[Ichiro Ito & Seiko Aren] Görülmemiş Harita

[Seiko Aren]

Ayaklarımıza odakladığımız chakra sayesinde düz bir yolda yürüyormuşçasına rahat bir şekilde son üç metreyi de aşmak için hareket ediyoruz ancak bu son üç metrede karşımızdan sert bir şekilde esen rüzgar yavaşlamıyor her adımda daha da hızlı bir hal alıyor ve bu da chakrayı ayağımıza yönlendirmemize rağmen bizi zorluyor.

Sonunda tepeye ulaşıyorum ve adımımı tepeye çıkmak için atıyorum ancak ayağımın yarısı boşlukta kalıyor ve bir anlığına dengemi kaybediyorum. Tepe olduğunu düşündüğümüz yerin incecik bir parça toprak olduğunu fark ediyorum ve panikle dengemi sağlamaya çalışıyorum aynı şekilde İto da dengesini sağlamak için uğraşıyor. Düşmemeye çalışarak öne ve arkaya bir süre yalpaladıktan sonra dengemizi sağlıyoruz.

Dengemizi sağladıktan sonra esintinin karşımızdan değil de tam tepemizden geldiğini fark ediyorum ve ne olduğunu anlamak için feneri esintinin geldiği yöne yani tam tepemize tutuyorum ve yaklaşık 40cm genişliğinde (bir insanın geçemeyeceği kadar), sonsuzluğa uzanan bir delik ile karşılaşıyorum. Bu durum beni hayal kırıklığına uğratıyor sonuçta esintiyi takip etme nedenimiz bizi çıkışa götüreceğini düşünmemizdi ve bu delikten geçmemiz de imkansızdı ayrıca girdiğimiz bu deliğin başka bir çıkışı daha var mı emin değildim, muhtemelen geldiğimiz yoldan dönecektik.

Yolun devamına yani yokuşun diğer tarafına baktığımda ise kıvrılarak ilerleyen ve ansızın sağa sapan bir yol görüyorum. Yolun devamını fener ışığıyla bile göremesem de yukarı değil tekrar aşağı inmemiz gerekeceğini anlıyorum ve hevesim tekrar kırılıyor çünkü mağaralardan çıkmak için o kadar yolu tekrar geri gitmemiz gerekeceğinden neredeyse emin oluyorum. Tekrar bir öfke kaplıyor vücudumu aynı anda kesen esintiden dolayı da kulaklarım bir hoş oluyor, sanki duyma yetisini kaybetmişler gibi hissettiriyor esintinin o rahatsız edici sesinin ansızın yok olması.

İto’ya dönüp “ sikerim bu mağarayı, ben geri dönüyorum.” diyecekken ürpermeme sebep olan bir his bütün vücuduma yayılıyor. Hiçbir şey söyleyemeden hemen bu hissin kaynağına yani ayaklarıma doğru bakıyorum ve zeminin ayaklarımın altında ufalanmaya başladığını görüyorum ardından ayaklarımdaki chakra yok oluyor, her ikimiz de dengemizi kaybediyor ve düşünmek için çok zamanımız kalmadan ufalanan zeminle birlikte yokuşun diğer tarafına doğru düşmeye başlıyoruz.

Yokuştan aşağıya, sağa sola çarparak son sürat düşerken belki de olayın sıcaklığıyla pek canım yanmıyor ancak düşüşün sona erdiğini fark edince kendimi korumaya çalışsam da zemine hızla çarpmam gerçekten canımı yakıyor, bu acıyla ve öfkeyle yattığım yerde resmen kendimden geçiyorum.

Düşerken kendimi kurtarabileceğim bir jutsu düşünüp uygulamaya çalışsam da hiçbir şey yapamadan kendimi yerde buluyorum. Bir süre kendime gelmeye çalışıyorum, düzgün düşünmeye başlayınca önce İto’ya bir sorunu var mı diye bakıyorum ardından da koluma bağladığım feneri kontrol ediyorum. Fenerin sağlam olması beni rahatlatıyor, iyi ki koluma bağlamışım yoksa elimden kaçabilirdi, belki de kırılırdı diye düşünüyorum ve fenerle etrafa biraz bakınıyorum. Yüksekliği yaklaşık on metre olan dar bir çukurda olduğumuzu fark etmem uzun sürmüyor.

