[Kitamura Fuu & Mokuro Riku] Gölgenin İzinde

[GM - Naruto]

Kensaku’nun konuşmasından sonra ortama düşen sessizlik, senin düşünmeni, Kensaku’nun ise seni süzmesine imkan tanıyor. Kafanı toparlayıp konuşmaya başladığında ise Kensaku dikkatli bir şekilde ağzından çıkanları dinliyor. Konunun Otame’deki mektuplara gelmesiyle Kensaku’nun yüzünde hafif bir ekşimeyi görsen de Kensaku bu ifadesini çok tutmuyor ve eski yüz hatlarına geri dönüyor. Konuşmanın sonlanmasından sonra ise bu kez düşünme sırası Kensaku’ya, süzme sırası ise sana geçiyor.

Oturduğu yerde kafasını hafifçe öne eğerek düşünmeye başlayan Kensaku, arada bir gözlerini kaçamak bir şekilde seninle buluşturuyor. Bu buluşturmaların her birinde, Kensaku’nun kafasından geçen farklı düşünceler olduğunu rahatlıkla hissedebiliyorsun. Aslında Kensaku da farklı düşüncelerinin bulunduğunu senden gizlemek ister gibi durmuyor. Yarım dakika kadar süren sessizlik içerisinde Kensaku düşüncelerinden kurtulduktan sonra, bakışlarını bir kez daha sana dikiyor.

Konuşmaya başlamak için hafif bir nefes alan Kensaku “O mektupları sana verebilirim. Bu açıdan bir sıkıntım yok. Ancak bu mektubun kimlerin eline geçebileceği, benim açımdan sıkıntı oluşturan nokta. Beni yanlış anlama sakın Riku-san, sana güvenmiyor değilim. Öyle olsa, bunca şeyi sana anlatacak değilim.” diyor. Bu sözlerinin ardından birkaç saniye konuşmasına ara veren Kensaku “Önümüzde iki seçeneğimiz var gibi görünüyor. Sen bana güveniyorsun, ben de sana güveniyorum. Ancak gerçekten o mektupları istiyorsan, o zaman senin bunları Nise-sama veya Kizashi-sama dışında kimseye vermeyeceğine emin olmam gerekiyor.” diyor. Sözlerine bir kez daha bu noktada ara veren Kensaku hafifçe bir nefes aldıktan sonra “İlk seçenek…” diyor ve sağ eliğini hafifçe yere paralel olacak şekilde kenara doğru açarken “Mektuplar burada kalır, sen olan biteni anlatırsın ve bizim durumumuz Nise-sama’nın isteğinin aksine Gyaku-sama tarafından duyulur. Muhtemelen bu da birliğimizin dağılmasına neden olur ve beraberinde Nise-sama ile Gyaku-sama arasında sorun yaratır.” diyor. Bu cümlelerinden sonra bakışlarını sol eline çeviren Kensaku, tıpkı sağ eliyle yaptığı gibi bir hareket yaparken “İkinci seçenek ise… Sen mektupları alırsın, ancak biz de seni alırız.” diyor. Bu cümlesinden sonra anlık bir sessizliğin ardından Kensaku “Yani o mektupları gerçekten istiyorsan, bizim birliğimize katılırsın. Az önce de dediğim gibi, zorunlu hallerde karar alabilme olanağımız mevcut ve sanırım bu da zorunlu hallerden biri.” diyor gözlerinin içine bakarak. Sanki kafandan bu iki seçeneği düşünmen için sana olanak tanıyan Kensaku birkaç saniyelik suskunluğunun ardından “Ne diyorsun?” diyerek senden bir cevap almak istiyor.

[Mokuro Riku]

Bakışlarıyla Kensaku’yu baştan aşağı bir kez süzdü. Ardından gözlerini gökyüzüne daldırdı. Mavilikler arasında gidip gelirken arada Kensaku’yla bakışları birbirlerini buluyordu. Onun da kendisini gibi düşüncelere daldığının farkındaydı. Ancak adamın bu haline dostani bile diyebilirdi. Riku, adamda dövüşlerinin ardından ortaya çıkan rahat ve açık bir tavrı fark etmişti. Sanki biraz evvel yaşadıkları mücadele, samimiyetlerinin bir seviye atlamasına sebep olmuştu. Kensaku, kendisini bir güç testine tutup, bununla değerlendirip bir sonuca ulaşmış gibiydi.

