[Oita Butsuo & Jirou Ryu] Yeni Açan Çiçek

[Oita Butsuo]

Bir büyüğüm küçükken önemli bir öğüt vermişti: "Kurduğun tuzağı hayvan görmeyecek!". Kurduğum tuzağı hayvan gördü. Avceğizim pır diye uçuverdi avucumun içinden. Anca böyle zamanlarda gelir aklım başıma. Testiyi kırmadan tokadı bassalarmış keşke suratımın orta yerine. Zaten benim neyime ki böyle tuzakmış, taktikmiş, gizli saklı işlermiş. Şu ana kadar bütün yaptıklarım bile kavga dövüş başlatmak içindi. Gel gör ki zokayı bile yutturamadık arkadaşa. Pek de enayi gözüküyordu halbuki.

Peki neden kaçtı bu kişi? Aklımda birkaç seçenek var. Çakramı yavaş yavaş hazır etmemi sezmiş olabilir, ama bu kaçması için bir sebep mi tartışılır. Ters giden bir şeyler olduğunu anlayan her shinobinin vereceği bir tepkidir bu, özel bir anlamı olmamalı. Bir diğer seçenek amacı beni tuzağa düşürmek değildi, sadece kanıtı ortadan kaldırmaya çalışıyordu. Bitki kökünü kullanarak, onu da nasıl yapıyorsa artık, shurikeni alıp kaçacaktı belki de.

Bir dakika, bitki kökünü nasıl kontrol ediyor ki!?

Aklımın yetmediği şeylerle uğraşamam. Şu an oynamam gereken bir kovalamaca sahnesi var. Sanatımla kendimi ifade edebileceğim bölüme yaklaşıyoruz yavaş yavaş. Ustalık işi fırça darbelerimde kırmızı renge ağırlık vererek iştah açacak, köse her vuruşumla korku ve ürpertinin peygamberliğini yapacağım. Ama peygamber olmak öyle kolay mı, önce bazı mucizeler sunmalıyım. İşe ortadan kaybolarak başlamakta sakınca görmüyorum. Bilmem bilir misiniz ama çok hızlı hareket ederim! Mesela şimdi ortadan kaybolup küçük tavşanımın tepesinde biteceğim. Belki bir kartal taklidi bile yapabilirim! Vücudumda gürül gürül akan çakranın tadını gerginliğin en üst noktaya çıkması ve bu gerginliğin bir sürprizle sonlanması sonucu kasıklarımda bile hissettim. Kök orada! Takip et köpek takip et!

[GM - Naruto]

Ryu; Konuşmanı memnuniyetsizliğinin arttığını belli eden bir ifadeyle dinleyen Ken, tüm anlattıklarına karşılık boş bir surat ifadesiyle sana bakıyor. Bu ifadenin gerçekten bir bilinmezlik mi yoksa sana karşı takınılan bir tavır mı olduğu konusunda pek bir fikrin bulunmuyor. Fakat Ken’in “Neden bahsettiğin umurumda değil. Arkadaşının ölümüne üzüldüm, fakat sana verecek bir cevabım yok!” diyor. Dolayısıyla anlattıkların konusunda gerçekten bir fikir sahibi olmadığını Ken’in daha fazla konuşmaya da niyeti olmadığını görebiliyorsun. Zira Ken de, vücudunu bir savaş için hazırlamaya başlarken iki kolunu da yere paralel gelecek bir şekilde sana uzatıyor ve “Tsuru no Muchi!” diyor. Bu sözlerle birlikte vücudun refleks olarak gerilip bir saldırıya karşı savunma pozisyonu alırken, Ken’in kıyafetinin her iki kol kısmının içinde de yaklaşık bir halat kalınlığında sarmaşıkların yavaşça çıkmaya başladığını görüyorsun. Bu sarmaşıklar, Ken’in sana doğru doğrultmuş olduğu bıçaklarla hemen hemen aynı hizaya geldiklerinde Ken “Bu son uyarımdı! Ya gidersin ya da sizi göndermesini bilirim!” diyor kendinden emin bir şekilde.

Butsuo; Sahip olduğunu tüm kapasiteyi kullanarak kökü takip etmek için harekete geçiyorsun. Hareketlenme konusunda rütbedaşların arasında parmakla gösterilebilecek becerilerin olması sebebiyle, şahsın kaybolduğu ve kökün devam ettiği noktaya doğru hızlıca ilerliyorsun. Ancak karanlık şahsın görünürde olmadığı bir noktada, bitki kökünün ucunun da vardığın noktada sonlandığını görüyorsun! Tam bu anda, bir bukalemunu kovarlarken onun kopmuş kuyruğuyla karşılaşmış gibi şaşırdığın anda, sağ tarafındaki çalıların arasından gelen “Tsuru no Keimusho!” şeklindeki cümleyle sarsılıyorsun. Bulunduğun yerin sağından, solundan, önünden ve arkandan fırlayan toplamdan 20 kadar sarmaşığın hemen tepende bir düğüm haline geliyor ve seni adeta demir parmaklıklı bir hücreye hapsediyor. İstemsizce senin çıkmanı engelleyen sarmaşıklara yapıştığın anda, her bir sarmaşığın demir kadar sert olduğunu ve kaba kuvvetle eğilip bükülemeyeceğini fark edebiliyorsun. Doğruca yerin altından gelen sarmaşıklar, kafanın 20 cm. kadar üstünde düğüm olmuş bir halde bulunuyor ve bu düğüm de kolay kolay çözülebilecek gibi görünmüyor. Öte yandan sesin geldiği noktaya baktığında ise, bir karaltının kıpırdandığını görebiliyorsun ve daha dikkatli bir şekilde baktığında, gördüğün şahsın senden kaçan kişi olduğunu anlayabiliyorsun.

