Sıradan

[Sayama Kumo]

Gıcırtılı ve pekte rahat olmayan yatağımda huzurlu bir uyku uyuyamamıştım. Bu durum alışık olmadığım bir durum değildi. Gecemi ablamın çıkardığı hışırtılar süslüyordu. Canım sıkıldığında üst tarafa bir tekme atar o da istifini bozmadan uyumaya devam ederdi. Nerdeyse haftanın 5 günü böyleydi. Kalan günler ise biriken uykusuzluktan ölü gibi uyuyordum. Tabi sabahları cefasını tutulmuş omuzlar çekiyordu.

Sabahın ilk saatleri olduğunu güneş ışıkları haber ediyordu. Ayağa kalkmadan yatağın üstünde oturur vaziyette kendime gelmemi bekliyordum. Tabi bu kendime gelmemi beklerken anlamsızca duvarı izlemem cabasıydı.

Üst ranzada ablam hala uyurken bir yandan da bacağını sallıyordu. Bacağını her salladığında ritimsel olarak alt taraftaki ranzadan ses çıkıyordu. Yatağımdan kalktım, özellikle ses çıkarmaya çaba sarfettim ki uyansın diyerek. Anormal olmayan bir şekilde beklenen oldu, uyanmadı. Normal bir abla olsaydı onu uyuz etmeden giderdim ama huyum kurusun. Bir bardak soğuk su ile güne başlamasını sağlayıp bir ton küfür yemiştim. Ha sonrası da, yerlere sert sert basarak babamın yanında bitivermişti. Herhangi bir tartışmada ablam direk babama ispitlerdi ki, bu hiç sevmediğim bir huyu, çok sinir bozucuydu benim için.

Uyku sersemi bir şekilde daha düz yürüyemiyorken beni ayıltan şey sabah yediğim azar ve şamardı. Yanağım acımasına acıyordu fakat ablamın yüzündeki o aptalca ifadeyi gördüğümde çok mutlu oluyordum. Buda benim tek eğlencemdi. Bir gencin ablasını sinir etmesi tek eğlencesinin olması ne kadar normal bilmiyorum.


Kahvaltıyı hazırlamak döngü içinde gerçekleştiriliyordu. Sıra ablamdaydı ki sabah sabah çorba yapmaması hakkında uzunca bir tartışma geçirdikten sonra benim inadıma yapıyordu. Altta kalmak istemiyordum ki aklıma bir cinlik geldi. Çorbayı hazırladığında rutin olarak tuzu en son atar ve çorba kaynarken ki 5 dakika arada dışarıyı seyreder veya yatağını toplamaya giderdi. Plan basitti tuz ve şekerin yerini değiştirmek. Ortaya çıkan yeni tadı çok merak etsemde o çorbadan hayatta içmeyecektim. Tamam yaşım büyümüştü böyle çocuksu şeylere gerek duymamam gerekiyordu fakat naparsın, dayanamıyordum.

Çorbanın ana malzemelerini halletikten sonra düşündüğüm gibi odasına gitmişti. Ajan gibi beklemedeydim.
Gittiğinde kalkıp hızlı bir şekilde tuz ve şekeri yerini değiştirdim babamın göremeyeceği bir şekilde.


Çorbayı unutmuş olacak ki koşarak gelmiş hemen tuzu atmaya çalışmıştı. Tabi sözde tuzu. Sonra babamdan özür dileyerek çorbayı önümüze sunuyordu. Malum anı bekliyordum ki çok uzun sürmedi. Babamın ilk kaşığı daldırıp ağzına götürmesini beklerken ki zaman nerdeyse geçmiyordu. Bekledim bekledim, işte ilk yudum geliyordu. Ablam meraklı gözlerle babama bakmış onun nasıl bir yorum yapacağını bekliyordu. Babam ilk başta çok belli etmemeye çalışsada yüzünün rengi değiştiği apaçık ortadaydı. Daha sonra hızlıca tuvalete kaçmasından yemeği beğenmediğini kanıtlıyordu. Ablam kendi kendine konuşarak nasıl olur nasıl diyerek yakınıyordu. işte kendini böyle salak ve aptal hissetmesine doyamıyordum. O an sanki dünyanın en mutlu insanı bendim.

Ardından babam havluyla ağzını silerken içeri giriyordu. Ablama nasıl kızıcak diye düşünürken bana bakan bir çift göz farkettim. Babam üstüme doğru yürüyordu ve sanki biraz sinirliydi. Yakamdan tutarak başlıyordu konuşmaya.’’Bu iş senin başının altından çıktığının adım kadar eminim. Neden ablan ile beni rahat bırakmıyorsun?’’Konuşmama izin vermeden devam ediyordu.’’Eğer birdaha bu evin içinde düzenbazlık, yalan ve buna benzer şeyleri yaparsan seni kapıdan dışarı atıp birdaha eve almam’’diyip beni gerçekten kapının önüne atıyordu.

Ablamın üzgün gelen sesinden sonra kahkahasını evin dışından da çok rahat duyabiliyordum. Hafif üzgündüm. Sonuçta hemen benden şüphelenmiş ve ablamın yanlış yapma payını sıfıra çekmişti.
Ne yani evde iki üç yalan söyledik diye de oğlun değil miyim ben senin? Yine aynı sona geliyordu yaşananlar.
Kafamı dağıtmaya ihtiyacım vardı ki tek bir yer biliyordum bunun için.


Otonashi düzlüklerinde hava benim için apayrıydı. Sessiz sakin vukuatsız bir ortam. Tepedeki rüzgarla toprak kokusu harmanlaşıp harika bir his doğuruyordu içimde. Burası resmen ruhuma ilaç oluyordu. Ormanın içinde kaybolmak sanki kendi benliğim içinde kaybolmamla bağdaşıyordu.

