[Oita Butsuo & Jirou Ryu] Panzehir

[GM - Naruto]

Konuşma sırasını size bırakan Ishichou, ikinizden biri konuşana dek bakışlarını ikinizin üzerinde gezdirip duruyor. Ryu’nun konuşmaya başlaması ile birlikte ise bakışlarını Ryu’nun üzerinde sabitliyor. Ryu’nun ilk cümlelerine karşı dudağını hafifçe bükerek tepkisini çok da anlamlı olmayacak şekilde belirten Ishichou, başkaca herhangi bir mimik yapmadan dinlemeye devam ediyor. Ryu’nun konuşması esnasında ise arada bir bakışlarını Butsuo’ya da kaydıran Ishichou, Ryu’nun dişlerinin gıcırdaması karşılığında hafifçe bir tebessüm yapıp sağ elini yere paralel bir şekilde hafifçe ileriye doğru uzatıyor. Ryu’ya bu hareketiyle sakin olmasını tavsiye eden Ishichou’nun, Ryu’nun dert edindiği konuya çok da takılmadığını ikiniz de net bir şekilde görebiliyorsunuz. Konuşmasını sonlandıran Ryu’nun ardından ise bakışlarını bu kez Butsuo’ya çeviren Ishichou, Butsuo’nun sessizliğini içine sindirerek derin bir nefes alıyor. Koltuğuna biraz daha kurulan Ishichou ikinizi de dikkatli bir şekilde süzmeye başlıyor.

Odanın içine hakim olan birkaç saniyelik sessizliğin ardından Ishichou “Sumida Yuma ve Hiroji demek… Bu isimleri hiç duymadım. Riaru’nun paralı bir asker grubuyla işbirliğine girmiş olması onun zayıfladığını gösteriyor. Bunu ayrı bir mesele olarak sonra değerlendiririz.” diyor. Koltuğunda hafifçe öne doğru gelen Ishichou yüzüne takındığı bilindik gülümsemesi ile bakışlarını üzerinizde gezdirmeye devam ederken “Sozen’in planı mantıklıymış aslında. Yazık oldu bile demek geliyor içimden.” diyor alaycı bir şekilde. Hemen ardından ise “Açıkçası Sozen’in cesedini inceliyor olmaları şu an bizim için bir anlam ifade etmiyor. Onun cesedinden elde edeceğimiz bilgileri kullanabileceğimiz bir teknolojimiz yok. Aslında buna gerek de yok.” diyor. Bu cümlesinden sonra gözlerindeki parıltısı artan Ishichou “Ne de olsa sizin gibi yetenekli shinobilere sahibiz.” diyor.

Sozen’in nasıl öldüğü veya onu nasıl öldürdüğünüzle pek ilgili gibi durmayan Ishichou yüzüne biraz düşünceli bir ifade takınırken “Sizinle dürüst konuşacağım Ryu-san, Butsuo-san… Şu an için içinde bulunduğumuz dünyadaki zayıf halka gibi görülebiliriz. Hatta bu sebeple, içinizden bazılarını rahatsız ediyor olsa da, Kaoru ve ekibiyle bir ittifak kurmuş durumdayız. Olası bir sıkıntıda karşımızda Shinobi Birliği bulunuyor… Bunun ne demek olduğunu anlayabiliyorsunuzdur. Her ne kadar Uzumaki Naruto sorunları oldu bittiyle veya önceki Kageler gibi doğrudan savaşa girerek çözecek bir yapıya sahip olmasa da, onun da sözünün bittiği bir yer olacaktır. Tüm diyalog yolları kapandığında ise geriye tek bir şey kalacak. Böylesine bir senaryoyu düşünmek dahi istemiyorum, fakat şu an tek başımıza olduğumuz gerçeğini de göz ardı edemiyorum. Gücümüze inansam da bir hayalperest değilim. Yapabileceklerimizin limitini biliyorum. Sırf bu yüzden, zaman zaman beni de tedirgin ediyor olsa da, Kaoru ve ekibine ihtiyacımız var. Kaç kişiler, neyine peşindeler, görmediğimiz kişiler ne kadar güçlü bilemiyoruz. Fakat bildiğimiz şey, gördüklerimizin bile saflarımızda olması için yeterli olduğu.” diyor. Sesindeki ciddiyeti tüm suratına yansıtmış bir halde hafifçe nefes alan Ishichou “Dürüst olacağımı söylemiştim. Kaoru’ya güvenemiyorum. Bize karşı yaptıklarını da unutmuyorum. Fakat şu an için bize elde edemeyeceğimiz istihbaratı kolaylıkla sağlıyorlar. Detaylarını size açıklamam zor olsa da, belki de Shinobi Birliği’nin dahi cevabını bulamadığı, hatta sorusunu bile soramadığı şeyleri biliyoruz. Bu da bizi bir adım öne çıkarıyor. Ancak biz Ishigakure’yiz… Kayadan irademizi yıkabilecek hiçbir şey olamaz. Bu yüzden de, Kaoru ve ekibine onlardan daha üstün olduğumuzu ortaya koymak zorundayız.” diyor. Bu bağlamda Ishichou’nun konuşmasının tam olarak nereye gittiğini kestiremeseniz de Ishichou “Sizden üç şey istiyorum… İlki, tüm bu konuşmaların ölünceye kadar aramızda kalması. Sadakatinize güvendiğim için mühürleme gibi tekniklere ihtiyaç duymuyorum. Sözünüz benim için en önemli mühürdür. İkincisi, Kaoru ve ekibiyle diyaloglarınızı olabildiğince arttırmanızı istiyorum. Böylece onlar hakkında daha fazla bilgiyi elde edebiliriz. Elbette bunun kolay olmadığının farkındayım, yani kalkıp da yoldan geçerken Kaoru’ya veya onlardan birine rastgeleceğinizi sanmıyorum. Olur da bir görevde veya bir olayda yollarınız kesişirse, bu konuda elinizden geleni yapın.” diyor. Bu anlattıklarının tam olarak anlaşıldığını görebilmek adına gözlerinizin içine delici bakışlar gönderen Ishichou “Üçüncüsü ve en önemlisi… Eğer olur da bir gün çaresizlik içerisinde Kaoru ve ekibine verilmesi gerekenden daha fazla taviz verirsem, beni uyarın. Eğer uyarınızı mantıklı gerekçelerle reddetmiyorsam da… Beni derhal ve tereddüt etmeden öldürün!” diyor. Sözlerini buz gibi bir sessizlikle ve belki de beklemediğiniz bir sonla bitiren Ishichou her ikinize de net ve sarsılmaz bir iradeyle bakıyor.