[Oita Butsuo]

Yankı-kı-kı-kı-kı... "Kurduğun tuzağı hayvan görmeyecek!" Başım dönüyor, dizlerim titriyor, karnıma kramplar girerken midem çalkalanıyor. Adeta bir anlık göz kararmasıyla yakın geçmişe kısa bir yolculuğa çıkıyorum.

Oysaki öyle pek matah da bir geçmiş değil bu.

Ders: Yakın Butsuo Tarihi ve Günümüzde Oita Butsuo'nun Durumu
Hoca: Oita Butsuo'nun ta kendisi!

Öncelikle hepiniz hoş geldiniz, katılımınız için hepinize teşekkür ederim. Size hikaye tadında kısa bir tarihçe sunacağım, kıssadan hisse kısmını ise size bırakmak en hayırlısı olacaktır.

Her şey Butsuo'nun aslında pek zeki olmadığını bildiği halde güçlü içgüdüleri olduğuna inanması sonucu yaptığı planla başlamıştı. Hatta belki içgüdülerine güvenmesi de pek zeki olmamasından kaynaklanıyordu, kim bilir! Hatta belki hala içgüdülerine güveniyordur...

Ah, konuyu dağıttım, ne diyordum... Evet, Butsuo planına ve kendine duyduğu güven sonucu ipleri saklanmak konusunda pek de başarılı olduğunu düşünmediği ve aptalca ve açıkça hafife aldığı kimliği belirsize bırakmıştı. Şu inkar edilemez bir gerçektir ki Butsuo'nun yadsınamaz kuvvette bir halet-i ruhiyesi vardır ve bu halet-i ruhiye bedeninin sınırlarını aşmakta inkar edilemez bir başarı sağlamakta kainat kadar istikrarlıdır. Büyük ihtimalle bu sebepledir ki kimliksiz insan Butsuo'nun ezici varlığını sezmiş ve kaçmaya başlamıştır. Oita Butsuo gibi bir dehanın planında bir hata yapma ihtimali bir yana bir planı uygulamakta bir hata yapma olasılığı onun varolmama olasılığıyla eşdeğerdir. Tarih bilimi bunu açıkça gösterir. Bunlar çok derin konulardır ama bugün anlatacaklarımızla pek alakadar olmadıkları için bunları atlamakta yarar görmekteyim.

O ki benzerleri arasında tek bakışla seçilebilen bir atlettir! Çekirdek çitler gibi bacakları arasında karpuz patlatma kapasitesine sahip olan 250 beygir gücündeki bu canavar sıradan gözleri izin verdiğince kendisinden kaçan kökü takip etmişti. Bundandır ki ava giderken avlanmıştı ve çocukluktan kalma bir mahalle deyişi olan "Baskın basanındır!" gibi saçma bir laf öbeği kafasının içinde özgürce uçuşmaktaydı.

Sonlanan kökle artık gözleri götünden sikilecek olan kralı aramaya başlamıştı. Gel gör ki o kralı bulan gözleri değil kulakları olmuştu. Sevgili katılımcılar, bu tavsiyemi kulak ardı etmeyin sakın! Eğer bir şeyden duyma duyusuyla haberiniz oluyorsa, hele ki bu bir şey zaten aradığınız bir şeyse, o şeyden hayır beklemeyin. İnsanların sürprizleri sevdikleri dünyada söylenmiş en büyük yalandır. İnsanlar sürprizlerden nefret eder, her şey kafalarındaki gibi olsun isterler. Bunlar Oita Butsuo gibi hakiki bir insan oğlu insan için de geçerlidir. Hiç mi hiç hoşuna gitmemişti karşılaştığı sürpriz!

Duyduğu sesle beraber yerden çıkan sarmaşıklar tepesinde kapanarak onu kündeye getirme işlemini başarıyla sonlandırmıştı. Neye şaşırmalı? Saklanma uzmanının sağlamlıkta yeni bir boyut açan sarmaşıkları ve sarmaşık kullanabilmesine mi yoksa Oita Butsuo gibi ulusal bir hazinenin altından bile olmayan bir kafese kapatılabilmesine mi? Evet, Oita Butsuo gibi ulusal bir hazinenin altından bile olmayan bir kafese kapatılabilmesine! Skandal!

Gürül gürül akan çakrasının yeni ses efektinin "şorul şorul" olacağını kim bilebilirdi ki!

Şorul şorul şorul şorul şorul şorul şorul şorul

Şorul şorul şorul şorul şorul şorul şorul şorul

Şorul şorul şorul şorul şorul şorul şorul şorul

Görüşüm uzunluğunu kavrayamadığım bir hayatın gözünün önünden akması durumundan sonra eski netliğine kavuşurken neler yaşadığımı kavramaya çalışıyordum. Bunun beyhude bir çaba olduğunu anlamam ise çok sürmedi. Öleceksem de bunu oldukça havalı bir şekilde yapacağım, yani ölmemeye çalışarak!

