[Oita Butsuo & Jirou Ryu] Av ya da Avcı

[Jirou Ryu]

Shinobi'nin yorgun bakışları küçük odada dolanırken, geceyi bir örtü misali kapatan karanlık pencereden içeriye vuruyordu. Issız bir geceydi bugün. Sokakların tenha, insanların uykuyla çabuk buluştuğu... O, uyuyamıyordu. Gözlerini kapattığında onu bekleyen şey, ziyadesiyle korkunç ve baş edemediği bir şeydi. Onun yüzünden ölen insanların yakarışları, küfürleri ve lanetleri... Sayılarını sayamadığı kadar çoklardı ve hepsi hep bir ağızdan aynı şeyleri, aynı karanlık tonda söyleyebiliyorlardı. Ryu, sayılarını bilmese bile, bu insan selinin her birinin yüzünü, sesini ve ölmeden önceki o son ifadelerini hatırlayabiliyordu... İsimleri? Kaçının ismini ölmelerine sebep olmadan önce öğrenebilmişti ki? Öfkeyle sıktığı yumruk, avucunun içindeki ete baskı yaparken, kıpkırmızı olmuş elinin acısını hissetmiyordu bile. Hissedebildiği tek şey, kalbini kuşatmış olan o acıydı. Bu, küçük bir çocuğun kollarında öldüğü zaman hissedebileceğin türden bir acıydı. Çoğu insanın hayatı boyunca bir gramını bile hissedemeyeceği nadir türdendi ve Ryu bu nadir ve ender olan şeyden ölmek isteyecek kadar nefret ediyordu. Belki de, Ryu için ölmek bu acıdan uzaklaşmak için tek seçenekti.

Eğer ölmek için yeteri kadar cesareti varsa... Hoş, shinobi bunun cesaretle alakası olmadığını biliyordu. Ölmek ya da ölmeyi istemek cesaretten ziyade, tamamen çaresizliğin doğurduğu bir sonuçtu ona göre. Eğer çıkışı olmayacak bir noktaya vardıysa insan, ölmek için yeteri kadar çaresiz olacak konuma gelmiştir. Ryu, o kadar çaresiz hissetmiyordu. En azından şu ana kadar bir kez bile kendini öldürmeyi düşünmemişti; fakat her gece gözlerini kapattığında uyanan kabuslarında yaşayan ölüler bunu görmek için oldukça hevesliydiler.

Onların lanetine, lanet ederek karşılık vermiyordu Shinobi... Onları bu kadere sürükleyerek oluşturduğu bu kaderi ve bu dünyayı kabul ediyordu içtenlikle. Kızıyordu, sövüyordu ve hatta bazı geceler öfke dolu bağırışları sokakları perçemliyordu, ama tüm bunlar tamamen kendine karşı olan tutumlardı. İçinde başarısız olan her şeyi her zaman olduğu gibi bir kez daha tüm sorumluluğu ile üstüne alıyordu. Kendi içinde bile kimseye hata yüklemiyor ve pay etmiyordu. Tüm sıvıyı emen bir süngerin açlığı ile tüm sorumluluğu ve hataları üstleniyordu. Tüm bunlara sonsuza kadar dayanabileceğini düşünen küstah ve inançlı bir tarafı vardı... Küçükken ailesini kaybetmiş bir çocuğun acı dolu bir yaşama olan bağışıklığına güveniyordu.

Yorgun gözleri daha fazla dayanamayacakmış gibi gözüken sinyaller veriyordu. Bir kaç istemsizce kapanan göz kapakları, bir tutam güçle tekrardan kalkmasına rağmen, tekrardan her an düşecekmiş gibi gözüküyordu. Yorgun geçen bir günün gecesiydi bu. Hem zihnen hemde bedenen oldukça yorulmuştu.

Bu yorgunluğa direnmeye çalışsa bile, gözleri son kapanışında bir daha kalkmadı. Karanlık, bu sefer Ryu'nun iç dünyasını da ele geçirdi; ama geceyi saran o sessizlik bundan nasibini alamadı. Karanlıkta tek tek açılan o ölü bakışlı gözler, ardı ardına konuşmaya ve aynı şeyleri söylemeye başladılar.

"Senin yüzünden Jirou Ryu! Öl, geber, öl, geber!..."

Pencereden içeriye doluşmak için karanlığı çoktan bastıran günün ilk ışıkları, sabırsız ve oyun meraklısı bir çocuk edasıyla pencerenin hemen önündeki tekli koltukta sızmış olan genç adamın yüzüne konarken, ağır ağır gözlerini açmaya başladı Shinobi. İshigakure'nin sıcak bir yaz gününde olabildiğince acımasız ve sert olan güneş ışıkları, kışın oldukça ılıman ve nazik oluyordu. "En azından kış güneşinin gün ışınları olduğu için, şanslıyım." diye mırıldandı daha saniyeler öncesine kadar zihninde ölülerle mücadele etmesine oldukça alışmış bir şekilde. Tek bir hamle ile koltuktan doğrulup, ayakları üstünde dururken, donuk bakışları evin içinde kısa bir tur attı. Her sabah olduğu gibi, sessizdi ev. Boş ve ıssız görünümü ise bir tabu haline aldığı için, o detaya takılmamıştı bile.

Elini yüzünü yıkamak için banyoya yöneldi. Salonun koridora bağlanmasından hemen sonraki odanın hemen yanıydı. Küçük ve otantik bir eve yakışır bir küçüklükte lavaboydu burası. Duş almak için küçük bir kabin, kabinin hemen yanına yapılmış bir klozet ve ondan iki metre uzaklığındaki lavabo.

