[Kurosawa Haru | Moriai Jouichirou] Çıngırak

[Kurosawa Haru]

İpek saçlı kız şu ana kadar hiç yaşamadığı şeyleri yaşıyordu. Çocukluğundan beri kediler gibi taklalar atıp çatılarda taklalar atan Haru, bir anda bütün yeteneğini kaybetmişti. Elleri uyuşuyor, göğsünde bir baskı oluşturuyordu. Rezil hissediyordu. Böyle bir şeyin bu anda olmaması gerekirdi oysa ki, yılların utanmaz katili sıra bu kötü adamı öldürmeye gelince mi bocalamıştı? Öldürmeye olan karşıtlığı şimdi mi ortaya çıkıyordu? Yanlış bir şeyler vardı. Vücudu, eklemlerinin kontrolden çıkışı... Düşünceleri ağırlaşıyor, zihnini suda batan taşlar gibi aşağı çekiyordu.

Kontrol mü ediliyordu? Kadının onu görmediğine emindi. Bu nasıl bir Genjutsu'ydu ki, uygulanacağı kişiyi görmeden etkileyebiliyordu? Aklından ne geçse, ne düşünse, ne uygulasa, senelerdir içinde olduğu narin bedeni tersini yapıyordu. Jouichirou'yu gördü o sırada. İçeride gördüğü noktadan biraz daha ilerideydi sadece. Elindeki şişe ise shinobi'nin camcıdan aldığı şişenin birebir aynısıydı. Kesinlikle doğru zamanda doğru yerde, yanlış şekildeydi. Hayatında hiç yaşamamış olduğu korkuları yaşıyordu, ölüyor muydu? Ölmek için çok genç değil miydi? Bu ölüm değildi zaten, yaşayamamaktı.

Ölmesi gereken Haru değildi, içerideki kızdı. Şimdiden iki kişinin canını almıştı. Durdurulması gerekiyordu. Kıza öldürmek için salladı kunailerini yılların katili. Tek amacı kızın canını almaktı, fakat ölüm makinesi Haru tekrar bocalamıştı. Haru bu kadar bocalamasının korku olmadığını biliyordu. Yeteneklerinden bu kadar emin bir insanın böyle şeyler yapması doğru değildi. Neydi bu, bir tür ayna mı? Haru'nun zihni kandırılabilir miydi? Pek tabii ki Haru kandırılma dürtüsüne çok yabancı değildi. Bir shinobi olarak tek eksiği buydu zaten. Daha akademiye giden biri bile onun kalın kafasını karıştırabilirdi. Peki Haru, kendi zihnini kandırabilir miydi?

Fark etmişti ay ışığı kız. Tutunmayı aklından geçirdiği an parmaklarının gevşemesi, saldırmayı istediği an saldıramaması... Jouichirou'nun duruşu. Önce Haru kirişi bırakacaktı. Aşağı düşmek istiyordu. Orada planını tekrar yapabilirdi, ve daha güçlü saldırabilirdi! Kesinlikle shuriken çıkarmamalıyım diye düşündü. Tehlikeye karşı verdiği savunma içgüdüsünü bir kenara bırakmalıydı, karşısındaki düşman bambaşka bir seviyedeydi. Kesinlikle kadına şimdi saldırmayacaktı. Jouichirou'yu tehlikeye atabilirdi!

[GM - Naruto]

Jouichirou: Zihninde doğrulttuğun kılıçları kalkanları indiriyor, o ne dediyse yapmak için teslim oluyorsun. Zehir. Ağzına almak, o şeffaf sıvıyı yudum yudum içmek için adeta sabırsızlanıyorsun. Direnmeyi bıraktığında hissettiğin rahatlık ise... Bir bahar esintisinde yatakta gibisin. Hafifliyorsun. İyi olandan kendini esirgemiyorsun.

Kolunu şişeyi içmek için ağzına doğru heyecanla hareketlendiriyorsun. Kolun, aşağıya doğru hareketleniyor. Zihninde hissettiğin duygu saniyenin onda biri sürede vücuduna akıp gidiyor. Bir derenin yoluna döşenmiş taş. Kalktığında nasıl gürlüyorsa dere, bilincinde aynı şiddetle akın ediyor vücuduna. Ellerin, bakışların, kararların zihnin ile tekrar bir ahenk içinde hareket ediyor.

