[Nairu Takahiro & Nairu Mashiro] Kaçak Çocuklar

[GM - Naruto]

Çocuklardan haber alınamayan dördüncü gün. Artık aileler endişelendiği için sakin bir görev hazırlığı geçirmiyorsunuz. Keza bu çocukların bizzat Aisu'nun öğrencileri olması da olayları hızlandıran bir etmen.

Güneşin henüz doğmadığı saatlerde Chou binasında toplanıyorsunuz. Burada sizi çocukları tanıtan ufak bir brifing veriliyor. Çocukların kişisel özelliklerini öğrenmekle birlikte birkaç uyarıda bulunuyorlar size. Öncelikle 'ne olursa olsun' çocuklara zarar verilmemesi konusu kesinleştiriliyor. Bu konuda herhangi bir istisna tanınmayacağı da belirtiliyor. İkinci uyarınız ise Sagano ormanı içerisindeki arayışınızda keşişlerin huzurunu bozmamanız yönünde. Köy, keşişlerle herhangi bir gerginlik çıkmasını istemiyor.

Kari Shuna

11 yaşında bir erkek. Kusagakure'nin en uyuşuk insanı olarak biliniyor. Kalkıp kaçmaya nasıl üşenmediği ise en büyük soru işareti. Aisu'nun onun hakkında size brifing veren kişilere ilettiği not ise tam bir çakal olduğu. Ufacık yaşına rağmen Aisu'yu dahi zaman zaman kandırabilmiş bir ufaklık.

Ki Atisu

12 yaşında bir erkek. Muhtemelen üç çocuğu kaçmay tevşik eden kişi olduğu düşünülüyor. Otoritelerle sorunu olduğu bariz. Ailesinin de shinobi olması nedeniyle yetenekleri diğer üçlüye göre bir hayli yüksek. Aisu'nun söylediğine göre Atisu'yu eğitebilmek için bir nevi peşinden koşmuş aylarca.

Ruto Shibafu

11 yaşında bir kız. Takım içinde karakter olarak en durgun kişi olduğu biliniyor. Fazla konuşmuyor, genelde çoğunluğa uyuyor. Dağlarda yaşayan bir ailenin çocuğu. Eğer çocuklar tahmin edildiği gibi Sagano ormanındaysa onlara yol gösteren muhtemelen Shibafu.

Köy tamamen taranmış, ebeveynler ise Aisu tarafından soruşturulmuş. Size de şüphelerin en yoğun olduğu yere ilerlemek kalıyor. Size belirtilen rotadan çıkmıyorsunuz. Yolculuğunuz da rahat geçiyor, fazla soğuk olmayan hava güneşin doğuşuyla birlikte ufaktan sizi terletecek kıvama geliyor. Bunu bahane edip midenizi dolduruyorsunuz. Birkaç saat sonra ise Sagano ormanının dev bambuları görüş açınıza giriyor. Nereyi, hangi ize dayanarak arayacağınız ise tam bir soru işareti.

Off Topic

Konu, Nairu Mashiro imza formunu düzenledikten sonra başlayacaktır.

[Nairu Takahiro]

Köyden kaçmış çocuklar, hem de Aisu-dono'nun öğrencileri. Tarih dinlemekten sıkılmışlarmış. Eh, onlar henüz çocuk, doğru yolu bulmaları için senseilerine ihtiyaçları var. Köyden kaçarak sorunlarını halledemezler. Üstelik dört gündür kayıp olmaları Aisu-dono'nun onları ssıkıştırmasını sebep veriyordu. Gerçi Kusagakure güvenli bir köy ve Sagano Bambu Ormanı da oldukça güvenli, çocuklar genin olduğundan büyük ihtimalle bir şey olmamıştır, yiyecek yemek içecek su bulabilecek kapasitedirler. Takahiro'nun umudu ormana zarar vermiş olmamalarıydı. Onlar çocuktu fakat yine de keşişlerin ne yapacağı bilinmezdi.

