[Tsujihara Iori & Kita Usagi] Gözcü

[GM - Naruto]

Yuma’nın sözlerinin ardından aranızda yaşanan ufak bir bakışma anından sonra Iori söze giriyor. Iori’nin konuşması sırasında göz göze geldiği Hiroji, yüzündeki sinsi gülüşü korumaya yeminliymiş gibi duruyorken, Usagi de Hiroji’nin vücut dilini anlamaya başlıyor. Yuma’nın geldiği andan itibaren, adeta ikinci plana düşmüş gibi görünen Hiroji’nin bu halinden herhangi bir rahatsızlık duymadığını anlayabilen Usagi, Hiroji’nin bakışlarında ise herhangi bir cevap verme eğilimi göremiyor. Iori bu durumu Usagi kadar net anlayamasa da, genel durum itibariyle Yuma’nın odadaki liderliği eline almış gibi hissediyor. Konuşmasının sonunda adeta Usagi’yi buradan ayrılma vakitlerinin geldiği ismini söylemesiyle belli eden Iori, başkaca bir şey söylemeden kalkıp çadırın çıkışına doğru giderken, Usagi de Iori ile aynı veya benzer hislerle onu takip ediyor. Çıkışa doğru adımlarınızı atmaya başladığınız esnada, Iori’nin cümleleri karşısında Yuma ve Hiroji’nin herhangi bir belirgin mimiğine veya bakışına denk gelmemiş olmanızı düşünüyorsun. Çadırın çıkışına geldiğiniz esnada ise “Konuşmayı biliyorsun, ancak ciddiye alınmıyorsun… Bu üzücü değil mi?” dediğini duyuyorsunuz Yuma’nın. Bu sözler sizi olduğunuz yerde durmaya iterken, cevabi konuşmaya Yuma’nın başlaması nedeniyle, onun Hiroji’ye nazaran daha üst bir mertebede olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz basit bir çıkarımla.

Yuma’nın sözlerinin ardından ikiniz de olduğunuz yerde durup vücutlarınızı tekrar ikiliye çeviriyorsunuz. Her ikisi de oldukça sakin ve durağan görünse de, Hiroji’nin halinde ufak bir değişiklik sezebiliyorsunuz. Her ne kadar onunla konuşmaya başladığınız andan beri kendine güvenen bir adam profili çizse de, Yuma’nın gelişinin ardından bu imajını daha da pekiştirmiş bir duruş sergiliyor. Ancak halen daha konuşmaya dahil olacak gibi durmayan Hiroji, yüzüne yapıştırdığı gülümsemesiyle olayları seyretmekle yetinecek gibi duruyor. Yuma ise, keskin bakışları ve dingin aurası ile ikinizi de süzmekle yetiniyor. Bir şeyler söyleyeceği aşikar dursa da, bunu bir an önce yapmak gibi bir niyeti olmadığını söylemek oldukça mümkün görünüyor.

Bakışlarıyla sizi kısa bir süre sezen Yuma, kafasını sanki kilitli bir kasanın şifresini bulmuş gibi öne doğru sallarken, dudaklarının kenarındaki yukarıya doğru hafif yükselme, başarısının temsili bir görüntüsü gibi duruyor. Yuma bu duruşunu bir süre daha korumaya niyetli gibi görünürken “Aslında her ikiniz de öylesiniz… Sözlerimi yanlış anlamayın ama muhtemelen buradan çıktıktan sonra unutulup gidileceksiniz. Auranız farklı olsa da, bu sadece savaşırken ortaya çıkıyor. Konuşurken… Basit insanlarsınız… Hayır, hayır… Sıradan… Ciddiye alınmaya değmeyen? Hayır, hayır… Ciddiye alınamayan.” diyor. Ses tonundaki yumuşaklığı derin bir keskinlikle harmanlayan Yuma’nın, salt konuşmasıyla bile ikna kabiliyetinin üst düzey bir insan olduğuna dair hisleriniz, onun her bir cümlesiyle daha da pekişirken Yuma “Burada lider Hiroji-san, ancak şahsım herhangi bir lideri tanımaktan uzak. Hayır, hayır… Bir liderin altında durabilecek kadar yok sayılmaya tahammülüm yok. Bulunduğum yer ile ilgili olaylar en az bulunduğum yerin lideri kadar beni de ilgilendirir. Ama yokluğumda yapılan konuşmaların anlatılmasıyla yetinemem… Hayır, hayır… Buna tahammül edemem.” diyor. Yaptığı konuşmanın ardından Hiroji’nin bu konuşmalara karşı gelir nitelikte herhangi bir tepkisinin bulunmaması karşısında, Hiroji’nin liderliği konusunda artık kafanızda bir tereddüt bulunmasa da, Yuma kadar sosyal anlamda baskın birinin ne şekilde burada olduğu sorusu kafanızda dolanmaya başlıyor ufaktan. Yuma’nın insanı içine çeken konuşma üslubu da işin içine eklendiğinde, Yuma giderek daha ilgi çekici biri haline dönüşüyor sizin için.