Uzun bir yürüyüşün ardından bir düzlüğün ortasındaydım. Kolarımı açtım ve bağırabildiğim kadar bağırdım. Bunu yaparken bir damla gözyaşım elmacık kemiğimin üstünde süzülüyordu. Duygusal olmamaya çalışırdım ama yaşananlar doğrultusunda bunu seçme imkanım pekte olmuyordu. Daha çok bağırdım, seslice. Yankının bana dönmesini bekledim. Belki de bu yankıyla doğa bana bir mesaj yolluyordu. Ya da artık her şeyden anlam çıkarmaya başlayarak delirmiş miydim? Artık gözümden bir damla akmıyordu. Burnumu sildim gözyaşlarımla beraber.

Gözlerim ve burnum kızarmış vaziyetteyken bir ağacın altına oturdum ve yine düşlere kapıldım; Günün birinde eğer bir ünlü bir shinobi olursam acaba o ikisi bana yalvarır mıydı? Bunu çok isterdim.

Ailemi, fonksiyonsuz bir beyine ve katran katran olmuş beyin damarlarına sahip insanlar olarak görüyordum. Neden benim gibi olamıyorlardı? Neden hayatları üç kelimeyle sınırlıydı? Fakat bu belki de bana yapılan bir sınavdır. Belki de amacım doğrultusunda beni körükleyen bir ateştir? Peki ya bu ateş fazlasıyla benide yakıp kül ederse? Bu zaman doğrultusunda elimi çabuk tutup bu ince çizgiyi farkedip orda kalmalıyım. Evet biliyorum benim için hayat şartları harika değil veya hiçbir şey değil ama eminim ki güneşli günler çok yakındaydı.

[Shimada Kazuo]

Sıradan bir gün, sıradan bir güneş aynı zamanda sıradan olmayan bir günün öncesinde bulunan bir zaman dilimi. Yarın Chuunin Sınavlarında koruma olarak görev yapmak için Konohagakure’ye gitmem gerekiyor. Almam gereken birkaç eşya ve tamamlamam gereken evraklar yüzünden dışarı çıkmak ve kitaplarımdan uzakta kalmak zorundayım. Devriyem veya görevimin olmadığı bugünü sıcak evimde geçiremeyecek olmak üzücü ama elden ne gelir, shinobilik işte.

Bu düşüncelerle yatağımdan ayrıldım, ellerimi yüzümü soğuk suyla ıslattıktan sonra hızlı adımlarla mutfağa yöneldim. Kendin pişir kendin ye menüsünden faydalanarak midemi baharatlı yumurta, biraz peynir ve ondan daha az zeytinle doldurdum. Aslında dolduramadım ama evde yenilebilir kategorisine giren başka bir şey kalmamasından ötürü bununla yetinmek zorunda kaldım.

Biraz daha evin boş odalarında gezindim ardından her zamanki yerime geçerek bir şeyler okumaya başladım. Son on-on beş sayfası kalan Bijuular hakkında kitabımı bitirdim ve yeni kitabımı seçmek üzerine kütüphaneye yöneldim, hızlıca göz gezdirdim ve Lanetli Mühürler hakkında bir kitabı elime aldım. Üç dört sayfa okudum ve öğlen olmasından mütevellit ayaklandım ve hızlı adımlarla dışarı çıktım.

Bir ejderhanın midesi kadar sıcaktı bugün Ishigakure. Güneşi bir nebze olsa da perdelemesi için kapüşonumu taktıktan sonra hızlı adımlarla kızgın kumlarda yürümeye başladım. Sağ, sol, sol, sol ve yine sol. Karşımda kalan dükkanın kapısını ittirdim ve içeriye girdim. İşlenmiş çelik içeri giren güneşi direk olarak yüzüme yansıttı, ellerimle gözümü perdeledim ve hızlıca kapıyı kapattım. İçerideki eleman güzel ve sıcak bir selamlamanın ardından isteğimi sordu, fazla muhabbetten kaçınmak adına tereddütsüzce parmağımla İyi Kalite Tantouları işaret ettim. Yağlı müşteriyi gören eleman ellerini birbirine sürttü ve aceleyle duvardan bir Tantou’yu aldı ve tezgahın üstüne bıraktı. Devamında eğilip tezgahın altından bir kın alıp Tantou’yu kınına koydu ve uzattı. Bende aynısını cüzdanımdan çıkardığım paraya yaptım, evimde yemek kalmamasının sebebi bu Tantou’ydu. Akademi döneminde dersler için aldığım epeyce eskiydi ve görevlerin seviyesinin artmasıyla iyi kaliteli bir çelik lüks değil ihtiyaç haline gelmişti. Tantou’nuza isim verecek misiniz diye sordu tezgahtar bense elimden geldiğince “şövalyecilik oynamıyoruz shinobiyim ben” bakışımı atmaya çalıştım. Adamın ne anladığı meçhul ama bir anda sesi kesildi.

Ardından evraklar için Ishichou binasında biraz zaman öldürdüm ve eve geldiğimde gece olmuştu bile. Yatağıma uzandım ve derin bir uykunun içine doğru yavaş yavaş ilerledim…

Gözlerimi açtığımda planladığım saatten on beş dakika geç olduğunu fark etsem de her zamanki gibi planlarımı gerekenden erkene yaparak işi garantiye almıştım. Yolculuğum için hızlıca ayaklandım ve hazırlanmaya başladım…

[Sayama Kumo]

Gözlerimi açtığımda hatırladığım son şey; tahriş olmuş boğazlarım ve ağzıma gelen sümük tadıydı. Yağmurun verdiği uyarıcı ve yumuşak dokunuşlarıyla uyanmıştım. Saatin geç olduğunu anlamamı gökyüzündeki ayın belirgin olması sağlıyordu. Anladığım kadarıyla burda 3-4 saat geçirmiştim ki karnımım guruldaması bunu kanıtlıyordu. Ayağa kalkarken çok iyi tanıdığım bir acıyı hissetmiştim. Boynumun tam arkasında sanki kazı çalışması yapılıyordu. Daha bu sabahın cefasını çekiyordum ki şimdi yenisi eklenmişti. Tabi böyle sorumsuz davranışın bir cezası olmalıydı. Ya da karma yaşıyordum. Yola koyulurken burnumda olan kurumuş sümükleri ve gözümdeki çapakları temizlemeyi ihmal etmedim.

