[Amano Kagami & Haizara Shiri] Milyonluk Soru (Part 1)

[Amano Kagami]

Yolu çabucak eritmek yerine, kendimizi yormadan adımlarımızı atmış olmak, bize şimdilik sadece biraz zaman kaybettiriyordu. Yaşadığımız hayat içerisinde bir berduş değildik elbette, pişmanlıktan uzaktaydık, ancak zaman kaybı da şimdilik bizi derin üzüntülere gark edecek bir kayıp değildi. Bu yüzden adımlarımızın yavaşlığı şimdilik karlı bir iş olmuştu. Ancak bu yavaş adımların birkaç saat sonra bize pahalıya mal olması durumunda da aynı şeyleri düşünür müyüm, bilemiyorum. Yaklaşan ışıklara odaklanmak yerine var olmamış bir geleceğe kaygılanmanın yersizliği içerisinde Shiri'nin ifadesiz suratına bir bakış atmıştım. Bu bakış beni kafamın içinde dönenlerden gerçeğe geçmemi sağlıyordu. Shiri ile olan karmaşık dostluğumuzun böyle bir yanı da mevcuttu, ne zaman kendimi düşünceler içerisinde kaybedecek olsam, onun ifadesiz suratı beni nefes almaya zorluyordu. Bunun adı birbirini tamamlamak veya birbiri olmadan nefes almak gibi romantik bir durum değildi kesinlikle, ancak bir şekilde aramızda tanımlanamayan bir bağ mevcuttu işte...

Sessiz yolculuğumuzu aydınlatan ışıkları çatıdan yükselen dumanlar tamamlıyordu. Kasabadaki hayatın varlığını pekiştiren bu dumanların bir akşam yemeğinin habercisi olduğu belliydi. Her ne kadar bir Ishili olarak bu topraklarda en zor alıştığım şey zamansız ve aralıksız yağan yağmurlar olsa da, içinde bulunduğumu yaz günlerinde birilerinin ısınmak amacıyla soba vs. yakacağına ihtimal vermiyordum. Ancak sıcak akşam yemeği düşüncesi de aklımın bir köşesine oldukça güzel bir şekilde kazınmıştı. Hele ki en son midemize giren“yemeği düşündüğümde, o sıcak akşam yemeğini arzulamaya başlamıştım. Buğday ve darı tarlaları arasında sıcak bir kap yemeğin hayali ile ilerlemeye devam ederken bu tarlaların terk edilmişliği bir soru olarak yer ediyordu aklımda. Giderek sıklaşan tarlaların arasında talan edilmiş evleri gördüğümde ise, belki de gereksiz, yersiz ve önemsiz bir soru daha beliriyordu zihnimde. Tarladaki mahsulle kimin ilgilendiği, daha öncekilerin neden ilgisiz kaldığı ve evlerin neden talan edildiği gibi sorular ile münasebet olmak içinde bulunduğumuz durumda ne kadar gerekliydi gerçekten? Bazen zihnimin beni yormak dışında bir işe yaramadığını düşünmeye başlıyordum ufaktan. Ana yola çıktığımızda ise, artık gereksiz şeylerle değil, etrafımla ilgilenmem gerektiğini fark ediyordum. Artık rahatlığa yer yoktu, zira insan içine girmek tehlikeye bulaşmakla eşdeğerdi. Hele ki yanınızda cinayet dolayısıyla Bingo Kitabında kendine has bir sayfa edinmiş pek de tekin durmayan bir tip varken...

Tek tük insanlarla bezenmiş yola giriş yaptığımızda insanların yürümelerini ve konuşmalarını yerli yersiz sezebiliyordum. Durduk yere kendimi şüpheli konuma düşürmek istemiyordum, bu yüzden kendime güvenerek ilerlemek niyetindeydim. Pısırık ve kendini gizleme çabasında gibi davranmanın bana bir faydası olmayacaktı. Ayrıca yaratacağım gereksiz gizemin sonucunda elde edebileceklerimin neler olduğunu bile bilemiyordum. Bu sebeple kendimi gizleme derdinden uzak, ancak çevremde olan biteni anlayabileceğim bir şekilde yürümeme devam edecektim. Dikkatimin beni şüpheli konuma sokmasına da müsaade etmeden bunu gerçekleştirmeyi planlıyordum. Amacım bir han veya benzeri bir konaklama yeri bulmak olsa da, bulunduğumuz noktada böyle bir yer bulunmuyordu. Bu da kasabanın merkezine doğru ilerlemeye devam etmemiz gerektiğini bize söylüyordu. Shiri'ye attığım kısa süreli bakış, ilerleyişimizin yönünü de teyit ediyordu.

Her şey planlanan şekilde gitmiyordu bu hayatta ve bir kaçaksanız her şey sizde şüphe yaratıyordu. İşte bu cümlenin temsili hali bir anda karşımızda beliriveriyordu. İçinde bulunduğumuz coğrafyanın namı zaten biliniyordu, ancak daha ilk adımımızda belanın bizi selamlayacağını da düşünmüyordum. Bizimle hiçbir ilgisi ve alakası olmasa da, “şüphe” her şeye kadirdi. Dükkanların birinden fırlayan ve sonra çamura basıp düşen bir silüet, onun hemen arkasından beliren başka bir silüet, elindeki cisimle silüetin birinin diğerini duvara yaslaması ve aralarındaki bağrışma... Kafamda susmak bilmeyen bir ses “Bunlardan sana ne?” diyordu, ancak içinde bulunduğumuz hayat her şeyin bize dönebileceğini söylüyordu. Buna tedbirli olmak, kendini korumak veya bambaşka bir isim verilebilirdi. Yaptığımız ve yapacağımız da tam olarak buydu. Sahnede beliren biri silah varken, umursamaz olmamız mümkün değildi. Ancak her gördüğümüz silahı da durduracak değildik. Kulağa nasıl gelirse gelsin, önümüzdeki sahnede bizim işimiz yoktu. Birbirlerini parçalayabilirlerdi, bizi bağlamadığı sürece... Bu noktada Shiri ile kesişen bakışlarımız hareketimizin ne olacağını da kararlaştırıyordu. Kolumdaki alın bandını sessizce çıkarıp kıyafetimde saklayabileceğim bir yere koyarken, adımlarım da daha da yavaşlıyordu. Shiri ile uzun süreden beri devam eden senkronize adımlarımız, bu noktada birbirleriyle uyuşuyordu.

