[Mokuro Riku & Kasumikage Teki] Bir Takım Yol Maceraları

[Kasumikage Teki]

"Sen neden benimle geliyorsun ki?"

Beyazlar içindeki annesi ile köy sokaklarında yürüyordu Teki. Normalde bugün Sakuma ile antrenman yapmayı planlamıştı ancak daha önemli bir işinin olduğunu fark etmesi ile planını iptal etmesi gerekmişti.

"Yujiro ile görüşeceğim çünkü. Hep erteliyordum. Madem sen Riku ile göreve gideceksin. Ben de seninle geleyim dedim."

Doğru, annesinin Yujiro-san ile eskilerden beri dost olduğunu unutmuştu bir anlığına. Daha akademi zamanlarından beri süregelen arkadaşlıkları Yujiro-san'ın maruz kaldığı hain damgalamalarından bile zarar görmemişti. Teki her ne kadar küçüklüğünde Mokuro ailesine karşı tavır alıyor gibi olsa da, özellikle annesinin öğütleri sayesinden bu huyunu geride bırakmıştı. Köyün çoğunluğunun aksine Kasumikage ailesi Mokuro ailesine karşı çok sevecen ve tamamen güven duygusu içindeydi.

"Doğru doğru. Aklımdan çıkmış. Riko ne yapıyor acaba? Göreve sadece Riku ve ben çıkacağız diye biliyorum. Eğer Riko'nun bir işi yoksa kesin bizi kitleyecektir."

"Ahahah... Sanmıyorum. Momo-chan ile devriye görevinde olduklarını duymuştum. 1 hafta falan oldu. Kanto Bayırı'ndaki köyleri falan gezeceklerini düşünürsek daha bir kaç gün köyde olmayacaktır."

Köy yerleşkesinden biraz uzaklaşmaya başlamıştı ikili. Artık çevrelerindeki kalabalık azalmış ve bine bolluğu yerine patikalar ve yeşilliklere bırakmıştı. Yaklaşık 10 dakika daha devam eden bu yolculuk sonunda ilk kediyi görmüşlerdi.

"Aaaa! Teki şuna bak! Aşırı tombik."

Karşıdan gelmekte olan dobiş kediye bakakalmıştı Teki. Suratının topaklığı, bakışlarındaki doymuşluk ve yere sarmaya başlayan göbeği ile sahiden de kütle sahibi bir kedi onlara doğru yürüyordu. Kedi ile aralarındaki boşluk iyice kapandığında durdurmuşlardı adımlarını. Durdukları gibi yere çömelmişti Sencha. Kütleli kedi ise Sencha'nın bu hareketi karşısında mırrlamaya başlayarak, çevresinde dönmeye başlamıştı beyazlı kadının.

"Kesin Mokuro kedilerinden anne. Yerleşkeden bu kadar uzak olup, bu kadar kilolu olabilmesinin başka bir açıklaması yok. Çevrede yiyecek satan bir yer de göremiyorum. Olsa bile en azından kokusu gelmiş olurdu."

Eğilmiş ve mırrlamaya devam eden kediyi sevmeye başlamıştı Teki de.

"Doğru diyorsun. Belki de evden ne kadar uzaklaştığının farkında değildir. Yanımıza alalım."

Yerde mırrlamaya devam eden kedi birden iki zarif el tarafından kavranıp, yukarı kaldırılırken istemsizce "Bırrıp." diye ses çıkarmıştı. Az önce kendisini seven kadın tarafından kaldırıldığı fark ettiğinde de hiç istifini bozmamış ve rahat bir ulaşım aracı bulduğunun farkında bir şekilde uslu uslu oturmaya başlamıştı kadının kollarında.

Kedinin de katılması ile üç kişiye yükselen grup bir süre daha yürüyüşlerine devam ettikten sonra çevrelerinde artan kedi nüfusu ile hedeflerine varmıştı. Mokuro Hanesi'nin geniş bahçesine açılan kapının önüne geldikleri gibi açık olan kapıdan içeriye girmişler ve bahçede kedi beslemekle meşgul olan Mokuro Yujiro'yu görmüşlerdi.

"Yujiro! Sizin kedilerden birisini bulduk yolda."

Duyduğu ses ile irkilip, arkasına dönen mavi saçlı shinobi karşısında eski dostu ve onun oğlunu gördüğü gibi ılıman bir gülümseme yerleştirmişti suratına.

"Hoşgeldiniz Sencha ve Teki-kun! Dondon yiyip yiyip gezmeye çıkıyor bu aralar. Getirdiğiniz için teşekkürler. Geçenlerde de Riku bulmuştu. Uzaklamış ve yorulup sızmış ormanlık alan içinde."

Mama kabına doğru koşmayan başlayan Dondon'u izlemişlerdi bir süre. Sonrasında da sessizliği Yujiro bozmuştu bir kez daha.

"Çay koyuyorum. Gerçi Teki-kun ve Riku'nun pek zamanı olmasa gerek. Çocuklar göreve gitsinler."

Başıyla onaylamıştı Yujiro'yu Teki. Bir an evvel çıksalar iyi olacak diye düşünüyordu kendisi de. "Gitsek iyi olur sahiden Yujiro-san ama başka bir zaman için çay sözü verebilirim."

Teki halen bahçede beklerken Yujiro ve Sencha evin içine girmişlerdi. İçeriden babasının Riku'ya seslendiğini duyabiliyordu Teki. Onu beklerken de kedilere bakmaya devam ediyordu...

[Mokuro Riku]

Pencereden süzülen güneş ışıkları yeşil kirpiklerin arasında aralanmaları için davetkarca oynaşıyordu. Üzerinde nefesini kesen bir ağırlık vardı. Koşullara daha fazla dayanamayıp kirpiklerini hafifçe aralayınca ağzına poposunu dayamış olan tekir kediyi fark etti. “Sessiz.” Aklına gelen ilk kelime bu olmuştu. Sahi, susmak bilmeyen ikiz kardeşinin yokluğunda bu son bir haftada ev tamamen başka bir forma bürünmüştü. Babası ve Riku genelde sessizce kendi işleriyle ilgileniyor, sadece gerekli kısa muhabbetler ediyorlardı. Her ne kadar bu durum genç shinobinin konfor alanı olsa da ikizinin yokluğu süre uzadıkça canını sıkmaya başlamıştı.

Bu sırada suratında oturan kediyi okşadıkça kedi iyiden iyiye mayışıp Riku’yu kişisel yatağı olarak belirlemiş ve daha da işgal etmeye başlamıştı. İki eliyle tüy topunu tutup suratından kaldırıp yatakta yanına koydu. Kedi ilk memnuniyetsiz bir bakış atsa da üzerine vuran güneş ışığının sıcaklığını hissetmesi ile derin uykusuna dönmesi hiç zaman almadı. Riku da bu sırada yatakta doğrulup hafifçe esnedi. Henüz tamamen açamadığı pembe gözleri duvardaki saate kaydı, dokuza geliyordu. Neredeyse her gün sabah beşte uyanıp antrenmanlara başlayan ikizinin gürültüsü olmadan deliksiz uzun uykuların da keyfini çıkarmıştı yeterince.

