[Ishigakure - Operasyon] Yamato Ryuji & Kotegawa Ooki

[Yamato Ryuji]

Ne yapsam kar etmemiş, adamları uyandıramamıştım. Daha önce düşünemediğim, kimyasal bir maddeyle uyutulmuş olma ihtimalleri aklıma geldiğinde denemelerimden vazgeçtim. Ellerimi belime koyup ofladığım sırada şiddetini artıran yağmur, kamptan bağırışları gelen Ooki'yi bastırarak anlamsız fikirlerini duymamı engelleyerek biraz olsun işime yaramıştı. Başta sorun ettiğim olaylara kendimi alıştırarak lehime kullanıyor oluşum hoşuma gitmişti. Hafifçe sırıttım.

Yağmurun ardından rüzgarın da sertleşmesiyle, hissettiğim çaresizlik kat kat artmıştı. Sanırım bu adamları, bizden de olsalar burada bırakmak durumundaydım. Arkamı dönüp arabanın ön tarafına doğru yürümeye başlayacaktım. Fakat tam arkamı döndüğüm sırada gördüklerim yüzünden gözlerim pörtlemiş, zaman yavaşlamış, vücudumda hissedebildiğim adrenalin salgısıyla düşünceleri arka plana atmıştım.

Manyaklar gibi kampa doğru koşturan bu adamların herhangi şekilde dostane olmalarına ihtimal vermiyordum. Fırtınadan ya da başka birinden kaçıyor olsalar, tek yönden gelirlerdi. En başından beri düşündüğüm tuzak ihtimali doğru çıkmıştı. Bu da demek oluyordu ki arabanın içindekiler gerçekten bizim shinobilerimiz.

Hemen arabanın ön tarafına geçip adamları kampa yönlendirmeliydim. Araba durduğu anda yere düşmüş olan şoförün cesedini de götürmek istesem de yeterli zamanım olmadığını düşündüğümden cesedi tekerleklerin yolundan çektikten sonra atın kıçına atacağım sertçe bir şaplakla istediğimi gerçekleştirebilmeyi planlıyordum. Arabaya takılmamak için ata vurduktan sonra kenara sıçrayacaktım. Bu sırada Momoru'yu göremeyecek durumda olsam da onun beni görebileceğini düşünerek saatlerdir üzerinde tünediği ağaca dönüp bir elimde arabayı, diğer elimle alınbandımı göstererek bizden oldukları mesajını iletmeye çalışacaktım.

Kampa geri dönmek, şu an anlamsız geliyordu. Üzerimize koşturan adamları, amaçları olduğunu düşündüğüm kampa ne kadar uzakta karşılarsam o kadar iyiydi. Yalnızca birkaç adım geriye giderek görüş açımı genişletecek, içine sığdırabildiğim kadar düşmanı sığdıracaktım. Bacaklarımı omuz genişliğinde açıp sağ ayağımı ileri aldım, sol ayağımı da sol yana bakar pozisyona getirdim. Dominant olmayan sol elimle belimi arkadan desteklerken, sağ elimi, dışını koşturan adamların göreceği şekilde ileri uzattım. Aldığım basit Rinjoushou gardıyla kaşlarımı çattım. Bana en yakın olan adamdan başlayarak tekmelerimi sıralayacaktım.

[GM - Naruto]

Yağmur gürüldüyor tepenizde, gözleriniz belki de daha önce hiç görmediğiniz kadar büyük yağmur damlaları tarafından dolduruluyor. Gökgürültüsü kulak zarlarınızı parçalarcasına yankılanıyor. Çakan şimşekler gözlerinizi kamaştırıyor. Üzerinize koşan adamların yapıları gittikçe daha belirgin hale gelmeye başlıyor. Hepsi yarıçıplak halde, gövdelerinin üst kısmını kapatan herhangi bir şey yok. Çeşitli derin ve nispeten korkunç yaralar görebiliyorsunuz kaslı görünen vücutlarında. Ancak yeni gibi görünmüyor hiçbiri. Hepsinin başı kel, ve vücut yapıları benzer. Yüzlerini tamamen kapatmayan, ancak kurukafamsı bir şekli andıran minik birer maske var hepsinin. Yaklaştıkça çığlıkları kulaklarınıza daha da gürültülü ve korkunç gelmeye başlıyor. Vahşi hayvanlar gibi, garip ve anlamsızca haykırıyorlar. Yalnızca aralarda anlamlı birkaç kelimeye rastlıyorsunuz; Kami. Jashin.

Ooki: Momoru söylediklerine herhangi bir tepki vermiyor, konsantre olmuş durumda. Her an atışa hazır gibi duruyor. Kiyoshi ise söylediklerini başıyla onaylıyor, ve kampta sizin dışınızdaki herkese belirttiğin konumda savunmaya geçmelerini söylüyor. Bu esnada, kampa şoförler dahil herkesin milis olduğunu ve ‘gereksiz’ olarak nitelendirilen herhangi biri olmadığını hatırlıyorsun. Ancak bu, onların hala sivil olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Kaya Ülkesi adına savaşmaya hazır gibi görünüyorlar, ancak ne kadar başarılı olabileceklerinden şüphe duyuyorsun.

Ryuji: Elinden geldiğince hızlı davranarak, az önce önüne kapaklanmış olan cesedi arabanın önünden çekiyor ve atın kıçına sağlam bir şaplak geçiriyorsun yoldan çekilirken. At, verilen komutla kampa doğru koşmaya başlıyor hızla. Bu esnada Ooki’nin olduğunu tahmin ettiğin komutla kamptaki milislerin boştaki kanada yöneldiğini görüyorsun. Ooki sana bir şey söylediyse bile, duymuyorsun. Kiyoshi ise, çadırlara doğru koşmakta. Birilerinin at arabasını durduracağını ümit edebiliyorsun yalnızca.