Karşındaki kadına bakıyorsun kolunu indirirken. Takdir edercesine, sıcak bir gülümseme. Kusursuz yüz hatları, mat teni ile genjutsu etkileri olmadan dahi çekici bir kadın. Göz göze kilitleniyorsunuz. Bir, belki iki saniye. Alnından başlayıp burun hizasına, oradan da tüm vücuduna yayılan bir çatlak. Anlık olarak oluşuyor ve çatlak dallara ayrılarak kadının tüm vücuduna yayılıyor. Kadının vücudu bir saniye içerisinde irili ufaklı gri kristal parçalarına ayrılarak zemine dökülüyor.

Haru: Kirişleri bırakmayı deniyorsun. Parmakların, kirişe hiç olmadığı kadar sıkıca sarılıyor, ayağın dengeli bir pozisyona geliyor. Görüş açındaki Jouichirou, şişeyi yavaşça aşağıya indiriyor. Vücudunun kontrolünü tekrar kazandığını hissediyorsun.

Kadının uzun saçları. Burnuna ince bir karanfil kokusu geliyor, koku zihninin içinde dolaşıyor. Duraklıyor, kadına odaklanıyorsun. Bir, belki iki saniye. Kadının kafasından başlayıp ensesine, oradan da tüm vücuduna yayılan bir çatlak. Anlık olarak oluşuyor ve çatlak dallarak ayrılarak kadının tüm vücuduna yayılıyor. Kadının vücudu bir saniye içerisinde irili ufaklı gri kristal parçalarına ayrılarak zemine dökülüyor.

---

Sakinleşiyorsunuz. Jouichirou alnından dökülen birkaç ter damlasını siliyor. Kristal parçalarına bakıyorsunuz. En büyüğü yumruk boyutunda, şekillerinde belirli birer düzen yok. Chakra sezmiyorsunuz. Kendi chakra akışınızı kontrol ediyorsunuz genjutsuya karşı. Akışınız düzenli.

Etraftaki tek ses, kapı önünde hıçkırıklarla ağlayan yaşlı kadına ait.

[Kurosawa Haru]

Zamanın gerisinden zamanımıza dönüş bir karanfil kokusuyla başlamıştı. Zihnini battığı okyanusun derinliklerinden nefes almak için çırpınan biri gibi aniden dışarı çıkarmıştı o koku. Ölümden diriliş, uyanış, korku dolu kalkış ve doğruluş. Kaslarının tüm kontrolünü geri alması uzun sürmemişti, bisiklet sürmeyi yeniden hatırlayan yaşlı bir adamın sevincine eşdeğerdi sevinci. Edindiği yetenekleri kaybetmesi durumunda ne yapacağını hiç düşünmemişti. Bir uçurtma uçmayı unutabilir miydi?

Bir taş, taş olma konusunda ne kadar eminse kendinden, Haru da o kadar güvenirdi yeteneklerine; Yeteneklerini kaybedecek olmanın korkusu, doğumunda bahşedilmiş nefes alıp verme yeteneğinin elinden alınması korkusundan tonlarca fazlaydı. Ölüm bir son olsa da, yeteneksiz, yararsız şekilde ölmek aciziyetti, en azından Haru böyle düşünüyordu. "Peki ya devamında, daha sonra kaybedersem yaşayarak öğrendiklerimi, ezberleyip gördüklerimi?" Evet, Haru ölümden dönmüştü. O şeytani güç, Haru'nun aciz bedenini samandan bir Vudu bebeği gibi kontrol etmişti, hatta belki kalbine bir toplu iğne saplamaktan birkaç saniye uzaktı o kadın. Evet, Haru ölümden dönmüştü, ama okyanusun yüzeyinde olsa bile şu an denizin yirmibin fersah altını tecrübe etmişti. Göğsüne oturan, nefes aldırmayan karabasan, korkudan titreten kadın neredelerdi şimdi? Bu denli korku yayan şey, nasıl olur da bir serap gibi kaybolabilirdi?

Her ne kadar hayatta kalmanın gururu da rahatlatsa vücudunu, düşünceleri tek hamlede çözülen bir kör bağ gibi dümdüz olsa da, hissettiği tek şey hayallerinin güçlü biri tarafından iskambil kağıtlarından yapılan bir kule gibi devrilebilir oluşuydu. Gözlerini kadına doğrulttu ölüm gözlü kız. Kadının basit bir taştan yapılma kalitesiz bir heykel gibi dağılışını gördü. Parçalara ayrılan kadın yere dökülüyordu. Ölüyor muydu Fumi? Bu kadar mıydı? Bu neydi!? Hayatını, anılarını gözden geçirdi Haru, böyle bir şey görmüş müydü daha önce? Yakıp yıkan, viran eyleyen fırtınanın ardındaki gökkuşağı mıydı bu aldığı karanfil kokusu?

Kabus sona ermiş miydi?

