Ebediyete Ziyaret.

[Kasumikage Teki]

Evin kapısını kapatarak bahçeye ilk adımını atmıştı Teki. Gün için planı belliydi. Yavaş adımlarla bahçeden geçip, sokağa çıkmaya hazırlanırken, yanda çimenlere oturmuş kitap okumakta olan annesi ile göz göze gelmişti.

"Sakuma ile buluşmaya mı Teki?" diye sormuştu annesi.

"Bugün ziyaret günü anne." demişti sakin bir şekilde kafasını eğerek.

Başka bir diyalog olmamıştı. Sencha, anladığını belli edecek şekilde kafasını sallamış, yüzüne yerleşen hafif ve destek verici tebessüm ile kitabını okumaya geri dönmüştü. Teki ise konuşmanın sonlandığının bilincinde evin bahçesinden dışarıya ilk adımını atmıştı. Eski takım arkadaşı ve eski takım kaptanını ziyaret edecekti bugün. Ansızın bir görevde kaybettiği kişileri. Hayatının sonuna kadar var olacaklarını düşündüğü kişileri...

Kusagakure mezarlığının yolunu tuttuğunda buruk bir duygu vardı içinde. Üstünden yıllar geçmiş olsa bile mezarlığa giderken göğsüne yerleşen o baskı azalmıyordu. Her adım ile değer verdiği insanlara kısmen biraz daha yaklaşıyor olsa da, aniden hatırlanan mutlu anılar sakinliği engelliyordu.

Aklına çiçek alması gerektiği geldi birden. Normalde hep evlerinin bahçesinden bir kaç tane çiçek koparır ve onları götürürdü mezarlığa. Bu sefer unutmuştu. Annesi ile olan diyaloğu yüzünden unuttuğunu düşündü ilk başta. Sonra saçma geldi bu fikir. Kendi hatasını başkasına, hatta annesine yıkmaya çalıştığını fark etti. Üzgündü Teki. Bu sebeple dikkati dağılmıştı ve çiçekleri unutmuştu...

Gözüne ilk takılan çiçek dükkanına girmişti. Dükkanın sahibi bembeyaz ancak seyrek saçlara sahip, yılların onda götürdükleri ile beraber kambur bir vücuda hapsolmuş ancak, buna rağmen yüzünden gülümsemesi eksik olmayan bir amcaydı. Teki dükkana girdiğinde oturduğu yerden kalmak için hamle yapmış ama Teki tarafından durdurulmuştu. Yaşlı amcanın kendisi için yorulmasını istemediği için aradığı çiçeklerin yerlerini sormuş ve kendisi alacağını söylemişti. Pulsatilla alacaktı Teki. Hem rüzgara dayanıklı oldukları için. Hem de ona hatırlattıkları için...

"Eğer mezarlığa çiçek götürecekseniz seçiminiz Pulsatilla olmalı çocuklar. Hem rüzgara dayanıklı oldukları için daha uzun süre solmadan ya da dökülmeden dururlar hem de sahip oldukları mor renk sayesinde dikkat çekerler."

Aoba-sensei bu öğüdü verdiği zaman şaşırmıştı Teki. Rei ve Sakuma ile havadan sudan muhabbet ederlerken Aoba'nın bu şekilde konuşmaya dalması güldürmüştü hatta kendisini. Enteresan bilgileri vardı Aoba'nın. Çiçek konusunda olduğu gibi. Bu bilgiler çoğunlukla işe de yararlardı. Ancak Teki, bu spesifik çiçek bilgisinin işe yarayacağı ilk anın Rei ve Aoba'nın mezarlarına ziyaret edeceği an olduğunu hiç düşünmemişti. Aldığı 4 adet Pulsatilla için ödemesi gereken miktarı yaşlı adama uzatarak vedalaşmış ve dükkandan çıkmıştı. Sensei tarafından önerilen çiçekleri Sensei'nin mezarına götürüyordu. Enteresandı yaşam. Tahmin edilemiyordu...

Mezarlığa adım attığı gibi garip bir duygu kaplamıştı içini Teki'nin. Garip mekanlardı mezarlıklar. Sözde ebediyete yolladıkları cansız vücutlardan arta kalanları saklamak için hazırlanan açık hava müzeleri. Belki ziyaretçileri görüyorlardı. Belki de görmüyorlardı. Bu sorunun cevabını onların yanına gitmeden alamıyordun. Gidip, cevabı alınca da geri dönüp anlatamıyordun. Bu yüzden zamanın başından beri sır olarak kalmıştı. Cevabı bilmeden, sadece ihtimalleri düşünerek ya da düşünmeye ihtiyaç duyarak mezarlıkları yapmıştı insanlar. Sonrada ziyaretlere başlamışlardı...

