[Asakura Midori & Kurosawa Haru] Hasıraltı

[Kurosawa Haru]

Kar öylesine derin ve hızlı yağdı ki, ağaçları bile söküp götürmediğine hayret etti Haru. Saçlarına yapışıp beyazlığını bıraktı yağan her tane, bembeyaz etti bir anda tüm yeri ve göğü. Sesi yuttu, ışığı yuttu, güneşi de öyle. Güneşle arası hiçbir zaman iyi olmayan Haru'nun çok da gücüne gitmiyordu bu durum, fakat yine de insanların neden kötü hissettiğini anlayabiliyordu. Yine de, başkalarıyla çok spesifik bir güneşsizlik hissini paylaşabilmenin yegane zamanıydı kış. Haru'nun mevsimi.

Geçmek bilmese de bu fırtına, kapana kıstırsa bile her yaşayanı, örtse bile üzerini her yaşamışın, Haru'nun mevsimiydi bu. Güneşin yasaklı olduğu kız, yalnız hissetmiyordu kendini en azından. Lanetini paylaşıyordu insanlarla, ve bir bakıma da mutluydu hatta, insanların onu anlayabildiğini düşündüğü nadir anlardandı. Hayatınızı böylesine büyük bir şeyin bakışlarından kaçarak geçirseydiniz belki siz de empati kurabilirdiniz. Kuşların cıvıltısını siyah kalın bir fötr şapka altındayken duyabilmek, bir nevi hapisti zaten, hiçbir zaman içinden kurtulamadığı bir zindanı etrafında gezdiriyormuş gibi. "En azından beni anlıyorlar." Anlamasalar da hissediyorlar.

Adımlar atıldıkça botlar ağırlaştı, arkalarında bıraktıkları her bir adım biraz daha gömülürken kara. Bata çıka ilerlediler, görseniz fırtınalı denizde bir kayık zannedebilirdiniz. Sığınacak limanlar arıyorlardı, kaçabilmek için bu sinirli gökyüzünden. Nefeslerinden çıkan buhardan kör olmadan önce vardılar ağaçların arasına, rahatlayıp nefes aldılar, hatta biraz karınlarını bile doyurdular. Ardından hiç durmadan ilerlediler, onları şu an içinde bulunduklarından çok daha büyük bir fırtınaya gittiklerini bile bile ilerlediler.

"Baksana!" dedi Haru, dostuna, sanki göremiyormuş gibi o. Belki de omzuna çıkarması gerekebilirdi onu görmesi için, Midori kendi omzuna bile çıksa yetmezdi muhtemelen boyu. Bir girişi, bir de çıkışı olan küçük, sevimli bir kasabaya gelmişlerdi. "Nefes alabilmemiz için uygun."

Gittikçe yakınlaştılar. "Şu ortadaki elemanla konuşalım, yetkili birine benziyor. Eğer Kannabi'ye gidiyorlarsa beraber gidebiliriz belki. Yetkili biriyse belki Kin Muika'nın kim olduğunu biliyordur, kim bilir?" dedi dostuna. İnsanların, batıdan gelen iki ucubeyi nasıl görmezden geldiğine hayret ederlerken, kasabanın içine gireceklerdi. İlk hedefi ortadaki o turuncu saçlı adamdı, onun yanına gidip "Merhaba, vagonların istikameti nedir?" diyecekti Haru.

[Asakura Midori]

Midori'nin neşesinin sesine büyük bir ölçüde yansımasıyla kurduğu cümlenin ardından, çok garip bir şekilde buz kesmişti ortamı. Ancak bu kadar hızlı bir ton geçişi olabilirdi.. rengarenk ve sıcacık başlayan bu diyalog bir anda karanlık ve soğuk bir atmosferin altında kalmıştı. Nasıl tepki vereceğini bilmiyordu.. daha önce bu tip durumlarla karşılaşmamıştı. Anlayabiliyordu.. savaş insanları değiştirirdi. Fakat işin kötü tarafı, anlayabildiği kısım sadece bundan ibaretti. Kendisinin hayatı boyunca yaşamadığı duygulardan oluşan kelimeler ile asla empati kuramıyordu.

"Olsun üzülme.. en azından hayattayız."