Fenerle etrafı yoklarken vücudumda kırık çıkık var mı diye bazı yerleri elimle kontrol ediyorum ve bir an hafif bir şaşkınlık ile feneri bir noktada sabit tutuyorum. Feneri odakladığım bu noktada, üzerinde az bir miktarda et parçası kalmış ve artık iskelete dönüşmeye başlamış bir ceset bulunuyor.

Önümüzde duran bu talihsiz adam muhtemelen bizim gibi düşmüş ancak yeterince şanslı olmadığı için ölmüş olmalıydı. Bu adam bir shinobi olsa herhalde ölmezdi diye düşündüm sonuçta biz kurtulmuştuk ancak bir shinobi değilse de çıktığımız yokuşu çıkamazdı tabi eğer yanında bir ekipmanı yoksa. Cesedin yanına gidip etrafını arayacak ve bir kırık çıkığı var mı diye kontrol edecektim çünkü düşerek öldüyse olmak zorundaydı bunu yaparken de İtoya “Haritanın çizmediğin yerlerini tamamla.” diyecektim.

İto haritayı çizerken bir süre dinlenecek daha sonra eğer cesette bir şey bulamazsam ayağıma chakra toplayarak düştüğümüz yolu çıkacak yokuştan inecek ve yol ayrımına geri dönecektim (tabi görmediğimiz bir şey fark etmezsem). Kokuyu da kontrol edip dışarı çıkmayı planlıyordum, bu mağara gerçekten sıkmaya başlamıştı ancak kokuya da bir göz atabilirdim.

[Ichiro Ito]

Topladığım chakra ile daha rahat bir şekilde ilerlemeye başlamıştım. İşim oldukça kolaylaşmıştı rüzgar artık fazla dengemi bozmuyor ve normal bir zemindeymişim gibi ilerlemeye devam ediyordum. Ne kadar rahat etsek de rüzgarın hala sert olduğu gerçeğini değiştiremiyorduk ve her adımda rüzgarın daha da güçlendiğini hissediyorduk.

Sonunda yokuş bitiyordu kurtuluyorduk şu rüzgardan daha rahat ilerleyebilecektik. Aren önümdeydi ben de arkasındaydım. Tam derin bir nefes çekip ''OHHH BEEE!!'' diyecektim ki ayağımın bir kısmı bir anda boşluğa geldi. Ayağımın yarısı boşlukta yarısı da ince zeminin üstünde dengede duruyordum. Az kalsın düşüyorduk be! Dikkatli olmak önemliydi bunu bir kez daha anlamıştım. Aren de anlamıştır herhalde.

O sırada daha önce dikkat etmediğim bir şey fark ediyordum, rüzgar. Deprem olmuşcasına sallanıyorduk ama son anda dengemizi bulup kurtuluyorduk. Bu işimize gelmişti çünkü rüzgarın karşımızdan değil tam tepemizdeki sonunu göremediğimiz dar bir delikten geldiğini anlamıştık. Mağaraların oluşumu etkileyici derecede saçmaydı. Böyle bir mağaranın kendi kendine oluşabilmiş olması garipti. Aren feneri tutuyordu gene de dibini göremiyorduk öyle dipsiz bir delikti.