Tam bu anda, ikiniz de çok çok acı bir gerçeği fark ediyorsunuz. Kampın güvenliğinden sorumlu olduğunuzun sürekli bilincinde olmanıza rağmen olası bir saldırıya karşı herhangi bir önlem almadığınızı. Uyandığınızdan beri oldukça zaman geçtiğini. Ancak bu zamanın büyük kısmını sadece çevrede dolaşarak ve bir yaralı arabasından nem kaparak geçirdiğinizi. Elinizin altında bu kadar çok ekipman ve çalışan olmasına karşın herhangi bir formasyon planı belirlemediğinizi, herhangi bir tuzak kurmadığınızı, herhangi bir acil durum protokolünüzün olmadığını. En basitinden, kampın çevresine gömülecek patlayıcı parşomenlerin bile şu an ne kadar işinizi görebileceğini düşünmeden edemiyorsunuz. Birbirinizin sesini bile adam akıllı duyamıyorken, kampınız yaralılarla doluyken ve belki de basit bir genin kadar bile güçlü olmayan milislere bir kanadınızı emanet etmişken ani bir ümitsizliğe kapılıyorsunuz. İçiniz en az gökyüzündeki bulutlar kadar kararıyor. Çığlıklar yaklaşıyor. Siz de çığlık atmak istiyorsunuz. Zihninizde adamların ağzından çıkmayan, ancak onlarla birlikte gelen bir kelime yankılanmaya başlıyor. Ölüm.

Ooki: Kiyoshi senden uzaklaştıktan sonra, ekipmanlarını gelenlere doğru fırlatmaya başlıyorsun. Shurikenler ıskalıyor, kunailerden biri size doğru koşanlardan birinin koluna saplanıyor, bir diğerinin ise karnına. O an tuhaf bir şey farkediyorsun. Etkilenmiş gibi görünmüyorlar. Hem de hiç. Vücutlarına saplanan şeyleri fark etmemiş gibi duruyorlar. Gözlerinin büyüdüğünü, ellerinin titremeye başladığını hissediyorsun. Kafanı sola doğru çeviriyorsun önce, Ryuji’nin az önce at arabasının olduğu yerde beklediğini görüyorsun. At arabasının ise kampa doğru koştuğunu. Sesin Ryuji’ye ulaşmamış gibi görünüyor, ancak en azından planladığın yönde duruyor Ryuji. Uzakta olsa bile. Arkana bakıyorsun. Momoru ardı ardına fırlatıyor oklarını. Bir adamın bacağına saplanan oku görüyorsun, hafifçe tökezliyor, ve vücudu halihazırdaki hızına uygun tepki vermeyince tepetaklak yere çakılıyor Momoru’nun hedefindeki adam. Sağına dönüyorsun bu kez, yüzlerini göremiyorsun milislerin. Ancak korktuklarını fark edebiliyorsun. Verdiğin komuttaki yerlerine geçerken yanlarına aldıkları birkaç kasadan aldıkları ekipmanları fırlatıyorlar rastgele. Shinobi olmadıkları o kadar belli ki, ekipmanların pek çoğu koşanlara ulaşmayı bile başaramadan yere saplanıyor. Kiyoshi’nin sana doğru koştuğunu görüyorsun. 5 kunai, 10 shuriken ve 1 chakra hapı uzatıyor sana doğru. Gelmekte olan adamlar durmamaya kararlı göründükleri için ekipmanları almaya bile tenezzül etmiyorsun şimdilik, ve elini Uma mührüne getiriyorsun. Mesafe, 15-20 metreye kadar inmiş durumda. Korkunç çığlıklara, sağından duyduğun korku dolu çığlıklar eşlik etmeye başlıyor.

Ryuji: Pozisyonunu alıyor, hazırlanıyorsun. Senin bulunduğun yönden koşmakta olan adamların seni farkettiğini ve aralarındaki mesafeyi daraltarak sen odaklı hareket etmeye başladıklarını fark ediyorsun. Bacaklarının titremesini engelliyorsun elinden geldiğince, ancak olası bir saldırıya karşı ‘hiç bir hazırlık’ yapmamış olduğunuz gerçeği zihninin büyük kısmını işgal ediyor. Bir an sonra ise, her şey karışıyor. Direkt olarak sana doğru koşmakta olan adamlardan ortadaki haykırarak üzerine atlıyor. Sağ ayağının üstüyle adamın sol yanağına sağlam bir tekme geçiriyorsun, adamın vücudu senin soluna doğru fırlarken, o yönden gelen adama çarpıyor. Senin sağında kalan ise nispeten daha akıllı gibi görünüyor. Aptalca üzerine sıçramıyor, yanına yaklaşıp yere doğru fırlıyor ve çamur zeminde kayarken ayaklarına doğru saldırıyor. Sıçrayarak kurtuluyorsun saldırıdan, adam altından kayarken az önce birbirine çarpan ikili üzerine doğru fırlıyor sen havadayken. Savaştığın üçlünün yanısıra, tuttuğun kanattan iki adamın kampa doğru koştuğunu ve seni geçmiş olduklarını farkediyorsun tam bu anda.

Ooki: Derin bir nefes alıyorsun, etrafına dikkat etmeyi çoktan bırakmış durumdasın. Chakrana odaklanmaya mecbursun. Yalnızca hala arkanda elinde ekipmanlarla birlikte durmakta olan Kiyoshi'nin varlığı ve karşında sana doğru koşmakta olan adamların varlığı kalıyor hayatında. Göğsün şişiyor, ve karşıdan sana doğru gelmekte olan 7 adamla aranızdaki mesafenin 5 metreye kadar indiğini farkediyorsun. Vücudunu ileri doğru savuruyor ve yüzünü öne doğru çıkararak üflemeye başlıyorsun. Ağzından devasa bir alev kütlesi fışkırmaya başlıyor. Çığlıklar devam ediyor, sana doğru koşan adamlar alevlerin arasında kayboluyor.

Off Topic

Out: Eksilen ekipmanlarımızı imzamıza işleyelim, bunu düzenli bir hale getirelim.