Huzurlu ve sessiz olan Otonashi Düzlükleri’nin yerini sert bir rüzgar ve soğuk hava almıştı. Sanki haykırışlarımdan kızmıştı doğa bana. Ya da harekete geçmemi istiyordu kim bilir? Yüzüme çarpan her rüzgarın eşliğinde duygusal kişiliğimden uzaklaşıp sahte halime bürünüyordum. Vücuduma nüfuz eden her yağmur ise yaşadıklarımı hatırlatıyordu bana. Zaten onları hatırlamak ne kadar zor olabilir ki?

Babamın benim hakkımda ki düşüncelerini anlamak çok zor değildi. Bir ihtimalle sahte tanrısından benim ölmemi veya kaybolmamı diliyordur. Diğer ihtimal ise yaşlı bir domuz gibi götünü devirip yatmış olmasıydı. İkinci ihtimal daha olası görünüyordu. Çok güzel! Yarın önemli bir görevim vardı ve düşündüğüm şeylere bak.

Odama doğru ilerlerken evin içinde ölüm sessizliği vardı. Anladığım kadarıyla hepsi yatağına gitmiş çoktan uykuya dalmıştı. Bir yandan karnım garip sesler çıkarırken bir yandan da beynim uyumamı emrediyordu. Tabi ki yiyecek bir şeyler bulamadığım için uyumayı tercih etmiştim. Gıcırtılı ve çokta özlemediğim yatağıma uzandığımda bir şeylerin eksik olduğunu anlamak zor değildi. Örtüm ortada yoktu ve kim aldığına dair çok keskin şüphelerim vardı. Fakat diğer günlerin aksine uğraşmaya halim yoktu. Kafamı yastığa gömüp hayallerimin ilk adımları lan görevi düşleyecektim. Öyle de oldu. Sabah diğer günlerin aksine rahat ve huzurlu geçmişti. Ha tabi şu baş ağrısını saymazsak. Ablamın bacak seslerini duymamış, omzumun ağrıları yokolmuş ve mutluydum. Bu hislerime yanıt olarak karnımdan sesler yükselmişti. Sanki biri bana haddimi bildiriyordu. Yok artık!

Kimse uyanmamışken toplandım ve hazırlandım. Bütün ninja ıvırzıvırlarımı toplayıp yola çıkıcaktım ki masada duran 2 dilim ekmeği gördüm. Acaba bunlar tesadüfen unutulmuş muydu? Yoksa biri mi koymuştu oraya? Ne saçmalıyordum ben. İki dilim ekmeyide tek hamlede yemiştim. Konoha’ya doğru yola çıkmaya hazırdım.

Birkaç insan daha görüyordum ki hepsi ailesiyle vedalaşıp arkadaşlarıyla yola koyuluyorlardı. Yalnız olmak bazen üstüme kaya gibi biniyordu. Onların aksine farklı bir yoldan gitmek istedim. İlk başta nereye gideceğimi kestirirken bir ormanın içine daldığımda yavaş yavaş kaybolduğumu düşünüyordum. İlk başta rüzgar ve hafif soğuk olan hava kendini güneşli ve ılıman bir iklime bırakmıştı. Ağaçların boyu uzamış ve çimenler yeşillenmişti. Soluma bir taş yol görüyordum ki diğer konaha yollarının aksine daha basitçe yapılmış olduğu anlaşılıyordu. Yolda giderken chuunin sınavında neler yapıcağımı düşünüyorken arkamda bir hışırtı duydum. İlk başta bu yalnız yolculuğuma eşlik edebilecek birini ummuştum. Hem bu bitmek bilmeyen yol çekilebilir bir hal alabilirdi. Biraz daha yol aldım. Duyduğum hışırtılar artmaya devam ederken bu düşüncem giderek olurunu kaybediyordu.

Veee tehlike altındaydım, görevime saatler kala.

Karşımda 4 kişilik bir haydut grubu duruyordu. Tahminimce hepsi erkekti. Boyları 175 civarı olacaktı ki benden uzun biri yoktu. Üstlerinde yırtık ve kahverengi kıyafetleri bulunuyordu. Asıl dikkat çeken şey ise alınlarının üstünde ki alın bandıydı. Benimkinden değişik olarak üstü çiziliydi. Kaçak olabileceklerini düşünürken bunun doğru bir zaman olmadığını anlamıştım. Zaten güzel kaçakcığım bana gerekli bildirgeyi veriyordu.’’Şuna bakın, yavru kuzucuk sürüden ayrı geziyor.’’Derken kahkahayı basıyordu. Yarım bir nefesin ardından arkadaşına bir soru soruyordu.’’Hey, söylesene bu halde ki bir kurt ne yapar?’’Diyordu. O da bunu beklermişcesine cevaplıyordu,’’neden ona direkt göster miyoruz?’’

Harika! İlk defa düzgün bir şeyler başarabilirim diye düşünürken yine bir sorun ile karşılaşmıştım. Hem de en kötüsü, ölecektim. En azından onurlu bir şekilde ölürüm diyerek gardımı almıştım. Belki de bir şansım vardı. Bir dakika gard mı? Daha yumruk sallamayı bilmiyordum ne gardı. Düşünmeliyidim, böyle rastgele önümü kesen bireyler olduğuna göre çok zeki olmasa gerekler ha?