Cevaplayamadığı soruların cevabını almaktan korksa da, içeri girmek zorundaydı. Az önce kontrolünü geri kazandığı parmaklarına güvenmesi uzun sürecekti muhtemelen. Yine de, şu an onlara ihtiyacı vardı. Açık camdan içeri girdi yavaşça. Fumi'den arta kalanlara basmamaya özen göstererek Jouichirou'nun yanına gidecekti. "Noldu sana?" dedi ipek sesli kız, onun koluna dokunarak. İyi miydi Jouichirou? En kötü ihtimalle o da Haru'nun yaşadıklarını yaşamıştı, muhtemelen kat be kat fazlasını. "Ne olduğuna dair en ufak bir fikrin var mı?" diye fısıldadı, bir yandan da kafasındaki bilmecenin parçalarını birleştirmeye çalışırken. Gözleri bir anda yerdeki yaşlı kadına yöneldi, parçalar birleşirken. Yaşlı kadın bu şeytanı tanıyordu. Neler olabileceğini biliyordu, ama anlatmamayı tercih etmişti. "Neydi bu?" diye tısladı kadına. "Çabuk ötmeye başlasan iyi edersin! Kimdi bu kadın? Bize ne yaptı? O kadını nereden tanıyorsun? Hemen anlatmaya başlaman senin için en iyisi olur."

[Moriai Jouichirou]

Son nefes alıp verişiyle birlikte yutağı soluk borusunun önünü kapatmıştı. Boğazı o minik şişenin içinde bulunan sıvıyı vücuduna almak için hazırdı artık. Eline şişeyi dudaklarına götürmesi komutunu vermişti. Hipofiz bezinde oluşacak etkiyi deneyimlemek için tüm her şey hazırdı. Elinin şişeyi dudaklarına götürmek yerine aşağıya doğru hareket etmesi dışında.

Khajaeru'nun kendisine vermeye çalıştığı mesajı, anlamış olmayı sindirmesiyle geçen birkaç saniyenin ardından karşısındaki güzel kadının suratındaki tatlı gülümseme doldurmuştu Jouichirou'nun göz bebeklerini. Biraz önce neredeyse başında hare varmışcasına parıl parıl parlayan kadın matlaşmaya başlamıştı. Jouichirou ise kendini onun güzelliği hayran olmaktan alıkoyamayacak bir şekilde onu izliyordu sadece. Sığ suda ayaklarına batan çakıl taşlarını geçmiş ve birkaç metre derinlikteki suda süzülüyormuş gibi hissediyordu. Biraz evvel girdiği odanın kapsını açmasıyla birlikte başlayan bu etki, vücudundan uzaklaşıyordu. Sessiz bir tıkırtıyla birlikte kadın başının üst kısmında ince bir çizgi halinde çatlamaya başlamıştı. Hala mı bir genjutsunun etkisi altındaydı bilmiyordu.

Çoğu hikayede kasanın diğer tarafındaki adamdı Jouichirou. Karşısındakilerin beyinlerine giden çakra damarlarına hükmeder, onların aklını karıştırırdı. Şimdi ise kendi çakra damarları alt üst olmuş durumdaydı. Birkaç saniye öncesine kadar değil vücudunun kontrolü, zihnini bile kontrol etmekte zorlanıyordu. Karşısındaki kadın kendisi olsaydı, muhtemelen Jouichirou yerinde olan kişi şu an yaşamıyor olacaktı. İnsaflı davranılmıştı kendisine, vücuduna olan şeyleri anlayana kadar göğsünün ortasına bir kunai saplayabilirdi muhtemelen. Neden saplamamıştı, Jouichirou'yu neden canlı bırakmıştı hiçbir fikri yoktu.

Kadının alnında oluşan çizgi çok zaman almadan vücudunun altına doğru ilerlemeye başladı. Ağaç dalları gibi vücudunda ilerledi ve parçalara ayırdı vücudunu. Matlaşan teni, matlaşmanın çok ötesine ilerlemiş grileşmeye başlamıştı. Parçalar düzensiz bir şekilde yere dökülmeye başladılar. Jouichirou kadına ulaşmak için kolunu ileriye doğru götürdü. Daha hareketi başlarken kadın yüzlerce parça halinde yere dökülmüştü bile. Vücudu hafifçe öne doğru eğilmiş, sağ kolu vücudundan ileriye doğru bakacak şekilde kalakalmıştı.