Adımlarımızı şüpheden ırak, ancak çevredeki etkileşimlere açık bir hale geliyordu. Olaya bu aşamada müdahil olma niyetinde değildik, ancak olayın ne olduğunu da bilmek istiyorduk. Zira nasıl bir yere düştüğümüzü bize gösterecek ilk olay, karşımızda yaşananlardı. Cennetten bir parçanın bizi selamlamayacağını biliyorduk, ancak en azından etrafımızda neler olup bittiğini de iyi analiz etmemiz gerekiyordu. Bu sebeple mümkün mertebe yaşanan olaya etki etmeden, ancak konuşmaları kaçırmaksızın ilerlemeye devam edecektim. Bir yardım çığlığı duymam halinde ise, yerli yersiz bir bakış atmakla yetinecektim. Elinde naginata veya benzer bir silah tutan birine, sırf biri yardım istedi diye yardım edecek değildim. Ne var ki, olayın ucunun bize dokunabileceği bir hal olması durumunda, Shiri'yi de zora sokmayacağım inancına sahip olursam olaya dahil olabilirdim. Bu belki de hiç düşünmek istemeyeceğim veya gerçekleşmeyecek bir ihtimaldi. Şimdilik sadece neler olup bittiğini net bir şekilde öğrenmek gerekiyordu ve biz de buna uygun hareket etmek gayesindeydik.

[GM - Naruto]

Olay yerine yaklaşmaya başlıyorsunuz kıvrılan sokakta ilerlerken. Bağırışlar da anlaşılabilir olmaya başlıyor, "Dur, yapma!", "Aç olmak da mı suç?!", "Yahu tamam sadece bir tek ekmek işte." gibisinden. Siz yaklaşırken dükkandan bir silüet daha çıkıyor, şişman ve yaşlı bir nine. Üzerinde aşçı önlüğü var ve üstü başı altın sarısı un ile kaplı. Elindeki şeyin naginata olduğundan emin olduğunuz eleman, çevik bir hamleyle duvara yaslanmış ve ellerini kaldırmış elemanın boynuna doğru naginatayı indiriyor fakat et ile temas etmiyor metal.

İyice yaklaşıyorsunuz fakat ortamdaki üç kişi de ya sizi farketmedi, ya da olayın ciddiyetinden tepki veremiyorlar. Naginatalı eleman konuşuyor; "Cezanı çekeceksin omurgasız şey seni. Gerekirse aç kalacaksın. Gerekirse sürüneceksin. Ama cezanı çekip öğreneceksin." Ardından, hırsız olduğunu tahmin ettiğiniz elemana yaklaşıyor naginatasını indirip ve üzerindeki köylü ceketinin içerisine elini atıyor. Bir parça mısır ekmeği çıkartıyor, hala dumanı üstünde, hala taze. Yandaki yaşlı nine, tedirgin ama sakin bir sesle konuşuyor; "Tamam yahu, açlıktan ölmesinin de bir anlamı yok ama."

Naginatalı herif, elindeki ekmeği bir hışım ile yere, çamura fırlatıyor. Resmen dünyası yıkılıyor hırsızın ve ağlamaklı oluyor. "Bir anlamı var obaa-san. Herşeyin bir anlamı var." Ardından yine çevik bir hareketle naginatasını sırtına asıyor ve dükkana doğru yollanıyor. Hırsız ise yere çökmüş, ağlıyor. Nine de onun yanına çöküyor.

Nine epey yaşlı ve şişman. Hırsız ise epey sıska ve genç. Naginatalı herifi şu an göremiyorsunuz ama önceden görmüş olduğunuz kadarı ile üzerinde hafif bir zırh bulunuyor, kolları ve göğsü koruyan cinsten ve tek, kiremit kırmızısı renginde, standart Japon stilinde. Onun altında kalın, bütün kollarını saran ve içinde rahat hareket edilebildiğini düşündüğünüz bir üst giyiyor. Altında ise bir hakama altı var, fakat dizlere kadar gelen botların içine geçirilmiş. Shinobi sandaleti giydiğini düşünmüyorsunuz, fakat tanıdığınız bazı shinobiler de giymeyi tercih etmiyor mesela, buna rağmen Naginata'yı sallayışından eğitimli olduğunu çıkartıyorsunuz. Suradını görmediniz fakat saçları uzun, neredeyse beline kadar geliyor. Şu anda dükkanın içinde, siz ise dükkanı geçip ilerliyorsunuz. Dükkan bir fırın ve gerçekten güzel kokuyor dükkanın önü. Eğer bir şeyler yapmayacaksanız, meydana varacaksınız.

[Amano Kagami]

Adalet...

Belki de daha dünyada kimsecikler yokken ortaya çıkmış bir kavramdı adalet. Kimi dinsel öğretilerde Tanrı ve beraberindeki meleklerin sistematik ve sorunsuz “yaşantısında” bir isyankara dönüşen şeytan ile başlamıştı her şey. O anda ilk hüküm verilmiş ve adına adalet denilmişti. Sonrasında çarklar işlemeye devam etti. Bu ilk hükmü takip eden nice hükümler verildi bizzat Tanrı tarafından ve “gazap”, “felaket” ve buna benzer nice isimle adlandırılsa da temelindeki tek kavramdı adalet. Tanrı'nın koyduğu kuralların çiğnenmesi neticesinde verilen karşılıktı adalet. Sonrasında insanlar da dağıtmaya başladı adaleti. Ancak din gibi dogma fikirlerin hakim olduğu bir alanda bile farklı farklı adalet kavramları varken, faniler arasında nasıl farklı olmasındı ki? Her bir coğrafyaya özgü nice adalet temelli düşünceler ortaya atıldı. Sonunda her yörenin bir adalet kavramı ve adalet sistemi ortaya çıktı. Aslında bu uzun uzadıya konuşulması gereken bir mevzuydu, ne var ki durumumuz saatler sürecek bu konuyu tartışmaktan çok, yaşadığımız bu ana odaklanmammıza neden oluyordu.

