[Oita Butsuo & Jirou Ryu] Panzehir

[Oita Butsuo]

Evet evet, bakalım ne durumdayız. Ryu hem yarasını bandajladı hem de verdiğim hapları aldı. Aman aman iyi olsun da. Kami-sama Kaoru sağ olsun ikimiz de iyi durumdayız! Çok iyi hissediyorum, çok çok çok çok iyi! Yaşadığım bütün acılardan O'nun zarafetiyle azat edildim. Evet evet, acı çekmiyorum artık. Yani evet, acı çekiyorum ama aslında çekmiyorum. Önceden ne yapıyorum kimim neyim diye çektiğim acının, kendime ve herkese karşı duyduğum nefretin yanında bu nedir ki! Ayrıca bu sefer çektiğim acının hak ettiğim bir acı olduğunu ve övgülerin her türlüsünü hak eden, sıfatların en güzelleriyle donatılmış Kami-sama tarafından bana hediye edildiğini biliyorum. Beni zevkle hoş eden bir acıdır bu acı.

RABBİME ŞÜKÜRLER OLSUN...

Ryu da gerçeğiyle bire bir ha. Fırsatını bulunca zehrini boşaltmaktan geri durmadı Sozen'e. Gerçi kendi aralarında eski bir mesele vardı sanırım. Kami-sama affına mazhar kıl beni, sen böyle yarattın bu aciz günahkarı. Maruz gör doğamı ve doğruyu söyleme isteğimi. Her ne kadar Ryu canım ciğerim olsa da Sozen haklı. Söz verdiği gibi zehri çekip çıkardı vücudumdan. En azından senin benim için hazırladığın cezada böyle gerçekleşti ve artık ben sadece burada yaşananlardan söz edebilirim söz hakkım olmasa bile. Hadsiz bir köpeğim ben. Ryu'nun ölmesini istemesem bile onun da Sozen'in de benim gibi öldüğünü biliyorum. Kaoru suretinde buraya beni bizzat cezalandırmaya gelmen hak etmediğim bu lütuf karşısında utançla dolmama neden oluyor. Bütün bunlara rağmen Sozen haklı. Antlaşmanın kendine düşen kısmını yerine getirmişti.

Banane ya, zaten hepsi beni cezalandırılmak için hazırlanmış bir kurgu. Haklı ya da haksız yok. Hatta haksız biri varsa o da benim. Çünkü Kami-sama'nın ilgisini hak etmiyorum bile. Kızgın yağlarda haşlanmam ateşler içinde kavrulmam gerekirdi herkes gibi benim de. Ben kimim ki böyle özenle kurgulanmış bir cezayı hak ediyorum! APTAL APTAL APTAL APTAL APTAL BUTSUO! KES ZIRVALAMAYI APTAL OROSPU ÇOCUĞU! Sen kimsin ki Kami-sama'nın yargısına karışıyorsun! Özür dilerim Kami-sama, ben gerçekten de özenle hazırlanmış cezayı hak eden büyük bir günahkarım. Adinin de bayağısı düşüğün de aşağısı bir günahkardan başka bir şey değilim ve ağzıma sıçılmasını hak ediyorum. Hatta daha fazlasını!

Gülmeme hakim olmaya çalışarak Sozen'in karşısında Ryu'nun yanındaki yerimi aldım. Kami-sama senin huzurunda benim gibi bir yaratık bile nurlanıyor sanırım. Merhamet dolu sözler döküldü ağzımdan hem de yağlı kazıktan kayar gibi. "Sana iyi polis kötü polis oynama niyetim yok. Sözünde durduğun için çıkıyor ağzımdan bu sözler. Seni canlı bir şekilde ele geçirip köye götürmekti hedefim ama görünen o ki bir kez daha tutturamayacağım hedefimi. Kardeşinin katilleriyle iş birliği yapmamak isteyebilirsin ama buradan hiçbir şekilde canlı çıkmayacaksın. Öldükten sonra da senin için var olmayacak artık bu dünya. Son anlarında hem kendini daha fazla acı çekmekten hem de beni sözünü onurlandırmış bir rakibimin bu şekilde ölmesini izlemekten kurtarırsan ikimize de büyük bir iyilik yapmış olursun. Belki ucuz bir teselli ama en azından kardeşinin yanına gidiyorsun. Bilmek istediklerimizi söyle bize ki vadenin dolduğu bu dünyada daha fazla gereksiz acı çekme." Kısa bir nefes molasından sonra da ekledim. "Yine de kardeşinin katilleriyle iş birliği yapmak istemezsen buna saygı duyarım." Hiçbir anlamı da yok aslında ama Kami-sama'nın benim için hazırladığı cezada kendi rolümü oynayacağım tabii ki! Sen affet güzel Rabbim...

[GM - Naruto]

Sozen’in cümleleri, Ryu’nun sessizliği ile birkaç saniye yankılanıyor kulaklarınızda. Mevcut durumu itibariyle elinden pek de bir şey gelmeyeceği belli olan Sozen, bu birkaç saniyeye hepinize kısa bakışlar atmakla değerlendiriyor. Ryu konuşmaya başladığında ise, Sozen bakışlarını onda sabitliyor. Yüzündeki ifadeden taviz vermeden duran Sozen, Ryu’nun ilk birkaç cümlesinden sonra karın boşluğuna sapladığı wakizashinin yarattığı acı ile göz bebekleri bir an için büyüyor. Dişlerini daha da sıkan Sozen, Ryu’nun devam eden cümlelerini dinlerken kendi iradesini test ediyor gibi duruyor. Bu sırada Butsuo usulca Ryu’nun yanına gelerek cümlelerini sarf etmeye başlıyor. Ryu’ya nazaran Butsuo’ya daha öfkeli bir şekilde bakan Sozen, Butsuo’nun cümlelerinin bitmesinin ardından derin bir iç çekiyor, karnına saplı duran wakizashinin el verdiği kadarıyla. Yüzü iyice ekşiyen Sozen, bakışlarını karın boşluğundaki wakizashiye, sonrasında da Ryu’ya çeviriyor. Kendi içinde gururu ve duyguları arasında yaşadığı çatışma gözlerinden belli olan Sozen bir an için ağzını açsa da, sonrasında öfkeyle sessizliğe bürünüyor. Ryu, Sozen’in karın boşluğuna saplı wakizashisini çevirmeye başlayıp aynı soruları tekrar yönelttiğinde, bu kez Sozen, en az Butsuo’ya baktığı kadar nefretle Ryu’ya bakıyor. Ağzının kenarlarından süzülen kanı daha silemeyecek durumda olan Sozen, bu kez Kaoru’ya bakarak “Sen…” diyor. Hemen ardından “Onların beni gerçekten konuşturabileceğini mi düşünüyorsun?” diye soruyor. Bu sözleri hiçbir şekilde istifini bozmadan dinleyen Kaoru hafifçe nefes alıp verdikten sonra “Bunu yapamayacak olsalar burada olmazlardı. Zaten söylediler, en başından beri amaçları seni canlı yakalayıp konuşturmaktı. Yoksa çoktan geberip gitmiş olurdun.” diyor. Bu cümlelerinin hemen arkasına sakladığı sinsi bir gülümsemeyle “Tıpkı kardeşin gibi.” diyor Kaoru ve tekrar o mimiksiz yüz haline bürünüyor.