Riku hala karşısındaki adamı dinlerken ne denli güvenilir olduğunu aklında tartıp duruyordu. Karanlık bir mağarada kendisini çağıran yabancı bir sese körlemesine, elleriyle duvarları yoklayarak ilerliyor gibi hissediyordu. Tüm duyduklarından sonra raporunda belirtilmesi istendiği gibi hiçbir şey yaşanmamışçasına burayı geride bırakamayacağını biliyordu. Eğer ki adamın dediklerinin doğru olduğunu varsayarsa; Nise’ye saygı duymasının yanı sıra değişen yönetimin ardından iş çevirme ihtimalini -hele ki böyle güçlü bir shinobi tarafından- tehdit olarak sayıyordu. Bu sebeple Kusa’ya dönüp edindiği bilgileri köylerinin liderine aktarmak kararını vermişti. Ancak Çadır Kent’ten şu anki durumuyla elinde mektuplar olmadan bir hiçle ayrılmasıyla bir sonuca ulaşamayacağını düşünüyordu. Gerçek veya değil, şu anda onun için önünde ilerleyebileceği tek yol vardı. Merak güdüsünün ışıltısı sanki zihnindeki mağaranın içinden uzanan tek damarlı ince yolu ucuna dek aydınlatıyordu.

Kensaku’ya doğru sakice aralarında iki adımlık mesafe bırakana dek yaklaştıktan sonra bakışlarını adamın parmaklarından yüzüne doğrultarak sözlerine başladı. “Nise-sama’nın uygun gördüklerinin doğruluğuna inanıyorum. Ancak Kensaku-san, Kusagakure'ye olan bağlılığınızın doğruluğuna yalnızca sözlerinize inanarak bir eyleme girişmeyeceğim. Siz de biliyorsunuz ki, köyümüzün alın bandını taşımanız; sizin o alın bandının sahibi olduğunuzun garantisini bana vermeye yetmiyor. Eğer ki bana Nise-sama veya veya Kizashi-sama'dan emir aldığınıza dair güvenebileceğim, somut bir kanıt sunabilirseniz; mektubun da bana teslim edilmesi şartıyla birliğinizin bir mensubu olmayı kabul ederim.”

Kensaku’yu kendisini bulunduğu mağaradan nasıl bir manzaraya çıkaracağının merakıyla inceliyordu. İçinde bulunduğu durumda örgüt hakkında daha fazla şey öğrenmeyi başkalarının emrinden beklemenin zararını karşılayamazdı. Öncelikle neler döndüğünü çözmesi gerekiyordu. Bunu yapabilmenin yolu da örgütle bir bağlantı kurmak ve inceliklerini, detaylarını keşfetmekti. Karşısındaki adamın söylediği kişi olup olmadığını açığa çıkarmakla ilk adımı atabileceğini düşünüyordu. Söylediği her şeyi bir sünger gibi içine çekmek, hiçbir detayı atlamamak istiyordu.

[GM - Naruto]

Kensaku’nun konuşmasının ardından ona doğru yaklaşmaya başlaman, Kensaku’nun yüzünde hafif gergin bir hava oluşturuyor. Ancak yine de herhangi bir hamlede bulunmadan senin yanına kadar gelmeni bekliyor. Konuşmaya başladığında ise sözlerini dikkatlice dinliyor. Kensaku’nun sözlerini anladığından emin olduğun vakit onu süzmeye başlıyorsun. Bir anlık düşünce girdabına girdiğini gördüğü Kensaku, kısa bir sessizlik ve düşünme faslının ardından “Seni anlıyorum. Dediklerini söylemekte hakkın var.” diyor. Başını iki yana hafifçe sallamasının ardından “Anlattığım, söylediğim ve gördüğün onca şeyden sonra bana güvenmek istediğin kadar güvenmeyebilirsin de. Bunun için seni yargılayamam. Somut olarak ne istediğini veya sana ne sunabileceğimi inan bilemiyorum. Ancak ben sana güvencemi sundum.” diyor.