Diyebildi sadece. Çok hızlı pişman oldu ardından. Etrafındaki diğer insanların bu kadar görmüş geçirmiş, acıları ve sancıları omuzlarında taşıyabilen tipler olması kendisini son derece sıradan, basit ve çocuksu hissettiriyordu. Tuhaf bir şekilde, kendi mutluluğundan şikayetçi hale gelmeye başlamıştı. Kalbi toz pembeydi minik Midori'nin.. bu da gökyüzünün soluk gri tonlarına adapte olamamasına sebebiyet veriyordu iyice.

"Kötü şeyler yaşadığını biliyorum. Hissettiğin her şeyi tam anlamıyla anlayabildiğimi söyleyip yalan söylemeyeceğim. Sadece emin olduğum tek bir şey var, bu hayattan alabileceğin en sessiz intikam, gülümsemek."

Minik ağzı ile gülümsedi Haru'ya bakıp. Yolculuk bir süredir daha rahatlamış gibiydi, en azından karda yürümeye alışmıştı. Aralıklarla eşelediği kar, işe yarıyor gibiydi üstelik. Ulamaların da uzaklaşmış olmasının verdiği rahatlık, ağaçların sıklaşması ile birleştiğinde durum o kadar kötü sayılmazdı. Tek sorun, köy nöbetçisinin uyardığı konuydu. Bunu aklından silmeye çalıştı. Moral bozmak yerine önündeki plana odaklanmak istiyordu.

İnsanların olduğu kısma geldiklerinde çok çok daha rahatlamıştı. Bunu, çıkardığı minik "oh" sesi doğrular nitelikteydi. Karnındaki sancı da hafiflemişti şimdilik. Etrafı inceledi şöyle bir. Yerel halk gayet mutlu gibiydi.. bu, uğraşmaları gereken şeyleri daha da azaltacaktı muhtemelen. Zaten şimdilik öyle acil olarak çözülmesi gereken bir problem yoktu görünürde.

"Konuşma kısmını sen yap.. ben arkanı kolluyor olacağım."

Haru adamla konuşurken, Midori kaşlarını çatmış şekilde bütün kaslarını sıkarak kollarını iki yana açıp kendisini büyük göstermeye çalışıyordu içgüdüsel olarak.. bir eli belinin yanındaki katanasının kabzasında gezerken diğeri silahını çekmeye hazırlanan bir kovboyunki gibi çatırdıyordu boşlukta. Düşündüğünün aksine, muhtemelen komik ve sevimli gözüküyordu.

[GM - Naruto]

Off Topic

No turuncu saç. Yes turuncu cübbe.

Meydana yaklaşıyorsunuz. Yerel halk kimliğinizi zorlanmadan çıkarıyor. İsmen değil belki, ancak shinobi görünümü üzerlerinize sinmiş durumda. Kafalarıyla selamlıyorlar, herhangi bir soğukluk hissetmediğiniz gibi sıcak birşey de yakalamıyorsunuz bu selamlarda. Siyah cübbeliler ise kaçamak bakışlarla izliyor sizi. 2-3 kişi dışında çoğu kel, birkaçının suratına dek ulaşan dövmeleri görebiliyorsunuz. Fazla esmer tiplemeler, bölgesel bir surat hatları da yok gibi. Sizden çok hoşlaşmadıkları bariz. Bulundukları yerden de memnun değiller. Sabırsızlıkla bir şeyler bekliyorlar. Çok da sataşmadan turuncu cübbeliye yaklaşıyorsunuz.

