğini korusa da, Chisa yemekle ilgili düşüncelerini dile getiriyor ve hemen ardından da şişman adama yemek ısmarlayabileceğini söylüyor. Şişman adam yemeğin ücretini masaya koymuşken, Chisa’dan gelen bu teklifle adeta gözleri parlıyor ve neredeyse ağzından akan salyalar bile görünür hale geliyor. Adam nezaket gereği birkaç saniye beklese de, kendisini doğruca Chisa’nın gösterdiği sandalyeye atıyor ve “Biraz daha yemekten zarar gelmez değil mi?” diyor, sanki teklifi kabul etmesinin çok makul bir gerekçesi var gibi. Şişman adam kadar para kazanacak olmaktan dolayı mutlu görünen Goro da vakit kaybetmeden yiyeceklerini hazırlamak için size arkasını dönüyor.

Şişman adamın yemeğini beklemeye koyulduğunuz sırada, Chisa tekrar lafa giriyor ve tanıtma faslının ardından konunun esas amacına yöneliyor. Kaoru’nun ismi ağzından çıktığı anda, şişman adamın gözleri en az ısmarlama teklifinde olduğu gibi parlıyor. Sadece bu parlama bile Kaoru’nun bu adam üzerinde nasıl bir etki bıraktığını açıkça ortaya koyuyor. Her ne kadar Ryu, Chisa’nın anlattığı zehirlenme olayına ucundan da olsa müdahil olmuş olduğu için biraz tedirgin dursa da, şişman adam Ryu’nun varlığını bile çok umursamıyor. Bunun yerine garip ten rengine sahip Chisa, sanki Ryu’dan daha önemli bir insan gibi bir konumun oluştuğunu söylemek bile mümkün.

Chisa’nın sözleri sonlandığında, şişman adam bir yandan Goro’yu keserken “Adım Tora, tanıştığımıza memnun oldum.” diyor. Hemen ardından ise bakışlarını Chisa’ya odaklarken “Kaoru-san Kuzuryu-gawa Nehri’ndeki zehirlenme olayını halletmişti, size doğru bilgi vermişler. Açıkçası Kaoru-san’ın buraya yaptığı ilk ziyarette yaşanan bu olayı Ishigakure’den gelen iki shinobinin doğru aktarmayacağını tahmin ediyordum. Dürüst adamlarmış, helal olsun.” diyerek söze giriyor. Bu cümlelerinden sonra kaçamak bakışlarla bir Goro’ya bir Chisa’ya bakan Tora “Kaoru-san bizi o gün büyük bir beladan kurtardı. Çocuklarımızın, gençlerimizin ve ihtiyarların ölümüne sebep olan olayı çözmekle kalmadı, bu işi başımıza saran iblisi de bize teslim etti. Ancak o gün, dediğim gibi, Ishigakure’den gelen iki shinobi Kaoru-san’a ve bize engel oldu. Sonrasında birtakım tatsız hadiseler yaşadı, bunu biliyorsunuzdur. Ama inanın Kaoru-san kesinlikle kötü biri değil. Zaten bu olaydan sonra buraya tekrar geldiğinde, yaşananlar için hepimizden özür diledi ve bizim böyle bir olaya şahit olmamızdan duyduğu üzüntüyü dile getirdi. Açık konuşmak gerekirse biz Ishigakure’den de benzer bir hareket beklerdik, ama görüyorum ki, bir özür yerine Kaoru-san’ı araştırmanız için sizi göndermişler.” diyor. Tora bu noktada sözlerini sitemkar bir şekilde dile getirmiş olsa da, altında herhangi bir art niyet sezemiyorsunuz. Ayrıca konuşmasına devam edecek gibi görünse de, önüne gelen üç çeşit yemek nedeniyle konuşmayı keserek yiyeceklere gömülüyor. Bu arada, ağzını tıka basa yemekle doldurmuşken, Chisa’ya sırıtarak bakan Tora “Bak yemekler senden, sonra kaytarmak yok!” diyor ve Goro’ya dönerek “Sen de şahitsin!” diyor. Goro ise güler yüzlü bir şekilde Tora’yı başıyla onaylıyor.