Camdan içeriye girip bir kuğu edasıyla yerdeki kristallerin üzerinden, hiçbirine basmadan geçen beyaz saçlı kızı gördüğünde rahatlamaya başlamıştı Jouichirou. "Haru-san." diyebildi sadece onu gördüğünde. Haru san ise iyi olup olmadığını soruyordu, Jouichirou'nun ise cevap verecek mecali veya kelimeleri yoktu. Olan şeylere ait bir fikri olup olmadığını sorduğunda ise boş bir ifadeyle baktı Haru'nun suratına. Haru yanından geçip yaşlı kadına doğru yönelmişti, yaşlı kadını pataklama sırası ondaydı. Jouichirou içeriye girerken çok istemeden de olsa yaşlı kadına mini bir şiddet uygulamıştı, pişman mıydı? Şu an çok da pişman olacak duygularına erişebileceği bir konumda değildi.

Haru yanından geçtikten sonra yere doğru eğildi, tek eli hala sımsıkı zehir dolu şişeyi tutarken, yerden bir parça kristal aldı ve dokularına göz gezdirdi. Bunun ne olduğuna anlam vermeye çalıştı. Bir çeşit bunshin jutsusu olabileceğini düşünüyordu. Ama yerdeki malzeme daha önce görmüş olduğu bir jutsuya ait değildi. Çantasına sığabilecek büyüklükteki birkaç parçayı alıp sivri uçlu shinobi ekipmanlarının yanına yerleştirdi. Bir parça da Haru'ya verebilmek için aldı yanına. Sonra arkasını dönüp yaşlı teyze ve onu sorgulayan Haru'nun yanına doğru yürüdü. Yaşlı teyzeye soru bombardımanı yapan Haru'ya doğru uzattı kristal parçayı.

Yaşlı teyzenin vereceği bir cevabı olup olmadığını bilmiyordu Jouichirou. Kadın kırılma anını yaşıyordu. Bu yüzden vereceği cevapların ne denli gerçeği yansıtacağıyla ilgili pek bir fikri yoktu. Zihnini oyalayan iki düşünce vardı. Biri kristallere parçalanan kadının kim olduğu, diğeri ise zehri içmiş olsaydı kendisine ne etkide bulunacağıydı. "Akira" diye geçirdi içinden. Bir yöne doğru koşuyordu. Zehrin etkisi miydi? Nereye koşuyordu. Başladıkları noktaya geri dönmüşleri ve ellerinde hala somut bir cevap veya kelle yoktu köye geri götürebilecekleri. Jouichirou'nun içindeki her şeyi bilmesinin gerekli olması açlığı içten içe dürtüyordu kendisini.

Teyzenin söylediklerini dinledi. Harcayacak ne vakti kalmıştı, ne de sabrı. Sol elinde sıkı sıkı tuttuğu zehir, bileğinden başlayıp önce kalbine sonra da beynine doğru sinyal gönderiyordu kendisine. Sorunun cevabı bu şişenin içindeydi. Çok yakın bir zamanda başlayacak bir festival vardı, şişeyi test için köye geri götürmek ve onlardan sonuç bekleyecek bir vakitleri kalmamıştı. Şimdi harekete geçmemesi festivale gelecek insanların hepsine doğrudan etki edebilecek sonuçlar doğurabilirdi. Belki de bunlar Jouichirou'nun sırf bunu deneyimlemek için ürettiği bahanelerdi. Sağ elini mantar tıpaya götürdü. "Bunu yapmazsam bilemeyeceğiz." dedi sakince ve mantar tıpayı olduğu yerden söktü. Şişeyi dudaklarına doğru götürüp küçük bir yudum zehri ağzına doldurdu. İçinden sadece küçük bir yudum boşalmış şişeyi zehir hala boğazından aşağıya inmemişken tıpası ile birlikte Haru'nun eline tutuşturdu ve yuktundu. Zehir boğazından midesine doğru ilerlerken Haru'nun gözlerinin içine baktı ve belki de takım arkadaşına söyleyebileceği son sözleri söyledi.

"Kurtar beni Haru-san".

[GM - Naruto]

Haru: İçeriye giriyor, önce Jouichirou'nun durumuna bakıyorsun. Rengini kaybetmiş teni tekrar canlılık kazanıyor, gözleri tekrar bilinçle dolarken geçmiş dakikalardan kalan tek eser suratındaki boncuk terler oluyor.

Jouichirou'yu geride bırakarak bulunduğunuz odanın kapısına gidiyor, yaşlı kadını sorgulamaya başlıyorsun. Kadın zaten harap halde. Gözler yaşlı, beyin gitmiş. Kafayı iyice sıyırdığını büyümüş gözleri, salyalar akan ağzı kanıtlıyor aslında sana. Sen kapıya geldiğinde iki elini kulaklarına kapamış halde buluyor, kadınla ilgili sorularını yöneltiyorsun. "Kadın. Kadın. Kim o kadın ?" Sakinleşiyor. Boş bakışlarıyla baş başa kalıyorsun. "Ben Fumi'yi..." Yavaşça çatallaşmaya başlayan sesi ince bir ağlamayla birleşiyor ve tamamen kaybediyor kendini kadın. Ağlıyor, ağlıyor, ağlıyor. Cümlelerinin pek de kayda değer olmadığını anlayabiliyorsun.

