RPGTürk

Pıtı pıtı çıkıverdik camdan hep beraber. Neden kapıyı kullanmadık, hiçbir fikrim yoktu açıkçası. Yine de bir sıkıntı çıkmamıştı, herkes durumu aşırı benimsemişken çıkıntılık yapma niyetim de yoktu. Vıcık vıcık çamura bıraktım kendimi ve zeminle bütünleşmeye hiç de hevesli olmayan bir şekilde yolun beni götürmesini bekledim sıklıkla. İlerleyişim sırasında bir yandan da bundan sonra olacakları düşünmeye çalışıyor, olaylara çok uzak bir pencereden bakmaya çalışarak durumu tartıyordum zihnimde. Pek net değildi düşüncelerim, ancak düzgün bir zemine ulaştığımızda bulanıklık yok olmuştu. Kendimi iyice düşüncelere bıraktım, sanırım bu bırakış Yutaka'nın umursamaz tavırlarına tuz biber ekiyor, kendi işine bakan düz nöbetçiler rolümü pekiştiriyordu.

Tesuri. Cepheden gelmesi bekleniyor. Acaba dönmüş müdür? Döndüğünde ilk nereye, peşinde kimlerle uğrar? İlk karşılaşmamızda o mavili piçi kurtarmıştı bizden, Shinji'nin öğrencisi olmasına rağmen o gün Tesuri'yle beraber dolandıklarına dair bir çok ağır basıyordu içimde. Acaba şu an göründüğümüz düz adamlardan ziyade, o mavili gibi önemli bşr yardakçıyla mıdır şu an? Yara, bere almış mıdır? Veya cephedeyken bu yerleşke ile bir şekilde haberleşmiş midir? Tesuri'ye odaklandım iyice evet, fakat bu arsızlığımdan değil, kafamda ona ve görüntüsüne, tavırlarına dair henüz çok flu olan planlar kuruyor olmamdandı. Kısaca, Tesuri'nin rolüne. Fakat bu henüz sınırlarının kapladığı kaba alan bile belli olmayan çok belirsiz bir plandı. Fırsatını buldukça yerleşkeye varmadan iyice tartıp düşünmem, uygulayıp uygulamayacağıma karar vermem gereken, riskli bir plan. Henüz yanımdakilere ses etmedim bu konu hakkında, zaten etrafta bu kadar gözcü varken meraklı kulaklara yakalanmaya da niyetim yoktu. Düşünmeye devam ettim kapıdaki nöbetçilerin bizden öncekilerin aksine bizi siklemeyişini kaçırmadan. Belki de öndekilerle kişisel bir olayları vardı, belki de biz çok salaktık ve yine kendimizi aşırı zeki sandığımız anlardan birinde, etrafımızdan olaylar geçip gidiyordu biz fark etmeden. İrdelemedim, huzurun yakışmadığı sokaklarda ilerlemeye devam ettim.

Bize elleşmeseler, Riaru ve hareketi çok da sikimde olmazdı sanırım. Kinshi'yi kurtarmaya gittiğimiz görevde bile tiplere üç beş çapulcu gözüyle bakmış, Yağmur Ülkesi'nin kendi problemi demiş geçmiştim. Dış politikaya hakim olmadığımdan değildi bu durum, aksine bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın kafasıydı. Fakat bu tutumun hatalı oluşunu sadece ben değil, tüm Çimen, hatta Kaya bile en acılı haliyle görmüştü. Kendi halinde yaşasın denilen yılan çığırından çıkıp aç gözlülüğe bürünmüş, eh, bizi de aydınlık ve masum köylerimizden kalkıp buralara gelmeye zorlamıştı. Halbuki burada yaşayanlar ne kadar da gamsız görünüyordu şu an, o aşina olduğumuz melankoliden uzakta. Riaru burada bunu sağlayabilmiş gibi görünüyordu, insanlar muhtemelen karışıklığın giderilmesinden, güvenliklerinin sağlanıyor olmasından memnundu. Alan memnun, satan memnun misali... Bugün olaylar büyür de bu sokaklara huzursuzluk taşımak zorunda kalırsam kendimi kötü hissetmeden edemeyecektim.