Temsili Görsel:

► Show Spoiler

[Kotegawa Ooki]

Savaşmak için hazırlandığım sırada haramilerin çıkardığı gürültüler daha net bir şekilde duyumaya başlamıştı. Yarı çıplak bir şekilde koşmaları yüzünden bir an için zihnimden rehine olmaları ihtimali tekrardan geçmiş olsada bu fikir onların banzai banzai der gibi bize doğru saldırgan bir şekilde tabana kuvvet koşturmaları yüzünden uçup gitmişti.

Rakibimiz korkutucu gibi gözüksede onlardan kormamıza gerek olmadığını düşünüyordum çünkü onlar birer sivildi biz ise 3 Shinobiydik. Basit bir genini bile haklamak için elit seviye 3-4 paralı asker gerekirdi. 3 Chuunini yenmek için koca bir paralı asker birliği bile yeterli olmayabilirdi. Tabi bu varsayımım karşı tarafın içinde kimsenin Shinobi olmadığına dayanıyordu ama bu adamların Shinobi eğitimi almış gibi bir halide yoktu.

İnsanlara yapmaları gerekeni söylediğim Ryuji hiç sikine takmayıp abuk subuk hareketlerde bulunmuştu. Onun yüzünden at kampa doğru koşturuyordu. Eğer arabadakiler bir anda fırlayıp bize saldırırsa önce fırlayanları sonra onu dövecektim. Momoru'nun ise duyup duymadığından emin değildim.

Momorunun salladığı oklardan biri birinin bacağına saplanıp onu düşürmüştü. Aynı anda benim dediğim şekilde konumlanmış milisler ise ellerine geçen ninja ekipmanlarını heba etmişti. İsabeti bırak, attıkları yetişmiyordu bile.

İçten içe onlarada söverken tek iyi olay Kiyoshi-san'ın ve milislerin iyi kötü dediklerimi dinlemesiydi. Bu sırada bende elimdeki fırlatılabilir ekipmanları düşmanların üstüne atmaya başlamıştım ama yağmur yüzünden isabetim oldukça kötüydü. İlginç bir şekilde az sayıda isabetim pek bir etkide yaratmamıştı. Adamlar aldıkları yaralara aldırış etmeden koşmaya devam ediyorlardı.

Derin bir endişe içinde ne yapacağımı düşünürken İya Vadisinde dövüştüğüm zombi aklıma gelmişti. Bunlarda acaba... diyecek iken adamların kanlı canlı olduğunu hatırlayıp bu fikride daha oluşmadan es geçmiştim. Karşımızdakilerin Üst Seviye Anbu dengi bir acı eşiği yoksa büyük ihtimalle bir ot çekmiş yada mantar yemişti. Bu gaza gelmişliklerinin ve acıya aldırmayışlarının sebebi bu olmalıydı. Zaten bağırışlarında Jashin diye bir tanrının adı geçiyordu. Dinci manyak keşişlerin ot falan çekip manyakça şeyler yaptığını duymuştum. Bunlardan onların bir farklı versiyonu olmalıydı.

Düşman aradaki mesafeyi istediğimden daha fazla düşürdüğünden tuzak kartıma başvurup onları alev jutsumla etkisiz hale getirmiştim ki hemen hemen aynı anda Kiyoshi-san'da çeşitli ekipmanlarla yanıma gelmişti. Jutsumun çıkardığı alevi bir saniye daha devam ettirdikten sonra kapatıp bana getirilen çakra hapını hemen tüketecek ve getirilen ekipmanlarıda üstüme alacaktım.

Ekipmanlarla uğraştığım sırada hem milislere hemde Kiyoshi-san'a hitaben " KAMPIN MERKEZİNE DOĞRU ÇEKİLİP ORADA BİR ÇEMBER KURUN. " diye bağırdıktan sonra milislerin konuşlanmasını istediğim noktaya doğru koşmaya başlayacaktım.

Eğer milisleri yada kampı yok etmeden uygulayabileceğim bir ortam var ise az önce uyguladığım katon jutsunu tekrardan yapıp yakabildiğim kadar düşmanı yakmaya çalışacaktım. Eğer böyle bir imkanım yok ise elimdeki patlayıcı parşömen sarılı kunaileri en dıştaki düşmanlara kampı etkilemeyecek şekilde atmaya başlayacaktım. Yani atıyorum içlerinden biri kamptan 2 metre, diğeri 5 metre uzakta ise 5 metre uzaktakine atacaktım. Karşımdakiler aşırı yüksek acı eşiğine sahip olsada uzuvları olmadan dövüşemezdi.

Elbette patlayıcı parşömenleri kullanamayacağım bir durumda olabilirdi. Mesela adamlar kampın içine kadar girmiş ise patlayıcı parşömen kullanamazdım çünkü kamp hasar alırdı. Böyle bir durumda düşmana doğru tam gaz koştururken Kiyoshi-san'dan aldığım yeni ekipmanları rakiplerimin gözlerine atmaya çalışacaktım. Kör olurlarsa da savaşamazlardı.

Alev fırlatmak, patlayıcı parşömen fırlatmak yada düşmanların üzerine koşarken Shuriken ve Kunai fırlatmaktan hangisini yaparsam yapayım, ilgili hamlemin sonunda muştalarımı elime alıp en yakınımda bulunan düşmanlara saldıracaktım. Tekmelerimle bacaklarını kırmaya çalışırken, yumruklarımıda kafa ve göğüslerine odaklayacaktım. Her hamlem, uzvularımın çakra ile güçlendirilmesi ile desteklenecekti. Tüm güçle bir kayaya yumruk atıp çatlatabiliyor yada tekmelerimle bir Shinobinin bacağını kırabiliyordum. Buna muştalarımda eklenince bu haramiden bozma bonzaicilerin darbelerime karşı hiçbir şansı yoktu.