Yatağından çıkıp arkasında bıraktığı dağınıklığı kediyi rahatsız etmeyecek şekilde hafifçe toparladı. Çalışma masasının üzerindeki saç lastiğine uzandı ve ensesine dökülen saçları minik bir at kuyruğu olarak bağladı. Doğruca banyoya gidip ellerini ve yüzünü yıkadıktan sonra alt kata indi. Mutfak masasının üzerindeki bir tabakta cazipçe duran onigirilerden birini kapıp bahçeye göz attı. Babası küçük göletlerinin yanında meditasyon yapmaktaydı.

Riku babasını kendi içsel dünyasıyla bırakıp oturma odasına geçip en sevdiği koltuğa yerleşti ve sehpanın hemen köşesinde duran kitaba uzandı. Üzerinde “Uzumakilerin Çakra Sarmalı” yazıyordu. Bir süredir sensör yeteneklerine yönelmeyi istiyordu ve bunun için araştırmalara başlamıştı. Eline aldığı kitabı okumaya Uzumaki Klanı’nın sensör yetenekleri hakkında ilginç ve işine yarayabilecek ayrıntılar içerdiği için babasının tavsiyesiyle başlamıştı. Onigirisinden bir ısırık alıp önceki gün kaldığı yerden kitabına geri döndü.

“Günaydın Kuu-kun.” Okumaya başlamasından yaklaşık bir saat sonra babasının sesiyle kitaptan kafasını kaldırdı. “Günaydın baba.” Kaldığı sayfaların arasına ayraç yerleştirip kitabı aldığı yere koyarken konuşmaya devam etti. “Sana söylemeyi unuttum bugün Teki-san ile göreve çıkacağız. Gelmek üzere olması lazım.”

İsmi duyduğu an gözlerini parıltılar kaplamıştı shinobinin. Bahsi geçen kişi kendisinin az sayıda kalmış dostlarından birinin oğluydu. Arkadaşlıkları henüz gençlerken birlikte kenjutsu çalışmaları ile başlamıştı. Zor zamanlarında kendisine olan desteğine minnet, hem de kenjutsu öğretilerine büyük saygı duyuyordu Sencha’nın. Riku ve Teki’nin birlikte göreve çıkması kendi chuunin dönemlerinde Sencha ile çıktığı görevlerdeki eski anıları zihninde canlandırmıştı.

“Ben hazırlanayım en iyisi.” Babasını eski anılarında kaybolmuş bir şekilde bırakıp odasına döndü. Üzerindeki şortu ve kapüşonluyu çıkarıp yatağının altındaki kirli sepetini çekip içerisine koydu ve sepeti yavaşça geri itti. Dolabında ilk sırada asılı duran beyaz gömleği giyip üzerine siyah deri takımını geçirdi. Masasına yönelip üzerindeki teçhizat paketini sağ bacağındaki kemere iliştirdi. Fırfırlı boyunluğunu takarken odasının köşesindeki boy aynasına yönelip kendisine bakarak üzerini düzeltti. En sonunda gözleri suratında durdu. Bir süredir üzerinde dolaşan miskinlik suratını iyice canlandırmaya yetmişti. Soluk teninde yanaklarının üzerinde gözlerine uyumlu hafif bir pembelik vardı.

Dışarıdan gelen seslerle odasının penceresinden görünen bahçeye dikkati kaydı. Teki’nin yanında kucağında Dondon’u tutan Sencha-san’ın babasıyla konuştuğunu görüyordu. Tombul kedileri yine evden uzaklaşmıştı kesinlikle. Bu kedi gerçekten neyine güveniyordu acaba? Tüm insanları kendi özel taşıma servisi olarak mı görüyordu? Bu alışkanlığını sürdürürse kaybolacağın endişesini aklından geçirirken dün geceden bakımını yaptığı yumi yayını ve ok torbasını sırtına yerleştirip alt kattan babasının kendisini çağıran sesine yönelerek odasından çıktı.

“Sencha-san merhaba.” Önünde duran kadın odanın içerisine yansıyan bir ay huzmesi gibi parıldıyordu. Sencha-san Riku’ya kar tanelerini andırıyordu; yağışı gibi sakin, sarkıt gibi keskin ve güneşin ışıklarını yansıtıyormuş gibi huzurlu. Ayrıca bir rakip olarak ne kadar ürpertici olabileceğini de tahmin edebiliyordu.

Ebeveynleri fazla lafa tutmak gibi bir niyeti yoktu zaten konuşmak için birlikte vakitleri olacakmış gibi görünüyordu. Kapıya yürürken babasına yönelerek: “Teki-san'ı daha fazla bekletmeyeyim. Çıkıyorum.” Kapıyı açarken babası arkasından dikkatli olmasını söylüyordu. “Hai!” Diyerek seslendi çıkarken.

Bahçenin ortasında bacaklarına tırmanmış iki ve kucağında pofuduk bir kedi ile bekliyordu Teki. “Shushun hanımın kucağa yerleşme jutsusundan kaçamamışsın.” Shinobi ve kucağındaki kedinin bakışları konuşana yöneldi. İki çift keskin mavi göz tarafından kuşatılmış hissetti Riku. “Yırtıcı” Diye geçirdi içinden. Avına kilitlenmiş bir kedininki gibi delip geçen bakışları vardı karşısındaki gencin.

Shushun yere bırakılınca bir kez Teki’ye sürtünüp uzaklaştı. Teki bacağından sırtına geçmiş olan kediyi de üzerinden alıp hafifçe kafasını okşayıp yere bıraktı. Diğeriyse daha yükseğe ulaşamadığının yenilgisini kabullenip ayrılmıştı bile. “Hazırız?” Riku'nun, sakin sesindeki soru tonlaması fark ediliyordu.

[Kasumikage Teki]

"Kesinlikle! Shushun tekniğinde baya gelişmiştir kendini."

Güler yüzle karşılamıştı Riku'yu. Nedense daha fazla bekleyeceğini düşünmüştü görev arkadaşını. Sakuma'nın her şeye geç kalmasına alışmıştı belki de.

"Kesinlikle hazırız Riku-kun. Açıkçası bu kadar erken hazırlanacağını düşünmemiştim. Bu yüzden aslında biraz vaktimiz var diyebilirim."

Çömeldiği yerden kalkmıştı sakince. Sağ elini kafasının arkasına götürmüş ve gözlerini kısarak düşünceli bir ifadeye bürünmüştü. "Ne yapsak ki?" Bir yandan kafasını kaşımaya başlamıştı sağ eliyle. "Yaklaşık 1 saatimiz var... Direkt köy kapısına gidersek orada yarım saate yakın beklememiz gerekecek..." Bir kaç saniyelik sessizliğin ardından gözlerini koş kocaman açarak, yumruk halindeki sol elini, az önce kafasından çekip önüne getirdiği sağ elinin üzerine vurmuştu. "Buldum! Dango yemeye gidelim."