İlk uğradığı mezar Rei'nin mezarı olmuştu. Severdi Rei'yi Teki. Öyle aşırı yakın ve mükemmel bir dostlukları yoktu ancak, birbirlerine saygı duyar ve önemserlerdi. Görevlerde birbirlerini az kurtarmamışlardı... Sorunlu bir aile ilişkisi vardı Rei'nin. Babası da onun gibi bir görev esnasında hayatını kaybetmişti. Annesi bu durumdan sonra çok depresif bir insana dönüşmüş ve Rei ile ilgilenmez olmuştu. Bu yüzden küçük yaşta sorumluluk yüklü bir insan olmuştu Rei. Sonradan Rei'yi de kaybeden annesi bu kadar acıya dayanamadığı için kısa süre sonra yaşamına son vermişti. Bir zamanlar 3 kişilik mutlu bir aile olan Rasho ailesi resmen ortadan kaybolmuştu. Hiç bir üyeleri yoktu artık. Ancak mezarlıkta yan yana dinleniyorlardı. Belki öbür tarafta beraber mutlulardı. Belki Teki'nin, mezarların önüne koyduğu birer çiçeği görmüş, gülümsüyorlardı...

Hayakari Aoba'nın mezarına geldiğinde içindeki burukluk daha da artmıştı. Aoba, Teki'nin hayatında önemli birisiydi. İlk takım kaptanı. Shinobi olarak saygı duyduğu ailesinden olmayan ilk kişi. Eğlenceli bir adamdı Aoba. Bazen boş geçireceği gecelerinde kendi başına içip sarhoş olur ve şans eseri Teki ya da diğer takım arkadaşları tarafından bulunarak evine götürülürdü. Diğer gün ise olanları asla kabul etmez ve çocuklara genjutsu altında olduklarını söylerdi. Bir keresinde ise "Tamamdır." demek istersen dili sürçmüş ve "Tö Yarom." demişti. Üç çocuk buna çok gülmüşler ve aralarında bir şakaya çevirmişlerdi. Bunca süre sonra bile Sakuma ve Teki birbirlerine "Tamamdır." demezler, hep "Tö Yarom." derlerdi...

Elindeki son mor çiçeği ustasının mezarının önüne koyduktan sonra derin bir nefes almıştı Teki. Suratına yerleştirdiği gülümseme ile beraber gökyüzüne bakarak selam vermişti. Eğer oradalar ise onlara halen gülebildiğini göstermek istemişti. Aoba da, Rei de böyle olmasını isterlerdi. Arkalarından ağlayan bir Teki yerine halen gülebilen bir Teki...

[Kasumikage Teki]

Evden dışarı attığı ilk adım ile içine garip bir his dolmuştu. Kaç gündür kendini eve kapadığını hatırlamıyordu artık. Kötü geçen her gecenin ardından halen iyileştiğini hissetmese de, evden çıkmanın verdiği his hoşuna gitmişti. Savaşın üzerinde bıraktığı etkilerden kurtulmak istiyor olsa da, savaşın kendisinden aldıklarını unutma gibi bir ihtimali kabul etmiyordu. Bu sebeple ayakları otomatik olarak yürüyüşüne devam edip, mezarlığın yolunu tutmuşken aklında canlanan kişi Kumo olmuştu. Çok yakın olduğu birisi değildi Kumo. Hatta savaş öncesi neredeyse hiç diyalog kurmadığı birisiydi. Yinede oradaydı Kumo. Hayatının bir döneminde etkileşim kurmamış olsalar da, hayatının bir parçasıydı Teki'nin. Akademide onu gördüğü zamanları hatırlıyordu. Sınav zamanları notların asıldığı listede kendi adını ararken Kumo'nun da adını gördüğünü hatırlıyordu. Görevli oldukları Konoha'daki chuunin sınavlarında Kumo'nun da görevli olduğunu, bazen aynı masada yemek yediklerini hatırlıyordu. Bu sebeple Kumo'nun cansız bedenini gördüğü anı aklından silemiyordu. Hayatına neredeyse hiç etki etmemiş olsa bile bildiği ve tanıdığı bir kişinin cesedini görmek etkilemişti Teki'yi. Yardımcı olamamıştı ona. Kurtaramamıştı silah arkadaşını. Halen neden gerçekleştiğini anlamadığı patlama sonrasında tek yapabildiği hayatını kaybetmiş Kumo'ya bakmak ve kendi hayatını kurtarabilmek için onu orada bırakmak olmuştu. Aynı durumda Sakuma olsaydı ne yapardı kendisi bile bilmiyordu. Zaten isimlerinden tiplerine kadar Sakuma ile çok fazla benzerlik taşıyordu Kumo. Sakuma'nın erkeği gibiydi adeta. Yanmış ve parçalanmış vücudunu ilk gördüğünde aklına Sakuma'nın da gelmesini sağlamıştı bu yüzden. Fakat Kumo, Sakuma değildi. Tipi kadar yetenekleri de Sakuma'ya benziyor olsaydı şu anda farklı konumlarda olurlardı. Teki, Rei ve Aoba-Sensei'yi ziyarete giderken aynı zamanda Kumo'nun da mezarına uğramak zorunda kalmazdı. Aksine, büyük ihtimalle Kumo halen yaşıyor olurdu...