Güneş doğmadan önce Chou binasında brifigi almıştı kardeşiyle Takahiro. Çocuklara asla zarar verme. Bunu söylemelerine gerek yoktu ki? Kami aşkına takahiro öyle bir adam mıydı? Başka bir uyarı ise keşişlerle alakalıydı. Onları da rahatsız etmezlerdi zaten Nairu ekibi olarak. Çocuklardan birisi oldukça tembeldi, bu iyiye işaretti, en azından Takahiro için. Diğer çocukları yavaşlatmış olmalıydı, belki de arkalarında takip etmeyi kolaylaştıracak izler bırakmıştı. Elebaşları diğer çocuklardan daha yetenekliydi fakat ikna edilebilir gibi geliyordu Takahiro'ya. Sonuncu çocuk ise bir izciydi. En azından grubun yön bulmasında onun payı olduğu söylenebilirdi. O zaman elebaşını ikna edecek, tembel fakat kurnaz çocuğun laflarına kanmayacak ve izci kızı da alıp herkesi köye geri getireceklerdi. Plan güzel görünüyordu fakat önce onları bulmak gerekiyordu işte.


Köy aranıp aileler sorgulandığı için onların yapacağı bir şey yoktu. Ormana gidecekler çocukları bulup döneceklerdi. Gerçi çocukları nasıl bulacaklardı? Onlar gideli dört gün olmuştu ve ormanda keşişler de yaşıyordu. İzler eskiyip birbirine karışmış olabilirdi. Ne yapabilirdi ama Takahiro? Bilindik yöntemleri denemeliydi önce. Ormana geldiğinde çimenleri kayaları ve bambuları kontrol ederek anormal bir durum arayacaktı. Mashi, çocukları sağ salim eve döndürmemiz gerekiyor, bak bakalım yerde kaçırdığım bir iz var mı? izi bulursa da takip etmeyi deneyecekti.

[Nairu Mashiro]

Çocuklar hakkında kendilerine verilen bilgileri dinlemek bir hayli sıkıcıydı. Dikkatlice dinlerken aklında tek bir soru vardı. ''İki üç veledi eve getirmek için chuunin oldum galiba ben.'' Abisinin aksine bu görev onu çok heyecanlandırmamış gibiydi. Gerçi abisine kıyasla hiçbir şey Mashiro'yu hiçbir görev heyecanlandırmıyordu. O sorumluluk aşkına hiçbir zaman sahip olmamıştı. Tabi bu sorumluluklarından kaçtığı anlamına da gelmiyordu. Yeterli bilgiyi alıp binadan ayrıldıklarında aklında söylenenleri tekrarlıyordu. Hiçbir çocuğa zarar verilmeyecek. Tabi ki verilmeyecek. ''Eh bir iki tokat atılır herhalde çok uğraştırırlarsa. Köyden kaçan çocuklar bir tokattan zarar görmezler sonuçta...bence.'' Her zaman yakınacak bir şey bulurdu. Görev çok ciddi boyutlarda olsa paronayak düşüncelere kapılacaktı. Kolay bir görevdeyse bundan daha iyisine layık olduğunu düşünecekti.

Ormana varmışlardı. Sagano Bambu Ormanı. Tehlikeli değil, güzel ve tarihi bir orman. Köy için büyük anlam taşıyan, önemli bir orman. İçinde yaşayan keşişleri göz önünde bulundurursak tek bir yaprağına bile zarar verilmemesi gereken bir orman. Abisi birkaç adım önden gidip iz ararken, o arkada söylenerek geliyordu. Abisinin komutuyla yeri ve ağaçları daha iyi incelemeye başladı. Yerde herhangi bir iz, bir yiyecek kırıntısı arıyordu. Ya da ağaçlarda bir iz, belki bir shinobi ekipmanı, dikkat çekebilecek ne varsa. Bir yandan da söylenmeden geçmiyordu tabi. ''Çocuk zaten bunlar. Kesin bir yere kuaniyle isim falan kazımışlardır. Çoktan keşişler tarafından temizlenmişlerdir.'' Sırf keyif kaçırmak için kurulan bir cümleydi bu. Çok dikkate alınmaması gerekiyordu.