Jouichirou: Yere dağılmış kristal parçaları inceliyorsun. Geometrik olarak düzgün şekillere sahip değiller ancak hatları fazlasıyla keskin ve pürüzsüzler. Sen elinde evirip çevirdikçe üzerindeki tek kirin senin parmak izlerin olduğunu görebiliyorsun. Bunun dışında gözlemleyebildiğin ekstra bir ayrıntı yok.

Yumruk büyüklüğünde iki parçadan birini çantana atıyor, diğerini Haru'ya veriyorsun. Sonrası ise senin şovuna dönüşüyor.

Mantar tıpayı çıkararak ağzına götürüyorsun. Acı bir koku ulaşıyor burnuna, hastane kokusu gibi. Şişeyi dudaklarına götürüyor, ufak bir yudum alıyorsun. Tadı da kokusu gibi acı. Yuttuğun yudum, gırtlağından geçiyor midene kadar usulca ilerliyor. Geçtiği her yerde sert bir yanma hissediyorsun.

Ancak büyülü bir etki görmüyorsun. Bayılmıyor, ayılmıyor, nefeslerinden uzaklaşmıyorsun. Sadece içtiğin sıvının varlığını hissediyorsun. Midende ufacık bir zemin. Yanıyor. Sanki yandıkça kapsamı genişliyor, farklı uçlara gidiyor. Bunun dışında bir etkisi olduysa da henüz hissedemiyorsun.

[Kurosawa Haru]

Ne olursa olsun, ne yaparlarsa yapsınlar işler olmasını umdukları şekilde gerçekleşmiyordu. Yaptıkları, düşündükleri, istedikleri hiçbir şey oturması gerektiği boşluğa oturmuyordu, oturmadığı gibi ardında birçok soru işareti bırakmaya devam ediyordu. Şimdiye kadar hiçbir sorunun cevabına ulaşılamamıştı, ve aptal, herkesin hayatını tehlikeye atan kadın etrafa bakıyordu ağlayarak. Herhangi bir cevap alınamayacaktı kadından. Ama kadın bir şekilde olayların içindeydi ve bir şeyler biliyordu. Belki bu kadının sorgulanmasını Haru veya Jouichirou yapmayacaktı, ama bu kadının bildiği şeyler yüksek önem arz ediyordu. Şimdilik yapılması gereken şey bu kadının gözaltında tutulması ve dışarıyla etkileşiminin kesilmesiydi. Bu kadın Fumi'yi tanıyor ve belki çok daha fazlasını biliyordu. Birileri için bir hedef haline gelebilirdi. Zaten hareket ve düşünme yetilerinden uzaklaşmış olan bu kadını tutuklamak Haru için bugün ilerleme kaydedeceği tek işlem olacaktı.

Gözlerini devirip Jouichirou'yu gördüğünde onun kristallerle bakışıyor olduğunu gördü. Bilmecelerle ve sessizliklerle dolu bu adamın aklından neler geçirdiğini tahmin bile edemediğini fark etti Haru. Jouichirou eğildi ve yerden iki büyük parça kristal aldı, birini Haru'ya uzattı. Haru, daha önce hiç görmediği taşa bakmaya başladı. Korkutucu derecede pürüzsüzdü, keskindi. Haru, ölümün böyle bir şey olmadığını bilse de, başka hiçbir şeye benzetemediğinin de farkındaydı. Bilinmezlikler denizinin ortasındaki ufak sandal gibi hissetti kendini Haru, fırtına onu sürükleyip götürse bile denizi tanımasına imkan yoktu. Taştan da herhangi bir cevap alamayacağını fark eden Haru aklından geçen soruyu sormak için Jouichirou'ya çevirdi kafasını. Ve o an anlamıştı gerçekten; Jouichirou'nun kapkaranlık zihninde dönen tilkileri tahmin bile edemiyordu.