Gözlerimi hareketleri doğal akışı bozan oluşumdan ayırmadan Domu'yu kullanarak mahallede "Toprağın Oğlu Sabuha" diye seslendiğimiz arkadaşın ten rengine bürüneceğim. Oldukça kara biriydi. Ardından havalı olmaya konuşarak devam edeceğim. "Lütfen yanlış anlama, sadece hayatım için endişeleniyorum." Hahahahah, ne kadar da iğneleyici umursamaz havalısı biri! "Acaba bu yaptıklarınla ne başarmak istediğini bana anlatmak ister misin? Belki arkadaşlarımın başına ne geldiğini de anlatmak istersin." Havalı konuşmak ve taleplerde bulunmak bir yana kapana kısıldığımın farkındayım. Bu kapan kaba kuvvetle eğip bükemeyeceğim bir kapan gibi gözükse de gerçek bir ninja normalin ötesini düşünendir. Yani bu kapanı kaba kuvvetle bükebilirim! Eleman konuşurken atak gücümü sınırlarına kadar zorlayarak bir yanardağ gibi patlayacağım! Öncelikle Oukashou, mümkün olan en büyük miktarda çakrayı toplayacağım elimde. Ardından da az biraz bildiğim doğru teknikle atacağım bu yumruğu. İmkansız görüneni imkanlı kılmak bile önemli bir sonuç benim için şu seviyede. Yine de eğer terkedip gitmez veya beni öldürmezse yüz karamın cevabını dinlemek istiyorum, bu yüzden eğer cevap verecek olursa sözlerinin bitmesini bekleyeceğim. Kaba bir beyefendi değilim!

[Jirou Ryu]

Donuk bir surat ifadesi ile yabani çocuğun konuşmasını takip etti Shinobi, ama buna rağmen bakışlarındaki o esrarlı ifadeyi gizlemedi, belki de gizlemek gibi bir niyeti hiç yoktu. Ona dair dışarıdan bakılınca belli olan tek şey, kimi zaman hiç dinlemek istemiyor gibi gözükse bile, tüm dikkati ile bu çocuğu dinliyor olduğuydu. Ken isimli hırçın çocuğun sözleri son bulduğunda ise onunla aynı yaşta olmasına rağmen onu çok daha büyük gösteren bir olgunlukla iç çekti sadece. En az insanları öldürmek için kullandığı araç gereçleri kadar keskin olan bakışları, yabani çocuğun suretinden uzaklaşıp, sırtındaki Wakizashi ve korumakla yükümlü olduğu kadın arasında gidip geldi.

Bir karar vermesi gerekiyordu. Savaş ya da uzlaşma... Hangisinin daha iyi olacağı konusunda hiçbir fikri olmayışı, bu kararı zor kılan şeydi. Bir cevher madeni bulduğunu düşünüyordu, ama o madenden bir şey elde etmek için madenin derinlerine inmesi gerektiğinin de farkındaydı. İnatçı bir madendi bu ve bir o kadar da içinde saldırgan sırlar bulunduran. Bu noktada diğerlerine de bir elçi gitmişse eğer, diğerlerinin ne karar vermiş olabileceğini tahmin etmeye çalışıyordu. Onları şahsen çok iyi tanımasa bile, kulakları onlar hakkında anlatılanlara çok aşinaydı. Butsuo'nun hırçın biri olduğunu biliyordu. Çoktan savaşa tutuşmuş bile olabilirdi. Kazuo ise biraz daha sakin ve ılıman bir insan olabilirdi; fakat korumakla yükümlü olmayan bir İshigakure Shinobisi'ni savaştan ne alıkoyabilirdi bunu bilmiyordu. En iyi ihtimalle onlarında bir savaş başlatmadığını düşünebilirdi bu an, ama o en kötü ihtimalin çok daha inandırıcı olduğunu düşünerek ve diğer taraflara da birer elçi gittiğinden emin olarak, çoktan bir savaş başladığına inanıyordu. Onu savaştan bu kadar geri tutan ise, bir kadındı.

Keskin bakışlarının esrarı altına gizlenmiş olan o çaresizlik, Wakizashi'si ve Mina'nın arasından sıyrılıp, tekrardan yabani çocuğa doğrulduğunda tamamen yok olmuştu. Sade bir soğukluk, buzlardan yükselen bir buhar bütünü misali gözlerinden Ken'e doğru süzülüyordu.

Kan kokan elleri Wakizashi ile santimlik bir mesafede mekik dokuyordu. Her bir hareketi yaşından uzak bir olgunluk ve duruluk ile hareket ederken, tehlike kokuyordu karşısındaki için. Bu bir tehditti. Yabani çocuğun sözlü tehditlerine karşı, vücudundaki reaksiyonlar ile karşılık veriyordu.

Ama kafasının karışık olduğunu gizleyemiyordu.

Sık sık Wakizashi ve Mina arasında gidip gelen bakışları onu ele veriyordu. Ne yapması gerektiğinden bir türlü emin olamadığı için, önünde saldırı pozisyonu almış ve hatta daha önce duymadığı bir jutsu uygulamış çocuğu sadece sessizce izliyordu. Onun mizacına uymayan bir yavaşlıktı bu.

Son kez daha şansını denemek istiyordu, ama bunun bir savaş başlatacağına emindi. Savaş başlatmak istemiyorken, sırf ağzından dökülen bir kaç sözcük için bir savaşın içine bir kadınla birlikte çekilmek istemiyordu. Bu yüzden gergin ve saldırmaya hazır olan vücudunu pes etmiş bir şekilde rahatlattı ve ellerini pes etmiş bir şekilde havaya kaldırdı. Bakışlarını Mina'ya çevirip, "Gidelim." dedi sadece sanki kendisi için çok kolay bir kararmış gibi. Göz ucuyla bir kez daha çocuğa baktı, ama bu sefer bunu güvence için yaptı. Temkini elden bırakmayarak buradan uzaklaşmak istiyordu; fakat bu temkinli hali bile aklındaki soruları düşünmekten alıkoyamıyordu onu.

