[Ichiro Ito & Seiko Aren] Görülmemiş Harita

[GM - Naruto]

Aranızda bir kez daha fikir alışverişi yaptıktan sonra ilerlemeyi sürdürüyorsunuz. Esinti bazen hızlanıyor bazense yavaşlıyor ama ilerlemeye başladığınız andan itibaren bir kez bile kesildiğine denk gelmiyorsunuz; ama zaman zaman gelen esintiye karışmış garip kokular alıyorsunuz. Tam olarak kokunun ne kokusu olduğunu kestirmek ikiniz açısından da oldukça zor gibi; ama ikiniz de kokunun kötü bir koku olduğundan eminsiniz.

Yol bir yılan gibi sürekli kıvrılıyor bu sırada. Bazen kendinizi sağa doğru giderken buluyorsunuz bazen de sola doğru giderken... Çoğu zamanda bir müddet dümdüz ilerliyorsunuz; ama bu sırada yol bazen kalınlaşıp, bazen inceliyor ya da alçalıp yükseliyor. Hatta kimi zaman yol o kadar alçalıyor ki vücudunuzu eğmek zorunda bile kalabiliyorsunuz. Tabii bu sırada Ito için çizimi yapmak zorlaştığı için, haliyle hızınız da yavaşlıyor.

Ayrıca zaman algınızın da köreldiğini fark ediyorsunuz. Tam olarak bir süredir buradasınız ama buna bir limit koyamıyorsunuz. Dakikalar mı geçti? Yoksa çoktan bir saati aşkındır burada mısınız herhangi bir fikriniz yok. Bu durum zaman zaman özellikle Aren'i huzursuz ediyor.

Gözleriniz nispeten bu karanlık atmosfere biraz alışmış olsa da, muhtemelen feneri yitirdiğiniz anda önünüzü bile göremeyecek kadar vahim bir halde olacağınızdan şüpheniz yok. Bundan mütevelli Aren feneri hayatındaki en önemli şeymiş gibi sıkı sıkıya tutacak kadar gergin hissediyor kendini.

İlerlemeniz sırasında Aren, tam olarak mesafeyi kestirecek bir imkana sahip olmasanda her aklına geldiğinde Tsuchiganji no Jutsu'yu kullanmak için ellerini mağara zeminine konduruyorsun ama şu ana kadar kendiniz dışında canlı bir şeye rastlamış değilsin.

Ayrıca ikiniz de sürekli aşağıya doğru ilerlediğinizin farkındasınız. Eğim zaman zaman artıyor zaman zaman ise azalıyor; ama genel olarak arttığına şahit oluyorsunuz. Bir müddet daha ilerledikten sonra ileriden gelen esintinin fazlasıyla güçlendiğini hissediyorsunuz. İkiniz de esintinin kaynağına yaklaşmış olabileceğinize dair bir acaba ile karşı karşıyasınız; çünkü daha öncekilerine nazaran çok daha güçlü eserken, neredeyse de hiç yavaşlamıyor.

Off Topic

Out: Tam olarak hala haritayı çizerken nasıl bir yöntem kullandığını anlayamadım. Öncelikle onu çizim olarak değil, rp içerisinde detaylıca anlatırsan sevinirim. Kuş bakışı mı çiziyorsun? Gölgelendirme mi kullanıyorsun? Ne yapıyorsun anlat bana.

[Seiko Aren]

İto’ya fikrini sorduğumda bir süre düşündükten sonra bana duvarlara ok çizmememi söylemişti gerçi sadece çizme demişti ama işte bunu kastediyordu daha sonra da bunu açıklamıştı. Sadece geldiğimiz yol bambaşka bir yol ile birleşip tek bir yol haline geliyorsa işaret koymamı istemişti ve ilerleyişimizi de bir duvar düz devam ediyorsa yani belirli bir fark yoksa yolun devamı gibi gözüken tarafa doğru eğer belirli bir yol ayrımı varsa sağa doğru yapacaktık daha sonra dönerken de bu ayrımlarda sola gidecektik tabi işaret olan yolu kullanmayacaktık. Bence mantıklı bir fikirdi böylelikle kunailerimizi daha az yıpratmış olacaktık bu yüzden İto’nun fikrini onayladım.

Mağarada ilerlemeye devam ediyorduk. Bu yolları bitmek bilmez mağaraya girdiğimizden beri mağaranın derinliklerin gelen tuhaf esintiye alışmıştım artık ancak ara ara burnumun dayanma gücünü test eden kötü bir koku rahatsız etmeye başlamıştı şimdi.