Naginatalı adam ile diğer sıska adam arasında yaşanan diyaloglardan sonra kafamda beliren ilk düşünce, üstünde bulunduğumuz topraklarda katı bir adalet rejiminin uygulandığıydı. Şu an ehli keyf olan bir yerleşkede olmak daha faydalı olurdu, ne de olsa defalarca belirttiğim gibi, Shiri'nin statüsü gereği beladan uzak durmak durumundaydık. Ancak kör talih sanki yaşadığımız hayat hiç zor değilmiş gibi, bizleri nasıl daha zor duruma sokabileceğinin planlarını yapıyordu ve maalesef bu konuda kabul etmek istemeyeceğim kadar başarılıydı. Buradaki sistemin katı olmasını düşünmemin tek nedeni ise, daha önce işlediği bir “suçtan” dolayı “ceza alan” sıska adama bir parça ekmeğin bile çok görülmüş olmasıydı. Hatta bu sistem o kadar katıydı ki, üstündeki aşçı önlüğü ve altın sarısı undan fırının sahibi olduğu anlaşılan yaşlı kadın bile sıska adamın aldığı veya çaldığı ekmeğe laf etmezken, bu yerleşkenin koruyucu sınıfından olduğunu düşündüğüm naginatalı adam ekmeği açlıktan dem vuran sıska adama yar etmek yerine çamurlu zemine atacak kadar ileri gidebiliyordu. Bunu yaparken de “her şeyin bir anlamı olduğunu” belirtiyordu.

Şu an elimizde olanları bir kez daha analiz etmemiz gerekiyordu. Bu yaşanan basit bir hadise gibi görülebilirdi ve iki kaçağın bu mevzuya bulaşması anlamsız gelebilirdi. Fakat kafamda dönmeye başlayan çarklar, aslında olayın bizim işimizi kolaylaştırabileceğini söylüyordu. Bir mekan ve üç figür vardı karşımızda. Bir “suçlu”... İşlediği suç o kadar acımasız bir cezayı öngörüyordu ki, bir parça ekmeği yemesi bile cezasın aykırıydı. Bir insanın canına mı kast etmişti? Bir hırsızlık olabilir miydi? Durum ne olursa olsun, içimden bir his, bu sıska adamın işlediği “suçun” bu yerleşke için kutsal sayılabilecek bir değere aykırı gerçekleştirildiğini düşünmeme neden oluyordu. Aksi halde insanın açlıktan ölmesine göz yumulmasını gerektirecek kadar büyük bir suç gelmiyordu aklıma. Bir diğer taraftan da fırın sahibi yaşlı nine vardı... Ekmeği almış olan adam sahip çıkıyor ve sadece bir ekmek alındığından, yani durumun büyütülecek bir şey olmadığından bahsediyordu. Bu durumda iki seçenek vardı; ya yaşlı nine çok insancıl biriydi ya da sıska adamın işlemiş olduğu “suç” halkın gözünde bu kadar ağır bir cezayı hak etmiyordu. Eğer durum ikinci seçenekteki gibiyse, üstünde bulunduğumuz topraklarda yaşanan iç karışıklıklar da düşünüldüğünde, sıska adamla naginatalı adamın farklı cephelerdeki kişiler olması muhtemeldi. Ancak şimdilik bu konuda elimizdeki veriler net bir tavır ortaya koymak için yetersizdi. Son olarak, naginatalı adam vardı sahnede... Hal ve hareketlerine bakıldığında, onun üstüne zırhını geçirilmiş ve eline naginata tutuşturulmuş sıradan biri olmadığını anlamak mümkündü. Adam her ne yapıyorsa, bunu bilerek ve isteyerek yapıyordu, yani alelade biri değildi. Fırıncı nineden çok dükkanı sahiplenmiş gibi, dışarıdaki işi bittikten sonra fırına geri dönmüştü. Bu bir tedbir miydi? Buradan giderse fırıncı ninenin “suçlu” sıskaya bir şeyler vermesinden mi endişe ediyordu? Bir ekmek için bu kadar ileri gitmesinin sebebi neydi? Silah kullanma konusunda eğitimli olduğu su götürmezdi, ancak sıska adamı iki elini kullanarak da etkisiz hale getirebilecekken neden naginata ile adamı köşeye sıkıştırmıştı? Sorular bir kez daha ardı kesilmeksizin kafamda dolanırken, duruma el atma zamanı gelmişti. Şimdiki yapacaklarımın sonucunun olumlu olmasını umuyordum, aksi takdirde boşu boşuna saçma bir olayın içine çekilmiş olacaktık.

Adımlarımız olay mahallini terk etmeye yüz tutmuşken, kafamdaki planı son bir kez gözden geçirmiştim. Fırından gelen güzel kokular, bana Shiri'nin hazırladığı son “ziyafeti” hatırlatırken, bakışlarım da Shiri'ye dönmüştü. Onun da kafasından bir şeyler geçtiği her halinden belliydi, fakat onun da bu olaya müdahil olup olmama konusunda tereddütleri olduğunu anlayabiliyordum. Olaya ilişkin yapacağımız bir hamlenin gereksiz yere bizi zora sokabileceği endişesi taşıdığına emindim. Ancak yine de şansımızı denememiz gerektiğini düşünüyordum. Bu yüzden beni sadece Shiri'nin duyabileceği kısık bir sesle “Çok uzatmayacağım.” demekle yetinmiştim.