[Jirou Ryu]

Biten sözlerini, sessizlik ile oluşan ortamla desteklerken, bakışları konuşmaya girişmek için bir kaç saniye düşünme ihtiyacı duyan İshichou'nun üstünde tutmaya devam etti. Butsuo'nun sessiz tutumu, onun hâlâ görevle ilgili yaralarının taze ve oldukça zor bir şekilde kabuk tutacağını gösterirken, Ryu bu noktada dostunun güçlü olduğunu ve eninde sonunda bu çıkmazdan kurtulup, tekrardan gün yüzü göreceğini biliyordu. İçi rahattı bu konuda, ama öte yandan Riaru konusunda içi rahat değildi. Konuşmaya başlayan İshichou, her ne kadar bu herifin güçsüz düştüğüne kanaat getirse bile, bu adam hakkında öğrendiği her bir şey, Ryu'nun onu köyü ve halkı için büyük bir tehdit olarak görmesine ve bir an önce yok olması gerektiğine inandırıyordu.

Bu arzularını bir süreliğine rafa kaldırırken, İshichou'nun sözlerini dikkatle dinlemeyi sürdürüyordu bir yandan. Öyle ki, İshichou'nun zayıf halka olarak görüldüklerinin farkında olduğunu ima ettiği sözlerini duyunca, bir nebze içerlenmiş bile sayılırdı, ama bu noktada, İshichou'nun devam cümlesinde, Kaoru ve ekibi ile yaptıkları anlaşma şimdi onun için kafasında daha da anlam kazanan bir hareket olmuştu.

Zira, İshichou'nun söylemi ile zor durumdaydılar ve bu hareketleri okyanusta yılana sarılmak gibi gözükse bile, o yılana sarılmaktan başka seçenekleri de yoktu. Ryu, bunu anlayış ile karşılıyordu, ama en az İshichou kadar da tereddüt içerisindeydi. Zira bir yanı Kaoru'ya güvenmek isterken diğer yanı bunu hiç istemiyordu. Bu durum ise net bir adam olarak tanımlanacak Ryu için, zor ve içinde olmamasını istediği bir ikilemdi.

İshichou'nun neden kendilerine bunu anlattığını ve bu sözlerin maksatının nereye gideceğini bilmeyerek dinliyordu Ryu, ama sözler isteklere evrildiğinde, az çok burada yaşananların sadece bu üç insan arasında olacağını da anlamaya başlamıştı, ama asla korkmamış, asla İshichou son sözlerini söylerken bunu hayal etmemişti. O an hissettiği tek şey, kendi kılıcına karşı duyduğu empatiydi sadece.

Zira, İshichou'nun istediği şey, Ryu'nun kendi kılıcından istediği şeyden pekte farksız değildi. Bu arzusu, genç adama derin bir nefes aldırırken, aynı zamanda konuşması için teşviklendirmişti.

"İshichou-sama, ben bir kılıcım." dedi, en az bir kılıç kadar keskin ve tehlikeli bir tınıda. "Kaderim, yoldaşlığım ve hünerlerim, tamamen beni kullanan size ve köyüme adanmıştır." Tereddütsüz gözüken bakışları, ağzından net ve güçlü bir tonda çıkan sözlerini fazlasıyla destekliyordu. "Ve bu görevde bir şey öğrendiysem, o da bir kılıcın onu yönlendiren yoldaşına olan sadakati ve sevgisidir. " Yüzünde oluşan tebessüm, gözleri kınında dinlenmekte olan kılıcına göz ucuyla baktığı zaman oluştu. "Yoldaşının tek bir kol savurması ile her şeyi parçalara ayırmak isteyen kindar bir kılıç, bazen basit bir görevi yerine getirmekte zorlanıyor." diyerek sözlerini devam ettirdiği anda, bakışlarını tekrardan İshichou ile buluşturdu. "Eğer bir gün beni, kılıcınızı tutan ellerinizi, kendi bedeninize doğrultmak isterseniz gerçekten, bugün verdiğiniz emre, Shinobi dürtülerim ve köyüme olan sadakatim tepki gösterip, hatırlayacaktır ve bu iki şey sizi parçalara ayırmak isteyecektir..." Öldürücü bir aura, bedeninden sızıp, adeta İshichou'yu boğazlamak istercesine, Ryu'nun bakışlarından can alırken, "Ama efendim olan size duyduğum sonsuz güven ve bir yoldaş olarak size ait olan sevgim ve sadakatim tüm bunların önüne geçecektir." Gene Ryu'nun ağzından çıkan sözlerle can bulan o aura, gene aynı ağızdan çıkan sözlerle bir anda yok olup gidecekti. Yerini, sade ve asla yeri doldurulamayacak salt bir huzura bırakacaktı. İşte o an Ryu, İshichou'ya tüm bunların üstüne daha fazla bir şey söylemeye gereği duymadan, İshichou'nun gözlerindeki benzer bir sarsılmaz irade ile onu süzmeye devam edecekti sadece. Biliyordu ki, o gün asla gelmeyecekti, ama kader bir gün bu sözleri, karşısında canlandırırsa, o zaman tıpkı bugün kendi kılıcının ona yaptığı gibi, o da o gün aynısını kendi efendisine yapacaktı. Ona zorluk çıkartacak, emirlerine uymamakta dirayet gösterecekti ve bugün bir dostu uğruna kendi bedenini delmekte ısrarcı olan Ryu, o gün belki de köyünü korumak uğruna kendi bedenini delmekte ısrarcı olan İshichou'nun kararlılığı karşısında güçsüz düşecekti, ama ne olursa olsun o gün gelirse, bugün bu emri veren İshichou'dan hep nefret edecekti, bir yanı hâlâ onu çok severken.

