Savsak savsak yürürken yine aklımda düşüncelerin milyon tanesi vardı. Aynı şeyleri de düşünüyordum, farklı şeyleri de düşünüyordum. Düşünecek çok şeyim vardı esasen. Yararlı veya yararsız olarak ayırmazdım genellikle.
Fakat bu sefer farklıydı. Yeni elde ettiğim gücü, en iyi şekilde nasıl kullanabilirdim, bunu düşünüyordum. Aslında bir cevabım vardı. Bu güce eriştiğimi anladığım andan beri cevabım vardı. Yanisi, yollara düşmüştüm. Cevabımı vermek istiyordum. Biraz tehlikeli bir yolculuk olabileceği konusunda şüphem yoktu. Ama şu hayatta kimin güvencesi vardı ki? Bazı şeyleri riske atmadan, bazı şeyler kazanılmıyordu sonuçta.
İşte öyle böyle, garip bir durumdaydım. Üzerimde bir cübbe, kafamda da kapüşon vardı. Suratımın da zar zor seçilebileceği konusunda şüphem yoktu. Yani, gizlenmek için en fazla bu kadarını yapabiliyordum. Belki henge falan yapabilirdim. Fakat uygun bir sima yaratamadım zihnimde. Gerek de duymadım açıkçası. Boşa o kadar yol boyunca chakra harcamak mantıklı gelmedi. Elde pek bir seçenek olmadığından, pür dikkat gizlenebilmek önemliydi. Kaçak bir shinobinin hayatı, en zor olanı sanırım. Bunu ufaktan ufaktan hissetsem de bir yandan zevk aldığımı da itiraf etmeliyim.
Sorumluluktan ziyade, bir yere sürekli bağlı kalma fikri bana korkutucu geliyor. Şu an bile ara sıra rüyalarımda hâlâ Ishigakure shinobisi olduğumu görüyorum. Rüyadan çok, kabus aslında. Nefes nefese uyanıyor ve sağıma soluma bakıyorum o gibi durumlarda. Şu anki hayatımın gerçekliğini kavradığım an kafamdaki o endişeler yok oluyor, yerini hiçbir şeyin getiremeyeceği ferahlığa bırakıyordu. Derin ama bir o kadar da özgür birinin nefesi çekiyordum içime. Bu bile mutluluk verici bir şey aslında.
Benimle aynı yolu seçen epey insan var. Fakat, düşüncelerimiz ve fikirlerimiz çoğuyla farklı. Tabii onlara da saygı duyuyorum. Kalmayı seçenlere de saygı duyuyorum. Ama Ishigakure... Oradakiler saygı nedir, bilmiyorlar. Özgürlüğün ne anlama geldiğini bilmiyor. Hayaller ne demek bilmiyorlar. Bildikleri ve yaptıkları tek şey, genelde savaşmak... Burada bu dünyanın kirli düzeninden bahsetmeyeceğim. Dünyanın acımasızlığından dem vuranlar insanlarken, dünyayı acımasız yapanlar da insanlar. Ne kadar da ironik! Öyle değil mi?
Her neyse... Yoluma bakacağım ben. Hedeflerimin peşinden koşacağım. Elbette bunu yapmak için ilk şart, hayatta kalmak. Hayatta kalmadığım sürece hiçbir hedefin ve hayalin değeri olmaz. O yüzden hayatta kalmam birinci öncelik. Onun ardından da hedeflerim var. Misal, şimdiyi ele alalım. Hedefimden biraz saptım. Evet, bunu kabul ediyorum. Ama öncelik olarak hayatta kalmam gerektiğini en başta söylemiştim. Şimdi yapmaya çalıştığım ya da yapacağım şey diyelim, hayatta kalmak için bir koz oluşturmak.
Amacım belli. Kurobe Mağaraları. Yeni elde ettiğim güçle buranın bilinmemiş, keşfedilmemiş bir yerine ışınlanmak için bir işaret bırakmayı planlıyorum. Önce harita çıkaracağım. Ardından işareti yerleştireceğim. Maceralarım devam ederken olası hayati bir durumda, sil baştan başlayarak, geri buraya dönmeyi planlıyordum. Çok az kişinin cesaret edip girdiği bu karmakarışık yer, benim için iyi bir geçici sığınak olurdu. Yol boyunca epey düşündüm. Yani... Bu kadar ileriye gitmeye gerek var mıydı ki? İşin aslı, tam olarak bu soruya cevap bulamadım. Elimden umarım değer demekten başka bir şey gelmedi.
Ama içimden bir his, burayı seçmenin doğru olduğunu söylüyordu. Normalde hisleriyle hareket eden bir insan değilim. Fakat elimde pek bir seçenek yok. Mantıksal olarak bakınca da Kurobe Mağaralarını işaret için seçmek doğru gibi. Yani hislerimi bir kenara koyup, bu şekilde kararımı sorgulayınca da yanlış bir tarafı yok. Tabii hislerimi de iyice işin içine sokunca daha da ağır basıyor burası.