Aşağıda dikkatimi başka bir yol çekiyor. Bu yol bir sağa bir sola kıvrılıyor oldukça garip daha önce hiç yılan gibi kıvrılıp sonra da sağa sapan bir yol görmemiştim diye sarkastik düşüncelere dalıyordum. Yolun aşağıya doğru gittiğini düşünüyordum yolun devamını göremiyorduk ama aşağıya doğru gideceğinden emindim. Bir anda rüzgarın kesilmesiyle gelen mutluluk ve sağırlıktan kurtulmuşluk hissi ile garip hislerimle mutluluğum birleşiyordu ve gözlerim hafif doluyordu. Sessizliğe olan özlemimi fark ediyordum. Dışarı çıkına kadar uğultular acaba beynime işler miydi? Bundan sonra hep uğultulu bir şekilde duyar mıydım acaba? Bunlar hep kötü senaryolardı birazcık da iyi yanından bakma zamanıydı. Haritayı çizip güzel bir şekilde kullanabilir ve satabilirdim. Paşalar gibi zengin olur bir örgüt mörgüt adamlar toplar sonra da Kusa'dan intikam alırdım. Bu kulağa çok hoş geliyordu ve gaza geliyordum.

Etrafa bakınırken Aren ile göz göze geliyorum. Garip hislere kapılıyorum o sırada. Yoksa... Yok yok ondan değildir ya farklı bir şeydir hemen saçma saçma düşünmemeliyim. Zatan his ordan gelmiyordu ki yahu ayaklarımdan geliyordu. Ayağıma bir bakış döndürdüğümde ise gördüğüm şeye olan tepkim tam olarak şöyleydi. Ayağımın altındaki zemin mi ufalanıyordu yoksa ben mi yanlış görüyordum. Allah Allah yav. Dik dik bakmaya ve ayağıma odaklanmaya devam ediyordum. Ne ki bu şimdi ne oluyor yani falan diye düşünürken. Dengem bir anda ayağımdaki chakra ile birlikte gidiyordu ''ULA ULA ULAAAA!'' diyerek düşüşe geçmiştim. Bir sağımı bir solumu çarpıyor arada bir de çarpmadan bir şeylere yuvarlanmaya devam ediyordum. Eee helal bana yani o kadar bakındım. Aptal gibi düşeceğime aklım yetmedi. Akılsız başın cezasını vücut çekiyormuş demek ki. Baya bir düştükten sonra sonlara geldiğimde uzun hızlı güzelinden canımı yakacak bir düşüş ile akrobatik düşüşümü sonlandırıyordum. Birazcık acıtmıştı bu.

Biraz sonra kendime geldiğimde direk aklıma gelen şey fener oluyordu. Gözlerimi açmadan ''OLUM O FENER GİTMESİN YEDEĞİ YOK LAN!'' diyerek yerden kalkıyordum. Ölmenin korkusu ile içimde kalmış olan mum ışığı kadar olan ufacık bir ümit ile gözümü açıyordum. Fenerin hala çalıştığını görüp rahatlıyordum. Baya derin bir çukura düşmüştük harika. Nerden baksan 10 20 metre vardır burası herhalde.

Şöyle vücudumu bir elden geçirip bir şeyim var mı diye bakınıyordum. Başarılı bir düşüş geçirmiş ve kırıksız çıkıksız bu olayı atlatmıştım en azından bu da bir kazançtır. ''O ne lan! O ne öyle ceset mi o?'' diyip garip bakışlarla etrafa bakınıyordum. Ya birader buraya kadar gelmeyi nasıl başarmıştı da şuraya düşüp ölmüştü. Böyle anlamsız ölüm mü olurdu lan! Benimde sonum böyle olacak ise vay halime. Neyse benim cesedim en azından yalnız başına olmayacaktı. Aren cesede doğru harekete geçmişti arayacaktı ben de o sırada haritada çizemediğim kısımları çizecektim. Aren bana çizmemi söyledikten sonra da ''Tamam tamam biliyorum söylemene gerek yok.'' diyip çizimlerime gömülüyordum

[GM - Naruto]

Aren, önündeki cesede doğru ilerledikçe cesedin detaylarını daha iyi görebiliyorsun. Bir gezgini andıran salaş kıyafetler çürümeye başlamış. Eskiden siyah olduğunu düşündüğün haori ve hakama, şimdi delik deşik ve fazlasıyla eskimiş halde. Yeteri kadar yaklaştığında ise iskeletin bir erkeğe ait olduğunu anlamak çok zor olmuyor senin için. Ayrıca adamın kaval kemiğinin kırıldığını da görüyorsun.