Kaoru’nun sözleri, Sozen’in biraz daha öfkelenmesine neden oluyor ve bu esnada Butsuo Sozen’in çakrasındaki hareketlenmeyi seziyor. Ancak bu hareketlenme, neredeyse saliselik oluyor ve Sozen’in çakrası tekrar dingin bir hale geliyor. Kaoru’nun tekniği ve aranızda geçen dövüşün getirisi olarak çakrasını yoğurmakta dahi güçlük çektiği anlaşılan Sozen öfkeyle dudak büktükten sonra Ryu ve Butsuo arasında gezdiriyor bakışlarını. Hemen ardından ağzında biriken kanı tükürürken “Ne önemi var ki?” diyor kendi kendine.

Ağzındaki kanı kenara doğru tükürmesinin ardından derin bir nefes alan Sozen “Kirigakure’den bir hiç uğruna kovuldum. Yeteneklerimi biliyorlardı ve üzerime atılan bir suçtan dolayı Su Ülkesi’nden sürüldüm. Olayı benim gerçekleştirdiğime dair ellerinde delil yoktu ve bu yüzden beni kaçak bir shinobi olarak ilan edemediler. Sadece ülkeye geri dönmememi söylediler.” diyor. Öfkeli bir şekilde başladığı konuşmasına aynı şekilde devam eden Sozen “Oysa tek sebebi benden korkmalarıydı. Çünkü onların yapamadığını yapabiliyordum. Aynı zamanda iki yerde olup, yeteneklerimi sonuna kadar kullanabiliyordum. Bu bize doğuştan bahşedilmiş bir yetenekti. Birbirimizin fiziki olarak aynısıydık. Ancak çakralarımızın yapısı da aynı ve benzersizdi. En yetenekli sensörler bile bizim iki ayrı insan olduğumuzu keşfedememişlerdi. Bu yüzden onlar için ben tehlikeliydim ya da geçilmesi gereken bir engel. Bir kumpasa getirildim ve evimden uzaklaştırıldım.” diyor. Öfkeli ses tonuna özlemin de karıştığı Sozen “Ancak kardeşim bunu kabullenememişti, her zamanki gibi. O bizim öfkeli yanımızda. Şu an benim yerimde kendisi olsaydı, eminim bir şekilde konuşmak yerine kendisini gebertmeyi başarırdı. Ancak ben öyle değilim, asla onun gibi olamayacağım.” diyor. Bu esnada bakışlarını Butsuo’ya diken Sozen, kardeşini elinden kimin aldığını bir kez daha hatırlamak ister gibi duruyor. Bakışlarını yavaşça aşağıya çekerken “Bu yüzden de bir yeri hedef almalıydık. Adımızı duyurmak için ve Kirigakure’ye bize ne yaptığını göstermek için. Her bir hareketimizden sorumlu olanların Kirigakure’dekiler olduğunu gösterebilmek için. Bu yüzden de en savunmasız olan seçtik. Shinobi Birliği’nde olan bir köye karşı hareket edersek, bizi doğrudan hedef alacaklarını biliyorduk. Ancak bir şekilde onların radarlarına girmeliydik. Bu yüzden öncelikli olarak Ishigakure’yi hedef aldık. Gördüğümüz Ishigakure shinobilerine zarar verip Bingo Kitabı’na girmeyi planladık ve bunda da başarılı olduk. Ancak etkimiz tahmin ettiğimizin ötesine geçti ve Kusagakure de bizi bir tehdit olarak görmeye başladı. Aslında bu durum daha da işimize geliyordu, zira Shinobi Birliği’nin üvey evladı olan Kusagakure’nin dikkatini çekmemiz, hem Kirigakure’nin bizden haberdar olmasını sağlayacaktı hem de üvey evlatları için kıllarını kıpırdatmayacaklardı.” diyor. Yaptıklarından en ufak bir pişmanlık duymadığı belli olan Sozen hafif öksürükle karışık bir parça daha kanı ağzından attıktan sonra “Tüm bunları yapmamızın tek nedeni ise Kirigakure’nin bizi tekrar geri çağırmasıydı. Bizim yeteneklerimizi anlayıp, üzerimize oynanan oyuna rağmen bizi kabul etmeleriydi. Buna da yaklaşmıştık, ta ki Riaru ortaya çıkana kadar.” diyor. Sesine yine öfkeli bir ton yapışan Sozen “Kirigakure’den önce bize ulaşan Riaru oldu ve onun yanında yer almamı istedi. Ancak biz Riaru’dan farklıydık… O idealleri uğruna köyünü ve hatta dünyayı yok edebilecek biriydi. Yanına aldığı insanlar da tıpkı kendisi gibilerdi. Bu yüzden onun teklifini reddettik. Elbette bu durum onun da hoşuna gitmedi ve bizim gibi bir yeteneği kendisinden başka birinin kullanmasına razı olmadı. Medeni bir şekilde anlaşamayarak ayrılsak da, ardımızda çevirdiği oyunla bizi topun ağzına koydu. Bu yüzden de hem Ishigakure’ye karşı hem de Riaru’ya karşı elimizi güçlendirmemiz gerekiyordu. Arayışlarımız sonucu ise bizi Sumida Yuma isimli bir kadına ulaştırdı. Kendisi Hiroji isimli birinin yönettiği paralı asker grubunda yer alıyordu. Daha doğrusu Hiroji’nin ortağı gibi biriydi. Belki de ondan bile üstün, bilemiyorum. Onunla yaptığımız konuşmada bana destek olacaklarını söyledi ve yanıma adam alabileceğimi belirtti. Karşılığında da onların istediği birkaç işi yapacaktım. Yuma ile anlaşmaya vardık ve yanıma ufak ufak bu paralı askerlerden adam almaya başladım. Fakat kısa bir süre sonra, bu paralı asker grubunun da Riaru ile işbirliği içerisinde olduğunu keşfettim. Bir kez daha üzerime oyun oynanmış olmasını kaldıramadık ve Riaru’ya ulaşmak adına ilk önce bu paralı asker grubunu ortadan kaldırmaya karar verdik.” diyor. Hemen ardından bakışları sığınağa yönelirken “İçeridekilerin hepsi paralı asker grubundandı ve hepsini de öldürdük. Sizin gelmiş olmanız paha biçilmez bir fırsattı ve tüm sorumluluğu size yükleyerek içlerinde kalabilecek ve önce Yuma ile Hiroji, daha sonra da Riaru’ya ulaşacaktık. Ama anlaşılan buraya kadarmış.” diyor. Tüm hikayesini kısaca anlatmış olan Sozen bakışlarını bir kez daha ikinizin arasında gezdirdikten sonra “Artık siz de işinizi yapın, anlatacak daha başka bir şeyim kalmadı.” diyor.

