[Kusagakure - Operasyon] Moriai Jouichirou & Kurosawa Haru

[Kurosawa Haru]

Ölüler üst üste dizildikçe, bir yığın halinde toplandıkça ceset çukurlarında, insanlığın bittiği noktalara yaklaşılır. Toplu ölümler ve katliamlar insanoğlunun düşebileceği en alçak seviyelerdir. Bunda kimin katkısı olursa, aynı şekilde değerlendirilmelidir. Haru bilse de, bunu ülkesi için yaptığını ve düşünse de hepsinin bir sebebi olduğunu, vicdanı onu her hareketinde biraz daha yokluyor ve köşeye sıkıştırıyordu. Düşünemiyor, nefes alamıyor, sadece öldürüyordu. Tanımadığı onlarca insanın kanı, mızrağını kirletip toprağı ıslatmaktaydı. Yorulduğunu düşündü Haru. Bu kadar çabalamanın sonucunun nereye gideceğini düşündü, mızrağını kan kusan adamın boynundan dışarı çekerken. Bir kişinin hayatını daha, sanki bir korkuluğun canını alırmış gibi aldığını hayal ederken. Hayallerini, isteklerini de boynunda kırılan kemikler gibi yok etti Haru. Nefes almasını engelledi, akciğerlerine kan doldurdu ve adamı boğarak öldürdü. Adam acı içinde yere yığılırken Haru'nun aklında hala aynı cümle vardı; "Burada olmamın tek sebebi gözden çıkarılabilir olmam." Aynı kelimeler döndü durdu ipek saçlı kızın kafasında. Aynı vurgular kazındı, duvara vururcasına, Haru'nun zihninin çeperlerine, "Evet." diye fısıldayabildi zihninden. "Buradayım çünkü önemsenmiyorum."

Sol eliyle gözlüklerinin camını sildi tek parmağıyla, tek hamlede; sağ eliyle mızrağını havada çok hızlı şekilde savururken. Bu savuruş mızrağında kalan kanı silip atacaktı. Haru kirli bir mızrakla savaşmayacaktı. Haru bir sanatçıydı, her ne kadar sanatını zorla sergilemek durumunda kalsa da. Eğer gözlüğünü silemezse, boynuna indirecekti gözlükleri. Jouichirou ile arasında tek bir adam kalmıştı, bu adamı çok hızlı biçimde öldürmek durumundaydı. Vücudundaki hıza hala alışma sürecinde bile olsa, birazdan bu enerji kaynağının tükeneceğinin farkındaydı. Tüm hızıyla atıldı, çatıdan çatıya. Hızının bu atlamaları artıracağını düşünüyordu. Muhtemelen rakibi bir tekniğin mühürlerini tamamlayamadan yanına varmış olacaktı. Önce, yanına varır varmaz, tam karnına bir saplama hareketi uygulayacaktı. Ardından Nagatsu tekniğine bağlı kalarak mızrağı çevirmeye başlayacaktı. Mızrağı (mızrağın kendi) etrafında çevirirken çevirme esnasında mızrağı iki eliyle kavrayıp, mızrağın keskin olmayan ucuyla adamın çenesine alttan vuracağı bir darbe ile kafasını havaya çevirip boynunu açık hedef haline getirecek, mızrağın tam turunu tamamlarken açılan boyuna doğru bir kesik atacak ve adamın işini kesin bir şekilde bitirmiş olacaktı. Bu adamla zaman kaybetmeyip bir an önce takım arkadaşının yanına gitmeliydi. Eğer adamı kesin bir şekilde öldürebilirse köyün derinliklerine doğru koşacaktı, etrafına bakıp arkadaşını ararken. Gördüğü zaman ise, direkt onun yanına gidecekti. Arkadaşının daha çok rakiple uğraştığına emindi, ve onun yükünü paylaşmaya hazırdı.

[GM - Naruto]

Haru: Keskin bir hamleyle hem gözlüğündeki, hem de mızrağındaki kanı savurup atıyorsun bir kenara, ve varolan hızınla ileri doğru atılıyorsun yeniden, raiton kullanıcısı olduğunu bildiğin shinobiye doğru. Normalin üzerinde bir hızın olduğu aşikar, ancak gerek aranızdaki mesafe gerekse de bir saniye sürmüş olsa dahi mızrağın ve gözlüğünden temizlediğin kanda harcadığın zaman rakibine el mühürlerini uygulaması için yeterli zamanı vermiş gibi görünüyor. Son sürat rakibine doğru ilerlerken, el mühürlerini tamamlayarak yere çöktüğünü görüyorsun: “Kangehika!” Şiddetli yağmurun altında, adamın elinden zemine doğru yayılan hafif elektrik kıvılcımlarını görür gibi oluyorsun. Ancak ruhun içinde bulunduğun savaşın anlamsızlığıyla acı çekerken aklın sadece Jouichirou’da olduğu için durdurmuyorsun hareketini. Dostuna yetişmek zorunda olduğunu biliyorsun. Attığın bir sonraki adımla, vücuduna dolan ve gözlerini bir anlığına karartan acıyı hissediyorsun. Elektrik, vücudunun içinden karanlık bir ruh gibi geçiyor ve yerle olabildiğince az temas etmek adına sıçrıyorsun yukarı doğru. Bu esnada, saldırısına gözü kara bir şekilde atlamış olduğunu farkeden rakibin afallıyor. Ölümünden önce gördüğü son şey, çakan bir şimşeğin aydınlattığı arka planda üzerine doğru atletik bir şekilde uçan beyaz saçlı bir kız. Planının formunu biraz değiştirerek, mızrağı adamın boynundan aşağı doğru, sırtından çıkacak şekilde saplıyorsun yere inmeden hemen önce. Ayakların toprak zeminle buluştuğu anda, elektriğin artık orada olmadığını hissediyorsun. Mızrağını çıkardığın gibi, kasabanın içlerine doğru ilerlemeye başlıyorsun. Bir sonraki çatıya atlarken, üzerindeki mührün etkisinin geçtiğini hissediyorsun. Ancak çarpan elektrikten almış olduğun yaradan kaynaklı olan vücudundaki zonklama hissi sürüyor. Yalnızca mental olarak değil, fiziksel olarak da hırpalanmış hissediyorsun rüzgar ve yağmur damlaları yüzünü okşarken.

