[Kitamura Fuu & Mokuro Riku] Gölgenin İzinde

[GM - Naruto]

Sabahın ilk ışıklarıyla çalan kapınız, her ne yapmakta iseniz, yaptığınız şeyi bırakmanıza neden oluyor. Kapınızı açtığınızda ise Kusagakure alınbandı takmış ve yüzüne hemen hemen aşina olduğunuz bir shinobi, size verilecek bir görev olduğunu ve bunun için de Kusachou Binası’na gitmeniz gerektiği bilgisini size veriyor. Hemen ardından da görevin köy dışında olacağını ve bunun için gerekli hazırlıkları yapmanız gerektiğini de ekleyerek kapınızdan ayrılıyor.

İçeriğini bilmediğiniz ancak çıkacağınız görev için hazırlıklarınızı tamamlamanın ardından Kusachou Binası’na varıyorsunuz. Etrafta gördüğünüz birkaç tanıdık shinobi ile selamlaşıyor, ayak üstü sohbet ediyorsunuz. Bu esnada kapınıza gelmiş olan shinobileri fark ederek onlara doğru yöneliyor ve göreviniz için ilk kez birbirinizle karşılaşıyorsunuz. Sizi görev için çağıran shinobiler hızlıca bir üst kata çıkmak için size eşlik ediyor ve genellikle görevlerin verildiği bir odanın önünde durarak içeriye girebileceğinizi size bildiriyor.

İçeride tek bir masa ve sandalyeden ibaret odaya girdiğinizde, masanın hemen ardından sizi karşılayan kişi Aisu’dan başkası olmuyor. Bakışları sizinle kesiştiği anda yüzünde bir tebessüm beliren Aisu “Hoşgeldiniz, umarım iyisinizdir.” diyerek konuşmaya başlıyor. İyi niyet ve dileklerden oluşan birkaç cümlenin ardından bu kez yüzünde ciddi bir yüz ifadesi takınan Aisu “Sizleri bir görev için çağırdım. Biraz can sıkıcı bir durum yaşıyoruz.” diyerek esas konuya giriyor. Hafifçe bir nefes almasının ardından “Sınır bölgesinde kurmuş olduğumuz mülteci kamplarından haberdarsınızdır. Doushi Kasabası’nın oralarda bulunan bir kampta tatsız bir hadise yaşanmış. Bize iletilen ve acil koduyla gelen mesajda, çadır kentte yaşayan bir sivilin sıradan olmayacak şekilde öldürüldüğü yazıyordu. Bunun basit bir cinayetten ötesi olduğunu düşünüyoruz, zira olay mahallinde maktulün kanıyla bırakılmış bir izden, sembolden bahsediliyor. Orada bulunan görevlilerimiz konuyu araştırsa da, maktulün kimliği nedeniyle konu bize intikal etti. Zira maktul Mochizuki Kei isminde bir köstebekti. Eskiden Riaru’nun ordusunda yer alan, ancak savaş sonrası bize çalışmaya başlayan ve faydalı da olmuş biri, anlayacağınız. Dolayısıyla, onun infaz edildiğini düşünüyoruz ve bu durum hem çadır kentin hem de Kusagakure’nin güvenliği açısından ciddi bir sorun ve zafiyet oluşturuyor. Görevin amacı ve sizden beklentimiz, bu yaşanan olayın ardındaki kişileri çözmeniz.” diyor. Görevin kapsamını ve özetini size aktaran Aisu “Çadır kentte Suguro Gekko isimli bir jounin görevli ve size aktardıklarım konusunda bilgi sahibi. Kei’nin bu özel durumunu bilen shinobi sayısı da fazla değil. Bu yüzden mümkün olduğunca olayı sessiz ve derinden bitirmeniz faydalı olacaktır. Yine de bir gümbürtü yaratmanız gerekiyorsa, bunun en az hasarla sonuçlanmasını sağlayın.” diyor.