[Yamato Ryuji]

Kara bulutlar önce gürüldeyip kulaklarımızı, ardından sis ve yağmurla gözlerimizi olumsuz etkilemişti. Bu gidişle çamura bulanan toprak sayesinde temas duygumuzu da yitirecektik. Neyse ki ayağımın altında biriktirerek bu gibi durumların olumsuz sonuçlar doğurmasını engelleyebilecek eğitimi almıştım.

Hepsinin, bir kişinin bunshinleri olduğunu düşünmeye başladığım, üzerime koşturan azgın adamların benzerliğini fark etmemek mümkün değildi. Garip koşu stili, garip benzerlikler, garip naralar... Aradan seçebildiğim kelimelerden birinin anlamını bilmesem de diğeri tanrı anlamına geliyordu. Ishigakure savaş kampı bir din tarikatı tarafından mı saldırıya uğramıştı yani? İlginç.

Doğrultularını değiştirmeden açılarını ayarlayarak üzerime gelen adamların hiçbir taktikleri olmadan sokaktaki çocukların kavga esnasında yaptığı hareketlerle üzerime çullanmışlardı. Bu durumlarda kaçmayı bildiğimden, hareketlerine zorlanmadan karşılık verebilmiştim. Kamptaki milisler gibi dövüş eğitimi almamış oldukları belliydi. Tek avantajları kişi fazlalarıydı. Kapanmayacak bir fark değildi ama ben bazılarıyla uğraşırken geri kalanı kampı talan etmek üzere beni aştığında daha etkili hareket etmem gerektiğini anlamıştım. Yağmur yüzünden kullanamadığım Raiton no Yoroi, bu gibi durumlar için en etkili silahımdı, ama muhtemelen kullandığım anda elektriğin bana edeceği etkiyle bayılırdım.

Zihnimi temizledim. Odaklanmam gereken üç değil, beş adam olduğunu hatırladım. Bundan sonraki hareketlerimi buna göre planlayacaktım. Rinjoushou stilini ilk öğrendiğim zamanlardan yansıyan düşünceyle boşalan zihnimi yeniden harekete geçirdim: Düşmanından nefret et!

Henüz yere inmemiş olmamı fırsat bilerek üzerime yeniden hoplayan adamların suratlarının ortasına ayaklarımın topuklarıyla indireceğim çifte dropkick ile yapacağım karşı saldırının ardından hızlı bir şekilde yere düşeceğime emindim. Bu sırada açıkta kalma ihtimalime karşılık Reppuu tekmesini savurarak ayağa kalkacak, o sırada çevremde bulunanları yere yapıştıracaktım. Bundan sonraki tekmelerim için bacaklarımı güçlendirip darbelerimin yıkıcılığını artıracaktım. Düşmanlarım yeniden ayağa kalkmaya çalışırlarken de daha operasyonun başlangıcında kol yenlerime gizlediğim kunailerden dominant sağ kolumdakini elime çekerek boyunlarına yapacağım tek vuruşla onlar için ölümü getirecektim. Elbette hepsine birden yetişemezdim. Ayrıca hala arkamda kampa yaptıkları koşularına devam eden iki azgın daha vardı. Bu yüzden, ilk kunai savuruşumun ardından duruş değiştirip aradaki zamandan faydalanıp ayağa kalkabilmiş olanın suratına kaldıracağım bir döner tekmeyle hem karşımdakini yeniden yere devirmeyi, hem de arkamı dönüp tekme esnasında sol elimle ekipman çantama uzanarak elime alacağım iki shurikeni büyük ihtimalle sırtını göreceğim adama doğru fırlatabilmeyi umuyordum. Hesaplarıma göre bu hareketi bir kez daha tekrarlayabilirsem karşıma çıkmış olan beş adamın hepsini alt etmiş olacaktım.

[GM - Naruto]

Ooki: Alev kütlesi ağzını kapatmanla beraber yavaş yavaş yok oluyor, az önce alevler yüzünden göremediğin adamların son durumlarına bakmıyorsun bile. Kiyoshi’nin elindeki ekipmanları kapıp chakra hapını ağzına itiveriyorsun. Yutkunduktan hemen sonra, Kiyoshi’ye kampın merkezinde bir çember kurmaları gerektiğini bağırıyorsun. Tam bu esnada ise, gözün hafifçe az önce milislerin konumlandığı yere doğru yöneliyor. Korkunç manzara karşısında şaşırıp kalıyorsun saniyenin yarısı kadar bir sürede. Kiyoshi dışında kalan 8 sivilin acınası hali çarpıyor gözüne. Birkaçı, pozisyonunu korumayı ve taktiği tamamen unutmuşçasına haykırarak kampın merkez bölgesine koşmaktalar. Diğerleri ise kanlar içinde yerde yatmakta. Maskeli adamların bir kısmı merkeze doğru koşan milisleri kovalamaktalar, diğerleri ise ölü olduğuna emin olduğun milislerin üzerlerine çökmüş durumdalar. Ellerindeki minik bıçakları, durmak bilmeksizin cesetlere sapladıklarını görüyorsun. Çığlıklar devam ediyor. Bu bıçaklar kunaiye benzemiyorlar, kenarları daha düzensiz, nispeten daha kısalar ve kabza bölgeleri eskimiş çirkin sargılarla sarılmış. Hepsinin elinde bir tane var. Duruma olabildiğince müdahale etmek üzere, kampın merkez alanına doğru koşturmaya başlıyorsun var gücünle. Bu esnada Momoru’nun daldan indiğini fark ediyorsun, elindeki yayı bir kılıç gibi iki eliyle kavramış ve üzerine saldıran adamlarla dövüşmekle meşgul. Vücudunun, normal renginden farklı şekilde siyaha yakın koyu bir kahverengi olduğunu görüyorsun. Fırsat bulabildiği anlarda, sadağından çektiği okları adamların muhtelif yerlerine saplıyor eliyle. Az önce tünediği ağacın altında, aynı anda 4 adamla birden dövüşmekte. Biraz daha uzaklarında, ikisinin kafasında ikişer ok, birinin iki bacağında birer ok olan üç vücut görüyorsun. Kafasında ok olan adamlar hareket etmiyor gibi gözüküyor, ancak diğeri yerde sürünüp ağzından köpükler saçarak Momoru’ya yaklaşmaya çalışıyor.