[Oita Butsuo]

Bu gerçekten iyi bir ceza. Karşımda can çekişmekte olan adam daha az önce canımı almak için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Yine de şu an onun için üzülüyorum. Kendisi iyi biri midir kötü biri midir bilmiyorum ama yine de siktiğimin sisteminden darbe yemiş o da. Sikeyim köyünü de shinobiliğini de, ne yapıyoruz biz? Savaş var diyorlar gözümüz dönmüş bir şekilde hiç tanımadığımız insanları öldürüyoruz. Yağmur Ülkesindeki savaşta bir sürü insan öldürdüm ve hiçbirini tanımıyorum. Kimdir, nedir, neden shinobi olmuştur, amacı nedir... Tek bildiğim Riaru'nun adamı olduğuydu ve onlardan en az beş kişiyi öldürmem gerektiğiydi. Kader, dünya düzeni diye kabul ediyoruz ama koyuyor amına koyayım! Her şeyde kafamın dikine gidip sonra vatan millet gibi uydurma kavramların peşinde can almak mı? Gerçek bir eziğim! Olduğumu sandığım kişi hiç değilim! Öldükten sonra bile bu konunun peşimi bırakmaması tam da bana yakışan bir son.

Yine de düşünüyorum, belki daha sona ulaşmamışımdır. Bir laf vardı, "ders sen öğrenene kadar devam eder" tarzı bir şeydi. Oldukça klişe denebilecek bir laf olsa bile belki de gerçeklik payı vardır. Ben öldüm, ama kaldığım yerden devam ediyorum. Belki de öğrenmem gereken şeyi daha öğrenmemişimdir. Birisine neden ceza verilir ki? Kurallara uymadığı için. Peki bu ceza toplumun intikamı mıdır kuralları çiğneyenden yoksa daha başka işlevleri de var mıdır? Eğer insanların değişeceklerini düşünmüyorsak neden onları belirli bir süreliğine hapishaneye atıyoruz ki? Tekrar topluma karıştığında tekrar suç işleyecekse neden hiç çalışmayan ve sadece topluma yük olan birini besliyoruz kendi ellerimizle? Cezanın amacı kişiyi değiştirmesidir. Belki benim cezam da ben değişene kadar devam ediyordur. Ruh göçü, tekrar doğmak... Döngüyü kırana kadar devam eder derlerdi. Belki de doğruydu hepsi. Buda olana kadar devam ediyordur eziyetimiz. Acı doğal sonucudur değişimin, yine de her acı çeken değişmez. Komik, elleri kanlı bir katil olarak ölmüşken temiz bir buda olarak yeniden mi doğacağım... Şu ana kadar bir katil olarak yaşadım ve bir faydasını görmedim, neden denemeyeyim ki öbür türlüsünü.

Sozen'e baktım düşüncelerimden sıyrılıp. Umarım o da benim gibi uyanır uykusundan. Diyecek bir şeyim yok ona. Merhamet ederek gururunu kırmayacağım. Sadece daha iyi bir yerde gözlerini açması için dua edeceğim. Ölümü benim elimden olsun istiyorum. Çantamdan bir kunai çıkarıp olabildiğince çabuk ve acısız bir şekilde saplayacağım böğrüne. Kalbini deşecek kadar derine saplayacak kadar kuvvetim olduğuna eminim. Yolun sonunda geldik, bitiyor artık görevimiz. Yine de bu bir son değil. Her kapı iki yeri birbirine bağlar. Bir tarafı geride bırakırsın ve ötekine girersin. Bu da böyle bir kapıymış, ne yaparsın...

[Jirou Ryu]

Sözlerinin ardından oluşan sessizliği bozanın Butsuo olmasını beklemiyordu. Kendini bir hayli toplamış gözüken takım arkadaşının sözlerine müdahale etmemişti ve sessizce bitmesini beklemişti. Bu noktada, Butsuo'nun Sozen'e karşı ufakta olsa, bir sempati duyduğunu düşünüyordu. Neticede, sözünü tutup hayatını kurtaran bu adama karşı, bir parça olsa bile sorumlu hissetmek, en doğal insanı duygulardan biriydi, Ryu bunun için takım arkadaşını yargılayamazdı, ama gene de, Sozen bir suçluydu ve zamanında yaptığı hareketler, onu affedilemez kılıyordu. Eğer konuşmamakta direnirse, onu en iyi şekilde iyileştirir ve ölmeden köye götürüp, işinin ehli insanlara teslim ederdi ve sonrasında ömrünü demir parmaklıklar arasında kardeşinin intikamını alacağı günü bekleyerek geçirirdi, ama şimdi konuşursa, onun öleceğinden emindi. Ya kendi elinden ya da Butsuo'nun elinden. Bir şekilde ölecekti ve bu, Ryu'ya göre Sozen için daha hayırlı olan seçenekti. En azından içinde bir yerlerde bir parça onur kırıntısı varsa bile bunu tercih edeceğinden emindi Ryu.

En zehirli yılanın, en öldürücü halindeyken salgıladığı zehir misali sözlerine karşın, Sozen'in sinirlendiğini ve konuşmak istediğini görebiliyordu, ama buna rağmen, bir şekilde buna direnmesi Ryu'nun canını sıkıyordu. Neticede, karşısındaki en pislik insan olsa bile, bu denli savunmasız bir durumdayken ona işkence etmeyi hiç istemiyordu.

Sozen, Butsuo ile arasından bir ok gibi geçip giden bakışlarını Kaoru'ya kilitlediğinde sarf ettiği sözler, Butsuo ile kendisini küçümser nitelikte sözlerdi. Bu sözlere aldırmasa bile burada bulundukları kimliklerin ve temsil ettikleri şeyin de küçümsendiğini sezdiğinde, istemsizce çatılmıştı kaşları, fakat Kaoru'nun ikisinin de arkasında duran sözleri, bir nebze yumuşatmıştı Ryu'yu. Hatta, ona haklılık payı bile vermişti. Eğer burada amaçları, Sozen'i öldürmek olsaydı, Ryu öldürmemek üzerine kısıtladığı hamlelerini, kol ya da benzeri hayati olmayan yerlere değil, direk kalbe ve boyna yapardı, benimsediği stilin öğretilerinde olduğu gibi, işte o zaman, bu dövüş, olması gerektiğinden çok daha kısa sürebilirdi. Zira o öldürmek için eğitilmişti ve bu işte, oldukça da iyi sayılırdı.

Sozen'in, bir direniş içerisinde olduğunu görebiliyordu ve her hamlesi ya da her hamlemiz sonucu, bu direnişin iyice zayıfladığını da, bu noktada Ryu, bir saniye sonrasını dahi bilemiyor oluşuna rağmen, Sozen'in konuşacağından emindi. O direniş zayıfladıkça, konuşmamak için başka bir sebebi yoktu.

