Kozmos

[Kurosawa Haru]

Yıldızlar bir örtü gibi yayılmışlar gökyüzüne ışıklar yayıyorlar ve sessizce duruyorlar, çekiçle çakılmışlar gibi. Hiçkimse onlardan ışık yaymalarını istemez, ama milyonlarca mil öteden bize doğru bakarlar her gece, yükümlüler gibi. Müzikal bulutsular, şeytansı karadelikler ve kozmik bilinç hiç itiraf etmeseler de aslında beni seyrediyorlar ve şu ana kadar tecrübe ettiğim her şey, tanıdığım veya öldürdüğüm her insan beni bu noktada seyretmelerinin sebepleri. Bulutlu gecelerde ay yerine geçebilecek kadar parlak ve özgür bedenim ve güneşin batışı kadar kırmızı gözlerimle size geri bakıyorum.

Sizden bir işaret bekliyorum. Yolgezer ya da yıldız gözcüsü insanların görüp de benim göremediğim şey nedir sizde? Kendi yolunu sadece gökyüzüne bakarak tayin edebilen gezginlerden ne farkım var, katillik mi? Yıldız gözcülerine çağlar boyu ettiğiniz yardımlar, ırkdaşının kanını yerlere dökmedikleri için mi? Kabul! Ben bir katilim! Para kazanabilmek, hayatımı idame ettirebilmek için öldürüyorum. Öldürmekten başka bir şey de bilmem pek. Ufacık bir işaret bekliyorum sizden. Yıldız seyredenlere çizdiğiniz rotalardan ben de istiyorum, onların görebildiklerini görmek, tavana asılı işe yaramaz ışıklara baktıkça ipekten yolların hayalini kurabilmek istiyorum. Ama hayal gücüm bir ördeğinki kadar dar, ve bir kuğu kadar deliyim.

Dalgalar gibi değil yaşadıklarım. Denizin köpürmesi, ya da sakinken hareler düşmesi değil hislerim. Ben bir deniz değilim. Bu yakut çimenlerin içinde her sabah kaybolup giden güneş ışığı değilim. Ben vücuda sahip olmayan kanatlarım. Dolunayın parlaklığıyım ben. Işıkta, kozmik ateş topundan köşe bucak saklanan bir kuğuyum. Hayat doluyum. Yıldızlardan bir işareti hakedecek kadar da uğraştım.

Başarabilen biri olmayı özledim. Sevmeyi, aşık olmayı özledim. Bir şeyler için uğraşmayı, ya da içip sarhoş olmayı özledim. Başımı yastığa yorgun koymayı özledim. Bir amaç ve ideal sahibi olmayı özledim. Şu an ben hiçbir şeyim. Saldır dendiğinde saldıran, sahibinin terliklerini getiren itaatkar ve akıllı bir sokak köpeğiyim. Bunun değişmesinin tek bir yolu da bir işaret. Sahibinin cesedini yiyen kediler gibi, bir işaret bekliyorum. Gökyüzünden, yer yüzünden ya da toprağın altından bir şeylerin bana yol çizmesini istiyorum. O zamana kadar da bekleyip, uslu bir sokak köpeği olacağım. O yol çizilene kadar bekleyeceğim, nefes alıp nefes vereceğim. Öldüreceğim. Hayatımın değişmesini bekliyorum. Umuyorum. Bir şeyleri istemeyi istiyorum.

[Kurosawa Haru]

Bir şeyler hissedebilmeyi istediğim günleri dün gibi hatırlıyorum. Savaşın beni bitirmediği o günleri. Şanslıyım veya yetenekli. Öyle ya da böyle, hiç canım acımadan geçtim tüm testleri. Önüme kondu tek tek, hepsini kendi başıma devirdim. Sorgulamadım, sormadım. Yaktım. Yıktım. Viran eyledim.

Öldürdüm.

Ah, Kozmos. Yıldızların ardında saklamadın aradıklarımı. Ben sakladım. Görmek istemedim. Gözyaşlarımın ardındaki sırları göktaşlarının ışık vurmayan kısımlarına gizledim, hiçbir canlı tanık olamasın diye.

Gözyaşlarımı öldürdüm.

Ah, Kozmos. Güneşin kör etmedi gözümü, sabahtan akşama baksam da akkoruna, acıtmadın gözlerimi. Ben acıttım, ben yaktım, kan döktüm gözlerime. Düşmanın kanını sürdüm, korktuğumu gözlerimden anlayamasınlar diye.

Korkularımı öldürdüm.

Ah, Kozmos. Buraya en uzak galaksi kadar uzağım tanıdığım hislere. Şekerden bulutsular, tüysüz kuyruklu yıldızlar ya da gülümseyen gezegenler sorumlu değil hissedemediklerimden. Sorumlu benim, ben istedim bunu, kolay kaybedemeyeyim diye.

Hislerimi öldürdüm.

Ah, Kozmos. Dünyanın bütün çocukları, bütün denizleri kovalara doldurup ıslatır da kumları, muhteşem bir kale bile yapsalar tek bir üflememle yıkarım onu, parçalarım; ki ben bu çocukluğu yaşamadım hiçbir zaman, kaybedince üzülmeyeyim, küsmeyeyim diye.

Çocukluğumu öldürdüm.

Ah, Kozmos! Hiçbir zaman hevesli değildin bana çift papaz vermeye, biliyorum. Elimde çift as varken bile ben çekildim o masadan zira. Sen sundun, ben reddettim. Sen önüme serdin ve ben elimle ittim. Sen getirdin, fakat ben götürdüm. Sen o işareti bana her fırsatta verdin her doğan yeni günde, her çocuğun gülüşünde ve her akan gözyaşımda, fakat ben o işareti göktaşlarının ışık vurmayan kısımlarında, kâinatın öbür ucundaki bulutsularda, ölmüş yıldızlarda aradım. Her fikri, her kıvılcımı, her işareti BEN öldürdüm. Milyarlarca fersah ötedeki pembe bulutsunun tadını merak ettim ben, daha hiç pamuk şeker yememişken. Ah kozmos… ah! Ne zaman vazgeçeceksin benden, ne zaman bezip bırakacaksın bu avarenin hezeyanlarını dinlemeyi? Bir yolu ne kadar daha aydınlatabilir Ay’ın ışığı? Ah, Kozmos! Senin de hatan var, bir solucanı eline alıp ona yıldız tozlarından masallar anlatmaya benzemiyor mu bu yaptıkların? Sonuçsuz, değersiz, gereksiz bir iş. Ben buyum işte, sonuçsuz.

Ah, benim hayatım… Gecem… Kamerim… Saçlarıma düşen her kar tanesini saklamak isterdim, hepsine ayrı ayrı teşekkür edebilmek için. Ağzımı açıp dilimi çıkardım, yukarı bakarak. Evet, şimdi anladım işaretini. Şimdi gördüm. Dilime değip eriyen o kar tanesiydi anlamam gereken tek şey. Dilime değip eriyen o kar tanesiydi anlamam gereken her şey.