Eskiden lavabonun hemen üstünde bir ayna olmasına rağmen, artık sadece o aynanın geride bıraktığı bir iz vardı. Ryu, tüm o kayıplardan sonra, sabahları kendisine aynada bakmanın oldukça çekilmez bir hal aldığını fark eder etmez söküp atmıştı. Uzun bir süredir kendine bakmak için bir ayna kullandığını anımsayamıyordu. Yüzünün belli kısımlarını belki beyni unutmaya bile başlamış olabilirdi.

Bu yüzden herhangi birinden farklı olarak yüzüne bir kaç kez sertçe su çarpmak dışında bir şey yapmadı. Banyoyu terk etti ve gündelik kıyafetlerinin üzerinde olmasından ötürü, sadece uyuya kaldığı koltuğun gövdesine yaslamış olduğu kılıcını alıp evi terk etti.

Bir süredir Ryu, herhangi bir görevden ve emirden bağımsız olarak günün ilk ışıklarında köyde devriye geziyordu. Günün ilk ışıklarında, İshigakure'nin güvende olduğundan emin olmak ve iş yerlerini yeni açmaya başlamış normal insanların, sıradan günlük hayatlarının başlangıcını seyretmek ona huzur veriyordu.

"Sorunsuz gözüken bir gün daha..." diye sesli bir şekilde düşündü, rahat bir nefes aldıktan sonra. Adımları tüm ara sokakları teker teker dolandıktan sonra meydana doğru getirmişti onu. Bakışları ise çevrede dolanmaya biraz ara vermiş, tamamen gökyüzüne doğru dönmüştü.

Temiz havayı ruhunu ve bedenini arındırmak umuduyla içine doğru çekerken, göğe bakan bakışları buna ayak uydururcasına tekrardan yere doğru yönelmişti. İşte bu sırada, meydanın tam ortasında lotus duruşuna geçmiş Butsuo'yu gördü. En az işe gitmek ya da başka bir amaç uğruna meydanı kullanan onlarca İshigakure vatandaşı gibi oda şaşkınca bu tanıdık adamı izledi; fakat bu izleme bir süre sonra amacını meraka bıraktı.

Fakat bir fikir oluşmadı. En azından onlarca oluşan fikir arasından, hangisinin doğru olabileceğinden emin olamadı Shinobi; çünkü onunda bu an fark ettiği gibi, o bu adamı fazla tanımıyordu. Herkesten birazcık daha fazla şey biliyordu o kadar, fakat bu onu anlaması için yeterli değildi... Ama, Ryu tüm bu an boyunca Butsuo'yu gözlemlerken, sadece merakını dindirmemişti. Bu süreçte, zihninde oluşan fikri de kafasında tartmıştı. Butsuo'nun çılgın biri olduğundan emindi, ama ona güvenebileceğinden de emindi. Bir shinobi'nin vasıflarına hakimdi. Bu yüzden belki de Butsuo'yu, günahlarının kefareti için olacak ava dahil edebilirdi.

Bu yüzden durduğu yerden Butsuo'yu izlemeyi bıraktı. "Oita Butsuo! Meditasyon yapmak için biraz garip bir yer seçmişsin." dedi, bir kaç metre kala Butsuo'ya. Arkadaşça konuştu, ama yüz hattındaki sabitleşmiş soğukluk onu pekte arkadaş canlısı göstermiyordu. En az Butsuo kadar... Zira o soğuk olmamasına rağmen, en az Ryu kadar öldürücü bir vahşi hayvanı andırıyordu. Aralarındaki tek fark biri yılanı andırırken, diğeri daha çok pençeleri olan bir kaplanı andırıyordu.

[Oita Butsuo]

Hmm... Bir erkek, orta yaşlı, tahminen 48 yaşında, evet evet, 48 yaşında olsun. Boyu 176 santim, kilosu ise... hmmm... kilosu 83 olan bir insan gibi bir his veriyor. Hareketlerinin hızı daha ağır olduğunu ima etse de bu orta yaşlı erkeğin havası öteki insanlardan daha ağır hareket eden bir insan havası gibi. Daha da genellersek bu insan yorgun biri. Ağır bir işte çalışıyor, mesela bir restoranın mutfağında. Mutfağı açık olan restoranlardan değil bu restoran, mutfağı kimselerin görmediği, arkada çalışanların eşek gibi çalıştırıldığı bir restoran. Sıcak su buharı havaya karışıyor, havanın sıcaklığı git gide artıyor. Bu buhar bazen öyle seviyelere ulaşıyor ki tavanda tekrar su halini alıp yere damlıyor. Derin düşünen bir rahip için hayatın sonsuz döngüsü eşek gibi çalıştırılan bir mutfak elemanı içinse cehennem sıcağında ayağını kaydıracak bir çamur. İnsanların koltuk altları ıslak, yüzleri de pek farksız değil. Arada bir bellerindeki havluyla siliyorlar yüzlerini. Hepsinin üstünde belli belirsiz bir gerginlik var. Eğer ortam bu kadar sıcak olmasaydı kendi aralarında şakalaşarak ortamı biraz yumuşatabilirlerdi ama sıcak yüzünden ağızlarını açmak, her nefesleriyle sıvı harcamak onlar için külfet. Yoğunlar, sadece çok yoğunlar. Bir de mutfağın havalandırma sistemi yeterli değil. Bu beyefendinin kalabalık bir ailesi var. Eşi çalışmıyor olsa gerek. Çok sayıda çocuğu var, yedi, hayır sekiz tane! Bu çocukların altısı oğlan ikisi kız. Oğlanların haylaz oldukları babalarının halinden belli, kızların durumunu ise Ishigakure aile yapısı nedeniyle tahmin etmekten çok uzağım. Bu adamın yaşadığı her şey bir bir yüzüne işlenmiş. Dikkatsiz gözler için sıradan bir surat, ama okumayı bilenler için bir hayat öyküsü gizli bu yüzde. Yüz çizgileri, kırışıklıklar... Sol yanağında et benine benzeyen bir şey var. Gamzeler... Gamzeleri de var. Koca götlü herifin teki işte! Yeter sıkıldım, diğerine!