[Jirou Ryu]

Sessizlik bu aşamada sığınabileceğim en yakın dostum oldu. Chisa ve diğerleri benim de dahil olduğum bir konu hakkında konuşurken, ben orada olmama rağmen yokmuşum gibi davrandım. Kulağıma ilişen sözleri öylece dinledim, herhangi bir tepki ne içimde ne de yüz hatlarımda yeşerdi... Çorak bir toprak gibi, atılan tohumları yetiştirmediğim bu anlarda ise sadece önüme baktım. Olması gerektiği gibi.

Herif anlatırken, sesindeki tondan Karou'nun etkilerinin izini görebiliyordum ve bu beni gram şaşırtmıyordu. Kendi gözlerim ve kulaklarımla şahit olduğum o adamın etkisi, beni bile derinden etkilemişken, bu insanları ele geçirmiş olması fazlasıyla normal geliyordu bana.

Bir hayaletin izlerini taşıyan ben ne bu sohbette vardım ne isminin sonrasında Tora olduğunu duyduğum bu herifin anlatığı o hikaye. Oysa burada da orada vardım; ama beni yok saymışlardı ve belki de bu bana verilebilecek en makul cezaydı. Derin bir nefes alırken, Tora'nın bahsettiği o ikinci ziyaret kafamı kurcalıyordu. Karou buraya tekrardan gelmişti ve bunu sırf özür dilemek için yapmıştı; ama bunu anlandırmak bile benim için zordu. Zira normal bir düzlemde, bu adamın buraya imajını düzeltmek ve halkın üzerindeki etkisini biraz daha pekiştirmek için buraya geldiğini düşünür, noktayı basardım; ama söz konusu o olunca, zihnim bu kadar basiti kabul etmiyordu. Bir mana ve bir anlam kovalıyor olmama rağmen, bunu bomboş bir çorak arazide yapmam elime bir şey kazandırmıyordu.

Sessizlikle kalmaya devam ettim. Ve eylemsizliğim de bunu takip etti. Ne önümdeki yemeğe ne de başka bir şeye uzandı ellerim, aynı dilim gibi durdu öylece yerinde.

[Kotegawa Chisa]

Tora-san isteğimi kabul ettiğinde aşırı derecede mutlu oldum! İlk başta biraz durakladığı için teklifimi kabul etmeyeceğini düşündüm fakat sonrasında ağzından akan salyaları gördüğümde rahatladım. Tora-san kadar Goro-san'da mutlu olmuştu. Yaşlı adamın sabahın köründe biraz daha fazladan para kazanabileceği için mutlu olduğunu düşünüyorum. Açıkçası bu insanların mutlu olduğunu görmek beni de mutlu etti. Ryu-san'ın söylediklerini duyduktan sonra herkesin üzgün bir şekilde dolaşacağını düşünüyordum fakat hiçte öyle değil. Onun söylediklerinin doğru olmayışı beni oldukça mutlu etti diyebilirim.

Tora-san'a Kaoru hakkında sorumu sorduğumda gözleri aynı birkaç dakika önceki gibi parlamaya başladı. "Kaoru'nun iyi birisi olduğunu biliyordum!" diye bağırmak istiyorum ama beklemem gerekiyor. Öncelikle Tora-san'ın anlatacaklarını dikkatli bir şekilde dinlemeli ve yorumlamalıyım. Oldukça heyecanlıyım ama kendime hakim olmam gerekiyor, görev her şeyden önce gelir.

Tora-san, Goro-san'a baktıktan sonra uzun bir konuşma yaptı. O gün yaşananları, Kaoru-san'ın nasıl bir insan olduğunu oldukça heyecanlı bir şekilde anlattı. Tabii konuşmasının öncesinde Ryu-san ve Ryoken-san'ı övmeyi de unutmadı...

Tora-san'ın anlattıklarından anladığım kadarıyla Kaoru-san oldukça çarpık düşünceleri olan fakat insanları önemseyen birisi. Açıkçası bir suçlunun halk tarafından linç edilmesi fikri oldukça barbarca. Her ne kadar kötülerin kötüsü bir adamla karşı karşıya olsakta yine de halkın böyle şeyler yapmaması gerekiyor. Tabii bu fikirlerimi sonrasında Tora-san'a anlatacağım, şimdilik konuşmasının kalanını dinlemeliyim.