[GM - Naruto]

Orman siz gittikçe büyüyor, büyüdükçe sizi adeta karınca gibi hissettiriyor. Göz kararı ölçtüğünüzde yaklaşık 30-35 metre bir uzunluk tahmininde bulunuyorsunuz. Ormanın girişi, özenle yapılmış bir patikayla sağlanıyor. Yaklaşık iki metre genişliğinde, zemini aralıklarla düzgün kesilmiş kalaslarla kaplı. Muhtemelen çamur kaplanmaması için yapılmış. Patikanın iki yanı yaklaşık yirmi santimlik birer setle kapanmış durumda. Patikadan giriş yapıyorsunuz.

Bambular fazlasıyla sık. Bu yüzden ormanın derinliklerini göremiyorsunuz. Ara ara, bambuların arasında yetişen ağaçların yarattığı boşluk var, görüşünüzün en uç noktalarını bunlar oluşturuyor. İlerlediğiniz patikanın sonu ise görünmemekte. Yaklaşık bir kilometre sonra fazla yüksek olmayan bir bayıra dönüşüyor. Bambularda herhangi bir iz yok. Hatta hiç iz yok. Ormanın doğal yapısı sizi hayran bırakacak seviyede. Bazı yaban otların budandığını görüyorsunuz ancak bambulara yahut ormanın içinde büyüyen ağaçlara hiç müdahale edilmemiş.

Güneş doğalı çok olmadı. Bambuların yüksekliği de devreye girince çok aydınlık değil çevreniz. Görüş açınızı düşürmüyor ancak içinizi soğutan bir serinlik var havada.

[Nairu Mashiro]

Ormanın giriş patikasına gösterilen özene bakarak söylenebilir ki keşişler orman konusunda bu kadar katı olmakta haklı. Bu kadar özenerek bakımı yapılan ve hazırlanan bu ormanda bir ağacın kabuğunu sökmek bile buraya verilen değere saygısızlık etmek olurdu. Tabi Nairu kardeşler buraya ilk kez gelmiyordu. Ne de olsa bu köyün shinobisiydi ikisi de. Yine de birkaç kendini bilmez, köyden kaçmaya çalışan çocuğun izini sürdükleri için ilk kez bu kadar dikkatli izliyordu bambu ormanını Mashiro. Heybetini, güzelliğini ilk kez bu kadar açık bir şekilde görüyordu. Her adımında daha da büyüyordu orman. Kardeşler içeri ilerledikçe ufalıyordu.

Bambular sıklaştıkça ikilinin görüş menzili de daralmıştı haliyle. Mashiro zaten sabahın bu erken saatinde burada olmanın verdiği acıyla gözlerini pek kullanamıyor gibiydi. Alışmaya çalışıyordu. Bambularda hiçbir iz olmadığını farketmişti. Demek ki kolayına kaçarak beceremeyecekti bu işi. Çocuklar iz bırakmamıştı. Ele başı iz bırakmayacak kadar zeki bir çocuk gibiydi zaten. İleride duran çok yüksek olmasa da etrafı izleyebilecekleri tepeye çevirdi gözlerini. Abisine tepeyi gösterdi. ''Tepeye çıkalım...başka yapacak bir şey yok gibi zaten.'' Orada bir şeyler görmeyi ümit ediyordu.

[Nairu Takahiro]

Ah Sagano ormanı, iğrenç bir yer eğer birilerini arıyorsanız. Devasa bambular, sık sık ağaçlar neredeyse olmayan düzlükler, dediğim gibi birini aramak için cidden kötü bir yer. Burada bir atı kaybedip bulamazsınız, gerçi bulursunuz. At bambuları kırar ve keşişler atı temizler. Gerçi Takahiro'nun o çocuklara canlı ve iyi bir şekilde ihtiyacı vardı. Çocuk olabilirlerdi ama keşişleri kızdırmaktan kaçınacaklardı, hiç kimse bu kadar salak olamazdı. Keşişleri rahatsız etmemek önemli tabii.

Taka ver kardeşi ilerledikçe orman devasalaşmış, gelen ışık azalmıştı. Yaptıkları incelemenin ardından bambulara zarar gelmediğini görmüştü Taka, bu düşüncelerini onaylıyordu fakat budanan yaban otları yenilebilecek türden miydi yoksa bir keşiş bambuların suyunu engelliyor diye onu kesmişti? Estetik miydi amaç yoksa karın doyurmak mı? Bilmiyordu Taka ama nasıl olsa öğrenecekti, gidebileceği çok bir yol yoktu şimdilik.