Nitekim Ryu, kendisi ile takım arkadaşı arasında gidip gelen Sozen'in bakışlarının, en sonunda durulup, sözlere evrilmesine şaşırmamıştı. Usulca kılıcını Sozen'in bedeninden ayırıp, onu azat ederken, Sozen'in o pekte hoş görmediği kanını kılıcından arındırmak için gene Sozen'in elbiselerine sığınmıştı.

Sozen'in sözlerine, en baştan, hayat hikayesinden başlaması onu bir nebze şaşırtmıştı, ama nihayetinde bunun üzerine birazcık biel düşününce, ölecek olan bir adamın, hayatının son demlerinde uğradığı haksızları anlatmasına pekte şaşırmaması gerektiğini fark etmişti, ama açıkçası ona pekte acıdığını söyleyemezdi. Ryu, yalnız büyümüş ve hayatının bir çok noktasında dışlanmış biri olarak, işleri her zaman bardağın dolu tarafına bakarak çözmüştü, ama kaderin bu noktada, kendisinden çok daha acımasız olduğu bu iki kardeşin, öyle yapmadığı ortadaydı. Tercih ettikleri yol karanlık ve ihanetle doluydu. Bu uğurda, bir çok canı ve şeyi feda etmişler gibi gözüküyordu.

Ryu'nun asla saygı duyamayacağı cinsten hareketlerdi.

Bu bağlamda duygusuz bir ifadeyle dinlemeye devam etmişti onu ve bu duygusuzluğu sadece tek bir kısımda, gözlerinin harlanmış bir alevle parlaması ile sadece bir kez bozulmuştu. Sozen'in, İshigakure'den zayıf bir köy olarak bahsettiği o anlar, Ryu'yu oldukça öfkelendirmişti. Zira, zayıf olarak nitelendirdikleri bu köyün, shinobilerini hedef alıp, bir basamak gibi kullanmışlardı ve bu bile yaptıkları onca suç arasında, onları öldürmesi için en yegane sebepti. Ama, geçmişte yaptığı hatayı yapmayarak, kendini kontrol etmişti bu noktada.

Sozen'in devam konuşması, istedikleri şeylerdi. Verdiği iki ismin oldukça değerli olduğuna ve bu noktada, tıpkı Sozen'lerin amacı gibi, İshigakure'nin de, bu iki ismi kullanarak Riaru'ya ulaşabileceğine inanıyordu. Bu bağlamda, Sozen'den alması gerektiği her şeyi aldıklarına inanıyordu.

Kılıcı onu öldürmeye oldukça hazırdı, ama bunu yapmak isteyenin Butsuo olduğunu gördüğünde, bir adım geri çekilip, onu Sozen ile baş başa bırakmıştı. Sozen ölmeden önce sadece, "Tercih ettiğiniz yol, sizi buraya getiren şey. Kötülük, beraberinde kötülük getirir sadece Sozen." diyerek ona son sözlerini aktarmıştı.

Bu bağlamda, eğer Sozen hakkı rahmetine kavuşursa, bir kaç saniye sessizce bekleyecekti. Ardından Butsuo'ya dönerek, "Civardaki tuzakları temizler misin Butsuo? Kimsenin bu tuzaklardan zarar görmesini istemiyorum." diyecekti, kendi tuzağını da çekip çıkartmak için adımlarken. Tuzağı yok ettikten sonra ise, "Cesedi gömmeyi düşünüyorum Kaoru-san. Civardaki köydeki insanların hiçbir şekilde bu olaydan etkilenmesini istemem. Sığınağın içerisindeki cesetler için, İshichou-sama ile konuşup, imhası için bir ekip yollatacağım." diyecekti Kaoru ile konuşarak.

Daha sonra ise biraz soluklanacak ve Sozen'i gömmek için bir çukur kazabilecek enerjiyi toplamaya çalışacaktı. Mevcut halleri ile o zorlu dağ yolunu aşabileceklerini sanmıyordu. Biraz dinlenmeleri ve güç toplamaları lazımdı. O yüzden pek aceleleri yoktu.

Bir süre daha burada olacaklardı.

[GM - Naruto]

Sozen’in konuşmasının ardından Ryu son darbeyi indirmek için hazırlansa da, Butsuo’nun öne doğru attığı adımla bu hazırlığına son veriyor. Sozen’e bu hayatta duyacağı son cümleyi sarf eden Ryu, karşılığında umursamaz bir bakışla karşılaşıyor sadece. Sözlerin tükendiği bu anda ise Butsuo kunaisini Sozen’in kalbine hızla saplıyor! Bir anda göz bebekleri büyüyen Sozen’in ağzından bir miktar kan süzülürken, Butsuo da kunaisini hafifçe geri çekiyor. Gözleri bir anda yukarıya doğru kayan Sozen’in bedeni, Kaoru’nun kendisini zapt eden ışıkları sayesinde ayakta durabiliyor. Sozen’in aldığı son darbenin ardından Kaoru tekniğini sonlandıran el mührünü gerçekleştiriyor ve ışık parçaları havaya karışırken Sozen’in cansız bedeni de yere yığılıyor.

Sozen’in başarılı bir şekilde etkisiz hale getirilmesinin ardından Ryu, Butsuo’dan etraftaki tuzakları temizlemesini istiyor. Butsuo da, vücudunda kalan son enerji parçalarıyla bu tuzakları temizlemeye başlıyor. Aynı sıralarda Ryu, Kaoru’ya Sozen’in cesedini gömmekle ilgili cümlelerini sarf ediyor. Ancak bu ana kadar hareketsiz bir şekilde olan biteni izleyen Kaoru “Sozen’in cesediyle ben ilgileneceğim. Siz bir an önce Karappo’ya ulaşıp dinlenmenize bakın. Fumiya-san’ın evine gittiğinizde sizi misafir edecektir. Orada sizinle tekrar buluşalım ve ardından Ishigakure’ye gidelim.” diyor. Bu esnada Butsuo da tuzakları temizleme işini bitiriyor ve Ryu ile Kaoru’nun yanına geri dönüyor.

Off Topic

Eğer başkaca bir şey yapmayı planlamıyorsanız, geldiğiniz yolu takip ederek Karappo’ya döndüğünüzü ve Fumiya’nın evine gittiğinizi, burada iki gün kadar güzelce dinlendiğinizi, yaralarınıza ilk yardım tadında müdahaleler yapıldığını, ardından Kaoru’nun da yanınıza geldiğini ve ertesi gün Ishigakure’ye doğru yola çıktığınızı, akabinde sorunsuz bir şekilde Ishigakure’ye vardığınızı ve Ishichou’ya görev sonu raporunuzu sunmak için Kaoru ile beraber Ishichou’nun huzuruna çıktığınızı varsayabilirsiniz.