Kensaku’nun ses tonuna bakıldığında, bir uzlaşmadan ziyade, anlaşmanın son aşamasında pürüz çıkmış bir adamda beliren isteksizliği sezmeye başlıyorsun. Bu halini senden esirgemek ister gibi de durmayan Kensaku “Bu aşamada sana güvence olarak bize katılman karşılığında sadece mektupları verebilirim Riku-san. Onun dışında benden istediğin başka bir şey varsa, bunu ancak şartlar oluştuğunda düşünebiliriz.” diyor. Hemen ardından yüzü bir nebze yumuşayan Kensaku “Kizashi-sama’dan haber alınamadığını biliyorsundur. Aynı şekilde, Nise-sama da daha pasif bir konuma geçti. Bu yüzden sana doğrudan onlarla irtibata geçebileceğimi veya seni onlarla görüştürebileceğimi söylersem yalan söylemiş olurum. Zaten böyle bir şeye girişmem halinde, kısa süre sonra yalanım da ortaya çıkar ve şimdiye kadar duyduğumuz güveni de yok etmiş olurum.” diyor. Bu sözlerinin ardından gözlerinin içine bakan Kensaku “Umarım benim senin pozisyonunu anladığım kadar, sen de benim pozisyonumu anlıyorsundur.” diyerek konuşmasını sonlandırıyor

[Mokuro Riku]

Riku, Kensaku’nun içerisinde bulunduğunu iddia ettiği birlik hakkında oldukça güçlü bir merak duygusu hissediyor, bu sebepten ötürü bir an önce daha fazlasını öğrenebilmek için yanıp tutuşuyordu. Ancak istediklerini daha fazla üstelemesinin Kensaku’dan daha fazlasını almasını sağlamayacağını artık anlamıştı. Otome’nin evinde karşısına çıkan mektuplar içine bir kuşku tohumu atmıştı ama ardındakilerin böyle şekilleneceğini tahmin edememişti.

Bir yandan da cinayet hakkında şu ana dek inceledikleri harici bir şey bulabileceğini düşünmüyordu. Daha fazla öğrenebilmek için elindeki tek seçeneği araştırmayı da çok istediği Kensaku’nun peşinden gitmekti. Kafasında Çadır Kent’te öğrendiklerini teker teker gözden geçirip vardığı sonucu bir kez daha onayladı.

“Pekala Kensaku-san, durumu gayet net anladım. Öyleyse anlaşmaya vardık.” Daldığı düşüncelerden donuklaşan gözlerine biraz ışıltı gelmişti Riku’nun. İçerisinde samimiyet barındıran hafif bir gülümseme yerleşmişti suratına. Her ne denli güvenini kazanamamış olsa da Kensaku’ya karşı bir yakınlık hissediyordu.

Kendini kaptırdığı gizem ve mücadelenin karmaşası üzerine kendisine söylenenleri yavaş yavaş sindirirken aklına birden Fuu gelmişti. Görev partnerinin kendisine katılmaması üzerine yolları ayrılmıştı. Çadır Kent’te araştırma yapmaya devam ediyor muydu acaba? Kente döndüğünde Fuu’yu bulmaya karar verdi ancak buldukları hakkında henüz bir bilgi vermeli miydi emin değildi. Hem Fuu’ya hem de Gekko’ya yapılabilecek daha fazla şey olmadığını söylemek fikri hiç hoşuna gitmiyordu. Burada yaşayan insanların kendini daha güvende hissedebilecekleri bir yanıta ulaşmış olmayı isterdi. Öncelik olarak kendi partnerine bildiklerini aktarmayı ve birlikte eyleme geçmeyi seçerdi ancak edindiği bilginin hassasiyeti Riku’ya birlikten henüz kimseye bahsetmeme kararını aldırmıştı.

