[Kurosawa Haru] Ay'ın Karanlık Yüzü

[Kurosawa Haru]

Kapı içeriden kilitlenmiş, Haru dışarıda kalmıştı. Herhangi birinin kılığına girip işkencelerin yapıldığı binaya girme fikri bir anda tehlikeli bir gerçekliğe dönüşmüştü. Bunu yapamazdı. Shinobi’leri şimdilik kurtaramayacak olmanın verdiği pis huzursuzluğun göğsüne oturması, daha hızlı hareket etmesini engelliyordu. Yaptıkları, başkalarının işkence görmesine yol açıyordu. Bir hayal kırıklığı, her zamanki gibi. İçinde bir umut olmadan, ne yapacağı hakkında hiçbir fikir düşünemeden etrafı izlemeye koyuldu Haru, en azından yerleşke hakkında bir iki fikir edinebilmek için. Yapabileceği en iyi şeyin bu olduğunu düşünüyordu. İzlemek. Harekete geçmek için bir yol kalmamıştı. Denediği her yol ise çıkmaz sokakla sonlanmıştı.

Biri hariç, Mabuchi. Mabuchi bir Shinobi’ydi. Bu durum Haru’nun fikrini bir yerde doğruluyor, bir yerde de yalanlıyordu. Mabuchi, bu geçidi açarken görülmemek için büyük çaba sarf etmişti. Kimsenin bilmemesi gereken bir iş yapıyordu. Ama artık birisi biliyordu. Bu bilgiyle ne yapabileceği hakkında hiçbir fikri olmasa bile, en azından bilmemesi gereken bir şeyi biliyordu.

Bulunduğu yerin rastgele olmadığını, bastığı toprağın normal olmadığını hissetmeye başladı, açılan kapıdan sonra. Mabuchi bir teknik mi uygulamıştı, yoksa delik açılan düz duvarda bir mühürleme tekniği olabilir miydi? Yine Mabuchi gibi, etrafı kontrol edecek ve kılığını bozmadan duvarı inceleyecekti. Duvarı incelediği sırada birini görürse, Kaiya’nın konumuna gidiyormuş gibi davranacaktı. Şimdilik elindeki ilerlemeye değen tek ipucu buydu, bunun da ucu bir çıkmaz sokaksa, ne yapabileceği konusunda hiçbir fikri olmadan ortada kalacaktı.

[GM - Naruto]

Kaiya görünümünde bulunduğun noktadan ayrılmaya karar verdiğinde, gözlerini her zamankinden çok daha keskin bir hale getiriyorsun. Anlık bakışlarınla yakalayabileceğin her detayı zihnine kazımak niyeti taşıyorsun. Ancak esas amacın, seni gören gözlerden uzak kalmak oluyor. Sadece insan değil, hiçbir canlı ile karşılaşmamak istercesine adımlarını Mabuchi’nin kaybolduğu yapıya doğru sürüklüyorsun. Yerleşkenin sakin ve dingin yapısı, bu ilerleyişini kolaylaştırıyor olsa da, büründüğün kişiliğin tanınma ihtimali ve yerleşkenin kalbinde attığını hissettiğin tedirginlik seni de içine çekmeye başlıyor. Fakat elindeki verilerle yapabileceklerinin sınırlı olduğunu düşünerek, bir kez daha belki de büyük bir riske girerek, Mabuchi’nin kaybolduğu yapıya varıyorsun.

Bu aşamaya kadar etrafta kimseyi görmüyorsun ve aynı şekilde seni gören gözlerin olmadığından da emin oluyorsun. Yerleşkede her ne oluyor ise, bunların tamamen yapıların içinde olduğu noktasında bir tereddüdün olduğu söylenemez. Ancak esas can sıkıcı nokta, yapıların pek de büyük olmamasına rağmen, dışarıya yansımayan her olayın içeride nasıl gerçekleşebildiği oluyor. Bu soruyu, diğer birçokları gibi, aklının bir köşesine attığın anda ise, Mabuchi’nin kaybolduğu duvarı incelemeye başlıyorsun hızlıca.