Ölüm dolu şişeyi ağzına götürüşünü izledi Haru, her şey çok hızlı olmuştu. Tepki verememiş, ne olduğunu bile anlayamamıştı. Jouichirou'nun intihar edişini izlediğini düşünüyordu. Jouichirou'yu son defa gördüğünü düşünüyordu. "Napıyorsun lan?!" diye çıkışacaktı, şişeyi onun elinden alırken. Haru'dan duyulabilecek bir tepki değildi bu, fazla vahşi ve fazla hızlıydı, düşüncesizlik duvarlarıyla etrafı kapatılmış bir hareketti ama bu; Tepkiyi hakediyordu. Aklı olan kimsenin oynamayacağı bir kumardı bu. Jouichirou akılsız bir adam mıydı? "Kurtar beni Haru-san..." "mı? Nasıl? Ben kimim ki? Bu adam beni ne zannediyor?" Şişenin mantar tıpasını da elinden alıp şişeyi kapattı ve Jouichirou'nun kollarından tuttu, düşüp kafasını yaralayacağına inanıyordu. Birkaç saniye geçti, ardından birkaç on saniye geçti. Saniyelerdir bekliyorlardı, ama Jouichirou hala ayaktaydı... "Ee?" dedi, "Ölmüş olman gerekmiyor muydu? Nasıl hissediyorsun, seni amına koyduğumun delisi?"

[Moriai Jouichirou]

Vücudunun dışına açılan yedi delikten, içeriye bir şeyler almak için kullandığı tek nokta olan ağzına dökmüştü zehri Jouichirou. Yanak çeperleri yeşile çalan şeffaf bir sıvıyla ıslanırken elindeki bir yudum içilmiş şişeyi Haru'ya uzatmıştı. Önce küçük dili, sonra yutağı ve arkasından midesine inen tüm yollar nasibini alırcasına zehrin tadına bakmışlardı. Jouichirou bir şeyler olmasını beklercesine, Haru'ya yardım çağrısını yapmıştı. Birkaç saniye geçti. Sıvının temas ettiği noktaların ekşi-acı kavuruculuğu dışında hiçbir şey olmamıştı. Önce duyduğu merak azalmaya başladı, arkasından zehri içmenin düşündüğü etkiyi yaratmadığı gerçeğinin üzüntüsü kavramaya başladı. Üzüntü kaplarken etrafını, içerideki katmanda zehrin düşüncelerini kontrol edici bir etkisi olmadığını öğrenmenin verdiği huzur yeşeriyordu. İçindeki deneyimleme ve öğrenme isteğini kıramayıp zehri içmek, içtikten sonra pek de mantıklı gelmemeye başlamıştı. Haru'nun yüzüne baktı. Haru yüzünde yarı donuk, yarı şok olmuş bir ifade ile kendisine bakıyordu. Jouichirou, Haru'nun bakışından biraz sonra olay yaratacağı hissini edinmişti. Şu an biraz öncekinden daha çok istiyordu zehrin bir etki göstermesini. Aradan geçen saliesler belki birkaç saniye ardından Haru sessizliği bozmuştu.

"Ee?. Ölmüş olman gerekmiyor muydu? Nasıl hissediyorsun, seni amına koyduğumun delisi?"

Küfür yemeye alışkın olmayan bünyesi, kendisine küfür eden bir kadına karşı nasıl tepki vereceğini bilemeden "Midem yanıyor biraz. Bir şeyim yok galiba." dedi ve duraksadı "Cidden neden hiçbir şey olmadı? Beklediğim bir sonuç değildi. Şişedekinin bana bir şeyler yaptıracak türden bir zehir olduğunu düşünmüştüm, sanırım öldürmek için yapılan bir zehirmiş. Birkaç yudum daha alsaydım, belki de." diye devam etti.

"Sonuçlar pek beklediğin gibi değil sanırım"

Khajaeru, Haru'nun arkasından Jouichirou'ya bakıyordu. Suratında donuk ve biraz hayal kırıklığına uğramış bir ifade vardı. Jouichirou ise yaptığı hareketten pişmanlık duymuyordu. Aynı olay örgüsünü binlerce kez daha yaşasa, o zehri denemekten çekinmezdi. Aklını kaybetmenin sınırlarında cebelleşen teyzeye doğru dönerken, görev boyu notlarını aldığı defteri çıkardı. Teyzeye doğru bakar bir pozisyonda "Jouichirou 18. Yaz 2. Görevi" sayfasını açtı ve konuşurken not almaya başladı.

"Haru-san, teyzeyi şimdilik daha fazla zorlamayalım. Yalnız bir şeyler biliyor olabilir, gözaltında tutmamız gerekli. Onu da alıp Joben-san'ın yanına yerleşkeye götürelim. Biz de bugünlük biraz dinlenmiş oluruz. Yerleşkeye gittiğimizde bulduğumuz şeylerin ve detayların da üzerinden geçeriz.

Daha evvel yazmış olduğu Zehrin etkisi altında olması, olasılık dahilinde. cümlesini tırnak içine aldı ve altına bir soru işareti attı.