Konuştuğu kişi sabit, platformun önündeki vagonun sürücüsü. Sürücü yine siyah cübbeli, diğerlerine nazaran çok daha kalıplı biri. Kafasının üst kısmı kel olmasına rağmen kalan kısımlar fazlasıyla uzun, arkadan ufak bir top şeklinde bağlamış. Tartışıyorlar. Cübbeli sizi başıyla selamlarken vagon sürücüsünü geçiştirmek için elini sallıyor dalga geçer gibi. Sürücüden gelen ufak küfürü de es geçerek platformdan iniyor, dibinizde bitiyor. Muhtemelen 26-27 yaşlarında. Siyah, kulaklarını geçmeyen, fazlasıyla da sağlıklı duran saçlara sahip. Koyu siyah gözleriyle garip bir bütünlük de sağlanmış. Sinsi bir gülüşe sahip. Burnunuza ise çok keskin bir alkol kokusu geliyor. "Merhaba. Ben de Mukou." diyor adam Haru'nun kendini tanıtmamasına vurgu yaparak. Midori'ye baktığında biraz daha büyüyor gülümsemesi. "Hiçbir yere gitmiyor. Dün öğlen saatlerinde kestirme yol diye buraya dalmışlar. Geceyi de yakında bir kampta atlattılar. Ama gidemiyorlar şimdi. Bu kestirmenin iki tarafında da bir nevi çukur bayırlar var. Bir bayırdan inip, diğerine çıkıyorsun. O kadar dikler ki, dün gece karla dolu birer kovaya dönmüşler. İki gün önce hasta yetiştirmek için batı tarafını açmıştık halbuki." Zevkle gülüyor. Bu durumdan hoşnut gibi bir hali var. "Köylüleri ve ekipmanlarını yolu temizlerken yardım etmeleri için tutmak istiyorlar. Çimen halkı satılık değil, bunu unutuyorlar." Son cümlesini bir hayli sesli sönüyor sürücüye dönerken. Sürücü koltuğuna yayılmış, bir şeyler mırıldanıyor.

Gözleri diğer siyah cübbelilerde dolanıyor Mukou'nun. Zevkli, eğlenceli ruh haline kara bulutlar getiriyor bu bakışları. "Ne kadar reddedebilirim bilmiyorum gerçi. Onlarda bir tabur, bende bir avcı bıçağı var. " Bakışları size dönüyor beklenti içinde.

Midori birkaç siyah cübbelinin bakışlarını üzerine çekiyor. Onların kafalarını çevirdiğinde kıkır kıkır güldüklerini hissedebiliyor bu aralıkta. Tam olarak işitmiyor belki ama... Biri ona kısa mı dedi ?

Mukou

[Kurosawa Haru]

Bu sakin fakat gerginliğe hazır ortamın göbeğine girmişti iki dost. Çözülmesi gereken krizin tam ortasında bulunmak, onlara insiyatif alma sorumluluğunu getiriyordu. Ne bilirkişiydiler, ne de kar küreği. Haklıydı Mukou, çimen halkı, bu tiplerin emirlerine amade birer emir kulu değildir.

Ah, fark etmedi ama ismini söylemeyi unutmuştu. Belki de bilerek söylemişti, olaylarla pek bir alakası olmadığı için. Herkes onu tanımak zorunda değildi muhtemelen, bu ayyaş da öyle. "Yoo." dedi sessizce, sadece onun ve Midori'nin duyabilecekleri kadar sesini yükselterek. "Biz buradayken böyle bir kavga yaşanmayacak. Problemi bir şekilde, sakince halledebiliriz. Hatta halletmeliyiz. Gitmemiz gerekiyor, burada çok kalamayız; fakat bu kervancıları da burada bırakamayız. Hele ki siz de çok uzlaşmacı bir tavır izlemiyorken. Bizde bir tabur, onlarda bir avcı bıçağı olsaydı da onlara yardım etmemiz gerekirdi."

"Kaldı ki, çalışmak isteyen birileri varsa bu bir iştir, hatta iyi pazarlık edebilirseniz kârlı bir iştir, Mukou-san. İşleri yokuşa sürmenin bir anlamı yok bence. Hatta, bu pazarlıkta üstünlük sizde. Ne yapacaklar, para karşılığı çalışacak insanları işe almayacak lüksleri olduğunu pek düşünmüyorum." dedi hafif gülümsemesiyle beraber. Ortamı yatıştırmaya çalışmak Haru'nun kazandığı bir özellikti, insanları sesiyle duruşuyla, gülümsemesiyle sakinleştirebildiğini fark ettiği an ise, ormanda Jouichirou'nun kriz geçirmesiydi.

Herhangi bir sorun yaşanmaması için elinden geleni yapardı Haru, gerekirse bu tehditkar insanlarla da konuşurdu. Mukou'nun az önce konuştuğu adamın yanına gitti yavaşça. "Hoi, ismim Kurosawa Haru. Memnun oldum!" diyerek dikkatini çekti önce. Mümkün olduğunca sakin şekilde, problem çözmek için orada olduğunu karşındakine belirtir bir ses tonuyla konuşacaktı. Yer yer mutlu ses tonunun, bu insanları biraz olsun yatıştıracağını düşünüyordu. Adamın söylediklerini dikkatlice dinleyip onlara yardım etmek hem Mukou'nun problemini, hem de kervanın problemini çözmek için gerekli bir duruştu. "Bir lojistik probleminiz varmış. Elimizden geldiğince ben ve ortağım Midori size yardım edeceğiz. Duymuştum ki bu kervanlar her şeye oldukça hazırlıklıymış. Karı aşmak için ne kullanabiliriz?" Konuşurken adamın gözlerinin içine bakacak, ve uzlaşmacı tavır takındığını anlamasını sağlayacaktı.