Hmm... Dişi, genç ve körpe, hmm, 18 yaşında, kesinlikle bir shinobi, başka hiçbir meslek erbabının bu kadar sıkı kalçaları olamaz! Uzun boylu bir kadın bu, boyu 176 santim. Kilosu konusunda daha da eminim; 64! Uzun ince ve sıkı kalçalı bir kadın. Karanlık bir havası var bu dişinin. Keskin yüz hatlarında dolaşan bir yılanın tehditkarlığının salt bir ciddiyetle birleşmesini seziyorum. Gülümseme bu yüze kondurulmuş nadide bir çiçek gibi, yani bu simanın yöresinde pek rastlanan bir şey değil. Kısmen dalgalı olan altın sarısı saçlar ve bu saçların bir buklesi o güzel yüzün sağ tarafında sallanıyor. Yarin zülfü halkalanmış görülmeyi görülmeyi anlayacağınız. Benim gibi bir Chuunin bende heyecan yaratan bu dişi. Bu kişinin rengi siyah! Eminim bundan hayatımda hiçbir şeyden emin olmadığım kadar! Alınbandı o güzel belinin sağından sallanıyor bu güzellik hareket ettikçe. Of babam of! Nasıl bir şeysin ki sen hem bir yılan kadar soğuk hem de derinlerinde bir güneşin sıcak tatlı ışıltılarını barındırıyorsun! Fethetmesi zor ama fatihine her şeyi sunan bir güzelsin sen. İki yüzlüsün, ne içini dışını toplasan bir ediyor ne de o iç dış birbirini tutuyor. İki yüzlü kaltak! Bir yılanın boynunu kaldırıp tıslamaya başladığı o an, işte o an senin tavrını bu dünyadaki her şeyden daha iyi betimliyor. Yılan kadın! Her an tetikte dolaşıyor, kasları gergin, götü tatlı, hissedebiliyorum. Ani bir insan bu insan, bir kıvılcımı bir anda büyüyüp ormanları yakabilir, ama o ormanın hemencecik kül olmasına izin verecek kadar merhametli de değil. Bana yaptığı gibi, verdi kalbimi ateşe, yan kalbim yan, ben yaşarım bu acıyla da, kalbim yanar da yanar! Kararlı bir dişi bu, tuttuğunu koparan cinsten. İstediği şeyi pençelerinin arasına alana kadar rahat etmez böyleleri, bilirim! Yine de bakmayın siz böyle köşeli durduğuna, nabza göre şerbet vermeyi iyi bilen birisi bu insan. Ortamın kıvamına göre deri değiştirmek doğasında var. Peki nedir bu kişinin ideal ortamı? Cıvık ortamlar olmadığı kesin. Hele bir ortam cıvıyıversin, hemen kendi köşesine çekilir kendi işleriyle uğraşır. Ama olgun ortamlar öyle mi? Olgun ortam görüversin hemen aktifleşir, aktif rol alır o ortamda. Mantıklı bir dişi bu dişi, öfkeyle hareket eden cinsten değil. Yılan dedim ya, tam yılan işte, soğuk kanlı ama yeri geldiğinde agresif. Öfkesi yok değil, sadece ona hakim değil. Öyle bir duruşu var ki, dağ gibi! Dünya başına yıkılsa dönüp bir el atar mısın demez. Gel gör ki öteki insanlara kendine davrandığı gibi davranmaz. Elinden gelen her yardımı yapar onlara, örnek bir vatandaştır. Ulan yılan... Bu kadar anlattım ama daha en önemli kısıma gelmedik bile. Derin bir karanlık ve melankoli yatıyor bu dişinin içinde. Bilmem hiç fark ettiniz mi ama hüzün müthiş çekici bir şeydir! Hüzün samimiyettir. Hüzün kucaklayıcıdır. Hüzün sizi ezmez. Hüzün sizin dertlerinizi anlar. Hüzünlü bir insan sizin kendi içinizde çektiğiniz ve kimselerin böylesini görmediği acılarınızı anlayabilecek, anladığı için ne kadar yardıma ihtiyacınız olduğunu bilen ve bu kadar şeyin farkında olduğuna göre size yardım edecek kadar da vicdanlı biridir. İşte sizi bütün hissettirecek yarınız, yüzde kırk dördünüz, belki yüzde yetmiş üçünüz o insandır! Gel gör ki bu bir illüzyondur. O insan belki göründüğü gibi hüzünlü değildir, sadece hüzünlü bir görüntüsü vardır? Hangi birimizin teni, kemiği, suratı olduğu kişiyi yeterince ifade edebiliyor ki? Az önce anlattığım adam gibi yaşadıklarınız ifadenize bir kuyumcu hassaslığı ve özeniyle işlense bile yeterli olmaz. Konuyu dağıtmadan devam edeyim, asıl illüzyon bu anlattığım illüzyon da değil aslında. Asıl illüzyon o bütünlük hissini tekrar yaşayabileceğimize olan inancımız. Ha, tabi bilemem ben kim ne durumda, ben kendi dünyamı anlatıyorum... Sikeyim... HEM HÜZÜNLE SİKİŞ DE HİÇ BERABER GİTMİYOR! NE O ÖYLE, KARŞILIKLI HÜZÜNLÜ HÜZÜNLÜ BAKARAK MI SEVECEKSİNİZ BİRBİRİNİZİ? Ağla ağla nereye kadar arkadaş, hayat mı geçer böyle.