Ryuji: Havadayken, tam da planladığın gibi üzerine sıçrayan iki adamın suratlarının ortasına ayak tabanınla sağlam bir darbe geçiriyorsun. Herifler geriye doğru sendelerken sorunsuzca iniş yapıyorsun yere. Yeniden ayağa kalkarken, bu kez az önce altından kayarak geçmiş adamın çenesini hedefleyerek bir Reppuu tekmesi geçiriyorsun ona da. Devamında, önündeki ikiliden ilk kalkanın boğazına doğru savuruyorsun kunaini. Hafif bir zorlanma hissediyorsun elinde, eti kesip geçerken gelen bilindik his. Eline kan sıçrarken, adamın sessizleşerek geriye düştüğünü fark ediyorsun. Biri önünde, biri arkanda olmak üzere iki adamla yakın temas halindesin hala. Önündeki adamın yüzüne bir döner tekme geçiriyorsun önce, ardından bu hareketten aldığın momentumla geriye doğru dönüyor, çıkardığın iki shurikeni koşanlardan birine doğru sallıyorsun. Atışın isabetli, ancak shurikeni yiyen adamdan tık bile çıkmıyor. Sanki hiç yara almamış gibi devam ediyor koşusuna. Devamında, az önce ayaklarının altından kayarak geçen adama vuruyorsun bu kez. Geriye doğru fırlıyor. Her darbende, çığlıkları daha da hayvansılaşıyor adamların. Ağızlarından garip köpükler çıkmaya başladığını görüyorsun. Bu kez koşanlardan diğerine sallıyorsun shurikenlerini. Gelgelelim, az öncekine benzer şekilde iki shurikeni birden sırtına yiyen adamdan tık bile çıkmıyor. Kampa birkaç metre uzaklıktalar. Ancak hemen dibinde uğraşman gereken iki adam daha olduğu gerçeğini unutmaman gerekiyor.

Ooki: Milislerin tuttuğu kanatta, yerdeki vücutlara bıçak saplamakla meşgul iki adam var. Diğer dördü ise kampın iç kısımlarına doğru koşan adamları kovalıyorlar. Merkeze doğru koşarken, Ryuji’nin tuttuğu kanattan tüm gücüyle koşmakta olan atı görüyorsun. At, bir yandan arkasına bakıp diğer yandan koşmakta olan milislerden birine tüm gücüyle çarpıyor. Adam önce atın ayakları altında, ardından tekerleklerin altında kalıyor. Çatırtı sesleri duyuyorsun adamın vücudundan gelen. Durup düşünmek gibi bir opsiyonun olmadığı için, Kiyoshi’den aldığın ekipmanları koşan adamların gözlerine doğru fırlatmaya başlıyorsun. Unuttuğun şey ise, adamların yüzündeki maskeler. Göz halihazırda oldukça küçük bir bölgeyken, maskeler yüzünden göz bölgesine yakın yapabildiğin birkaç atış da etkisiz oluyor. Muştalarını eline geçirip saldırmaya hazırlanıyorsun. Tam bu esnada ise, sana uzakta olan adamlardan birinin belinden ufak birkaç top çıkardığını görüyorsun. Topları kolunun bir savuruşuyla farklı yönlere doğru fırlatıyor. Bir saniye sonra ise, her yer tamamen sisle doluyor.

[Kotegawa Ooki]

Tekniğimi sonlandırdıktan sonra vakit kaybetmeden çakra hapını tüketip ekipmanlarıda üstüme almıştım. Yine zaman kazanmak için tüm bunları yaparken birde çeşitli emirler vermiştim. Milislerin geriye çekilip merkezde bir çember oluşturmasını istiyordum. Böylelikle patlayıcı parşömenleri daha rahat kullanabileceğim gibi merkezide korumuş olurdum.

Alet edevatı üstüme aldıktan sonra adamların haline baktığımda milis olsalarda sıradan bir sivilden çokta farklarının olmadığını hoş olmayan bir şekilde öğrenmiştim. Maalesef hemen hepsi feci bir şekilde biçilmiş, biçiliyor ve biçilecekti. Herhangi biri, karşımızdaki zombimsi adamları herhangi bir şekilde yaralayamamış gibi duruyordu. Yani başka bir değişle ölü ağırlıktan farksızlardı.

Haramiler ise tam bir hayvan gibi dövüşüyordu. Pek düzgün olmayan bıçakları bana düşmana zarar vermekten çok ona acı çektirmeyi amaçlıyorlar gibi geliyordu. Keskin bir kunai rakibe çok hızlı bir biçimde büyük bir hasar bırakırdı ama paslı bir tanesi kolay kolay kesmezdi. Dövüş sırasında doğal olarak keskin olana sahip olmak daha mantıklıydı ve karşı taraf için daha kötü sonuçları olurdu ama bu gibi tek taraflı bir kıyımda bu adamların kullandığı tipte silahlar standart katana, kunai ve benzeri şeylere kıyasla çok etkin olmadıklarından hızlı ve temiz bir kesiş yada saplama yapamıyordu. Buda rakiplerine verdiği acıyı arttırıyordu. Bir katana ile tek seferde kopacak bir el bu adamların bıçakları ile bir kaç hamlede anca giderdi.

Kampın çok içinde oldukları için ne alev tekniğimi uygulayabilmiş nede patlayıcı parşömen atabilmiştim. Onun yerine önceden planladığım gibi ninja ekipmanlarını gözlerine gözlerine atmıştım ama taktıkları maske ve hedeflediğim yerin ufaklığı başarımı korkunç bir şekilde kötü etkilemişti.