İto yol başka bir yolla birleşirse işaret koy demişti ancak karşımıza ne bir ayrım çıkıyordu ne de bir yolla birleşiyordu. Bazen sanki dev bir solucan ya da Ryuchi mağaralarından çağrılmış bir yılan kıvrıla kıvrıla buradan geçmiş ve bu mağaralar böyle oluşmuş gibi sağa sola kıvrılarak ilerliyordu yol ancak çoğu zaman düz ilerliyorduk. Mağara duvarları bu ilerleyişte şekilden şekle giriyordu öyle ki bazen geçemeyeceğimiz kadar alçalacak veya daralacak gibi hissediyordum. Yolun bu durumda olması İto’yu çizim yaparken zorluyordu dolayısıyla yavaşlıyor ardından çok uzaklaşmamak için bende yavaşlıyordum. Ara sıra Tsuchiganji no Jutsu ile etrafımızı kontrol etmek de hızımı olumlu etkilemiyordu ancak şu ana kadar bizden başka canlı hiç bir şeye rastlamasam da bu kontrole devam etmem gerektiğini hissediyordum bu sayede an azından bir tehditle karşılaşacaksak önceden haberimiz olurdu.

Bu zifiri karanlık mağarada rahatça önümüzü görmemizi sağlayan yegane şey elimde tuttuğum bu ufacık fenerdi bu yüzden karanlığa gözlerimiz yavaş yavaş alışsa da feneri sıkıca tutuyordum gerçi zaten gözümüz bu karanlığa tamamen alışsa gene de rahatça ilerleyemezdik. Fenerin çok önemli olduğu kesindi.

Ne kadar süredir mağaradayız kestiremiyordum ve bu beni rahatsız ediyordu sonuçta amacım bu işi çabucak halledip, haritayı bir veya birden fazla alıcıya iyi paraya satmaktı daha sonra güçlenmek adına daha uygun bir yolculuğa çıkacaktım. Sanki Ryuchi mağaralarındaymışım gibi tuhaf bir hisse kapılmamı sağlamış olan bu mağaralarda ortalığa fener tutmak canımı da sıkmaya başlamıştı. Haritayı yarım bırakıp dönersem harcadığım zaman boşa gitmiş olurdu o yüzden bu sıkkınlığa katlanmam lazımdı ve bütün gücümle duvarlara fener tutmalı, yolu aydınlatmalıydım. Genel olarak ciddi bir kişiliğim olsa da neredeyse sesli gülecektim bana verilen bu göreve karşı ciddi bile olamıyordum ama parayı düşünmeliyim eğer bu haritayı çizmeyi başarırsak güzel para kazanırım diye düşündüm. Para adına daha ciddi olacaktım.

İzlediğimiz bu yol genel olarak artan sürekli bir eğimle aşağı doğru iniyordu. Biz de yolla beraber aşağı doğru iniyorduk. Bildiğim jutsuların el mühürlerini aklımdan geçirerek can sıkıntısını gidermeye çalışıyordum bu şekilde biraz daha ilerledikten sonra mağaraya girdiğimizden beri karşımızdan gelen esintinin çok daha güçlü bir hal aldığını fark ettim. Esintinin kaynağına muhtemelen yaklaştığımızı düşünerek biraz heyecanlandım çünkü başından beri bu esintinin bizi dost canlısı olmayan bir şeye götüreceğiyle alakalı bir his vardı içimde. Birazcık daha ilerleyince tekrar Tsuchiganji no Jutsu kullanmak üzere duracak ve ellerimi zemine koyacaktım.

[Ichiro Ito]

Kroki şeklinde yaptığım mağara çizimime devam ediyordum. İlerledikçe yerin altına doğru gittiğimiz için de çizdiğim mağara duvarlarının tonlarını açıyordum gölgelendirme yapar gibiydim yani. Bu mağaranın o kısımlarının diplere doğru gittiği anlamına geliyordu. Böylelikle haritayı çok doldurmayacak ayrıca haritada karmaşa oluşmasını da engelleyecektim. Haritada geri dönerken yolumuzu kaybetmemize engel olsun diye geldiğimiz dönemeçlerde yollara küçük bir şekilde ''x'' işareti bırakıyordum. Feneri kaybedersek bu bir işe yaramayacaktı gerçi ama gene de hazırlıklı olmak lazımdı. Yolları koridor şeklinde çok detaylandırmadan çiziyordum. Sürekli bir şekilde kesilmeden gelen ufak esintiyi de haritada gittiği yöne doğru gösteriyordum. Haritanın sağ alt kısmına da hangi işaretin hangi anlama geldiğini not alıyordum.

Ben bunları düşünürken hala yolumuza devam ediyorduk. Bir türlü dinmeyen esinti artık zaman zaman hızlanıyor zaman zamansa eski haline dönüyordu bu biraz garipti aslında. Nereye gidersek gidelim bir türlü bitmemişti. Mağaradan yavaş yavaş garip kokular da gelmeye başlıyordu. Ne olduğunu anlayamadığım bu rahatsız edici koku geliyordu. Kokuyu elde etmek için 3 hafta boyunca bir balık güneş altında bekletilmiş ve ayrıca balığın ağzına 1 hafta boyunca değiştirilmemiş sporcu çorabı tıkılmış olması lazımdı. Gerçekten böyle bir iğrençlik bir silah olarak kullanılabilirdi. Midemi neredeyse ağzıma getirecekti.