Jouichirou: Gökyüzünden yere doğru ilahi bir güçmüş gibi inmeye devam eden kuvvetli rüzgar devam ediyor, ancak mühürle fazla zamanın kalmadığını biliyorsun. Yine de pek çok kez ölmeyi başarabileceğin bir süredir 7 adamı birden yere yapışık şekilde tutmaya devam ediyor oluşun tekniğin ve mührünün gücünü gözler önüne seriyor adeta. Çevrene bakınıyorsun, tutunabileceğin bir dal arıyorsun kurtulmak için. Gelgelelim, herhangi bir şey olmuyor. Solundaki adamın çırpınışları ve haykırışları sürüyor sinir bozarcasına. Sana korkunç bir nefret beslediğini hissediyorsun. Sen bu adamlara karşı nefret hissettiğinden emin değilsin, dahası genel manada ne hissettiğinden bile pek emin olamıyorsun. Ancak süren gittikçe kısalıyor, aşağı atlayabilecek bir pozisyon bulmak üzere çatının kenarına kayıyor gözlerin. Mührün etkisinin kalktığını, çevrendeki yağmurun yeniden normal hızına dönmesiyle farkettiğin gibi, çatının kenarına doğru koşmaya başlıyorsun zaman kazanmak için. Bir süredir yere yapışık tuttuğun rakiplerin, senin hareketlenmenle birlikte hınçla ayağa fırlıyorlar. Çatının kenarına doğru koşuyorsun, ve atlamaya hazırlanırken karşı çatıdan sana doğru atlamak üzere olan Haru’yu farkediyorsun.

Karşılıklı çatılarda, birbirinize zıt yönlerde ancak aynı doğrultuda ilerlemektesiniz. Birkaç adım sonra, vücudunuz boşlukta kalacak. Haru’nun bulunduğu çatıda kimse yok, Jouichirou’nun arkası ise kendisini öldürmek üzere aç kurtlar gibi üstüne atlayan 7 adamla dolu.

[Kurosawa Haru]

Narin bedeni titredi ve sarsıldı. Göğsü daraldı, diyaframı genişledi ve gözbebekleri büyüdü. Kalbinin teklediğini hissetti Haru. Bilmediği elektrik tekniği vücudunu terk edip organlarına zarar veriyor, onu korkutuyordu. "Hayır..." diye geçirdi içinden kar saçlı kız, saçları yoğun yağmurun altında eriyip gitmesi gerekirken. Rüzgar öylesine acımasız esiyor ve korkutucu sesler çıkarıyordu ki, kapılıp gideceğini düşündü, yapraklarının savrulup çırılçıplak kaldığını hissetti. Soğuk esinti ıslak cübbesinin içinden sızıp onu üşütürken aklına ölümün soğukluğu geldi. Ölürken üşüdüler mi?

"Onların hissettiklerinin yanında hiçbir şey bu. Ölüm onlar için gelmeliydi, ama ölüm, kendi gelmek yerine beni gönderdi."

Hepsi öldüler, ateşe uçan güveler gibi yandılar. Acı çektiler mi? Ölürken mutsuzlar mıydı? O'na karşı neler hissediyorlardı? Nefret ya da kırgınlık? Belki korku, veya teslimiyet. Beyaz ölüm onlar için geldi.

"Kim bilebilir ki?"

Haru ise biraz yaralandı sadece. Pek hissetmedi, toprağa dokunduktan sonra. Ölümle böylesine iç içe olmaktan olsa gerek, yaşadığı acıları hissetse de yanıbaşında, aldırmazlık edebiliyordu. Vücudundaki yaralar taşıması güç bir duruma geliyorduysa da, Haru aldırış etmemeye çalışıyordu. Unutmaya çalışıyordu. Gücünü geri kazanabilmek için mızrağını sıkıca kavradı, uyuşukluk geçsin diye kuvvetini geri kazanmaya çalıştı. Rakipleri onu bu halde görseler, ona saldırıp öldürebilirlerdi. Ama yapamıyorlardı. Haru'yu görüp de hayatta kalan az rakibi vardı bu dünyada. Ölüm saçan orkide ne kadar da şairaneydi, dışarıdan bakınca. Ölümün hayaletiydi, gölgesiydi. Evet, ölümün beyaz gölgesiydi Haru. "Beyaz ölüm onlar için geldi. Sessizce bu dünyayı terk ettiler. Bense hala buradayım." diye geçirdi aklından. "Beyaz ölüm onlar için geldi." diye fısıldadı, fısıltısındaki her heceyi rüzgar aldı dudaklarından çıkmadan, götürdü hiç duyulmamış sözlerin durduğu yerlere. Tanrı bile duymadı bu söylenenleri. Ölüm duydu sadece. İpek saçlı kızın bembeyaz omzunun üzerinden yaşananları izliyordu. Yaşananları izlerken keyif alıyor muydu ölümün tanrısı? Haru'nun bitap düşen halini, düşmanlarının kan kusan, delik deşik cesetlerini gördükçe attığı histerik kahkahalar mıydı bu rüzgarlar? Yoksa kullarının bir hiç uğruna öldüğünü gören tanrının gözyaşları mıydı bu yağmurlar?