[GM - Naruto]

Anlaşmaya vardığınızı belirten cümlenin ardından Kensaku’nun omuzlarının bir anda düştüğünü ve başından beri aslında oldukça gergin bir şekilde durmuş olduğunun anlayabiliyorsun. Aslında bunu daha önce fark etmiş olsan da, tüm gerginliğin sebebini yaşadığınız dövüşün adrenalinden kaynaklandığını düşünmüş olman, aslında Kensaku’nun gergin olduğu konunun birlikten bahsetmek olduğunu anlamanı sağlıyor. Bu düşünceni destekler gibi Kensaku “Şu an ne kadar rahatladığımı sana anlatamam Riku-san. Eğer başka türlü olsaydı, ne yapacağımı inan hiç bilmiyordum. Sana birliğimizden bahsetmek dışında bir seçeneğim kalmamıştı, aksi durumda iyice zora düşecektik. Neyse ki olay bu haliyle kapandı.” diyor. Verdiği derin nefesin ardından hafifçe hareketlenmeye başlayan Kensaku “Otame ninenin evine gidelim öyleyse.” diyerek ayaklanıyor. Kensaku aldığı yaradan dolayı hafifçe topallasa da, ikinizin de ilerlemesinde bir sıkıntı yaşanmayacak gibi duruyor. Ancak yine de sol kolunda giderek artmaya başlayan ağrı, bir süre sonra sana sıkıntı yaratmaya başlayacak gibi duruyor. Tüm bu yaralanmalarınız da size son dakika bir sohbet ortamı yaratıyor. En azından buraya geldiğinizden daha uzun bir sürede geri dönebileceğinizi fark ediyorsun. Kensaku da zaten pek aceleci bir hal içerisinde bulunmuyor.

[Mokuro Riku]

Kaslarındaki gerginlik azalırken vücuduna dönen acıyı da tam anlamıyla hissetmeye başlamıştı. Kolundaki yaranın pek de iyi durumda olduğu söylenemezdi. Otame’nin evine uğradıktan sonra hızlıca bir medic-nin’e görünmesi gerektiğini düşünüyordu. Sahi, Kensaku’nun hali de kendininkinden iyi sayılmazdı. Dizine sapladığı okun açtığı yara adamın bacağını kullanmasını zorlaştırıyor olsa da hala yürüyebilecek durumdaydı. İkilinin durumu dönüş yolculuklarını iyice yavaşlatacağa benziyordu. Riku, kendi zihnindeki sükuneti bozan soru işaretleriyle ortamın da sessizliğini kırmaya karar vermişti.

Yanında yürümekte olan Kensaku’ya hafifçe yüzünü dönerek konuşmaya başladı. “Kensaku-san, kuruluşundan itibaren birliğin içerisinde misiniz? Kaç kişilik bir oluşum olduğunu da merak ediyorum.” Özellikle Kensaku’nun yaşamına ilgi duyuyordu Riku. Ama yalnızca bu değil, adam hakkında daha fazla bilgi edinmenin birliğe dair bir çıkarım elde etmeye götürebileceğini düşünüyordu. Kısa bir duraksamanın ardından sorularına devam etti. “Kei’nin iletişimini kontrol altında tuttuğunuzu ve sonucunda köyümüzün aleyhinde eylemler aldığını fark ettiğinizi söylemiştiniz. Bununla alakalı bir belgeye sahip misiniz, kendim de görmek isterim doğrusu.” Eline geçirebileceği her şeyi incelemek istiyordu Riku. Ardında kontrol etmeden atladığı bir detay bırakmayı istemiyordu. “Ayrıca genel olarak emirleri Kizashi-sama’dan aldığınızı belirttiniz, peki bu nasıl işliyor? Yani birlik nasıl çalışıyor ve birbiriyle iletişime geçiyor? Mesela ben köye döndüğümde kiminle görüşmeliyim? Ve birlik içerisinden Çadır Kent’te olan başka tanışabileceğim birisi var mı?” Riku aklındakileri dile getirirken oldukça sakin bir tondaydı. Aklını kurcalayanları Kensaku’ya direkt bir şekilde sormaya karar vermişti. Adamın kendisine karşı samimi bir hali olduğunu hissediyor, Riku da aynı şekilde lafını dolandırmadan dile getirmeyi istiyordu. Yanındaki adama yönelmiş bir şekilde sakince yürümeye devam ediyor, vereceği cevapları ve tepkileri ilgiyle incelemeye çalışıyordu.