Bir o tarafa bir bu tarafa dönmeye devam ettiğimiz serüvenimizde yer yer eğilmek zorunda kalıyorduk. Çünkü mağara sürekli daralıp genişliyor alçalıp yükseliyordu. Deve cüce oyunu oynasaydık bu kadar çok eğil kalk yapacağımı sanmıyordum. Bu zorlayıcı şartlar altında yaptığım çizimlerin ise ne kadar sağlıklı olduğundan emin değildim. Her halükarda çiziyorduk işte bir şeyler iş görürdü herhalde. Mağaraya girerken bir saat almak aslında iyi olabilirdi. Çok büyük bir dert değildi aslında. Evet belki ne kadar süredir burada olduğumuz hakkında bir fikrimiz yoktu fakat elinde sonunda bu mağaradan çıkacaktık.

Yavaş yavaş ortamın karanlığına da alışmıştım aslında. Tabi bu alışma çok da abartılacak bir alışma değildi. Zifiri karanlıktı mağaranın içi eğer o fener olmasaydı yada biz o feneri almasaydık şuan buraya kadar gelmeyi bırak 3 adım bile ilerleyemezdik. İstediğimiz kadar karanlığa alışalım bunun çok bir faydası olduğunu sanmıyordum. Aşağı doğru inmeye hala devam ediyorduk. Esintinin fazlasıyla güçlenmesi ile esinti kaynağına yaklaştığımızı düşünmemek elde değildi. Bu bana çok normal gelmiyordu sürekli aşağıya gidiyorduk ve esinti artıyordu. Burada bir terslik vardı. Canlı bir şeyler olabilirdi belki, belki de aşağıda teknolojik bir sistem vardı ve mağarayı onu gizlemek için kullanıyorlardı. Büyük bir alana varacağımızı düşünüyordum. Belkide çukur gibi bir yerden içeri düşer ve bir antreye varırdık. Tedbiri elden bırakmamak gerekiyordu ve sanırım başımız da belaya girecekti.

[GM - Naruto]

Esintinin kaynağının güçlenmesi ile haliyle ikiniz de heyecanlanıyor ve adımlarınızı bir nebze daha hızlandırıyorsunuz.

Bir kaç dakika -tabii siz öyle düşünüyorsunuz ama tam olarak ne kadar zaman geçtiğinden emin değilsiniz- daha ilerliyorsunuz. Aren yeteri kadar ilerlediğinize kanaat getiriyor, ve bir kez daha yüz elli metre ilerisini kontrol etmek için jutsuyu kullanıyor; ama bir kez daha hiçbir şeyi tam olarak hissedememek olarak geri dönüyor kullandığı jutsu. Bu biraz içini rahatlasa da biraz da canınını sıkıyor esasen. Haliyle pek sabırlı olmayan ve en ufak şeyde sinirlenecek kadar hassas sinirlere sahip olan Aren, her başarısız olduğunda sürekli burada boş vakit geçirdiğini ve buraya neden geldiğine dair soruların kafasını kurcalaması ile karşı karşıya kalıyor.

Bir kez daha ilerlemeye başlıyorsunuz. Esintiye karşı attığınız her adım güçlü ayaklara sahip siz shinobileri zorlamasa da sürekli bir rüzgarın yüzünüzü yalaması ve saçlarınızı dağıtması haliyle rahatsız ediyor. Hele o mağarada yankılanan, rüzgara ait uğultu bazen sizi o kadar rahatsız ediyor ki kulaklarınızı kapatmak istediğiniz anlar bile oluyor. Sanki rüzgar size geri gitmenizi fısıldıyor, hiçbir şey için geç olmadan önce.

Yürümeniz bir kez daha kesiliyor ama bu sefer bunu zorunlu olarak yapmak durumunda kalıyorsunuz; çünkü tam on metre kadar ötenizde, yolun ikiye ayrıldığını fark ediyorsunuz. Aslında bunun bir yol olduğundan bile emin değilsiniz, aralarında yarım metrelik bir aralık olan iki mağara girişine bakıyor gibisiniz. İkisi de oval ve yan yana iki kişinin girebileceği kadar geniş. Neredeyse görünüş olarak aynılar; ama aralarında bir fark var ki, bu oldukça dikkatinizi çekmiş durumda.

Sol taraftaki mağaradan bir müddettir karşılaştığınız o güçlü esintinin geldiğini görüyorsunuz. Esintinin kaynağı muhtemelen orası. Sağ taraftaki girişten ise çok ağır bir koku geliyor, ara sıra esintiye karışan kokunun da bu koku olduğuna eminsiniz.