Hakamanın dışına kadar uzanmış kırık kemik, hafif bir iğrenti duymana sebep oluyor. Bir kaç yerini yokladığında adamın kaburgalarında da kırıklar olduğunu fark ediyorsun. Aklında adamın ölümüyle alakalı olası senaryolar dolaşmaya başlıyor. İçinde bulunduğunuz çukura istemsizce düşen ve talihsiz bir şekilde bacağını kıran bir adam. Yardım çığlıkları atan, ancak asla duyulmayan bir ölü. Muhtemelen bu kırıklar yüzünden burada acı bir şekilde ölmüş olan bu adamın ölüm şekli, seni bile etkiliyor. Zira belki de tüm bunların sizinde başınıza gelebileceği ihtimalini düşünüyorsun ve tam olarak bir kez daha Ito'yu bu mağaraya kadar takip etmenin doğru bir karar olup olmadığını kendi zihinde sorguluyorsun.

O sırada fenerin ışığını cesedin üzerinde gezdirirken, adamın sağ elinin yakınlarında dikkatli bakıldığında bile pek göze batmayacak ama fenerin ışığı ile hafifçe etkileşime giren bir metal parçası gözüne çarpıyor. Ne olduğunu merak edip yaklaştığında ise bir tutam toprağın altında bir nesne dikkatini çekiyor. Elini uzatıyor, tek bir seferde toprağın altındaki şeyi ellerinin altına alıyorsun ve hafifçe dilini şaklatıyorsun. Keskinliğini hâlâ koruyormuş gibi gözüken, tozlanmış ve eskimiş bir tantou bulduğun şey.

Adamın üzerini aradığında ise dikkate değer başka bir şey bulamıyorsun. Sanki daha önce yağmalanmış ama bu tantou gözden kaçmış gibi geliyor sana ama emin değilsin tam olarak.

Bu süreçte Ito ise haritayı cizmek için bir çabaya bürünüyor ama haritayı ellerinin arasına alıp incelemeye başladığında fener ışığının hem kendi tarafına tutulmamasından hem de bir nebze uzak kalmasından ötürü, pek bir şey göremiyor. Bu yüzden Aren'e yaklaşıyor ve bu sırada Aren'in bulduğu tantouyu görüyor. Dikkatini haritaya yeniden çevirip, bir nebze görebilmeye başladığında ise haritayla ilgili garip bir şeyler fark etmeye başlıyor.

İlk olarak haritaya baktığında, haritayı nasıl devam ettireceğinden tam olarak emin olamıyor. Zira düşüş sırasında türlü türlü deliklerden girip, türlü türlü dönemeçlerden döndükten sonra aklında tam olarak bir fikir belirmiyor.

Ama Ito'yu asıl korkutan şey bu olmuyor. Zira bundan daha kötü bir şeyi fark ediyor. Ellerinin arasında şimdiye kadar çizdiği haritanın dikkatle incelendiğinde pek de bir şey anlatmadığının farkına varıyor. İlk olarak fark ettiği şey haritanın yöne dair bir şey belirtmemesi. Bu haritalardaki genel bir prensibi anımsatıyor Ito'ya. Haritaların yukarı kısmının daima kuzeyi, aşağısının ise güneyi gösterdiğini; yüz haritaya çevrildiğinde ise sağın doğu, solun ise batı tarafını gösterdiğini anımsıyor. Ama bu aynı prensibin kendi haritası için geçerli olmadığını görüyor. O an kafana bir şey dank ediyor, yanında yön tayini yapabilmen için bir pusula yok.