Oldukça sıradan görünen duvar, zamanın döngüsüyle aşınmış bir görüntü sergiliyor. Ne ayırt edici bir özelliği ne de bir yıkım izi olan duvarın senin için önemli olan kısmının, Mabuchi’nin kaybolduğu karanlığın açıldığı nokta oluyor. Bir mühürleme tekniğinin varlığına karşılık, duvar üzerinde var olabilecek bir mührü taramaya başlıyor gözlerin. Her ne kadar mühürleme sanatı konusunda pek bir fikrin olmasa da, gerek akademi yıllarından gerekse de bizzat çıktığın görevlerden, bir mührün kabataslak nasıl bir görünümü olduğunu biliyorsun. Dolayısıyla gözlerin, daha önceki gördüklerine benzer şekilleri arasa da, böylesine bir şekle rastlamıyorsun. Ta ki, aşınmış duvarda olmaması gereken ve hatta sanki orada hiç var olmaması gereken bir sembole rastlayana kadar!

Duvarda gördüğün sembole birkaç saniye bakmanın ardından, sembolün üzerinde gördüğün kurumuş kırmızı lekeleri fark ediyorsun. Bu lekelerin kurumuş kan olduğunu anlaman senin için oldukça kolay oluyor. Avuç içi büyüklüğü boyutlarındaki bu sembolün, aynı zamanda Mabuchi’nin el mühürleri yapmasının ardından duvara elini koyduğu nokta olduğunu da rahatlıkla fark edebiliyorsun. Yapının diğer duvarlarını hızlıca kontrol etmenin ardından ise, gördüğün sembole benzer herhangi bir şey göremiyorsun. Ancak binanın etrafında dolanıp tekrar sembolün bulunduğu noktaya vardığında, kurumuş kan lekelerinin silindiğini, sembolün de silikleşmeye başladığını fark edebiliyorsun.

[Kurosawa Haru]

Saklandığı yerden izlediklerine veremediği anlamlar, onun için sadece bir başlangıçtı. İpin ucu kaçmaya başlamış, kesinlikle bilmediği tekniklerin, varlıkların, büyülerin alanına girmişti. Bir çemberin içine kirişler halinde çizilmiş ters bir üçgen, Haru’nun kesinlikle bilmediği tarzda bir teknikti. Evet, daha önce Jouichirou’nun mühür teknikleri uyguladığını görmüştü. Hatta kendi üzerinde bile uygulatmıştı.

Evet... o Jouichirou. Haru’yu ele veren Jouichirou. Günahlarını tek tek anlatan Jouichirou. Onun için yaptıklarını hiçe sayan o Jouichirou. Birkaç günkü geceyi silmesine, unutmasına engel olan Jouichirou. Geride bırakamadığı, bırakmak istemediği tek kişi. Haru’nun kendi ölümüne üzüleceğine inandığı tek kişi.

O mühürlerin içinde yazılar vardı. Kalkanının üzerine çizilen mühürlerde yazılar, semboller, şekiller vardı. Bu gördüğü iptidai simge ile yakından uzaktan alakası yoktu. Kan, düşündüğü tekniklerle alakası olmayan bir maddeydi. Haru’nun, bu gördüğü sembolle alakalı net fikri yoktu. Elbette ufak tahminleri vardı, kanla çalışan bir teknik olduğu besbelliydi. Özellikle, bu sembolün Mabuchi’nin kullanımına izin verişi veya sadece o ve sembolün yerini bilecek insanlar tarafından kullanıma açık oluşu Haru’nun kafasını karıştırıyordu. Mabuchi’nin geçtiği kapıdan gittiği yerde başka insanlar olabilir miydi? Asuka, perdenin diğer tarafında olabilir miydi?

Bu durumda Haru, hiçbir şekilde o kadına ulaşamazdı. Tuzak kurabileceği bir yerde değildi o kadın. Kaldı ki, başka bir yere açıldığını bildiği bir kapıya girebilme şansı bile olsa girmezdi. Tüm görevi tehlikeye atardı bu durum. Ya içeride Asuka’dan ve Mabuchi’den başka insanlar varsa? Asuka’yla birebir bir dövüşün içinde bulunup kaybetme ihtimali bile varken, bir de üzerine başkalarıyla dövüşmek zorunda kalırsa, bu hem kendisinin hem de kaçırılan Shinobi’lerin ölümüne dönüşebilirdi. Ama yine de, az önce gördüklerinden öğrendiği çok iyi bir bilgi vardı.