Shirakami ormanında bir tek çiçeğin bile kopartılmasının yasak olduğu o kuralı ve ansızın karşısına çıkan bu yabani çocuğu karşılaştırıyordu. Bu çocuğun nereden gelmiş olabileceğini ve gerçekten yıllar önce ormanda bulunan Sugawara Momoru ile bir ilişkisi olup olmadığını merak ediyordu, ama o kadar soru içerisinden tek bir tanesine bile net bir cevap verebileceğini sanmıyordu.

O yüzden önceliği olan Mina'yı karargaha geri götürme işini halledecek ve ormana hem diğer İshigakure shinobileri için hemde aklındaki tüm bu sorula bir cevap bulmak için geri dönecekti.

[GM - Naruto]

Butsuo; Sarmaşıklar ardında tıkılı kaldığı bu anlarda, yaptığın basit bir hatanın aslında ne derece büyük sonuçlara mal olabileceğine birince elden şahitlik ediyorsun. O an için, bu alanda başkaca bir tuzağın olması, örneğin patlayıcı parşömen, durumunda birkaç saniye sonra ölüp gideceği gün gibi ortada oluyor. Ancak buna rağmen yine de konuşmayı tercih ederek şahitlik ettiğin olaylardan pek de bir anlam çıkarmadığın ortaya çıkıyor. Bu şaşılmayacak durum karşısında ise, “Yakın Butsuo Tarihi ve Günümüzde Oita Butsuo'nun Durumu” konulu dersinin yeni bir bölümüne geçmek dışında elinden bir şey gelmiyor. Nitekim, vizelerden çakacağın ve finalde de bariz bir şekilde başarısızlığın medar-ı iftiharı olacağın gün gibi ortada.

Cümlelerini yöneltmeden önce Domu’yu aktif hale getirerek planının bir sonraki aşamasını planlıyorsun. Ardından cümlelerini sıralıyor ve bir cevap alıp alamayacağını beklemeye koyuluyorsun. Cümlelerini yöneltmiş olduğun karaltı, yerinden hafifçe kıpırdanırken “Ne başarmak istediğimi mi anlatayım? Tamam.” şeklinde gelen cevap kulaklarına çalınıyor. Bu gelen cevapla sesin bir erkeğe ait olduğu ve tonuna bakılırsa da yirmili yaşlarında bulunduğunu anlayabiliyorsun. Ancak seni rahatsız eden şey, gelen sesin bugüne kadar karşılaşmadığın bir aksana sahip olması oluyor. Kulağa oldukça kaba gelen ve hatta konuşmayı yüzyıllar sonra öğrenmiş gibi duran bu aksana rağmen, konuşan kişinin sanki doğduğundan beri sorduğun soruya cevap vermek istermiş gibi atılması seni şaşırtıyor. Karaltı, bulunduğu yerde minik hareketler sergilerken “Aslında başarmak istediğim birçok şey var bu hayatta. Mesela bir oturuşta üç yaban domuzu yiyebilmek, bunak Doi-ojisan’ın ayaklarının altından soyulan ölü derileri Miwa-chan’a yedirmek, Kinuko-chan’ın kedisini Teijo-san’ın dükkanına atıp onun öfkeden deliye dönmesini izlemek, Koko-obasan’ın sarkan memelerinin altına dikenli yapraklar sıkıştırmak ve daha birçok şey… Ama bana bu yaptıklarımla neyi başarmak istediğimi soruyorsan onu da söyleyeyim.” diyor. Birkaç saniyelik sessizliğin ardından ise sanki uzun bir monologa girecek gibi başlıyor konuşmasına adam ve “Seni bir yere hapsedersem nasıl olur diye merak etmiştim, ama o kadar da eğlenceli olmadı.” diyor. Adamın ses tonundan ciddi bir hayal kırıklığına uğradığını anlayabiliyorsun. Ayrıca, adamın başkaca bir şey söylemeyecek olduğunu da hissediyorsun. Yani cümlenin son kısmıyla pek ilgilenmemiş gibi duran adamın senin konuşmanın üzerine başka bir şeyden bahsetmeyeceğini anlıyorsun.

Karşılıklı konuşma faslının bittiğini anladığın anda, elinde topladığın çakra ile Oukashou’yu uyguladığın anda, sarmaşık parmaklıkları adeta bin parçaya bölünüyor! Her ne kadar adamın suratını göremesen de, hayalinde adamın ağzının bir karış açıldığını, gözlerinin pörtlercesine büyüdüğünü görebiliyorsun. Sarmaşıklar parçalanırken karanlıktaki adam “Yok artık!” diye haykırıyor istemsizce ve ardından “Bin boğa gücünde misin be adam!?” diyor. Ancak cümlesini kurduğu sırada ses hafiften uzaklaşmaya başladığını fark etmenle, adamın da adım adım uzaklaşmaya başladığını anlayabiliyorsun. Tüm bunların yanından esas dikkatini çeken şey ise, sarmaşıkların parçalanmasıyla birlikte, jel kıvamındaki mavi bir sıvı havaya saçılıyor ve hızlıca buharlaşarak yok oluyor. Bu görüntüyü ise daha önce gördüğün konusunda hiçbir tereddüdün bulunmuyor.