Son rakibinin ölümüyle çöken sessizliği fırsat bildi Haru, ve bembeyaz bir gölge gibi atıldı, dostunun bulunduğu yere doğru. Dostunun hediyesinin etkisinin bittiğini hissediyor, her zamanki haline döndüğünün farkındalığı, tedbir alma hissini körüklüyordu. Çatıları bir bir aşıp arkadaşını aramaya devam ediyordu gözleri. Ayakları her yere bastığında hissediyordu yorgunluğunu, vücudunun normalden ne kadar uzak olduğunu. Uykusu vardı, nefes almak istiyordu. Vücudundan akıp giden elektriğin etkilerini hala kaslarındaki ufak seğirmeler halinde hissedebiliyordu. Bu kadar can almanın sonucu sadece birkaç seğirme miydi?

Gözleri fıldır fıldır dönüp arkadaşını ararken tam önüne hiç bakmadığını fark etti Haru. Aradığı tam karşısındaydı. Dostu, silah arkadaşı deli adamı gördü. Onu canlı görebilmenin rahatlığı içinde çiçeklendi, midesi kelebeklendi. Çok geç kalmadığını bilmek onu rahatlattı. Bunca ölen boşuna ölmemişti. Jouichirou'yu kurtarabilmek için bir fırsattı bu görüm. Gözgöze geldiler sonra, ikisi de biliyordu ne yapılacağını. Çok az enerjisi kaldığını bilse de Haru, son gücünü bunun için harcamaya değer görüyordu. Daha ne kadar savaşacaklardı ki zaten? Ya da ne zaman savaşırken öleceklerdi? Bu savaşın son bulması için kalan son Chakra'sını harcamaya değer gördü o an Haru. Bu kötü günü bitirecek son hareket. Ne kadar da uzun zaman olmuştu, onunla aynı yağmurda ıslanmayalı. Ne kadar çok ölüm geçmişti onun kanla boyalı mor saçlarını görmeyeli.

"Yukarı!" diye bağırdı, arkadaşının anlayacağını umarak. Arkadaşının yapması gereken tek şey, yukarı doğru zıplamaktı. Arkadaşı zıpladığında ise muhtemelen son kullanabileceği chakrasını kullanacaktı Haru. Yaşayacaklarının farkındaydı. Yorgunluğunun üzerine yorgunluk eklenecekti, belki başı çatlarcasına ağrıyacaktı. Ama bugünün bitmesini başka bir şeyin sağlayamayacağını da biliyordu. Mızrağını sıkıca kavrayıp, önünde dostu kalmayana kadar bekleyecekti. Görüş alanını sadece düşmanları meşgul ederken de mızrağını ileri doğru savuracaktı, "Issen" tekniğini uygularken. Tam göğüs hizasına atacaktı bu kesiği Haru. Hazırlıksız yakalanan, aç köpekler gibi koşan düşmanları kaçabilecek zamanı bulamayacak, hepsi birer cansız kukla gibi devrilecek, ikiye ayrılacaktı Haru'nun hayallerine göre. Issen tekniğinin inanılmaz derecede büyük alanı kaçmalarına engel olacaktı. Kaçanları ise avlayabileceklerdi Jouichirou ile. Arkadaki zafer müziğini duyamıyordu Haru, ama yaklaşmakta olduğunu hissediyordu. Arkadaşını, günü ve köyünü kurtarabilecekti. Oysa ki, bunların hepsi, asla sonu olmayacak isteklerin, boş hayallerin, harcanabilen insanların kullanıldığı bir satranç tahtasındaki bir piyon fethinden ibaretti.

[Moriai Jouichirou]

Yerde yatan düşmanlarının gözlerinde nefreti görüyordu Jouichirou. Halbuki O ne yapmıştı ki kendilerine? Emirleri yerine getirmekle meşguldü sadece. Hem bu adamlar ne zamandan beri bu kadar aşıktı görevlerine? Ya da bunlar sadece ölmek istemedikleri için ortaya çıkan bir öfke miydi? Şimdi Jouichirou da öfkeli olmalıydı o halde. Dakikalardır bu nefret dolu bakışlara sahip onlarca adamla dövüşmek zorunda kalmıştı. Oysa ki hissettiği hiçbir şeydi. Bıçak sırtında ölümle dans ediyor, kah kucaklıyor kah sahnede parlıyordu. Gözlerini, kendine uygun bir kaçış rotasına bulabilmek için, üzerinde bulunduğu çatının yüzeyinde gezdirdi. Başka birileri daha yok ise eğer, 7 kişi kalmıştı karşısında alt etmesi gereken. "Yedi kişi daha..." diye geçirdi içinden.