Yuma’nın konuşması birkaç saniyelik sessizliğin ardından “Elbette bana bir açıklama yapmadan çıkıp gidebilirsiniz. Fakat biliyorum, ikiniz de bunu istemiyorsunuz. Konuşmak size göre olmasa da, istemiyorsunuz… Hayır, hayır… Ama siz dövüşmeyi biliyorsunuz. Hem de çok iyi… Fakat burada dövüşemezsiniz, bunu da biliyorsunuz. Avantajlı mısınız? Hiroji’yi indirebilirsiniz, sonrasında çadırdan çıkıp hızlıca herkesi etkisiz hale getirebilirsiniz. Hayır, hayır… Çok riskli, biliyorsunuz. Başka bir seçeneğiniz olmalı… Bu yüzden konuşmalısınız. İkna etmelisiniz. Bir cevap bulmalısınız. Hayır, hayır… Bir kapı bulmalısınız. Oradan içeriye girip, buradaki herkesle sağ salim çıkabileceğiniz bir kapı.” diyerek devam ediyor. Konuşmalarındaki dinginlik kendini her bir kelimesinde belli ederken Yuma “Buradan çıkmanız halinde, elinizde Hiroji ve Yuma isimlerinden başka bir şey olmayacağını da biliyorsunuz. Etrafta gördüğünüz resimler ve iki isimle yetinebilir misiniz? Hayır, hayır… Bu yeterli değil. Daha fazlasına ihtiyacınız var. Hiroji isimli birinin Riaru ile işbirliği içinde hareket ettiği, insanları esir tuttuğu ve her iki köye de savaş açacak kadar çılgın biri olduğu bilgisiyle yetinmek mi? Hayır, hayır… Bu çok yetersiz… Neden sorusuna cevabınız yok ve bu cevap olmadığı sürece, bu cevabı almak için başka birileri gelecek. Siz ise, işinizi yarım bırakmış shinobiler olacaksınız. Hayır, hayır… İşi becerememiş shinobiler…” diyor. Yuma’nın cümleleri içerisinde size yönelik sarf ettiği kısımlarda, kesinlikle bir aşağılama veya rencide etme gayesi hissedemiyorsunuz. Sadece bir durum tespiti yapmış gibi, konu hakkında açıklamada bulunuyor gibi duran Yuma küçük bir nefes aralığından sonra “Elbette gidebilirsiniz. Elinizdekilerle yetinerek ve bir şeylere faydalı olacağını umarak. Hayır, hayır… Yetersizliğinizin açığa çıkmamasını umarak… Yazık… Oysa farklı olabilirdi. Kader? Hayır, hayır… Bunlar sadece basit tercihler.” diyor. Bu sözlerinin ardından kollarını göğüs hizasında birleştiren Yuma, gözlerini de kapatarak başkaca söyleyeceği bir şey olmadığını ima ediyor. Hiroji’nin ise, baştan beri konuşmaya dahil olmayacağını belirten tavırları halen varlığını koruyor. Ancak ikisi de halen daha oldukları yerde öylece oturmaya devam ediyorlar. Bu da size, geri dönüp konuşmaya devam etmek için açık bir kapı bırakıyor.

[Tsujihara Iori]

Yuma'nın lafa girmesi ile durup kalmış ve onu dinlemeye başlamıştık. Aslında konuşmanın ortasında çıkıp gitmeyi isterdim fakat kadını daha fazla dinleme isteğimi bastıramadığımı fark ettim. Aynı safta olsak, sabahtan akşama kadar muhabbet etmek isteyebilirdim aslında. Fakat şu anda sinsi bir yılandan farksız bir konumdaydı benim için. Güzel, tatlı dilli, ağzından bal damlayan. Laf çarparken bile mutlu edebilen bir yapısı vardı.

Ki dediği lafların hiçbiri de benim söylediklerimle pek alakalı değildi. Ciddiye alınmadığım konusunda olan yorumu bana hiç bir şey hissettirmemişti zira beni ciddiye alıp almaması onun tercihiydi; onun beni takmaması hiçbir yerde takılmayacağım anlamına gelmiyordu sonuçta. Söylediği diğer laflar da benzer cinstendi. Bizim kültürümüzü ve yapımızı anlamayan bir insanın yüzeysel çıkarımlarından öte şeyler değildi aslında. Böyle şeyler söyledikçe ona karşı olan pozitif düşüncelerim birer birer uçuyordu.

Yine de onun konuşmasını yarıda kesmek gibi bir düşünce aklımdan geçmemişti.

Kısa bir psikoalanliz seansından sonra, laflarını tükettiğine dair bir vücut dili takınmıştı. Benim de açıkçası diyecek bir şeyim yoktu. Dedikleri onun bir fikriydi, gerçekler değil. Gerçekleri bilebilme gibi bir şansı ise asla yoktu. Benim izimden gitmemiş, benim deneyimlerimi yaşamamıştı. Neler çektiğimi bilemez, gelecekte ne çekeceğimi de bu bağlamda tahmin edemezdi. Ha keza, Usagi-san için de öyleydi bu durum. İkimiz farklı köylerdendik fakat tek ortak noktamız şu anda içinde bulunduğumuz durumdu ancak ben bile bu durumda onun hislerini tahmin etme girişiminde bulunmuyordum. Bu kadar iyi kelimelerini seçebilen birisinin ise bunu kolayca yapabilmesi onun tek derdinin bizden fevri bir reaksiyon çıkarmak olduğu anlamına geliyordu.