Son çare olarak elime muştaları aldığım sırada ise Ryujinin uğraştığı at bir anda cehennemin dibinden çıkıp bir milisi ezip yoluna devam etmişti. Burada Ryujiye ana avrat sövme isteğim doğsada kendimi tutmuştum çünkü buna zamanım yoktu.

Müdahale için hareketlendiğim sırada başka bir zombimsi elindeki topları kullanarak etrafta sis oluşturmuştu. Sensör olmadığım için bu siste onlara karşı dövüşmem imkansızdı. Aslında eğer kampın güvenliğini düşünmeseydim onların ağzına bir güzel sıçardım ama o şerefsiz tanrılarına dua etsinler onların işini kampa zarar vermeden bitirmem gerekiyordu.

Sisin içinde bir şey yapamayacağım için tüm gücümle geriye yukarı doğru zıplamış ve zıplamamı desteklemesi için bacaklarımı çakra ile güçlendirmiştim. Havaya çıktığımda eğer sisin içinden de çıkabilirsem etrafa bir bakınıp sisin sınırlarındaki bir yere patlayıcı parşömen atacaktım. Burada patlayıcı parşömenin kampa isabet etmesine dikkat edecektim. Yani eğer sis kampın sınırlarını geçmiyor yada o sınırlara yaklaşmıyorsa kullanmayacaktım. Eğer oluşacak patlama bir şekilde sisi dağıtmakta yardımcı olursa ama yeterli olmazsa fazladan patlayıcı parşömeni yine aynı mantıkta kullanacaktım.

Patlayıcılarla uğraşırken havada " AMINA KODUĞUMUN JASHİNİN, OROSPU ÇOCUĞU İNANIRLARI; GÖTÜNÜZ YİYORSA BİR KAÇ SİVİL YERİNE BANA DALSANIZA. YOKSA SİZ VE TANRINIZ BİR KIZDAN DAYAK YEMEYE Mİ KORKUYORSUNUZ? " diye sinirden bağıracaktım.

En kötüsünü düşünürsek karşımızda 25 kişi vardı ve ben bunların 7'sini haklamıştım. Yani geriye 18 kişi kalıyordu. Benim ki dışımda 3 taraf vardı. Başka bir değişle milislerin oradan 6 kişi kadar gelecekti. Halletmem gereken 6 kişi vardı.

Sisten kurtulabilirsem etrafa ve bilhassa da patlayıcı parşömenlerin olduğu çadıra bakacaktım. Oraya giden varsa yere indiğim gibi tabana kuvvet o yaratıkların üstüne koşup saldıracaktım. Önceden de düşündüğüm gibi muşta tutan yumruklarım onların göğüs ve kafalarına, bacaklarım ise onları en iyi şekilde etkisiz hale getirebileceğini düşündüğüm bacaklarına saldıracaktı. Her hamlemde kullandığım uzuv her zamanki gibi çakra ile güçlendirilecekti. Kimse oraya koşmuyorsa en yakınımdaki savaşan milise yardım edecektim. Öyle biride yoksa dümdüz en yakınımdakine dalacaktım.

Sisten kurtulamaz isem yere ayağımı basar basmaz patlayıcı parşömenlerin olduğu çadırın yerini hatırlamaya çalışarak tabana kuvvet oraya doğru koşacaktım. Bu sırada yumruklarım hazır bir şekilde bekleyip eğer önüme bir zombi çıkarsa suratına bir tane çakacaktım.

[Yamato Ryuji]

Üstüme çullanmışken karşı saldırıyla maymuna çevirdiğim adamların ardından "Reppuu!" bağırışımla bir diğerine vurduğum tekmeyle karşımdakileri iyice sersemletmiştim. Planıma tam olarak uygun hareketlerle bir o yöne, bir bu yöne dönerek beş adamla birden ilgilenebilmiştim. Fakat gidişatı bozan iki durum vardı: Birincisi dövdüğüm adamların ağzından çıkan köpükler, ikincisiyse isabetli shurikenlerime rağmen uzakta kalan adamların tepki vermeden kampa koşturmaya devam etmesiydi. İlk durum için düşüncede fazla detaya inmeden, Occam'ın usturası yöntemiyle, köpüklerin olumsuz bir sonuç doğuracağı tahminiyle hareket ederek hiçbir şekilde dokunmamaya çalışacaktım. Öldürme yöntemi olarak boyunlarına kunai saplamayı seçtiğimden el hassasiyetine biraz daha dikkat etmem gerekecekti. İkinci durum için de çözüm yolunu önümdeki adamları olabildiğince hızlı haklamakta bulmuştum.

Yakınımdaki düşmanlardan kampla aramda kalan adamın yerde oluşunu fırsat bilip, bir öncekine yaptığım gibi hafifçe eğildikten sonra sağ elimdeki kunaiyi boynuna savuracaktım. Bu hamlemin ardından hızlıca eski konumuma dönüp ilk üçlüden geriye kalan son adamı karşıma alacaktım. Ben diğeriyle uğraşırken ayağa kalkmış olacağını tahmin ediyordum. Üzerine koşup sol bacağımın kaval kemiğiyle, onun sol bacağının iç kısmına atacağım low kick sayesinde dengesini bozduktan sonra dengemi hızlıca yeniden kurup sağ elimdeki kunaiyi boynuna doğru savurarak ilk üçlünün sonunu getirmiş olmayı planlıyordum.

Eğer yakınımdaki adamları istediğim gibi hızlıca alt edebilirsem kampa koşan adamları kovalamaya başlayacaktım. Arkalarında olduğumdan fırsat saldırısını iyi kullanıp birer hamlede işlerini bitirmeliydim. Elimdeki kunai muhtemelen keskinliğini yitirmek üzereydi. Bu yüzden onu kovaladıklarımdan sağda kalana doğru fırlatıp, bu sefer sol yenimdeki kunaiyi çekerek onu da diğerine fırlatacaktım. Hedef olarak sırtlarının üst kısımlarını gözüme kestirmiştim, boyunlarına yakın isabet noktaları sayesinde belki birini yanına yaklaşmadan öldürebilirdim.