Bir diğer nokta ise haritadaki dönüşlerin ne kadar keskin olduğunu bile sezemiyor oluşu. Zira uzun bir süre yürüdüğünüz için ilerleyiş esnasında dikkatten kaçan en ufak eğimin bile 90 derecelik bir dönüşe gebe olabileceği gerçeği, bu noktada haritanın çok zayıf kalmasına sebep oluyor. İlerleyiş esnasında düzenli aralıklarla takip edilmiş bir pusula, haritadaki yolların eğiminin düzgün olmasını sağlayabilirdi. Birinin bu haritayı eline alıp, bir süre mağarada ilerledikten sonra kaybolacağından neredeyse emin oluyor o an. Zira haritanın ne tarafının hangi yönü gösterdiği büyük bir soru işareti. Ayrıca haritanın lejant açısından da zayıf olduğunu seziyor. Belli başlı şeyleri detaylandırsa da, bir yolun bu dehlizlerde bir çok benzeri olabileceği gerçeği kafasına dank ediyor. Bu noktada en ufak detayların bile haritada vurgulanması gerekirken, çizmeye çalıştığı harita bu noktada eksik ve zayıf gözüküyor.

[Seiko Aren]

Fenerin ışığıyla beraber cesede doğru yürüyorum ve dikkatle cesedi inceliyorum. Cesedin üzerinde artık çürümeye başlamış haori ve hakama giyili olduğunu görüyorum ancak bunlar kullanılmaz hale gelmiş yani pek bir işimize yaramaz. Biraz daha yaklaşınca cesedin bir erkeğe ait olduğunu fark ediyorum.

Yerde duran cesedi biraz daha dikkatli inceleyince kaval kemiğinin kırıldığını ve hakamanın dışına doğru uzandığını görüyorum bu bir anlığına midemin kalkmasına sebep oluyor. Cesedi biraz daha araştırınca kaburgalarında da kırıklar olduğunu fark ediyorum. “Tam tahmin ettiğim gibi” diye fısıldıyorum kendi kendime. Buraya düşmüş, kırık kemiğinden dolayı muhtemelen hareket dahi edememiş ve hiç kimse yardım çığlıklarını duymamıştı zaten bu ıssız mağarada kim duyabilirdi ki acı haykırışlarını. Bu zavallı adam için neredeyse üzülüyorum ayrıca kendi sonumun da böyle olmasını istemiyorum. Bu durum beni İto’nun teklifini kabul etmenin doğru bir karar olup olmadığını düşünmeye itiyor.

Her şeyi en baştan düşünürsem İto bana gelmeden önce paraya ihtiyacım vardı ve bu harita gerçekten iyi bir fikir gibi gelmişti, çok para kazanacağımızdan neredeyse emindim ayrıca biraz aksiyon bulurum diye de düşünmüştüm. Şuanda ise tamamen sessiz sakin olan maceramızda pek bir ilerleme kaydedememişiz gibi geliyordu bana daha bir mağara girişini tam olarak bitirememiştik ve bunun gibi bir sürü mağara girişi olduğunu biliyordum. Bulduğumuz bu ceset yani bir zamanlar muhtemelen bizimkine benzer bir amaçla buraya gelmiş bu adam gibi ölme fikri de beni rahatsız ediyordu. Ölümüm kesin olsa bile İshi_chou veya Kusa_chou gibi çok güçlü bir shnobiyle hatta bir kageyle dövüşmek bile böyle saçma bir ölümden çok daha iyiydi, benim gibi bir savaşçının, bir shinobinin kimsenin haberi olmadığı bir çukurda, bir harita uğruna, böylesine küçük düşürücü bir şekilde ölmesi ve cesedinin çürümeye terk edilmesi kesinlikle kabul edilemezdi. Durum böyle olunca bu mağaradan çıkınca İtoyla ciddi bir şekilde konuşmaya karar verdim ve dikkatimi cesede verdim.

Cesedin sağ elinin yakınlarında fener ışığı hafif parlıyor ve bir şeyden yansıyor, merakla yaklaşıyorum, toprağın altında gizlenmiş bir metal parçası görüyorum, bunu dikkatle elime alıyorum ve bunun hala keskin gözüken tozlu bir tantou olduğunu anlıyorum.