Bir süredir kafasına göre bizi yönlendirmekte olan Iori'nin sırtına bir bakış attım. Fakat kafamda ona dair tilkiler dolanamadan o bize döndü ve konuşmaya başladı. Ortamı kolaçan edip kabaca bir haritalandırmamızı istiyordu kafamızda. Bir de, birileri elleşirse benim konuşmamı. Kısık bir sesle gülüp, kafamı olur anlamında salladım yorum yapmadan. Çok iyi yalan söyleyebildiğimi düşünmesem de, sanırım kelimelerle aram Iori'ye göre daha iyiydi, haklı olabilirdi. Yutaka'nın ekleyecekleri var mı diye beklemeye başladım, her şey bitip karar verildiğinde, aksi bir fikir yoksa takıma uyacak ve ortamı onlarla beraber voltalamaya başlayacaktım.

"Madem her yer aynı, nasıl kaçacağımızın çok da bir önemi yok o zaman."

Voltalayışımızın bilmem kaçıncı dakikasında aklımdan geçen ilk düşüncelerdi bunlar. Her şeyin karman çormanlık içerisinde bu kadar aynı oluşu bana sıkıcı gelmeye başlamış, kafamda bir plan kurma keyfini benden çalmıştı. Halbuki ne güzel kurgulayacaktım her şeyi kafamda, çaktırmadan kaçarsak şu sokaktan yürürüz, yok hızlıca topuklayacaksak şu binaya atlarız falan diyecektim, ne bok yemeye aynıydı ki her şey? Takımın bir şeyleri düşünme kısmını üstlenmiş gibi hissediyordum, kaba kuvvet uygulayan tayfası olmaktan ziyade, işler böyle olunca da haliyle keyfim kaçıyordu. Fakat, benim keyfimden daha önemli şeyler vardı; geçirdiğimiz her dakika Kizashi'nin daha fazla acı çekmesi demek olabilirdi. Veya, cesedinin katılaşmasına eklenen bir süre.

Selam veren tiplere kafa sallaya sallaya yürümeye devam ettim başlangıç noktamıza geri dönerken. Buradan itibaren biraz daha fazla dikkat çekecektik deli danalar misali yürüyor olmamızdan. Muhtemelen de, görünümlerine büründüğümüz çapulcuların olmaması gereken bir yerdeydik. Herkesin yeri belli falan mıydı acaba? Ve herkes birbirinden haberdar mıydı? Gyaku bizi nasıl toplayıp emirleri herkesin içinde verdiyse, Tesuri de aynı şekilde buradaki güruhu yakın zamanda toplamış olabilirdi. Sorgulayıcı garip bakışlarla daha fazla karşılaşmamayı umut ederek devam ettim yolculuğuma. Tenha bir noktaya çekilmiştik sonunda fakat burada geçireceğimiz süre kısıtlı olmalıydı, birilerinin gelip ne ayak çekmesine mahal vermeyecek bir şekilde. Ortalık yerde şu an görünüm değiştirmenin sırası değildi, zaten tenhada adam indirmelik gizli saklı işlere girme anımız da olmamıştı. Şu an haklarında az da olsa bir şeyler bildiğimiz bu görünümlere sadık kalmalı ve kaleye ilerlemeli, gerekirse kale içerisinde dönüşmeliydik. Belki, Tesuri ile ilgili planlarım kalenin içini gördüğümde biraz daha şekillenebilirdi.