Arkasından koşmaya başladığım adamlara yetişene kadar ekipman çantamdan iki kunai daha çıkarıp elime alarak ölümcül darbe vurma rolünü üstlendirecektim. Yeterince hızlı olabilirsem onlar kampa yetiştikten biraz sonra yetişip boyunlarına vuracağım bitirici kunai darbeleriyle iki tehdit unsurunu daha ortadan kaldırmış olacaktım.

[GM - Naruto]

Ooki: Ortamı sis kapladığı anda, tüm gücünle havaya doğru sıçrıyorsun. Sisin sınırlarına göz atıyorsun dikkatli bir şekilde patlayıcı parşömen bağlı kunaini çekerken. Sis bulutu, kampın içinde sınırlı gibi görünüyor. Kamptaki malzeme ve çadırlara herhangi bir zarar vermemek için patlayıcı parşömenlerini kullanmamaya karar veriyorsun. Halihazırda yağan yağmurun sisi çok kısa bir süre sonra dağıtacağını tahmin ettiğinden, farklı bir plana girişmiyorsun. İnişe geçerken, sise doğru haykırıyorsun. Senin bağırışınla birlikte çığlıklar iyice çığrından çıkmaya başlıyor. Sis bulutunun arasına daldığın gibi, yaptığın büyük hatayı fark ediyorsun. Sis bulutu yalnızca senin görüşünü engellemiyor, adamların da seni görmesinin önüne geçiyor. Gelgelelim, bağırışınla yerini belli etmiş olmalısın ki ayakların yere bastığı anda üç kişi birden atlıyor üzerine aynı anda. Biri bacaklarına sarılıp dengeni kaybetmene sebep olurken, biri direkt olarak göğsüne doğru atlıyor. Üçüncü kişi ise, kollarından birine yapışıp seni çekmeye başlıyor yere doğru. Sis sebebiyle tam seçemiyorsun adamları, ancak bir noktada parlayan bir metal parçası gördüğüne emin gibisin. İğrenç biçimli, kanlı ve kirli.

Ryuji: Kampla aranla kalan adama doğru yöneliyor, kunaini hızlıca savuruyorsun boynuna doğru. Yeni düşmüş olmasının etkisiyle, hamlenden kaçamıyor. Ancak yere eğilip yaptığın savurma hamlesi, ufak çaplı bir zaman kaybı yaşamana sebep oluyor. Bu zaman kaybının karşılığını ise, sağ baldırının arkasındaki keskin acı ile alıyorsun. Ani acı dalgasıyla ellerin kasılıp gözlerin iyice açılırken, kafanı geriye doğru çeviriyorsun. Darbelerinle iyiden iyiye sersemlemiş gibi görünen maskeli adamın elindeki minik bir bıçağı bacağına saplamış olduğunu görüyorsun. Adrenalin, acıyı yarım saniyeden uzun süre yaşamanın önüne geçiyor. Bacağını hızlıca çekerek adamın bıçağın kabzasıyla olan temasını kesiyor, suratına bir tekme yapıştırıyorsun. Geriye doğru yeniden düşen adamın boynu, senin kunaine açık hale geliyor. Keskin bir hamleyle, bitiriyorsun işini. Devamında, kampa doğru koşmaya başlıyorsun. Fark ettiğin ilk şey, kampın tamamı olmasa da büyük kısmının yapay bir sisle kaplı olduğu. Ooki’nin havada ‘ben buradayım’ dercesine haykırdığını ve sisin içine geri düştüğünü görüyorsun bu esnada. Bacağındaki yaranın yarattığı negatif etkiyle, hızının bir miktar düştüğünü fark ediyorsun. Yine de hala koşabilecek durumdasın. Elindeki kunaiyi, sağdan koşan adama doğru fırlatıyorsun. Boynunun yanında hafif bir kesik oluşuyor adamın. Dışarı kan sıçradığını görüyorsun. Adam biraz yavaşlıyor gibi oluyor, ancak durmuyor. Çıkarıp fırlattığın ikinci kunai ise tam ense köküne giriyor hedefindeki diğer adamın. Adam ipleri kesilmiş bir kukla gibi yere düşerken, diğeri sisin arasında kayboluyor. Hemen arkalarındasın, kamp alanına girmek üzeresin. Sise dalıp dalmamak tamamen senin tercihin.

Off Topic

Out: Ryuji’nin bacağındaki kunaiyi çıkarıp çıkarmamasıyla alakalı bir yorum katmadım, rpsinde çıkarıyorsa ne zaman çıkardığını belirtebilir.

[Yamato Ryuji]

Tam yerdeki ilk adamın işini bitirirken hissettiğim keskin his, alışık olmadığım bir şey değildi. Fakat yine de gözlerimi pörtletip, "Ah!" diye bağırmaktan kendimi alıkoyamamıştım. Her görevde aldığım yaralar canımı yaksa da görev bilinciyle önümdeki işi bitirmeden odağımı bozmayabiliyordum. Yine de bu durum her seferinde işimi, az da olsa, aksatıyordu. Acı eşiğimi yükseltmek için antrenmanlar yapmalıydım.

Havadan düştüğünü gördüğüm Ooki, anladığım kadarıyla sisin içindeki düşmanları havadan tespit edip kafalarına binmenin peşindeydi. Görüşünü sağlamak için yetersiz, ayrıca kendi yerini açık eden bir hamleydi. Yine de agresif yönünü sevmiştim.

Fırlattığım kunailerden biriyle işini bitirdiğim adam, yakın zamanda yaptığım atış talimlerinin başarısını kanıtlamıştı. Uzaktan yaptığım tek bir kol hareketiyle düşmanımı yere sümük gibi yapıştırmak özgüvenimi artırmıştı.