[Oita Butsuo]

Tek bir adımla iradem dile geldi. Tek bir hareketim mühürledi Sozen'in kaderini. Kulaklarım duymadı yolcuya edilen vedaları. Bilinçsiz bir kulak ardı etmeydi benimkisi. Çünkü istemsizce biliyorum ki beyhudedir geri dönüşü olmayan bir yola baş koymuş birisine söylenecek söz ve harcanan her nefes. Ellerim ise kulaklarımdan çok daha başarılıydı. Hızlıydılar her şeyden önce. Güçlüydüler hala kunai'yi etin ta derinlerine saplayacak hatta eti geçip kalbine ulaşacak kadar. Başta kayganlaşmış kısacık bir süre içinde de yapış yapış olmuştu kana bulanan ellerim. İlk defa kan değmiyor elime, biliyorum kanın takip edeceği yolu. Başta su gibidir, sadece kırmızı. Kaynağı dünyadır ama değildir. Sıcak bir ıslaklık ve kayganlık hissi verir eğer elindeki kan senin kanın değilse. Eğer kendi kanın ise serinlikten ürpermene de neden olabilir. Tatlıdır aslında taze kan, eğlencelidir. Tatlı bir ıslaklıktan fazlası değildir. Keskindir kokusu ama çok miktarda değilse insanı rahatsız etmez şu aşamada. Nasıl kişinin kendi vücut kokuları kendine diğer insanlara nazaran hoş gelirse kan kokusu da öyledir. Akan kendi kanıysa tatlı bir heyecan basar insanı. Tadı ekşimsidir, demire benzer. Emmesi zevklidir hatta. Yine de fazlası bünyede baygınlık hissi yaratır, besleyicidir yaşam sıvımız. İş, kan yavaş yavaş kurumaya başladıkça tatsızlaşır. O sıcak, tatlı kayganlık hissi hiç var olmamış gibi kaybolur, yerine insanın sinirlerini hoplatan bir iğrençlik kalır. Kurumaya başlayan yapış yapış kan! Tatlı tatlı kaymaz parmakların birbirine sürtünürken artık, zampara gibi zorlar derini, yapışır da bırakmaz. Ant içmiştir sanki derini soyup altındaki hısmıyla bir araya gelmek için. Parlak, akışkan kırmızı yerini koyu tonlara bırakır. Kırmızı bile denemez hatta bu renge. Bordo denir dense dense. Daha sonra kahverengiye dönmek için pusuda yatan bir bordo. Eski görsel bütünlüğünü de yitirir bu iğrenç kan pıhtısı adayı. Su gibi hareket ederek ellerin üstünde belirli bir alan kaplayan parlak kırmızı gider yerine deriye işleyen güdük lekeler kalır. Kokusu eski keskinliğini yitirir ama daha fettan bir şekle bürünür. Hemencecik çürür sanki bu taze kan. Eskidiğini anlarsın kokusundan. Kalleş bir kokudur. Eski yiğitliğini yitirmiş alçakça bir saldırı için beklemektedir sabırla. Çamur gibidir, çamur! Tadına bakmak istersen dilinle elini harbi yalaman gerekir. Yine de mükafatın avucunu yalamaktan ileri gitmez. Bir tadı tuzu yoktur bu habis varlığın, yaladığınla kalırsın. Son olarak da tamamen kuruyarak kabuğuna çekilir kan. O bir pıhtıdır artık. Gerçekten de iyidir bu pıhtılar, severim hepsini. Soğuk ve sertlerdir. Hissizdir. Tüm gücünü tek noktada toplamış gibidir onlar. Kokmaz, tadı yoktur ama çiğnemesi zevklidir. Hele kaşıması! Ah, o kabuğu kaşımanın verdiği keyfi hiçbir şey veremez! Aman dikkat! Eğer zamanından önce çok fazla kaşırsanız tekrar kanaması işten değildir. Tatlı kayganlığı nasıl tekrar yaşayacaksanız iğrenç yapışkanlığı da tekrar yaşayacağınızı unutmayın. Budur kanın yolculuğu. Bana sorarsanız insanınkine benzer. İnsan gençtir, kaygan, ele avuca sığmaz. Sıcak ve keskindir. Ani ve büyük kararlar alır ve bunların uygulanmasında da ivedilikle hareket eder. Yiğittir ve yaşlanmadan yiğit olabileceği yegane zamanlarıdır. Keza kurumaya başlayan kan gibi orta yaşlı insanlar da iğrençtir. Gençliği ateşini ve tutkusunu yitirmişlerdir, yapış yapışlardır. Onları bu dünyaya bağlayan şeylerin sayısı artmıştır ve bu yüzden bu dünyanın yerlileri olduklarını düşünmeye başlarlar. Doğaldır, hala gençtir vücutları, yakın zamanda bu diyarı terk edecek gibi değildir. Akıllarının olgunlaştığı da onaylanmıştır toplum tarafından. Hem fiziksel gücü hem de zihinsel olgunluğu bir bünyede toplayan bu varlık muhakkak ki takdire değerdir ve kendini beğenmeye hakkı vardır. Yine de zavallıdır. Bir makam ve biraz da mal elde etmek için yaşamaya başlarlar kendilerini tastamam sandıkları için. Oysa ki onlar da yeni doğan bebekler ve ölüm döşeğinde yatan yaşlılar kadar ölüm yolunun yolcusudur. Çamur gibilerdir. Ardından yaşlanır insan ve gerçek bir kabuğa dönüşür. Yaşanmışlıkların sonucu bir hissizlik hali oturur üzerine, pek ırgalamaz onu olan biten bu yaştan sonra. Sert ve içine kapanıktır. Değişemeyecek kadar katıdır artık. Yine de iyilerdir çünkü ölüm kapıya dayanmıştır artık. Hatta çoğu yaşayacakları kadarını yaşadıklarını ve bundan sonrasının da acılı bir monotonluktan fazlası olmadığını bildikleri için hayat ellerinde bir oyuncaktan farksızdır. Bu dünyayla işleri bitmiştir ki bu iyi bir şeydir zannımca. Sadece öteki türlüsü aptalca ve değersiz geldiği için.

Sessiz soluklarımın ritmi kalp ritmimle karışarak kafamda dikkat dağıtıcı bir düzensizlik yaratırken Ishichou ile göz göze geldim.

[Jirou Ryu]

Gözlerini kapattığında oluşan karanlık, onu içine çekmek isteyen bir kara delik gibiydi ve o karanlığın en derin köşelerinden kulağına doğru dolan ses, hırıltılı ve oldukça tanıdık bir sesti.

"Jirou Ryu, bugün akan kan, geçmişin için yeterli mi?" Karanlığın içinden, etrafına bakmaya yeltenmedi bile Ryu. Onu karanlıkla baş başa bırakan gözlerini yavaşça açtı sadece. Etrafına baktı ve gördüğü şey olabildiğince sessiz bir hal almış, savaştan sonra en az kendileri kadar yorgun ve bitkin düşmüş bir meydandan başka bir şey değildi. Hafif bir iç, yorgunluktan bayık bakan gözlerini bir nebze toparlarken, Kaouru'nun sarf ettiği sözleri de, ağırdan alınmış bir kafa hareketi ile onayladı. Açıkçası, mevcut hali ile bir cesedi gömmek ile uğraşmamak ona oldukça iyi hissettirmişti. Artık en az bu savaş alanı kadar dinlenmeye ve soluklanmaya çekilmek istiyordu.