Mashiro ona ilerisini göstererek oraya gitmeleri gerektiğini söylemişti. Orada bulamayacaklardı çocukları, peki iz bulabilirler miydi? Sanmıyordu Taka ama kardeşi haklıydı, yapacak cidden bir şey yoktu. Basitçe omuz silkerekOrada da bulamayacağız biliyorsun. Ya çocuklar eve dönmek istediğinden karşımıza çıkacak ya da keşişlere soracağız en sonunda. Gerçi dönmek isteseler çoktan dönerlerdi. Neyse, bizim işimiz arayıp bulmak, aramalıyız ufaklık. diyecekti Takahiro ve yola devam edecekti.

[GM - Naruto]

Yürüdüğünüz yolda yükselti artarken hafiften sağa doğru sapıyor. Artık ormana giriş yaptığınız yeri göremiyorsunuz. Orman ise sizi boğacak bir rutinle ilerliyor. Kuş sesleri, ara ara duyduğunuz büyük ağaçlardan gelen yaprak hışırtıları, sürekli aynı görüntü... Çok umut verici birşey değil bu. Ayaklarınız da hafiften yoruluyor bu yavaş tempodan. Ama güneşi kaybetmek istemiyorsunuz. Birkaç saat içinde tam tepeye çıkarsa şayet daha açık bir görüntü elde edebilirsiniz. Bu rutinin içinde ne görmeyi umuyorsanız artık. Yükselti daha da artıyor. Ucunu göremediğiniz bir tepeye doğru yollanıyorsunuz. Siz yükseğe çıktıkça, bambular da sizi takip ediyor ve... Hiçbir şey değişmiyor. Hızınızı biraz daha arttırarak tepenin üzerinde buluyorsunuz kendinizi. Nefes alabileceğiniz bir yer.

Tepe tahmini olarak ormana giriş yaptığınız zeminden 70 metre kadar yüksekte. Yol tepenin kel zirvesine açılıyor. Düz bir zemin. Hatta kusursuz bir daire burası. Zemin tamamen kuru topraktan oluşuyor. Bambuların, tepenin zirvesinden biraz daha geride kesilmesi sebebiyle güneşi de tamamen alan bir nokta, gökyüzü tamamen açık.

Zirvenin tam ortasında tek katlı, fazlasıyla bakımlı geleneksel bir ev bulunmakta. Tahta, yapay bir zeminin üzerine kurulmuş. Tedbir amaçlı çevresinde dolanıyorsunuz. Mimari olarak her köşesi aynı. Kayan kapılar aracılığıyla sağlanan birer giriş var. Bu girişlerin iki yanlarında basit birer pencere bulunuyor. Camların buğusundan pek birşey göremiyorsunuz. Evin çevresinden dolanırken geldiğiniz yolun tam karşısında, sağında ve solunda birer yol daha olduğunu görüyorsunuz. Yollar tepeden inerek ormanın derinliklerine doğru ilerliyor.

Eve girip girmeme hakkında düşünmeye başlarken Takahiro birşey farkediyor. Bir bambu. Binanın sol tarafındaki kayan kapıların arasından içeriye doğru uzanıyor. Kapının dışında yirmi santimlik bir alanı kalmış, kılcallı kısmından güç uygulanarak kırıldığını farkedebiliyorsunuz. Sagano ormanında kırık bir bambu. Eve girmek hakkındaki düşünceleriniz, acaba kaçsak mı sorusuna dönüşürken tiz bir ses ormanı dolduruyor.

"Ne yicem lan ben ? İçinden bal mal çıkmıyor mu bunun ? YEMEK YOK YEMEK."

Sağlam bir *bam* efekti de bu bağrışı takip ediyor. Zemine birşey fırlatılmış, saplanmış gibi.