"Yerleşkeye." dedim tek bir kelime ile, basit ve net. Kendi görünümümü değiştirmediğim için diğerlerinin de böyle bir şeye kalkışmayacağından emin gibiydim şu an. Bizden önceki cüppeliler ellerini kollarını sallaya sallaya girmişti, belki bize de bir şey denilmezdi. Zaten, kapıda ekstra güvenlik de yoktu ancak kasabanın genelindeki gözcü sayısı beni hafiften korkutuyordu. Gyaku haklıydı, bir çarpışmaya girersek olası sonuçlar düşünmek isteyeceğimiz cinsten olmayacaktı. Fakat olur da birileri durdurur, sorgulamak için ya da sırf öylesine "Hayırdır?" çekerse keltoşun ortalarda olmadığını, nöbeti bir başka ikiliye devredip buraya dinlenmeye geldiğimizi söyleyebilirim. Bir sıkıntı olmadan içeriye girersem ortalığı elbette iyice bir inceleyeceğim, Kinshi'li görevden kalan bilgilerimi tazelemek adına. Alt kata inen bir merdiven falan var mı, varsa inebilir miyim, dikkat çeker miyim tartacağım. İnersem de, tenha bir köşe bulmaya çalışacağım ekibi çekmelik ve son bir plan yapmalık. Artık bu kadar yaklaşmış ve muhiti iyice kavramışken daha fazla gecikmemeliydik.

Acaba biraz daha mı dolansaydık deli danalar gibi? Kasabanın çevresinde bir kaç ekstra tur daha atıp iyice dikkat çekebilir, hatta milleti yavaştan başımıza toplayabilirdik. Oluşturduğumuz yeni kalabalığın içerisinde de intihar bombacılarından hallice hareketlere girişip hazır herkesi toplamışken, teker teker indirmeyi deneyebilirdik. Tüm bunlar, artık sabırsızlanmaya başladığım için misafir olmalarını kabul ettiğim oyalayıcı düşüncelerdi. Elbette ki mantıklarını veya olabilitelerini hesap etmiyor, öylesine bir uğramalarına izin veriyordum milleti selamlayıp durmaya devam ederken. Yerleşkeye yaklaştıkça sabırsızlığım yerini anksiyeteye bırakmaya başladı: İçeriye girince ne olacaktı? Kizashi'yi nasıl bulacaktık, ki zaten burada mıydı? İşler nasıl ilerleyecekti ve birbirimizi nasıl kollayacaktık? Halla elle tutulur, hatları belirgin bir planımız yoktu ve bilgilerimiz sınırlı olduğu sürece de bu durum böyle devam edecekti.

Yutaka'ya cevabım kısık bir "Hm."dan öteye gitmedi. Yolculuk boyunca görüntüsünün sahibini biraz daha itin götüne sokmuş, bir on ya da beş dakika önceki aşıktan hallice tavırlarına geri dönmüştü. Bu, beni tekrar ucundan bir endişelendirse de artık oturup konuşacak, derdini öğrenecek vakti de geride bırakmıştık. Tek tesellim, etraftaki çapulcuların yaman birer yiğit gibi görünmüyor olmasıydı. Olası bir göte geliş durumunda Yutaka eminim ki bu tiplerin altından kolaylıkla kalkacaktı. Keza, Iori de aynı şekilde.

Etrafa bir göz gezdirip, hatıralarımı canlandırdım. Aşağı giden merdiveni hatırlıyorum: Kinshi'yi kurtarmaya gittiğimizde Iori'yle bu merdivende ayrılmış ve ayrı yönlere gitmiştik. O, yarıktan atlamayı tercih etmişti ve sonuç olarak benim çıktığımdan ayrı bir odaya düşmüştü. Ben ise kendi çıktığım odada bir adamı indirmiş, hayatımda ilk defa birini öldürmüştüm. Fakat daha sonra bu durumu üstelemedim. Etkilenmemiş değildim, ama ne zaman olacağını merak ettiğim, normal bir olaydı benim için. Üstümden atmam uzun sürmemişti yükünü. Kulenin bu kopyasına düşen payda da o odada kim vardı acaba? Meraklanmadan edemedim, aşağı yöneldim. Yerdeki parşömene yapışmış alnına kunai yiyen çapulcularla dolu olmaktan ziyade, millet yemek falan yiyor, takılıyor burada. İlginç geldi terk edilmiş haliyle hatırladığım bir yerin bu kadar canlı görünmesi bana. Savaşçı sayısının en yoğunlaştığı noktada Kizashi'yi tutuyor olmaları yüksek bir ihtimal diye geçirdim aklımdan. Fakat şaşırtmaca ayağına saçma sapan, dandik bir yere de saklamış olabilirlerdi adamı, bu düşünce etrafı voltalarken gördüğümüz yıkık ufak ev hakkında işkillendirdi beni birden bire. Bunu, aklımın bir köşesine attım, istiflenmiş diğer düşüncelerle arkadaş olacaktı ona ihtiyacım olan süre gelene kadar. Yerdeki kapaktan dikkatimi ortamdaki kafa sayısına çevirdim, en sonrasında ise adımın seslenildiği yöne döndüm.