Bu oyuna gelmemeliydik. Saldıramayacağımız konusu haklı olduğu tek konuydu. Fakat bu, elimizin kolumuzun bağlı olduğu anlamına da pek gelmiyordu. Öyle düşünmemizi istiyor, bu tuzağa düşmemizi bekliyordu muhtemelen.

Belki de bunun ötesinde, onu tuzağa düşürmeye çalıştığımızı düşünmemizi istiyor, bizi yönlendirmeye çalışıyordu. Bu da bir ihtimaldi ancak şu anda gerçekten düşük olduğunu düşünüyordum, o yüzden düşüncelerimi karıştırmasına izin vermeden bu fikri rafa kaldırdım. Fakat tamamen aklımdan da çıkarmadım.

Hiroji'nin tüm bu konuşmalardan ve laf çarpmalardan keyif aldığı aşikardı. Burada durup laf arbedesine devam etmek sadece bu ikiliyi keyiflendirecek, daha fazlası olmayacaktı. Suta zaten haber vermiş olmalıydı kampa. Şu noktada kadına cevap vermenin lafı uzatmaktan öteye götürmeyeceği belliydi. Usagi-san'a doğru baktım. O da bir şey demeyecekse dışarı çıkacaktım. O bir şey diyecekse de lafının bitmesini bekleyecektim.

Konuşma faslını geçmeliydik artık. Bu insanların yardıma ihtiyacı vardı.

[Kita Usagi]

Hiroji'nin vücut dilinden bir şeyler çıkartmayı ummuş olsa da, umduğunu pek bulamamıştı. Hareketlerinden yaptığı çıkarım, Yuma'nın odada ki liderliği ele geçirmiş olduğuydu. Tabi, bu da konuşmalarından az çok çıkarılabilecek bir durumdu. Ne var ki, Hiroji'den çok bir farkının olacağını sanmıyordu bu durumda. Yuma ile konuşsalar bile, Hiroji ile ilerlediklerinden bir adım öteye geçebileceklerini sanmıyordu. Bu bağlamda konuşmanın da çok bir anlamı yoktu. Iori'nin hareketlenmesi ile birlikte çıkışa doğru ilerlemeye başlamışlardı. Tam çadırdan çıkacaklarken Yuma'nın tekrar söze girmesiyle olduğu yerde kalmıştı. Hiroji'nin bir şeyler söylemesini beklemişti. Lakin Yuma'nın söze girmesi, biraz önceki çıkarımını doğrular nitelikteydi. Odada ki yetkili kişi Yuma'ydı.

İkilinin kendilerini tartan bakışları altında bir süre geçirdikten sonra Yuma başını sallamaya başlamıştı. Aradığı şeyi bulmuş gibi. Hafiften gülümsemeye bile başlamıştı bu bağlamda. Usagi ise tam bu sırada içine bir ürperti düşmesine engel olamamıştı. Hiroji'den korkmuyordu. Altı üstü bir kaç hakaret, takma isimler, hayatta kalma dersleri altında devam ederdi onun konuşması. Peki ya Yuma? Yuma'dan herhangi bir elektrik alamıyordu. Yani ne olacağı, ne söyleyeceği, ya da neyi bulduğunu kestiremiyordu. Bu bilinmezlik durumu da Usagi'nin içini ürpertmeye yetiyordu.

Yuma'nın konuşmaya başlamasıyla birlikte aklındaki sorulara bir kaç tane daha eklenmişti. Ciddiye alınmamak mı? Ciddiye alınmaktan kastı neydi? Başta bunu bir tartışmak lazımdı. Tabi, sonrasında bir liderin altında durmanın yok sayılmaya eş değer olduğunu söylediği cümlesi var. Bu cümleler böyle uzayıp gidiyordu. Usagi'nin ise aklında tek bir düşünce vardı. Yuma, karşısında duran ikiliyi cezbedip kendi safına çekmek için gereken her şeyi söyleyebilirdi.

Konuşmasının ilk kısmını bitirdiğinde ise aklına bazı cevaplar gelmişti. Burasının lideri belli ki Hiroji'ydi. Yuma, burada sadece elindeki yetenekler için bulunuyordu. Peki bu yetenekler neydi? Konuşmak. Konuşma, ikna etme kabiliyeti ne işe yarayabilirdi? Sorgulamak için. Yani, Yuma'nın burada bulunma sebebi dışarıdaki köylüleri sorgulamaktı. En azından Usagi'nin yaptığı çıkarım bu yöndeydi. Şimdiye kadar yaptığı çıkarımların yanlış çıkma yüzdesi çok azdı. Bunun da yanlış çıkacağını düşünmüyordu.

Usagi'nin aklından bunlar geçip, bulduğu şey karşısında içini hafif bir mutluluk kapladığı sırada Yuma da konuşmasına devam etmişti. Konuşmanın bu seferki özeti ise dövüşebilirsiniz, ama dövüşmemelisiniz. Tabi bu sözlerini öyle güzel kuruyordu ki, Usagi bir an için her şeyi bırakıp Yuma'nın dediğini yapmayı bile düşünmüştü. Tabi hemen ardından bu düşüncesinden vazgeçmişti.