[Oita Butsuo]

Şehir dışındayım, pazartesiden sonra yazabileceğim. Pasiflik için özür dilerim.

[Oita Butsuo]

Keşke inanabilsem kutsal davalara, vatana, millete. Gönül rahatlığıyla can verip can alabilsem memleketim için. Ne olurdu dünyadaki iyiler ve kötüler akla kara gibi açık seçik olsaydı.

Aptal gibi hissediyorum. Acınası bir varlık gibi. İçimde yatan bir sadistlik var. Şiddet zevk veriyor bana. Ama öteki yanda Kumiko duruyor. Her hareketimi izliyor, değerlendiriyor, yargılıyor. Eziliyorum bu yükün altında. İçimdeki canavar, ki o canavar kendimden başkası değil, bir tarafa çekiyor Kumiko diğer tarafa çekiyor beni. Bir canavara uyuyor bir Kumiko'ya uymaya çalışıyorum. İkisi de onaylamıyor birbirlerinin savunduklarını. Ben de ne kendimi reddedebiliyorum ne de Kumiko'yu. Her yaptığım için şu veya bu şekilde suçlu hissediyorum. Kendimden nefret ediyorum, iyi hiçbir şeye layık görmüyorum kendimi. Öyle acınasıyım ki herkes benimle aynı kaderi yaşasın istiyorum. Benim acı çektiğim bu dünyada kimse mutlu olsun istemiyorum. Bir de emir komuta meselesi var. Birileri diyor ki şu kişiler düşmandır gidip öldürün. Kimdir nedir diye sormuyorsun bile bir yerden sonra, gidip ümüğünü sıkıp geliyorsun. Ne derdim vardı ki lan benim o insanla? Adalet için mi yapıyoruz, hayır. Kendi halkımızın ihya olması için mi? Halkımız kim, diğer milletlerden ne farkı var, neden onlardan üstün yaşamayı hak ediyorlar? Hayatımı da sikeyim böyle düzeni de sikeyim!

Yine de içten içe biliyorum ki kaçmak istediğim şey kendi gerçekliğim. Sen onu bıraksan bile o seni bırakmaz. Dünyanın neresine gidersem gideyim ben Ishigakureli olacağım. Hiçbir zaman değişmeyecek, unutulmayacak bu. Yaşadığım geçmiş, beni ve büyüdüğüm çevreyi şekillendiren etmenler hep benimle olacak. Shinobi olacağım her zaman. Yıllar geçecek ve geriye baktığımda elimde kalan tek şey ucuz gururum olacak. Ne bir kimsem ne malım mülküm olacak. Sadece boşa harcanmış bir hayat. Ben böyle olmadığını düşünmek istesem bile toplum bana bunu hissettirecek.

Ne yapmalı peki? Boyun mu eğmeli? Aklı ve vicdanı terk edip sadece emirlere mi biat etmeli? Hayvanlar gibi içimizden gelen her güdüyü takip mi etmeli? Yoksa bile isteye bir ömrü boşa çarçur etmek mi yeğdir? Eh, bu sorulara cevap verebilseydim zaten çok daha rahat olurdum şu an. Zor olan cevaplarda karar kılmak, yola bir kere çıkıldı mı bir şekilde sonuna ulaşılır zaten.

Ishichou'nun konuşmalarını ilgisiz bir dikkat ve boş bakışlarla dinledim. Gördüğümüz bedenin arkasında yatan şeyi merak ediyorum. Her ne kadar bu bedene bağımlı olarak gelişmiş olsa da bu bedenden fazlası olduğuna eminim. Ne düşünür ne hisseder nasıl hisseder... Keşke bilebilseydim. Belki de şeytanın ta kendisidir bize seslenen.

Hevessiz bir şekilde "Elimden geleni yaparım." demekle yetindim Ishichou'nun sözlerine karşılık. Ryu'nun konuşması yanında pek sade kaldı ama yapacak bir şey yok, bu şekilde hissediyorum. Başımızda yeterince bela yokmuş gibi bir de Ishichou'yu öldürme işi çıktı. Sanki becerebilecekmişiz gibi...

[GM - Naruto]

Ishichou, sözleri üstüne konuşma sırasını size bıraktıktan sonra, lafa ilk giren Ryu oluyor. Kurduğu cümlelerdeki katilikle Ryu’yu dinleyen Ishichou, Ryu’nun ardından bakışlarını Butsuo’ya çeviriyor. Butsuo’nun neredeyse hissiz kısa cümlesinin ardından, bakışlarını bir süre daha Butsuo’da tutmaya devam eden Ishichou, Butsuo’ya bir şeyler söylemek için ağzını açmaya yeltense de, son anda kendini durduruyor ve hafifçe geriye doğru yaslanıyor. İkinizi bir kez daha süzen Ishichou “Başka bir şey yoksa, ayrılabilirsiniz. Görevinizle ilgili rapor yazmanıza veya başka bir baş ağrısıyla uğraşmanıza gerek yok. Sozen’in sizin tarafından etkisiz hale getirildiğin ilgililere bildireceğim.” diyor. Sonrasında ise, konuşmanın başka bir noktaya gidip gitmeyeceği merakıyla sizlere bakmaya başlıyor.

