[Moriai Jouichirou] Yazgı: Tek Nefes, Daha Fazla Ses

[Moriai Jouichirou]

Kum,

Deniz sesi,

"Kabuklar ayaklarıma batıyor. Burası çok yalnız, neredeyse ıssız."

Attığı her adımda, kumsala sere serpe saçılmış kabuklar çıplak ayaklarını acıtıyordu. Bazı adımlarında, sivri kenarları tabanında yaralar açıyordu. O ise bir şey bulabilmek adına yürümeye devam ediyordu karanlık kumsalda. Hiç yıldız yoktu, ay da parlamıyordu. Birkaç adım ötesinde deniz olduğunu, duyduğu sesler ile tahmin edebiliyordu. Denize doğru gitse, parmaklarını parçalayan kabuklardan kurtulabilir miydi? Bir tercih meselesiydi yürümeye devam ettiği yolu değiştirip denize açılmak. Denizin ötesinde ne vardı peki? Uzun süredir yürüdüğü yolu bırakıp denize dönmesi için dürtüyordu iç motivasyonu kendisini. Aştığı bunca yol, üzerine bastığı yüzlerce kabuk, parçalanıp iyileşen onlarca yara. Hepsinin boşu boşuna olmasına ihtimal yoktu. Yürüdüğü yolun sonunda ne olduğunu bilmeden devam ediyordu kabuklara basmaya. Bilmemesi daha da ileriye gitmesi için teşvik ederken kendini, denizin ötesindeki diyarların merakı yoldan çıkmaya itiyordu Jouichirou'yu. Denizin ötesindeki diyarlarda da kabuklarla dolu bir kumsal varsa eğer, boşuna aşmış olacaktı denizi. Soğuk muydu deniz, yoksa ılık mı? Adımını attığı mesafeden daha uzağını göremediğine göre soğuk olmalıydı. Peki ya ılıksa? Sıcaklığını bile merak eder hale gelmişti. Kabukların acısını alabilirdi belki de, onu anne şefkati ile sarıp sarmalayabilirdi deniz suyu. Yoksa tuzlu su daha mı fazla yakacaktı yeni yaralarını.

"Yolunu değiştirmek için çok erken. Sabret."
"Sabır mı? Daha fazla yürüyebileceğini sanmıyorum bu yolda. Denizin ötesine geçmesi gerekiyor."
"Bir adım ötesinin ulaşmak istediği nokta olup olmadığını bilmiyorsun. Nasıl değiştirebilir yolunu."
"Ulaşmak istediği yerin neresi olduğunu bilmiyorsun."
"Bir amacı olmalı, bir varış noktası olmalı. Bunca zahmet, sadece ne olacağını görmek için yapılmış olamaz."
"Söz konusu kişi Jou-san olunca, neden olmasın. Ayaklarındaki kan damlalarına bak, yürümeye takati bile kalmadı."

Seslerini duyuyordu Jouichirou. Khajaeru ve Ikishi yakınlarında bir yerlerdeydi. Yürüme hızını değiştirmeden başını havaya kaldırıp etrafı görmeye çalıştı. Onları göremiyordu. Biliyordu. Onlar kafasının içinde konuşuyordu. Belki biraz ışık olsaydı, onları görebilirdi. Zuijinleri etrafında hissetmek, yaşadığı ana ait düşüncelerini güvende tutuyordu ya da farkında olmadan onu yaşadığı dünyadan uzaklaştırıyordu. Tamamen kendi kafasının içinde kendi kendine konuştuğunu bilse bile, bu karaktere bürünmüş varlıklar sanki birer bireylermiş gibi Jouichirou'nun hayatında merkez bir noktaya oturmuşlardı.

Hiçbir yere erişemiyordu. Kaç saattir yürüyordu. Yoksa bu saatler yalnızca saniyelerden mi ibaretti. Kestiremiyordu Jouichirou. Ne aradığını, neden burada olduğunu tahmin bile edemiyordu. Önce birkaç damla, ardından ise defalarcası damlamaya başlamıştı suyun üzerine. Kendi üzerine yağdığını hissedemese de, suyun gökyüzünden serbest düşüşünü duyabiliyordu biraz solunda yankılanan su yüzeyinden. Yeterli miydi bu kadar yürüdüğü. Yoksa şimdi fikir değiştirmek için erken miydi. Ayakları sızlıyordu. Arkasında bıraktığı kandan ayak izlerinin olduğunu biliyordu. Belki de artık iz bırakmaya tahammülü kalmamıştı. Denizin ötesindeki diyarlarda mıydı aradığı şey. Neyi aradığını bile bilmezken, neyi bulmayı umuyordu.

Durdu Jouichirou. Adımlamayı kesti. Sadece bir adım ötesini görebildiği zifiri karanlığın içinde daha fazlasını bulabilmek için etrafına bakındı. Sessizlik, damarlarını tırmalarcasına ele geçirirken tüm organlarını bir ömür kadar ayakta bekledi. Yol ayrımı vaktiydi. Artık yaralarını kavuracak çözeltiye açılmanın zamanı gelmişti. Derin bir nefes aldı. Karar vermek güçtü.

Gözlerini kapadı.