Riku'nun sadece bakışları ile verdiği tepkiyi tam olarak anlamakta başarısız olduğu için kendisini biraz daha detaylandırma ihtiyacı hissetmişti. "Yani gidip bir yerde oturamayız ancak yolumuzun üstünde çok güzel dango hazırlayan bir yer var. Geçerken birer tane alabiliriz."

Ayaklarının dibinde kendisine bakmakta olan kediye gülümsedikten sonra bahçe kapısına doğru yönelmişti bile Teki. Riku'nun da onu takip edeceğini biliyordu. Adımları adımlarını kovalarken muhabbet açma ihtiyacı duymuştu istemsizce. Riku ile çok yakın değillerdi ancak ona saygı duyuyordu. Yaşadıklarının tamamını bilmese de, Mokuro ailesinin içinde bulunduğunu durumu az çok bildiği için Riku ve diğerlerinin içindeki savaşçı ruhu seviyordu Teki.

"Eee Riku-kun, nasıl geçiyor günlerin? Göreve hazır hissediyor musun? Çalışmaların ne durumda?"

[Mokuro Riku]

Erken buluşmalarının yarattığı yarım saatlik boşluğu görev öncesi dango yiyerek değerlendirmekte anlaştı ikili. Bahçe kapısından geçip Mokuro ailesinin evinden uzaklaşmaya başladılar. Riku, Teki’yi yakın bir şekilde olmasa da babası ve Sencha’nın dostlukları sayesinde uzun süredir tanıyordu. Ayrıca arada Teki kenjutsu antremanları için Yujiro’ya uğruyordu. Zaten çocuklarının kendisini adadığı kenjutsu yolundan yürümeyi seçmediği için Yujiro’nun üzüldüğü bir gerçekti. Bilgilerini paylaşabildiği genç bir shinobinin varlığı Yujiro’yu çok mutlu ediyordu. Riku, babasının sürekli Teki’yi övdüğünü de hatırlıyordu. Sonuçta ikisi de birbirinden beter birer katana sapığıydı. Sahi, Teki hakkında başka ne biliyordu?

"Eee Riku-kun, nasıl geçiyor günlerin? Göreve hazır hissediyor musun? Çalışmaların ne durumda?" Yürüyüşleri boyunca sürmekte olan sessizliği bozan Teki’nin soruları olmuştu. Riku’nun günleri tabii ki ikizi olan o koca çeneli aptal yanında olmadığı için huzurlu geçiyordu. Aslında son zamanlarda ikiziyle birlikte yaptıkları antrenmanların faydasını görmeye başlamıştı fakat araya giren bu sükûnet molasına hayır demezdi.

“Riko’nun yokluğundan faydalanıyorum. Bir haftadır meditasyon için konsantre olmama bile gerek kalmıyor. Yumi-dou üzerinde hala çok çalışmam gerekli fakat kendimi tek bir yöntemle kısıtlamak istemiyorum. Çalışmalarımı da biraz çeşitlendirmeye başladım diyebilirim.” Şu zamana dek kendini tek bir çıkışı olan bir yönde ilerliyor gibi hissediyordu çalışmaları konusunda. Eğer aynı şekilde devam ederse dövüş stilinde pek çok açık nokta olacağını biliyordu. Kesinlikle bu sonu değiştirmeliydi. Daha çok güçlenmeli ve elindeki kartları en iyi şekilde kullanmayı öğrenmeliydi. Kısa bir duraksamadan sonra devam etti:

“Görevimizin pek zorlu geçeceğini sanmıyorum. Yine de sürprizlere hazırlıklı olmak hususunda sana güveniyorum Teki-san.” Görevleri bir kervana eşlik etmekti. Riku’nun uzaktan gelen tehdidin tespiti ve Teki’nin yakın saldırılardan koruması avantajları düşünüldüğünde bu görev için ideal bir takım olmuşlardı. Kendi bahçelerindeki antrenmanlardan gördüğü kadarıyla Teki’nin gücünün pek yadsınamayacağını ve içindeki güçlenme hırsını biraz gözlemleyebilmişti. Kendi engellerini yıkma isteği… Riku aynı ateşten kendi içerisinde de hissediyordu.

Yol boyu aralarda tanıdık kedilere denk geliyorlardı fakat artık evden iyice uzaklaştıkça kedi popülasyonunda da dramatik bir azalma meydana gelmişti. Çevre gürültüsü artmaya başlasa da aralarına yine uzun soluklu bir sessizlik hakim olmuştu. “Teki-san sen de Sencha-san’la aynı tekniği mi kullanıyorsun?” Bu sefer soruyu tek tonlu yumuşak sesiyle Riku sormuştu. Babasıyla kenjutsu karşısında nasıl bir strateji uygulaması gerektiğinin paratiğini sıkça yapsa da açıkcası karşısında bir katana kullanıcısı olduğu durumlar Riku’nun pek hoşuna gitmiyordu. Bu görevde de olası bir durumla karşılaşırlarsa Teki’nin rakiplerine karşı savaş stilini görebilmeyi istiyordu.

İyice kalabalıklaşan bir sokağa girdiklerinde Teki bir anda durdu. Dumanı tüten bir ızgaranın hemen önüne yerleştirilmiş uzun bir servis masasından ibaret küçük bir dükkanın önündeydiler. Izgaranın ardında güler yüzlü yaşlı bir adam müşterilerle konuşurken bir yandan sıcak metalin üzerine pirinç toplarını yerleştiriyordu. Riku, yanındaki shinobinin yüzündeki gülümsemeden amaçladığı yerde olduklarını ve dağınık siyah saçlı gencin muhtemelen bu tatlıya karşı bir düşkünlüğü olduğunu kestirebiliyordu.

[Kasumikage Teki]

"Ahahaha! Hayır Riku-kun, ben maalesef annemle aynı stili kullanmıyorum. Kendisi Kendou kullanıcısı. Ben babamdan Shigure stilini kullanmayı öğrendim. Kendou pek benlik değil... Fazla katı bir stil."

Adımları ikiliyi kalabalık sokaklara geri döndürdüğünde biraz daha ilerlemeye devam etmişler ve bir süre sonra durmuştu Teki. Durmuş ve derin bir nefes çekerek, suratına yerleştirdiği ciddi ifade ile Riku'ya dönmüştü. "Geldik Riku-kun." Küçük bir dükkanın önündeydiler. Teki yüzündeki ciddi ifadeyi hiç silmeden içeri doğru yürümeye başlamıştı. "Dikkatli ol." Sıcacık ızgaranın altında güler yüzü ile müşterilerine hizmet etmekte olan dango ustası Teki'yi gördüğü gibi olduğu yere kilitlenmişti. Yüzündeki gülümseme yerini yavaş yavaş duygusuz bir bakışa çevirirken Teki, Riku'nun şaşırmaya başlıyor olacağını tahmin edebiliyordu.