Konuşmasına şimdi giderlerse görevi başaramamış iki shinobi olacaklarını söylemişti. Ne var ki, en başından beri görevleri gözcülüktü. Yani ortada kurtarma görevi yoktu. Haliyle ellerindeki bilgilerle bile görevi başarmış sayılırlardı. Tabi bunu dışarıya vurmayı düşünmüyordu Usagi.

Yuma'nın sözlerini bitirmesinin ardından tek kaşını kaldırıp Yuma'ya bir bakış atmıştı. Kazanmış birisinin atacağı bir bakıştı bu. İki tarafta karşılıklı olarak bazı şeylerden habersizdi. Usagi'nin avantajı ise, Yuma kozlarını bilmediği alan üzerinden oynamıştı. Ve başarısız olmuştu. Bu görevi beceremeseler bile, böyle bir görevi başaramadılar diye şimdiye kadar köye sundukları üstün hizmetleri bir çırpıda silip atmazlardı. En azından Ishi-chou böyle bir şey yapmazdı. Takım arkadaşı için söyleyebileceği pek bir şey yoktu bu konuda.

Sonuç olarak ise tek bir kelime bile etmeden arkasını dönüp Iori ile birlikte dışarı çıkacaktı. Lafı uzatmanın manası yoktu bu durumda. Dışarı çıktıktan sonra ilk iş olarak etrafını gözlemleyip korumalar ile ilgili bilgileri toparlayacaktı kafasında hızlı bir şekilde. Kaç kişi vardı? Nerelerde konuşlanmışlardı? Esirlerin başında kaç kişi vardı? Esirlerin konumu tam olarak neredeydi? Bu tip bilgiler şu an için en önemli bilgilerdi. Duruma göre bir plan oluşturmalılardı.

Bunları sadece bilgi edinmek için yapıyordu. Dövüşe girişmek gibi bir düşüncesi yoktu. Yani, dövüş başlatmak.

[GM - Naruto]

Yuma’nın konuşmasının ardından, ikiniz de bir anlığına birbirinize bakıyorsunuz ve sonrasında tek bir kelime etmeden çadırdan dışarı çıkmak için tekrar ilerlemeye başlıyorsunuz. Aklınızda bulunduğunuz alanla ilgili gözlemler yapmak olsa da, çadırdan dışarıya adımınızı attığınız anda birden etrafınızı saran kişiler olduğunuz yerde durmanıza neden oluyor. Kimini aylak aylak yürürken kimini ise esirleri getirip götürürken gördüğünüz, çoğunluğu ise daha önce fark etmediğiniz yüzler çadırın kapısından başlayarak sıkı bir şekilde sıralanmış halde ters bir “U” şeklinde sizi çevreliyorlar. 14 kişiden oluşan grup adeta çevrenizdekileri görmenizi engelleyecek kadar birbirlerine sıkı ve size yakın bir şekilde dursalar da, hiçbirinde herhangi bir saldırı hareketliliği sezemiyorsunuz. Çadırın kapısından ileriye doğru attığınız birkaç adımı etrafınızı saran grup da aynı şekilde takip ederken çadırın içerisinde Yuma’nın “Alanın dışına kadar eşlik ederseniz sevinirim.” dediğini duyuyorsunuz. Bu cümlenin ardından, 13 kişilik grup mevcut formasyonunu korurken, çadırın yan tarafından gelen üç kişi tam arkanıza geçiyor ve grup adeta sizi dar bir karenin içine alıyorlar. Bu hareketlerinin ardından ise, yavaş adımlarla çıkış kapısına doğru ilerlemeye başlıyorlar.

Sizi de zorla ilerledikleri yöne götürecek gibi duran grupta halen daha bir saldırı ihtimali sezemiyorsunuz. Ancak adımlara uymamanız durumunda farklı bir muamele ile karşılaşabileceğinizi de çok iyi bir şekilde anlayabiliyorsunuz. Bu noktadaki esas sorun ise, etrafınızı çeviren adamların çevrenizler herhangi bir göz teması kurmanızı engelleyecek kadar sıkı bir şekilde dizilmiş olmaları oluyor. Dolayısıyla çadırdan çıkarken etrafınızda olup bitenlere gözlemleme ve bir sonuç çıkarma çabanız, daha çadırın dışına adım attığınız anda kendini gösteriyor. Durum böyle olunca, içten içe Yuma’nın bilinçli bir şekilde etrafınızı saran adamları konuşlandırdığı düşüncesine engel olamıyorsunuz. Sanki tüm konuşma olayının sizi oyalamaktan ibaret olduğunu ve çadırdan çıkacağınızı bildiği için gerekli önlemleri aldığını düşünmeye başlamadan edemiyorsunuz. Bu haliyle adımlamakta tereddüt ettiğiniz anlarda arkanızdan gelen 5 kişi size bir adım mesafeye kadar yaklaşmış oluyor.

[Kita Usagi]

Çadırdan dışarıya çıkarken aklında etrafı gözetlemek, duruma göre davranmak vardı. Ne var ki, kapıdan dışarıya kafasını uzattığı anda karşılaştığı manzara karşısında çok fazla bir şansı olmadığını anlamıştı. Kamp alanının kapısından içeriye girdikten, çadırın içine girene kadar neredeyse gördüğü herkes etrafını sarmıştı. Bunun olabileceğini tahmin etmemişti. Kafasında bu şekilde kurmamıştı.