"Kristale dönüşen genjutsu kullanıcısından (kadın, 20li yaşlarında, beyaz tenli, ince yapılı, siyah düz saçlı, güzel) elde edilen zehir deneyimlendi. İlk dakikada mide yanması dışında bir etkisi olmadığı gözlemlendi. Kadın bir defa konuştu. *Kahinin öğrencileri*. Kasabın karısı, fazlasıyla büyük bir travma yaşıyor. İncelenecek."

Sözlerini ve yazdıklarını aynı anda bitirdi. Teyzeye doğru eğilip, kalkmasına yardımcı olacaktı. Teyze zorluk çıkarmadığı sürece zor kullanmak gibi bir niyeti yoktu, sadece ona yerleşkeye kadar eşlik edecekti. İçtiği sıvının bağırsağında emildikten sonra etkisini gösterebileceği ihtimalini biliyordu bu yüzden her ihtimale karşı kontrolü Haru'da bırakacaktı. Başına ne gelebileceği hakkında bir fikri yoktu, fakat hissettiği her şeyi not almak istiyordu. Başını Haru'ya doğru çevirip, yardımcı olmasını isteyen bir bakış attı. Yerleşkeye dönüp biraz dinlenmek ve yaşanılan olayları sindirmek istiyordu.

[GM - Naruto]

Yaşlı kadın fiziki olarak sizi engelleyecek bir zorluk çıkarmıyor. Jouichirou kadının koluna girerek kaldırmaya çalışıyor. İlk başta debeleniyor kadın fakat bir tık fazla güç uygulayınca bir tüy gibi kalkıyor yerinden. Bakışları yere dönük, ara ara içten birkaç feryat koparıyor. Çok sesli değil, mırıldanmaları arasında yok olup gidiyor.

Merdivenlerden iniyor, sokağa çıkıyorsunuz tekrardan. Jouichirou kadının kolunda yeterli yönlendirmeleri yapabildiği için Haru'nun da ekstra bir çaba sarfetmesine gerek kalmıyor. İlerliyorsunuz.

Jouichirou'nun midesindeki yanma hareket ettikçe hem kapsam hem şiddet olarak büyüyor. Boğazından geçerken nasıl yayılıp aşağıya indiyse, sanki midesindeki sıvı tekrar boğazından ağzına tırmanırmış gibi acıyı da üst noktalara taşıyor. Birkaç adım sendeliyor, görüşünün bulanıklaştığını düşünüyor. Bulanıklık netleniyor. Ancak odağındaki kayma farkedilebilir ölçüde. Adımları dengesizleşiyor, birkaç kez tökezliyor Jouichirou. Buna rağmen fazlasıyla dinç hissediyor kendini. Uyum sağlıyor. Zihni ile kaslarının arasındaki senkronizenin bozulduğunun farkında. Sadece bunu tolere edebilecek kadar alışmış durumda. Durumun kötüleştiğini attığı adımlarla beraber hissedebiliyor.

Rotadan sapmıyor, tanıdık olduğunuz yolları kullanıyorsunuz. Yol üzerinde birkaç kişi kadına başsağlığı diliyor. Meydanda grupça takılan kadınlardan bazılarının garip garip sizi süzdüğünü görebiliyorsunuz. Görevli shinobiler ise en azından sima olarak sizi tanıdıklarından ses etmiyorlar. Kadın ise tek kelime etmiyor binadan ayrıldığınızdan beri. Bakışları hala zemine kilitli.

Yerleşke binasına varıyorsunuz. Binanın önündeki kalabalık hala mevcut ancak kısmen sol tarafa, girişiten uzak bir yere çekilmiş. Başlarında buraya ilk geldiğinizde gördüğünüz shinobi bulunuyor. Bu kişi aynı zamanda Joben'in bahsettiği Ikku. Giriş kapıları tamamen kapatılmış. Ikku insanları kapıdan uzakta tutmaya çalışırken kaygılı bir şekilde kapıya baktığını farkediyorsunuz. İnsanlarla uğraşmaktan daha çok kapıya odaklı hatta. Birşeylerin geldiğini hissediyor, başınızı sağınızdaki binaya yöneltiyorsunuz. Çatı. Maskeli, gördüğünüzde hiç de yabancı gelmeyecek bir ekipman düzeni. Çiy üyesi anlık bir silüet olarak gözüktükten sonra görüşünüzden yok oluyor, göz ucuyla yakalayabildiğiniz kadarıyla yerleşkenin üçüncü katının penceresine dalıyor. Sol taraftan, bir shinobi bina çatılarını kullanarak hızla geldiğiniz yönün tersine doğru fırlayıp geçiyor. Birşeyler döndüğünün farkındasınız. Ikku sizi görüyor ancak birşey diyecek aralığı bulamıyor.