Butsuo'nun işini bitirdiğini gördüğünde, son bir kez daha göz attı etrafına ve derin bir nefes alırken, adımlarını geriye doğru atmaya başladı. Sessizce ve yanında en az onun gibi bitkin ve dalgın gözüken Butsuo gibi, sadece yürümek istercesine yürüdüler köye doğru. Her bir adımları, onları biraz daha uzaklaştırırken ve adrenalin kanlarından temizlenirken, günün o ağır ve güçlü yorgunluğu biraz daha üstlerine çöküyordu.

Sessizlik, yerini yerli yersiz bir kargaşaya bıraktığında, adımları onları köy meydanına getirmişti. Gidebilecekleri tek ev olan, Fumiya'nın evine gittiklerinde ise içten bir gülümseme ile onları evine misafir eden kadın, Ryu'yu pek şaşırtmamıştı ve kafasını ona ayrılan bir alanda yastığa koyduğu ilk an, uykuya daldığı ilk an olmuştu. Duvarla bakışmamış, derin düşüncelere dalmamıştı. Tıpkı yeni doğmuş bir çocuk gibi, ansızın kabullenmişti uykuyu.

Bir çalar saat gibi programlanmış bedeni, he zaman uyandığı saate uyanmamıştı ilk günün sabahı. Gün çoktan ağırmış ve insanların hayatı çoktan başlamıştı. Hafif bir şaşkınlıkla uzandığı yerden, atik bir hareketle ayaklanmaya çalıştığında ise savaşlarından ona hatıra kalan yaraları buna engel olmuştu. Hafif bir inleme, tüm evde duyulurken Ryu sıktığı yumruğunu zemine vurmamak için zor tutmuştu kendini.

Fumiya, ilk o an fark etmişti Shinobi'nin yaralarını ve tek bir şey söylemeden shinobi ve arkadaşı oradan ayrılana dek, elinden geldiğince ilk yardım yapmıştı. Ryu, dünyanın bu insanlar içi var olduğunu ve bu insanlar için neleri göze alabileceğini bir kez daha bu iki gün içinde hatırlamıştı.

İki gün, iki shinobi içinde hızlı geçmişti. Birbirleri ile pek konuşmamışlardı, çünkü ikisinin de, kendi iç dünyasında hesaplaşması gereken başka bir Ryu ve Butsuo vardı. Bu yüzden, iki günün sonunda kapıya dayanan Kaoru gitmeleri gerektiğini söylediğinde, henüz yüzleşmeleri bitmemiş ikili buna hazırlıksız yakalanmıştı.

Minnettarlık içeren bir elveda ile Fumiya ile yolları ayrılmıştı Ryu ile Butsuo'nun ve ikilinin yolculukları başlamıştı köylerine doğru Yaraları henüz tam iyileşmemiş olmalıydı ki, dönüşleri gelişlerinden çok daha uzun ve sancılı geçmişti, ama en sonunda, herhangi bir tatsızlık yaşamadan İshigakure'nin kapısı onları karşılamıştı. Ryu, bu aşamada emaneti olan alınbandını Kaoru'dan almış ve bir çocuğun aceleciliği ve hevesi ile alınbandını takmıştı eski yerine.

Bir adımın diğerini ezberlemiş olduğu tekrarlanmış adımlar, onları İshichou'nun huzuruna doğru götürürken, Ryu derin bir iç çekmişti o kadınla yüzleşmeden önce.

En nihayetinde, açılmıştı kapı. Koltuğunda oturmuş, gözlerini açılan kapıyla birlikte kendilerine dikmiş kadın, tek tek keskin bakışlarını üzerlerinde gezdirmişti. Ryu, klasik selamını ve saygısını İshichou'ya iletirken, odaya onunla birlikte giren diğer iki kişi gibi en başta sessizliğini korumuştu ve gözlerini İshichou'nun gözlerine dikip, öylece beklemişti. Derin bir nefes almamıştı, ama ciğerlerinin buna ihtiyacı olduğunu hissetmişti.

[GM - Naruto]

Ishigakure’ye döndüğünüzde, henüz iyileşmemiş yaralarınızı sarmak yerine, doğruca Ishichou’nun yanına gidiyorsunuz. Aranızda uzun süredir devam eden sessizlik, aslında konuşmadan da anlaşabildiğinizi söylüyor size. Bakışlar, jest ve mimikler… Uzun uzun dillendireceğiniz hadiseleri saniyeler içinde anlatmanızı sağlıyor. Böylece geçen günlerin ardından, Ishichou Binası’nın önüne geldiğinizde, sizinle hemen hemen aynı sıralarda, halkın arasından bir gölge gibi geçip giden Kaoru’yu görebiliyorsun. Kendisine yönelen bakışlara pek de aldırmadan, mağrur duruşunu koruyarak binanın kapısının önünde birbirlerinize denk gelmenizin ardından, başınızla verdiğiniz selamlar yetiyor hepinize. Kaoru üstün körü yaralarınızın durumunu görmek için bakışlarıyla vücutlarınızı hızlıca süzdükten sonra, bir şey demeden binanın içine giriyor.

Kaoru ile birlikte Ishichou Binası içerisinde adımlamaya başladığınızda, her zaman hissettiğiniz bakışları bir kez daha üzerinizde buluyorsunuz. Ancak bu kez, insanların sizi saydığına yönelik olan bu bakışların yanında, Kaoru’nun yarattığı kuşkulu aurayı da sezebiliyorsunuz. İnsanların bakışlarının arasına serpiştirdikleri bu hissi, belki de en az onlar kadar sizler de hissediyor olsanız da, önceliğiniz Ishichou ile görüşmek olduğu için adımlarınızdan taviz vermiyorsunuz.

Ishichou’nun bulunduğu odaya geldiğinizde ise, kapıda görmeye alıştığınız görevli herhangi bir şey sormadan ve söylemeden doğruca size kapıyı açıyor. Sanki kendisine bu yönde bir talimat verilmiş gibi ortaya konulan bu davranışın sebebinin Kaoru olup olmadığı da sizin açınızda bir muamma olsa da, bu husus da daha sonra sorgulamanız ve düşünmeniz gereken bir detay oluyor.