Mabuchi artık burada değildi!
Mabuchi’nin hiyerarşide diğerlerinden daha yukarıda olduğu çok açıktı. Bu çok büyük bir fırsattı Haru için. Artık işkencelerin yapıldığı yere girebilmek için bir şansı, bir bileti vardı. Kendince kurduğu yol haritasında Shinobi’lerin kurtarılması, Asuka’nın ölümünden daha değerliydi.

Az önce Mabuchi’yi gözetlediği yere gitti, tekrar etrafını inceleyip kimsenin onu görmediğine emin olduktan sonra Kaiya’nın kılığını terk edecek, Mabuchi’nin kılığına girecekti. Adamın nasıl konuştuğunu biliyordu. Nasıl durduğunu biliyordu. Kıyafetlerini gözetleme fırsatı olmuştu. Haru’nun kılığına girmesi için harika bir adaydı. Her şeye ek olarak, burada olmadığına, kısa süre içinde gelmeyeceğine emindi. Kılığa girdikten sonra az önce kilitlenen kapıya doğru hızlı adımlarla ilerleyecekti. Tahmin ediyordu ki, gidene kadar kimseyle karşılaşmayacaktı zaten. Bu onun için bir kazançtı. Kimse ona soru sormayacaktı. Kendini açıklamak durumunda kalmayacaktı.

Sertçe kapıya iki kere vuracaktı elini yumruk yapıp. “Kapıyı açın!” diye seslenecekti içeridekilere. Mabuchi’nin sahip olduğu üstünlüğü kullanabileceğini düşünüyordu Haru.

[GM - Naruto]

Yeni bir inceleme ve ardında yeni gelen bir görünümle, daha önce Kaiya olarak bastığın toprakları, bu kez Mabuchi olarak ardından bırakıyorsun. Mabuchi’yi yeteri kadar gözlemleme imkanın ve ayrıca sosyal yönden de analiz etme fırsatın olduğu için, kusursuz bir kopyaya dönüşmek senin için pek de zor olmuyor. Henge no Jutsu’yu aşama aşama daha inandırıcı kılacak tipler ile kullanman, belki de bu noktaya kadar gelmiş olmanı sağlıyor. Yine de her türlü olumsuzluğa rağmen kendini hazırlayarak, kısa bir süre önce konuşmanın döndüğü yapının kapısını iki kere yumruk yaptığın elinle çalışıyorsun. Mabuchi’nin sesiyle, kapıyı vuranın kim olduğunu açıkça beyan etmenin ardından oldukça kısa süren bir bekleyiş sonrasında, kapının kilidinin açıldığını duyuyorsun.

Kapının kilidinin açılmasıyla beraber, yavaşça aralanan kapıdan az önce Kosami’nin yanında olan elemanlardan bir tanesini görebiliyorsun. Seni gördüğüne şaşırmış bir halde olan adam “Mabuchi-san, bir şey mi unuttunuz?” diye soruyor. Adamın bu şaşkınlığının görünümünle alakalı olmadığını gayet net bir şekilde anlayabiliyorsun, ancak yine de bu şaşkınlık hali hem bir ikaz hem de bir müjde gibi zihninde yankı bulurken, vermen gereken bir cevap olduğunun farkına varıyorsun.

[Kurosawa Haru]

Kapıyı açtırabilmeyi başarmıştı Haru, şimdiye kadarki en büyük galibiyeti, tek mutlu olacağı sonucuydu. Sonunda ilerleme kaydedebiliyordu, hedefine doğru yürüyebiliyordu. Kapıyı çaldığında gördüğü şaşkınlık ise çok daha işine gelir şekilde tezahür etmişti. Bu şaşkınlığın üzerine yürümek ve bu sürprizi bir harekete çevirmek elindeydi. “Plan değişti!” diye seslendi. Bunun bir şok yaratacağının farkındaydı. Durduk yere plandan bahsedip, içeri giren biriydi o. Kim hayır diyebilirdi ki? En azından Haru böyle düşünüyordu. Silik kişiliği, söz geçiremeyen tavrı, kapısını çalıp manasız bir şey söyleyen herhangi birini içeri alması gerektiğini düşünürdü. Kapıyı çalan kişinin çok anlamlı ve aciliyeti yüksek bir şey söylediğini, fakat aklı karışık falan olduğu için kendinin o an anlamadığını düşünürdü. “İnsanların elinden kontrolü alırsanız, nelere inanabileceklerine siz bile şaşırırsınız.” diye düşünür Haru… Boş bir laf.