Shiri'ye olayı devraldığımı belirten iki kelimelik cümlemin ardından, yavaş adımlarla geriye döndüm. Bu yapacağım çok anlamsız gelebilirdi, ancak bir ekmeğe karşı bile tahammülsüz olan naginatalı adamı yemlemek durumundaydım. Eğer kafamdakiler gerçeğe dönerse, uzun uzadıya onlarca kişiyle yapmak durumunda kalacağımız sohbetlere engel olmuş olacaktım ki, bu güvenliğimiz bakımından çok olumlu bir gelişme olacaktı. Bu sebeple de adımlarımı Shiri'nin kendisine uygun bir pozisyon alabilmesi için çok da hızlı tutmuyordum. Gözlerimle etrafı ve özellikle de naginatalı adamın bulunduğu fırını keserken, yaşananlardan habersiz veya en azından yaşananlara üzülmüş biri olarak sıska adamla yaşlı ninenin yanına gidecektim. Onlara bir kol mesafesi kadar yaklaşacak, ancak durduğum noktanın fırından görülebilir olması veya en kötü ihtimalle yapacağım konuşmanın duyulabilir olmasına özen gösterecektim. Böyle bir noktaya gelebilmem halinde ise, cebimden çıkardığım ve normal bir öğün için yeterli olacak miktarda ryoyu adama doğru uzatırken “Bununla kendine yiyecek bir şeyler alabilirsin.” diyecektim. Yüzüme takındığım hafif bir tebessüm ve iyilik meleği timsali bir uhreviyatla söylediğim cümlelerin ardından naginatalı adamın fırından koşarak fırlamasını ümit ediyordum. Fırıncı nine ise şu an benim için ikinci planda kalacaktı, zira takındığım tavır ile nineyi rahatsız edeceğime pek inanmıyordum.

[Haizara Shiri]

Zamanında eline bulaştırdığı kan sebebiyle insani yönünü silip attığını düşünmüyordu. Genç bir yaşamı sonlandırmıştı o hamleyle. Belki klişelere boğulacaktı ancak birçok hayali beraberinde gömmüş, birçok insanın zihninde lanetlerle kazınmıştı. Bir annenin feryadı, bir sevgilinin gözyaşı olmuştu. Bunun ağırlığını sırtında taşımıyor olması onun 'iyi insan' kalıbıyla elbette uyuşmuyordu. Bu da üzerinde dans etmek zorunda kaldığı başka bir sınırdı aslında. Cinayetin ağırlığı bu kadar hafif olmamalıydı. Özellikle onun yaşlarında birini öldürmek.. Bu, Kusagakure üst tabakasıyla verdiği savaşta, onlara da en az Shiri'nin ki kadar haklı birer sebep sunuyordu. Çok fazla düşünecek olsa, Kagami gibi zihninin içinde dünyaları döndürse belki empati yapabilirdi. Bir katilin psikolojisine bile inebilirdi. Bu çukura düşse, kendi haklı sebeplerini, kendisini ve kendi kanından olan birini koruma isteğini dahi suç olarak görebilirdi.

Amegakure ise o kadar dengesiz bir yerdi ki, bu denklemi baştan aşağıya bozuyordu. Bir katilin masum duracağı, normal karşılanacağı bir toprak. Gözlerinin önünde yaşananların bu topraklara yaraşır olduğu konusunda tereddütü yoktu. Çaresiz, aç bir insanı tek lokmadan esirgemenin işkenceden farkı yoktu. Bu ise, kasabayı ondan daha acımasız bir noktaya taşıyor. Hırsız adam da fazlasıyla şanssızdı. Şayet çevresinde ona gecikmeli adaleti getirebilecek iki taraf bulunuyordu. Ağzı yüzü una bulanmış bir emektar ve başıboş bir ikili. Ahlaki sınırları sorgulamayacaktı Shiri. Shinobi düsturunu kaybetmemişti. İster Ame, ister Çimen sınırları dahilinde olsun, bir insanın yaşamı her daim onun sorumluluğunda olacaktı. Ancak bu düsturu koruması için yaşaması da gerekiyordu. Yaşamak için ise, duvarların arkası bir süre daha yuvası olmak zorundaydı. Kuralları basit, katlanması zor bir ikilem.

Kagami'yi başını sallayarak onayladıktan sonra birkaç adım daha devam etti ilerleyişine ve usulca durdu. Fırının yan duvarına sinmek için yavaşça ilerledi. Basit bir insan gibi duracaktı. Ağzında belki bir dal parçası, oturduğu/durduğu yerden az önce ilerledikleri güzergaha bakacaktı.

Naginatalı adamın, eline silah alıp güç uygulayan basit biri olmadığından emindi. Silahını tutuşu, hırsızın tenine birkaç santim kala durdurması gibi şeyler silah kullanımında yetkin biri olduğunu kanıtlıyordu. Kasabada onun gibi çok insan olduğunu tahmin edebiliyordu Shiri. Belki bir örgütün, belki bir liderin boyunduruğunda. Shiri'nin bakışları öncelikle ikincil kişileri görmek üzerineydi.

Eğer adam fırından çıkıp Kagami'ye yönelirse, başını duvarın kenarından hafifçe uzatarak olayları gözleyecekti sadece. Sert bir durumda, belki de suratını bile göstermeden güç dengesini sağlayabilirdi.

[GM - Naruto]

Kagami bir miktar parayı uzatıyor ağlamaya hafiften başlamış elemana. Eleman kirli suradını kaldırıyor yukarı ve tanrıdan bir lütuf görmüşçesine parlıyor suradı. "Teşekkür ederim, çok teşekkür ederim!" Ardından ayaklarına kapanacak gibi oluyor Kagami'nin, fakat ninenin sesi ile tavrı biraz sakinleşiyor; "Ben içeriden bir tane daha getireyim." Parayı almak için ise yeltenmiyor bile nine.

Nine içeriye girerken naginatalı herif çıkıyor dışarı. Zaten içeride de fazla kalmıyor. Ne için içeri girdiği hakkında ise pek bir fikriniz yok. Kagami'yi görüyor, muhabbete kulak misafiri olduğu belli. Hırsızı ve elindeki parayı görüyor, ardından tiksinç bir şekilde hırsızın suradındaki gülümsemeye tepki veriyor.

"Hey, sen!" diyor Kagami'ye, dikkatini çekmek için. Kagami anlık bir boşluk ile bakışlarını adama çeviriyor. Bir adım atıyor ona naginatalı herif; "Kimsin sen? Burada ne işin var?" Bu sırada ortamın ateşlenmeye başladığını anlayan hırsız dükkanın içine hareket ediyor, naginatalı herif ise bir şey demiyor. Ceza sistemiyle beraber paraya olan inancının tam olduğu da aşikâr.

Herifin suradını yakından görüyor Kagami. Keskin bir ifadesi var, gözleri de buna eş olarak ince. Korkuya dair bir emare yok, lâkin özgüven ve ciddiyet yakalıyor duruşunda. Genç görünüyor, 20-22 arasında, daha fazla olamaz. Atik, zinde ve iyi besleniyor gibi görünüyor.