Ryu; Mina’ya verdiğin komutun ardından, yüzünde hayal kırıklığı oluşan kadın yine de durumun ciddiyetini anlamış bir tavırla sana karşı bir direnç göstermiyor. Geldiğiniz yönde adımlarınızı atmaya başladığınızda, bir yandan Ken’a kayan gözlerin adamın kıyafetinin kollarından çıkan sarmaşıkların geri döndüğünü görüyor. Vücudu daha rahatlamış bir şekilde duran Ken’in suratında ne bir savaş kazanmış ne de hayal kırıklığına uğramış gibi bir ifade bulunuyor. Seninle konuşurken sürdürdüğü tavrı sanki tüm hayata karşı gösterir gibi, uzaklaşan adımlarınızı izlemeye başlıyor bıçaklarını da indiriyor seçtiğin sulh yolunu tasdiklercesine. Siz gidene kadar, en azından görüş açısından çıkana kadar, olduğu yerde durmakta ısrarlı görünen Ken, aynı şekilde sizi takip etmekten de vazgeçmeyecek gibi duruyor.

Mina ile beraber Ken’in görüş açınızdan çıktığınız anda, söze ilk giren haliyle Mina oluyor. Kadın biraz ürkmüş biraz da ne yapacağını bilemez bir halde sana bakarken “Bu neydi şimdi? Buranın yerel insanları mı var? Daha önce böyle bir bilgi yoktu! Ne yapacağız?” diye soruyor. Aslında bu soruların ne kadarının muhatabı olduğunu kestiremiyorsun, zira Mina aklına gelenleri sesli olarak söylermiş gibi duruyor sadece. Adımların geldiğiniz yoldan karargaha doğru ilerlerken, Mina bir yandan da etrafına bakmayı sürdürüyor. Gözleriyle artık bir bitki aramadığını, karşınıza çıkacak herhangi bir insanın var olup olmadığını taradığını ise rahatlıkla görebiliyorsun. Tüm bunların yanında, her ne kadar Mina’yı karargahta bırakmayı düşünsen de, kadının buna ne kadar yanaşacağı da büyük bir şüphe düşürüyor içinde. Dolayısıyla ilk olarak Mina’yı ne şekilde karargahta kalmaya ikna edeceğini keşfetmen gerektiğini anlayabiliyorsun onun meraklı gözleriyle karşılaştığında.

[Jirou Ryu]

Koca bir okyanusun ortasında, yapayalnız kalmış hissediyordu kendini. Etrafını sarmış yırtıcı okyanus canavarlarının, kanın kokusunu aldığını hissedebiliyordu. Geriye neyim kaldı ki akan bir tutam kanımdan başka, diye düşünüyordu Shinobi ama cevap niteliğinde duyabildiği tek şey bedenine çarpan dalgaların sesinden başka bir şey olmuyordu. Derin bir nefesi araya sıkıştırabildiği bu gergin atmosferde, Mina'nın sorgulayıcı bakışlarını ve Ken adlı çocuğun da emin olmak isteyen tutumunun aurasını hissedebiliyordu. Sakin ve bir o kadar da umursamaz gözüken rahat adımları birer birer ormanın tabanını eşelerken, Ryu arkasına bir kez bile bakmak için dönmemişti.

En son gördüğü şeyler onu tatmin etmişti çünkü... Ken saldırmak için gösterdiği pençelerini ve dişlerini göstermeyi bırakmıştı. Koldan çıkan sarmaşıklar geri yuvasına dönerken, rahatlayan vücudu Shinobi için yeterli olmuştu. Öte yandan Ken'in lafının eri bir insan olduğuna inanıyordu, değilse bile bununla baş edeceğine dair en ufak bir şüphesi bile yoktu. Kimin daha güçlü olduğunu bilemezdi, ama elleri bu kadar kana bulanmışken savaşın kendisi ya da savaşın içinde bulunan herhangi bir şey onu korkutmuyordu.

Ormanda yeteri kadar ilerledikten sonra, Ken'in artık onları takip etmediğini fark eden altın saçlı genç, sessizliğe gömülmek istiyordu ki, Mina'nın sesini duyduğunda bunun mümkün olamayacağını anladı. Aslında Mİna'nın onunla iletişime geçip geçmediği bile belli değildi, ama Ryu kendi aklında da dolaşan düşünceleri Mina'nın ağzından çıktığını duyunca istemsizce bir cevap verme gereksimi duymuştu. Öte yandan Mina'nın bakışlarındaki korku hali onu rahatsız etmişti. Zira sürekli etrafını kolaçan eden bakışları, bu sefer bir bitkiyi aramaktan çok,genç adamın işini çalmak için hareket ediyordu. Eğer bir tehlike varsa onu önceden fark etmek onun işiydi ve Mina'nın bu halinin ona güvenmediğinden mi yoksa bu tarz durumlara çok alışık olmadığından ötürü mü olduğundan emin olamıyordu.

Emin olamadığı bir diğer şey ise bunu tam olarak net göremiyor olsa da, Mina adlı bu kadının bu işe biraz da merak duyduğunu hissediyordu ve merak eden bir kadını bu noktada nasıl istediği şeyi yaptıracağından emin olamıyordu. Karargaha doğru ilerleyen adımlarını bir tık yavaşlatırken, göz ucuyla Mina'ya bakıp hafif bir iç çekti.