Bir tane dızo kırk saattir beni izliyor, ne iş acaba? Kara kavruk bir şey bu. Hatta kuru da! Kıvırcık saçları var, afro. Bana mı yaklaşıyor bu? Vallahi bana geliyor. "Oita Butsuo! Meditasyon yapmak için biraz garip bir yer seçmişsin." Bu kimdi ya, tanıyamadım sesinden... Hiç havamı bozmadan tek gözümü açıp gelene baktım bakmasına ama göz karanlığa alışmış, mecbur ötekini de açtım. Ben demiştim kara kavruk bir şey diye, yine çekmiş karaları Ryu. Bu da az önceki kız gibi uzun inceymiş ha epey, herhalde sandığım kadar güzel değildi kız.

Ryu'yla da bir münasebetimiz var artık. Son görevde artık koruyucusu olduğum insanlarla beraber çarpıştık! İlginç bir tip, değişik yetenekleri var. Yine de iyi bir shinobi, Kuçikuçi'yi devirdiğimiz son hamlede yaptığı hareket epey klastı, hakkını veririm. "Heheheh... Çevrende insanların olmasını gerektiren bir meditasyon çeşidi bu." dedim kısaca. Tabii kaba, barbar, insanlar arasında yaşayamaz bir vahşi falan değilim, devamını getirdim. "Sen de erkencisin, bir işin yoksa kahvaltı yapalım? Pek senlik bir aktivite değil gibi ama?.." dedim yerden kalkarken. Açıkçası yere oturmaktan da biraz üşüdümdü. Son cümlemle beraber muzip bir tavır takınmayı ihmal etmedim tabii ki. Belki Ryu da gerçekte hüzünlü biri değil, gerçek bir manyaktır?

[Jirou Ryu]

Shinobi, duraksadı. Bu fiziksel bir duraksamadan öte, zihnen bir duraksamadan ibaretti. Zihninde tilki misali dolaşan tüm o düşünceler, bir anda yok olmuştu. Herhangi bir şey düşünmemeye başlamış ve tam olarak bu oluşan boşluğu tamamen tek bir şeyi düşünmeye odaklamıştı. Oita Butsuo ne yapıyordu? Bu soruyu kendine Butsuo'yu ilk gördüğünde de sormuş olmasına rağmen, bunu içi boş olarak ve bir nebze de şaşkınlıktan sormuştu; fakat şimdi, düşünerek soruyordu. Bir insanın, insanların en işlek bir şekilde kullandığı koca bir meydanda, meditasyon yapmasının sebebi ne olabilirdi? Çıkan ilk kapı ve en net kapı eğitimdi. Ryu'nun bundan yatsınamaz bir keskinlik ile emindi; fakat onun kafasını kurcalayan şey, bu eğitimin ne için olduğuydu. Bunu direk sorup öğrenebilirdi, ama bunun uygunsuz kaçacağı fikri onu bu fikirden alıkoyuyordu. Öte yandan bu durumun kendisinde o kadar da merak uyandırmadığını biliyordu. Ani bir şok etkisi misali, zihnini kaplayan bu merak çok kısa bir süre sonra ansızın silinip gidecekti. Bu yüzden kısa yol olan soru sorma metodu yerine, hayatta belki de çokça kullandığı analiz etme yöntemi ile cevaba ulaşmayı deniyordu; fakat bu yöntemin bu sefer oldukça başarısız olduğu inkar edilemezdi. Bunu iki sebebe bağlıyordu shinobi, ilki Butsuo'yu yeteri kadar tanımıyordu ve ikincisi yeteri kadar bilgisel kaynağa sahip değildi. Daha doğrusu, sahip olduğu bilgisel kaynakları Butsuo'yu yeteri kadar tanıyamadığı için bağdaştıramıyordu. Bu yüzden pes etmek, çokta kötü bir fikir gözükmedi genç adama.

Zihni, tekrardan saf bir su kaynağını andıracak düzeyde duru bir hal alırken, bu sefer de bu duruluğu bulanıklaştıracak başka düşüncelere daldı. Butsuo ile çıktığı görevde, Butsuo'nun yaptıkları kafasında tekrar tekrar oynuyordu. Kafa atarak, Banno'yu acımasızca öldürüşü, onun gücünü kontrol etmekte yetersiz olduğunu gösteriyordu genç adama, ama Ryu, bunu özellikle canilik ve benzeri kişilik bozukluklarına bağlamıyordu; çünkü Butsuo'nun savaş bittikten hemen sonra saldırgan bir tutum yerine, oldukça dostane bir havaya bürünebildiğini hatırlayabiliyordu. Öte yandan Shinobi, savaşın büyük kısmında onu yalnız bırakmasına rağmen bunu sorgulamayan ve bariz bir şekilde güçsüz düşmesine rağmen dövüşten çekilmeyen bu adamın güvenilir bir shinobi olduğunu da gösterdiğine inanıyordu. Bu aynı zamanda, takım arkadaşlarına güvendiğini ve takım oyuncusu olduğunu gösteren başka bir detay olarak gözüküyordu Ryu'ya. Tüm bunlar ise Ryu'nun aradığı yoldaş profili açısından, beraber göreve çıktığı tüm insanlar arasında Butsuo'yu en ön plana çıkarıyordu. Chisa veya Ryoken... Yakın tarihte çıktığı bu iki shinobi de, ona Ayu-sensei'si tarafından öğretilen öğretiye oldukça terslerdi; ama Butsuo, ona çok farklı hissettiriyordu ve bu garip bir şekilde Ryu'yu heyecanlandırıyordu.