Eğer ilerlemek ve ayrılmak istemiyorsanız bir yol seçmek zorunda olduğunuzun farkındasınız. Ayrılmak isterseniz de hanginizin hangi yoldan gideceğini kararlaştırma durumundasınız.

[Seiko Aren]

Tsuchiganji no Jutsu’yu kullanmanın artık gerçekten de gereksiz olduğunu düşünüyordum çünkü bu jutsuyu kullanmayı akıl ettiğimden bu yana kimseyi hissetmemiştim ve bunu her kullandığımda değerli çakramı boşa harcamış oluyordum sonuç olarak bu durum beni sinir ediyordu. Bu yüzden belirli aralıklarla yaptığım kontrolü sadece gerekli hissettiğim zaman yapmaya karar verdim.

Harita fikrini İtodan ilk duyduğumda ve bana daha hiç haritasının çıkarılmadığını söylediğinde aklımızla oynayıp nereye gideceğimiz şaşırmamıza sebep olan ve karanlık koridorlarda bizi bekleyen amansız düşmanlarla dolu bir cehennem hayal etmiştim. Hayal ettiğim gibi olmasa da en azından biraz daha zorlayıcı olabilirdi sonuçta şuana kadar uğraştığımız tek sorun kaybolmamak için bırakacağımız izin zaman ve ekonomimiz açısından nasıl daha karlı olacağına karar vermekti. Sonuç olarak bu mağaraların daha önce hiç haritasının çıkarılmamış olması galiba sadece kimsenin denememesinden kaynaklanıyor diye düşünmekten kendimi alamadım çünkü elimizi kolumuzu sallaya sallaya geziyorduk ve İto haritayı çiziyordu böyle giderse hiçbir sorunla karşılaşmadan işimizi halledecektik. Böyle bir ilerleyiş, çok tehlikeli bir şeyle karşılaşıp ölmek istemesem de benim için fazla sakindi. Şimdiye kadar dayanmış olmam bu görevde başarısız olmak istemememden kaynaklanıyordu ama böyle giderse daha fazla dayanamazdım.

Bu mağarada sadece yürümek sinirimi bozuyordu ve geri dönme fikri cazip geliyordu ancak başarısızlığı kabul edip geri dönmek de siniri bozucu bir fikirdi kısacası zaman geçtikçe öfkem, kontrol edemeyeceğim bir hal alıyordu. Sinirimi bir şeyden çıkarmam lazımdı bu yüzden başından beri takip ettiğimiz şu lanet esinti bizi sinirimi çıkarabileceğim ve tabi biraz eğlenebileceğim bir şeye götürse iyi olurdu.

Karşımızdan esen sinir bozucu rüzgar -gerçi şuan her şey bana sinir bozucu geliyor- ve rüzgarın sebep olduğu gürültücü uğultu sanki geri dönmemizi istiyorlarmışçasına bizi rahatsız ediyorlar ama buna aldırış etmeden yola devam ediyoruz.

Bir süre sonra ileride ikili bir yol ayrımı gördüğümüz için duraklıyoruz. Bu beni heyecanlandırıyor çünkü yürüdüğümüz onca yol boyunca ilk kez bir yol ayrımına rastlıyoruz ayrıca o iğrenç kokunun ve özellikle esintinin de bu ayrımlardan çıkıp birleştiğini fark ediyorum. Bu yollar birer mağara girişini andırıyor bu yüzden daha geniş bir yere çıkabilirmişiz gibi hissediyorum ve bunlardan herhangi bir ışık gelmediği bariz olduğundan dışarı açılmadıklarını düşünüyorum gerçi onca yol aşağı doğru inmişken zemine açılan bir giriş olması da tuhaf olurdu zaten.

Soldaki mağaradan dışarıya, artık tanımlarken sakin kalamadığım esinti geliyor; sağdakinden ise o iğrenç koku. İto en son böyle bir ayrımda sağa gitmemizi söylemişti ancak daha önce de bizi bir çıkışa götürebileceği için esintiyi takip etmemizi söylemişti ve esintiyi ilk hissetmeye başladığımızdan beri esintinin bizi ilginç bir yere götüreceğini düşünüyordum. Esintiyi takip etme taraftarıyım ancak gideceğim yöne karar vermek için tedirgin bir şekilde çakrama odaklanıp ellerimi yere koyarak Tsuchiganji no Jutsu’yu kullanmaya hazırlanıyorum. Eğer bu jutsu yine bana kimseyi bulmamda yardımcı olmazsa ilerlemek benim için gerçekten zor olacaktı. Belki iki tarafa da, bu kadar zaman boşa gitmesin diye bir bakar çıkardım ancak büyük bir hayal kırıklığı yaşayacağıma eminim. Tabi bir şey hissedersem o tarafın duvarına bir ok çizip içeri dalacaktım.