Adamın kapıdan çekilmesine, konuşmasına fırsat vermeden içeri girecek, ardından kapıyı kapatacak, içeriden geri kitleyecekti. Ne yapabilirdi ki? Mubachi’ye engel mi olacaktı?

Kapıyı kitledikten hemen sonra kapıyı açan adamın suratına bakıp sadece onun duyabileceği bir şekilde: “Asuka-sama’dan emir var.” diyecekti. Bu, kaybetme olasılığı çok düşük bir kumardı. Asuka’nın içeride olması ihtimali Haru’yu kendi kazıp içine atladığı bir çukurun en dibinde bırakacaktı. Asuka’nın böyle bir yerde bulunacağını düşünmese de, burada olması ihtimali ölümü demekti. Bunu göze almak zorundaydı. Öncelikli amacı içeri girmiş olmaktı zaten, içeriyi incelemek zorundaydı. İçeri girip bir yandan adamla göz kontağı kuracak, bir yandan da içeriyi gözetleyecekti.

Nihai amacı, buradaki tüm işkencecileri, onlar daha ne olduğunu bile anlayamadan öldürüp, buradaki Shinobi’leri sağ şekilde yerleşkenin dışına çıkarmaktı. Kaç kişiyle savaşacağını, veya ortada bir savaş olup olmayacağını bile bilmiyordu. O yüzden etrafı iyi incelemek zorundaydı.

[GM - Naruto]

Kapıyı açan adamın şaşkınlığından faydalanarak iki kelimeden ibaret net cümleni kurduğun anda, adamın yüzünde uyarı veren sinyallerin yok olmaya başladığını görüyorsun. Plan değişikliğini duymasıyla beraber, şaşkınlığına eklediği merakı sayesinde adamın yanından adeta sıvışarak yapının içine giriyor ve ardından kapıyı kilitliyorsun. Hemen ardından ise üçe çıkardığın kelime sayısıyla kurduğu cümle, adamın tamamen teslimiyetine neden oluyor. Bu aşamadan sonra, hem Mabuchi’nin görünümünün sağladığı somut hem de Asuka’nın isminin sağladığı soyut güçle ipleri eline alıyorsun.

Adamın içine düştüğü durumdan faydalanarak yapının içini hızlıca kontrol etmeye başladığında, buranın iki odadan oluşan bir yer olduğunu anlayabiliyorsun. Normal bir daire boyutlarından daha fazla olmayan büyüklüğü, binanın başkaca eklentileri olabileceği düşüncesini doğuruyor kafanda. Bu yüzden de gözlerin ister istemez kapıları veya gizli olabilecek geçitleri bulabilmek adına harekete geçiyor. Yapının giriş kapısı doğruca hemen hemen kare sayılabilecek ve üç kişinin sığabileceği büyüklükte bir kısma açılıyor. Bu kısmı üç basamaklı bir merdiven takip ediyor ve merdivenin birkaç adım ilerisinde -giriş kapısının ve dolayısıyla senin tam karşında- kapısı bulunmayan bir odanın giriş kısmı bulunuyor. Bu açık kapılı odanın hemen birkaç adım solunda –sana göre sağında- ise tahta kapısı kapalı olan bir oda bulunuyor. Tüm yapının mimarisi aşağı yukarı kafana bu şekilde kazınıyor.

Bulunduğun noktadan kapısı bulunmayan odanın içini görmek istesen de, odanın içinde karanlık buna engel oluyor. Pencerelerin bir şekilde kapatıldığını düşünerek odanın içerisini göremediğini düşünürken, bir yandan da bulunduğun noktadan yapının genel durumunu analiz etmeye çalışıyorsun. Dışı gibi içi de yıpranmış olan yapı, tüm aşınmalara rağmen kolay kolay yıkılacak gibi görünmüyor. Ayrıca dışına göre, içinin daha sağlam bir görüntüsü olduğunu söylemek de mümkün. Son olarak, şu an için ne bulunduğun yerde ne de kapısı olmayan odada mobilya veya benzeri bir şey göremiyorsun. Her ne kadar karanlık odanın içine tam olarak göremesen de, içerisinde mobilya olduğuna dair herhangi bir gölge vs. de göremiyorsun.