Donuklaşan bakışlarına yansıyan bir tutam heyecan, ona bakmak üzere doğrulan Butsuo'ya yakalanmasın diye hızlıca gözlerini bir kaç kez kırpıp, def ederken Butsuo'nun kurduğu cümleyi dinledi. Ryu, Butsuo'nun bu cümlesi sonucu, onun bir eğitimde olduğu konusunda yanılmadığından emin olabildi, fakat hâlâ Butsuo gibi birinin insanların içerisinde meditasyon yaparak neye ulaşmak istediğini çözümlemekte oldukça başarısızdı.

Bu süregelen başarısızlığın üstüne Butsuo'nun devam ettirdiği konuşması, Ryu'yu şaşırttı. Dışarıdan tam olarak neye benzediğini veya insanlara nasıl hissettirdiğini sorgulamak istedi. Zira, kahvaltı yapmanın en insancıl bir faaliyet olduğu ve bunun her insanın yaptığının şaşmaz bir gerçek olduğu göz önüne alınca, Butsuo'nun neden kendisinin kahvaltı yapmayacak biri olduğunu düşündüğünü merak etti.

"Elbette kahvaltı yapıyorum Butsuo-san," diye söze girdi oldukça sıradan bir şeyden bahsediyor oluşuna oldukça yakışan bir sıradanlıkta. Hemen ardından ise, "Her insan gibi..." diye ekledi, bir tık sorgulayıcılık ile fakat bu tutumunu çabucak bozacak başka bir cümle ile, "Teklif senden geldi, mekan ise benden gelsin." diyerek dostane bir tavra büründü. Ryu'nun yıllardır gittiği, otantik, küçük bir ramen dükkanı vardı. Sabahın erken saatlerinde güzel bir kahvaltı servisi de yapıyordu ve çoğu zaman Ryu, kahvaltı yapacak vakti kendine yarattığında soluğu orada alıyordu.

Beş dakikalık bir mesafe de olduğundan ötürü ikili çok geçmeden orada olmuştu. Yolun hemen yanına atılmış iki adet masası ve dükkanın hemen önüne inşa edilmiş oturaklı bir tezgahı vardı merakın. Mekanda bir kişi dışında kimse olmamasına rağmen güzel yemek kokuları ile çoktan donatılmıştı. Ryu, Butsuo'nun eşliğinde dışarıdaki iki masadan birine oturunca, mekanın sahibi tezgahın hemen arkasından elini kaldırarak selamladı ikiliyi. "Her zamankinden mi Ryu-san?" diye sordu akabinde. Ryu ise, "Evet, ama iki kişilik." hazırla diye hızlıca yanıtladı.

Daha sonra Ryu, dikkatini Butsuo'ya çevirdi. Bir kaç saniye göz onu süzdükten sonra, "Aslında benim de sana söyleyecek bir kaç şeyim vardı." diyerek söze girdi. Konuşmanın devamını için çok bekletmeden, "Butsuo-san net olacağım. Kaçak avlamaya çıkmayı düşünüyorum ve ilk hedefim oldukça tehlikeli biri. Köy yönetimi tek başıma çıkmama izin vermeyecektir öte yandan tek başıma çıkmam akıl karı olmayacaktır. Bana eşlik etmek ister misin?" diyerek Butsuo'ya aktardı. Olabildiğince net ve keskin bir şekilde kurduğu cümlelerini, "Kazetani Sozen, bahsettiğim kaçak bu. Eminim duymuşsundur." diyerek sonlandırdı.

[Oita Butsuo]

Evet, kahvaltı yapıyorsun, herkes gibi... Şaka yapayım derken ayıp etmedim umarım... Amaan, ayıp ettiysem de ettim, alınmasaymış o da, bu kadar alıngan bir insan olmasaymış, bir şey demedim ki ben! Nedir yani yüzünde peçe var, yemek yerken yüzün gözükecek falan diye şaka yaptım, ne yani, ne!?

Ha, sıkıntı yok o zaman. Mekan, olur güzel, benim zaten aklımda bir yer yoktu. Biraz ilginç bir durum oldu. Ryu sosyal olarak garip bir insan mı acaba? Şakayı gerçek anlamak olarak falan mesela. Gerçi bir dakika, belki benim şakamı ilerletiyordu anlamamazlıktan gelerek? Ona biçtiğim rolü oynuyordu ve sonrasında mekana karar vereceğini söyleyerek oyunu bitirdi. Oha! Ryu düşündüğüm gibi sosyal bir gariban değil tam tersine sosyal zekası yüksek biri! Etkilendim, beklemezdim açıkçası. Çok değil etkili konuşmak gerekiyor demek ki. Ayak üstü yine bir şeyler öğrendik, şanslıyız.

Ryu'nun mekanla ilgili söylediklerini hafifçe sırıtıp onayladıktan sonra kendimi onun dümenine bıraktım. Bir dakika, teklif benden geldi, mekan Ryu'dan geldi, şimdi siparişleri birey olarak vereceğimize göre hesap bana mı kalıyor? LAN RYU, SANDIĞIMDAN DA ZEKİYMİŞSİN SEN! YILAN HERİF!