Tontouyu shinobi çantama koyup araştırmama devam edince adamın üzerinde başka bir şey bulamıyorum. Cesedi ararken yemek hapı veya bunun gibi tüketilebilir bir şey bulmayı beklemesem de bir fener bulurum diye düşünmüştüm sonuçta buraya kadar bir fener olmadan gelmek neredeyse imkansız olurdu tabi karanlıktan görebilen bir çeşit canavar değilsen. Bu yüzden cesedi her halde daha önce birileri yağmalamış diye düşünüyorum.

Cesetle işim bitince İtonun da işini bitirmesini beklemek için yere oturdum, cesetten mümkün olduğunca uzak bir yere oturmaya özen göstermiştim çünkü o kırık kaval kemiği beni hala rahatsız ediyordu. Elimi çantama atınca yanıma kitap almayı unuttuğumu fark ettim ve içimden bir küfür savurdum. Kitap okumak kafamı toplamamı sağlayan ve beni sakinleştiren bir hobiydi ve yanımda hep okumalık bir kitap taşırdım. Yapacak bir şeyim olmadığı için bir süre gözlerimi dinlendirmeye karar verdim ancak yanımda İto olsa da gardımı tamamen indirmemeliyim diye düşündüm ve bir elimi yeni bulduğum tontouya kenetledim. Yerin bilmem kaç metre altındaki bu çukurda birinin bize saldıracağını düşünmesem de tetikte olmakta fayda vardı.

[GM - Naruto]

Aren, her baktığında içinde bulantı hissi oluşturan o görüntüden elinden geldiğince uzaklaşsan da kafanın içinde hâlâ o kırık kemik görüntüsünü net bir şekilde görebiliyorsun. Zira istemsizce sürekli, ters bir durumda aynı şekilde içinizden birinin ayağı kırılsa, düşeceğiniz durumun benzerliğini düşünüyorsun ve bu içinde bir burkuntu, garip bir endişe hissi uyandırıyor. Her ne kadar bunun gerçekleşmemiş bir ihtimal olduğunun farkında olsan da, bir türlü sende iyi hisler uyandırmayan bu mağarada, bir kez daha bu tarz benzer bir durumla karşı karşıya kalıp kalamayacağından emin olamıyorsun.

Bu sırada göz ucuyla Ito'ya baktığında, Ito'nun donmuş bir şekilde, boş boş haritaya baktığını görüyorsun. Kendi kendine düşünürken, bir kaç dakika önce Ito'ya söylediğin sözleri net bir şekilde hatırlayınca, kan beynine sıçrıyor adeta! Ona haritayı çizmeye devam etmesini söylediğin halde, sanki bir heykelmişçesine öyle dikilmesi sinirlerini zorlayan bir darbe oluyor. Sanki öfken bir su dolusu bardakmışta, taşmayı bekliyormuş gibi hissediyorsun. En ufak şeyde, taşacağından ise neredeyse eminsin.

Off Topic

Out: Ichiro Ito birinci pasiflik uyarısını an itibariyle almıştır.

[Seiko Aren]

Elimde az önce bulduğum tantounun soğukluğunu hissederek oturmaya devam ettiğim zeminde kısa bir süre sonra göz ucuyla İtoya baktım ve yüzünde boş bir ifadeyle donakalmış, haritaya bakmakta olduğunu gördüm. Ben az önce ona "haritayı çiz" demiştim ama o mal mal haritaya bakıyordu. Sinirlenmemek elde değildi, acaba haritada bir sorun mu vardı.

Haritada bir sorun varsa çözümünü de en kısa sürede bulsa iyi olurdu çünkü harcadığımız bütün bu zaman ve siktimin yamacından aşağı yuvarlanmamız… hepsinin boşuna olmasını istemiyordum. Sakinleşmeye çalıştım -sanki başarabilirmişim gibi- ve kendimi bir süre beklemeye zorladım ancak çok kısa bir süre sonra dayanamadım çünkü haritaya mal mal bakmaktan başka bir eylem gerçekleştirmiyordu. En sonunda başımı kaldırıp İtoya “Ne yaptığını sanıyorsun? Haritaya o geri zekalı yüz ifadesiyle daha ne kadar bakmayı planlıyorsun ha?” diye çıkıştım, biraz soluklandıktan sonra “Harita çizemiyorsan baştan söylemeliydin ben de böylece boşuna uğraşmaz siktirolup giderdim” şeklinde devam ettim. Bunu yaparken öfkemi bastırmaya veya sesimin şiddetini ayarlamaya dikkat etmemiştim resmen bağırmıştım ve eminim sinirlendiğimin farkına varmıştı.