Yaşananlar çok da çetin bir savaş sayılmazdı. Zaten salak oldukları bu çarpışmayı bir eğlence olarak görüp teker teker gelmeleriyle kanıtlıyorlardı. Ben de zaten geçmişte zorbalardan nasibimi almışım durur muyum hiç? Üzerime bir kişi geldiği için rakibimin gözlerine baktım ve Shibou no jutsu uygulamaya karar verdim. Her beş saniyede bir kafasının koptuğunu görecekti ve sonrası tahmin etmek zor olmadı. Yere yığılıp başını tutmaya başladı. Tiz bir çığlık ve baygın bir vücut.

Böyle bir etki vermesini beklemiyordum fakat bu karşıdakilerin ne kadar güçsüz olduğunu kanıtlıyordu. Havalara girmemek elde değildi. Rahatlamamı asıl sağlayan arkadaki üçlünün 1 adım geri çekilmesiydi. Cevabımı vermeliydim.’’Eee noldu sanırım kurtçuk kuzu tarafından yen-‘’Diyemeden sert bir yumruk nüfuz etmişti yüzüme. Hiç farketmemiştim oysa ki. Nerden çıktı bu. Hayır yani in midir? Cin midir? diye düşünürken olayın farkına vardım. Gözlerim kapanacak gibiydi fakat dayanmalıydım.

Yüzümü tuttuğumda yumruğun ilk başta nereye isabet ettiğini anlamasamda sonradan çenemin yanı olduğunu anlamıştım. İyi bari kırılmamıştı. Fakat verdiği acı ilk başta tüm yüzeye yayılsada şimdi tek çenemde toplanmıştı ve bu daha fazla can yakıyordu. Onlara baktığımda arkadaşını yol ağzından otluk kısma doğru sürüklüyordu. Bir şeyler düşünmeliydim. Lakin 3 kişi üstüme yürürken pek de düşünebileceğim bir seneryo yoktu. Benim gibi birisi için en kötü sondu bu. Hayır ne yapıcaktım yumruk falan mı savurayım, napabilirim? Kaçmak içinde olsa hareketlenmeye hazırdım. Bir şeyler düşünmem gerekiyordu aklımın içinde fakat nafile. Paltomun cebinden şanslı paramı çıkartıp, öperek bir şans diledim. Bİr yardım..

[Ichiro Ito]

Sokaktaki çocukların gürültüsü ile uyandım. Ahh lanet çocuklar yokmu sizin aileniz sabahın bu saatinde ne yapıyorsunuz dışarıda. Elimi yüzümü yıkayıp mutafağa indim. Gördüğüm kadarıyla annem bin bir çeşit yiyecekten oluşan bir sofra hazırlamıştı babamda sofrada oturmuştu. ''Bizde tam seni çağıracaktık günaydın.'' dedi babam. Bende ''Günaydın.'' dedikten sonra ocakta yumurta yapmakla uğraşan annemin yanına gittim ve onun yanağına bir öpücük kondurdum. Hayatta en değer verdiğim şeylerden birisi olan canım anneme ''Günaydın canım.'' dedikten sonra sofraya oturdum. İkisi de sessizdi ama yemekler çok güzeldi. Karnımı doyurduktan sonra ''Ellerinize sağlık çok güzeldi ama şimdi gitmem lazım kendinize iyi bakın.'' diyip alel acele evden çıktım.


Saat 1 bugün çok sıradan hiç bir özelliği olmayan boktan bir gün. Her zaman ki gibi köyün içinde devriye gezmekten başka hiçbir şey yapmıyorum. Bu sıcağın altında bir ileri bir geri gitmekten sıkılmıştım. Bir olay olduğu da yoktu zaten. Bağrışıp duran çocuklar, işe geç kalan yetişkinler, kiralarını nasıl ödeyeceğini düşünen amca, bahçesinde oturmuş dedikodu yapan teyze her zamanki kadro gene aynı duruyordu. Her gün aynı şeyleri yapan aynı problemlerin içinde yüzen yüzlerce insan. Bugün sokağın köşesinde farklı birisi vardı. Birazcık kulak kabartıp dinlemeye ve aynı zamanda onu izlemeye başladım. Biraz şüpheli gözüküyordu arkasında da bir şey saklıyor gibiydi. Açık kahverengi uzun saçları olan 1.60 boylarında bir kız yaklaştı çocuğa. Sonra çocuk bir çiçek uzattı kıza. Burada kayda değer bir şey olmadığı kesindi daha fazla izlemek sapıklıktan farklı olmazdı. Kız koşarak sokaktan gitmeye başlamıştı ağlıyordu. Çocuk kıza bir şey mi yaptı acaba diye dönüp baktım. Çocuğun yüzünde kıp kırmızı kocaman bir el izi vardı. Sevdiği kız tarafından reddedildiğini tahmin ettiğim çocuk üzgün bir şekilde oturmuş ağlıyordu. Çocuğa destek olmak isterdim ama çocuğu tanımıyordum tanısam bile ne yapabilirdim ki zaten. Ne desem nafileydi. Sonra büyük bir guruldama sesi duyuldu. Belkide sokakta yankılanmış bile olabilirdi. Birazcık alışılmışın dışında bir sesti bu. Gitmek istiyordum artık karnım acıkmıştı ama eve devriyem bitmeden gidemezdim. Yaklaşık 2 3 saat bekledikten sonra devriyeyi değiştim ve yemek yemeye gitmeye başladım. Ne yesem güzel olurdu? Birazcık düşündükten sonra canımın ramen çektiğine karar verdim. Gidip her zamanki gibi bir dünya RYO'mu yemek için harcadıktan sonra uzun süredir düşündüğüm ve hiçbir anlam veremediğim boynumdaki dövme geldi aklıma. Boynumdaki bu dövmeye dair hiçbir şey bilmiyordum. Üstelik ailem de bilmiyordu. Kitaplarda da bilgi bulamamıştım. Kusa-Chou ile konuşmanın ve araştırma için köyden ayrılmamın zamanı gelmişti. Tek yapmam gereken ondan izin almaktı.