Gördüğü manzara karşısında gülmesine engel olamamıştı. Kafasında oluşan düşünce ise çok barizdi. Madem saklayacak bir şeyleri yok, neden böyle bir zahmete girmişlerdi? Bu kadar çok kişiyi buraya dizip etrafı görmelerine engel olmalarının nedeni neydi? Saklayacak bir şeyim yok diyen birisi için bu tür bir hareket biraz şüpheli kaçıyordu haliyle. Usagi'nin beyni de bu şüpheyi gidermek için çalışmaya başlamıştı bile. Bu sır perdesinin arkasını görebilmek için.

İçeriden Yuma'nın seslenmesi ile birlikte kafasını arkasına çevirip bakmıştı. Belki Yuma'nın yüzündeki sırıtışı görmek için, belki de sadece içinden geldiği için. Tam emin olamamıştı. Emin olduğu tek şey o an gördüğü üç kişinin arkalarını da aynı şekilde kapatmalarıydı. Etrafı tam olarak çevrilmişti. Kendisini birden savaş meydanını düşünürken buldu. Orada da durumları çok farklı değildi. Yanına verdikleri iki kişi ile birlikte neredeyse böyle bir durumda kalıp savaşmıştı. Etrafı tamamıyla düşmanlarla çevrili iken hepsini tek tek öldürerek Ganmaru'ya ilerledikleri an.

O anları düşündükçe istemsiz bir şekilde kendisini savunma moduna almaya başlamıştı. Eli her an shinobi çantasına gitmeye hazır bir şekilde bekliyordu. Tek bir harekette bir kaç kunai çıkartıp etrafındaki bir kaç kişiyi öldürebileceğini adı kadar iyi biliyordu. Peki ya Ganmaru'nun ona bıraktığı hediyesi? O hediye ile neler yapabilirdi ki? Tek yapabileceği o kunaileri fırlatmak olurdu. Marketten aldığı bir kaç parça malzemeyi eve götürürken bile zorlandığı düşünüldüğünde, on dört kişiye karşı gireceği bir dövüşte en fazla yapabileceği o kunaileri fırlatmak olurdu. Ya da en azından kendisi böyle düşünüyordu. Sonuçta hiç kimse, güçlü olmaz zorunda kalmadığı müddetçe ne kadar güçlü olduğunu bilemezdi. Usagi bunu bilse de, öğrenmenin yerinin burası olmadığını düşünüyordu. Etrafında bu kadar sivil varken bunu yapamazdı. Onların hayatını riske atamazdı.

"Gençler, bu kadar zahmete girmenize gerek yoktu. Biz çıkış yolunu biliyoruz. İşinizden geri kalmayın. Bu kadar önemli işleriniz arasında." Alaycı bir tavırla etrafındaki adamlara söylediği bu lafa bir karşılık bulmayı beklemiyordu. Ne var ki, içten içe içlerinden birisinin diğerlerinden daha aptal çıkıp bir iki laf etmesini umut ediyordu. Belki bir ipucu. Zor bir ihtimal olsa da.

Herhangi bir cevap gelse de, gelmese de herhangi bir saldırı planlamıyordu. Sadece buradan dışarı çıkmayı düşünüyordu. Iori'nin ne düşündüğünü bilmiyordu ama onun herhangi bir şekilde saldırması durumunda da görev arkadaşını yalnız bırakmayacaktı.

[Tsujihara Iori]

Hiç bir şey söylemeden dışarıya hareket etmiştik ve herhangi bir zorlukla da karşılaşmamıştık. En azından kapıdan çıkana kadar. Aslında arkamı döndüğümde bir saldırı veya başka bir şey bekliyordum ancak bu gelmemişti. Herhalde onlar da bizleri kışkırtmak istemiyordu. Velhasılkelam, dışarı çıktığımızda da etrafımızın sarılı olduğunu görmüştük.

Bir anlığına elim seyirdi ve kılıcıma doğru götürmek istedim. Fakat bunu yapmadım zira bize saldıracak gibi değillerdi. Gözlerimi kıstım ve çevreme bakındım. Elemanlar ötelerini görmemizi engelleyecek şekilde dizilmişlerdi. Kasti gibi duruyordu hatta. Bu zekice bir hamle miydi yoksa saçmalık mı, emin değilim. Fakat yine de bizlere daha fazla tölere etmeyeceklerinin bir göstergesi gibiydi.

Yuma'nın laflarının ardından Usagi-san'ın konuşmasını duymuştum. Ben ise bir şey demeyecektim ve tıpış tıpış dışarı yürüyecektim, bizi götürdükleri şekilde. O kadar Hiroji'nin çıkıp bakabilirsiniz demesine rağmen Yuma'nın böyle olaylara girişmesi asıl iplerin onun elinde olduğunun bir göstergesi gibiydi. Veya Hiroji de yalan söylüyordu. Bilemeyecektik bunu artık. Neyse, aşırı önemli bir detay değildi zaten. Bu insanlara yaptıklarını yanlarına koymak gibi bir düşüncem yoktu. Fakat herşeyin bir yeri ve zamanı vardı.