[GM - Naruto]

Kensaku ile birlikte, birbirinizde açtığınız yaralarla birlikte yürümeye başlıyorsunuz. Bu esnada aklına takılan soruları da Kensaku’ya yöneltmeye başlıyorsun. Kensaku ilk sorduğun soruya cevaben bazen sana bazen de yolun ilerisine bakarak “Birliğimizin ne zaman kurulduğunu bilmiyorum. Öyle kayıt altına alınan veya saklanan evraklarımızı yok diye biliyorum. Varsa da benim bunlara erişimim yok en azından. Bu yüzden birlik kaç kişidir, kimler vardır, onu da bilmiyorum.” diyor samimi bir ses tonuyla. İkinci soruna istinaden Kensaku “Böyle bir belge mevcut değil. Tahmin edebileceğin üzere birliğimizin gizliliğini düşündüğünde belge demek zafiyet demektir. Kei’nin hareketlerine dair gözlemlerimiz ve sonuçları yeterli aksiyonu sağlamamıza elverişliydi, bu yüzden de harekete geçtik.” diyor. İşin evrak kısımlarına geldiğinde Kensaku’nun samimi bir şekilde konuştuğunu hissedebiliyorsun, ancak yine de bu tür şeyleri konuşmaktan çok da hoşlanmadığını anlayabiliyorsun. Bunun Kensaku’nun evrak işleriyle uğraşmayı sevmeyen biri olmasından mı yoksa başka bir sebepten mi ileri geldiğini anlaman pek mümkün olmuyor.

Yürüyüşünüz devam ederken sorduğun diğer sorular üzerine Kensaku “İletişimi genellikle kuşlar vasıtasıyla sağlıyoruz. Tabi tanıdığımız birlik üyeleri yakınımızdaysa, yüz yüze görüşmeyi tercih ediyoruz. Bize haber gönderen kuşlar ile gerekli cevapları gönderiyoruz. Ancak ciddi ve acil bir durum olması halinde, edinebildiğimiz haberci kuşları gönderiyoruz.” diyor. Bu sırada yürüyüş hızınız bir nebze yükseliyor ve Kensaku konuşmasına “Birlik üyeleriyle zorunlu haller dışında görüşme sağlamıyoruz ve iletişime geçmiyoruz. Deşifre olmamak adına olabildiğince birbirimizden uzak durmaya çalışıyoruz. Bu yüzden köye döndüğünde senin de biriyle iletişime geçmene gerek yok.” diyor. Kensaku biraz soluklanmak için konuşmasını kesiyor ve yarım dakikalık bir sessizliğin ardından “Senin birliğe dahil olduğuna dair mesajı, gönderilen ilk haberciyle ileteceğim. Sonrasında zaten seninle iletişime geçileceği veya bir aksiyon alman istenildiği zaman, haberci bir kuş alacaksın. O zamana kadar senin de birlik üyesi olduğunu kimseye söylememen gerekiyor.” diyor. Hemen ardından kafasını hafifçe sana doğru çevirip hafifçe gülümserken “Yani şimdilik buradaki diğer birlik üyeleriyle tanışman veya onlarla temasa geçmen mümkün değil.” diyor.

Kensaku ile yaptığınız bu konuşma esnasında tekrar Çadır Kent’in sınırlarına da varmış oluyorsunuz. Kensaku kendisine biraz çeki düzen verip, tıpkı buradan ayrıldığı zamandaki gibi yürümeye çalışarak ilerlemesine devam ediyor ve kısa bir süre sonra Otame’nin çadırına kadar varıyorsunuz. Buraya kadar olan süreçte, etrafında gerçekleşen dikkat çekici bir hadise yaşamıyorsun ve etrafındakilerin herhangi bir şüphe çekici bakışıyla da karşılaşmıyorsun.