Ishichou’nun bilindik çalışma ortamına adım attığınızda, Ishichou’nun keskin bakışları ve başıyla verdiği selamla karşılaşıyorsunuz. Yüz hatlarına çökmüş olan gerginliğin bir nebze de olsa yumuşamış olması, alışageldiğiniz Ishichou’dan enstantaneler sunar gibi duruyor. Bakışlarını üzerinizde hızlıca gezdirdikten sonra Kaoru’ya kaçamak bir bakış atan Ishichou, hafifçe iç geçirdikten sonra gözlerini devirerek bakışlarını size çeviriyor. İkinizin yaralanmalarını hisseder gibi bakan Ishichou daha sonra gözlerini sizden ayırmadan “Burada bulunmana bir lüzum yok Kaoru. Olayla ilgili her türlü bilgiyi Ryu-san ve Butsuo-san’dan alabilirim.” diyor kesin bir ifadeyle. Göz ucuyla süzebildiğiniz Kaoru ise bu cümleler karşısında şaşırdığını gizlemezken “Kurumi-san…” diye söze giriyor. Ancak tam bu esnada Ishichou bakışlarını bir şimşek gibi Kaoru’ya çeviriyor ve “Ishichou!” diyor sesindeki kesinlikten taviz vermeden. Bu düzeltme karşısında Kaoru hafif bir tebessümle duygularını ortaya döküyor ve ardından bir şeyler söylemek için nefes alıyor. Ne var ki Ishichou “Kaoru… Daha önce de kendimi tekrar etmeyi sevmediğimi söylemiştim. Yardımların için teşekkür ederim, ancak bu mesele köyümü ilgilendiriyor. Köyümü ilgilendiren bir konuda da yoldaşlarımı dinlemek isterim. Eğer olayla ilgili ayrıca söyleyecek bir şeyin yoksa…” diyor ve hemen ardından bu kez Kaoru’nunkine nazaran daha alaycı bir gülümsemeyi yüzüne yerleştirerek “Huzurumdan çekilebilirsin.” diyor.

Ishichou’nun bu sözleriyle yüzüne yayılan tebessümü bir kat artan Kaoru “Nasıl isterseniz Ishichou-sama.” diyor ve hemen ardından sizlere ufak bir bakış attıktan sonra kapıya doğru yöneliyor. Kapıyı çıkmak için hafifçe araladığı sırada ise “Sadece Sozen’in cesedinin bizim elimizde olduğunu bilmeniz yeterli. Eğer arzu ederseniz gerekli incelemeleri yaptıktan sonra onu size teslim edebiliriz.” diyor. Kaoru’nun bu sözleri Ishichou için hafif bir rahatsızlık uyandırmış gibi görünse de “İşe yaramaz bir cesetle uğraşmaktan daha önemli işlerimiz olduğunu düşünüyorum. O yüzden Sozen’in cesediyle her ne yapıyorsanız, işiniz bittikten sonra kokusu burnumuza gelmeyecek şekilde yok edebilirsiniz.” diyor. Ishichou’nun cümleleri arasında kullandığı “işe yaramaz”, “daha önemli işler”, “kokusu burnumuza gelmeyecek” gibi ibareleri son derece alaycı ve bilinçli bir şekilde kullandığını sonuna kadar anlayabiliyorsunuz. Ishichou’nun yüzüne düşen adeta kahkaha atmak isteyen ifadesi, niyetini çok daha açık bir şekilde ortaya koysa da, Kaoru’nun da geri kalır durmayan tavırları, ikisi arasındaki ilişki hakkında az çok fikir veriyor size. Ishichou’nun sözlerinin ardından Kaoru sadece “O zaman müsaadenizle Ishichou-sama.” diyor ve pek de aceleci olmayacak bir şekilde dışarıya çıkıyor.

Kaoru’nun odadan çıkmasının ardından Ishichou ile baş başa kalıyorsunuz. Yüzündeki ifadeyi bozmayan Ishichou derin bir nefes aldıktan sonra “Değişik biri… Hem ilgi çekici hem de tiksinilebilinecek türden…” diyor. Bu cümlelerinin ardından ise göz bebekleri hafifçe büyüyüp omuzlarından silkelenen Ishichou yüzüne daha da büyük bir gülümseme koyarak “Durumunuza bakılırsa kolay olmamış ama halletmişsiniz.” diyor. Hemen ardından ise oturduğu koltukta hafifçe geriye yaslanarak “Neleriniz var bakalım?” diyerek sözü size bırakıyor.

[Jirou Ryu]

Sessizlik, en az onları sadece bakışlarıyla izleyen insanlar gibi yapışmıştı üzerilerine. İshichou'nun huzurunda, sadece bakışların bir şeyleri anlatmaya hevesli olduğu kısacık süreydi ve bu süreç bir çok şeyin hükmüne karar veren o iki dudak bir kez daha harekete geçince bozulmuştu. Bir refleks gibi tepki vermişti o sese dalgın bakışları... Odanın en ücra köşesinden, İshichou'ya doğru hızla dönmüştü. Sözlerinin hedefindeki Kaoru'ya bir an bile dönüp bakmaya tenezzül etmemişti İshichou'nun huzurunda. Tıpkı, bedeni gibi, tepkisiz ve dik bir şekilde beklemişti. Zihni bile İshichou ve Kaoru arasındaki bu sözlü atışmayı yorumlamaya tenezzül etmemişti. Çünkü tüm ruhu ve bedeni ile kabullenmişti ki, bu onun haddi değildi. Bu yüzden, sadece dudaklarını ve bedenini değil, ruhunun en derinliklerini bile mühürlemişti.

Göz ucuyla Butsuo'ya bakmıştı. Onu, her karşısında sağlıklı ve nefes alıyor bir şekilde gördükçe, istemsizce huzurla dolduğunu fark etmişti. Bir dostunun ölümüne engel olmak, ona çok iyi hissettirmişti nedense, ama bu bir yana asıl ona iyi hissettirenin Butsuo'nun hâlâ yaşıyor olması olduğunu biliyordu. Onu kurtaran kendisi olmasa, tıpkı kendi canını kurtardığı gibi, arkadaşının canını da Kaoru kurtarsa, gene böyle hissedeceğini biliyordu.

İshichou ve Kaoru arasındaki sohbet, Kaoru'nun odayı terk etmesi ile son bulacakken, bu anda Ryu, Kaoru'nun sözlerine ilk defa tepki verdi ve omuz üstünden, arkasına geçmiş olan bu adama bir bakış attı. Sozen'in cesedinin neden bu kadar önemli olduğunu istemsizce merak etmişti ve Kaoru'nun neden o cesedi ben hallederim dediğini de az çok anlamıştı. O an, "Cesedi bizde incelemek istiyoruz." diye araya girmek istiyordu, ama çoktan hükmünü vermiş olan İshichou buna engel oluyordu. Bu yüzden, odadaki herkes gibi, Kaoru'nun gidişini öylece izlemişti.

Söz sırası onlara geldiğinde, Ryu çok kısa bir an zihninde tüm olan biteni toparlamıştı. Göz ucuyla Butsuo'ya bakmıştı. Ama bu noktada, söze ilk girenin kendisi olmasının daha doğru olacağına inandığından, gözlerini İshichou'ya çevirip, konuşmaya başlamak için sadece bir kaç saniye beklemişti.