Yapının durumuyla ilgili analizlerini yapmayı sürdürdüğün sırada, sana kapıyı açan adamın birkaç kez Mabuchi ismiyle sana seslendiğini fark ediyorsun. Odağını hızlı bir şekilde yapının durumundan adama doğru yönlendirdiğinde, adamın “Asuka-sama’nın emirleri nelerdir?” diye sorduğunu duyuyorsun son derece saygılı bir şekilde.

[Kurosawa Haru]

Sonunda istediği hareketi tamamlayabilmiş, içeri sızabilmişti. Rastgele, zayıf şekilde girmemişti, hayır, çok uzaktı zayıf olmaktan. İçeri girer girmez bütün ipleri eline almıştı ve bu kızgın atı ustalıkla kontrol ediyor, ona kimin patron olduğunu gösteriyordu! Çok ilerlemişti bir anda. Hiç bilmediği, hiç tanımadığı insanların güvenini kazanmıştı. Bunu kaybetmek için yapacağı bir yanlış hareket, bir hatalı adım yeterliydi aslında, ama bu durum onun zafer sarhoşluğunu sonlandırmayacaktı.

Bulunduğu yerden işkence gören Shinobi’leri göremiyordu. Saldırıya geçmek için doğru bir zaman değildi bu. Her ne kadar ipleri elinde tutsa da, çıldırmış biri gibi saldırmasına imkan yoktu, Haru için bile. Yapacağı hata sadece kendisini ilgilendirse belki de çoktan saldırmıştı ilk gördüğü kişiye, hiç kılık değiştirmekle uğraşmadan. Ortada birçok insanın hayatı vardı. Ayrıca bu adamı öldürürse nereye gideceğini çözemeyebilirdi bile.

Bulunduğu yerde ne tip tuzaklar, mekanizmalar veya gizli kapılar olup olmadığını bilmiyordu. Sadece içeri girişiyle birlikte kafasının bir yerini kaşıyıp duran bir fikrin gerçekliğini teyit etmişti. Burası kesinlikle dışarıdan gözüktüğü kadarıyla kalan bir yer değildi. Burası bomboş bir evcik, bir sığınaktı sadece. Kesinlikle Haru’nun aradığı bir şey değildi haliyle. İçeri girdiği zaman bir zindan, birtakım tutsaklar, çığlıklar içinde kurtarılmayı bekleyen genç askerler görmeyi bekliyordu. Bunu değil. Etrafa bakmak için zamanı yoktu, çoktan gerçeklik geri çağırıyordu onu. Birkaç kere seslenilmişti bile, yalandan ismiyle. “Hızımızı artırmak zorundayız.” Dedi. Ne söylediğini bilmiyordu bile. Aklında bir planı elbette vardı, sadece bu adamın Haru’yu diğerlerine götürmesi gerekiyordu. Binanın içindeki herkesi aynı noktada toplamak nihai amacıydı, kendisiyle birlikte tabii. “Herkesi topla, tekrar tekrar anlatılacak bir şey değil.” Sadece üstünlüğü elinde tutmak için uğraşıyordu.

Eğer konuştuğu eleman Mabuchi’nin isteğini kabul ederse ve onları toplamak için hareketlenir, bir yere gitmeye başlarsa o da hiçbir şey söylemeden onu takip edecek, yaptığı hareketlere dikkatle bakacaktı. Bu evlerin içinde nasıl hareket etmesi gerektiğini bilmek zorundaydı.