Off Topic

Eğer Ishichou ile konuşacağınız başka bir mevzu yok ise, son RP'lerinizi aldıktan sonra konuyu bitirebiliriz.

Off Topic

Her ne kadar ikinizin yaralanmaları da "Ağır Yaralanma" sınıfına giriyor olsa da, gerek olay anında yapılan ilk yardımlar gerekse de Karappo'da gördüğünüz tedavi neticesinde, yaralanmalarınız "Normal Yaralanma" sınıfına girmiş durumdadır. Bu nedenle, her ikinizin de "Temel Tedavi" veya "Etkin Tedavi" seçeneklerinden birini seçmesi gerekmektedir. Tercihinize göre her ikiniz açısından da durum değerlendirilmesi yapılacak ve oluşacak sonuç GM mesajında bildirilecektir.

[Jirou Ryu]

Derin bir sessizlik halinin istenmeyerek bozuluyor oluşuna şahit olduğunda, Butsuo'nun ruh halini çok daha iyi anladı. Bu görevin ve bu görevin beraberinde oluşan yaşanmışlıkların dostunun üzerine ağır bir yük oluşturduğunun farkındaydı genç adam, ama bu noktada elinden ne gelebilirdi bilmiyordu. Onun içini rahatlatabilecek sözlerin hangisi olduğuna dair hiçbir fikri yoktu ve bu konu hakkında bu kadar zayıf olması içten içe onu yıpratıyordu. Sanki karşısındaki adam her geçen saniye biraz daha içten çürüyordu ve bu çürümeyi durduracak bir panzehire sahip değildi. Elinden gelebilen tek şey, dostunun içten içe yok olmasını izlemek olunca, bu noktada Ryu oldukça rahatsız hissediyordu.

Derin bir nefes alıp, Butsuo'nun bu durumundan bir nebze kendini uzaklaştırıp, cevap hakkı doğan İshichou'ya döndüğünde, İshichou'nun ağzından çıkan sözler onu bir yandan oldukça rahatlatırken diğer yandan oldukça rahatsız etmişti. Onu rahatlatan şey, Butsuo'yu zor durumda bırakmayacak olmasıydı. Eğer İshichou öğrenmek istemiyorsa, bu noktada Ryu anlatmak zorunda kalmaacaktı ama öte yandan tam olarak kendine ait olmayan bir başarıyı da sahiplenecek olacaktı. Bu, onun kabul edemeyeceği kadar aşağılıkça bir hareketti ve bu noktada sessiz kalamazdı.

Göz ucuyla odadaki iki insanı da süzdükten sonra, bakışlarını güçlü ve zarif olan İshichou'da sabitlediğinde, "İshichou-sama." diye söze girdi. İshichou'nun dikkatini üstüne çektikten sonra ise, "Bu konu hakkında bilmeniz gereken bir şey var. Sozen'i tek başımıza yenmedik. Kardeşlerden birisini Butsuo-san yenerken, bir diğerine son vuruşu Kaoru-san yaptı. Bir takım olaylar silsilesinde ağır bir şekilde yaralandıktan sonra, kan kaybından ölmeden ve hayatta kalan Sozen kaçmadan önce, Kaoru-san ortaya çıkıp hem Sozen'in kaçmasını önledi hem de bugün burada size bunları anlatmamı sağlayacak yardımı uzattı bana. Yani bu bizim başarımız değildi. Butsuo-san ve Kaoru-san'ın başarılarıydı... Öyle ki, benim zayıflığımdan ve acizliğimden doğan yetersizliğimi, kendi başarıları ile örtbas ettiler." diyerek devam ettirdiği sözlerini, net bir tavırla sonlandırdı. Bu noktadan sonra umduğu şey, İshichou'nun daha fazla olayı kurcalamadan onları salmasıydı. Baktırması gereken bir yarası ve sorgulayarak geçecek günleri vardı önünde.

Out: Etkin tedaviyi seçiyorum.

[Oita Butsuo]

Biz sırayla konuşurken Ishichou da gözlerini üzerimizde dolaştırdı. Ryu'nun cümlelerinden memnun gibi görünüyordu ama benim cümlelerim sanki bu ortama biraz yavan kaçtı. Yine azar yiyeceğim diye endişelenmekte haksız olmadığımı Ishichou'nun en az benim sözlerim kadar hevessiz ağzını açma denemesiyle fark ettim. Ama uğraşmaya değmeyeceğimi düşünmüş olsa gerek ki hiç konuya girmeden arkasına yaslanmayı tercih etti. Azar yemek veya övülmek ruh halimi etkiliyor ama yine de hangisinin olacağı pek fark etmiyor şu an benim için. Şu ana kadar niye fark etmiş geriye dönüp baktığımda onu da anlayamıyorum. Açıkçası azar yeme zahmetinden kurtulmuş olmak benim için fazlasıyla yeterli bir kazanç şu an. Aynı hissi övülmek karşısında da hissedeceğimi düşünüyorum.

Rapor yazmamamıza gerek olmaması ise yavaş yavaş yerine gelen keyfimi biraz daha destek oldu. Bir şeyi yapmam gerekiyorsa yaparım ama yapmamayı tercih edeceğim çok fazla şey olduğunu da inkar edemem. Rapor yazmak da kesinlikle tercih etmeyeceğim şeylerden biri.