Shiri ise şöyle bir 10 metre kenarda, hafif karanlık bir saçak altında takılıyor. Naginatalı herifin görüş açısında ama adamın ilgisinin dışında.

[Amano Kagami]

Acaba durduk yere kendimi gereksiz bir olayın içine mi atmıştım? Bu yabancı toprakların üstünde gezinen sıradan bir yabancı olarak, sisteme dahil olma girişiminde mi bulunuyordum? Acınası bir adamın hayata tutunmasını sağlayan o kutsal yaratık mı oluyordum? Elbet bunların bir bedeli olmalıydı. Eğer bir düzene çomak değil, minik bir dal parçası bile sokuyorsanız, bunun bir geri dönüşü olacaktı. Bu her yerin ve her zamanın değişmeyen kuralıydı. Zaten bunu bilerek ve isteyerek atmıştım adımımı. Ama şimdi attığım adımın gereksiz olup olmayacağını düşünmüyor değildim. Bir handa kokan nefesleri çekmek yerine daha vasıflı biriyle konuşabilme imkanını yaratmıştım. Bu kişi, öyle alelade birine de pek benzemiyordu. Duruşu, bakışı ve konuşması… Hepsi de tehditkardı, olması gerektiği gibi. Bir empati değildi elbet bu ama, naginatalı adamın yerinde ben de olsam, aynı şeyi yapardım. Benim sistemimdeki bir suçluya yardım eli uzatmaya çalışan bilinmeyeni aydınlatmaya gayret gösterirdim. Başta soruyla, yetinemezsem diğer imkanlarımla… Mesela bir naginatayla…

Bu noktaya gelmeden önce, sıska adama uzattığım parayı tereddüt dahi etmeden alışına şahitlik etmiştim. Bir gururu hiçe sayma anının en yakın şahidi oluyordum bu anlarda. Sıska adamın kirli suratına ışıltı getiren birkaç ryo, beni de kendimce kutsal bir figüre çeviriyordu. Yaşlı teyze verdiğim parayı almadan, melek haresini bir kenara bırakarak yeni bir ekmek almak için fırına yöneldiğinde, naginatalı adam da dışarıya çıkıyordu. Beklediğim pozisyona geleceğimiz gösteren bu hareketlenme esnasında, naginatalı adamın seslenmesiyle, sıska adamın aslında beni bir kurtarıcı gibi görmediğini de anlıyordum. Adamın sesini duymasıyla sıska herifin tüymeye başlaması da bir oluyordu. Lanet olası herifin birkaç ryo ve gülümseyen bir surata karşı hayatını feda etmesini beklemiyordum elbette, ancak en azından ortamda durmaya devam ederek bana yardımcı olabileceğini düşünüyordum. Ne var ki, insanların çıkarcı yaratıklar olduğu gerçeği ile bir kez daha yüzleşiyordum. İsterik bir şekilde yarattığım durumu şu an eleştiriyor olmaktan da ayrı bir haz duymaya başlarken, sıska herifin dükkanın içine girdiğini görüyordum. Aslında bu anda, naginatalı adamın ona engel olmasını beklemiyor değildim, fakat naginatalı adam zaten kolayca yiyebileceği bir lokmaya müdahale etmek yerine bilinmedik tatların peşinde koşmayı seviyor gibiydi. Bu huyunu takdir etmemek elde değildi gerçekten.

Naginatalı adamın keskin ve korkusuz bakışlarına karşılık, boş ve bilinmezlikle karşılık veriyordum. Ona bir tehdit olduğumu hissettirmemem gerektiğinin farkındaydım, zira naginatasını kullanmaktan bir an bile tereddüt etmeyeceği her halinden belliydi. Bu bilinmezlik dolu yolculuğum içinde kendimi ararken, acınası bir hırsız için hayatımı feda edemezdim. Varlığımın daha sağlam bir temeli olmalıydı, böylesine saçma bir ölüm için doğmuş olmam imkansızdı. Bu basit bir narsistlik veya benzeri bir duygu değildi, sadece bilinmezliğe duyduğum açlığın bir yansımasıydı. Bu sebeple cümlelerimi iyi seçmem gerektiğini biliyordum. Ne naginatalı adama atar yapacak bir durumdaydım ne de basitçe kendimi ezik bir konuma sokmalıydım. Tehditten uzak, tehlikeye yakın bir tat bırakmalıydım ağızda.

Basit bir “Merhaba.” şeklindeki giriş cümlesiyle başladım konuşmama. Bu ne bir selamlama tınısında ne de bir tersleme tonunda olacaktı. Duruşum ne bir suçlu psikolojisinde ne de bir kabadayı havasında olacaktı. Niyetim naginatalı adamın gidermeye çalıştığı bilinmezliği sürdürmek, ancak bu sırada adamın saldırgan tavırlarının da önüne geçmekti. “Buradan geçen bir yabancıyım sadece.” şeklinde devam eden konuşmamı “Yolunun üstünde gördüğü acınası birine bir lokma ekmek verebileceğinin düşünen bir yabancı da diyebiliriz.” diyerek sonlandıracaktım ukalalıktan uzak bir şekilde. Yüzümdeki hafif tebessümün, sıcaklık ve tereddüt hislerinin karşı tarafa geçmesine yaramasını umut ederken “Siz?” demekle yetinecektim. Bir bilinmezin bir diğer bilinmeze sorduğu ve cevabının başka bilinmezlere açılacağı bir bilinmezlikle…

[Haizara Shiri]

Hırsızın suratında beliren parlama, Shiri'nin suratındaki kasları zorla harekete geçirtti, gülümsemeyi bir kalıp gibi işledi. İsmi hırsız olsa da, nitelikte o gözle bakmıyordu Shiri. Muhtaç birinin hırsızlığı ahlaki olarak büyük bir dengesizlik yaratıyordu. Shiri, masumiyetin tarafındaydı. Bireyin hayatta kalmak için her türlü tabuyu yıkabileceği gerçeğine sığınıyordu. Kendi hikayesi de bundan ibaretti zaten. Nine ise en başından beri parlayan bir yıldızdı. Amegakure'nin kara bulutlarını üzerinde haketmeyecek kadar parlaktı hemde.