Açıkçası yolda bir şey konuşasım gelmedi ve Ryu da ya aynı şekilde düşünüyor ya da benim kararıma saygı duydu. Bunun sebebi Ryu'dan kaynaklı değil, daha çok meditasyon yapmak, odaklanmak insanı alışmadığı bir huşu haline sokuyor. Keyifli bir şey bu hal. Etrafını izleyerek, kendini akışa bırakarak kendini o ana ait hissetmeni sağlıyor. Konuşmak ise bu hale müdahale etmekten, akışı kontrol altına alma çabasından başka bir şey değil. Kahvaltıya zaten daha fazla muhabbet etmek için gidiyoruz, yolculuğumuzu kendimize ayırmamızda bir sakınca olmasa gerek.

Kısa bir süre sonra da bahsi geçen mekana geldik zaten. Küçük bir ramenci. Yemekler güzel kokuyor. Ama asıl ilginç olay bu değil, hayır kesinlikle bu değil. Asıl ilginç olan Ryu'nun ikimiz için de sipariş vermiş olması. Bu ne demek biliyor musunuz? Önceki hesaba göre siparişleri bireysel veriyorduk, hesap da bana kalıyordu, ama şimdi siparişleri Ryu verdi yani hesabı bireysel ödeyeceğiz! Hahahahahaha! O kadar da zeki değilmişsin Ryu efendi!

Ryu'yu pek de tanımıyorum sanırım, acaba nasıl biri?

Masaya oturduğumuzda ise konuşma daha gerilimli ve tansiyonlu bir yöne ilerlemeye başladı. Bana söyleyecek birkaç şeyi mi varmış? Umarım şu an bir randevuda falan değilizdir? Servise takılan gözlerimi kaldırıp Ryu'ya baktım ve konuşmaya devam etmesini teşvik etmek için de merak ettiğimi belirten bir şekilde kaşlarımı kaldırdım. Net mi olacaksın?.. Ben gerçekten buna hazır mıyım bilmiyorum! Geçmişten taşıdığım şeyler var, seni iyi bir yoldaş olarak görsem de böyle bir ilişkiye hazır olduğumu sanmıyorum! Eşcinsel olduğumu da düşünmüyorum, evet sarı saçların, fit bir vücudun falan var ama zaten shinobi köyünde yaşıyoruz, aşağı yukarı herkesin fit bir vücudu var. Ben bilmiyorum, üzgünüm, özür dilerim!

Kaçak avı mı? "Olur." dedim Ryu'nun söyleyeceklerini bitirmesiyle. Kavga etmekten daha iyi olduğum bir şey mi var sanki, tam benlik iş aslında. Ryu da kapasiteli bir shinobi, böyle bir görevde beraber çalışmak isterim kendisiyle. Sözlerimi yemeklerimizin gelmesiyle kestim ve devam etmeden önce çalışana teşekkür etmeyi unutmadım. Belki de dükkanın sahibidir, bilmiyorum gerçi. Neyse, acıktığım için ağzıma bir lokma atıp konuşmama öyle devam ettim. Kabaca bir hareket, kabul ediyorum. "Böyle bir görevde yer almak isterim. Ama bana biraz zaman vermen lazım. Son görevden sonra bir tane yaşlı sensör ninjayı kafalamayı başardım, ondan bir şeyler öğreniyorum şu an. Böyle bir göreve çıkmadan belirli bir seviyeye gelmek isterim. Ayrıca sol elimin de tedavisi devam ediyor. Sozen'in dediğin gibi tehlikeli biri olduğunu duymuştum, tam potansiyelimizle karşısına çıkmak akıl karı olacaktır." Sözlerim biterken ağzımdaki lokma bitiyordu, gel gör ki aklımdakiler bitmemişti. Lokmamı tamamen yutup bitirdikten sonra Ryu'ya söz hakkı vermeden tekrar girdim konuşmaya. "Bana şu gölgeme girdiğin yeteneğinden bahset. Epey ilginç bir şeye benziyor. Eğer beraber göreve çıkacaksak birbirimizin neler yapabileceğini neler yapamayacağını bilmemiz iyi olur." İtiraf ediyorum, tekrar bu kadar çabuk söze girip pası Ryu'ya atmamın sebebi o konuşurken yemek yemektir. Epey de bir anlatacağı malzeme var, oklar tekrar beni göstermeden yiyebildiğim kadar yemem lazım!

[Jirou Ryu]

Shinobi, peşi peşine sıraladığı cümlelerin ardından, oluşturduğu sessizlik ile Butsuo'ya odaklandı. Ortam ziyadesiyle sessiz sayılabilecek bir sakinlik ile kutsanmıştı. Sokakların işlek bir anında ortaya çıkan o ses kirliliğinden eser yoktu ve o ses kirliğinin yerini tezgahın arkasındaki ocakta kaynayan suyun fokurdama sesi almıştı. Bu ses ise sadece hassas ve eğitilmiş kulakların duyabileceği kadar utangaç bir yapıdaydı.

Ryu, köyün bu sessizliğini bazı anlar seviyor bazı anlarsa anlayamadığı bir şekilde sessizlik kavramının oluşturduğu etkiden korkuyordu. Sessizlik, huzur verdiği ana kadar güzel geliyordu ona, ama bir şeylerin ters gittiği ve koca bir sessizliğin ölümün sessizliğini andırdığı o anlar, oldukça ürkütücü ve nefret edici gözüküyordu gözlerine. Şu an ise sabahın erken saatlerinden beridir köyde yaptığı devriyeden ötürü, bu sessizliğin huzur verici olduğunu düşünüyordu. Savaşın sonlandığı, leş yiyicilerin henüz ziyafetin zevkiyle bas bas bağırmadığı o andaki sessizliğe kıyasla ve o an hissettiği tüm duygulara karşı, şu an oldukça farklı ve huzurlu hissediyordu en azından.