Avuçlarının arasındaki parşömen parçasının etkisini yitirmesi ile birlikte harekete geçti Jouichirou. Kendilerini iten rüzgarın ortadan kalkması ile birlikte yere yapışmış olan adamlar da aynı şekilde harekete geçmişlerdi. Yerden kalkıp koşmaya başlamaları ile kaybettikleri zaman, Jouichirou'nun minik avantajıydı. Önde Jouichirou arkasında yedi adam koşuyorlardı. Çatıdan aşağıya atlamayı hayal ettiği planı karşı çatıdan kendisine doğru koşan Haru'yu görmesi ile birlikte ani bir karar değişikliğine sebep olmuştu. Haru da, O'nu görmüştü. Haru'nun gözünden bakıldığında oldukça trajikomik bir sahne vardı ortada. Jouichirou'nun geldiği çatıda; yerde baygın veya kanlar içinde yatan adamlar, kızgın bir kalabalık ve onlardan kaçan Jouichirou. Haru'nun düşüncelerinde "Ne oldu lan burada?" diyebildiğini duyabiliyordu Jouichirou. Nereden geldiğini anlayamadığı kısık sesli bir melodi doldurduğu kulağını. Hiçbir yerde duymadığı bu longa, Haru'yu da görmüş olmanın etkisi ile içinde heyecana sebep olmuştu. Haru ise ne olduğunu sormak yerine çoktan bir plan yapmışcasına tek bir şey söyleyerek bağırıyordu Jouichirou'ya.

"Yukarı!"

Jouichirou aşağıya doğru olan planını çatının sonuna yaklaşırken değiştirivermişti. Son adımlarına yaklaşırken bacaklarında chakra biriktirdi ve olabildiğince güçlü bir şekilde havaya sıçradı. Önce bacaklarını kendisine doğru çekti ve ileriye doğru olan momentumun ile havada bir takla atıp, biraz önce bulunduğu çatı zemini yüksekliğinden olabildiğince uzağa taşıdı vücudunu. Baş kısmı aşağıda, bacakları havadayken ise arkasında kendisini kovalayan adamları görme şansı olmuştu bir anlığına. Ellerine düşse canlı canlı yiyebilirlerdi O'nu. Haru'nun arkasında bir noktaya düşmeyi planladığı bu sıçrayışının sonuna doğru ise vücudunu kendi ekseni etrafında döndürüp düşüşünü yüzü adamlara bakacak yönde bitirecekti. Pozisyonunu aldıktan sonra ellerini göğsünün önünde birleştirecek ve el mühürlerini tamamladıktan sonra "Zanshuu no Jutsu" diye fısıldayacaktı. Haru dışındaki kimse ayakta kalamayacaktı böylece. Havaya sıçrarken, sıçrayışının arından yapacaklarını düşünmüştü Jouichirou. Kinshi'yi Haru'nun yanında görmediği için aklında birkaç soru işareti vardı. Yolda ölmemiş olmasını dileyerek çatının son noktasındaki sıçrayışına başladı.

[GM - Naruto]

Göz göze geliyor, bir anlık bakışmanızda sonraki hamlelerinizde ne yapacağınıza karar veriyorsunuz. Haru’nun komutuyla birlikte, yukarı ve ileri doğru sıçrıyor Jouichirou. Havada attığı taklası esnasında, Haru’nun hedefinden kaybolmuş oluyor ve o esnada kuvvetle sallıyor mızrağını Haru ileri doğru. Mavi chakra dalgası, çatıda azgın köpekler gibi koşturan adamların yarısından fazlasını gafil avlıyor. Birkaçı, nispeten daha arkada olanlar eğilerek ya da zıplayarak saldırıdan kurtulurken geride kalanlar göğüs bölgelerine aldıkları kesikle geriye doğru fırlıyor ve yere yapışıyorlar. Ölmüş olmasalar bile, bir süre boyunca ayağa kalkamayacak gibi görünüyorlar. Geride kalan adamlar, koşularını durdurarak çekinceli bir şekilde bakıyorlar beyaz saçlı kıza. Korkunç çoğunluklarını kaybetmiş olduklarının farkındalar. Onlar dışında birileri varsa bile, şu an yalnız başlarına olduklarını biliyorlar. Onlara karşıdan bakmakta olan Haru, gözlerindeki korkuyu hissedebiliyor düşmanlarının.

Jouichirou, yere indiği anda rakipleriyle göz göze geliyor. Haru’nun bir metre kadar arkasında ve sağ çaprazında durmakta. Ellerini göğsünün önünde birleştiriyor, ve tekniğini aktifleştiriyor. Ayakta kalmış, ancak tedirgin görünen adamlar yeniden yere yapışırlarken derin birer nefes alıyorsunuz ikiniz de.

O esnada, yağmurun içinde birkaç patlama sesi duyuyorsunuz. Pek net değiller, ve bir saniye sonra kayboluyorlar. Ne olduğunu anlamak üzere hafifçe kafanızı çeviriyorsunuz kasabanın içlerine doğru. Hemen sonra, korkunç bir gürültü yükseliyor ve gece gündüz oluyor. Devasa bir alev ve siyah duman bulutu yükseliyor gökyüzüne doğru, üzerinize yüklenen ani basınçla geriye doğru savruluyorsunuz. Haru, ucunda bulunduğu çatının diğer ucuna kadar uçtuktan sonra akrobasi yetenekleri devreye giriyor ve gerisingeri aşağı düşmekten son anda kurtularak sol ayağıyla zemine basmayı başarabiliyor. Zeminden aldığı güçle, geriye doğru takla atarak bir sonraki binada buluyor kendini. Jouichirou ise o kadar şanslı değil, uçup arkasından birkaç metre de yerde sürüklendikten sonra, çatının kenarından düşüyor. Onu son anda tutabilen şey, sağ eliyle çatının kenarından aldığı destek. Alevler ilk andaki güçlerini korumuyorlar, ancak çığlıkları duyabiliyorsunuz. Yanık kokuyor.