Dışarı doğru hareket ederken bizi çevreleyen adamları inceleyecektim. Silahlarını, ne kadar kaliteli olduklarını incelemeye çalışacaktım. Bununla beraber aralarında shinobi var mı algılamayı da deneyecektim, mutlaka farklı bir giyim tarzı ve silah tutuşuna sahip olacaktı diye tahmin ediyordum. Bunun dışında ise ekstra bir şey yapmayacak, kapının önüne koyulmayı bekleyecektim.

Kapının önüne çıkartılışımızın sıkıntısız olacağını tahmin ediyordum. Bunun ardından ne yapacağımızı konuşmak adına bir şey söylemeden uzaklaşacak ve ağaçların arasına doğru yürüyecektim Usagi-san ile beraber. Eğer yolda bir şey olursa ona göre davranacaktım. Fakat bizi kampın kapısından daha da ileriye kadar eskortluk edeceklerini düşünmüyordum. Öyle bir durum olursa ise adamlardan uzaklaştıktan sonra konuşmamızı yapabilirdik.

Kaldı ki saçma bir nokta daha vardı. Bizi kapıdışarı ettikten sonra en yakındaki ağacın tepesine çıkıp etrafı izleyebilirdik. Bundan bizi alı koyan bir şey açıkçası yoktu. Hem de dürbünüm de yanımdaydı. Hani böyle bir önlem almaları açıkçası çok anlamsız gelmişti. Tuzak olabileceği fikrini uyandırıyordu bu durum bana.

O yüzden, ekstra dikkatli olacaktım. Kapı dışarı edilene kadar ilk hamleyi ben yapmayacaktım ama chakrama odaklanmaya başlamıştım. Harlamada, sakin sakin, ani bir salınımla koluma göndermeye ve kılıcımı çekmeye hazır bir halde.

İlk hamleyi yapmayacaktım. Fakat onlar bir şeyler denerse, onların son denemesi olduğundan emin olacaktım.

[GM - Naruto]

Bir grup insan tarafından etrafınız çevrelenip hafiften yürümeye başlamanızın ardından, içinizde ilk tepki gösteren Usagi oluyor. Söylediği cümleler sanki boşluğa fısıldanmış kelimelerden ibaret gibi dururken, etrafınızdaki hiç kimseden bu konuşmaya karşı en ufak bir tepki gelmiyor. Yüz hatlarında bile hiçbir değişikliğin bulunmadığı adamların sıradan insanlar olmadığını sadece bu durumdan bile anlayabiliyorsun. Ancak bu sıradanlığın herhangi bir shinobisel durum olmadığını da fark edebiliyorsun. Bu noktada henüz bunun adını koyamamış olsanız da, en azından ilk anda etrafnızdaki insanların sıradan savaşçılar gibi durmadığını fark edebiliyorsun.

Bu noktada Iori, etrafınız çeviren adamları daha derinlemesine incelemeye karar veriyor. Adımlarınız alanın dışına doğru devam ederken, en azından buraya geldiğiniz yolu bildiğiniz için, güzergahta bir sıkıntı olmadığını anlayabiliyorsun. Diğer bir deyişle, gerçekten de kampın dışına doğru götürüldüğünüzden emin olabiliyorsunuz. Ancak bu noktada Iori adamları incelemeye devam etttikçe, içine şüphe tohumları da düşmeye başlıyor. Her ne kadar adamlar oldukça yapılı ve güçlü dursalar da, genel olarak hiçbirinden shinobi algısı hissedemiyor. Her bir adamın üzerindeki katana ve tantoular, sıradan ve hatta ucuza mal edilebilecek türden ekipmanlardan ibaret görünüyor. Bununla birlikte, salt itaatin dışavurumu gibi görünen keskin hareketlerle ilerleyen grup, sizinle göz teması bile kurmadan adımlamaya devam ediyor. Etrafınızdaki kişilerin kıyafetleri standart olsa da, onların da kaliteli kumaştan olmadığını ve herhangi bir kesici alete karşı koruma sağlayacak bir zırh barındırmadıklarını görebiliyor Iori.

Tüm bu gözlemlemlerini karşısında Iori, etrafınızı çeviren kişilerin büyük bir ihtimalle Yuma'ya itaat ettiklerini ve bu itaatin boyutunun neredeyse tapınma boyutunda olduğu sonucuna ulaşabiliyor. Fakat Iori için en büyük soru işaretlerinden biri de burada başlıyor. Zira adamların tamamı ucuz aletler ve kıyafetlerle donatılmış, shinobi olmayan güçlü kişiler olsa da, tüm bu aurayı bulanıklaştıran bir şeyler daha sezimliyor. Tamamen shinobi içgüdüsü olarak algıladığı bu hissin ise, etraftaki adamlardan hangisinden geldiği konusunda en ufak bir fikri bulunmuyor.