Saat 4'e geliyordu. Umarım bugünde Kusa-Chou meşgul değildir diye geçiriyordum içimden. 2 haftadır bu izin için uğraşıyordum ve Kusa-Chou ne zaman ona ulaşmaya çalışsam ya meşgul yada toplantıda oluyordu. Umarım bugün de bu kaderim tekrarlanmazdı. Binaya girdikten sonra Kusa-Chou'nun odasına gittim. Kapısındaki shinobi bana neden içeri girmek istediğimi sorduğunda ise ona şehirden çıkmak için izin alacağımı ve özel bir mesela olduğu için tüm detaylarını anlatamayacağımı söyledim. Shinobi dikkatlice beni süzdükten sonra tamam içeri girebilirsin ama seri ol çok zamanı yok demişti. Kusa-Chou'ya derdimi anlattıktan sonra 5 dakika civarı bakıştık. İşin garip ve korkutucu yanı ise ikimizde gözümüzü kaçırmıyorduk. Ben onun bir kaç bir şey söylemesini bekliyordum. O ise ne diyeceğini düşünüyor gibi gözüküyordu. 5 dakikalık rahatsız edici sessizliğin ardından. Ito seni severim ama seni göndermek istemiyorum. Lütfen beni yanlış anlama demişti. Zaten onunla konuşucak zamanı zar zor buluyordum. Böyle bir cevabı kabul edemezdim. Hemen arka arkaya seri bir şekilde konuşarak onun sinirlerini bozucaktım ve illallah ettirip izini koparıcaktım. Ona eğer bir klandaysam bunun köyün namını arttırabileceğini. Bunun yanında benim gibi daha çok insanın buraya geleceğini ve araştırmalarımın sonucunu öğreneceğimi söylemiştim. Kusa-Chou uzun bir süre mırın kırın ettikten sonra izini verdi. İzini verirken özellikle köyün namı konusundan etkilendiğini düşünüyordum. Zorlaya zorlaya bir şekilde izini almıştım. Heyecanlıydım çünkü uzun zamandır bu anı bekliyordum. İzini aldıktan sonra koşa koşa evime gitmeye başladım heyecan basmıştı ve yarın yıllardır beklediğim şeyi belki de bir sonuca ulaştıracaktım. Eve gelir gelmez yemeğimi yedim. Sonrasında ise 4 gündür okuduğum klanlar hakkında bilgiler yazan bir kitabı açtım ve okumaya başladım. Kitabı bitirdikten sonra kendi aradığım şeyle alakalı bir bilgiye ulaşamadığım için biraz hayal kırıklığına uğramıştım. Her şeyin cevabının Konohagakurede ortaya çıkacağından oldukça emindim. Geç olmadan yattım ve yarını beklemeye başladım.


Uyandım gözlerimi ovuşturmaya başlayıp kendime gelmeye çalıştım. Elimi yüzümü yıkamak için yataktan kalkıp lavaboya doğru yürümeye başladım çürümüş tahtalardan gelen yüksek sesli gıcırtılardan dolayı ailemi uyandırma korkusu ile yavaş ve olabildiğince sessiz adımlarla ilerliyordum. Lavaboya vardım elimi yüzümü yıkadıktan sonra saate baktım. Saat daha sabah 5'idi. Ailemi odasını kontrol edip tekrar odama geçtim. Her yerde büyük bir sessizlik vardı. Bu sessizlik içinde cırcır böceklerinin sesleri çok rahatsız edici şekilde yüksek geliyordu. Gecenin karanlığını odamın ışığı ile bozuyordum. Binalardaki tek ışık bendeydi. Uykumu tam alamamış olmama rağmen bu saatten sonra yatarsam tekrar kalkamama korkusundan dolayı yatmayacaktım. Bugün sıradan bir gün gibi gözükse de Kusa-Chou'dan aldığım araştırma izniyle Konohagakure'ye gidecektim. Araştırmaya gitme sebebim ise boynumdaki ''+'' şekline benzeyen işaretin ne olduğunu bir klana ait mi, bir anlamı var mı öğrenmekti. Yaklaşık 45 dakika harcadıktan sonra sabah yola çıkmak için malzemelerimi hazırlamıştım. Kolay bir yolculuk olacaktı gidip araştırmamı yapıp geri dönecektim ama daha yola çıkmam için beklemem gereken uzun bir süre vardı. Bu süre boyunca oturup klanlar hakkında aşırı detaylı olmayan ama ufak tefek bilgiler veren bir kitap okumaya başladım. Kendi boynumdaki sembol hakkında hiçbir şey bulamamıştım zaten ama tekrar kontrol etmekten zarar gelmezdi. Kitabı okumaya başlayalı çok geçmeden karnımda adeta depremler olmaya başlamıştı. İçeride aç bir aslan yatıyor gibi sesler geliyordu. Mutfağa gidip bir kaç ekmek kızarttıktan sonra kitabımın başına tekrar geçtim. Birazcık zaman harcadıktan sonra güneşin yavaş yavaş çıktığını ve etrafı aydınlattığını görmüştüm. Malzemelerimi çantama koydum. Kıyafetlerimi giyip alın bandımı taktım. Teknik olarak her şeyim hazırdı. Hazır olduktan sonra 1-2 saat kadar bekleyip Konohagakure'ye doğru yola çıktım. Kolay bir yolculuk olmasını umuyordum.

[Shimada Kazuo]

Odam bir cenaze evi kadar soğuk ve sessiz, derin bir matem havası örtü misali kaplamış odayı. Uykulu gözler ve paytak bir yürüyüşüyle odamdaki tek pencereye doğru ilerleyip açtım. Ay ışığının son demleriyle selamlaştıktan sonra saate baktım, tahmin ettiğimden biraz daha geçti lakin endişe edecek kadar geç değildi. Sabah rutinimi -el, yüz yıkama, diş fırçalama- bitirdikten sonra aşağıya indim. Dün tüm paramı katanaya vermiştim ve akşamında da neredeyse tüm yemeğimi bitirmiştim. Dolapları biraz kurcaladıktan sonra karnımı doyurmasa bile en azından yolculuk sırasında ölmemi engelleyecek birkaç yiyeceği ağzıma sokuşturdum.