Peki, mağaraya ulaşalım ve amacımıza ulaşalım.
Fakat bu sefer farklıydı. Yeni elde ettiğim gücü, en iyi şekilde nasıl kullanabilirdim, bunu düşünüyordum. Aslında bir cevabım vardı. Bu güce eriştiğimi anladığım andan beri cevabım vardı. Yanisi, yollara düşmüştüm. Cevabımı vermek istiyordum. Biraz tehlikeli bir yolculuk olabileceği konusunda şüphem yoktu. Ama şu hayatta kimin güvencesi vardı ki? Bazı şeyleri riske atmadan, bazı şeyler kazanılmıyordu sonuçta.
İşte öyle böyle, garip bir durumdaydım. Üzerimde bir cübbe, kafamda da kapüşon vardı. Suratımın da zar zor seçilebileceği konusunda şüphem yoktu. Yani, gizlenmek için en fazla bu kadarını yapabiliyordum. Belki henge falan yapabilirdim. Fakat uygun bir sima yaratamadım zihnimde. Gerek de duymadım açıkçası. Boşa o kadar yol boyunca chakra harcamak mantıklı gelmedi. Elde pek bir seçenek olmadığından, pür dikkat gizlenebilmek önemliydi. Kaçak bir shinobinin hayatı, en zor olanı sanırım. Bunu ufaktan ufaktan hissetsem de bir yandan zevk aldığımı da itiraf etmeliyim.
Sorumluluktan ziyade, bir yere sürekli bağlı kalma fikri bana korkutucu geliyor. Şu an bile ara sıra rüyalarımda hâlâ Ishigakure shinobisi olduğumu görüyorum. Rüyadan çok, kabus aslında. Nefes nefese uyanıyor ve sağıma soluma bakıyorum o gibi durumlarda. Şu anki hayatımın gerçekliğini kavradığım an kafamdaki o endişeler yok oluyor, yerini hiçbir şeyin getiremeyeceği ferahlığa bırakıyordu. Derin ama bir o kadar da özgür birinin nefesi çekiyordum içime. Bu bile mutluluk verici bir şey aslında.
Benimle aynı yolu seçen epey insan var. Fakat, düşüncelerimiz ve fikirlerimiz çoğuyla farklı. Tabii onlara da saygı duyuyorum. Kalmayı seçenlere de saygı duyuyorum. Ama Ishigakure... Oradakiler saygı nedir, bilmiyorlar. Özgürlüğün ne anlama geldiğini bilmiyor. Hayaller ne demek bilmiyorlar. Bildikleri ve yaptıkları tek şey, genelde savaşmak... Burada bu dünyanın kirli düzeninden bahsetmeyeceğim. Dünyanın acımasızlığından dem vuranlar insanlarken, dünyayı acımasız yapanlar da insanlar. Ne kadar da ironik! Öyle değil mi?
Her neyse... Yoluma bakacağım ben. Hedeflerimin peşinden koşacağım. Elbette bunu yapmak için ilk şart, hayatta kalmak. Hayatta kalmadığım sürece hiçbir hedefin ve hayalin değeri olmaz. O yüzden hayatta kalmam birinci öncelik. Onun ardından da hedeflerim var. Misal, şimdiyi ele alalım. Hedefimden biraz saptım. Evet, bunu kabul ediyorum. Ama öncelik olarak hayatta kalmam gerektiğini en başta söylemiştim. Şimdi yapmaya çalıştığım ya da yapacağım şey diyelim, hayatta kalmak için bir koz oluşturmak.
Amacım belli. Kurobe Mağaraları. Yeni elde ettiğim güçle buranın bilinmemiş, keşfedilmemiş bir yerine ışınlanmak için bir işaret bırakmayı planlıyorum. Önce harita çıkaracağım. Ardından işareti yerleştireceğim. Maceralarım devam ederken olası hayati bir durumda, sil baştan başlayarak, geri buraya dönmeyi planlıyordum. Çok az kişinin cesaret edip girdiği bu karmakarışık yer, benim için iyi bir geçici sığınak olurdu. Yol boyunca epey düşündüm. Yani... Bu kadar ileriye gitmeye gerek var mıydı ki? İşin aslı, tam olarak bu soruya cevap bulamadım. Elimden umarım değer demekten başka bir şey gelmedi.
Ama içimden bir his, burayı seçmenin doğru olduğunu söylüyordu. Normalde hisleriyle hareket eden bir insan değilim. Fakat elimde pek bir seçenek yok. Mantıksal olarak bakınca da Kurobe Mağaralarını işaret için seçmek doğru gibi. Yani hislerimi bir kenara koyup, bu şekilde kararımı sorgulayınca da yanlış bir tarafı yok. Tabii hislerimi de iyice işin içine sokunca daha da ağır basıyor burası.
Peki, mağaraya ulaşalım ve amacımıza ulaşalım.