[Nairu Takahiro]

Takahiro inançsızca yürüyordu. Çocukları bu uçsuz bucaksız ormanda bulamayacaklarını düşünüyordu. Karamsarlık onu esir alıyordu. Fakat yine de görev tutkusu onu işini yapması için zorluyordu. O çocukları bulacaktı. Ama her yer aynı yerdi, nasıl bulabilirdi ki? Attığı her adım bir önceki adımın aynısıydı, kuşlar cıvıldıyor, yapraklar hışırdıyordu ama adımları birbirini takip ederken görüşü değişmiyordu. Hep aynı bambuları görüyor gibiydi. Adımları birbiri ardına gelirken Takahiro yavaştan yorulmaya başlamıştı, bu yavaş tempo onun canını sıkıyordu. Gerçi yavaş olabilir ama düzgün bir tempoydu, bambu ormanını tarayarak ilerliyorlardı. Herhangi bir iz arıyordu Takahiro, takip edebileceği bir iz.


Fakat bulamıyordu, o da yürümeye devam ediyordu. Bir tepeye çıkana kadar bu tempoyu sürdürmüşlerdi. Tepeyse, ah, tepe çok güzeldi. Gökyüzü açık,hava temizdi. Derin bir nefes çekerek kendisini yenileyecekti Takahiro. Ah, sagano ormanının o eşsiz ferah havası. İnsanı bundan daha çok canlandırabilen pek az şey vardır mutlaka. Fakat tepede garip olan bir şey vardı. Dümdüzdü, kusursuz bir düzlükte ve yuvarlıktaydı. Bu hiç iyi bir alamet değildi. Tepenin ortasındaki ev ise çok şüpheliydi. Doğal durmuyordu burası. Bir genjutsu etkisi altında olabilir miydi Takahiro? Bundan emin olmak adına kendi çakrasını kesip tekrar serbest bıracaktı. Hatta kardeşine dokunup ona da çakra dalgası gönderecekti Takahiro. Çocukların bir oyunuysa bu gördükleri, çakrasını açıp kapamak ondan kurtulmasını sağlayabilirdi.

Eve girmek mi, girmemek mi? Bu işte zor bir soruydu, özellikle karşısına ne çıkacağını bilmediğinden takahironun cevaplamak istediği türden bir soru değildi fakat yine de bir şeyler yapmalıydı değil mi? O kararını veriyorken gözüne bir şey çarpmıştı. Bir bambu kapılardan birine doğru uzanıyor ve içeriye giriyordu. Üstelik bambunun kılcallı kısmı kırılmıştı, fiziksel bir güç ile kırılmıştı. Kırık bir bambu. Hem de sagano'da? Bu imkansızdı. Kimse bu kadar salak olamazdı. Çocuklar bile bu kadar salak olamazdı. Tekrar çakra akışını kesecek ve geri salacaktı. Bir genjutsu altında olmalıydı. Bırak geninleri sıradan köylüler veya kaçak shinobiler bile buna cesaret edemezdi.

Bağırış bütün ormanı doldururken Takahiro'nun kulaklarından da geçmişti. Yemeğin olmadığından bahseden bir ses. Onu hemen sert bir çarpma sesi takip etmişti. Yere saplanmış bir kunai'nin çıkartabileceği bir ses. Takahiro kardeşine sessizce Çocukları alıp hızlıca ormanı terk ediyoruz. Keşişlere görünmeyeceğiz. diyecek ve katanasını başparmağı ile kınından hafifçe kaldıracaktı, çekmesi gerekirse hemen çekmesini sağlardı bu. Ardından yapabildiği kadar hızlı bir şekilde eve girecek ve ortamı tarayacaktı. Gözleri bu bambuyu kıranları arayacaktı. Eğer çocuklar değillerse sıkıntıydı, fakat çocuklarsa daha da büyük sıkıntıydı.

[Nairu Mashiro]

Tepeye vardıklarında artık içeri girdikleri yolu göremeyecek hale gelmişlerdi. Uzun ve sıkıcı bir yürüyüşün ardından sonunda tepeye gelmişlerdi. Derin bir nefes aldı Mashiro. Saatlerdir içinde bulunduğu kasvetli ortamın havasından çıkmak istiyordu artık. Uykusu artık açılmıştı ve sadece abisinin dediklerini yapmak istemiyordu. Ona bırakılan bir görevin gereğinden fazla uzayabileceğini düşünüyordu. Belki de abisine haksızlık ediyordu. Yine de iki kişi çalışırlarsa görev daha hızlı ilerleyecekti kesin. Geldikleri yola bir kez daha baktı. Ses yoktu. Sadece rüzgar ve yaprak ikilisinin çıkardığı huzur veren ses. Mashiro bu sesi seviyordu.