[Asakura Midori]

Bütün damarları çatlayacak gibiydi.. omurgasında büyük bir baskı hissediyordu. Kendini kasarken sarf ettiği çaba hem kaslarını yoruyor hem de nefesini kontrolsüzleştiriyordu. Daha fazla dayanamayacağını fark ettiğinde, Haru'nun işi halletmiş olmasını dileyerek ciğerlerindeki biriktirdiği bütün havayı içi boşaltılan bir balon gibi yavaş ve derin bir şekilde bıraktı. Muhtemelen dışarıdan bakıldığında az öncekinden en ufak bir fark bile belli olmuyordu.. fakat kendini güçlü göstermek zorundaydı ve şimdilik bunu sonuna kadar çattığı kaşları ile devam ettirecekti. Maskesine rağmen.

"Avcı bıçağına bağlı.."

Dedi yalnızca kendisinin duyabileceği bir sesle. Belli ki ortada büyük bir haksızlık vardı ve şuana kadar durumu yalnızca tek bir taraftan dinlemiş olsalar da bu haksızlığı kimin yapıyor olduğu az çok belli gibiydi. Savaşmak istemiyordu.. bir şekilde, bir mucize ile her şeyin birden sihirli bir şekilde hallolmasını diledi. Haru... belki de şans yanında değildi, ama Haru yanındaydı. Konuşma kısmını ona bırakmak zorundaydı.

Diyaloğa hiçbir şekilde karışmadan etrafı süzmeye devam etti. Parmaklarını çatırdatıyordu düzenli aralıklarla.. her an katanasını çekip ortalığı kan gölüne çevirmeye hazırdı, fakat öyle bir tehditin neden ve kimden geleceğine dair en ufak bir fikri bile yoktu işin tuhaf tarafı. Yalnızca, evinden ilk defa bu kadar uzakta olmanın vermiş olduğu gerginlik vardı omuzlarında. Daha da can sıkıcı tarafı ise, bunun sona ermesinin kendilerine bağlı oluşuydu.

"NEREYE BAKIYOSUNUZ LAN!"

Diye kükredi bir anda. Üzerindeki bakışları bir noktaya kadar tolere edebilmişti fakat son duyduğu -veya duyduğunu sandığı- şey asla kabul edilemezdi. Yumurtalarını koruyan bir horoz gibi, daha doğrusu levyeyi kapıp hasmının üzerine yürüyen bir taksici gibi omuzlarını gere gere adamlara doğru yaklaştı. Attığı her bir adımda, göz temasını koruyabilmek adına çenesi biraz daha yukarı kalkıyordu. Duyduğu sesin kaynağına -en azından öyle olduğunu düşündüğü noktaya- yeterince yaklaştığında adamlarla arasında 1-2 metre kalacak şekilde karşılarında dikilecekti.

"DEVEDE DE BOY VAR!"

[GM - Naruto]

Haru : Kısmi olarak hafif bir cıvılıklık taşıyan Mukou'nun konuşmanla beraber biraz toparlandığını görüyorsun. Bu sözlerinin etkisinden ziyade, gerçek bir dinleyici havası taşıyor. Sadece sonlara doğru suratının memnuniyetsizlikle kaplandığını görüyorsun. Yine de ters bir şey demiyor, hatta haklısın anlamında başını sallıyor. Konuşman bittiğinde bakışları hızla çevrede dolanırken, yanından geçip gitmek için attığın ilk adımda hafifçe önüne kırıyor. "Önerdikleri para değil isimsiz-san.Anlaşılan tüm paralarını afetlerde harcamışlar. Ateş ülkesinden Kaya'ya gidip, oradan aldığı mallarla geri dönüyorlarmış. Buradakilere bir çıkış önerdiler. Dediler ki savaş bitmeyecek, Çimen artık yanıyor. Sizleri Ateş'e geçirebiliriz. Tek şartları ise Kum'dan gelen başka bir ticari gruba yetişebilmekmiş." Dikkatli dinleyici ifadesi, sinirli bir surata dönüyor. "Bunu söyleyen, bu kervana korumalık eden eski bir Ame shinobisi olunca isimsiz-san, bu basit bir iş anlaşması olmaktan çıkıyor." Önüne attığı yarım adımı geri alıyor. Diğer adamla konuşmaya niyetlendiğini anladığı belli; kararı, yetkiyi sana bırakıyor.