Iori'nin yetenek ve becerilerine dayanan gözlemleri bu noktada son bulurken, sizler de etrafınızı çeviren adamlarla birlikte kamp alanının kapısından dışarıya çıkıyorsunuz. Buraya kadar olan süreçte, etrafınızı çeviren kişilerin kapının dışına çıkmanızla beraber sizi rahat bırakacaklarına yönelik düşünceleriniz olsa da, kapıdan çıkmanızın ardından grupta herhangi bir formasyon değişikliği olmuyor. Diğer bir deyişle kamp alanının dışına çıkmış olmanıza rağmen grup hala sizi ileriye doğru sürükleme çabasına girmiş görünüyor. Her ne kadar kamptan az bir mesafe daha uzaklaşıp grubun sizden ayrılıp kampa geri döneceği şeklinde iyimser bir fikre kapılmış olsanız da, etrafınızdakilerin genel tavırları bunun da olmayacağını size anlatmaya yetiyor. Bir anda sanki sonsuza kadar etrafınızı çeviren bu adamlarla yaşayacakmışsınız gibi bir his içinizde belirirken, nasıl bir dümenin içinde olduğunuz konusu da daha karmaşık bir hal alıyor.

[Tsujihara Iori]

Bizi tabii ki de basitçe salacaklarını düşünmüyordum.

Yine de içimden bir ses şiddeti es geçebileceğimizi söylemişti. Fakat gerçekten bunu istiyor muydum? Sonuçta bunca insana eziyet eden bir iradenin takipçileriydi bunlar. Çıkıp "artık yeter" diyebilirlerdi, "bu böyle olmamalı" da diyebilirlerdi. "Davamız bu kadar ucuz mu?" diye de sorgulayabilirlerdi. Fakat bunu yapmak yerine ya paralarını aldılar ve bir köşeye çekildiler, veya olanlara göz yumdular. Şimdi de etrafımızı çevirmiş ve bizi "dışarı kadar götürmüşler" di. Fakat bundan sonrası için farklı planları vardı sanki.

İyice baktım elemanlara. Hiçbirinde shinobi eğitimine dair bir ize rastlayamamıştım. Hal ve hareketleri bana Yuma ve iradesine tam itaatin varlığının ipucunu vermişti. Ucuz aletleri ve kalitesiz giysileri ile pek tehditkâr durduklarını söyleyemezdim açıkçası fakat sayılarını ve atik duruşlarını hafife alamazdım. Kendilerine güveniyor olmalıydılar ve bunun altı boş olmayabilirdi.

Bununla beraber garip bir his ile bulanmıştı sezgilerim. Parmak basamadığım bir histi bu, herşey bu adamlardan ibaret değilmiş gibi bir histi bu. Çözemediğim fakat kafamın arkasına da tamamen atamadığım bu his ile gölgelenmiştim. Fakat bilmediğim, göremediğim bir tehdite karşı da bir şey yapamazdım. O yüzden etrafımızdaki elemanlardan odağımı çekmemeliydim.

Alandan dışarı çıktığımızda durduk ve adamlar çevremizden çekilmediler. Etrafıma tekrar hızlıca bakındım. Gözlerim inceldi, bakışlarım keskinleşti. Chakrama odaklanmaya başlamıştım ve onu yavaş yavaş harlıyordum. Kollarıma doğru yoğunlaştırma amacıyla bunları yapıyordum, sanırım birazdan aniden elimi kılıcıma atmak durumunda kalacaktım. İlk saldırıyı yapmak gibi bir fikrim yoktu ancak kendimi tabii ki de koruyacaktım. Usagi-san'ın da kendini savunabileceğinden emindim.

"Eee, yapacak işleriniz yok mu?" dedim etrafımdakilere. Cevap vermeyeceklerinden az çok emindim, sorum zaten retorikti. Durumu kavradığımızın bilincinde olmalarını istiyordum. Bir hareket yapmaya zorluyordum onları aslında. Lafı ettikten sonra dikkatimi tamamen etrafıma odakladım ve elimi kılıcıma götürmek için mental olarak kendimi hazırladım. Dışarıdan bakıldığında duruşumda bir değişiklik yoktu ama adrenalin çoktan vücudumda dolaşmaya başlamıştı. En ufak bir ters harekette kılıcımı çekecek ve karşılık verecektim.

Vereceğim karşılık hamleyi yapanı ekarte etmek üzerine olacaktı. Kılıcımı ondan çok daha hızlı çekebileceğimi düşünüyordum Shinobi reflekslerim ile. Tek hamlede kılıcımı çekip adamın silahına, veya erişebiliyorsam silahı tutan eline yukarıdan aşağıya bir darbe indirecektim.

Sonrasını ise görecektik. Eğer herhangi ters bir hareket gelmezse ileriye bir adım atacaktım dikkatimi bozmadan. O an ya bana yol verecekler, ya da saldıracaklardı. Saldırmazlar da yol verirlerse yürüyüp gitmek, ilk önceliğimdi. Fakat bunun olacağını sanmıyordum.

[Kita Usagi]

Yuma'nın emri ile kamp alanının dışına kadar eşlik etmişlerdi. Ama emri biraz fazla ciddiye almış gibilerdi.

Kamp alanının dışına çıkmalarına rağmen etraflarını saran grubun formasyonunda bir değişiklik olmamıştı. Hala formasyonlarını bozmamalarının ise iki nedeni olabilirdi Usagi'ye göre. Ya kamp alanından daha uzakta salacaklardı, ki bu ihtimalin çok az olduğunu düşünüyordu. Ya da birazdan güzel bir dövüşün içinde bulacaktı kendisini. Her ne kadar ilk ihtimalin olmasını istese de, bunun olmayacağını biliyordu. Bu sebeple formasyonunu bozmayan grup ile ilerlemeye devam ederken kendisini her türlü olaya hazırlamaya başlamıştı.