Temiz havayı içine çekerken zirvede ortalanmış bir vaziyette duran eve dikti gözlerini. Sanki aylık bakımı yapılıyormuş gibi temiz ve bakımlıydı. Geleneksel bir ev. Bir keşişin evi olabilirdi. Bunu abisine söyleme gereği duymuyordu tabi ki. Çünkü o da bunu düşünüyordu. Bir adım ilerleyip evin camından içeri görmeyi denedi ama işe yaramadı. Buğudan içerisi anlaşılmıyordu. Abisinin eliyle irkildi. Neden bir genjutsu altında olduklarını düşünmüştü Takahiro ? Mashiro'ya göre çok da ilginç bir durum değildi bu evin varlığı. Garantiye almak için elini abisinin omzuna koydu ve ona chakra aktardı. Bunu yapmakta fayda vardı. Eğer bu cidden bir genjutsuysa bir iki çocuğa karşı komik duruma düşmek istemiyordu. Abisinin baktığı yere çevirdi gözlerini...bir bambu. Kırılmış bir bambu. Çocuklar yakında olmalıydı. Ancak salak bir çocuk bu cesareti kendinde bulup bu ormana zarar verebilirdi. Tabi bu durumda keşişler de fazla uzakta olmamalıydı. Birkaç soru geliyordu Mashiro'nun aklına. Keşişler mi çocukları daha önce bulacaktı yoksa kardeşler mi ? Ya da keşişler çocukları bulmuş muydu ? Belki de keşişler çocuklardan önce bizimkileri bulacaktı ve ihale iki kardeşe kalacaktı. Bir an önce kendilerine verilen görevi yapıp ayrılmaları lazımdı. Takahiro da bunun farkındaydı ve Mashiro bunu biliyordu. Bu yüzden boş yere konuşmak istemedi. Konuşmayı çok seven biri değildi zaten.

Bu sırada yemekten yakınan bir ses ve sonrasındaki sert çarpma sesi de ikilinin dikkatinden kaçmamıştı. Takahiro'nun elinin katanasında olduğunu gördü. Keşişlerle savaşmak tam da Takahiro'nun aklına gelebilecek parlak bir fikirdi. Tek başına olsa Taka'nın sayısı belirsiz bir keşiş grubuna saldırabilecek kadar cesur olduğunu da biliyordu. Onu frenlemek için buradaydı biraz. Abisi eve girmişti. Mashiro da dışarıdan gelen ve kendilerini arkadan vurabilecek bir tehlikeye karşı dikkatli bir şekilde kapı eşiğinde bekleyecekti.

[GM - Naruto]

Chakranızı kesiyor, üzerine birbirinizin chakra akışını bozarak genjutsu ihtimalini eliyorsunuz. Kırık bambu hala orada. Fazlasıyla gerçek. Genjutsu olma ihtimaline bir an için dahi olsa inandığınız için gerçekliğin kattığı endişe büyüyor.

Takahiro önündeki girişten eve dalıyor. Oda bulunmuyor. Evin dört yanındaki sürgülü kapılar büyük bir alana açılıyor bu şekilde. Kapının ucundan gördüğünüz bambu, evin karşı kapısına kadar uzanıyor. Zar zor sığmış, yaprakları da temizlenmemiş. Ve çocuk. Shuna. Takahiro içeri girdiğinde sağa doğru aşırı yavaş, aşırı tembel bir takla atarak zemine saplı olan kunaiyi eline alıyor ve yine aşırı yavaş bir şekilde kalkarak savunma pozisyonuna geçiyor. Takahiro'nun alnındaki alınbandına bakıyor birkaç saniye. "Bak, geri dur !" Bir adım atıyor geriye doğru. Yaklaşık 3-5 adım arkasında sürgülü kapı bulunmakta. "Git dön köyüne. Biz dönmeyeceğiz ! Keşişler eğitecek bizi. Git, valla bağırırım bambuyu kırdılar diye !"

Evin içinde, dışında başka bir canlı gözükmüyor. Çocuğun sesi dışarıdaki Mashiro'ya da ulaşmakta.