Artık sabredemezdim karşılaşacağım kişi bir düşmansa benim gazabımla yüzleşecekti; eğer bir düşman değilse de umurumda değildi benim düşmanım olacaktı. Ellerim yere değdiğinde yüzümde deli bir gülümseme belirdi ve çakramı toprağa yönlendirdim. Jutsumun bu sefer de beni hayal kırıklığına uğratmaması için dua ediyordum.

[Ichiro Ito]

Esinti güçlendikçe biz hızlanıyorduk. Aren biraz garipleşmişti galiba isteksizliğinden kaynaklanıyordu. Bir bıkkınlık bir sıkkınlık vardı. Sanki ona akademide yaptırılan o anlam verilemeyen görevlerden birini yaptırıyormuşum gibi düşünüyordu sanırım. Haritamı çizdiğim sürece benim için sıkıntı yoktu ilerleyen zamanlarda Aren de sıkıntı çıkartmasa güzel olurdu. Problemsiz bir şekilde şu işi halletsek iyi olurdu.

Bir süre daha ilerledik belki 10 belki 20 dakika belki de saatlerce zaman geçti. Ne kadar zaman geçti bilmiyordum ama daha uykulu hissetmiyordum yani akşam saatlerine yakın olmadığımızı düşünüyordum. Aren jutsusunu yapmaya devam ediyordu sürekli bu gidişle herhangi bir sıkıntı olduğunda çakrasızlık problemi yaşayabilirdi. Daha dikkatli olması gerektiğini düşünüyordum fakat bunu ona söylememe gerek yoktu o ne yapması gerektiğini biliyordur herhalde diye düşünüyordum.

Rüzgarın gücünün artması adımlarımızı daha zor atmamızın yanında oluşturduğu uğultu ile oldukça rahatsız ediyordu sanki kafamı çok yüksek basınçlı bir suya sokuyorlar gibi oluyordu. Kulaklarımı kapatmama yol açacak kadar rahatsız ediyordu bu biraz daha ilerlerse haritayı çizmeme zorluk çıkartabilirdi ama bu benim için pek de sıkıntı olmazdı herhalde.

İlerlemeye devam ediyorduk yol git git bitmiyordu sonu yok gibiydi mağaralarda belki gizli bir şey yoktur sadece çok uğraştırıcı olduğu için kimse çizmemiştir. Her ne olursa olsun bu mağaraları düzgün kullanan bir düşman köye zarar verebilirdi. Mağaralar çok büyük bir avantajdı. Durmadan devam ediyorduk sürekli anlaştığımız gibi yolu takip ediyorduk ta ki yol ayrımına gelene kadar. Bu yol ayrımı diğer yol ayrımlarından biraz daha farklıydı. Yol alış tekniğimizi konuşurken dediğim gibiydi eğer farklı bir şey fark edersek bir karar vermeliydik. Karşımıza çıkan farklı şey ise o iğrenç kokunun geldiği bir tünel ve rahatsız edici derecede güçlü rüzgarın geldiği bir diğer tüneldi. Bana kalırsa kokuyu takip etmek daha iyi olabilirdi. Bu iğrenç kokudan kurtulmak işime gelirdi daha güvenli olan yol orasıydı. Aren'e dönüp ''Eğer ekstra hiçbir şey bulamadıysan rüzgarı takip edelim. Rüzgar zorluk çıkartabilir ayrıca kokunun kaynağını da merak ediyorum ama zoru görmek hiç fena olmaz değil mi?.'' diyecektim ve arkasından gülecektim. Rüzgar güçlendikçe ilerlememizi zorlaştırabilirdi bu yüzden bu yol gidilecek en mantıklı yol olmayabilirdi. Denemeden öğrenemezdik ve kalbim rüzgarı takip etmekten yana geliyordu daha bir gizemli daha bir farklı hissettiriyordu. Birbirimizden ayrılamazdık zaten tek bir fener ile 2 farklı yola gidemezdik. En azından bunun mümkün kılan bir şey gelmiyordu aklıma. Burada ortak bir karara varmalıydık. Kafamıza göre hareket etmek çok da mantıklı değildi hatta hiç değildi.

[GM - Naruto]

Burun deliklerinize nüfuz eden koku o kadar tiksindirici bir koku ki, zaman zaman nefes almakta bile güçlük çekiyorsunuz ve bu da sakin düşünmenizi bir nebze de olsa zorlaştırıyor. Özellikle Aren, koku karşısında sinirlerinin fazlasıyla zorlandığını, en ufak şeyde gürleyecekmiş gibi öfkeli hissediyorsun. Hatta oldukça sakin ve iyimser konuşmaya çalışan Ito'nun sözleri bile patlamaya hazır bu fitile kıvılcım olmak için fazlasıyla yeterli gibi gözüküyor ama bir şekilde Aren dikkatini, jutsuna vererek bu sinir anından kurtuluyor.