Selam verip çıkmak için kendimi hazır hissederken Ryu'nun sesiyle kendimi tekrar konuşmanın içinde buldum. Konuşmanın başında dikkatimi pek vermesem de Ryu'nun sözlerini duydukça dikkat seviyem arttı. Ryu'ya karşı borçlu hissediyorum ve bu şekilde kendini yermesine izin vermek istemiyorum. Eksik söylediği doğruyu tamamlamaktan fazlasını yapmayacağım. Ryu'nun sözleri bittikten sonra birkaç saniye öncesine göre daha canlı olsa bile özellikle bir canlılık da taşımayan bir sesle söze girdim. "Beni kurtarmak için kendini bıçakladığın gerçeğini göz ardı ediyorsun Ryu-san. Eğer böyle bir şey yaşanmasaydı diğer Sozen'i başarıyla ele geçirebileceğini tahmin ediyorum." Daha fazla konuşacak şey yoksa artık evime gidip dinlenmek istiyorum. Biraz yorgun hissediyorum.

Out: Ben de bir etkin tedavi rica edeyim.

[GM - Naruto]

Ishichou konuşmanın bitip ikinizin de odadan ayrılacağını umduğu esnada, Ryu’nun tekrar konuşmaya başlamasıyla bakışlarını ona çeviriyor. Ryu’nun ağzından dökülen kelimelerin ardından bakışları bayıklaşıyor, dudaklarının kenar kısımları aşağı doğru kayıyor ve derin bir nefes alıyor. Ryu’nun konuşması sonlanırken aldığı derin nefesi sert bir şekilde bırakan Ishichou bir şeyler söylemek için ağzını açarken, bu kez da Butsuo konuşmaya giriyor. Arka planda Ishichou’nun ortama saldığı derin nefesi çalmaya devam ediyor ve Butsuo da bu geri vokal eşliğinde cümlelerini tamamlıyor.

Ishichou’nun nefes vermesi sonlandıktan sonra bakışlarındaki bayıklığı korumaya devam ediyor. Birkaç saniye sessizce ikinizi de süzüyor ve ardından “Jirou Ryu… Artık şu yetersiz, beceriksiz shinobi ayaklarından bana gına geldi. Her seferinde size güvendiğimi söylesem de, hala gelip karşımda bıdı bıdı ediyorsun. Ne yani, Kaoru ortaya çıkmasa Sozen’in gitmesine müsaade mi edecektiniz? Eminim ki kanınızın son damlası yere dökülmeden onun peşini bırakmayacaktınız. Bu yüzden artık şu yetersiz ezik shinobi ayaklarını bırak ve isminin ağırlığına uygun hareket et.” diyor. Sözleri küçük bir çocuğu azarlayan samimiyette ağzından dökülen Ishichou, konuşmasının sonunda suratına ufak bir tebessüm kondururken “Ha, yok illa ben emir isterim Ishichou-sama diyorsan da, al sana emir. Jirou Ryu… Bundan sonra sana yetersizim, eziğim, güçsüzüm, zayıfım, acizim, biçareyim veya bu anlama gelecek her türlü kelimeyi kullanmayı yasaklıyorum! Eğer bu kelimeleri kullanırsan da, bundan sonra çıkabileceğin en büyük görev kaçan kedilerin peşinde koşmak olur.” diyor. Ishichou’nun yüzüne tamamen yayılan ve o bildiğiniz sıcak havasını içeren gülümsemesi, söz konusu cümlelerin şaka maksatlı ortaya atıldığı konusunda hiçbir tereddüdünüz bulunmuyor.

Ishichou yüzündeki gülümsemeyi korumaya devam ederken bu kez Butsuo’ya bakıyor ve “Ne güzel bak, Ryu senin için kendini bıçaklamış! Yoldaşın, senin için kendini bıçaklıyor. Tanrım ne garip bir köy olduk böyle! Biri yetersizim diye ağlıyor, diğeri de onu kendini bıçaklamasaydın diye telkin ediyor. Grup terapisine de başlayalım mı?” diyor. Hemen ardından koltuğunda hafifçe geriye yaslanan, suratını ekşiterek çirkin bir hale sokan Ishichou “Merhaba ben Oita Butsuo… İnsanları havaya uçurmayı severim ve bunu zevk için bile yapabilirim. Ama arkadaşım benim için kendini bıçaklayınca, düşük çenemi açamayacak kadar silikleşirim. Neden? Çünkü ben derinlerimde bir yerde aslında patlayan bir şekerim!” diyor. Cümlelerinin sonuna ufak bir kahkaha ekleyen Ishichou kısa bir süre odayı kahkahalarıyla inlettikten sonra ikinizi süzmeye devam ediyor. Ancak bir anda keskinleşen bakışları, eğlence faslının sona erdiğini gösteriyor.