[Moriai Jouichirou]

Noksansa ışık var olduğunca, göz bebeğinin aralanması yitirir anlamını,

Kapakları, çukurların alt kısmını öpmeye başladığında gözlerinin açık olması ile kapalı olması arasında hiçbir fark olmadığını anlamıştı Jouichirou. Bu diyarda ona yolu gösterecek şeyin gözleri olmadığını geç de olsa anlamıştı. Kaç gün geçmişti yürümeye başlamasının üzerinden, kaç adım atmıştı şimdiye kadar? Bildiği sayılar ile saymayı denese de rakamları aklında tutamayacağı kadar uzuyordu sayılar. Bu yüzden denemekten vazgeçme kararını vermişti, bu yüzden şimdi kokusu burnunu okşayan tuzlu çözeltiye bıracaktı benliğini. Kumsalda attığı her adım onu bulmaya çalıştığı şeye yaklaştırıyor olsa dahi kararını vermişti. Bir adım bile kalmış olsa, bir sonraki adımı ileriye değil soluna doğru olacaktı.

Sola doğru adımını attı.

Soğuk olmasını beklediği deniz suyu, ılıktı. Olması gerekenden daha yoğunmuş gibi hissetiriyordu ayak tabanlarında. Bileklerine kadar suyun içindeydi. Bir adım daha attı. Bu kadar çabuk derinleşmesini beklemediği bir şekilde beline kadar suyun içinde kalıvermişti. Bir adım daha attı. Su şimdi omuzlarına kadar yükselmişti. Aşina olmasına rağmen teni deniz suyuna, omuzlarına kadar yükselen su ıslatmıyormuş gibiydi bedenini. Bir adım daha attı. Boyunu aşan suyun içinde gözlerini açtı, vücudunu saran sıvının deniz suyu olmadığını biliyordu artık. Yer yüzünde bir santim ilerisini bile göremezken, bu sıvının altında evrenin en uzaktaki noktasını bile görebiliyordu Jouichirou. Yaşanmış, yaşanan, yaşanacak olan tüm hayatları, doğru yere baktığında görebilecekmiş gibiydi. Sevişen insanlar, savaşan shinobiler, diktatörler, çiftçiler, zenginler, deli olanlar... Hepsinin hayatlarına dokunabilecekmiş kadar yakındılar. Bu korkunç yoğunluk saniyeler içinde beynini paramparça edecek kadar çok yüklemeye yetmişti. Daha fazla dayanamayıp gözlerini yumdu ve bir adım daha attı. Sıvı aniden omuzlarına kadar yükselmişti tekrar. Birkaç sonraki adımında ise artık sıvıdan tamamen kurtulmuş bir şekilde ayakları toprağa basacak şekilde duruyordu.

Gözünü alabildiğine uzanan yeşil çimenlerin ortasında yalnızca tek bir banyan ağacı bulunan bir arazinin ortasında bulmuştu kendisini. Başını çevirip arkasına baktı. Biraz önce içinden çıktığı deniz artık orada yoktu. Ağacın görkemi tüm arazideki dikkati kendi üzerine çekmeye yetiyordu. Ağaca doğru adımlamaya başladı Jouichirou. Adımladıkça, ağacın detaylarını daha net görebiliyordu. Topraktan yukarı yükselen yüzlerce gövdenin üstünde kollara ayrılan binlerce dalı olan bir ağaçtı karşısındaki. Gövdesi neredeyse bir fil kadar büyüktü. Denize girdiğinden beri etrafında hissetmediği zuijinler şimdi bir adım arkasında yürüyorlardı. Sağında sırasıyla Khajaeru ve Tenome, solunda ise Ikishi ve Kyuu vardı. İliklerine kadar korkmasını sağlayan Tenome, şu an ona olabildiğine normalmiş gibi hissettiriyordu.

“Burası.”
“Emin misin Khajeru?”
“Adımın Khajeru olduğu kadar hem de.”
“Onca yolu yürümemize neden izin verdin o zaman?”
“Jouichirou’nun anlaması gerekiyordu.”
“Şimdi daha iyi anlıyorum.”

Ölümle yüz yüze geldiği anda gördüğü beyazlar içindeki adam ağacın dibindeydi. Daha evvel adamın kendisine söylediği sözcükleri Jouichirou’nun kulaklarında çınladı ve gayri ihtiyari bir şekilde dudaklarına taştı. “Rab seni unutmadı.”. Kelimeler dudaklarından döküldükten sonra, beyaz saçlı adam başını Jouichirou ve zuijinlerin olduğu tarafa doğru çevirdi ve gülümsedi. Banyan ağacının birkaç metre ilerisinde duruyordu. Tam olarak bulunduğu yeri işaret etti ve suratını ağaca doğru döndü. Ağaca doğru attığı ikinci adımla beraber koca ağaç önce kökünden gövdesine daha sonra ise gövdesinden dallarına doğru beyaz ışıklar saçtı. Adam ağacın içinde kaybolurken Jouichirou gözlerini yakmaya sebep olacak kadar parlak ışık yüzünden ellerini suratını koruyacak şekilde yukarı suratının önüne doğru kaldırdı.

Gözlerini açtı.