Ellerini mağaranın zemini ile buluşturduğunda, bir kez daha chakrasını yoğurarak jutsu'yu aktif kılıyor ama bir kaç saniye beklemesine rağmen, Jutsu'dan herhangi bir dönüt alamayınca öfke ve hayal kırıklığı ile tekniği kapatmak zorunda kalıyor.

Aren bu denemesi de başarısız olunca planlamanız doğrultusunda esintinin geldiği girişe doğru yöneliyorsunuz. Önde Aren olacak şekilde ilerlemeye başladığınızda, girişten içeriye adımınızı atar atmaz güçlü esinti yüzlerinizi sertçe tokatlıyor. Hafif bir üşüme tüylerinizi diken diken etse de, Aren okunu çizince ilerlemeniz devam ediyor.

Fenerin sağladığı ışıktan görebildiğiniz kadarıyla yol yukarıya doğru bir yokuşa evriliyor ve on beş metre kadar sonra da bu yokuşun tepesini görebiliyorsunuz. Tam olarak bir tepe mi yoksa başka bir şey mi olduğunu anlamadığınızdan temkinli bir şekilde ilerliyorsunuz ama hem güçlü bir esinti hemde gittikçe dikleşen bir yolda ilerlemek sizi fazlasıyla zorluyor. Zaman zaman düşecek gibi oluyorsunuz, ama yakın durduğunuz duvarlardan ya da birbirinizden destek alarak ilerlemeyi sürdürüyorsunuz; ama bu süreçte Ito hem yokuşu tırmanıp hem de haritayı çizemeyeceği için bir süreliğine harita çizmeye ara vermek zorunda kalıyor. İki üç metre sonra yokuşun sonuna varacak gibisiniz, ayrıca yokuşun dik bir şekilde yükselmesine rağmen, mağara tavanı ile arasında en az iki metrelik bir fark olduğunu da gözlemlemiş durumdasınız; ama ikiniz de oldukça dikleşen bu son evreleri aşmakta zorlanıyorsunuz ve bu şekilde devam ederseniz yokuşun tepesine varmadan yere düşmeniz oldukça olası.

Off Topic

Out: Pasiflik süresi bu turdan itibaren 48 saat olarak belirlenmiştir. Biraz hızlanalım.

[Ichiro Ito]

Yol boyunca gelen kokunun iğrençliğinin dahada artabileceğini düşünmüyordum. Bir kez daha yanılmıştım neredeyse boğulmama neden olacak kadar iğrenç, leş bir koku gelmeye devam ediyor hatta dahada sertleşiyordu. Nefes almayı bırakıp kendimi ölüme bırakamamak için zor tutuyordum. Böyle bir kokuyu ömrüm boyunca bir daha alabileceğimi düşünmüyordum. Başımıza ne gelirse gelsin sakinliğimi koruyacaktım koku sert ise ben daha serttim. Devreye inat giriyorsa burada pes eden ben olmayacaktım. İster rüzgar çıksın ister koku genede bir şekilde devam edecektim ama ikisi de seçenek olarak sunulunca ben almayayım diyerek rüzgarı tercih ediyordum. Belki risksiz olan yol koku olabilirdi ama zehirlenerek ölmektense savaşarak ölmeyi tercih ediyordum.

Aren'in sinirli olduğunun farkındaydım ama sinirini bir şekilde dindirip tekrar jutsusunu yapmıştı bir şey bulamamış olmalıydı ki ses çıkartmamıştı. Yolumuzun rüzgara doğru olduğunu anlamıştım. Aren'in patlamaya hazır bir bomba olduğundan şüphe yoktu. Patlayacaktı ve buna çok bir zaman olduğunu da düşünmüyordum. Ha zaman demişken hala daha ne kadardır burada kaldığımızı bilmiyorduk esintinin bizi çıkışa götürmesini umuyordum hem yakınlarda bir yerleşim yeri varsa başka malzemelerde almamız gerekebilirdi.

Rüzgarın gücü yüzüme adeta bir tokat gibi çarpmıştı ve bir yandan da ufak bir üşüme veriyordu. Sanırım dışarıda hava kararmış olmalıydı buralarda soğuk çok da alışık olduğumuz bir şey değildi. Başka bir seçenek ise başka bir şehir yada köyden çıkacağımızdı. Ben buna inanmıyordum çünkü çok fazla bir yol geldiğimizi sanmıyordum.

Yolumuzun yavaş yavaş dikleşmesiyle bir çıkışa doğru gittiğimizi varsaymaya başlamıştım. Yokuşun dikliği ile esintinin şiddetinin birleşmesi sonucu baya zorlanmaya başlamış bir şekilde ilerliyorduk. Benim bu rüzgar ve yokuşta bu mağarayı çizmem neredeyse imkansızdı. Bu yüzden bende çizim yapmayı bırakıp tamamen yokuşu atlatmaya odaklanmıştım. Aren'in verdiği destek ile bile oldukça zor olan bu yokuşta bir nebze çıkışımı kolaylaştıracağını umarak çakramı ayaklarımda toplayacaktım. Bu nispeten kolaylaştırırdı diye düşünmüştüm. Aren'in de kendi bulacağı çözümü merakla bekleyecektim eğer daha mantıklı bir yol bulursa ondan birazcık kopya çekebilirdim.