Masasına kollarını dayayarak adeta gözlerinizin ardındakilere kilitlenen Ishichou “Bu sözüm ikiniz için de geçerli. Şu an yoldaşlarımın içinde en güvendiğim shinobilersiniz. Hem de Chuunin seviyesinde olmanıza rağmen. Size verdiğim sırrın önemini ve yükünü anlayamadığınızı düşünüyorum. O yüzden size biraz daha açık konuşmam gerekiyor anlaşılan.” diyor. Hafif bir nefes aldıktan sonra gözlerindeki keskinliği bir kat daha arttıran Ishichou “Bugüne kadar, bildiğiniz tüm shinobi köylerinde geçerli olmak üzere, insanlar liderlerini köyün koruyucu olarak gördüler. Kageler ve Choular, köyleri yok olma noktasına geldiğinde bile son anlarına kadar insanlarını korumak için çalıştılar. Bu yüzden de her bir köylü, başlarına en büyük felaket gelse dahi, liderlerinin kendilerini koruyacağına inandılar. Ben de, diğer liderler gibi köyümü ve içinde yaşayan yoldaşlarımı korumakla görevliyim. Bunun için elimden gelenden daha fazlasını yapmak zorundayım. İçinizde belki de hala ulaşılmaz ve kudretli bir konumdayım. Fakat beni esas kudretli yapan bileğim değil, yoldaşlarım. Klişe bir söz olsa da, beni güçlü kılan yoldaşlarım yani sizlersiniz. Yani insanlar beni yıkılmaz görürken benim de yoldaşlarımı aynı şekilde yıkılmaz görmem gerekiyor.” diyor. Kendisi ve konumuyla ilgili açıklamaları basit bir dille anlatmak için çabalar gibi duran Ishichou kısa bir nefes molasından sonra “Bu yüzden size verdiğim görevin önemini anlamanız gerekiyor. Size köyün kaderini emanet ediyorum. Yoldaşlarınızın yaşamlarını, ailelerinizin neşeli günlerini, dostlarınızın huzurlu anlarını… Ben köyü korumak için çalışırken, sizler de köyünüzün kaderini korumak zorundasınız. Bu görevi elbette tanıdığınız ve takdir ettiğiniz Jouninlere verebilirdim. Fakat onlar ile olan ilişkimiz sizden farklı… Onlara göre benim otoritem mutlak ve tercihlerimin tamamı doğru… Oysa ben de etten kemiktenim ve yanlışlar yapabilirim. Esas sorun, beni yanlışlarımı uygulamaya koymadan durdurabilmek. İşte bu noktada da, size, benim yerime bu koltuğa oturabilecek kudrete sahip insanlara güveniyorum. Kendi içinizde yaşadığınız acizlikler veya patlatma sevdasını düşünmeden, beni durdurabileceğine inandığım yegane kişilere köyümün kaderini emanet etmekten utanmıyorum.” diyor. Sözleri, her bir öncesinden daha vurgulu ve net bir şekilde ağzından çıkan Ishichou “Eğer siz köyünüzün kaderini omuzlarınıza alamayacaksınız, bu görevden imtina ettiğinizi söyleyebilirsiniz. Bu konuda ne sizi yargılarım ne de size olan bakış açım değişir. Ancak eğer görevi kabul ediyorsanız, bundan sonraki yaşamınızda nasıl bir görevin içinde olduğunuzu bilerek yaşayın.” diyor.

Off Topic

Eğer konuyla ilgili konuşma yapmayacaksınız, son RP'lerinizi alarak konuyu bitirebiliriz.

[Jirou Ryu]

Etkileyici bir müziğin en vurucu kısmına denk gelmiş gibi, bir anda atiklik kazanan bakışları ve duyuları tamamen Butsuo'ya odaklandı. Ağzından çıkan her bir kelimeyi usta bir avcı gibi havada yakalayıp inine saklamasına rağmen, o kelimelerin bir süredir kurmak ve korumak için uğraş verdiği her şeyi yok etmesine engel olamadı. Butsuo'yu zor durumda bırakmamak ana maksadı olmasına rağmen, tüm olan biteni anlatmıyor oluşunun yegane sebebi onu küçük düşürmek istememesiydi, ama şimdi Butsuo her şeyi söyleyerek kendini daha da derin bir şekilde yaralıyordu ve zaten pekte iyi olmayan ruh halinin daha da kötüleşeceğinden korkan Ryu, bu noktada sadece Sozen ve ölen diğer kardeşine lanet okumakla yetinebiliyordu. Ama tüm bunlardan istemsizce, bir kez daha kendine de pay çıkartıyordu. Eğer onun aklına girip, bu göreve çağırmasıydı belki her şey çok daha iyi olabilirdi onun için, ama geçmiş geriye alınamazdı artık.

Butsuo üzerinde gezinen bakışları, konuşmak için harekete geçen İshichou'ya usulca dönerken, İshichou'nun sözlerini dikkatle ve ciddiyetle dinledi. Onun sözlerine ise adeta bir büyüğünün küçüğüne verdiği tavsiyeler gibi gördü ve saygı ile başını sallayarak karşılık verdi. İshichou'nun kendisine ve kendisi gibi bu alın bandını taşıyan her bir shinobisine değer verdiğini bir çok kez görmüş ve duymuş biri olarak, bu anlar ona pek özel hissettirmiyordu haliyle ama öte yandan içinde kıpır kıpır kanat çarpan o şanslı olma hissini de inkar edemezdi.

Bir İshigakure vatandaşı olmaktan ve aynı zamanda bir shinobi olarak İshichou'ya hizmet eden bu nesle ait olduğu için kendini nedense şanslı sayıyordu.

Hafif bir baş hareketi ile kendinden uzaklaşıp Butsuo'ya odaklanan İshichou'yu uğurlarken, İshichou'nun laflarına Butsuo'ya bakarak eşlik etmişti. Hatta bir yanı hafifçe siyah peçenin altından tebessüm ederken, Butsuo'nun artık kendisini toparlamasını ve bir an önce sahalara, yani ait olduğu yere dönmesini umut ediyordu. Ama bu amaçla yeşeren umutları, bir anda İshichou'nun son sözleri ile keskinleşen bakışlarını üzerinde hissettiğinde, hızlıca arka plana atılmıştı. Yavaşça ama kendinden emin bir tutumla tekrardan İshichou'ya dönerken bakışları, o ciddiyetin arka planını çözmeye çalışsa bile bunun ancak ve ancak İshichou'nun ağzından çıkacak sözlerle belli olacağını bildiğinden, bu tavrını çokta uzun tutmamıştı. Her zaman olduğu gibi, bir kez daha dikkat ve sabırla liderine kulak vermişti.