[Mokuro Riku]

Riku, ne denli somut bir kanıt bulmaya çalışırsa çalışsın sonucunda bir duvara çarpıyordu. “Bilmiyorum… Evrak yok…” Sanki sordukları bir çember içerisinde dönüp dolaşıp kendisine aynı soru işareti olarak geri ulaşıyordu. Gizlilik hususunda alınan önlemleri gayet anlıyordu, bu kısımda Kensaku’nun söylediklerinde bir tutarsızlık yoktu. Ancak Kensaku’ya hak vermesi kafasındaki kuşkuyu azaltmaya yetmiyordu. Adam gerçekten de hissettiği gibi samimi miydi yoksa onu bir yalanın içerisine mi sürüklüyordu?

Çadır Kent’te daha fazla araştırabileceği bir şey kaldığından şüpheliydi. Köye döndüğü gibi Kusachou’yla bir görüşme gerçekleştirebilir miydi? Gyaku’yla konu hakkında konuşmayı düşünmek Riku’yu bir miktar heyecanlandırıyordu. Özellikle onun vereceği tepkiyi merak ediyor, birlikten haberdar olup olmadığını öğrenmek istiyordu. Bir yandan da kuş mevzusunun nasıl sonuçlanacağını merak ediyordu. Gerçekten kendisiyle bir iletişim kurulacak mıydı? Eğer birlik varsa köy içerisindeki bilgi akışının ne kadarına erişimleri vardı? Kensaku, birliğin Çiy’den daha özel olduklarını dile getirmişti; bununla, birlik ve güncel Kusachou arasına bir sınır çekiyor olabilir miydi? Öyleyse Gyaku’nun yönetici konumunun göstermelik olduğu şüphesi ortaya çıkıyordu. Bir yandan da Gyaku ile bu sebeple görüşmek istiyordu, Kensaku’ya söylediği yalanın ortaya çıkması demek bunu Riku için kanıtlamış olacaktı.

Yine içerisine girmiş olduğu beyin fırtınasıyla boğuşurken Kensaku’yla Çadır Kent’e ulaşmışlardı. Riku da üzerini düzeltip kolundaki yarayı zihnen yok saymaya çalışıyordu. Sanki kendisi onu kabullenmezse, yarası yok olacaktı. Kensaku’ya konuyla alakalı daha fazla bir şeyler sormak istemiyordu, bu sebeple sessizle etrafını incelemeye koyulmuştu. Kent, nasıl bıraktıysa öyleydi; insanlar çadırlarının arasında kaybolmuş, kendi işleriyle uğraşıyorlardı. Riku da performans sanatçılığına soyunmuşçasına sokakta insanlara normal bir tavır sergilemeye çalışıyordu. Bozulmayan stabillikle sokakları adımladıktan sonra Otame’nin çadırının önünde son bulmuştu hareketleri. Aslında yaşlı kadından mektubu almasının kendisine pek yarar sağlayacağını düşünmüyordu ancak bunca mücadele ve Kensaku’yla olan pazarlığı sonucu eline somut bir şeyin geçmese rahat etmeyecekti. Annesini koruyabilmek için bir evladın son çabalarının bunca sene saklı kalmasına son verecekti. Ne kadar mektupta yazılan doğrultuda ilerlemeyecek olsa da köydeki kimseye, özellikle de Otame’ye bir zararda bulunmak istemiyordu. Kendini tazelercesine derin bir nefes çekip yanındaki adama yönelerek “Girelim mi Kensaku-san?” dedi.

[GM - Naruto]

Otame’nin çadırına girmeye yönelik sözlerine Kensaku hafifçe başıyla onay veriyor ve ardından pek de sesli olmayacak şekilde “Otame nine! Ben Kensaku… Müsait misin?” diyor. İçeriden gelen hafif yaşlı nidalarının ardından “Gel Kensaku, gel.” Şeklindeki Otame’nin sözleri sizi çadırın içine doğru ilerlemenizi sağlıyor.