[Kurosawa Haru]

Bir şeylerin sonuna yaklaşmaya, kurtulmaya ilk adımlarını attığını hissetmeye başlasa da, böyle şeyler olmuyor ve burada kalma süresi gittikçe artıyordu. Artık evine dönüp bir şeylerle ilgilenmek, bildiği sokaklarda sürtüp bildiği insanların arasına dönmek istiyordu. İstediği şey bu değildi.

Şehir merkezine, sabah geldikleri shinobi binasına yaklaştıkça bir şeylerin döndüğünü fark etti Haru, hızlı hareket eden insanlar bir şeyler peşindelerdi. Fakat Haru'nun görevi etrafta koşan insanları sorgulamak değil, bu durumu çözmekti. ANBU'nun varlığı da Haru'yu biraz olsun rahatlatıyordu.

Haru ne yapılacağını bilmiyordu. Ikku'yu görmüştü fakat o da hiçbir şey yapmıyordu. Kimse hiçbir şey yapmıyordu. Planlandığı gibi Ikku'ya doğru ilerlemeye devam etti. "Bu kadın, halk düşmanlarıyla ilgili bilgi sahibi olmasına rağmen ne Shinobi Güçlerini ne de bizi bilgilendirmiş, ve bizi bir ölüm kalım tehlikesinin içine sokmuştur. Bu kadını derhal tutuklayın. Bir şeyler bildiği için halk düşmanları tarafından hedef alınabilineceğini düşünüyorum." diyecekti.

dipnot:evde değilim bu kadar oldu, kusura bakmayın lütfen

[Moriai Jouichirou]

Teyzeyi evinden çıkarıp sokağa çıkmışlardı. Merdivenden inerken üç kişi olan kafileleri, sokakta beş kişiye çıkmıştı. Khajaeru ve Ikishi merdiven basamaklarının bittiği yerde onları bekliyorlardı. Khajaeru'nun suratındaki donuk ifade, hiç değişikliğe uğramamıştı. İkisi de hiçbir şey demedi. Sadece yürümeye başlayan kafileyle birlikte yürümeye başladılar.

Önce pencerelerden bakan bir kaç göz rahatsız etmeye başlamıştı Jouichirou'yu. Daha sonra sokaklarda kalabalıklaşan insanların bakışları. Kendilerini izleyen bu kadar gözün içinde birkaç "ne kadar samimi olduğu tartışılabilir" olan baş sağlığı dileği onca izleyen gözün arasında kaybolup gitmişlerdi. Jouichirou kendisini iyi hissetmiyordu, etraftan kendisini izleyen insanların gözleri netliklerini koruyamıyordu onun gözünde. Midesindeki yanma hissi gittikçe artıyordu. Her ne kadar yürümekte zorlanmaya başlasa da, bunu dışarıya olabildiğince az yansıtmaya çalışıyordu. Jouichirou'nun sessizliği, Khajaeru'nun konuşmaya başlaması ile bölündü.

"Eylemlerin sonuçları vardır."
"Bunu bir de ona sor, suratına bak gittikçe rengi kayboluyor. Birazdan yere düşecekmiş gibi."
"Yanında Haru-san var, işlerin kötüye gitmesi durumunda bir şeyler yapacaktır."
"Mızraklı kız mı? Keh. Bu kız nasıl görevi bitirip geri dönüyor anlamış değilim. Onu bir yumruğumla yere serebilirim."

Yerleşke binasına varmışlardı bile ama ters giden bir şeyler vardı. Kapıda bir shinobi insanları kapıdan uzak tutmaya çalışıyordu.

"Çiy... Toparla kendini Jouichirou. Bir şeyler yaklaşıyor."

Jouichirou olan olayları görüyordu ama bir şey yapmak için yeterli gücü kendinde bulamıyordu. Haru'yu takip edecekti, kendisini geri plana çekmesi gerektiği yeri biliyordu. Binanın tam tersi yönüde fırlayıp uzaklaşan bir shinobi, Jouichirou'nun aklına içeride genjutsucu kadının olabileceği fikrini getiriyordu. İçeri girip bakmalılardı. Haru'nun kapıdaki shinobi'ye söylediklerinin bitmesini bekledikten sonra bir adım öne atıp kapıya yöneldi. İçeride ne ile karşılaşacaklarını bilmiyordu. İçeriye girmeden de bilemeyecekti. İçeride olayların olduğu noktaya ilerleyecekti.