Bu atarıma nasıl tepki vereceğinden emin değildim ancak beni azıcık bile tanıyorsa ters bir şey söylemezdi.

[GM - Naruto]

Sessizliğe mahkum olmuş mağarada, bağırışların her seferinde üç dört kez yankılanıp yavaşça yok oluyor; ama senin bu sinirli tutumuna karşın, Ito hâlâ tepkisizliğini sürdürüyor. Sanki tüm mağarada duyulmuş o bağırışlarını, o duymamış gibi. Sessiz ve hafif endişeli yüz ifadesi ile hâlâ boş boş haritaya bakmaya devam ediyor. Ve bu hareketi de su dolu bardağa taşması için gereken son damla oluyor. O kadar öfkeleniyorsun ki, dişlerini sıkmaktan dişlerinin çatıradığını duyabiliyorsun. Ani bir hareketle yerinden fırlayıp, ayağa kalkarken Ito'ya saldırmamak için hiçbir engelin olmadığını görüyorsun. Ito iki metre kadar önünde ve hâlâ tepkisiz bir şekilde haritaya bakmakta.

[Ichiro Ito]

Haritaya attığım boş bakışlar aslında o kadar da boş değildi. Kendime olan sinirimin sonucunda atıyordum bu boş bakışları. Haritaya bakarken düşüncelerimin içinde kaybolmuştum. Göç eden kuşlar gibi sürekli konudan konuya atlıyordum. Yanıma pusula almayı ve haritaya yönlerle ilgili bir bilgi çizmeyi nasıl unuttuğumu anlamaya çalışıyordum. Bu bir harita için olmazsa olmaz temel bir şeydi. Bunu da unutacak kadar aptal olmasam güzel olurdu aslında.

Aren'in bağırışları ile dalgınlığımdan çıktım. Niye bağırıyordu be. Anladık öfkelisin ama bir sus düşünemiyorum ulan! İstediği kadar öfkelensin şu saçma mağaralarda bana saldırırsa ya ikimiz de ölürüz yada sadece o ölürdü. Bir de hayvan gibi sesi yankı yapıyordu bu da beni iyice rahatsız ediyordu.

Birazcık doğrulup haritayı sırtıma koydum. Sakin bir şekilde ''Geri çıkalım.'' dedim ve ardından düştüğümüz çukurdan geri çıkmak için ayağımda çakra toplayıp yukarı doğru gidebileceğim bir duvara doğru ilerlemeye başladım. Boş ve tehditkar sözlerinin arkası olmadığını biliyordum. O yüzden fazla takmayıp devam edecektim. Mağaradan çıkıp bir pusula ve bir saat alsak iyi olurdu. Şuan ki halimiz ile istersek 10 yıl duralım genede bir yere varamazdık.

[Seiko Aren]

Yankılanıp duran bağırışlarıma rağmen İto’dan geri dönüt alamayınca resmen çıldırıyorum. Birkaç kere yankılanan sesimden sonraki sessizlik beni öfkemin taştığı bir noktaya sürüklüyor öyle ki dişlerim resmen birbirlerine kenetleniyor ve bu basıncı neredeyse kafatasımda hissedebiliyorum. Aniden ayağa fırlıyorum, çok feci bir şekilde İto’ya saldırıp ağzını burnunu kırma isteği uyanıyor içimde ve bunu yapmak üzer çantamdaki tantouya uzanıyorum.