[GM - Naruto]

Verdiğin komutla birlikte, senin sözlerinden çok Asuka’nın ismine takılmış gibi duran adam harekete geçiyor. Adamın adımlarını, bir gölge gibi peşi sıra takip etmeye başlıyorsun ve birkaç adım sonunda, kapısı olmayan odanın önünde duruyorsunuz. Bu odanın içinin tamamen boş olduğunu gördüğün sırada, adam cebinden çıkardığı bir anahtarla tahta kapının kilidini açıyor. Tahta kapının açılmasının ardından odaya girmen için seni davet eden adamın bu isteğine aykırı davranmıyor ve vereceğin haberin aciliyetini davranışlarına da yansıtarak hemen odanın içine giriyorsun. Her ne kadar bu odada seni neyin karşılayacağını bilmesen de, artık tehlikenin kucağına atlama konusunda kendinden emin olduğun için, adımlarında tek bir tereddüt bile bulunmuyor.

Odaya girdiğin anda karşılaştığın boş manzara bir an içini rahatlatsa da, bir yandan da çevreni saran tehlike hissine kulak vermeden edemiyorsun. Hemen arkandan içeriye giren adamın kapıyı tekrar kilitlemesi ve anahtarı kıyafetinin üst tarafından göğüs içine koyması dikkatinden kaçmıyor. Ancak bu noktada, sanki kilitler kalan ömrüne vurulmuş gibi hissetmeden de edemiyorsun. Boş odanın içini saran loşluğun içerisinde gözlerin gidebileceğiniz bir yön ararken, ardında duran adam hemen boş odanın ortasına doğru hareketleniyor ve baş parmağını sertçe ısırarak kanatıyor. Kanayan parmağından akan kanı, belli bir noktaya sürdüğünü fark ettiğinde, burada da daha önce gerçek Mabuchi’nin kaybolduğu duvardaki sembolü görüyorsun. Kanın sürülmesinin ardından kaybolan sembolle birlikte, yerde açılan ve odanın içinden daha karanlık olan bir geçit sizi karşılıyor. Her ne kadar bu karaltı, Mabuchi’nin kaybolduğuna benziyor gibi görünse de, yaydığın hissin daha farklı olduğunu anlayabiliyorsun.

Yerde geçit açan adam, kanayan parmağını üzerindeki kıyafete bastırırken bir kez daha seni önden gitme konusunda bekliyor gibi duruyor. Bu noktadan elinden gelen bir şey olmayacağını bildiğin için, ne ile karşılaşacağını bilmediğin zeminde açılan karaltıya bakıyorsun. Karaltının içinde bir merdiven gördüğün anda ise, içini saran tedirginliği bir nebze atabiliyorsun. En azından artık fiziksel bir geçide adım atacak olmak seni rahatlatıyor ve dikkatli bir şekilde, oldukça dik olan tahta merdivenlerden aşağıya inmeye başlıyorsun.

Merdivenlerden inmeye başladığın sırada, aşağıdan gelen sıcak renkli bir ton yavaş yavaş önünü aydınlatıyor. Kafanı arkana doğru çevirdiğinde, adamın seni takip ettiğini ancak açtığı geçidi kapatmak için herhangi bir şey yapmadığını görüyorsun. Bu noktada geçidin kapanmayacak olduğu mu yoksa zamanla kapanacak türden bir şey olduğumu konusunda elbette bir fikrin bulunmuyor. Adamın yüzündeki tedirgin tavırlar ise, halen senden şüphe duymadığını ve açıkça Asuka’nın emirleri karşısında ne yapacağınızı merak ettiğini anlatıyor.