[Seiko Aren]

Ellerimi yerden çekerken resmen hüsrana uğramış hissediyorum çünkü yine hiçbir şey bulamadım ve bu sıkıcı yürüyüş bir süre daha devam edecek. Bu başarısız kontrol sonrasında, burnumu direğini artık gerçekten kırmaya yakın olan hastalıklı kokunun da etkisiyle öfkem, ocağa atılıp orada unutulmuş bir kılıç misali dokunduğu her şeyi yakıp kül edecek bir seviyeye ulaşıyor. Sonrasında ayağa kalkıyorum ve kokunun esintiden daha sinir bozucu olmasından dolayı sesimi çıkartmadan esintinin geldiği yola yöneliyorum. Mağara girişini andıran bu yola adımımı atarken öfkemi bastırmaya çalışsam da pek başaramadan duvara derin bir çizik atıyorum ardından oka tamamlıyorum ve içeri giriyorum.

Tahminimin aksine bu yol bizi geniş bir mağaraya çıkarmıyor ancak yolun yukarıya doğru eğim kazandığını görüyorum ve bir nebze de olsa seviniyorum. Sonuç olarak mağara şimdiye kadar hep aşağı eğim almıştı ve bu yokuş da bizi tekrar yüzeye çıkartacaktır herhalde diye düşündüm.

Yokuşta yürümeye daha sonra da resmen tırmanmaya başlıyoruz ve bu, esintinin büyük yardımı sayesinde çok zor oluyor ancak birbirimizden ve duvarlardan destek alarak dengemizi bir nebze de olsa sağlamayı başarıyoruz. İto bu tırmanışta zor durumda kalıyor ve harita çizmeye bir süre ara veriyor bu konuda yapacak bir şey olmadığı için sesimi çıkarmıyorum. Yol ayrımında devam etmek için pek bir motivasyonum kalmamış olsa da şuanda buradan çıkabileceğimiz için biraz daha hevesle ilerliyorum ayrıca yokuşa tırmanmak bana antrenman gibi geliyor ve buna benzer antrenmanları her gün yapardım.

Yokuşun ilerleyen safhalarında artık antrenmanlık bir hali kalmamıştı olayın, tırmanmak lafın gelişi değil de gerçekten tırmanmaktı artık neredeyse. Eğimin iyice artmasının ve esintinin sağladığı bu zor koşullarda feneri düşürmemek için yanımda bulunan sicimi kullanarak feneri bileğimin üstüne ancak tam üzerine değil biraz gerisine sıkıca bağlamak amacıyla bir süre duvardan destek alarak duruyorum. Bunu yaparken de bu yokuşu nasıl daha kolay çıkarız diye düşünüyorum ve daha kusagakurade bir veletken bana öğretilen, çakra kontrolünün bir kullanım amacını hatırlıyorum. Vücudumdaki çakraya odaklanıyorum ve çakramı ayağımda topluyorum, böylece düz duvarda bile rahatça yürüyebileceğimi düşünüyorum. Çakra harcamak istemesem de yol kısa olduğu için sorun olmaz diye düşünüyorum ve biraz dikkatli bakınca İtonun da zaten bu kanıya vardığını ve ayağında çakra topladığını görüyorum.

[GM - Naruto]

Chakralarınızı ayaklarınıza aktarma fikri ile aydınlandıktan sonra, bunu çok kısa bir sürede uygulamaya döküyorsunuz. Bunu yapmanızla birlikte, derin bir rahatlama adeta rüzgara sızmışçasına vücudunuza dalıyor. Zira ikiniz de, adeta düz bir zeminde duruyormuşçasına, dimdik bir şekilde durabiliyorsunuz. Chakra, zeminle aranızda bir tampon görevi görüyor ve düz bir yolda yürüyormuş gibi, rahat bir şekilde son üç metreyi de ilerliyorsunuz.

Ama az öncekine nazaran daha rahat olmanız, şiddetli rüzgara karşı hâlâ temkinli olmanız gerektiği gerçeğini gözler önüne seriyor. Zira attığınız bir adımda bile, rüzgarın öncekine göre daha hırçın ve saldırgan olduğunu fark ediyorsunuz.

En sonunda Aren önde, Ito arkada olacak şekilde yokuşun tepesi olarak düşündüğünüz yere varıyor ve adımınızı uzatıyorsunuz; ama o anda ikiniz de, attığınız adımın yarısından fazlasının bir boşluğa denk geldiğini, sadece topuk kısmının bir noktasının bir zemine değdiğini görüyorsunuz. Tepe olarak gördüğünüz yer o kadar ince ki, ikiniz de sadece kısa bir an da olsa dengede durmak için büyük bir çaba sarf etmek zorunda kalıyorsunuz.