Ardından tekrar odama çıktım, dünden hazırladığım beyaz tişörtümün üstüne siyah ceketimi geçirdim. Beyaz pantolonumu da üstüme geçirdikten sonra alın bandımı sol koluma sıkıca bağladım. Ardından Shinobi çantamı belime, Tantoumu sırtıma taktıktan sonra evden çıktım.

Ay kaybolmuş veyerini Güneş’e bırakmıştı. O da kızgın kızgın etrafa bakıp öfke saçmaya devam ediyordu her zamanki gibi.
İç geçirdim, hiçbir zaman buranın mevsiminden hoşnut olmamıştım zaten. Ben tam bir Kusagakure erkeğiyim aslında, serin rüzgar tenimi sıyırıp geçecek saçlarım aynı rüzgarla dans edecek ama kader işte ne yapabilirsin ki? Buraya atanmışız burada yaşıyoruz.

Sıcağın altında yürüyüşümü sürdürdüm, köyden çıktım ve yürümeye devam ettim. Acıktığımda ormanda zehirli olmadığına inandığım birkaç meyve yedim. Bulduğum elma ağacını ise tamamen soyup soğana çevirip yolculuğun geri kalanı için kendime stok yaptım. Uzun yol, bilinmedik yol açlıktan gitmeyelim sonra. Üzgünüm bu ağaca yıllarını vermiş ve bundan geçimini sağlayan yaşlı emekçi çiftçi. Param olsa gurur yapıp birkaç Ryo bırakırdım ama devlet bize de çok iyi bakmıyor yani zorunluluktan kusura bakma. Umarım bunun yüzünden borca batıp kendini öldürmezsiniz, saygılar.

İlerledim, epeyce yorulduğumda oturdum ve çantama aldığım elmalardan yemeye başladım ve sessiz ortamın keyfini çıkartmak adına uzandım.

Uyuya kaldım lakin bu pek uzun sürmedi, çok yakın olmamasına rağmen kulağıma bir takım sesler gelmişti, çoğunu anlamasam da açlıktan olsa gerek kuzu kelimesini net bir şekilde seçmiştim. Gerçek manada bir kuzuysa alırım bir bacak tavrında ilerlemeye başladım.

Lakin gelen sesler umduğum tarzda bir şey olmadığını gösterdi. Üç haydut birini sürüklüyordu, alın bantlarına bakılırsa kaçaktılar lakin tavırları eski bir shinobi gibi değildi. Muhtemelen üç küçük çocuktan çarpıp bir çizikle herkese korku salabileceklerini sanıyorlar…

Herkese bu numaralar sökmez ama bana söktü, o korkuyu hissettim ben dönüyorum. Bu normalde yapacağım şey olurdu lakin sürpriz saldırı hakkımı iyi kullanacağım inandığım için orada durmaya devam ettim. El mührü gerektirmeyen Shinkuu Gyouku tekniği ile üç hava topunun hepsini farklı bir hayduta fırlatmıştım, ne olduğunu anlamayan adamlar şaşkınlık nidaları eşliğinde bir uçuşa geçtiler. Ne derece bir hasar aldıklarını bilmesem de bu fırsat değerlendirilmeliydi. Koşmaya başladım bu sırada Tantoumu çıkardım ve bir tanesinin bacağına sapladım. Çığlıklarını görmezden gelerek Tantoumu çıkardım. Öldürmek için silahımı kaldırsam da çırpınışlarına bakılırsa ayağa kalkacak cesaretten yoksundu, zararsız. Bu sırada arkamda beliren herif kasap bıçağı tarzında bir silahla saldırdı zar zorda olsa karşıladım. Tam hareketimi yapacaktım ki, adam çığlık atmaya başladı. Korku dolu gözlerle yere bakıyordu ve gittikçe daha fazla bağırmaya başladı. Genjutsu olmalı, arkamdaki elemanın eseri olmalı. Son elemanı da kısa bir dövüşün ardından bayılttıktan sonra arkamdaki çocuğa döndüm.

“Shimada Kazuo.”, dedim alın bandı Kusagakure’den olduğunu gösteriyordu muhtemelen benim gibi Konohagakure yolcusuydu. Kagelerle tanışma şerefine nail olan tek ben değildim elbet.

Bu sırada bacağına kılıç sapladığım herif bağırmaya devam etti, Genjutsu’ya kurban olan ise bir ağacın köşesine sinmiş titremeye devam ediyordu. Diğeri de baygındı. “Onlarla ne yapalım? Gerçek kaçaklar olduğunu düşünmüyorum, hiç direnemediler. Muhtemelen kaçak numarası yapan basit haydutlar.”, diyecektim. Midem guruldadı bir sürü elma yemiştim ancak pek doyurucu sayılmazdı. "Yemek var mı sende?", diye sordum. Utanç verici. Neyse oğlum o kadar yardım ettik azıcık paylaşsın benle.

[Sayama Kumo]

Parayı öptükten sonra dar gelen paltomun içine koydum. Alışkanlığım olsa bile bu şans işinin işe yaramasını beklemiştim. Ne var ki bu uçsuz bucaksız topraklarda biri yardıma gelse? Hayallerini gerçekleştiremeyen bir gencin son anları mıydı? Göreve saatler kala haydutlar tarafından katledilen bir genç..

Artık ölmeyi beklerken ve pek umudum kalmamışken üzerime doğru geliyorlardı. Ortamın havasından dolayı ve bozulan sinirlerim yüzünden yüzümde bir tebessüm oluştu. Kesinlikle karma yaşıyordum başka açıklaması var mı? Daha tek başıma kendimi savunamıyordum böyle mi Chuunin olmuştum ben. Gözlerimi kararlılıkla açtım ve 3'üde üzerime aynı kararlılıkla yürüyorlardı. Daha sonrası çok da şansıma yakışan bir hareket olmamıştı.