Otame’nin çadırına girdiğin anda, kısa bir süre önce bıraktığın haliyle çadırın durduğunu görüyorsun. İçeride herhangi bir değişiklik gözüne çarpmıyor. Ancak Otame ile göz göze geldiğin anda, onda hafif bir çekingenlik olduğunu sezebiliyorsun. Bu çekingen bakışları Kensaku da seziyor, ancak o henüz daha bir şey söylemeden Otame “Bu haliniz ne sizin? Koca bir haydut grubuyla mı savaştınız?” diyor endişeli bir ses tonuyla. Kensaku hafif bir tebessümle ilk önce kendi yaralarına, ardından da seninkilere göz ucuyla baktıktan sonra “Yok nine, dost olup olamayacağımızı anlamak için biraz birbirimizi hırpaladık.” diyor. Otame, Kensaku’nun bu sözlerinden hiç de memnun olmamış gibi kaşlarını çatarken Kensaku hafif bir çekingenlikle “Abartılacak bir şey yok, her şey kontrol altında.” diyor ve tüm uzuvlarını oynatmaya başlıyor. Kendisinde bir sorun olmadığını göstermek için yaptığı hareketlerin bazılarında zorlandığı gözüne çarpsa da Kensaku “Gördün mü, her şey normal.” diyor. Otame ise, Kensaku’nun sözlerine veya yaptıklarına hiç inanmamış gibi göz devirdikten sonra “Oturun da iki sokum bir şeyler yiyin bari.” diyor. Otame’nin bu teklifine karşılık Kensaku az önceki neşeli gibi olan halini bir kenara bırakarak “Biraz acelemiz var nine. Tabi bir de senden bir şey isteyeceğim.” diyor. Bu sözlerle birlikte bir anda korkmuş gibi irkilen Otame, sanki neyin kendisinden isteneceğini anlamış gibi geriye doğru birkaç adım atarken Kensaku “Evet Otame nine… Mektupları almalıyım. Bundan sonra onları Riku muhafaza edecek.” diyor.

Kensaku’nun sözlerinin ardından bakışlarını sana kilitleyen Otame, sanki daha önce aranızda geçen konuşmaları teker teker aklından geçiriyor gibi duruyor. İçeriye çöken sessizlik, Otame’nin değişik ruh haline fazlasıyla yansırken, Otame’nin mektupları hem vermek istediğini hem de istemediğini anlatıyor gibi duruyor. Yaklaşık yarım dakikalık sessizliğin ardından ise Otame, daha önce mektupları çıkardığı yerden mektupları çıkarıyor ve ardından onları sana doğru uzatıyor. Senin mektupları alacağın sırada, bir anda mektupları sıkı sıkı tutmaya başlayan Otame “Sana güveniyorum evladım. Öncesinde de güveniyordum, ancak şimdi Kensaku ile olunca, sana daha da fazla güveniyorum.” diyor gözlerinin içine bakarak. Bu cümlelerinin ardından mektupları tamamen sana bırakıyor ve hüzünlü bir ifadeyle bakışlarını yere indiriyor. Kensaku ise hafifçe Otame’ye doğru ilerleyip eliyle belini sıvazlarken “Her şey güzel olacak nine, sen meraklanma.” diyerek onu teskin etmeye çalışıyor.

Otame’nin yanında durmaya devam eden Kensaku bakışlarını sana doğru çevirirken “Normalde bu mektuplardaki bilgilerin başka birinin eline geçmemesi için mektupta yazanları sana mühürlemem gerekiyor. Ancak aramızdaki güven bağına inanıyorum ve bu yüzden böyle bir şey yapmayacağım.” diyor. Hemen ardından ise bakışlarını hafifçe keskinleştirirken “Ancak birliğimiz hakkında konuşmanı engellemek için ufak bir mühür yerleştirmem gerekiyor. Sakın yanlış anlama, birliğin güvenini tam anlamıyla kazandığında, bende olduğu gibi mühür kaldırılıyor. Durumu anlayacağını düşünüyorum.” diyor. Hemen ardından Otame’yi olduğu yerde bırakıp sana doğru ilerlerken “Hazır olduğunda söylemen yeterli. Hafif yanıksı bir tat ve ufak bir elektrik akımı gibi acı hissedeceksin, hepsi bu.” diyerek konuşmasını sonlandırıyor.