Kaoru-san tamda tahmin ettiğim gibi birisi çıktı! Yaşanan hadisenin ardından Kaoru-san tekrardan bu kasabaya gelip halktan özür dilemiş. Halkın böyle bir olayla karşılaştığı için büyük bir üzüntü duyduğunu bile söylemiş. Gerçekten iyi bir insanla karşı karşıyayız fakat düşünceleri biraz çarpık gibi. Bilmiyorum... Sanırım bunu onunla karşılaşmadan anlayamayacağım.

Tora-san konuşmasını bitirdikten sonra ayağa kalktım ve hafifçe önüme eğilerek konuşmaya başladım. "Tora-san gerçekten söylediklerinizde haklısınız. Her ne kadar geç olmuş olsa da böyle olaylara şahit olduğunuz için sizden ve bütün köy halkından özür dilememiz gerekiyor. Çocuklarınız ve siz böyle şeyler görmek zorunda kaldığı için gerçekten özür dilerim." Bu cümleler gerçekten kalbimin derinliklerinden geçen kelimelerdi. Kaoru-san bizim yapmamız gereken şeyi, bizden önce yapmıştı. Köyde yaşayan çocukların bir shinobinin kolunun koptuğunu görmesi eminim onların psikolojilerini oldukça kötü etkileyecektir. Bazıları uykularında o kopuk kolu, akan kanı görecek ve kan ter içerisinde uyanmak zorunda kalacak. Gerçekten çok ama çok kötü bir durum.

Yaptığım ufak konuşmasının ardından yavaşça doğrularak konuşmama devam ettim. "Fakat bizi de anlamanızı istiyorum, Ishigakure olarak sizin iyiliğinizden başka hiçbir şey istemiyoruz. Kaoru-san iyi bir insan olabilir fakat suçluyu size teslim etmesi kötü bir insanın yapacağı bir harekete benziyor. İntikam isteğinizi anlıyorum fakat saygı duymuyorum, şiddet her zaman daha fazla şiddeti doğurur. Ayrıca Ryu-san ve Ryoken-san'ın, bu linç girişimini engellemesi oldukça doğru bir karardı. Eğer o adamı döverek, bıçaklayarak öldürmüş olsaydınız o cani katilden ne farkınız olacaktı? Ayrıca köyde bulunan çocukların psikolojisinin nasıl etkileneceğini hiç düşündünüz mü efendim? Babalarının, annelerinin bir insanı öldürdüklerini görmek onlar için oldukça kötü bir deneyim olacaktır."

Kaoru-san iyi bir insan olabilir fakat daha önceden de dediğim gibi düşünceleri oldukça çarpık. Yine de bu düşüncelerimin doğruluğundan emin değilim. Sadece onunla tanıştıktan sonra bir karar verebilirim.

"Söylediklerimi anlıyorsunuz değil mi? Bu gidişle Kaoru-san'ın 'kötü' bir insan olduğuna karar verilecek. Bunun olmasını gerçekten istemiyorum çünkü bende sizler gibi onun kötü birisi olduğunu düşünmüyorum. Yaptığı bir yanlış, bütün doğrularını silmemeli. Bu yüzden Kaoru-san'la bizzat konuşmamız gerekiyor. Onunla konuştuktan sonra amaçlarını, kötü bir insan olup olmadığını anlayabiliriz. Sonrasında eğer isterse bizimle beraber Ishichou-sama'nın yanına kadar bile gelebilir. Ishichou-sama ile birebir konuşma şansını yakalayabilirse eminim kendini ve yaptığı eylemlerin arkasındaki nedenleri açıklayabilir."

Konuşmamın sonunda tekrardan önüme doğru eğilerek devam ettim. "Tora-san, Goro-san eğer Kaoru-san'ın nerede olduğuna dair bir ipucuna sahipseniz veya bilen birilerini tanıyorsanız lütfen bize söyleyin. Size bu kadar yardımda bulunmuş bir adamın 'kötü' damgası yemesine izin veremem!" Konuşmam boyunca söylediklerim gerçekten kalbimden geçen şeylerdi. Umarım Tora-san ve Goro-san bildikleri her şeyi bize anlatırlar. Yoksa işler hiçte istemediğim bir şekilde sonuçlanacak gibi...