3 kaçağı havada görüyordum. Sanırım tanrı denilen şey gerçekten vardı ve bana yardım etti diye düşünmüştüm fakat sonradan oturdu taşlar. Sorumlu kişiyi görüyordum; Beyaz saçlı, garip bir dövme ve o da benim gibi görevlendirilmiş olması alın bandından olası duruyordu. İshigakure. Pek tanımadığım bir yer fakat bu çocuk tanınmaya değer gibi duruyordu. Tanrı olduğunu düşünmüyordum fakat ya tanrı tarafından görevlendirilmişse? İlk başta hayran hayran izledim. Benim olamadığım şeyler sanki onda toplanmıştı. Birini yıkmıştı fakat öldürmemişti, tanıdığım çevremde böyle merhamet pek görememiştim. Sanırım boş boş bakmanın sırası değildi. Onun da şuan yardıma ihtiyacı vardı ve hay hay.

Arkadan gelen bir adamı gördüğümde biraz gecikmiştim fakat adamın saldırısından kurtulmayı başarmıştı. Acele ederek el mührümü yapıp Jubaku Satsu ile rakibi bayıltabilirdim. Onu sıkarak acı çekmesini sağlayıp bizim çocuğu kurtarabilirdim. Zincirlerden giden bir zihin yanıltmasını yollayıp belini sarmıştım. Sıkıcaktım, güçlü ve daha güçlü. Sinirimi ezilmemden, güçsüz ve yardıma muhtaç olmamdan topluyordum. İstediğim de oldu yığılmıştı yere ve yerde yatan iki haydutun çığlıkları kulağımı neşelendiriyordu. En azından yardımım dokunmuştu, bana dokunduğu gibi.

Her şeyi halletikten sonra isminin Shimada Kazuo olduğunu öğrenmiştim. Reveransımı yaparak''Sayama Kumo, yardımın için minettarım.''dedim. Tabi ki değildim. Güvenebileceğimi sanıyorsa yanılıyordu. Her an pozisyondaydım üzerime atlar falan aman.

Anladığım kadarıyla kagelerle tanışmak bir ayrıcalık değildi. İpini koparan herkes tanışabiliyordu anladığım kadarıyla. Ben de kendimi önemli biri sanmıştım.

Sorusunu şöyle cevapladım,''Haydut olabilirler haklısın fakat bunları ulu orta bir yerde bırakmayalım. En azından ağacın altına çekebiliriz.'' Bunu yaptıktan sonra belki o görmeden arakladılarsa eğer o parayı alıcaktım. Sonuçta para bu dönemde zor kazanılıyordu özellikle bizim ailede. Ardından başka bir diğer soruyu duydum. Nasıl oluyor da bu kadar güvenebilirdi. Belki ona zehirli bir şeyler verip parasını ve mallarını çalacaktım. Neyse rastgele bir cevap düşündüm,''Yemek vardı da şey ee-e ben yolda yedim onları bu yüzden pek kalmadı. Hatta hiç kalmadı. O yüzden senin adına üzgünüm dostum.'' Neyse umarım ihtişamımı farketmiştir diye düşündüm.

[Ichiro Ito]

Saatlerce yolumda devam ettim ormanların içindeki hayvanların ve doğal yaşamın güzellikleri içinde kendimi kaybediyordum. Her şey çok etkileyiciydi. Küçüklüğümden beri doğada gezinmeyi çok severdim. Hatta bir kaç kez hayvanlara saldıran küçük çocukları tehdit edip onlarla kavga etmişliğim bile vardı. Doğaya zarar verilmesi bana zarar verilmesinden farksızdı. Güneşin huzursuzluk veren ama enerji saçan sıcağının altında kavrulurken bir klana üye olup olmadığımı düşünüyordum. Ailemin benden sakladığı bir sır olabilirdi belki küçükken bir lanete maruz kalmıştım. Lanet olmadığını umuyordum. Kekkei genkailer beklerken lanetlenmiş olmak hiç hoş olmazdı. Kekkei genkai'm olduğunuda sanmıyordum ama belli mi olurdu belki gerçekten bir klana üyeyimdir.

Bunları düşünürken saatler geçmişti ve susamıştım. İlerlediğim yolun kenarında da küçük bir dere vardı. Derenin etrafında bir tane anne domuz olduğunu düşündüğüm domuz ve yavruları toplanmıştı. Gidersem anneleri korkup yavrularını korumak için bana saldırabilirdi. En iyisi onların rahatını bozmadan onları izlemekti ne kadar uzun sürebilirdi ki. Gerçekten uzun sürüyormuş yaklaşık 45 dakikadır domuzların gitmesini bekliyordum ama gitmiyorlardı. Bu durumdan sıkıldığımı söyleyemezdim aslında çok güzel sahneler ortaya çıkıyordu. Böyle bir şeyin resmini çizsem milyonlarca satabilirdi bu tablo. Yavru domuzların mutluluğu ve annenin onları koruma iç güdüsüyle etrafa attığı tedirgin bakışlar. Arka plandaki orman ve küçük dere ile gerçekten harika bir tablo çıkardı ortaya ama malesef buna hem zamanım yoktu hemde çok başarılı çizimler yaptığımı söyleyemezdim. Domuzların birazcık aç olduğunu düşündüm ve onları dereden en rahat uzaklaştırabileceğimi düşündüğüm yöntem olan yemek verme yöntemini deneyecektim. Onlardan birazcık uzak bir yerden dikkatlerini çekmeye çalıştım. Anne domuz bana sinirli bakışlar atıyordu ben ise ona elmayı gösterip ''İster misin?'' tarzında onun anladığını düşünmediğim söylemlerde bulunuyordum. 3 4 tane elmayı oraya bıraktıktan sonra bir ağacın üstüne çıkıp elmaları yemeye gelmelerini bekledim. Aç olmalılar ki çok beklemeden yemeğe başladılar. Bende o sırada dereye gidip 3 4 yudum su içtim. Bir avuç su daha alıp yüzüme çarptım. Yemeklerimi birazcık boşa harcamış olsamda hala 2 3 tane elmam vardı. Konohaya gidene kadar yeterdi. Yoluma devam etmeye başladım. 1-2 saat boyunca ilerledikten sonra ormanda bir anda bir çığlık atma sesi geldi. Kafamı kaldırıp sese doğru baktığımda ise bir dünya kuşun oradan havalandığını farkettim. Bir sıkıntı vardı belli ki hemen oraya doğru gittim. Etrafta 4 tane haydut vardı yerde yatıyorlardı bir tanesinin bacağında bir yara vardı. Büyük bir oranda şiddete maruz kaldıkları belliydi ayakta duran 2 tanede kişi vardı. Bunu onlar yapmıştı ne sebeple yaptıklarını bilmiyordum fakat müdahale etmeliydim. Ortaya atladım sırtımdan wakizashi mi alıp pozisyona geçtim. Ardından alın bantlarını fark ettim ve silahımı indirdim. ''Kaçak değilsiniz sanırım bir şeyiniz var mı? İyi misiniz? Ben Ichiro Ito Kusagakuredenim'' diyip boynumdaki alın bandını gösterdim. ''Eğer burada yapabileceğim bir şey yoksa Konohagakure'ye olan yoluma devam edeceğim.'' dedikten sonra onların onaylamalarını bekledim ardından ise yoluma devam edicektim.