[Kurosawa Haru]

Hayatta kaldığının ilk farkındalığı, korkutucu yanık kokusundan başka hiçbir şey hissedememesinden geliyordu. Öylesine büyük bir patlamaydı ki bu, kulakları sağır eden, kokuyu engelleyen, düşüncelerin önüne set çeken bir cehennemin ortasında hissettiriyordu. Korkudan başka bir şeyi düşünmekten acizdi. Az önce düşündüğü zafer müziği miydi bu? Belki de yaklaşan ölümün girizgâhıydı bu disonant, çirkin, ölüm kokan yapmacık ses? Ölüm geldikçe aklına, sadece Kawakami'deki kadını düşünebiliyordu zihni. Saniyenin binde biri kadar bile aklına gelse, üzerine ölüm kokusu sinmiş o tehlikeli kadını hatırlamak titremesine sebep oluyordu. Bulundukları yerden kilometrelerce bile uzakta olsa o kız, aurasını hatırladıkça korkutuyordu Haru'yu. Ölüm korkusunu hiç bu kadar derinden hissetmemişti, o zamandan beri.

Sadece refleksif olarak yaptığı hareketler sayesinde kurtulabilmişti bir düşüşten, bazıları onun kadar şanslı değildi. Ne olduğunu bilmiyordu. Jouichirou'yu düşündü. Bir anne gibi koruyup kolluyordu onu. Öyle yapmak istiyordu en azından, başaramadığı zamanlarda da bunu yapamamış olmanın yükünü hissediyordu. Dengesini toparlayıp etrafına baktı. Alevleri gördü gözleri, ölümü kokladı. Etrafına baktı. Kinshi miydi bunu yapan? O iyi miydi peki?

Jouichirou'yu aradı ölüm gözleri. Neredeydi deli adam? Çatıda göremedi onu. Dikkatlice inceledi etrafı. Zihninden ne tarafta olabileceğini geçirdi. Patlamadan önce, aşağı yukarı aynı yerdelerdi. Düşüşleri de aynı yere olmalıydı. Az önce bulunduğu çatıda gördü deli adamı, iyi durumda gözüküyordu. Gözü üzerindeydi, bir sorun olursa onu kurtarmaya gidebileceği mesafedeydi. İlk önceliği güvenliği sağlamaktı. Güvenliklerine sorun oluşturabilecek şeyleri düşündüğü zaman en başta az önceki adamlar geldi zihnine. Eğer adamlar saldırmaya devam edebilecek haldelerse, onların etkisiz hale getirilmesi birinci öncelik olmalıydı. Dikkatsizlik yüzünden yaralanmak, hatta ölmek, hala geçerli bir senaryoydu bu cehennemde. Etrafın güvenliğinden emin olduktan sonra Jouichirou'nun bulunduğu binaya geçecekti, ve gözleri Kinshi'yi arayacaktı. Eğer göremezse, ismini bağıracaktı Kinshi'nin. Yerini belli etmekten korkmuyordu, zaten kim kalmıştı ki bu izbe köyde? Ekip arkadaşını da bulduğu için korkulacak hiçbir şey hissedemiyordu, bu köyde onlardan daha güçlü biri yoktu. Oysa ki Kinshi'yi bulamaması büyük bir problemdi. Geride adam bırakmak sözkonusu bile olamazdı. Kinshi'nin öldüğünü kendi gözleriyle görmeden onu bırakıp geri dönmeyecekti. Eğer kötü durumdaysa onu kurtarmak zorundaydı. Herkesin güvenliği Haru'nun sorumluluğuydu.

Siviller geldi aklına sonra Haru'nun. Eğer bu patlama Kinshi'nin eseriyse, sivillere yardım etmek zorundalardı. Ama öncelik Kinshi'deydi. Onu bulmak için etrafa bakılmaya koyuldu, güvenli olduklarından emin olduktan sonra.

[Moriai Jouichirou]

Kulaklarında çalan longa bir an yerini sessizliğe bürümüştü. Zaman ağırlaşmış, herkesin hareketleri yavaşlamıştı. O kadar sessizdi ki, korkunç bir şeyin yaklaştığını anlamamak için aptal olmak gerekiyordu. O sessizliği dakikalarca yaşadı Jouichirou, hatta saatlerce. Etraf gökyüzü kadar aydınlanana kadar geçen sürede, elleri göğsünün önünde birleşmiş bir şekilde etrafı izlemişti. Önünde ak saçlarını görebildiği Haru, Haru'nun baktığı yönde ise kalabalığını kaybetmiş olmanın korkusuyla yerleşkedeki çoğu adamı etkisiz hale getirmeyi başarabilmiş birkaç adam duruyordu. Çatıda yatan adamlar, kan izleri ve keskin metal parçaları. Tentenin altından çıkıp, olduğu konuma gelene kadar yaşadığı mini hikaye canlandı gözlerinin önünde. Kim bilir Haru'nun hikayesi neydi veya Kinshi'nin. Gerçeklik herkes için ayrı ayrı yaşanmaya devam ediyordu ve hikayelerini ayrı ayrı yazıyordu parşömen parçalarına. Kimi parşömen parçası yıpranarak sürdürüyordu varlığını, kimi ise pirüpak duruyordu rafta. Yanan parşömen parçalarına son bir kez bakmıştı Jouichirou ardından ise korkunç bir gürültü ile ayakları, bastığı çatı zemininden ayrılmıştı.