Savaş...

Onu bugün, Butsuo ile bu konuşmaya iten yegane sebepti ve ne ironik olmalı ki, sabahları oldukça doğal bir şekilde karşılanması gereken bu sessizlik, Butsuo ile yaptığı bu konuşma sırasında ona savaşı hatırlatıyordu. Tek tek ölen ve her biri farklı acıları tadan İshigakure insanlarının ölüşünü, henüz gecenin bir vakti olmamasına rağmen kafasının içinde bir döngü halinde tekrardan gerçekleştiğini hissedebiliyordu.

Zihninin o puslu ve acı dolu tarafına odaklanmama gayreti içerisinde, söze giren Butsuo'ya dikkatini yöneltti. Soluklaşan bakışlarına yerleştirdiği sahte bir parıltı ile içinde bulunduğu ruh halini ve zihnindeki karmaşanın oluşturduğu savaşı, dışarı yansıtmamaya çalıştı. Ne kadar başarılı olduğunu bilmeden, Butsuo'nun ani ve tek bir kelimeden oluşan cevabına takdir ettiğini gösteren bir kafa hareketi ile karşılık verdi. Bu kadar keskin ve herhangi bir düşünme eylemi barındırmadan kabul edişi, Butsuo'nun mevcut saygınlığını Ryu'nun gözünde bir kaç tık daha artıyordu. Bu, ona yardım edeceği için oluşan bir durumdan ziyade, Butsuo'nun İshigakure ve onu ilgilendiren şeylere karşı tutumdan ötürü gerçekleşen bir şeydi. Eğer tam aksine reddetseydi, Ryu'nun gözünde saygınlığı bu yüzden kesinlikle azalmayacaktı. Bu tamamen İshigakure ile alakalı olan, özel bir durumdu.

Aşçının hızlı bir şekilde masaya yaptığı servislerle, Butsuo'nun konuşmaya ara verdiğini fark eden Ryu, bu tutuma uyumlu bir şekilde eşlik etti. Masadaki gündelik kahvaltı malzemelerine hızlı bir tarama bakışı atıp, memnun olduğunu gösteren bir ifadenin eşliğinde yaptığı kafa hareketi ile teşekkür etti.

Aşçının ayrılışından sonra, Butsuo'nun aldığı lokma henüz ağzından midesine inmeden sürdürdüğü konuşmasını dikkatle dinledi. Butsuo'nun sensörle ilgili bir şeyleri öğrenmek üzere çalıştığını öğrendiğin de ise bunu nasıl düşünemediğine kızarcasına kafasına vurmamak için kendini zor tuttu.

Zira Butsuo'nun yaptığı metot her şeyi ile onu işaret ediyordu. Öte yandan sarf ettiği diğer durumlara hak veriyor ve katılıyordu. Onunda biraz süreye ihtiyacı vardı ve son savaşlarında onunda fark ettiği eksiklerini kapatmak için zamana. Bu süre boyunca vücudunu forma sokmak ve güçlenmek istiyordu. Bunu Butsuo'ya belirtmek istediğinde, konuşmaya daha devam edeceğini fark eder etmez, laflarını hızlıca yuttu. Butsuo'nun devam konuşmasında, haklı olduğu başka bir noktaya değinmesi ile Ryu hafifçe tebessüm etti peçesinin arkasından. Zira Butsuo'yu seçmekte herhangi bir hata yapmadığından bu konuşması ile birlikte emin olabiliyordu.

Masaya gelen ve dumanı hızla tüten yeşil çaydan bir yudum aldıktan sonra, kısa bir an düşündü Ryu. Kage no Senshi'yi nasıl anlatacağından ziyade, Kage no Senshi için harcadığı emekleri düşündü. Hemen ardından ise konuşmaya farklı bir noktadan başlamaya karar verdi.

"Aslında ondan önce sana katıldığımı belirtmek isterim," dedi. Butsuo'nun neyden bahsettiğini anlamayacağını düşünerek, "Yani benimde biraz süreye ihtiyacım var. Kendimi fiziksel olarak geliştirmeliyim." diyerek devam ettirdi aynı rotada konuşmasını. Bu noktada rotayı değiştireceği için kısa bir nefes arası verdi.

İkinci bir defa düşünme gereksimi duymadan, "Gölgeye girme işi uzun uğraşlarım sonucu geliştirdiğim bir yetenek. Gölge çok küçük olmadığı sürece canlı, cansız veya hareketli hareketsiz fark etmeksizin içinde barınabiliyorum. Çok özel bir şey değil." diyerek kısaca aylarını verdiği modu bu kadar kolay açıklamanın getirdiği rahatsızlık ile yutkundu. "Öte yandan Raiton elementine sahibim ve bir kaç yüksek seviye teknik biliyorum. Biri koruma ve diğeri vücut formumu artırmak üzerine. Bunun dışında Musatsu stilinde iyi sayılabilecek bir kabiliyetim var. " diye aktardı kısaca özetlediği yeteneklerini. Aslında bu şekilde anlatınca ne kadar yetersiz olduğunu fark etti. Masaya gelen yiyeceklerden bir kaç lokma alırken, gözleriyle kendini anlatma sırasının Butsuo'ya geçtiğini net bir şekilde belli ediyordu. Ama buna rağmen, "Sıra sende." diye sonlandırdı konuşmasını.