---

Off Topic

Aşağıdaki kısım Haru, Mukou'nun konuşmalarından sonra kervan sorumlusu ile konuşmaya devam edecekse geçerlidir. Haru, bu konudaki kararını yapacağı rp'nin başında belirtmeli.

Basamakların çevresinde yaklaşık üç metre dönerek en öndeki kervanın gövdesine yaslanmış, elindeki kağıda bir şeyler karalayan adama yaklaşıyorsun. Yaşlı sayılmaz. Hafif kırışan yüz hatları, içe çökmüş mor göz altlarıyla çok dinç bir görüntü sunmuyor. Uzun zamandır uykusuz olduğu belli. Senin sıcak sayılacak tavrın başta hiçbir etki göstermiyor. Ölü bakışlarıyla selamlıyor seni sadece. Ancak yardım teklifin... Sırtını dayadığı gövdeden koparıyor onu. "Gareki." diyor hırıltılı bir sesle. "On metrekarelik bir örtü. Belki bir muşamba. Dörder metrelik dört adet kazık. Yoldaki iniş-çıkış bölgesi açıkta, boşaltılan karın tekrardan dolmaması için. Sahip olduğumun yaklaşık iki katı insan gücü. Karlar temizlendikten sonra çamurlaşan toprakta ilerleyebilmemiz için tahta vagon destekler." Nefesleniyor. "Fazla ve çok spesifik istekler gibi durabilir fakat gereklilikler alternatiflerle giderilebilir. Tek gereken işbirliği."

---

Midori'nin yokluğunu farkediyorsun. Ardından cılız bir haykırış.

Midori : Kulakların dikiliyor, neredeyse karın zemine düşme sesine dek yakalıyor. Ufaklık... Kısa... Cüce... Bakışlarınla çevreyi tararken, sana bakarken sırıtan birini yakalıyorsun. Beş metre ötede bir ikili duruyor. Kel kafalarının üzerinde hafif bir kar birikintisi oluşmuş. Kalın, siyah cübbelerine sarınmışlar. İkisinin cübbesini kabarıklaştırıp kendini açığa çıkaran iki silah kınını görüyorsun. Sana gülen.... Sol taraftaki eleman. Tek eli kında, sen yaklaştıkta suratını düz bir ifadeye çekiyor ama gözlerindeki kahkahaları okuyabiliyorsun. Ve haykırıyorsun o kısacık boyunla !

Senin bağırışınla birlikte adam tekrar sırıtıyor, bir salise sonra bunu bastırmaya çalışıyor. Yanındaki eleman onu 'boşver gidelim' edasıyla iteliyor hafifçe ama adam yerinde sabit duruyor. Burnunu kaşıyor muzipçe, sana bir adım atıyor. "Kusa'nın kadim mantarından özür dilerim." Göremediğin bir yerlerden birkaç kişinin daha kıkırtısı...

Cümlesi bittiği anda hazır ol konumuna geçiyor adam. Çamurda şapırdayan bir ayak sesi duyuyorsun. Göremediğin bir yerden, sağ taraftan görüşüne giriyor. Kadın. 1.70 boylarda. Ve... Oldukça güzel. Sakinleştiriyor bakışları. Ama sana kısa dediler. Mantar dediler....

Adamı sertçe ittirip geriye doğru yürümesine sebep oluyor. Bir otoriteye sahip olduğu belli. "Özür dileriz." diyor. "Gerekli cezayı vereceğimden emin olabilirsiniz." Kadının adama bir şeyler yapacağı bariz. Sadece karşında dikilme şekliyle sanki daha ileri gitmemen için seni tehdit ediyor gibi. Cezalandırılması belki seni tatmin eder. Tek soru, adaletin kimin elinden geleceği.