Doğru, Yoki bendim. Ve adım şu yaşıma kadar gördüğüm en karizmatik adamın dudaklarından dökülüyor, beni ilk defa gerçek bir erkekle yüzleştiriyordu. Adamın suratını görmemle Tesuri hakkındaki tüm beğenilerim puf olup uçmuş, düşmana vermeme politikamı sorgular bir hale bürünmüştüm. Adeta, bacaklarım titriyor, yıllar sonra yeniden aşık olmanın tatlı tela-...

Şaka lan. Tek yumrukta indiririm ben bunu, tipe bak amına koyayım.

"Bulamadık ki adamı." diye normal davranmaya çalıştığım bir halde cevapladım kılkuyruğu. Yalan söyleme konusunda harika olduğumu düşünmüyorum. Hatta, son günlerde yalana sıkça başvuruyor olmak bana her seferinde bu konuda kendimi daha da geliştirmem gerektiğini hatırlatıyor. Fakat elbetteki kitaplara gömülüp bu sanatın inceliklerini öğrenecek, veya aldatma konusunda ünüyle bilinen birinden yardım isteyecek bir anda değilim. Elimdekilerle yetinmem gereken bir andayım ve elimde çok az bilgi var. En basitinden, bildiğim ve doğru olduğunu düşündüğüm tek bir şey var, o da önemli bir yalan söylüyorsam araya sıkıştırmam gerektiği. Bu yüzden Toami'yi bulamama yalanım sonrasında kafamı arkamdaki ikiliye, Fukku ve Mori'ye doğru savurdum adamla göz temasımı bozmazken. "Bu mallar da cepheye gidiyordu zaten. Son anda yakaladım. Yiyecekler şişleri haberleri yok." diye yalanı uzattım. Keli arayan gözlerine, sözel bir cevap vermeyecektim. Zira Yoki'nin partnerine nasıl davrandığını az çok bilsem de kelin ismini bilmiyor olmam benim için bir handikaptı. Bu yüzden adamın arkama bakma hareketini taklit ettim kafamı arkaya çevirip, kontrol ederek. Sonra, adama geri dönüp "Ne ayak?" anlamında göz kırparak kafamı salladım. Bir süre bu konuda salağa yatacak, adamın kelin ismiyle beraber nerede olduğunu sormasını umut edecektim.

Yutaka'nın tükürmesiyle beraber bir kaşımı abartı bir şekilde kaldırıp, yere, mutsuz su damlacıklarının uçtuğu yere baktım. İğrendim amına koyayım, öyle hayvan gibi tükürülür mü? Erkek olmaya fazla kaptırdı sanırım Yutaka. Böyle üstüme üstüme gelir gibi oldu bir şeyler diyerekten. Beni düzeltiyor, gevrek gevrek hareketler sergiliyordu. Hala havada olan kaşımı indirdim, diğeriyle beraber çatmaya başladım. Doğru, Toami'nin kadın olabileceğini düşünmemiştim: Direkt erkek olduğunu farzetmem biraz cinsiyetçi bir yaklaşım mıydı? İçimden kıza hak verirken kaşlarımı çatmaya ve kardeşine atarlanmış bir abi profili çizmeye devam ettim. "Lan." diye üstüne doğru bir adım attım. Fakat, devamını getirmedim. Rolü abartıp kızın kafasını karıştırmanın bir alemi yoktu.