Hemen ardından ise, "Hey sakin ol!" diye hafifçe bağırdı, ama bunu yaparken bir azarlamadan çok, bu durumdan rahatsız olmuş ve bu rahatsızlığını belirtiyormuş gibi bir tonu vardı. "Etrafına bu şekilde bakmana gerek yok. Kimse yok. Varsa bile senden önce fark edebileceğimden emin olabilirsin, o yüzden lütfen sakin ol."

Bakışları ve ses tonu biraz daha yumuşadığı o anlarda, hafif bir iç daha çekecekti. "Şimdi beni dikkatle dinlemeni rica ediyorum senden." diye söze bir kez daha girecekti. Mina'nın tepkisini gözlemledikten hemen sonra: "Sugawara Momoru'yu duymuş muydun? Kendisi savaşta vefat eden kahraman shinobiler'den biri. Kendisini bu ormanda, üç yaşındayken hiçlikten çıkmış gibi bulmuşlardı. Oldukça saldırgan ve ilkel bir insan olduğunu duymuşsundur. Ken'e oldukça benziyor ve öte yandan bu ormandaki tek bir çiçeği bile kopartılmaması yasağı bu yerel insanlarla ilgili olabilir. Yani bu iş artık bitkiden çok daha öte bir noktaya geldi. Eğer o bitkiyi araştırmaya devam edersek, gereksiz bir iç savaş çıkartacakmış gibi hissediyorum ve böyle bir şeyin olmasına izin veremem. Öte yandan diğerleri herhangi bir savaşa girişmişse eğer, onları durdurmam lazım ve bir an önce İshichou-sama'ya tüm bu olanların detaylıca anlatılması gerek. O yüzden bana yardım et lütfen." diyecekti, içten bir şekilde. Zira tüm bunlar bir kadını başından savmak için uydurduğu şeyler değil, gerçekten inandığı ve düşündüğü şeylerdi.

"Senden köye geri dönmeni ve tüm bu olanlarla birlikte benim düşüncelerimi bizzat İshichou-sama'ya anlatmanı istiyorum. Öte yandan bu süreçte herhangi bir şekilde şiddetli bir savaş çıkarsa seni koruma yükümlülüğü bizi dezavantaja sokacaktır. O yüzden lütfen yardımcı ol bana."

Eğer herhangi bir olumlu cevap alırsa adımlarını hızlandıracaktı.

[Oita Butsuo]

Vizelerden çakmamak ve finalde de bariz bir şekilde başarısızlığın medar-ı iftiharı olmamak bir yana aynı zamanda ödev de yetiştirmeye çalıştığım için küçük aksaklıklar yaşanabilir. Mazur görmenizi temenni ederim. İyi forumlar.

[Oita Butsuo]

Ah, kanım kaynıyor, kalbim patlayacak gibi, güm güm güm... Midemden başlayıp saç diplerime devam eden bir ürperme... hayır hayır ürperme değil, gıdıklanma gibi daha çok. Ama biraz ürpermeye de benziyor. Tatlı bir şey. Vücudumdaki tüm kılların diken diken olduğunu hissedebiliyorum. Kasıklarımın arasında da bir dikelme harekatı sezmediğimi söyleyerek yalan gibi büyük bir günaha girmek mi? Kami-sama korusun!

Ben... "BİN BOĞA GÜCÜNDEKİ ADAMIM BEN!" O kadar fazla şey oldu ki, karnımdan başlayıp tırmana tırmana ağzıma gelen ve dışarı çıkmak için çırpınan küçük çığlığımı tutamamam ne bir zayıflık ne de bir iradesizlik göstergesidir. Bu tarz bir tefsir hem şahsıma hakaret olacaktır hem de durumu yanlış okumaktır. Uzunca bir hikayenin kopma noktasında olduğum gerçeğini tam anlamıyla yaşıyorum. Yaşıyorum! Semalarda süzülüyorum.

Bir savaşın ön cephesindeyim. Öyle ki ölümle bakışıyoruz ve utanıp gözlerini kaçırmak gibi bir seçeneğin yok. Göz ucuyla şu ya da bu sebeple gözlerini bir anlığına bile olsa ondan ayıranların yaşadığı kaderi görebiliyorsun. İnsanlık hali, git gide yoruluyor gözlerin. Öyle bir hal alıyor ki göz kapaklarının arasına kürdan sıkıştırmak, hatta göz kapaklarını tutup koparmak istiyorsun. Gel gör ki ölüm durmadan seni izliyor, hile yapma şansın yok. Bir şekilde ilk raunttan canlı çıkmayı başarıyorsun. Ama dinlenmek için köşene döndüğünde aynı insan olmuyorsun. Kan kokusu iliklerine kadar işlemiş, korku yüreğini ateşe vermiş, gözlerin kararıyor. Hayatın kısa bir çizgi roman olarak gözlerinin önüne geliyor. Hayır hayır, birkaç karelik bir karikatür olarak görüyorsun tüm hayatını. Daha fazlası olamadığını ve olamayacağını anlıyorsun. Komik bir karikatür bu. Bir hikaye akıyor akmasına ama bu hikayeyi çevreleyen kareyi görebiliyorsun. Bu hikaye ancak ve ancak bu karenin içinde var olabilir. Sonra tekrardan bir bakıyorsun ki aslında her şey bundan ibaret değil. Bu birkaç kareden fazlası var. Bir sürü karecik, daha büyük bir karikatür serisini oluşturuyor. Oldukça komik bir karikatür bu. Karnın kramplardan çatlayana kadar, gözlerin yuvasından fırlayana kadar, nefesin kesilene kadar gülmek istiyorsun. Oysa zekice bir şaka, bir nükte falan da yok anlatılan hikayede. Sadece anlamsız. Bir şeyler için mücadele ediliyor, hayatlar kaybediliyor, falan filan. Senin bulunduğun karelerin de bunun bir parçası olduğunun farkındasın, figüran da olsan bir oyuncusun. Aynı anlamsızlığı taşıyorsun. Başından beri seni bu kadar güldüren şey kendinden başkası değil. Hırs doluyorsun! Nefret! Öfke! Red! Hayal kırıklığı! Sonra resimden biraz uzaklaşıyorsun. Bir bakıyorsun ki az önce olanlar da etrafı çevrelenmiş bir karikatür karesi. Aklın karışıyor başta biraz. Sonra kafa yormayı bırakıyorsun. İçinde biriken hırsı yutuyor, karışmış aklını bir kenara bırakıyorsun. O karecik neyi gerektiriyorsa onu yapıyorsun. Zaten varlığını koruyarak dışına çıkman da mümkün değil. Yine de o hırs içinde, seni gıcık ediyor. Çizgin neyi gerektiriyorsa yapıyorsun ama gıcıksın. Değersizsin. Etrafın çevrili ve karikatürdeki hikaye, sonraki karede ne olmasını gerektiriyorsa osun. Gıcık.