Suratlarında hiçbir duygu ifadesi taşımayan dango ustası ve Teki birbirine bakmaya devam ediyordu. Izgaranın üstündeki tangoların cızırtısı ve muhabbet etmekte olan bir kaç müşteri dışında hiç ses yoktu. Bir süre sonra müşterilerde muhabbetlerini kesip, ikiliye bakmaya başlamıştı. Izgaranın üstündeki 3 dango çoktan yenmeyecek bir aşamaya geçmiş, yavaş yavaş kömür olmaya başlamışlardı. Teki ve dango ustası halen birbirlerine bakıyorlardı. Sanki beşinci shinobi savaşı gerçekleşiyordu ikilinin bakışları arasında. İnsanlar hayatlarını kaybediyor, aileler evsiz, çocuklar ailesiz kalıyordu.

Yaklaşık 4.5 dakika süren bakışmadan sonra artık dükkanın içindeki herkes Teki ve dango ustasını izler olmuştu. Teki'nin kuruyan gözleri yavaşça kızarmaya başlamıştı. Savaşı kayıp mı edecekti? Hayır! Çünkü dango ustası çoktan ızgarasının sabotajına uğramıştı.

Izgaranın sıcağı yüzünden dango ustasının alnında oluşmuş küçük bir ter damlası yavaşça aşağıya doğru akıp, "pıt" diye adamın sol gözüne girmişti. "Aaaa içine edeyim böyle işin!" Koluyla gözünü silmeye başlamıştı refleks olarak. "Oturun hadi. Misafirin de var sanırım bu sefer. Hoş geldiniz." Izgaranın üstündeki kömüre dönmüş 3 dangoyu alıp, hızlıca çöpe atmıştı. Sonrasında tüm müşterilerin duyabileceği bir ses tonu ile seslenmişti herkese.

"Kusura bakmayın. Küçük bir oyun... Şimdi herkese benden bir dango."

Usta tekrar tangoları hazırlamaya başlarken Teki, şaşkınca olanları izleyen Riku'ya dönerek "Eheheh... Kaptık beleş dangoları." demişti kurumuş gözleri ile suratındaki yorgun ifadeyi silemeden. "Kyagu-san'ın da benim gibi inatçı bir insan olduğunu fark ettiğimde henüz Sakuma, Rei ve ben genindik. Sonrasında böyle bir oyuna dönüştü. Kim kaybederse içerideki herkese yemek ısmarlıyor ve ben %72 oranında kazanma ihtimaline sahibim... Yani Sakuma böyle demişti."

2-3 dakikalık bir beklemenin ardından Kyagu-san elinde iki şiş dango ile Teki ve Riku'nun yanına gelmişti. "Afiyetler olsun. Yine bekleriz." Dangoları alan ikili bu sefer ikinci durakları olan köy kapısına doğru ilerlerken Teki çoktan şişteki iki dangoyu ağzına atmıştı bile...

İkili köy kapısına yaklaşırken eşlik edecekleri kervanı da görmeye başlamışlardı. Gerçi... Kervandan ziyade eşlik edecekleri tek bir at arabası görüyorlardı.

"Bu ne be? Kervan demişlerdi..."

Durumdan dolayı yüzünde oluşan mutsuzluk ile adımlarını hızlandırmıştı Teki. Kendisi mi görev raporunu yanlış okumuştu yoksa son anda yapılan bir değişiklik mi olmuştu öğrenmek istiyordu.

At arabasının önüne doğru ilerleyerek konuşabileceği birini aramaya başlamıştı. Tam da o sırada görevli bir chunin ile karşılaşmıştı. "Yo! Ben Kasumikage Teki, yanımdaki de Mokuro Riku. Bugün köyden çıkacak bir kervana eşlik edecektik. Fakat ortada bir kervan görünmüyor."

"Merhaba Riku-san, Teki-san. Ben de sizi bekliyordum. Adım Kaoru Butshi. Yanlış anlaşılma için üzgünüm. Bilgi sızıntısını engellemek için görevi bu şekilde yayınlamamız emredildi... Kusa-chou tarafından."

Kusa-chou'nun olayla bir ilgisi olduğunu öğrenince içi rahatlamıştı Teki'nin. En azından ortada bir karışıklık olmadığından emindi artık. "Ayak üstü kandırmışlar bizi Riku-kun."

Görevli chuunin konuşmasına devam etmişti Teki'nin kısa araya girişinden sonra.

"Gördüğünüz at arabasının arkasında kaçak bir Takigakure shinobisi var. Sizin de göreviniz kendisini köyüne teslim etmek. Henüz 4 gün önce yakalandı ve vakit kaybetmeden teslim edilmesi gerekiyor. Aracı süren de sizler olacaksınız. Bu yüzden at arabasındaki pardesüleri giyseniz iyi olur. Ayrıca kaçak kişi at arabasının arkasında mühürlü bir varilde duruyor. Yani ses etmesi ya da kaçmaya çalışması gibi sorunları yok."

Cümlesi bittiği gibi kafasını öne doğru eğerek "Kolay gelsin şimdiden." demiş ve Teki ile Riku'nun görüşünden çıkmıştı genç chuunin.

"Eeeeeh... İşler karıştı şimdi Riku-kun. Neyse giyelim şu cübbeleri de yola çıkalım yavaştan. Aracı ilk tur ben sürerim. Adam mühürlü olsa da birimizin orda durması daha güvenli olur."

[Mokuro Riku]

Teki’nin yüz ifadesindeki ani değişim Riku’yu meraklandırmıştı. Sert bakışlarına tezat bir şekilde genç shinobiyi gülümserken görmesi olağandı. Fakat şimdi karşısında inanılmaz derecede ciddi bir şekilde küçük dükkana bakıyordu. Riku içgüdüsel olarak etrafına olası bir tehdit algılamak için göz gezdirdi. Etraflarındaki insanlar günlük hayatın seyrinde sokakta geziniyordu, dükkan içerisindeki müşterilerin kahkahaları kulaklarına geliyordu. Her şey normal görünüyordu, hayatının en zorlu görevine girişiyormuş gibi ciddi bir şekilde dükkana yönelen Teki hariç.

“Dikkatli ol.” Teki’nin bu sözleri Riku’yu iyice paranoyaya sokmuştu. Elini omzunda asılı duran yumi yayına atmıştı, pembe gözleri bir düşman bulmak için hızlıca etrafını tarıyordu. Bu sırada siyah saçlı shinobinin bakışları dango ustasınınkilerle kesişmişti. Riku, tam bu anda havada çarpışan kıvılcımlar gördüğüne yemin edebilirdi. Müşterileriyle muhabbet etmekte olan ustanın gülüşü bir anda Teki’ninkine benzer bir ifadeye büründü. Yaşlı adam donup kalmış gibi ızgaradaki dangoları olduğu gibi bırakmıştı, ikisi de konuşmadan ezeli düşman gibi birbirlerine bakıyorlardı. Hedefleri ızgaranın ardındaki bu yaşlı adam mıydı? Neler oluyordu?