Mezarlıktan içeri ilk adımını attığında çiçek almayı unuttuğunu fark etmişti Teki. Bu sefer hem evin bahçesinden almayı unutmuştu, hem de yol üzerindeki çiçek dükkanından. Elleri boş bir halde mezarlığın içinde yürümeye başladığında rotasını belirlemişti. İlk olarak Kumo'yu ziyaret edecekti çünkü en az vakti orada harcayacağını biliyordu. Adımları Kumo'nun mezarının önünde sonlandığında hüzünlü gözlerle bakmaya başlamıştı sadece Teki. Güneş halen tepedeydi ve açık ortamda karanlık bir alan bulmak çok zordu. Mutlu ve rahat hissetmişti Teki kendini. Uzun süre sonra ilk defa belki de...

"Selam Kumo. Seni kurtaramadığım için özür dilerim. Ruhunun terk ettiği vücudunu arkama bakmadan terk ettiğim için özür dilerim. Bir yandan kıskanıyorum seni. Ani ve acısız olduğunu düşündüğüm bir şekilde öldüğün için. Çünkü biz ölmedik Kumo. Sakuma ve ben savaştan sağ çıkabildik fakat aldığımız yaralar kolay kolay iyileşmiyor. Karnıma aldığım yaranın sadece izi kaldı diyebilirim. Sakuma'nın suratı ise eski haline dönmüştür bile. Fakat ruhlarımız büyük bir hasar aldı. İçimizdeki ışığı çaldılar bizden ve şu anda sadece karanlığın bilincindeyim. Hem de öyle bir bilince sahibim ki, karanlığı fark ettiğim anda içinden çıkamıyorum. Beni yutmasını izliyorum ve buna engel olamıyorum. O yüzden bazen kendimi seni kıskanırken buluyorum Kumo. Çünkü sen karşılaştığımız güçlü rakipleri göremeden geçip gittin bu dünyadan. Korkuyu ve çaresizliği hissetmedin kesinlikle. Umarım mutlu ve huzurlusundur olduğun yerde. Gözün arkada kalmasın. Ben elimden geleni yapıp belki başarısız olacak olsam bile, başkaları Kusagakure'yi ve senin uğruna can verdiğin idealleri koruyacaktır. Her şey için teşekkür ederim."

Konuşması bittikten sonra derin bir nefes alarak çekilmişti silah arkadaşının mezarının önünden. Ona veda edebildiği ve içini dökebildiği için mutlu hissetmişti. Ciğerlerine doldurduğu derin nefesi dışarı bırakırken vücudunu germiş ve tepedeki güneşe bakmaya başlamıştı. Aydınlık iyi hissettiriyordu. Gece olduğunda kaçmak zorunda kalacağı karanlığı unutturuyordu biraz kendisine. Sıradaki durağı olan Rei'nin mezarına geldiğinde ise yüzünde hüzünlü bir gülümseme oluşmuştu tekrar.