Ayağınızda yoğunlaşmış chakraya rağmen, önce geriye doğru yalpalanıyorsunuz daha sonra da öne doğru. Adeta güçlü bir depreme maruz kalmış bir bina gibi, bir öne bir arkaya gidip geldikten sonra son anda dengenizi kuruyorsunuz ve o anda fark etmediğiniz bir şeyi fark ediyorsunuz. Rüzgar, tam karşıdan değil, tam tepenizden aşağıya doğru iniyor. Kafanızı yukarı kaldırıp, fenerin ışığını tuttuğunuzda, bir insanın sığamayacağı kadar dar, ama kuvvetli bir rüzgara yol olacak kadar işlevsel bir delik ile karşı karşıya kalıyorsunuz. Delik yukarıya doğru o kadar derin gözüküyor ki, fenerin ışığına rağmen çok az kısmını görebiliyorsunuz. O da sizde bir şey uyandırmıyor.

Daha sonra dikkatiniz bu yokuşun aşağıya doğru inen yoluna kayıyor. Adeta bir boruyu andıran bu yol, bir yılan gibi bir yere kadar kıvrılıyor ve bir yerden sonra sağa doğru sapıyor. O sapmadan sonrasını fener ışığına rağmen göremiyorsunuz ama ikiniz de buradan devam ettiğiniz taktirde bir kez daha aşağıya doğru ilerleyeceğinize eminsiniz. Bir kaç saniyelik kısa bir süre zarfında rüzgar bir an kesiliyor ve ikiniz de üzerinizdeki baskıdan kurtulmanın verdiği sevinç ile hafif bir rahatlıyorsunuz. O an ikinizin de kulaklarında garip bir hissiyat beliriyor. Zira mağaraya girdiğiniz andan beri neredeyse hiç durmadan esen bu rüzgarın uğultusuna alışmış kulaklarınız, bir anda bundan mahrum kalınca garip hissetmenize neden oluyor.

Birbirinize kısa bir süre bakıyor ve o anda tüylerinizi diken diken edecek bir hisle karşı karşıya kalıyorsunuz. Her ikinizde bu hissin geldiği yöne, yani ayaklarınıza doğru kısa bir bakış atıyorsunuz ve o anda ayaklarınızın altındaki zeminin ufalanmaya başladığını görüyorsunuz. Ne olduğunu anlamak için düşünmeye başladığınızda, bir anda ayaklarınızın altındaki tüm o dengenin, topladığınız chakrayla birlikte yok olduğunu görüyor ve saliselik bir dilimde ufak tefek taşlarla birlikte aşağıya doğru düşmeye başladığınız durum ile karşı kalıyorsunuz.

Oldukça hızlı bir şekilde kayarken, zaman zaman bir yerlerinizi çarpıyorsunuz ama bunlar pek ciddi bir hasar olarak geri dönmüyor size. En azından olayın sıcaklığında bunu tam olarak hissetmiyorsunuz.
En sonunda ise bir kaç metrelik bir yükseltiden, hızla bir yere düşüyorsunuz. Sert zemine, hızlıca çarpmanın getirdiği etki ile canlarınız acıyor.

Bir kaç dakika kendinize gelmek için uğraştıktan sonra, en sonunda ikiniz de etrafınızdan önce birbirinize bakıyor ve daha sonra Aren'in koluna bağlı fenerdeki ışığa bakıp, hafifçe rahatlıyorsunuz. Düşüş sırasında hasar görmemiş gibi gözüken fener, ışığı ile bu karanlık tarafından yutulmuşçasına karanlık gözüken yeri aydınlatıyor. Etrafınıza baktığınızda en fazla üç metre genişliğinde, dar bir yerde olduğunuzu görüyorsunuz. Kafanızı yukarı kaldırdığınızda ise buranın bir çukur olduğunu anlamak sizin için zor olmuyor. Yükseltisi ise on metreye yakın.

O an vücunuzdaki yaralanmaların ciddi olmadığını fark etseniz de, gene de ellerinizle belli başlı yerleri yoklayıp, kırık çıkık olmadığına dair kendinizi teyit ediyorsunuz. Daha sonra ise Aren, fenerin ışığını bir noktaya getirdiğinde, hafif bir şaşkınlık silsilesi ile karşı karşıya kalıyor. Ito da ışığın odaklandığı yere bakıyor ve oda en az Aren kadar ani bir şok geçiriyor.
Zira tam olarak baktığınız yerde, bir insana ait olan, fazlasıyla yıpranmış ve bir iskelete dönüşmeye başlamış bir ceset görüyorsunuz.