Kampın yakınına geldiğimde tanıdık bir sis tabakası, tahmin ettiğim kadarıyla saldıran adamların hedeflerini gizlemek amacıyla yaratılmıştı. Bizim kullandığımız sis bombalarının patladığı zaman çıkardığına benzeyen örtü, görüşümü sıfıra indirmişti ve kovaladığım adamlardan birini gözden kaybetmeme sebep olmuştu. Bundan sonrasında tahmin ederek ilerlemem gerekecekti.

Bacağıma saplı bulunan bıçak rahatsız ediyordu ama şu anda onu yerinden çıkarmak, kan kaybını önlemek için ilk yardım tedbirlerini yerine getirmemi gerektiriyordu. Kaybedecek zamanım olmadığından, bu işi kampı temizledikten sonrasına erteleyip bacağımda bıçakla koşmaya devam etmeye karar verdim.

Ooki'yi görmüştüm, Momoru ortalarda gözükmüyordu. İlk iş olarak bulunduğum konumu, zihnimdeki haritada canlandırıp yön bulma ihtimalimi kuvvetlendirecektim. Ardından, Momoru'nun önceden üstünde olduğu ağacın yakınlarına yönelip ne durumda olduğuna bakacak ve ihtiyacı varsa dövüşünde yardımcı olmaya çalışacaktım. Eğer Momoru'yu baktığım bölgede bulamazsam, bu sefer adımlarımı patlayıcı parşömenlerin bulunduğu çadırın olduğu tarafa yönlendirecektim. Geri kalan düşmanlar muhtemelen bu çadırı arıyor olacaktı. Kampın havaya uçmamasını sağlamak iyi bir hareket planıydı.

[Kotegawa Ooki]

Sisten kurtulmak için sıçradığımda kampın durumunu daha net bir şekilde görme imkanım olmuştu. Kampın kendisini etkilemeden patlayıcı parşömen kullanamayacağımı anlayınca bunu yapmaktan vazgeçmiştim ki sonradan aklıma yağmurun sisi dağıtacağı gelmişti. Zaten standart sis bombaları normal şartlarda bile çok uzun süre dayanmazdı. Yağmurunda etkisiyle bir kaç dakika içinde dağılırdı.

Havadayken söylediğim sözler Jashincilerin pek hoşuna gitmemişti ki çıkardıkları gürültüler artmıştı. Sinirle yaptığım bu şey bana pahalıya patlamıştı. İçlerinden biri sensör olamayacağına göre sis benim kadar onların görüşünü kitlemişti ama bağırtımla onları kendime çekmiştim.

Yere indiğim gibi muştalarımla patlayıcı parşömen çadırına doğru onu korumak için koşturacak ve bu sırada önüme çıkan Jashincilerin kafasına kafasına vurup öldürecektim. En azından planım buydu ama üstüme atlayan üç harami bunu engellemişti.

Durumuma baktığımda bir kişi koluma, bir kişi bacağıma ve bir kişide göğsümede atlamıştı. Beni indirmek için bu üçü lazımdı. Birazda olsa bu yüzden kendimle gurur duymuş ama en baştan bu duruma kendi çenem yüzünden düştüğüm için hafifçe utanmıştım.

Birinin bir bıçak çıkarttığını görsemde bunu kimin yaptığını kestiremiyordum. Eğer bu üçünden biriyse çok sıkıntım yoktu. Yani en azından var olan sıkıntılarım artmayacaktı ama yok dördüncü bir kişi varsa işim fazlasıyla yaştı.

Üstümdekilerden kurtulmak için iki kolumla eş zamanlı iki hamlede bulunacaktım. İlki kolumu tutan adama o kolla yapacağım hamle ve ikincisi ise göğsüme atlayan adama serbest elimle yapacaklarımdı.

Serbest olan kolumdaki muştanın bıçak kısmını göğsüme atlayan adamın kafasına sapladıktan sonra onu çıkartıp bacağıma yapışan orospu çocuğunun üstüne tüm gücümle arkadaşının cesedini atacaktım. Bunu yaptığım sırada bacaklarımı çakra ile güçlendirip dengemi korumayı deneyecektim.

Kolumu kavrayan adamın ise kolumu nasıl kavradığını kestiremiyordum. Burada iki durum olabilirdi. İlkinde adam sadece elleriyle kolumu tutup beni itiyor olabilirdi. Bu durumda elimde tuttuğum muştanın bıçak kısmını onun eline yada koluna saplayacaktım. İkinci durumda ise adam sarılır gibi koluma yapışmış olurdu. Bu durumda elim onun gövdesine yakın olduğu hatta kolum büyük ihtimalle oraya temas ettiğinden muştanın bıçak kısmını onun böbreklerine, karnına, göğsüne yada artık nereye geliyorsa oraya derince saplayacaktım. Adamın neresine saplarsam saplayayım sonrasında muştayı sıkıca tutup olduğu yerde ileri, geri; yukarı, aşağı sert ve hızlıca oynatıp verdiği hasarı arttıracaktım.

İki hamleyide yaparken etrafımı dikkatlice inceleyecektim çünkü her an bıçaklı birinin saldırısına uğrayabilirdim. Düşmanlarım üstümde olduğundan hamle yaparken onlara aşırı odaklanmam gerekmiyordu yani isabetten yana bir sıkıntım olacağını düşünmüyordum.

Eğer buraya kadar bir sorun çıkmazsa bıçakla saldıran adamı karşılamaya çalışacaktım ama onun bu üçünden biri olma ihtimaline karşı boştaki elimin tuttuğu muştanın bıçak kısmını kolumu tutan adamın kafasına saplayıp onuda öldürecek ve yine sağdan soldan fırlayan biri olmaz ise bu seferde bacağımı tutan adamı öldürecektim. Onuda bir şekilde halledebilirsem ve saldıran kimse çıkmazsa patlayıcı parşömenin olduğu çadıra doğru koşturup önüme çıkan her Jashinciyi yumruk manyağı yapacaktım.