Sonra yeşil, demir parmaklıkları parçalıyorsun. Sikin füze gibi. Kontrolde hissediyorsun. Başkasının karesini işgal edip kendine nefes alacak bir alan açıyorsun. Ne çok özlemişsin temiz havayı! Kendi küflenmiş karenden sonra o kadar temiz geliyor ki bu hava sana başın dönüyor. Baş dönmesinden midir akıl karışıklığından mıdır bilinmez bunu daha çok yapmak istiyorsun. Ciğerlerine giren temiz havayla, kasıklarındaki gıdıklanmayla, bir şeylerin, kesinlikle büyük kara penisin bu şeylerden biri değil, kontrolünü elinde tutarak yaşadığını hissetmek. Sana ayrılan kare küçücük de olsa onun sınırlarında yaşamak, hatta yan karelere sarkıntılık yapmak!

İşte öyle olunca bağırası geliyor insanın. Ne olur bilmeden, dinlemeden yargılamayın şu meczubu. Ölü dirildi de dili çözüldü.

Demir kıvamındaki sarmaşıkların mavi mavi buharlaşmasını hafızama kazıyarak zaman kaybetmedim keza ziyadesiyle aşina olduğum bir durum bu. Bağırarak harcadığım zamanı ise geri kazanmam gerekiyor. Meraklı avcımın peşindeki takibim o kadar hızlı ve duraksız olacak ki beni tekrar tuzağa düşürmeye fırsatı bile olmayacak. Kanımda dolaşan adrenalin başıma vuruyor, göklerde süzülen bir kartalım ben! Varıp tavşanımın tepesine binem ben! Eğer beni öldürmek gibi bir niyeti olsaydı daha önce yapardı. Aynı niyetle yaklaşacağım ona, tek amacım etkisiz hale getirmek. Hatta peşinden koştururken ona dil bile dökeceğim. "Belli ki bana zarar vermek istemiyorsun, gel ve konuşarak bir şeyleri halletmeye çalışalım. İkimizin de işi görülsün!" İlginç hayalleri olan bu varlığın yerini tespit edemediğimden mütevellit daha çok bağırma suretiyle iletişime geçmeye çalışacağım eski gardiyanımla. Birlik yaparsa ne ala, yapmazsa daha da ala! Koşa koşa Amegakure'ye gitmemek için zor duruyorum zaten.

[GM - Naruto]

Ryu; Mina’ya sakin olmasını söylemenle birlikte, ses tonundaki artış Mina’nın duraksamasına neden oluyor. Bu duraksama ise tamamen senin işine yarıyor ve cümlelerini aralıksız sıralayabiliyorsun. Konuşman sonlandığı anda Mina’nın kafasından onlarca sorunun geçtiğini adeta gözlerinle görebiliyorsun. Yüz şekli düşünceli bir halde farklı düşüncelere savrulmanın verdiği bilinmezlikle değişken bir hal gösteren Mina, senin konuşmanın ardından “Madem böyle olması gerektiğini düşünüyorsun, elden bir şey gelmez… O şekilde olsun.” demekle yetiniyor. Aklının büyük bir çoğunluğunun burada kaldığı ve kalacağı belli olan Mina, yine de yaşananlara ve söylediklerine direnmek yerine dediklerini uygulamaya koymaya karar veriyor. Bu noktada artık yollarınızın ayrılacağı ana kadar yürümeye devam ediyorsunuz sadece.

Butsuo; Senden kaçan adamın peşine düştüğün anda, karaltıdan ibaret adamın senin kadar hızlı olmasa da, çeviklik bakımından bir hayli iyi olduğunu görebiliyorsun. Ağaçlık ve çalılık alanda yaptığı ansız dönüşler ve manevralar seninle boy ölçüşebileceğini gösterse de, bu adamın sana rakip olamayacağını fark etmen çok zor olmuyor. Aranızdaki farka rağmen, alana hakimiyet konusundaki yetersizliğin önündeki tek engel gibi görünürken, adamın manevraları yüzünden kimi zaman bir ağaca çarpmaktan kimi zaman da bir dal parçasına takılmaktan son anda kurtuluyorsun. Yine de bazen kıyafetlerinin yırtılmasına engel olamıyor ve derinde bir çizik atılmasının son anda önüne geçiyorsun. Bu süre zarfında senin konuşma teklifine karşı sessiz kalan adam, birkaç dakikalık kovalamacanın ardından, ağaçların yoğunlaştığı bir bölgede durmayı tercih ediyor.