Patlayan bir volkan dağının etrafındaki her şeyi eritmesi gibi, İshichou'nun sözleri de Ryu'nun o an düşündüğü ve hissettiği tüm her şeyi eritmişti. Bir bir yok olan tüm odaklarının tek bir yerde toplanmasına çok alışkın olan bu sarı saçlı shinobi bu noktada buna rağmen hazırlıksız yakalanmanın sorunlarını yaşamıştı; çünkü İshichou'nun ağzından çıkan sözler, onun ilk defa duyduğu ve adeta anlam veremediği, daha önce tatmadığı bir çok duyguyu hissetmesine sebep olmuştu. Bir aileye sahip olmayan bir çocuk için, bir aile büyüğünden gelmiş gibi duran bu sözler çok derinden etkilemişti onu. En güvenilen shinobi... Bunun anlamı onun için büyüktü elbette, ama o an onun için asıl önemli olan şey İshichou'nun kendisinde hissettirdiği sıcaklık hissiydi. Daha önce hiç hissetmediği, ancak ve ancak bir aileye sahip olacaklarının hissedebileceği. Ryu doğumundan sonra kaybettiği ailesini, sanki tekrardan burada kazanmış gibi hissetmişti.

Tüm koca köyü zaten ailesi olarak görmesine rağmen, ilk defa İshichou'nun ağzından çıkan laflarla bu hissi bu kadar gerçekçi görebilmişti.

Tüm bundan sonrası, bir an için Ryu'ya anlamsız ve önemsizmiş gibi hissettirmişti ama keskin olan shinobi tarafı, adete Wakizashi'yi eline alıp, Ryu'yu dürtükleyerek tekrardan odağını liderine vermesini sağlamıştı. Bu noktada Ryu, bir İshichou'nun sorumluluğunu ve halk tarafından konumunu dinlerken, bir gün o koltukta oturma şerefine nail olursa, nasıl bir konumda olacağını ve bu konumun ağırlığının ne kadar büyük olabileceğini daha önce hayal edememiş olmasına rağmen, bizzat İshichou'nun ağzından çıkan sözlerle azda olsa hayal edebiliyor olmuştu.

Bu ise bir şeyi daha iyi anlamasına neden olmuştu. Bir gün o koltuğa oturacak o kişi, bugün kendine güvenmeyen ve sürekli aciz bir adam rolü çizen biri için asla uygun olamazdı. Bunca ağırlığı taşıyabilecek gücü, ona destek verecek bir çok shinobi'den aldığını söylemişti İshichou, ama aynı zamanda o desteği alacak bilek gücüne ve o ağırlığın büyük çoğunluğunu da tek başına kaldırabilecek bir azme sahipti.

Her şeyden önce kendine güveniyordu ve bu noktada tam olarak olması gerektiği yerdeymiş gibi hissettiriyordu. Bu Ryu'ya şunu fark ettirmişti... Bir gün o koltuğa oturmak istiyorsa, önce kendine güvenmeliydi. Ona güvenen herkesin, güvenini boşa çıkarmamalıydı.

Derin bir nefes alarak, hayatında yeni bir sayfa daha açan Ryu, bu durumu fark ettiği andan itibaren çok daha keskinleşen bakışları ile İshichou'yu dinlemişti. O, son sözlerine doğru yaklaşırken, Ryu bu noktada İshichou'nun bahsettiği o ağır yükü hissetmeye başlamıştı. Adeta koca bir dağ üstüne binmiş gibi hisseden Ryu, dizlerini çöküp, küçük bir çocuk gibi ağlamak isteyen o tarafına, sert bir kesik atıp, yok ederken, ayakları üstünde durmaya devam etmişti. Ona sunulan güveni, İshichou'nun bahsettiği ve halkının çokça hak ettiği o huzurun kaderini korumak eğer kendi ellerindeyse, bunu nasıl geri çevirebilirdi ki? Ailesini kaybetmiş ve bu noktada köyüne sığınmış aciz bir çocuk olarak, tüm gücünü aldığı bu köye nasıl sırt çevirebilirdi ki? Bu noktada, asla geri adım atamayacağını biliyordu.

Atmamaları gerektiğini... Usulca Butsuo'ya dönen bakışları, İshichou'nun son bulan sözleri ile aynı anda gerçekleşmişti. Arkadaşının sırtına sertçe, ama can acıtmaktan çok onu kendine getirmek ve desteklemek istercesine sert bir şaplak attıktan sonra, İshichou'ya dönecekti.

"Eğer o gün gelirse, içiniz rahat olsun İshichou-sama. O gün geldiğinde hazır olacağım." diyecekti ve bakışları hâlâ bir eli Butsuo'nun sırtındayken ona dönerek, cüretkâr bir hareketle, "Hazır olacağız." diyerek laflarını tamamlayacaktı. Ona emanet edilen bu kaderi canı pahasına, ona güç verecek bir yoldaş ile yani Butsuo'yla koruyacaktı. Bundan emindi ve bundan emin olabilmek için çok çalışması gerektiğini de biliyordu. Bu yüzden içinde bir yerlerde hâlâ akademi öğrencisi olan ve kendini geliştirmek için can tutan o çocuğun can havli tutumu ile İshichou'nun huzurundan çekilmek ve bir yerlde bir şeyleri yumruklayarak biriken bu enerjiyi boşaltmak istiyordu. Tıpkı İshichou olmaya karar veren ve tüm dünyayı değiştireceğine dair kendine söz veren o çocuğun ilk günkü hali gibi, inanç dolu ve yılmaz bir enerjiyle.