17 basamaklı merdiveni inmenin ardından, seni dört insanın yan yana rahatça yürüyebileceği genişlikte ve yaklaşık 4 metre yüksekliğinde bir tünel karşılıyor. Zemini, yan duvarları ve tavanı neredeyse pürüzsüz bir şekilde yapılmış tünelin, çevredeki binaların aksine sonradan işlem gördüğü konusunda herhangi bir tereddüdün bulunmuyor. Bununla birlikte, her iki duvara da konulmuş yanan meşaleler ve yerde duran yedek meşaleler, bu tünelin işlek bir yer olduğunu sana anlatabiliyor. Bu aşamadan sonra yan yana yürümeye başladığın adamın ayaklarına kendininkileri senkronize ediyor ve yaklaşık 20 metrelik bir ilerlemenin ardından sizi karşılayan demir bir kapıyla yüzleşiyorsunuz. Tünelin duvarlarını tamamen kaplayan bu demir kapının üzerinde, yüz hizanızda olan ufak bir sürgülü pencere bulunuyor. Adamın demir kapıya birkaç kez vurduktan sonra “Mabuchi-san geldi, Asuka-sama’dan emirler varmış.” diyor. Adamın bu cümlelerinin ardından açılan sürgülü kapıdan bakan bir çift gözle karşılaşıyor ve hemen ardından da demir kapının kilitlerinin açıldığını görüyor ve duyuyorsun. Birkaç saniye içinde hafifçe aralanan kapıdan içeriye dalan adamı takip ediyor ve kapıyı geçtikten sonra, size kapıyı açan adamla karşılaşıyorsun. Daha önce yukarıda görmediğin adamlardan biri olan bu adam ile göz göze geldiğinizde, adamın yüzünde tereddüt bulunmasa da, meraklı bir şekilde sana baktığını anlayabiliyorsun. Seni buraya kadar getiren adam, kapıyı açan adama dönerek “Kosami-sanlar ne tarafta?” diye soruyor. Kendisine yöneltilen soruya “Holde aylaklık yapıyorlar.” diyor bezgin bir şekilde. Bu cevaba kafa sallamakla yetinen adam adımlarını ilerletmeye devam ediyor ve sen de takibini sürdürüyorsun.

Demir kapıdan ayrıldıktan sonra, yaklaşık 20 metrelik bir mesafeyi hızla geçiyorsunuz. Bu mesafenin sonunda ise sizi karşılayan, oldukça geniş ve oval bir yapısı olan hol karşılıyor. Bulunduğunuz koridordan oval yapıdaki hole girdiğiniz anda, ilk dikkatini çeken tam karşı duvarda bulunan beş geçit oluyor. Hiçbirinin girişinde kapı bulunmayan bu geçitler, belli bir düzenle yan yana sıralanmış görünüyor. Bunun dışında duvarlarda başkaca bir dikkat çekici unsur bulunmazken, oval holün hemen orta noktasında toplanmış Kosami ve diğerlerini görebiliyorsun. İçeride Kosami’yle birlikte gördüğün adamların da bulunduğu toplam 23 kişi, kendi aralarında bir şeyler konuşurken, sizin gelişinizle birlikte bakışları size doğru yöneliyor. Karşılarında Mabuchi’yi görmüş olan Kosami ve diğerleri, bir anda hafifçe toparlanıyor ve üç sıra halinde yan yana diziliyorlar. Aslında bu duruşları gerçek Mabuchi’nin üst rütbeden biri oluşu veya buna benzer bir nedenden ötürü gibi durmuyor. Zaten yapının girişinde karşılaştığın konuşma sırasında, Mabuchi’nin sonradan sertleşen tavrı, öncesinde Kosamiler ile birlikte şamata yapıyor oluşu, genel durum hakkında az çok bir fikir veriyor.

Kosami ve bakışlarınızın kesiştiği sırada, Kosami sırıtarak sana bakıyor ve “Hoş geldin Mabuchi-san, görüşmeyeli n'aptın? Ne var ne yok?” diyor arkadaş canlısı, içten bir ses tonuyla. Kosami’nin sesine yansıyan hafif alaycı tavır, onun pek de komik olmayan bir şakayı yaptığını sana gösterirken, yanındaki adam lafa atlayarak “Asuka-sama’dan emirler varmış Kosami-san.” diyor. Bu cümleyle birlikte yüzündeki alaycı ton kaybolan Kosami ve etrafındakiler, daha ciddi bir şekilde size bakmaya başlıyor. Siz de bu sırada kalabalığa doğru hareketlenmeye başlıyorsunuz. Bu esnada kalabalıkta bazı kişilerin kesici aletler taşıdığını da fark edebiliyorsun. Kosami ile aranızdaki yaklaşık beş metrelik bir mesafe kaldığında, kalabalığın sorgulayan gözleri neler olup bittiği konusundaki meraklarını simgeliyor. Bu aşamada söz ve sahne tamamen sende oluyor.

[GM - Naruto]

Off Topic

Kurosawa Haru ikinci pasiflik uyarısını almıştır.

[Kurosawa Haru]

Merhaba, ben artık konuyu bırakmak istiyorum.