İto, bir süredir salak salak baktığı haritayı sırtına yerleştiriyor ve bana dönüp sakin bir şekilde “Geri çıkalım.” diyor. Bunun beni sakinleştirmesi mi gerekiyor yani? Tabiki hayır! Eğer sakinleşip sessizce peşinden gelmemi bekliyorsa bana bir açıklama yapmak zorunda! Biraz düşününce boş yere, saçma sapan sinirlenmişim gibi gelebilir ancak boş ve saçma değil. İto’nun haritaya attığı o içi boş bakışlar ve kalemini hiç oynatmamış olması durumu çok belli ediyor, haritada bir sorun var bundan eminim.

Kendimi sakinleşmeye zorluyorum her ne kadar zor olsa da bir miktar sakinleşmeyi başarıyorum. Daha sonra burada durmanın kesinlikle hiçbir işimize yaramayacağına kanaat getiriyorum, bir açıklama da istesem bunu bana tırmanırken yapmalı diye düşünüyorum ve İto’nun az önce yaptığı gibi ayağıma bir miktar chakra odaklıyorum.

Bir süre önce aşağı yuvarlandığımız uçurumvari yokuşa tırmanmak üzere yaklaşırken İto’ya “Haritada bir sorun mu var?” diye soruyorum, sesimin hala sert ve bir miktar öfkeli çıktığını fark ediyorum. Aklıma az önce o kadar bağırmama rağmen alakasız iki kelimeyle beni geçiştirmesi geliyor ve sözlerime “Sakın bunu da geçiştirmeye kalkma.” şeklinde çok daha sert bir şekilde ekleme yapıyorum.

[GM - Naruto]

En sonunda bir cevap almanın getirdiği o hisle Ito'yu bir kez daha süzüyorsun Aren. Bir süredir sanki mağaradaki tek canlı kendinmiş gibi hissettikten sonra, aslında bu cevap bir nebze de olsa rahatlatıyor seni.

Mantıklı ve ılıman davranarak, başarısızlığını kabul etmiş olmanın getirdiği o manidarlık ile ilerlemeye başlıyorsun Ito. Ama aklında bazı sorular var... Özellikle buradan çıkacağını söylemene rağmen, bunu tam olarak nasıl başaracağından emin olmaman başı çekiyor. O an aklında bu mağaraya dair hikayaler canlanıyor... Mağaranın içerisinde kayıp giden sayısız canı düşünüyorsun ve onlardan biri olup, insanların fısıltılarına gebe olacağınız fikri tüylerini diken diken etmeye yetiyor.

Gene de derin bir nefes alıyor ve olumsuz düşünmemeye çalışırken ayaklarında chakra toplayıp ilerlemeye başlıyorsun. O an ise Aren sorularını soruyor ve üç metrelik çukuru düz yolda yürüyormuşçasına tırmanırken, bir yandan da sohbet ediyorsunuz. Ya da etmiyorsunuz, ama en sonunda çukurdan çıkıp farklı bir ortama ayak bastığınızda ikiniz de sessizce sadece etrafınızı izliyorsunuz.

Fenerin ilk olarak tüm ortamı aydınlatmakta yetersiz kalacağı kadar geniş bir holde buluyorsunuz kendinizi. Oldukça geniş olan bu yerde, ilk olarak zemindeki çıkıntılar dikkatinizi çekiyor. Birer kayayı andıran bu çıkıntılar çok sayıda; ama en çok da yerden uzanıp, tepedeki çıkıntılarla birleşmiş ve birer bina kolonunu andıran direğimsi kayalar dikkatinizi çekiyor.

Dikkatinizi çeken bir diğer şey, bu genişce alanın duvarları oluyor. Her yerde genişçe delikleri olan bu duvarlar, garip geçitleri andırıyor. O kadar fazlalar ki, fenerin ışığı duvarın her farklı kesimine uğradığında farklı bir geçitle karşı karşıya kalıyor gözleriniz. Ayrıca çukura da, tam tepenizdeki başka bir delikten düştüğünüzu fark ediyorsunuz. O an kafa üstü düşüp, boynunuzun ya da bir yerinizin kırlmadığına içtenlikle sevinirken, bir kez daha o çukurdaki iskeletin neden o hale geldiğini daha iyi anlıyorsunuz.