Altına çöktüğü saçak, naginatalı herifin tekrar belirmesiyle yuvası olmuştu. Sinebildiği kadar sindi, karanlığı perde olarak kullanmaya çalıştı. Yine tezcanlıydı adam. Hırsızlığa müdahale etmek normal bir davranıştı. Hatta sadece taraf seçmekten ibaretti. Fakat Kagami'nin eylemine müdahale şekli basit bir korucu olmaktan çıkıyordu. Sorgulama şeklinden anlaşıldığı kadarıyla garip bulduğu Kagami'nin yardıma muhtaç adama para vermesinden ziyade, burada bulunma sebebi olmuştu. Shiri'nin reddedemeyeceği bir güzellikte de süslüyordu bunu. Korkusuz duruşu, ciddiyeti 'normal' insanları cevap vermek zorunda bırakacak bir ağırlığa sahipti.

Çok fazla ihtimal yoktu. Naginatalı herif ya gerçekten taşı delecek kuvvete sahipti yada arkasında gerçekten taşlı bir kuvvet vardı. Ame topraklarında bu güvene, bu atılganlığa sahip olmanın başka bir açıklamasını bulamıyordu. Üçüncü seçenek ise çok basitti, el yumruğu yemeyen...

Kagami'nin sözleri ise delikanlının eylemlerine karşılık mükemmel oynanan bir karttı. Ses tonlamasından kurulan cümlelere kadar herşey bir nevi eylemsizliğe gidiyordu. Delikanlının bu laflar karşısında atağa geçmesini beklemiyordu.

Shiri yine de hazırda bekledi. Kagami'nin kendini koruyabileceğinden şüphesi yoktu ancak Shiri, el yumruğu olmayı daha bir hevesle bekliyordu. Diğer hazırlığı ise, Kagami'nin istediği bilgileri alamamasına yönelikti. Eğer delikanlı Kagami'yi tersler, konuşmayı devam ettirecek birşeyler söylemezse Shiri gölgelerin içinde sakince Mi mührünü yapacak ve Teishi no Jutsu için hazırlanacaktı. Cümleleri ise hazırdı.

"Üzgünüz efendim, hırsızı desteklemek amacımız değildi. Sadece açlığı çok iyi biliyoruz.. Bu topraklarda hayatta kalmaya çalışan birer gezginiz. Eğer burada dikkat etmemiz gereken şeyleri söylerseniz.. Minnettar kalırız."

Lafa girmesi gerekirse, Kagami'yi biraz çiğnemesi gerekecekti. Yine de genjutsu altında bir sorun çıkmayacağını düşünüyordu. Çıkarsa da, delikanlının güç seviyesini çıkarabilecekti.

[GM - Naruto]

Kagami laflarını gayet sakince sarf ediyor önündeki herife. Herif baştan aşağı bir süzüyor Kagami'yi, suradı ise hala sert, gözleri ise hala tekinsizlik içeriyor. Naginatasını iyice kavrıyor, Bu sırada Kagami'nin gözleri usulca adamın eline kayıyor. Shiri'nin kolundaki tüyleri dikenleşiyor, adrenalin ikinizin de damarlarına yavaş yavaş bırakılıyor. Kalp atışlarınız artıyor yavaşça. Aldığınız nefesi kontrol etmeye başlıyorsunuz, olası bir aksiyon içerisinde yorulmamak adına. Bakışmalar sürüyor, sanki bir sonsuzluk gibi. Gidiyor, geliyor. Eleman Shiri'nin varlığının bilincinde pek değil, fakat elemanın attığı kötü bakışlar resmen Kagami'den Shiri'ye sekiyor.

"Yabancı demek..." Elemanın sesinin iyice derinleşmesi, ikiniz için de resmen alarm zillerine dönüşüyor. Chakranız göbeğinizden yükselmeye başlıyor, yoğurmak için odaklanmaya başlıyorsunuz. Hamleleriniz kafanızda birer birer canlanıyor. Shiri, Teishi ile ortama dalmak yerine elemanın sırtına bir kunai saplamayı düşünüyor resmen.

"Pekâla." diyor naginatalı herif. "Adam bir hırsız, umarım farkındasınızdır." Derin bir nefes alıyor, naginatasını kavrayışı yumuşuyor. Adrenalin damarlarınızdan çekiliyor, chakranız geri sönüyor. Nefesiniz düzeliyor, bakışlarınız rahatlıyor. "Biz bu köyün korumasını üstlenmiş savaşçılarız. Buradaki asayişi biz sağlıyoruz. Yabancıları çok sevdiğimizi söyleyemeyiz. Adım Yakima." Elemanın duruşu tekrar sertleşiyor, fakat tehditkârlıktan ziyade, disiplin için. "Sen kimsin?" Bu sırada Shiri'nin varlığını seziyor, kafasını hafifçe o yöne çeviriyor ve lafını düzeltiyor. "Siz kimsiniz?"

[Haizara Shiri]

Uzun zamandır uzak kaldığı adrenalin vücudunda adeta kanın yerini aldı. Naginataya sarılan eller, Shiri'nin parmaklarını mühür pozisyonundan ziyade bohçasının ardındaki wakizashi'ye doğru yöneltme isteği doğurdu. En son ne zaman aktif bir dövüşe girdiğini hatırlamayacak kadar rutine bağlanmıştı hayatı. İrkilmesi bir kenara, zihnindeki heyecanı da hissediyordu. Nefesi yavaşladı, sanki bir dövüşün en canlı yerindeymiş gibi tutumlu bir şekilde verdi ciğerlerindeki nefesi. Belki de daha iyi bir yoldu bu. Sözlerle yollarını açmaktansa, adamı yere serip boğazına dayadığı silahıyla bilgileri almalıydı. Sürdükleri sıkıcı yaşama bir nebze eğlence katardı bu.