Tüm dükkandaki muhabbet Iagiri ile kesilmiş gibiydi, ilgi odağı sadece kızarmış gözlerindeki bakışlarla dövüşmekte olan bu ikili olmuştu. Yıllar gibi süren dakikaların sonunda yaşlı adam gözlerini silerek mağlup bir ses tonuyla söylenerek Teki’yi içeriye buyur etti ve şaşırtıcı bir anilikte işine döndü.

"Kusura bakmayın. Küçük bir oyun... Şimdi herkese benden bir dango." Yaşlı adamın sözleri üzerine tam anlamıyla hiçbir şey yapmadan bedavadan yiyecek kazanan müşteriler kahkahalarla muhabbetlerine geri dönmüşlerdi. Dükkandaki taburelerden birinin üstüne geçmiş olan shinobinin de hiçbir şey yaşanmamışçasına görmeye alışık olduğu samimi gülümsemesiyle kendine baktığını fark etti. Teki, Riku’nun bakışlarından kafasında dönen soru işaretlerini anlamış olacak ki hemen dango ustası ile aralarındaki yıllardır süregelen bu küçük rekabet iddiasını özetledi.

Yeşil saçlı shinobi, Teki’nin yanındaki tabureye kendini bırakırken gergin kaslarının da gevşediğini hissedebiliyordu. Teki, Sakuma adlı kunoichinin kendisine %72’lik bir başarı ihtimali verdiğinden bahsetmişti. Riku, Sakuma’yı yakından tanımıyordu fakat birkaç denk gelişlerinin ardından kunoichiyi aklında yüksek analitik zekasıyla kodlamıştı bu sebeple de verdiği bu spesifik oran güvenilir gelmişti ve Teki’nin inatçılığının ciddiye alınacak bir boyutta olduğunu zihnindeki Teki klasörüne iliştirdi.

Bir müddet sonra ellerindeki ekstra dangolu şişleriyle görev istikametinde yola koyulmuştu ikili. Köy kapısı önüne geldiklerinde bekledikleri kervanın yerine yalnızca bir adet at arabasıyla karşılaştılar. Riku için gün, görevlerine bile başlamadan beklenmedik hadiselerin denk gelişleriyle devam ediyordu. Kendisini Kaoru Butshi olarak tanıtan görevli chuunin durumu, bilgi güvenliği için raporda değişiklik yapılmış olduğu şeklinde açıkladı. Asıl görev at arabasının vagonunda duran bir varile mühürlenmiş Takigakureli kaçak bir shinobinin köyüne teslimiydi. Riku, böyle gizli bir şekilde yürütülen operasyon göz önünde bulundurulursa öngördüğü gibi görevin kolayca geçmesinden ziyade sürekli tetikte bulunması gerektiğini anlamıştı. Kaçak shinobinin seviyesi hakkında da oldukça meraklanmıştı fakat ekstradan hiçbir bilgi alamadan görevli shinobi, Teki ile ikisini at arabasının yanında ellerinde cübbelerle bırakıp acelesi varmış gibi hızla uzaklaşmıştı.

Cübbeleri üzerlerine geçiren shinobiler, at arabasını sürmek ve varilin yanında nöbet tutmak olarak görevlerini ikiye ayırmışlardı. İlk nöbeti alması kararlaştırıldıktan sonra Riku, üzeri tente ile örtülü küçük vagonun içerisine girdi. Loş vagonun içerisinde üzerindeki kapak parşömenlerle mühürlenmiş bir şekilde vagonun gerisinde yere sabitlenmiş duran varil ve sağ tarafa yerleştirilmiş erzak olduğu anlaşılabilen küçük paketler vardı. Varili süzerek etrafında küçük bir tur attı Riku. Dışarıdan bakıldığında içerisinde bir insanın bulunduğu hakkında ipucu elde edemiyordu. Varil sanki boşmuş gibi hareketsiz ve sessiz bir şekilde duruyordu önünde.

At arabasının hareket etmesiyle birlikte küçük ritmik sarsıntılarla yola koyuldular. Riku, sırtını vagona dayayarak varilin önünde yere oturdu. Sol bacağını uzatıp diğerini kendini doğru çekmiş ve kolunu üzerine koymuştu. Sol elinde tuttuğu yumi yayını kucağına dayamıştı. Gözleri bir hareketlilik beklercesine varilin üzerinde, kulaklarıysa at nallarının tıkırtısı arasında farklı bir ses sezmek üzere tetikteydi.

Sıkıcı denilebilir sakinlikte geçen iki saatin ardından bacaklarındaki uyuşmanın rahatsızlık edici bir raddeye ulaşması sonucunda Riku ayağa kalkıp birkaç adımda vagonun arkasına geçti ve tenteyi dışarıyı görebileceği kadar aralayıp gerilerinde bıraktıkları yola doğru bakmaya başladı. Göz alabildiğince sık ağaçlarla kaplı ormanlık alanı aralayan, at arabasının anca sığabildiği bir patikadan ilerliyorlardı. Yolun arkalarında kalan kısmı üzerine eğilen ağaç dalları ardında anca 5 metre kadar uzaklığa kadar seçilebiliyordu. Cıvıltıyla uçan kuşlar harici etrafta canlı varlığı sezilmiyordu.

Kantou bayırında bir haftadır devriye gezen takım arkadaşları geldi aklına. Savaş halinde oldukları Amegakure ile köyü arasında tampon olan bu bölgede kendisinden çok daha aksiyonlu bir görev geçirdiklerine emindi. Takım arkadaşlarından biri olan ikizinin üstün fiziksel kapasitesi hem dosta güven, düşmana korku salsa da bodoslama daldığı aptalca hareketleri görevini tehlikeye sürükleyebilecek bir unsurdu. Yine de Riko’nun zincirlerini takımın üçüncü üyesi Momo’nun ellerinde düşünmek Riku’yu rahatlatıyordu. Pembe saçlı genç kadının Riko’nun çenesini kapatabilen sayılı insanlardan biri olmasının gizemini hala çözemese de Momo’nun bu yeteneği su geçirmez bir gerçekti. Kendi görevleri sırasında da Riko, Riku’nun neredeyse her durumda haklı olduğu fikir ayrılıklarına karşı diretmelerini Momo Riku’ya hak verdiğini dile getirdiği an tantou gibi kesiyordu.

Takım arkadaşları hakkındaki düşünceleri zihninden uzaklaştıran Riku son kez çevreye göz gezdirip her şeyin yolunda olduğu kanaatiyle vagonun karanlığına geri döndü. Varil hiçbir değişiklik olmadan hareketsizce olduğu yerde duruyordu. Bacaklarındaki uyuşukluğu biraz dahi olsun açabilmek için küçük vagonu adımlamaya başladı. Önlerindeki gidilecek bu uzun yolun aynı durağanlıkta geçmesi tabii ki de istediği bir durumdu ama yine de can sıkıntısının baskısını şimdiden hissetmeye engel olamıyordu. Acaba at arabasının sürücü koltuğundaki Teki de kendisiyle aynı hisleri paylaşıyor muydu?