Görevle ilgili olarak anlatacakları bu aşamada sonlanmış gibi görünen Aisu “Bir sorunuz yoksa yola çıkabilirsiniz. Bu işi ne kadar erken ve hızlı çözersek, bizim için o kadar iyi olacaktır.” diyor.

Off Topic

Konunuza bakan GM'niz olarak bendeniz Fortius'tur. Pasiflik süresi 48 saat olarak planlanmaktadır. Hadi rastgele...

[Mokuro Riku]

Riku, gece devriyesinden dönen ikizinin kendisini antrenman yapmak için dürtüklemeleriyle henüz gün ağarmadan uyanmıştı. Riko’nun bitmek tükenmek bilmeyen bu enerjisine hayret etmemek elde değildi. İsteği reddedildikten sonra Riku’yu sırtlayarak bahçeye götürüp kendisiyle dövüşmeye zorlamaması biraz da olsa yorulmuş olabileceğini işaret ediyordu ancak ikizinin ısrarcı yapısının yıldırılması zor bir güç olduğunun bilincindeydi. Fırsattan istifade hemen konuyu ikizinin karnını doyurup yatağa yollama ve sonrasında gününü sessiz ve sakince geçirebilme planlarına doğrultmuştu Riku.

“Akşamdan kalma gyoza var.” Bir yandan ikizinin tepkisine göre bahsi biraz daha arttırması gerekip gerekmediğini kestirmeye çalışıyordu. Riku’nun attığı yem ilgisini çekmişe benziyordu ancak kararsız görünen yüz ifadesinden henüz yutmadığı belliydi. “Kalamar ve uni koydum gyozalara. Sen kızartırken ben de yasemin çayı demlerim. Kahvaltı yaparız.” Zaafı olan kalamar yetmişti Riko’nun bu fikri onaylamasına. Dün balık avından dönerken uğrayıp kalamar bıraktığı için babalarının dostu Takeo-san’a içten içe minnet duygularını yolluyordu Riku.

İkiziyle birlikte mutfağa geçip kahvaltılarını hazırlamaya giriştiler. Mis gibi yemek kokusu evin içine hakim oldukça genelde pek de kahvaltı insanı olmasa da Riku’ya da iyice bastırmaya başlayan açlık hissi hakim oluyordu. Kazdığı kuyuya düşen ikizinin ardından kendisi de atlamıştı resmen. Sonunda leziz kahvaltılarına gömülürken Riko da keyifle gece devriyesinde yaşadıklarını ikizine anlatıyor, birlikte hoşsohbet ediyorlardı.

Gyozaları biterken ikizler kapı zilinin beklenmedik çalınışıyla irkildiler. Güneş henüz doğuyordu, günün bu saati görevden başka bir şey çağırıyor olamaz diye düşündü Riku ve içinde gelenin kendisiyle alakalı olduğu bir içgüdüyle kapıyı açmak için atıldı. Araladığı kapı ardında yüzüne aşikar olduğu bir Kusa shinobisi duruyordu. Hissi doğruydu, Mokuro ailesinde bu sefer görev Riku’yu çağırıyordu. Hem de shinobinin belirttiği üzere köy dışına çıkacağını ele acınca pek de kısa süreli olmayacağı yargısına varmıştı.

Shinobiyi teşekkürle uğurlayıp çoktan konuşmaları dinlemek için arkasında konuşlanmış ikizine göreve çıktığını henüz uyumakta olan babalarına iletmesi ricasında bulunup hazırlanmak için odasına geçti. Üzerine dik yakalı ve kolsuz siyah bir elbise geçirip odasındaki boy aynasının karşısına geçip yeşil saçlarını yüzünün önüne düşmelerini engellemek için iki taraftan kulaklarının üstünde kurdelelerle tutturdu. Bugün feminen olarak adlandırılabilecek parçaların ağırlıklı olduğu bir şekilde giyinmek gelmişti içinden. Dolabına bakıldığında inanılmaz bir moda karmaşası var gibi görünüyordu, sadece bunlarla yetinmeyip arada ikizinin kendisinden katlarca büyük kıyafetlerine de el attığı olmuyor değildi. Kendisi için herkese karşı büyük ehemmiyetle çektiği kişisel sınırları bu meselede biraz hafifletmekte sakınca görmüyordu.