Etrafındaki askerleri herhangi bir şekilde canlı bırakmayı düşünmüyordu. Tabi bu canlı bırakmama durumu da ciğerlerinin izin vereceği kadardı. Kalan kısımda ise takım arkadaşına güvenmekten başka bir şansı yoktu. Belki askerleri bölerek, ve askerler Usagi ile uğraşırken hayatta kalmaya çalışarak Iori'ye biraz destek olabilirdi. Ne var ki, bu durumda da hayatta kalabileceğini pek sanmıyordu.

Peki saldırmasa ve yoluna devam etse ne olurdu? Bu askerleri öldürme ihtimali elindeyken öldürmemiş olmasıyla yaşayabilir miydi? Tabiki de yaşayabilirdi. Her ne kadar askerlerin yaptıkları dünya görüşüne ters düşse de, bunu düzeltmeye uğraşırken ölmesi pek bir şey değiştirmeyecekti. Ama vicdanı da rahat olacaktı. Her ne kadar ileride daha büyük işler başaramayacak olsa da, vicdanı rahat olacaktı. Burada ölmesi durumunda ise, ileride daha büyük olayları durdurabilecek iken bu ihtimali de burada yok etmesi ne ahlaki açıdan, ne de mantıksal açıdan doğru gelmiyordu.

Mantığı ve duyguları büyük bir savaş içerisine düşmüştü bile. İki tarafta birbiri üstüne darbeler indirirken dışarıdan gelen başka bir darbe dikkatini bu dünyaya çekmesine neden olmuştu.

Iori'nin askerlere attığı laf ile ne yapmak istediğini de az çok anlamıştı. Eh, bunu anlamamak için biraz mal olmak gerekiyordu. Bunu göz önüne alınca bir dövüşün kapıda olduğunu fark etmesi işten bile değildi.

Usagi ise hazırlıklarına başlamıştı. Elini topuzuna doğru götürüp, Razan görevi sırasında aldığı saç tokasını düzeltiyormuş gibi yapmaya başlamıştı. Kafasında askerleri bölüştürmüştü bile. Iori'nin tarafında kalanlara saldırmayı pek düşünmüyordu. Bunun yerine kendi tarafında olanlara saldıracaktı. Herhangi bir hareketlenmede saç tokasını direkt olarak harekete geçen askerin göğsüne doğru fırlatacaktı. Sonrasını ise bilemiyordu. İlk asker düştükten sonra diğerlerinin ne yapacağına bağlıydı her şey. Bu sebeple doğaçlama yapmanın güzel olacağına karar verdi.

Eh, tabi bu durumda ilk ihtimali de düşünmesi lazımdı. Ya Iori'nin söze girmesi ile askerler gitmelerine izin verirse? Bu sefer ne olacaktı? Tıpış tıpış gideceklerdi. Sahip olduğu ciğerle bu kadar kişinin arasına göz göre göre dalmak çok akıl karı bir iş değildi.

[GM - Naruto]

Iori'nin sorduğu ve cevabının alınamayacağını bildiğiniz soru, havada yok olup giderken yürümeye devam ediyorsunuz. Her ikiniz de olası bir saldırıya karşı alınabilecek en üst düzey önlemi alıyorsunuz. Shinobi eğitimleriniz ve mevcut yetenekleriniz tüm bu hazırlıklarınızı dışarıdan bakan birisi için görünmez kılmaya yetiyor. Adımlarınız bir diğerini izlerken, içten içe gelebilecek herhangi bir saldırıya karşı vereceğiniz çeşitli tepkilerin varyasyonlarını içeren bir simülasyonun içinde buluyorsunuz kendinizi. Her bir yönden gelebilecek saldırıyı en iyi şekilde bertaraf edip karşılık verebileceğiniz mükemmel hamleyi bulmayı amaçlıyorsunuz. Ancak tüm bu düşünceleriniz yaklaşık 15 dakikalık bir yürüyüşün ardından son buluyor. Kamp alanına gelen kadar yürüdüğünüz yolların bir kısmını geri dönmenizin ardından etrafınızı saran grup açılıyor ve oldukça nizami bir şekilde karşınızda yan yana sıralanıyor. Her biri sorgusuz sualsiz atılan adımların temsilcisi gibi hareket etse de, en ufak bir saldırı hissiyatı geçmiyor size. Adamların sıralanması sonlandıktan sonra ise orta duran eleman arkanızı işaret ederek "Bu yönde ilerlemeye devam edin. Siz gözden kaybolana kadar burada bekleyeceğiz." diyor. Bu cümlelerin ardından gruptaki kişilerin gözleri üzerinize kilitleniyor ve atacağınız adımları gözlüyor. Söylenenin aksi bir davranış olması halinde, karşılık vereceklerine emin olduğunuz adamlar aldıkları emrin hakkını verircesine dikeliyorlar. Mutlak itaat kavramının kanlı canlı örnekleri olan adamlar ifadesiz suratlarına yerleştirdikleri donuk bakışlarını üzerinizde gezdirirken, ister istemez bir rahatsızlık hissetmeye başlıyorsunuz.

Off Topic

Konuda mı cenabetlik var, sizde mi bilemedim. Neyse, daha hızlı gideriz sanırım artık. Yani inşallah...