[Kasumikage Teki]

"Hop!"

Yolculuklarına başlayalı yaklaşık 3 saat kadar olmuştu. Artık köyden fazlaca uzaklaştıklarının bilicindeydi Teki. Bu yüzden haliyle dikkatini de daha fazla arttırması gerekiyordu. Riku'nun arkada nöbet tutarak, o tarafı kolaçan ettiğini bildiği için tüm dikkatini ön tarafa vermeye çalışmıştı fakat gözden kaçırdığı bir şey olmuştu. Aniden at arabasının önünde yere saplanan kunai de bunun kanıtıydı adeta.

"Riku dikkatli ol!"

Vakit kaybetmeden durdurmuştu at arabasını. Refleks olarak anında Kitsune'yi kınından çıkartarak eline almış ve çevreyi incelemeye başlamıştı. Yere saplanan kunaiye takılı bir patlayıcı ya da benzeri bir şey yoktu. Sanki uyarı amacıyla küçük bir gözdağı vermişti potansiyel rakipleri. Sinirlenmişti Teki. Bu şekilde küçük görülmek hoşuna gitmiyordu.

Yere saplanmış kunaiyi hiç ellemeden, hızlıca at arabasının arka kısmına doğru zıplamıştı. Tentenin içinde Riku ve kaçak varile bakmıştı. Riku da gergin bir şekilde kendisine bakıyordu.

"Küçük bir uyarı aldık ama şu anda çevrede kimse yok gibi duruyor. Düşman arayarak vakit kaybetmememiz lazım. Şimdilik aynı şekilde yola devam edelim ama sakin ve dövüşsüz bir yolculuk hayalimiz yalan oldu." Ortamı çok germek istemediği için yüzüne bir gülümseme yerleştirmeye çalışmıştı. "Ayrıca artık görevimize üçüncü kişiyi dahil etmenin de vakti geldi anladığım kadarı ile." Gülümsemesi bir tık daha genişlemişti. "Daha önce hiç altın bir maymunla tanışmamışsındır diye düşünüyorum." Isırarak kanattığı sağ baş parmağından çok hafif şekilde sızan kanı sol avucunda bulaştırdıktan sonra elini toprak zemine dayamıştı Teki. "Kuchiyose no Jutsu."

Oluşan duman bulutu ile ortama giriş yapmıştı Hiyaki. Altın sarısı tüyleri ve kendinden emin duruşu ile önce Teki'ye, ardından Riku'ya bakmış ve kafasının üstünde kocaman bir soru işareti belirmişçesine açıklama beklemeye başlamıştı.

"Selam ortak. Arabadaki varilin içinde bir kaçak var. Takigakure'ye götürüyoruz. Az önce küçük bir tehdit aldık. Artık görevin sakin geçmeyeceğinden eminiz sanırım."

Daha fazla vakit kaybetmemek için tekrar sürücü bölmesine doğru yürümeye başlamıştı Teki. "Riku-kun ile tanış Hiyaki. Kendisi aile dostum olur. Sonrasında da senden çevreyi gözetlemeni isteyeceğim. Düşmanların konumunu belirleme görevi sende."

At arabasının önünde yere saplanmış kunaiye bir tekme geçirerek yandaki çalıların arasında kaybolmasını sağlamıştı. Sonrasında da tekrar sürücü bölmesine geçerek ar arabasını yavaşça ilerletmeye başlamış ve çevreye öncekinde daha da dikkatli bir şekilde bakınmaya başlamıştı. Bundan sonrası gergin bölümün başlangıcıydı.

[Mokuro Riku]

Riku bir süredir vagonun arkasında kucağında yayıyla bağdaş kurmuş oturuyordu. Bir yandan içerisinde sıfır yaşam belirtisi gösteren varili kontrol ediyor, arada tenteyi aralayıp etrafı kolaçan ediyordu. Dışarıda güneş tepede, bulutların arasından yüzünü bir gösterip bir geri çekiyordu. Bahar, insanı miskinliğe sürüklemeye çalışırcasına yumuşak ve ılık bir havayla varlığını belli ediyordu. Riku bilhassa sonbaharda dinlenmeye geçen doğayı tercih etse de baharla tekrar doğumu, yaşamı hissetmenin keyif vericiliğini yadsıyamazdı.

At arabası köyden artık iyice uzaklaşmıştı. Bu yolculuk, genç shinobinin hayatında Takigakure’ye yaptığı ikinci seferdi. İlk gidişi Takigakure’nin Kusa sınırına yakın küçük bir yerleşim yerinde yaşanan hırsızlıklarla alakalı bir görevdi. Eylemlerin sorumlusunun yakalanamaması ve tek görgü tanığının bu kişinin Kusalı olduğunu bildirmesiyle Taki-chou da Kusa’dan yardım talebinde bulunmuştu. Takımıyla birlikte sorun çıkaran genjutsu kullanıcısı kaçağı yakaladıkları birkaç günde küçük yerleşim yerindeki yaşantıyı gözlemleyebilmek uzun sürmemişti. Geniş ve yeşillikle kaplı ovasıyla temelinde Kusa’nın küçük köyleriyle oldukça benzer bir yapıdaydı, yalnızca Riku’ya buranın halkı kendisini biraz daha gergin bir havada hissettirmişti. Yardım istemelerine rağmen Riku ve takımı sanki zorla gelmişler gibi tavırlar sergilemişlerdi. İster istemez bu durumu garipsemişti. Fazla gururlu davranıp gerçeklerden kaçınmak Riku’ya bireyi kör edici geliyordu. Yine de bu olumsuz deneyiminin şu anki bakış açısını etkilemesinden ziyade tekrar gözlemleyebileceği için heyecanlı hissediyordu.

At arabasının aniden durmasıyla Riku da düşüncelerinden sıyrıldı. Teki’nin dikkatli olması yönündeki uyarısı kulağına gelmişti. Ne olup bittiğini bile anlamamanın şaşkınlığının yanı sıra hiçbir şey fark edememiş olmasına hayıflanıyordu içten içe. Hızlıca ayağa fırladığı sırada Teki de açıklama yapmak için yanına gelmişti. Muhtemel rakipleri henüz kendini göstermemişti, yalnızca kendilerinden gelen uyarı mahiyetinde bir kunai ile karşılaşmışlardı. Teki’nin de dile getirdiği gibi artık sakin bir seyahat havasını kenara bırakıp göreve odaklanması gerektiğinin farkındaydı Riku da.