[GM - Naruto]

Tora’nın konuşmalarından sonra Ryu sessizliğini koruyarak ortamdaki varlığını devam ettirirken, konuşmaya giren kişi yine Chisa oluyor. Chisa’nın konuşmalarını dikkatli bir şekilde olmasa da dinleyen Tora, yaşanan olaya ilişkin olarak Ryu’nun adının geçmesiyle birlikte, tüm dikkatini Ryu’nun üzerinde toparlıyor. Tora’nın Ryu’ya olan bakışları öfke ve sevimsizlik arasında dolanırken, Chisa konuşmasını bitiriyor. Ne var ki Tora Chisa’nın geri kalan konuşmasını çok fazla dinlemiş gibi durmuyor ve bu yüzden önündeki yemekleri eliyle hafifçe ittirirken “Demek o bahsettikleri adam sensin.” diyor Ryu’ya hitaben. Bu noktada Goro’nun bakışlarındaki değişikliği de fark edebiliyorsunuz. Az önce belki de dostane olarak nitelendirilebilecek bakışlar yerini kasvetli bir havaya bırakırken Tora “Kaoru-san bize bir iyilik yaptı! Ailemizin ve dostlarımızın ölümüne neden olan lanet olası bir herifi bize getirdi! O sırada sizler hala uyuyordunuz! Bizler burada kan ağlarken, siz neredeydiniz? Uzun bir yoldan mı geliyordunuz? Hadi geciktiniz, anladık. Peki o adı batasıca herifi yanınızda götürseydiniz ne yapacaktınız? Zindanda 5-10 sene kaldıktan sonra yine devam edecekti yaşamına ve zindandayken bile bağlantıları sayesinde tekrar üstümüze kabus gibi çökecekti! Ama Kaoru-san onu bize verdi, esas canı yananlara! İntikam isteğimize saygı duymuyorsun, şiddet her zaman şiddet doğurur diyorsun ama sen intikamın ne olduğunu bile bilmiyorsun!” diyor Chisa’ya hitaben. Hemen ardından da bakışları Ryu’ya dönen Tora “O gün Kaoru-san’ı tehdit ettiniz, onu adını bile anmak istemediğim katil herifle aynı kefeye koydunuz! Başka ne olmasını bekliyordunuz? Canı yanan bizlere yardım ettiniz mi? Bu kız çocukların psikolojisinden misikolojisinden bahsediyor, ama ailesi ölen çocukların psikolojisini düşündünüz mü? Olay kapandı, bitti, sonra ne yaptınız? İşte buradasınız ve hala Kaoru-san’ın kötü bir insan olarak yaftalanabileceğiniz söylüyorsunuz! O zaman burada yaşayan herkesin kötü olduğunu Ishichou-sama’ya söyleyebilirsiniz!” diyor. Konuşma tonu her saniye daha da yükselen ve derinden gelen bir öfkeyi barındıran Tora, oturduğu yerden kalkıp sinirle birkaç şeyi daha dile getirmek istese de, arkanızdan gelen “Bu kadarı yeterli.” diyen bir ses ile tüm dikkatiniz hemen arkanızdan gelen bu sese dönüyor. Ryu için oldukça tanıdık olan sese…

Bakışlarınız arkanıza döndüğünde, 185 cm boylarında, upuzun üstten topladığı ve belinden aşağı süzülen parlak sarı saçları ile oldukça dikkat çekici olan, mavi gözleriyle kusursuz bir tabloyu tamamlar gibi bir izlenim bırakan bir görünüme sahip birini görüyorsunuz. Ryu bu kişinin Kaoru olduğun dah ilk bakışta anlarken, Kaoru’nun üzerin giymiş olduğu kıyafetlerdeki farklılığı da hemen anlayabiliyor. Dizlerinin altına kadar gelen, siyah botlarının üstüne beyaz bir hakama giymiş olan Kaoru’nun, hakamasının paça kısımları botların içinde bulunuyor. Üst kısmında beyaz, vücudunu saran dar bir kosode, bel bölgesinde ise, üzerinde bir sembolün bulunduğu siyah bir kuşak, bu kuşağın yan kısmında shinobi çantası bulunan Kaoru’nun üstünde ise, yakası dik ve diz kapaklarından biraz daha aşağı kadar uzanan bir haori bulunuyor. Son derece dingin bir ifadeye sahip olan Kaoru’yu gören Goro ve Tora ise bir hayli sevinmiş gibi gözleri parlarken, Kaoru “Bedhah kalplerin intikadı nesiseden ibarettir. Menfura karşı erşed kuşkusuz muzafferdir.” diyor derinden gelen duru bir ses tonuyla. Hemen ardından ise “Niyetiniz bendim, işte buradayım.” diyerek susuyor. Duruşu oldukça kendinden emin olan Kaoru ile aranızda yaklaşık 10 metre bulunuyor ve Kaoru herhangi bir saldırı yapacak gibi de durmuyor. Ancak niyetinin sizlerle hoş sohbet vakit geçirmek gibi durmadığı da belli oluyor.