Havada savrulurken, savrulduğu yönün aksi yönündeki alevleri görebilmişti. Bu denli yıkıcı ve korkunç bir patlama, tüm yerleşkede deprem etkisi yaratmıştı. Kinshi'nin nerede olduğunu şimdi anlamıştı Jouichirou. Yolculuk sırasında ondan şüphelendiği için bir miktar üzüntü duyuyordu. Eğer bu patlamanın içinde kaldıysa, muhtemelen artık yaşamıyordu. Öyle ya da böyle, kendilerine verilen görevin sonunu işaret eden patlamaydı bu. Riaru destekçilerinin korumak için savaşacakları bir depoları kalmamıştı. Ana cepheye destek götürebilecekleri teçhizatları da. Köye geri dönüş biletleriymişçesine yükselirken kara bulutlar Jouichirou zeminle buluşmuştu.

Dengesini toparlayamayıp birkaç metre kadar yerde sürüklendikten sonra çatının son noktasına kadar gelmişti. Patlamanın kendisine verdiği momentumu, çatı zemininde sürünerek kaybetmiş olsa bile çatının uzunluğu yetmemişti kendisine. Vücudu çatıdan aşağıya doğru kayarken, son anda sağ eliyle çatının kenarını tutmayı başarabilmişti. Haru'nun Kinshi ismini haykırışlarını duydu tutunduğu çatıdan. Ardından ise kendisine uzanan yardım elini hissetti kolunda. Haru tarafından yukarı çekildikten sonra ise başını bir kez yukarı aşağı hareket ettirerek ona teşekkür etti. Etrafa göz gezdirdi, patlamanın ne denli bir yıkıma sebep olduğunu merak ediyordu. Ardından ise Haru'ya dönüp "Eğer Kinshi patlama sırasında orada kaldıysa, yaşıyor olması imkansız. Görevi yerine getirdiğimizi düşünüyorum, vakit kaybetmeden geri dönmeliyiz." dedi. Burada daha uzun bir süre kalıp kahramanlık yapmaya harcayacak vakitleri olduğunu düşünmüyordu. Kinshi ise patlama sırasında orada değilse, muhtemelen yerleşke çıkışında bir yerlerde Haru ve Jouichirou'yu bekliyordu veya çoktan köye doğru yola çıkmıştı. Haru'nun bu görevin lideri olduğunun bilincindeydi, onun cevabını duymadan harekete geçme gafletinde bulunmayacaktı.

[GM - Naruto]

Haru, çevrelerinde kendilerine tehlike oluşturabilecek herhangi birinin olmadığını farkettikten sonra Jouichirou’nun kenarında sallanmakta olduğu çatıya sıçrayıp yukarı çıkmasına yardımcı oluyor. Ardından, manzaraya bakıyorsunuz. Elli metre kadar ilerinizde, solunuzda kalan bir binanın alevler içinde yanmakta olduğunu görüyorsunuz. Patlamanın etkisiyle en üst katı komple havaya uçmuş gibi, ancak ikinci kat olduğunu tahmin ettiğiniz yerin üstünden yükselen birkaç kolon binanın muhtemelen üç katlı olduğunu işaret ediyor size. Kasabadaki ‘yüksek’ sayılabilecek binalardan biri bu. Siyah dumanlar yükselmeyi sürdürüyor, birkaç kişinin bağırışarak komut verdiğini duyuyorsunuz. Ancak çevrede sivil vasfında herhangi biri çarpmıyor gözünüze. Kasabada sivil varsa bile, muhtemelen dışarı çıkmalarının yasak olduğunu tahmin ediyorsunuz. Bulunduğunuz konumdan, birkaç shinobinin yanmakta olan binaya su püskürttüğünü görüyorsunuz. Yağmurla birlikte yangın çok uzun süre devam etmeyecek gibi görünüyor.

Kinshi’ye bakınıyor Haru, ancak başta herhangi bir yerde göremiyor onu. Birkaç kez adını bağırıyor, cevap yok. Jouichirou sözlerini sarfediyor ardından. Kararınızı henüz vermemişken, çatılardan sıçrayarak üzerinize gelen birini farkediyorsunuz. Yeni bir düşman olabileceği düşüncesi geçiyor kafanızdan, ancak silüet yakınlaştıkça Kinshi’nin hatları belirginleşmeye başlıyor. Birkaç yerinden yaralı, ayrıca muhtemelen yangına yakın olduğu için yüzü ve cübbasi is içinde ancak çok kötü bir durumda görünmüyor. Bulunduğunuz çatıya sıçrayıp, hiç durmadan bağırıyor size doğru: “Gitmeliyiz! Haru-san, Jouichirou-san! Görev tamamlandı!”

[Kurosawa Haru]

Duymak isteyebileceği her harf, her hece döküldü Kinshi'nin ağzından. Yağmuru hissetmiyordu artık, yangın, çığlıklar güzel bir senfoniden ibaretti. Rüzgar tüm kini alıp götürdü ruhlardan. Yerini mağrur hislere bıraktı. Üzerindeki yük bir anda bir kuş gibi kanatlandı ve havalandı. Öldürülen insanlar boşa öldürülmemişti. Haru, bir hiç için savaşmamıştı. Her ne kadar kendi emelleri doğrultusunda olsa da, görev başarısızlığı, onların bir hiç uğruna ölmesine sebep olurdu. Ruhlarından özür diledi Haru her birinin. Daha neler yaptığının bilincinde olamayacak kadar tazeydi her şey. Bilmiyordu, ama bugün yaptıklarının acısını ileride çekecekti. Birgün geçecekti acıları, kaslarının seğirmesi, veya yorgunluğu. Ama öldürdüğü ruhlar her zaman onunla olacaktı. Aldığı her can yanlarına eklenecekti. Suretlerini hatırlamasa dahi, rüyalarda, hayallerde kendilerini hatırlatacaklardı. Bunu hiçbir zaman aşamayacaktı.