“Kuchiyose no Jutsu.” Genç shinobinin ağzından dökülen jutsu ile birlikte etrafı duman kaplamıştı. Dalgalanan bu sis yığınının arasında altın renkli yansımalar parıldıyordu. Dağılan dumanın ardında ilk önce kendinden emin ve hazır bir ifade barındıran hardal sarısı gözler ile buluştu Riku’nun aniden parıldamaya başlayan gözleri. Daha önce varlığından hiç haberdar olmadığı bu altın renkli tüylerle kaplı devasa kütleli maymun Teki’nin kan anlaşması yaptığı ortağıydı demek ki. Belki de köy halkının genel olarak hayvanlarla iyi anlaşmasından kaynaklı Kusalı shinobiler arasında kuchiyose kontratı yapmak ve hayvan partnerleriyle omuz omuza savaşmak oldukça yaygındı fakat yakından tanıdığı kimse böyle bir ortaklığa sahip değildi. Kendilerini ninja yoluna adamış bu hayvanlardan fazlasıyla etkilenen Riku da bir aralar kuchiyose edinmek isteğindeydi fakat bu pek zorlayarak elde edebileceği bir şey değildi. Bir insanla derin bağ kurmaktan pek farklı değildi hatta bu bağı ninja bir hayvan ile kurabilmek şansı çok daha düşüktü.

Riku elinde olmadan suratına yayılan gülümseme ile Teki’nin açıklamalarını dinleyen heybetli maymuna gözlerinin içi denken jutsusu yapmış gibi ışık saçarak bakıyordu. Zihnini dolup taşıran sarılma isteğini bu eylemin Hiyaki adlı maymunu gücendirebileceği ihtimalini düşünerek bastırıyordu. Sormak istediği çok fazla şey vardı Hiyaki’ye. Altın maymun şu an tüm hayat hikayesini anlatmaya başlasa saniye kaçırmadan dinlerdi. Riku, zihninin arkasından gelen göreve odaklanma uyarıları ile belki de uygunsuz samimiyette kaçabilecek sorular ve eylemler konusunda kendini engelliyordu.

Hızlıca tanıştırılmaları ve görev dağılımı güncellenmesi ardından “Memnun oldum Hiyaki-san. Sizinle çalışacağım için heyecanlıyım.” demekle yetinmek zorunda kalmıştı. Karşılığında Altın maymun kendisine güven veren bir gülümsemeyle baş parmağı havada “Ben de memnun oldum Riku-kun. Hadi bakalım görev beklemez ben kaçtım.” demesinin ardından ormanlık alana yönelmiş ve kısa sürede altın parıltıları gözden kaybolmuştu.

Teki’nin de at arabasını tekrar yola koymasıyla Riku bir görev hatırlatıcı niyetiyle iki eliyle yanaklarına vurarak odaklanmaya çalıştı. Bu defa oturmalık bir konfora erişmesi söz konusu değildi. Araladığı tentenin ardında ormanlık alanı bir iz bulabilmek çabasıyla sıkıca inceliyordu. Aradığı işaret havada patlayan raiton temelli olduğunu tahmin etttiği bir jutsu olarak gelmekte pek de gecikmedi. Teki’nin bunun Hiyaki’ye ait olduğunu belirterek düşmanla karşılaştığını dile getirmesi ardından Riku da vagondan fırlayarak kendini dışarı attı.

“Teki-san partnerinle oldukça uyumlu çalıştığınızdan eminim ancak sürpriz saldırı faktörünü devreye sokmak için benim yardıma gitmemin uygun olduğunu düşünüyorum. Sık ağaçlık alan da işime yarayacaktır. Ne dersin?” Riku elleri tori mühründe şekillenmiş, bacak kasları zıplamak için iyice gerginleşmiş bir şekilde son bir onay beklercesine Teki’ye bakıyordu.

[Kasumikage Teki]

Hiyaki'nin yanlarından ayrılması ve çevrede küçük bir yan göreve çıkması ile ikili tekrar baş başa kalmıştı. Varildeki 3. kişiyi saymazlar ise... Teki her ne kadar gergin olsa da, az önce Riku ile Hiyaki'nin tanıştığı anları düşündükçe yüzünde komik bir gülümseme oluşuyordu. Riku gibi genelin "soğuk" olarak betimleyeceği bir kişinin altın maymunu görünce resmen parıldaması çok ilginçti. Bu ikili ile daha fazla vakit geçirmek istediğini fark etmişti. Ki zaten düşününce Riku'nun sahip olduğu yetenek havuzunu Teki ve Hiyaki kombosuna eklediğinde ortaya harika bir sonuç çıkıyordu.

Pür dikkat çevreyi izlemeye devam ediyordu. Aniden önüne saplanan o kunainin nereden geldiğini bile doğru düzgün anlayamamıştı. Bu yüzden de olası her hareketi gözlemlemesi gerekiyordu. Ağaçların dalları, patika kenarındaki çalılar, hatta toprak patika yol... Düşmanın nerede olabileceğini tahmin ederek ilerlemesi gerekiyordu yoluna. Tamamen hedefine odaklanmış gözleri ve benliği ise tam o anda sıkılığını kaybederek aniden çözülmüş, havadaki hareketliliğe dönmüştü.

Kaşları çatılmıştı havadaki hareketliliği gördüğü gibi. Hiyaki'nin silahlarından birisi. Bir kez daha harika sinyal yeteneği ile mükemmel bir iş çıkarmıştı. Şimdi bir karar vermeleri gerekiyordu. Hiyaki'ye yardıma gidecek kişi kim olmalıydı? Ortağı ile beraber dövüşmek her ne kadar mantıklı olan fikirmiş gibi gözükse de, Riku'yu tek başına bırakmak istemiyordu.

“Teki-san partnerinle oldukça uyumlu çalıştığınızdan eminim ancak sürpriz saldırı faktörünü devreye sokmak için benim yardıma gitmemin uygun olduğunu düşünüyorum. Sık ağaçlık alan da işime yarayacaktır. Ne dersin?”

Riku'nun sözleri ile birden düşünceleri sıfırlanmış ve bir rahatlama hissi kaplamıştı benliğini. "Harika fikir Riku-kun! Hiyaki sana emanet. Oraya vardığında karşılaştığınız düşman sayısını da bana haber edin lütfen. İletişimde kalalım."

Konuşmasını sonlandırdıktan sonra bir kelimeye daha ihtiyaç duymamıştı Riku. Kafası ile Teki'yi onayladıktan sonra büyük bir sıçrayış ile at arabasından uzaklaşmış ve Hiyaki'nin yanına doğru ilerlemeye başlamıştı. Teki tarafında ise şimdi yeni bir macera başlıyordu. Tek kaldığı için hem varili kontrol etmesi, hem de at arabasını kullanması gerekiyordu artık. Bacağındaki kılıftan çıkardığı kunai ile sırtını yasladığı tentenin bir bölümünü keserek varili görebileceği bir yarık oluşturmuştu. Riku'nun gitmeden önce tentenin arka kısmını kapatmış olduğunu da bu sayede fark etmişti. Ani karar vermeleri gereken o anda bile Riku'nun bunu düşünmüş olması karşısında hem şaşırmış hem de rahatlamıştı. Hiyaki'yi güvenli ellere emanet ettiğini biliyordu.