Kele dair sessiz aranışlarım ise cevapsız kalmıştı. Adama bir cevap vermek yerine mal rolü kesmem ise, onu bariz bir şekilde sinir etmişti. Neyse ki benim kele, bunlar da direkt kel diyordu. Bu da bir şey diyerekten kendimi avuttum, fakat bu avuntuya fazla tutunmamam gerektiğini hatırlattım kendime. Cesetlerin bulunması, çakma tiplemeler olduğumuzun keşfedilmesi an meselesi sayılırdı. Hazır aşağıya gönderiliyorken bir çözüm yolu bulmalı, kılıkları tazelemeliydik. Adamın dediklerine triplenmiş tavırlarla gözlerimi devirdim. "Arkamdan geliyodur sandım, bi' baktım yok adam. Bunlarla uğraşırken aramadım ben de, ne yapayım?" dedim kele ithafen. Bu sırada haritanın başında oluşmuş anlık hareketlenmeden faydalanarak nerenin haritası olduğuna bakmaya çalıştım. Kısa bir bakış olacaktı bu, haritayı ilk defa gördüğümü belli etmemeye çalışmalı, öylesine bir bakmış gibi yapmalıydım. Çok bir şey çıkarabileceğimi düşünmesem de, en azından denemedim demezdim sonrasında.

Yeni indirdiğim kaşım tekrar kalkmış, bir türlü huzur yüzü görmemişti şu amına koduğumun yerinde. Bu sefer şaşkınlığımın kaynağı Iori'ydi. Bu sorunun ardındaki mesajı alabiliyordum. Shinji'ye neden kafayı taktığını, görevimizin içeriğinde olmadığı halde neden ona ulaşmak istediğini tek bilen insan da bendim hatta. Kılıcını unutmamıştı, ona keza, ben de sözümü. Fakat önceliğim, daha doğrusu önceliğimiz Kizashi'ydi elbette. En azından umutlarım bu yöndeydi. Adamın cümlelerini bitirmesini ve bizi kışkışlamasını gitgide ifadesizleşen bir suratla bekledim. Ardından, anladığımı belirtircesine kafamı sallayıp, bizim ikilinin arkasına geçtim. "Yürüyün lan aşşa." yaptım bizimkilere, kaba saba böyle. Aşağıda neler olduğunu merak ediyordum zaten, iyi oldu bir nevi gönderilmemiz. Etrafa baktım başka merdiven falan var mı aşağıya inen diye, adamın kapaktan geçmemizi ima ettiğinden emin olmalıydım tekrar bir falso vermemek amacıyla. Shinji'nin kafayı taktığı hatunu da merak ediyordum elbette ancak, her merakım cevap alamıyordu bu hayatta sonuçta.

Her şey kesinleştikten sonra aşağıya iniş yolunda, oynak bir sesle uzata uzata "Yurui-saaaan." yapacaktım öncelikle. Belki bu sefer şakayla karışık girersem bu kılıbık kadar sinir etmem aşağıdakileri. "Biz bir halt ettik." diye devamını getireceğim. Tabii, aşırı ciddi biriyse falan ağzıma da sıçabilir, ayrı mesele. Fakat kılıbık dümdüz bir şekilde Yurui diye hitap ediyorsa öyle çok şey değildir diye düşünüyorum. Sonrasında adama, ya da kadına, Toami-san'ı bulamadığımızı, keli de durduk yere kaybettiğimizi falan anlatacağım, Fukku ve Mori'nin cepheye gitmeye yeltendiği kısımları da aktararak. Bu sırada da elbette etrafı inceleyip kafa sayımı yapacağım bir yandan. Umarım, aşağısı da bu kadar kalabalık değildir.