Giyinmeyi bitirdiğinde Oroshi’nin bakımını olabildiğince hızlı ancak dikkatlice tamamlayıp oklarının içinde bulunduğu sadakla birlikte çok sevdiği yayını sırtına yerleştirdi. Gerekli olan her şeyi aldığından emin olmak için iki kez kontrol ederek hazırladığı shinobi çantasını da bacağındaki kemere iliştirdi. Son dokunuş olarak eldivenlerini eline geçirince hazır olduğu kanaatini getirip odasından ayrıldı.

Riku evlerinden çıktığında ikizi de çoktan uykuya dalmıştı. Bahçedeki kediler için mama kaplarını doldurup koşar adımlarla evlerine pek de yakın olmayan Kusachou Binası’na doğru yola koyuldu. Köy dışında bir göreve çıkacak olmanın getirdiği merak ve heyecan duygusu sarmıştı zihnini. Hatta direkt bir şekilde görevin başka bir ülkede olmasını umut ediyordu. Özellikle bir süredir köy dışına çıkmamış olmasının getirdiği stabil histen kendisini arındırmak istiyordu artık.

Görevi ile ilgili düşüncelerle koşturarak ulaştığı Kusachou Binası’nda kendine seslenen sevecen ses tonu Riku’yu zihninden çıkararak gerçekliğe döndürdü. “Ku-chan! Ah, ne zamandır görüşemedik. Nasılsın?” Sesin sahibi takım arkadaşlarından biri olan Momo’ydu. Uzun süredir köy dışındaki bir görevde olan pembe saçlı kunoichiyle son görüşmesi üzerinden bir aydan biraz fazlaca vakit geçmişti. Momo’nun güzel suratına yayılmış sıcacık gülümsemesini görmeyi özlediğini fark etti Riku. Çevresinde samimi olduğu pek fazla insana sahip değildi hatta geninliğinin ilk dönemlerinde Momo’ya da oldukça soğuk davrandığının bilincindeydi fakat genç kadına karşı bir güven hissiyle dolmaya başlaması kısa sürmüş, zamanla da en yakınlarından birisi olmuştu.

“Riko’yla köyde devriye gezmekten başka bir şey yapmadık. Sonunda köy dışı göreve çağrıldım ama şansa bak sen de bugün dönmüşsün.” Momo ile daha fazla sohbet etmek isterdi ancak kendisinden biraz ileride duran görev çağrısını aldığı shinobiyi fark etti. Bu kadar erken ve ani çağrıldığı için acil bir durum sezisindeydi ve Momo’yla vedalaşıp yanındaki iki kişi ile konuşmakta olan shinobiye yöneldi. İçlerinden kendisi gibi omzunda yumi yayı asılı olan genç kunoichi ister istemez dikkatini çekiyordu. Pek yaygın bir ninja ekipmanı olduğu söylenemezdi, en azından kendi köylerinde. Simsiyah uzun saçları beyaz teninin etrafından hoş bir tezatlıkla dökülüyor. Hafif ancak fark edilen bir makyaj dokundurulmuştu zarif hatlı yüzüne. Karşısındaki kunoichi Riku’ya tam nokta adlandıramasa da bazı yönlerden kendisine yakın hissettirebileceği bir izlenim veriyordu ilk anda.

Başıyla hafifçe selam verdikten sonra “Merhaba. Ben Mokuro Riku.” diyerek kendini tanıttı. Kısa tanışma faslının ardından görevlerinin detayını öğrenebilmek için üst kata çıktılar ve içeride kırmızı saçlı bir kadından başka kimsenin olmadığı odaya girdiler. Karşılarında kendilerine gülümsemekte olan kunoichi Kusagakure’nin iki numarası olarak nam salmış olan Haku Aisu’ydu. Köy içerisinde en çok saygı duyduğu, kendine örnek aldığı isimlerden birisiydi Riku için de.