Ama, artık bitmişti. "Size güvenebileceğimi biliyordum." dedi, sadece ikisinin duyabileceği bir ses tonunda. "Size sırtımı yaslayabileceğimi biliyordum. Hepiniz harikaydınız. Hadi." dedi, yutkundu. Aklından bugünü geçirdi, zafere giderken aldığı tüm canları teker teker geçirmeye çalıştı zihninden. Çok değildi evet, ama hatırlamakta zorlandı. Zihni bile yaptıklarını kabul edemiyordu artık. Anıları bile kendi kendini siliyordu. Yaptıklarının ağırlığı altında eziliyordu narin kalbi

Boş birer silüet olsa da her ölen, Haru bunu istemiyordu. Geride bırakılanların acısının yaşanması gerekiyordu. Tahtadan kuklalar da olsa her ölen, hatırlanmayı hakediyorlardı.

Bilinci yavaş yavaş katliam düşüncelerinden sıyrılıp, güzel hisleri geride bıraktı, ve kendisi dahil üç katille beraber olduğu farkındalığında boğuldu. Nefes alıp verişi değişti bir iki saniye içinde, korkuları tek tek tezahür etti gözlerinin önünde. Geriye ne kadar konuşma hissi kaldıysa o kadar hisle: "Gidelim." diyebildi sessizce. "Bizi eve götür Kinshi. Daha fazla burada durmak istemiyorum. Yolu göster." Yaptıklarından kaçmak istiyordu artık. Utanıyordu kendinden, yaptıklarından, ve yapacaklarından. Bugün kimse, onun mızrağıyla ölmeyecekti artık.

Bu köyde bir katliam oldu bugün. Onlarca insan öldü. Onlarca insan yaralandı. Onlarca insanın hayalleri gömüldü buraya. Davası için ömrünü verecek insanlar terk ettiler bedenlerini. Bu savaşı istemeyen insanlar öldüler. Bu savaştan haberi olmayan siviller öldü belki de. Mızrağının üzerinde kalan kandan başka hiçbir iz bırakamadılar belki dünyada. Belki onları hatırlayacak onlarca arkadaşları var. Belki de, onları kendi katillerinden başka kimse hatırlayamayacak. "İronik." diye geçirdi içinden. "Şairane. Bir şairin aklına gelebilecek en acı dolu satırlar." Daldan dala zıplarken, günahlarından da kaçıyordu. Korkularından, kabuslarından ne kadar hızlı kaçabilirse o kadar hızlı kaçıyordu.

Ölümün suretine büründüğü anlardan uzaklaştıkça daha da gerçekçi geldi yaptıkları. Attığı her adımda biraz daha arttı suçluluk duygusu. Yüzüne çarpan her yağmur damlası ona bugünün çirkinliğini hatırlattı. Yere düşen her yağmur damlası zihninde tek bir sözcüğü yankılattı: "Katil"

Çünkü Haru buydu, bir katildi. Hayatının sonuna kadar kaybedemeyeceği bir sıfattı bu. Her şey düzelir, yoluna girerdi, ama bu sıfattan hiçkimse hiçbir zaman kaçamazdı. İnsanların alnına yapışır, ve mezara kadar takip ederdi bu lanet.

Yağmur durana kadar bu işkence bitmedi. Yağmur ülkesini hiçbir zaman iyi hatırlayamayacaktı Haru. Hiçbir zaman bitmeyecekti buraya olan nefreti. Oysa ki bu yağmurlar, veya döküldüğü toprak, veya rüzgarın salladığı hatta devirdiği ağaçların bu nefretle hiçbir alakası yoktu. Kendine olan nefreti de hiçbir zaman azalmayacaktı. Onu bu günahları işlemeye zorlayanları tek tek zihninden geçirdi Haru. Nefret tohumlarını ekti yavaşça ve izlemeye koyuldu, hızla evine doğru giderken.

Bugün yaptığı her şey için kendini suçladı Haru. Hayır diyemediği için kendini suçladı. Her özür dileyişinde her bir bedeninden ettiği ruhtan, içindeki nefret tohumları topraktan çıktı. Geleceğini çaldığı için af dilendi her bir ruhtan, çiçekler açtı içindeki his. İçindeki nefreti bir bahçivan gibi büyüttü Haru, bir telkari gibi işledi utançlarını, bir heykeltıraş gibi oydu içindeki suçluluğu. Rüzgarlar gittikçe azalıyordu. Üzerine çekiç gibi düşen yağmur, onlar ilerledikçe, düşüncelerini karartıyordu Haru'nun. Gözlüğünü boynuna indirdi, yağmurun gözyaşlarını saklaması için. Yine ağladı Haru, aldığı her can için. Öyle sessizce ağladı ki, rüzgar bile hissetmedi yağmur damlalarına karışan gözyaşlarını.

Öldürdüğü insanları kendisinden başka birilerinin de hatırlaması için yalvardı, yakardı Haru.

Yakarışlarını kimse duymadı.