"Selam Rei. Sakuma ve ben halen yaşıyoruz. Bir kaç kez öldük ancak halen yaşıyoruz. Şu anda beni kıskandığını biliyorum bu sebeple. Sen hep hayat dolu bir insandın. Büyük ihtimalle şu hayatta erken ölmemesi gereken insanların başındaydın. Çok fazla planın vardı. Çok fazla amacın vardı ancak hepsi tek gecede yok oldu. O yüzden kesin benim yerimde olsan mutluluktan uçuyor olurdun. Çünkü ben öldüm Rei. Sakuma da öldü. Fakat bir şekilde geri döndük. Halen garip geliyor düşününce. Aklımda o anılarını canlandırdıkça daha da garip hissediyorum. Ve bu kesinlikle hoşuma gitmiyor. Ölmek istemiyorum. Köyüme ve Ninja dünyasına iz bırakmadan gitmek istemiyorum. Bunun için de elimden geleni yapacağım Rei. Üzgünüm. Yanına henüz gelmek gibi bir planım yok. Aoba-Sensei ile biraz daha tek başına uğraşmak zorundasın..."

Rei'ye içini dökmek çok rahatlatmıştı Teki'yi. Zamanında her sırrını Rei'ye anlatıyordu. Rei çoğunlukla bunların hiçbirisini dinlemiyor olsa da, en azından içini dökebiliyordu Teki bu sayede. O yüzden Rei'nin mezarı başında çok rahat konuşabiliyordu. Çünkü dostu o anda hayatta bile olsa vereceği tepkinin aynısını veriyordu mezarı. Susuyor ve sadece dinliyordu.

Aoba-Sensei'nin mezarına doğru yürürken bacakları titremeye başlamıştı Teki'nin. Böyle olacağını biliyordu ve hiç garipsememişti bu durumu. Ustasının mezarı önünde geldiği anda dizlerinin üzerine çökmüş ve engelleyemediği göz yaşları yüzünden süzülmeye başlarken hıçkırıklar eşliğinde konuşmaya başlamıştı;

"Aoba-Sensei! Başarısız oldum. Sakuma'nın gözlerimin önünde ölmesini engelleyemedim. Sadece yok oluşunu izleyebildim. Rakibimi bile yenmeyi başaramadım. Hatta öldüm! ÖLDÜM! Nasıl oldu bilmiyorum fakat halen hayattayım ölmeme rağmen. Kendimi boş bir kabuk gibi hissediyorum. Tamamen yetersiz ve güçsüz. Sakuma da benimle aynı durumda olabilir. Nasıl hissettiğini bilemiyorum çünkü savaştan döndüğümüzden beri görüşmedim onunla. Utanıyorum Aoba-Sensei. En yakın dostumun yüzüne bakmaya utanıyorum. Onun ölümünü sadece izlediğim için utanıyorum. Ne yapacağım bilmiyorum ve sana ne kadar ihtiyacım olduğunu tahmin bile edemezsin. Bazen bu sebeple sinirleniyorum sana. Biliyorum çok bencil bir davranış fakat bizi terk ettiğin için halen affedemiyorum seni. Bana katacağın o kadar çok şey vardı ki. Ve bilincindeydim bunun. Hayatım boyunca senden yeni şeyler öğrenip, kendimi geliştirebileceğimi biliyordum AMA bıraktın bizi Aoba-Sensei. Hiç beklemediğim bir anda ve hiç hazır olmadığım bir zamanda. Bu yüzden hayatım sonlandığında ve tekrar seninle görüşebildiğimde ilk yapacağım şey sana sağlam bir yumruk atmak olacak. Sonra sen bana daha da sağlam bir yumruk atmış olacaksın ve tüm kötü duygularım yok olacak sana karşı. Ahahah... Seni sahiden özlüyorum Aoba-Sensei. İyi dinlenmeler. Rei'ye de söyledim. Henüz yanınıza gelmeyi planlamıyorum ancak elbet bir gün tekrardan görüşeceğiz."

Akan gözyaşlarını silmeye başlamıştı elleriyle sözleri biterken. Sahiden rahatlamış hissediyordu kendisini. Bu ziyarete ihtiyacı vardı. Hem Kumo'ya veda etmek için. Hem de takım arkadaşı ve ustası ile tekrar konuşabilmek için. Ayağa kalkarken yüzünde bir gülümseme oluşmuştu bu sebeple. Mezarlıkta şimdilik işi bitmişti. Adımları tekrar evinin yolunu tutmaya başlarken son bir defa arkasına dönmüş ve Aoba-Sensei'nin mezarına bakarak;

"Bu seferlik çiçek getirmeyi unuttum bu arada. Bir dahaki sefer unutmayacağım sensei."

demiş ve evinin yolunu tutmuştu Teki. Hava kararmadan annesi ile antrenman yapabilmek istiyordu. Özellikle ondan öğrenmek istediği bir teknik vardı. Ölmemek için. İlerleyebilmek için. Kusagakure için ve kendisi için...