[Asakura Midori]

Adamın üzerine doğru attığı her bir adımda daha da hararetleniyordu öfkesi. Nefes alış verişleri normal ritminin çok üstündeydi.. uzun zamandır bu kadar sinirlenmemişti muhtemelen, çünkü saniyenin onda biri kadar bir sürede akademi yıllarına gitti geldi bir anlığına. Nefret ediyordu bu histen... savaşmak zorunda olmak. Daha doğrusu, savaşmak zorunda olmamak için savaşmak zorunda olmak. Ezdirmeyecekti kendini.. bunun sebebi gururuna yedirememesi falan değildi, sadece başkalarının da zorbalıklarının önünün açılmamasını sağlamalıydı.

"ÖLDÜRECEĞİM LAN SENİ!"

Sebebini kendinin de bilmediği bir şekilde, yiyecek lakaplarından daha çok nefret ediyordu Midori. Hayvan lakaplarının bazıları bazı durumlarda sevimli geliyor olabilirdi, fakat mantar asla kabul edilemezdi. Adamla aralarındaki mesafe yeteri kadar kapandığında minik ama güçlü eli ile katanasını kavradı. Her şey çok hızlı olacaktı.. kılıcını çekecek, adamın üzerine atılıp ani bir sıçrama hamlesi ile kafasını bedeninden ayıracak ve sonra yanındaki diğer hariflerinin ayak tendonlarına hızlı kesiş hamleleri yaparak minik çapta bir katliam yapacaktı. Umursamıyordu sonrasını. Ancak tam hamle yapacağı anda hiç beklemediği, garip bir şey oldu.

"Sen.. sen kimsin?"

Kadına baktı. Hareketlerine bakılırsa sözü geçen biri gibiydi.. eğer adama gerekli cezayı verecekse ikna olabilirdi. Yarıya kadar çekmiş olduğu katanasını tekrar kınına soktu. Kalp ritmi biraz yavaşlamaya başlamış sayılabilirdi. Baştan aşağı süzdü önce kadını. Cinsel dürtülerini tetikleyecek hormonları olmadığı için, seksüel bir çekim hissetmesi imkansızdı kadına karşı. Ancak otoritesinden mi yoksa haklının tarafından yana olmasından mı emin olamasa da, tuhaf bir hayranlık hissetmeye başlamıştı. Ellerini göğüs hizasında birleştirdi ve başını öne eğerek selam verdi.

"Peki.. sana güvenmek durumundayım. Lütfen yeterince acı çektiğinden emin ol."

[Kurosawa Haru]

Mukou'nun gereksiz surat ifadelerinden sıyrılıp, iş yapmak isteyen biriyle konuşuyor olmanın rahatlatıcı hissiyle dinledi adamı Haru. Gerçekten hazırlıklıydı bu adamlar; ama belli ki parasızlardı. "Beni yanlış anlamayın lütfen, fakat teklifinizi kasabanın adına reddetmek zorundayım, Gareki-san. Bu kasabadan birileri ateş ülkesine gitmek isteseydi zaten giderlerdi, kimse burada zorla tutulmuyor."

Konuşmanın bu kısmını bitirmesi gerektiğini düşünmüştü Haru, Gareki'nin gelecekteki ısrarlarına veya homurdanmalarına katlanabilirdi ama, insanları suçlamasına katlanamazdı. Bir yandan da düşünüyordu Haru, yeteneklerini bu kervanı ilerletebilmek için kullanabileceğini biliyordu ama, nasıl yapacağı aklında tam canlanmıyordu. "Belki..." dedi Haru, yüksek sesle. Aklından daha etkili bir çözüm geçiriyordu. "Acaba çamurda ilerlemek için kullanacağınız tahta destekler altları boş olsa da kısa süre için vagonları kırılmadan tutabilirler mi? Eğer böyle bir durum varsa, belki -sadece belki- size toprak sert sütunlardan yarım metre aralıklı bir yol yapsam -bu sütunları köprünün dayanakları gibi düşünün Gareki-san-" Tam bu sırada işaret ve orta parmaklarını yukarı bakacak şekilde yan yana tutuyordu Gareki'nin yüzüne doğru, diğer elinin parmağını da, iki parmağının üstünde, yukarılarında bir köprü olacak şekilde bastırıyordu iki parmağına. "Ve tahtaları vagonlar geçerken iki sütunun arasına yol gibi koyabilirsek... Kendimize portatif bir köprü yapmış olmaz mıyız? Böylelikle karları temizlemekle vakit kaybetmeyiz. Siz de çok geç kalmadan Kannabi'ye ulaşmış olursunuz!" dedi, planının şairaneliğiyle büyülendiğini tüm gücüyle saklamaya çalışıp başaramayan bir çocuk edasıyla. Bu plan işe yaramayacak bile olsa, en azından çözüm üretmeye çalışan kişiliğiyle bu ortamdaki gerginliği biraz olsun seyreltebilmeyi düşünüyordu. Kaldı ki, Midori de hiç yardımcı olmuyor, üstüne üstlük adamlara meydan okur gibi bağırıyor, dikkati üstüne çekiyordu. Herhangi bir sorun çıkması durumunda işin şiddete ulaşması en son istediği durumdu Haru'nun. Gareki'nin gözlerine bakarak planı onaylamasını ya da reddetmesini bekledi gözleri parıldarken.