[Moriai Jouichirou]

Düşüncelerinde dolaşan kurtların esiri bir şekilde, anlık heves ile yanlış bir oyuncak seçen çocuk pişmanlığını yaşıyordu Jouichirou. Deli adam düşüncelerine hakim olamamış, köyüne bağlı bir shinobiyi yargılamıştı. Kim vermişti ki yargılama hakkını ona, can almaya itecek içgüdüsü nereden çıkmıştı ortaya. Kontrol edemedikleri bir şelaleden aşağıya düşüyorlardı zaman çizgisi üzerinde ve verdikleri kararları geri almaya yarayacak hiçbir güç yoktu yaşamlarında. Jouichirou ise doğru kararları alamayacak kadar kendi gerçekliğinde kaybolmuş durumdaydı. Kulağına fısıldanan kelimeler, gördüğü kırmızı gözler, sürekli fikir belirten zuijinlerin esiri bir hayatı yaşamaya çalışıyordu bunca gerçekliği yaşayan insanın içinde. Jouichirou'nun gerçekliğini görebilselerdi, belki de onu daha iyi anlayacaklardı. Ya da hiçbir zaman göremeyeceklerdi bu gerçekliği ve O, deli adam olarak kalacaklardı akıllarda. Kim bilir Kinshi ne anlatacaktı her şey bittiğinde. Haru olmasaydı bu deli herifin kendisine saplamak olduğundan bahsedecek miydi köydekilere. Ve asıl olan Haru ne düşünüyordu O'nun hakkında. Bir tek anlayabilen O'ydu sanki Jouichirou'yu. Yoksa o da mı görüyordu zuijinleri, o yüzden miydi bu korumacı tavırları. Ya da halini anlayıp acıyor muydu O'na, istem dışı bir şefkat miydi gösterdiği sadece. Her şekilde Jouichirou olması gerekenden daha huzurlu hissediyordu O'nun yanında. Mızrağı ile deştiği adamları görmemiş olsa onun da bir zuijin olacağını düşünecek kadar yakındı sanki. Savaşın başından, hatta Kawakami'ye çıktıkları yolculuğun başından beri ölümle ettikleri dansın en kritik noktalarında olmuştu. O, güvenebileceği tek insandı.

Kinshi'nin gitmeleri gerektiğini anlatan sözlerinin ardından, Haru'nun ay ışığı rengindeki saçlarına bakarken düşüncelere dalmıştı Jouichirou. Onu dünyaya geri getiren ise Haru'nun ağzından dökülen kelimeler olmuştu. Etrafına baktı, yıkım ve ölümden başka bir şey göremiyordu. Buraya yıkım ve ölümü getiren ise köye geri dönüş yoluna çıkmış üç shinobiden başkası değildi. Eğer bu üç shinobi burada olmasaydı, buradaki birliğin yaratabileceği yıkımı düşündü Jouichirou. Bu kadar fazla ekipman, belki de masumları öldürmek için kullanılacaktı düşüncesiyle devam etti zihnindeki akış. Düşünceleri kendini mi kandırıyordu emin değildi. Bu savaşı gerçekten masumları korumak için mi vermişti. Yoksa köy yönetiminin piyonları mıydı buraya gelen üç shinobi bilmiyordu. Ölümle seviştiği andan beri yaşama amacını sorgulamaya başlamıştı. Hiçbir zaman köyün kahramanı gibi hissetmemişti kendisini ama bu his görev adamı olmaktan öteye geçen bir yaşama tutunma hissiydi. Tamamlaması gereken görevin, köy tarafından verilen görev olup olmadığına emin olamıyordu. Akan zamana karşı verdiği yarıştaki amacı gerçekten köyün kendisine verdiği ölüm getirme görevi miydi? Yoksa kendisini unutmayan rabbın, daha büyük bir amacı mı vardı. Sonsuz karanlıkta kendisine gözüken beyaz tenli adam ve arkasında süzülen sembol geldi gözlerinin önüne. Elini istemsizce iç cebinde taşıdığı not defterine götürdü cübbesinin üzerinden.

"Bizi eve götür Kinshi. Daha fazla burada durmak istemiyorum. Yolu göster."

Başıyla onaylamakla yetindi sadece Jouichirou. Kinshi'ye bir özür borçlu olduğunu biliyordu ve Haru'ya da. Ama bunları konuşmak için doğru yer ve zaman kara bulutların altında parçalanan yerleşke değildi. Uygun bir zamanda ikisi ile de konuşmayı umarak Kinshi'yi takip etmeye başladı. Zuijinleri görmek adına etrafa bakındı. Kırmızı gözlü iblisi hissettiği andan beri eksilmeyen tedirginliği yüzünden hiçbirini göremiyordu. Kafileyi birkaç adım geriden takip ederken, Kinshi ve Haru'nun kendine fiziksel olarak yakın olsalar da zihinsel olarak ne kadar uzak olduklarını gördü. Kilometrelerce uzaklaştılar Jouichirou'dan, zuijinler de yoktu ortalıkta. Orada yalnızdı Jouichirou. Islak zeminde attığı hızlı adımlar yavaşlayana kadar sessizliği ve yalnızlığı yaşadı. Attığı her adımda aldığı canların, alternatif hayatlarını hayal etti. Tehlikeli bölgeden çıkana kadar, kaybolduğu fantezilerinin arasında gezindi. Kafile temposunu düşürüp, yürümeye başladığında ise birkaç adım arkadaki pozisyonunu bozmadan elini iç cebine attı ve not defterini çıkardı. Ölmek üzereyken gördüğü şekilleri ve sözleri yazıp çizdiği sayfaya baktı birkaç saniye boyunca. Ne anlama geldikleri hakkında hiçbir fikri yoktu ve bu fikri olmaması düşüncesi beynini kemiriyordu. Bir sonraki temiz sayfayı çevirdi. Not defterinin kenarına asmış olduğu kalemi aldı diğer eline. Kalemin sivri ucunu defterin üzerine koydu ve yazmaya başladı.

"Jouichirou 18. Sonbahar 1. Görevi. Savaş..."