[Shimada Kazuo]

İsminin Sayama Kumo olduğunu öğrendiğim Kusagakure shinobisi yanında hiç yemek olmadığını söylemişti. Siktir bencil şerefsiz seni. Neyse ki başka bir köyün shinobisiyle böyle bir sebepten kavga edecek kadar aptal değilim. Söylediklerine başını salladım ve haydutları ağacın altına çekmesine yardım ettin.

Bu sırada yine bir Kusagakure shinobisi olaya dahil olmuştu beyaz saçlı gözlüklü çocuk kendini tanıttıktan sonra yardım edebileceği bir şey yoksa gideceğini söylemişti. Bu ne arkadaş kami-sama tüm beyaz saçlıları buraya mı ışınlıyor, aynı köyden ve nesilden bu iki shinobi niye birbirlerine böylesine yabancı. Ben de köyümdekilerle çok samimi değilim ama böyle bir durumda onlardan birine rastlasam bir halini hatırını sorarım, bu herifin takındığı tavır çok saçma. Konohagakure’ye gideceğini söyledi bizim gibi Chuunin sınavlarında görev mi aldı acaba? Neyse çokta önemli değil.

Her zamanki gülüşümü yüzüme taktım ve “Yardımına ihtiyacımız yok, görüşürüz Ichiro Ito-kun.”, dedikten sonra onun gitmesini bekleyecektim. Ardından Kumo’ya dönerek “Konohagakure’ye kadar birlikte yürüyebiliriz. Birbirimizin arkasını koruruz.”, diyerek önerimi sunacaktım. Aslında mevzu bununla alakalı değildi sadece uzun bir yol vardı önümde ve yolculuk sessizliği sevmediğim nadir anlardan bir tanesiydi.

[Sayama Kumo]

Kusa'dan biri bizi kurtarmak için önce atılmıştı ve alın bandını gösterip bu söylediklerini kanıtlamıştı. İyi güzelde neden geldi acaba? Şimdi nasıl güveniyim ben buna? Ito, hmm.. Sanırım o da görevlere gidiyordu bizim ile fakat ortaya çok rastgele çıkmıştı ve beynim bunu sorgulamadan yapamıyordu. Bir yandan da üzülüyordum onun hakkında böyle düşündüğüm için. Bilemiyordum. Ito'ya''Sence kaçak mıyım ordan bakınca? Bu yavşaklar saldırdı bize. Biraz erken geldin''diyecektim. İplerimi elime almalıydım. Kim burda özgüvenli görmeleri gerekirdi. Ardından Kazuo eşlik etti. Fakat onu böyle dışlamış olmak biraz üzülmeme neden oldu. Dayanamadan söyledim''Ha istersen gel ama çok meraklın değilim.''Yapabileceğim en iyisi buydu.

Shimada kazuo ise; Bilemiyordum zaman geçtikçe ilahlandırdığım bir benlikten uzaklaşmıştı benim için. Normal bir görevli o da benim gibi. Sadece yardım görüp katılmıştı araya. Yine de güvenilir listeme sokacağım bir insan henüz değildi. Bana yardım ettiği için mutlu ve minnettardım fakat gidipte ayaklarına kapanmazdım, daha neler. Yolda yürüme teklifi beklediğim bir teklifti ve bu teklifi o yapmasa ben yapmayacaktım. Yanıtım olumluydu fakat yine de aramda mesafe alarak yüreyecektim. Şimdi bu da haydut vari bir şey çıkar. Bilemiyorum Altan, bilemiyorum.. Ardından ihtişamlı bir şekilde ekleyecektim,

''Adım söylediğim gibi Sayama Kumo, Ito beni tanıyorsundur Kusadan. Popülerimde biraz.''Son kısımda gülmemi tutamamıştım.''Babam zengin bir tüccar bende köşklerde yaşıyorum. Aslında akademiye gitmeyecektim ama amaç macera falan olsun işte.''dedikten sonra''Peki sizler neyin nesisiniz?'' diyecek ve temkinli adımlarla yüreyecektim.

Itonun bizim ile kalmasını bir yandan isterken bir yandan istemiyordum. Şimdi bu arkadaş kaçak olabilir ve alınbandını birinden çalmış olabilir. Hiç görmedim bu tipi zaten. Gelmesini ise ilerde yine bir haydut grubu ile karşılaşırsak bize destek çıkmasını istediğim içindi.