[GM - Naruto]

Haru : Gareki'nin sol kaşı anlattığın planla birlikte hafifçe havaya kalkıyor. Dikkati biraz daha artıyor, kafanda söylediklerini canlandırmaya çalışıyor. Çok çok ikna olduğu söylenemez. Ancak o kadar çaresiz ki, tek bir kelimesini dahi es geçmiyor. Kafasını sallıyor hafifçe. Bakışları Midori'nin olduğun bölgeye kayıyor. Şüpheleri olduğunu okuyabiliyorsun.

Parmağıyla sana kabaca bir bekle işareti yaptıktan sonra o hızlı adımlarla Midori'ye, daha doğrusu onun önünde duran kadına doğru ilerliyor.

---

Midori'nin arkasından kadına yaklaşan adam, boy farkından ötürü çok hafifçe kadının kulağına eğilmen zorunda kalıyor. Seriden bir şeyler mırıldanıyor, bu konuşma esnasında koşar adımlarla onlara yaklaşan başka bir cübbeli lafı kesiyor, kadın ve Gareki'nin duyabileceği şekilde bir şeyler daha anlatıyor. Bu esnada kadının gözleri Haru'ya kayıyor hafifçe. İki adamın söyledikleri bir bütünlük oluşturuyor mu emin değilsiniz. Kadın, Gareki'ye kısa bir cümle kuruyor ve ardını dönüp gidiyor.

Gareki daha yavaş adımlarla yaklaşıyor Haru'nun yanına. "Yaratıcıydı." diyor sakin bir ses tonuyla. "Galiba Kami-sama bugün düz tarafından kakmış." Meydandaki cübbelilerin hareketlendiğini görüyorsunuz. Yola devam etmek için hazırlanıyorlar. "Gözcülerimiz birkaç ağaç feda ederek dar da olsa bir yol oluşturabileceklerini söylediler." Sürücü koltuğuna yerleşiyor. "Yol ayrımına dek bırakabiliriz." Teklifinde herhangi bir art niyet görmüyorsunuz. Daha çok işe yarar olduğunuzu düşünüyor hatta.

Kadın ise Gareki ile olan konuşmasından sonra önce Midori'yi selamlıyor, ikinizinde yanından süzülüp bu ufak yerleşim yerini saran ağaçların arasına dalıyor. Cübbelilerin bazıları diğer vagona yönelirken, bazıları kadını takip ediyor.


"Ağaç feda ederek ?" Mukou sert adımlarla ileri çıkıyor. Eli gerçekten de belindeki avcı bıçağının kabzasına yapışıyor. Birkaç cübbeli onun hafif bağrışı sonrasında duruyor yerinde. "Kimin izniyle ? Kimin verdiği yetkiyle ?" Bakışları önce Gareki'ye, ardından sizlere dönüyor. Bir şey yapmanızı, söylemenizi bekliyor. Gareki'nin çok taktığı söylenemez. Cübbelilerin de öyle. Meydanda kalanların çoğu diğer vagona yerleşmiş, bir iki tanesi Mukou'nun avcı bıçağı sonrası duraklasa da hafif adımlarla ilerliyorlar vagona doğru.

Midori, konum olarak Mukou'ya daha yakın duruyor.

[GM - Naruto]

Off Topic

Pasiflik uyarısı geldi. Şöyle biiiir.