"Sozen, özel biriydi İshichou-sama." diyerek söze girdi. "Kaoru ve ekibi, bu yüzden cesedi inceliyor olmalı." Kısa bir an, hafif bir iç çektikten sonra, İshichou'yu merakta bırakmamak için hızla sözlerine devam etti. "Sozen, kendisinin tıpkısı olan ikiz bir kardeşe sahipti. Onları diğer ikizlerden ayıran şeyse chakra yapılarının ve yeteneklerinin de aynısı olması. Söylediğine göre en yetenekli sensörler bile onları birbirinden ayırt edemiyormuş. Yani bunca zamandır Sozen'in bir kardeşi olduğunu bilmeyişimizin sebebi de bu. Köylerinden haksız yere sürülmüş bu iki kardeş. Üzerlerine atılmış bir suç olduğundan bahsetti ve köy yönetimi bir kanıt bulamayınca bir kaçak olarak ilan edemediği bu iki kardeşi dönmemelerini söyleyerek kovmuşlar. Bunca zamandır İshigakure shinobileri hedef almalarının sebebi de dikkat çekmek içinmiş. Kirigakure'nin dikkati çekip, köye tekrardan çağırılmak istemişler. Bu hususta neredeyse başarılı olacaklarmış ama bu sefer de Riaru işlerini bozmuş. Onlara Kirigakure'den önce ulaşıp, yanlarına davet etmiş ama Sozen bu noktada Riaru'dan farklı olduklarından bahsetti. Riaru, idealleri için her şeyi yapabilecek bir adammış, bu yüzden Riaru ile anlaşamamışlar ama Riaru bu noktada bu özel yetenekli iki kardeşi başkasına kaptırmak istememiş. Kuzuryu Nehrindeki olay aynı zamanda Sozen'i topun ağzına atmak için bir tezgahmış. İnsanlarım sırf iki kardeşi topun ağzına atmak için tezgahlanmış bir olayda can verdi İshichou-sama. Öte yandan Sozen'de köyümüzü güçsüz gördükleri için bizi hedef aldıklarını söylediler. Ben bunu kabul edemiyorum bir türlü. İçim içimi yiyor." Sertçe sıktığı yumruğunu, dişlerinin gıcırdaması da eklenirken, derin bir nefes alarak kendini sakinleştirdi. "Özür dilerim İshichou-sama." diyerek, raporuna devam etti. "Sozen ve kardeşi bu noktada hem bize karşı hemde Riaru'ya karşı ellerini güçlendirebilmek için bir paralı asker grubu ile bir araya gelmişler. Sumida Yuma isimli birinden bahsetti. Bu kadın Hiroji isimli birinin yönettiği bir paralı asker grubuna dahilmiş. Tam olarak kadının konumunu anlamamışlar gruptaki ama söylediğine göre Hiroji'den bile yetkili olabilirmiş. Bu kadın ile anlaşmışlar ve bunun karşılığında bu grubun bir kaç ufak işini halledeceklermiş ama sonradan öğrenmişler ki bu grupta Riaru ile bağlantılıymış. Önce bu grubu halledip, daha sonra Riaru'ya ulaşacaklarını düşünüyorlardı. Hatta bu noktada yanlarındaki paralı asker grubu öldürüp, suçu da bizim üstümüze atacaklarmış ama günün sonunda ikisi de öldü. Hoş tüm paralı asker grubunu da öldürmüşlerdi, yani onları sorgulayamadık. Öte yandan sizden ricam bir ekip hazırlayıp, sığınaktaki cesetleri imha ettirmeniz. Civardaki insanlar bundan etkilenebilir." Hafifçe bir nefes molası verdikten sonra, "Hiroji ve Sumida Yuma isimlerini hedef almamız gerektiğini düşünüyorum." diyerek kendi şahsi fikrini de belirtti. " Ayrıca tüm bu anlattıklarım, Sozen son nefesini vermeden önce söylediklerinin bir özetiydi. Anlatacaklarım bu kadar. " diyerek, anlattıklarının kaynağını da belirterek sessizliğe gömüldü. Neler yaşandığından bahsetmedi. Orada olan bitenden. Eğer bir rapor vermeleri gerekirse, ki istenecekti, zaten her şeyi anlatacaktı ama bu noktada gerek duymadı olan biteni anlatmaya. Anlatacaklarının, Butsuo'yu küçük düşürmesinden korkmuştu belki de. Bu yüzden sadece Sozen'in söylediklerine odaklanmıştı.

[Oita Butsuo]

Gerçekten Kaoru niye gelmişti ki buraya... Yolda başımıza bir iş gelmediğinden emin mi olacaktı? Neyse, sorgulamak bana düşmez. Benden büyük aktörler var ve onlar konuşurken bana susmak düşer. Kaderim akıp gidiyor kendi yolunda onu bir tarafa çekecek değilim, bunu yapabilecek kabiliyete sahip olduğumu da hiç sanmıyorum.

Sessiz ve tepkisizce izledim Kaoru'nun huzurdan kovuluşunu. Aralarında bir cinsel gerilim sezdiğime neredeyse yemin edebilirim... Belki de seks yapsalar bir ferahlarlar. İlginç bir dinamikleri olurdu. Kaoru dışarıda kaplan ama Ishichou'nun yanında süt dökmüş kedi gibi davranıyor, sanki Ishichou sikerdi... Ay, bir de gizli gizli beraberlermiş zaten bunlar! Aman aman, düşman başına. Bunların libidosu da kendileri kadar vardır, köyde küçük küçük bir sürü canavar türemeye başlar. Ailecek tüm köyü eze eze ezik bırakır bunlar. Şöyle bir meslek hayatıma bakıyorum da bir Ishichou'dan yedim silleyi bir Kaoru'nun tayfasından bir Ishichou'dan yedim bir Kaoru'dan, hatta arada bir Tsuchikage'den de yedim. Kaoru'nun tayfası demişken Seka da iyiydi haa! Onu böyle nasıl yapcan biliyomus-

Evet Ishichou-sama hem ilginç hem tiksinç. Kami-sama'nın işi işte. Evet pek kolay olmadı ama hallettik. Ve dediğiniz gibi gerçekten de sizin için bir şeylerimiz var.

Ses çıkarmadan dinledim Ryu'yu. Bizim başımızdan geçenlerden ziyade Sozen'in başından geçenlere odaklandı. Yaşananların gururumu kırmasından çekiniyor olmalı. Sorulduğunda yalan söylemeyecektir ama sorulana kadar da yaşananları anlatacağını sanmıyorum. Benim konuyu açmam gerekir mi diye kısaca kafamda tarttım. Bilmiyorum, belki ezikçe görünecek ama Ryu'nun bunu bir övgü bekleyerek yaptığını sanmıyorum. Ayrıca gururumu incitmemeyi düşünecek kadar da ince düşünceli. Ona yalnız kaldığımızda elbette minnetimi ve muhabbetimi sunacağım. Ama şu an sorulana kadar sessiz kalmaya karar verdim. Eğer sorulursa da hızlı davranıp Ryu'dan önce cevap vermem gerekecek. Şimdilik kafamı sallayarak Ryu'nun söylediklerini onaylamaktan fazlasını yapmayacağım.