Gergin bir sessizlikle devam ediyordu yolculuğuna. Bir eli Kitsune'nin kabzasında, diğeri ise atın kayışındaydı. Tek bir belirti bekliyordu harekete geçmek için. Sadece tek bir ses. Çalılar hışırdıyor, atın yürüyüşü ile toprak zeminden tozlar kalkıyordu. Ancak hiçbir gelişme yaşanmıyordu. 2-3 saniyede bir arkasına dönerek varili kontrol ediyordu. Düşmanın Otonaku Ashi no jutsu bilebilme ihtimalinden dolayı sadece kulaklarına güvenmemesi gerektiğini biliyordu. Tekrar varile baktıktan sonra önüne dönerken yüzüne saplanmakta üzere olan shurikeni gördüğünde bir anlığına her şeyin bittiğini düşünmüştü.

Son anda kafasını yana yatırarak sıyrılmayı başardığı shuriken tentede bir kesik açarak at arabasının arka kısmına girmiş ve kaybettiği ivmeden dolayı ince bir ses çıkararak tahta zemine düşmüştü. Teki ise çoktan Kitsune'yi kavramış ve at arabasını durdurarak beklemeye başlamıştı. Yine çevreden hiç ses gelmiyordu. Çalılar hışırdıyor ancak at arabası durduğu için artık toprak patikada toz bulutları oluşmuyordu.

"Bence artık ortaya çıkmanız lazım. Böyle olmaz..."

Sözlerine karşılık bir cevap alamamıştı Teki. En azından kelimeler ile... Çünkü aniden çalıların arasında fırlayan kişi Teki'yi çok net duymuş gibi duruyordu. Sahip olduğu iki wakizashi ile Teki'ye doğru koşarak açık bir şekilde savaşın başladığını belirtiyordu.

[Mokuro Riku]

“Tobikoshi no Jutsu” Teki’den aldığı onayla saniye beklemeden vücudunu öne atarak büyük zıplayışıyla Hiyaki’nin bulunduğu yere yönelmişti. Kendi elementinin jutsularını uygularken kendi doğasının saf işleyişinin rahatlığını hissediyordu. Ninjutsu eğitimine verdiği önem teninde hissettiği rüzgarın kendisine verdiği büyük tatminden kaynaklanıyordu. Havada veya yüksek yerlerdeyken kendisini sınırlandırılamaz görüyor ve bu duyguyla kendine olan güveni her seferinde tazeleniyordu.

Kullandığı jutsunun ardından oldukça mesafe kat ederek üzerine konduğu ağaç dalından bir diğerine zıplamaya başlamıştı. Henüz tanıştığı altın maymuna yaklaştıkça vücudunda pompalanan kanın hızlandığını hissediyordu. İlk olarak tahdit unsurlarının yerini belirli bir mesafeden saptayıp Hiyaki’ye kontrollü bir destek sağlamayı planlıyordu.

Dalların arasındaki ilerleyişi çok da uzun sürmeden gürültülü bir parçalanma benzeri ses gelmişti kulağına. Olabilecek en az sesle ve yüksek dikkatle sese doğru yöneldiğinde sık ormanın ortasında parçalanmış ağaç gövdeleri arasında altın rengi parıldayan maymunun sırtını fark etmişti. Büyük bir şiddetle lime lime edilmiş ağaçların sorumlusu büyük ihtimalle Hiyaki’nin karşısında duran devasa adamdan başkası değildi. İkizinden bir karış daha uzun ve oldukça heybetli görünen omuz boylarında gür siyah saçlı ve esmer adamı okunu yayına çekerken incelemeye başladı Riku hızlıca. Kafasına taktığı yeşil bandananın ön kısmına iliştirilmiş olan plakanın üzerindeki iki kayanın üzerindeki tek keskin çizikten Iwagakureli bir kaçak shinobi olduğu anlaşılıyordu. Teslim etmekle yükümlü oldukları kaçağın ortağı olabileceği ihtimali zihninde ağır basarken yakınlığı ne olursa olsun kaçak bir shinobiyi yakalamanın kendi yükümlülüğünde olduğunun bilincindeydi. Karşısındaki devasa rakibin görevlerini başarısızlığa sürüklemesine veya kaçmasına izin veremezdi.

Soldaki çizikli çatık kaşlarının verdiği sert görünüme tezat alaycı kocaman sırıtmasıyla parıldayan bir sıvının ortasında duran kaçak cüssesinden beklenen gürültüde bir kahkaha patlatmıştı. “Ha ha ha! Maymun eğlencesi ha?” Kayalarla kaplanmış yumruklarını kudretli bir şekilde sıvıya doğru vurduğunda ayaklarının altındaki ağaç dallarında yerden gelen titreşimi hissedebiliyordu Riku. Yerdeki sıvı adamın yumruklarıyla temas eden yerde oluşan geniş çatlaklardan yeraltına akmaya başlamıştı bile. “Beni daha çok eğlendirmeni beklerdim maymun. Böyle şaklaban numaralarla durdurulabileceğimi sanman hakaretin alası.”

Hiyaki adamın kışkırtmalarına kulak asmadan yıldırımla yüklenmiş iki adet sudan shurikeni adamın yumruklarına tam isabet edecek şekilde fırlatmıştı. Shurikenler kaçağın elleri etrafını kaplayan kayaları küçücük parçalara ayırarak dağıtmıştı. Öncekinden daha da büyük bir kahkaha atan adam Hiyaki’ye doğru koşmaya başlamıştı ki Riku hazırda duran gerilmiş oku adamın hareketini kısıtlayabilmek amacıyla fırlattı. Planladığı gibi sol baldırına saplanan okla şaşıran adam etrafına bakınmaya başladı. Riku duraksamadan faydalanarak hızlıca yeni bir oku gerip bu sefer adamın sağ ön kolunu hedeflemişti.

Kaçak, okun gelişini fark ederek sol yumruğuyla kendisine ulaşmadan oku parçalarına ayırmıştı. Oldukça gevşek bir hava uyandıran tavırlarına rağmen ani eylemlere olanak sağlayan gelişmiş refleksi ve devasa cüssesinden beklenmeyen atikliği Riku’nun soğuk terler dökmeye başlamasına yetmişti. “Ahh bir de ok atmayı bilen velet varmış. Sirk bileti aldığımı bilmiyordum.” Diyerek tekrar bir kahkaha patlatmıştı adam. Kahkahası henüz bitmeden aniden yumruklarını yere geçirip küçük bir sarsıntı daha yaratırken Riku da beklemeden okunu gerip bu sefer adamın verdiği açıklıktan faydalanarak omzuna isabet ettirmişti. Yerle temas ettikten sonra kullandığı teknikle etrafı tekrar oldukça sert görünümlü kayalarla kaplanmış yumruğunu omzundaki oka sallayarak kırmıştı. Ardından vakit kaybetmeden “Hadi oynayın benimle!” diye bağırırken Hiyaki’ye doğru koşmaya başlamıştı.