Olayların gidişatını Kagami'nin üzerine yıkmasının bir sebebi vardı. Tanınmamak. Tanınmasının onlara açacağı belalardan sakınmak. Nereye kadar ? Damarlarındaki kan kaynarken zihni de farkı bir yolu görmesini sağlıyordu. Beladan kaçmak Shiri'ye sadece hayatta kalmasında yardımcı olacaktı. Ancak körelen yanını tekrar nasıl keskinleştirecekti Shiri ? Hazır olması gereken anda, nasıl harekete geçecekti ? On yıl tanınmasa, yirminci yılda tanındığından nasıl sırtındaki silahına davranabilecekti ? Kagami gibi biri ile yürümenin yarattığı en büyük ikilem buydu.


Saldırı için bekliyordu. Bakışları adamın naginatası ile Kagami'nin suratı arasında dolaştı. Onun mimiklerinde göreceği tek mesaj, Shiri'nin saçaktan fırlamasına yetecekti. Ancak adamın sesi gibi, arkaplanda çalan alarm sesleri de yumuşadı. Göğe doğru yönelen tüyleri yerlerini alırken, farkedildiğini belirten cümleler garip bir şekilde vücudunun gevşemesine neden oldu. Destek olmanın gerilimi beter birşeydi.

Yavaş adımlarla Kagami'nin yanına doğru ilerledi. Duruşu, adamınkine benzer bir diklikteydi ancak kasıntı durmadı. Gevşekliğini koruyordu. Yürümesi esnasında adamın Shiri'yi incelemesi, üzerindekileri süzmesi gibi riskleri ise yok sayıyordu adeta. Adamın az önce yaydığı auraya saygı duyuyordu. Ama sinmek gibi bir niyeti de yoktu. Hatta ileriye doğru bir adım atmaktan dahi çekinmeyecekti. "Haizara Shiri." Kagami'nin hoş görmeyeceği bir şekilde gerçek ismini direk olarak açığa çıkardı. Amegakure'nin derinliklerinde tanınacağını düşünmüyordu. Tanınırsa da, bunu bilinçli bir şekilde yaptığı için sorun etmeyecekti. "Aç kalmasına duyarsız kalamayacak kadar açlık çektik." Baş parmağıyla geldikleri yönü işaret etti hafifçe. "Açlık, dışarıda keskin bir metalden daha büyük bir düşman. Ancak burada düzen sizsiniz. Çomak soktuğumuz için üzgünüz." Sesinde bir yumuşaklık yoktu. Tekrar aynı manzarayla karşılaşsa, cebinde beş kuruş olmamasına rağmen Kagami'nin yaptığı şeyi içtenlikle yapacağını anlamasını istiyordu adamın. Bunun yanında ise Amegakure gibi bir yerde, böyle cesaret gerektiren bir işi yapabildiği için saygılarını da sunuyordu.

"Pişmiş bir yemek, sıcak bir yatak arıyoruz. Güven veren bir çatı altında uyumayalı uzun bir süre oldu." Adamın ciddiyetine karşılık saf bir dürüstlük sergiliyordu Shiri. "Karşılığında yeterse paramızı, yetmezse yeteneklerimi sunabilirim." İkilinin arasındaki banka olan Kagami'nin parasını, çulsuz olan kendisinini ise yeteneklerini sunmuştu masaya. Kagami muhtemelen bu konuşmadan sonra, yalnız kaldıkları ilk anda tüm suskunluğunu bozacaktı ancak Shiri gelişen olaylar içinde akıp gidiyordu sadece.

[Amano Kagami]

Verdiğim cevabın geri dönüşünü beklerken, naginatalı adamın yarattığı hava iliklerime kadar işlemeye başlıyordu. İçine düştüğüm bu duygunun sadece bir adamdan ileri gelmediğini düşünmek istiyordum. Daha önce savaşlara müdahil olmuştum, benden güçlüler ile de güçsüzler ile de... Ancak şimdiki durum bambaşkaydı. Burada güvende olmadığımızı her attığımız adımda bağıran toprakların üzerindeydik ve karşımızda elindeki naginatayı nasıl kullanacağını bilen biri varken, bu güvensizlik hissiyatı birkaç kat artıyordu. İkiye bir avantajımızı da kullanarak naginatalı adamı bertaraf etmemiz elbet mümkündü, en azından bu şekilde düşünüyordum, fakat asıl tedirginlik veren sonrasının ne olacağıydı. Naginatalı adamın bu topraklardaki uygulanan adaletin bir parçası olduğunu biliyorduk ve adaleti sağlayan bir insanı ortadan kaldırdıktan sonra adaletin bizim için nasıl işleyeceği tereddütlerimi arttırıyor, kaslarımın gerilmesine neden oluyordu. Verdiğim cevabın ilk karşılığı olarak naginatanın daha sıkı kavranması, kafamda bu yönde türlü senaryoların var olmasına neden oluyordu. Bir kargaşanın bile şu an bizim için vakit kaybı olacağı bir gerçekti. Karşımızda işini bilen biri varken kargaşanın bir dövüşe ve belki de bir ava dönüşeceği açıkça ortadaydı. Bu yüzden saatler süren keskin bakışmaların ardında, bizi bir av olarak görecek zavallılar adına üzülmeye bile başlıyordum. Çekingen olabilirdik, ama asla adımıza leke getirecek değildik.

Adamın iki kelimeden oluşan ilk cevabı, tüm duyguları yumuşatmaktan ziyade daha da keskinleştiriyordu. Sadece düşünce aşamasında kalan olasılıkların gerçeğe dönüşebileceği anlar yaklaşırken, işin boyutu da değişiyordu. Kafamdan geçenleri daha ciddi bir boyutta enine boyuna tartışmak yerine, bizi etten kemikten olan diğer insanlardan ayıran özelliklerimiz devreye girmeye başlıyordu. Chakramın karnımda beliren o tanıdık, samimi ve hoş sıcaklık hissi vücuduma yayılırken, en son ne zaman bu hisle ateşlendiğimi hatırlamaya çalışıyordum. Uzun zaman önceydi... Belki benden bile önce veya Shiri'den... Ama bu hissi tekrar yaşamak, garip bir mutluluk da vermiyor değildi. Başımızı daha çok derde sokacak yegane şey, burada naginatalı adamı öldürmekti ve içimde yayılan bu sıcaklık bana neden geri durduğumu soruyordu. Ansızın beliren bir güzel karşısında her türlü olumsuzluğa rağmen ona sevdiğini söylemek gibi saçma bir şeyi doğru buluyordu aklıma yön vermeye başlayan chakra sistemim. Saldırgan bir kişilik olmasam da, unutulmuşluğun verdiği özlemle, biraz kan dökmek istiyordu...