Kaoru’nun kuşağında bulunan sembol

[Jirou Ryu]

"Demek o bahsettikleri adam sensin."

Kulağıma birer birer dolan bu kelimeler, bir kaç kez yankılandı zihnimde. Eğik başım, belli bir yere odaklanamayacak kadar dalgınlaşmış göz bebeklerim ile beraber yavaşça yükseldi. Duygusuzluğun hakimiyeti eline aldığı göz bebeklerim, öfke ve kin dolu bakışlarla buluştuğunda, fazla uyumsuz gözüktü. Nefretin, bir yılanın dişlerindeki zehir gibi, tenimden damarlarıma karıştığı an ise, sükunetimi elinden tutulması gereken küçük bir çocuk misali koruyup, sahiplendim...

Nefret, sadece bakışlarda gizli değildi. Gölgem kadar bana yakın ve gölgem kadar silik olmasına rağmen, sanki her yerdeydi. Aşçı'nın bakışlarında aynı ton ve renk vardı. Beyazın üzerine damlamış siyah bir mürekkep gibi hissediyordum kendimi. Bir hata veyahut bir leke.

Öfke ağır bir koku gibi, Tora'nın ses tonuna ve sözlerine sinmişti. İçine döküyor, nefretini ise kusuyordu sanki... Chisa'nın bu olanlara şahit olmasını hiç istemezdim. Derin bir nefes alırken, fazlasıyla duygusuz gözüken gözlerimle Tora'yı takip ettim, sözlerini dinledim. Ne gram öfke yeşerdi içimde ne de başka bir his... Hissizlik havuzuna dökülen bu sözler, aside düşmüşcesine eridiler ve birer birer yok oldular. Tora, konuşmasının ikinci kısmında, bizzat bana dönmüş ve sözlerini bizzat beni hedef alarak söylemiş olmasına rağmen, bu değişmedi. Sadece, gözlerim hafifçe yere düştü ve acı bir tebessüm, siyah bez parçasının altında zar zor belirdi. Ayağı kalktığında ise, shinobi tarafım alarma geçse de, tüm bu vücudu kontrol eden asıl insan tarafım bunu umursamadı bile; ama arkalardan gelen bir ses, oldukça tanıdık bir ses kulaklarıma ulaştığında, her ikisi de alarma geçti. Ayağı kalkıp, hızlıca arkama döndüğümde ise beklediğim şey, tam karşıdan beni buldu.

Elim sırtıma yönelmemesine rağmen, tüm vücudum fazlasıyla tetikteydi. Karşımdaki adam oydu, tek farkı giydiği kıyafetlerdi. Aurası, sesi ve duruşu... Her şeyi ile tüm bu kasabayı büyülemiş adam, bir kez daha karşımda öylece dikiliyordu. Umursamazlık ve güç dolu bir duruşla.

Derin bir ezgiyle çalkanan zihnim, bulanıklaşmadan önce usulca arkama döndüm. "Özür dilerim. Yeteri kadar hızlı, yeteri kadar güçlü ve yeteri kadar iradeli değildim. Hasta ve küçük bir çocuğun annesine, onu iyileştireceğimi dair söz vermiş; ama bunu bile gerçekleştirememiş, bir zayıfım. " diye duygusuz ama akıcı bir ses tonuyla konuştum. Kafamı tekrardan Karou'ya çevirdim ve gözlerimi gözlerine dikerken gram tereddüt etmedim.

"Bu topraklara kök salmış zehirli bir sarmaşık gibisin." dedim, bu kendi fikrimdi. Derin bir nefes aldıktan sonra ise, "İshichou-sama seninle tanışmak istiyor, misafir etmek istiyor. " diye ekledim. "Ama ondan önce, sen kimsin Karou? Anlat bana."