[Oita Butsuo]

Kazetani Sozen demek. Daha önce bingo kitabında görmüştüm bu kişiyi. Açıkçası daha önce hiç bir kaçak avında bulunmadım. Nasıl bir şeyle karşılaşacağım hakkında pek bir fikrim yok bu yüzden. Ne kadar güçlü olabilir ki bu Sozen? Bir köyden bağımsız olmak bir güç göstergesi sayılır mı? Yani evet, kendinden büyük bir üst güce dayanmadan yaşamak zor olsa gerek, ama gerçekten sandığımız kadar zor mu acaba? Tatlıya tuzluya karışmazsan bir sıkıntı yaşamazsın herhalde ama bingo kitabında adın varsa da tatlıya tuzluya karışmışsın demektir. Yine de bir köyün öncelikli hedefleri arasında yer alsan herhalde yakalanman çok zor olmazdı. En azından Sozen için, güçlü olabilir ama bingo kitabında çok daha güçlüleri var. Öğreneceğiz bakalım nasıl oluyormuş kaçak avı da hayatı da. Aslında Kageyasu-san'la konuşmak işimize yarayabilir. Yanlış hatırlamıyorsam kendisi bir süre boyunca kaçak avcılığı yapmıştı. Kafasının nasıl çalıştığını anlamadan bir kaçağın peşine düşmemek daha iyi olur herhalde. Ne bileyim tehlike altında kaldığında sivillere zarar verebilme ihtimali de var sonuçta. Bağlılığı sadece kendine bu insanın, sonraki adımın ölüm olduğunu gördüğünde neler yapacağını bilemeyiz. Neyse, bunlar daha sonra düşünülmesi gereken konular.

Fiziksel olarak gelişmek demek... Evet, geçen görevde aramızda bir hız farkı olduğunu hatırlıyorum. Bu tarz bir çalışma ikimizin de maksimum temposunda dövüşmesine olanak sağlayabilir. Bunu duymak hem güzel hem de hırslandırıcı. Birilerinin benimle aşık atabilmesi ihtimalini hem seviyorum hem de bunun olmamasını istiyorum. Kamçılıyor beni bu durum. Ryu'yu da hem bir müttefik hem de bir rakip olarak görüyorum. Bu güzel, beraber çalışıp kendimizin ne durumda olduğunu görme fırsatımız olacak.

Verilen kısa nefes molasını ağzım dolu şekilde kafa sallayarak değerlendirdim. Ryu'nun bu fikrine saygı duyuyorum, çalışmak ilginç bir kutsallığı olan bir şey. Başardığın veya elde ettiğin şeyden ziyade çalışmayı başarmak tatmin ediyor insanı. En azından benim için durum böyle ve istedikleri şeyler için gerekli özveriyi gösterebilen insanlara saygı duyuyorum. Ve tabii onları kendime rakip olarak görüyorum. Bende bu işler böyle yürür...

Gölgeye saklanmak oldukça kullanışlı bir yetenek. Böyle bir şeyi yaratmak için çok çalışmış olmalı. Yaptığı işi pek özel olarak görmemesine tek kaşımı kaldırarak tepki verdim. Mütevazılığın lüzumu yok oysa ki, hak ettiğin şeyle övünmek en doğal hakkın. Beni alakadar etmez tabii... Raiton ve Musatsu. Musatsu şu insanları kesip biçtiğin tarzdı yanlış değilsem. Wakizashi'si de olduğuna göre o olsa gerek. Güzel, gayet kendini yetiştirmiş bir insan.

Ağzımdaki lokmanın bitmesiyle sıramı kullanmaya başladım. "Aslında benim az çok neler yapabildiğimi gördün. Vücudumu sertleştiren bir doton tekniği biliyorum. Bir de yeni, ayağımın altında sütun çıkarmaya yarayan bir teknik öğrendim. Onun haricinde orta seviyelerde Juudaichi stilini biliyorum, ama açıkçası kendimi stile bağlı kalmak için zorlamıyorum. Dövüş sırasında ne gerekirse, içimden nasıl gelirse öyle dövüşüyorum. Sensör eğitimimin sonunda da etrafımdaki insanların hareketlerini sezebilme yetisini kazanacağım yaşlı adamın dediğine göre. Şu an için o seviyede değilim ama tekrar buluştuğumuzda ne seviyede olduğumu söylerim." Bom da boş bir herifim aslında, neyse...

Sözlerimin ve tabağımın bitmesiyle gözlerim duvarlarda bir saat aramaya başladı. Kısacık bir arayıştan sonra da aradığı şeyi buldular. Sabah dersini almak için yaşlı adamla buluşmam gerekiyor. Daha fazla çalışıp daha öne geçmeliyim! Ryu burada oturup birkaç çay daha içer umarım!

Bakışlarımı saatten alıp Ryu'ya çevirdim ve konuşmaya başladım. "Bu görev için beni seçmene sevindim, eğlenceli bir görev olacağa benziyor." diye girizgahı yaptıktan sonra asıl konuya geldim. "Benim artık gitmem gerekiyor, yaşlı adamla randevum var. Geç kalmak istemem." dedim yavaşça oturduğum yerden kalkarken. Ne olsa sevinirsiniz, dükkanın sahibi bana aşık olmuş ve yemekler müessesedenmiş! Hayır, tabii ki bu olmadı, Ryu'nun yanında para yokmuş, tüm hesabı ben ödedim! Cidden yanında para taşımayan bir insanla kaçak avına çıkacak mıyım ben?.. Çıkacağım çıkacağım, ehehehe... Olur öyle şeyler, unutabilir insan yanına para almayı...