Aranızdaki yaklaşık 10 metre mesafe kala sen de olduğun yerde duruyor ve adamı izlemeye başlıyorsun. Yüzü hala net bir şekilde görünmeyen adam, üzerindeki kamuflajın baş kısmını yavaşça sıyırmaya başlıyor. Yüzü giderek belirginleşen adam “Senden kaçamayacağım ortada, o yüzden daha fazla koşuşturmanın anlamı yok.” diyor. Cümlesini bitirdiği anda ise, adam tamamen baş kısmını çıkartıyor ve hemen hemen seninle yaşıt gibi görünen yüz hatları net bir şekilde ortaya çıkıyor.

Beklenilenin aksine, sana bir sırıtmayla bakan adam sanki bu kovalamacadan zevk almış gibi dururken “Bana Banno derler! Sana ne derler?” diye soruyor sana. genel duruşundan Banno’nun herhangi bir şekilde ansız bir saldırı gerçekleştireceğini hissetmiyorsun. Ancak yine de shinobi hislerin rahatsız bir şekilde içini gıcıklamaya devam ediyor. Bu noktada zihnindeki işleri konuşarak halletmek düşüncesiyle, adamı bir an önce etkisiz hale getirmek şeklindeki shinobi hislerin birbiriyle çarpışmaya başlıyor.

Banno

[Oita Butsuo]

Tavşan tavşanlığını, kartal da kartallığını yapmalı şu hayatta. Ne tavşan olmak da utanılacak bir şey vardır ne de kartal olmak da böbürlenecek bir şey. İkisinin de kendi varoluş biçimlerinin kendince güzel ve kötü yanları vardır. Kartalın tavşanın hayatı üzerinde hak iddia etmesi doğa kanunundan gelir, kartalın özünden değil. Ha, her kartal da her tavşan üzerinde bu iddiasını gerçekleştiremez. Yani bakmayın küçük tavşanımı köşeye sıkıştırdığıma. Birçok kartalın kolay kolay ulaşamayacağı bir av imiş meğer kendisi. Üstteki mavi göğün evladı kartallar hızları ile bilinirken yağız yerin çocukları olan tavşanlar, her yere yakın canlının ortak bir üstünlüğüdür aynı zamanda, çeviklikleri ve ani yön değiştirme kabiliyetleriyle nam salmışlardır. Gel gör ki kartal kartaldır tavşan da tavşandır, ki ikisi de kendi türünün en cabbarlarındandır, ve doğa kanunu bu gerçek üzerinden işler.

Yine de biz diğerlerinden farklıyız, bir avantajımız var: dilimiz! İletişime geçmek için bir girişimde bulundum bulunmasına ama kaba bir şekilde reddedildim. Cevap vermeye bile tenezzül etmedi canımın içi. Aramızda daha özel bir bağ olduğunu hissetmiştim, sırtıma saplanan bu koca bıçak hem canımı yaktı hem de ciğerimi! İsterdim ki hiç zorluk çekmeden, konuşup anlaşarak bu işi halledelim. Ama artık azdım, o iş geçti. Güzelce bir boğuşmadan da kendime gelmem.

Gel gör ki gül cemalini sonunda açık eden tavşanım da aynı hislerle kamçılanıyor sanırım. O hınzır sırıtışı iyi bilirim, tatmin duygusuna erer gibi olursun ama tadı damağında kalmıştır aslında. Ah küçük pofidik tavşan, ah! Lütfen hiç meraklanma, daha çok eğleneceğiz seninle! Seni önce bayıltacağım, daha sonra bağlayacağım, sonra sırtlanıp götüreceğim ve büyük ihtimalle karanlık bir odaya hapsedeceğiz seni bana katılan arkadaşlarımla. Çok güzel olacak, çok!

Kendi hınzır sırıtışımı kontrol altında tutmaya çalışırken küçük tavşanıma adab-ı muaşeret kurallarını öğretmek adına onun yaptığı terbiyesizliği tekrarlamadım. "Oitagillerin Butsuo derler!" Ve konuşma bitti. Sözlerim biter bitmez üstüne koşmaya başlayacağım. Planım artık klasikler arasında yerini almış antika bir plan. Koşarken Bannocuğuma iki shuriken atacağım ve kaçtığı yönü takip edip yumruğu geçireceğim. Amacım onu öldürmek olmadığı için Oukashou falan kullanmayacağım. Karın boşluğuna geçireceğim net bir yumruk nefesini kesip iki büklüm bırakmaya yetecektir. Ormanın sıklaşmaya başladığı böyle bir alanda işe yarama olasılığı belki pek yüksek değil bu planın ama en azından Banno'yu meşgul ederek yine sarmaşıklarla bir şeyler yapmasını engeller. Bir de süt içtik dilimiz yandı, artık yoğurdu üfleyerek yeme vaktidir. İlk hamleyi Banno'ya bırakma niyetim yok bu sefer.

Ah şöyle bir domuz bağıyla bağlasam seni!