O yüzden odayı terk etmesi için gereken işareti alırsa bir yanı da o günün gelmemesini umarak ama geleceğini de bilerek hızla odayı terk edecekti, Butsuo'nun da ona eşlik etmesini umarak.

[Oita Butsuo]

İlginç bir şekilde kılıcımı Ishichou'dan önce çekerek lafa daldım. Öyle de bir niyetim yoktu halbuki, sadece söze girme anım Ishichou'nun niyetlenmesinden önceye denk geldi. Yine de söyleyeceklerimi söyleyebildiğim için memnunum. Ve tabii ki dinleme sıram geldiğinde uslu uslu Ishichou'nun sözlerini dinlemeye başladım.

Önce Ryu'nun söyledikleri hakkında diyecekleri vardı Ishichou'nun. Ryu'yu uzun süredir tanıdığım için bu şekilde kendini yermesinin geçmişini bilmiyorum. İnsanları okuma konusunda pek becerikli biri olmasam da bu duruma sebep olabilecek iki şey getiriyor aklıma. Her zaman her şey için geçerli bir sebep olan geçmişte yaşanan bir travma bunlardan ilki. Bu travmanın doğası hakkında bir şeyler söyleyemeyecek kadar bilgisizim ne yazık ki. Diğer seçenek ise Ryu'nun kendi potansiyelinden korkması. Bu tavrıyla bir şeyleri saklıyor. Belki daha fazla sorumluluk almak istemiyordur. Sonuçta çoğu kimse istemez çok fazla sorumluluğu, hele de başka insanların sorumluluğunu. Ama görev gelir seni bulur zamanı gelince. İnsan kendi gerçekliğinden kaçamıyor. Yine de tamamen hatalı tahminler olabilir bunlar. Sadece böyle hissettim.

Ishichou'nun şakasına sadece ayıp olmasın diye gülümseyerek sıranın bana geldiğini anladım. Ağzından dökülen sözlerle ise yanlış anlaşıldığımı anladım. Demek istediğim şey kendini bıçaklamasaydın değildi, ki bunu gerçekten tercih edebilirdim, sadece eğer ben yoluna çıkmasaydım görevini layıkıyla yerine getirebileceğini söylemek istemiştim. Çenemin düşük olduğunu daha önce fark etmemiştim ayrıca... Ishichou'nun kahkahalarına tekrar ayıp olmasın diye gülümseyerek karşılık verdim. Bakışlarındaki değişim ise kulaklarımda tiz bir keman tınısı bırakarak ortamın tüm havasını değiştirdi.

Açıkçası bize güvenmesi gurur okşayıcı olsa da benim için pek etkileyici değil. Anlık duygularımla düşüncelerimi değerlendirmemem gerektiğini biliyorum. Yine de sözlerin arkasındaki anlamı beğendiğimi de yadsıyamam. Bir shinobi olarak savaşmaya ve birilerini öldürmeye mahkumum, insan kendi gerçekliğinden kaçamaz. O gerçeklik gelir seni bulur. Kimi öldüreceğim ise en temelde Ishichou tarafından karar veriliyor ve Ishichou benden kendisini denetlememi istiyor. Belki bunun için her zaman yeterli malumata sahip olmayacağım veya yeterli yargılama gücüne veya iradeye ve güce. Yine de bir lider zayıflıklarının farkındaysa ve tebaasından kendisini düzeltmesini istiyorsa, bu onurlu bir istektir. Bize düşen elimizi taşın altına koymak ve bu suça ortak olmaktır.

Benim hoşlanmadığım şey içinde yaşadığımız sistem. Daha iyisi olabilir mi, bilmiyorum. Yine de neden olmasın demekten geri duracak değilim. En azından iyi bir liderin altındayım ve kendisi tarafından bize sorgulama yetkisi verildi. Bunu elime geçen bir fırsat olarak görmekten ve sonuna kadar kullanmaktan başka çarem yok.

Göz ucuyla takip ettiğim elin yolculuğunu sırtımda sonlandırmasıyla Ryu'nun söze girmesi bir oldu. Önce kendi adına konuştu ardından beni de verdiği söze dahil etti. Bu konuda bir itirazım yok ama madem çenesi düşük bir insanım kendimi ifade etmem gerekiyor. "Şiddetten zevk aldığım bir gerçek ama yine de vicdansız bir insan olduğumu düşünmüyorum. Yaptığım bazı şeyler vicdanımın yakamı bırakmasını engelliyor ve bu iyi bir şey." Çelişen ifadeleri bir arada kullanmış olsam da fena bir başlangıç değil. Tabii ki Sozen gibi dramatik bir hayat hikayesi anlatmayacağım ama. "Şiddet aradığımız çare midir bilmem ama yaşadığımız dünyada kesinlikle bir yöntem. Beni rahatsız eden şey kime niye zarar verdiğimi bilmemek. Sadece emredildiği için hiç bilmediğim insanlara zarar vermekten hoşlanmıyorum, hatta kendime yediremiyorum." Sözlerimin tesirli olması için burada kısa bir mola vermek mantıklı olacaktır. "Siz iyi bir lidersiniz. Hata yapabileceğinizi kabul edip bizim de sorumluluk alarak sizi denetlememizi ve suça ortak olmamızı istiyorsunuz. Bu durumda bu yetkiyi sonuna kadar kullanarak sorumluluğumu yerine getireceğim." Kısacık bir mola daha ve vurucu cümle! "Elimden geleni yapacağım." Bu sefer de ben hafifçe sırıttım Ishichou'ya bakarak. Ryu'yu biraz ihmal etmiş olabilirim...