İsminin Yakima olduğunu beyan eden adamın az önceki gerilimli havası, yerini daha ılımlı bir rüzgara bırakırken, Shiri'nin de ortamda bulunduğunu bildiğini belirtecek şekilde düzeltiyordu bana yönelttiği sorusunu. Bu anda Shiri de bulunduğu yerden ayrılıp aramıza katılmayı uygun buluyordu. Zaten adamın kendisini fark ettiğini açıkça söylemesinden sonra salağa yatmanın da bir anlamı yoktu. Shiri'nin gelişi ile söz girişi arasında geçen sürede, onun saçma şeyler söylememesini umuyordum sadece. Bu kesinlikle Shiri'ye duyduğum bir güvensizlik ya da onu bir beceriksiz olarak düşünmemden ileri gelmiyordu, sadece değiştiremediğim ve belki de bir babane kıvamına yaklaşan evhamlarımdan birinden ibaretti. Shiri ağzından çıkan ilk cümlelerinin gerçek ismi olduğunu duymak ise içimdeki evhamlı taraf feryat figan etmeye başlamıştı bile. Bingo Kitabı'nda yer alan bir ismin böyle bir mekanda ortaya atılmasının mantıklı hiçbir açıklaması olmadığı ortadaydı ve Shiri'nin de mantıktan yoksun olduğunu bu ana kadar düşünmüyordum. Bu olayın belki de “çocuksu” tarafıydı, zira başından beri Shiri'nin isminin dile getirilmesine karşı değildim. Ben sadece Shiri'nin gereksiz bir şekilde tanınmasından çekiniyordum, zira bu ilerlememizin önüne geçebilecek en büyük engeldi. Ama bu ismimizi dillendirmeyeceğiz anlamına gelmiyordu. Çünkü bizi biz yapan şey adımızdı ve korkak bir kaçak gibi takma isimlerle insanlara bir şeyler için yalvaracak düşkünlüğü kendime de Shiri'ye de yakıştırmıyordum. Bu sebeple Shiri'nin doğruca ismini söylemesi bir yandan doğru yol arkadaşının yanında olduğumu gösterirken, diğer yandan da oluşabilecek olumsuzluklara karşı kendimi hazırlıyordum.

Shiri'nin konuşmaları altına imza atabileceğim kadar düşüncelerimi barındırıyordu. Öte yandan verdiği alt metnin de oldukça yerinde ve anlaşılır olduğunu düşünüyordum. Bir yandan açlığın en büyük düşman olduğunu söyleyip bir yandan pişmiş bir yemek arzusunu dile getirirken, Yakima'ya bir yabancıdan daha yakın olmadığını açıkça belirtiyordu. Öte yandan buradaki düzenin Yakima ve grubuna ait olduğunu belirterek de herhangi bir çarpışma olmadığı sürece, karşı karşıya gelmeyeceklerini söylüyordu. En azından benim çıkardığım veya çıkarmak istediğim bu mesajın Yakima'ya da aynen algılamasını umut ediyordum. Her ne kadar Shiri talepleri karşılığında yeteneklerini sunmayı öngörmüşse de, ben pek bu işin taraftarı değildim. Fakat Shiri'nin meteliksiz biri olduğunu anımsadığım anda, cümlelerdeki anlam daha net bir şekilde ortaya çıkıyordu.

Bu noktada karşımıza çıkan bir olasılık, Yakima'nın Shiri'nin ismini duymasıyla beraber, hafızasına attığı Bingo Kitabı'ndaki sayfanın gözünün önüne gelmesiydi. Böyle bir durumda Yakima'nın saldırgan bir tutum takınacağı açıkça ortadaydı ve bu yüzden de kendimizi ona göre hazırlamamız gerekiyordu. Sadece birkaç dakika önce kaynayan chakramı bu kez daha isterik bir şekilde harekete geçirirken, Yakima'nın Shiri'ye veya bana yapacağı olası bir saldırı hamlesi karşısında Raigami no Jutsu'yu kullanmaktan çekinmeyecektim. Bu pek istemediğim bir ihtimal olsa da, üzerinde bulunduğumuz topraklar bize tedbiri uyurken bile elden bırakmamamız gerektiğini bağıra bağıra hayırkırıyordu.

Böyle bir durum ile karşılaşmama durumumuzda ise, olaya tuz biber katma niyetinde olmasam da birkaç kelam etmenin yerinde ve gerekli olacağını düşünüyordum. Bize karşı sevgisizliğini beyan eden birine karşı ve bana kim olduğumu sormasının da etkisiyle, konuşmam, en azından ağzımdan birkaç kelime çıkarmam gerekiyordu. “Amano Kagami.” diyerek kendimi tanıtırken, sesimde belli belirsiz bir hissizlik yaratmaya çalışacaktım. Bunun tek nedeni bizim ne dost ne de düşman olduğumuz gibi bir fikre kapılmasını engellemeye çalışmamdı. Başta açıkça söylemiştim, bizler yabancılardık ve bize işimize yarayacak bir şeyler sunulmadığı sürece öyle kalmayı uygun görüyordum. Yakima'ya ve onun elindeki naginataya attığım kaçamak bir bakışın ardından “Niyetim düzeninizi bozmak değildi, ancak bir hırsız da olsa, bir lokma ekmeğe muhtaç kalmış birini görmeye dayanamıyorum.” dememin ardından “Belki hoş karşılanmadığımız bu topraklarda yersiz bir düşünce.” diyerek konuşmamı sonlandıracaktım, hafif bir tebessümü yüzüme kondurmayı ihmal etmeden. Bir yandan onların adalet sistemini en azından kabullenmiş gibi görünürken, diğer yandan düşüncelerimde ısrarcı olduğumu da gösterecektim. Ancak her halükarda, içimdeki chakra kanalları son zamanlarda olmadığı kadar hareketli kalacaktı. Tehlikenin derinliklerine yaptığımız bu yolculuğun giriş faslının bu kadar hareketsiz olmasına rağmen içsel hareketliliğe neden olacağını hiç düşünmemiştim.