Büyük bir dikkatle Aisu’nun görev hakkında anlattıklarını her cümle gittikçe daha da ilgisini çekerek dinliyordu. Sınır bölgesi içerisinde bulunan mültecilerin konuşlandığı Çadır Kent’teki şüpheli bir cinayeti araştırmak üzerineydi görev. Sessizce iz peşinde ilerlemek, araştırmak, soruşturmak… Görev, Riku’nun hakkındaki beklentilerinden bile daha fazla kendisine hitap ettiğini düşünüyordu. Çıkacağı görevin sıradan bir cinayetten ziyade böylesine gizemlerle örtülü ve bir yandan da Kusagakure’nin refah ve güvenliğine karşı gün geçtikçe daha da büyük bir tehdit olan Riaru ile bağlantılı oluşu ilgisini iyice artırıyordu.

Aisu’nun aktardıkları arasından kanla çizilmiş sembol detayına özellikle oldukça takılmıştı. Tehdit veya hedef şaşırtma amacıyla bırakılmış olması ilk aklına gelenlerdi ancak sebepleri netleştirebilmek için öncelikle bu sembolün anlamını bulmalılardı. Kafasında dönmeye başlayan sorularla birlikte Aisu’nun görev hakkındaki bilgilendirmelerini takip ediyordu. Son sözleriyle kendisinin konuşmaya başlayabileceğini uygun görüp sakin ve tek tonlu zarif sesiyle aklındakileri Aisu’ya yöneltti.

“Verdiğiniz bilgiler ve açıklamanız için teşekkürler Aisu-san. Aklımda olan sorulardan ilki Suguro Gekko bizim geleceğimizden haberdar mı ve kendisi ile Çadır Kent’e ulaştığımızda nasıl iletişime geçeceğiz? Görevi gizli bir şekilde yürüttüğümüz için insanlara sorular sorup dikkat çekme riskini almaktansa ilk olarak direkt kendisi ile görüşmenin daha uygun olduğunu düşünüyorum. Bir diğer sorum da yolculuk koşullarımız hakkında: herhangi bir araç tahsil edildi mi? Ve tekrar teşekkürler, köyümüzün güvenliği için elimden gelenin en iyisini adayacağım.” Konuşması bittikten sonra yönelttiği sorulara cevap beklemeye başlamıştı. Riku bu cinayetin kendisini şimdiden sır perdesinin aralarına sürüklediğini hissedebiliyor ve bir an önce yola koyulmak istiyordu.

Edit: İmla hatalarını düzelttim ve ilk paragrafa karakterin düşüncelerini daha düzgün aktarabilmek için küçük eklemeler yaptım.

[Kitamura Fuu]

"Bugün, bugün de güzel bir gün." dedi gözlerini açar açmaz uyku sersemliğini atmadan. Güneş ışıkları pencereden süzülmüş, perdelere selam vermiş ve Fuu'nun odasını bir güzel aydınlatmıştı. Yorganını attı üstünden ve fırladı yataktan. Yatağında ne kadar çok vakit geçirirse bir o kadar daha geçirmek isteyeceğini biliyordu. Çok hızlı adımlarla banyonun yolunu tuttu. Duş, diş fırçalama gibi rutin eylemleri tamamladıktan sonra odasına geri dönüp elini dolabına attığında ilk gelen tişörtlerden birini altına geçirip attı kendini mutfağa. Karnı gurul gurul gurulduyordu. Dolaptan bir kase çıkartıp tezgaha koydu, yanına çubuklarını attıktan sonra hazır ramen paketlerinden bir tanesini çıkarttı. Zeytinli peynirli yumurtalı bir kahvaltı hazırlamak için pek üşenmişti.

Karnını doyurduktan sonra evi toparlamaya koyuldu. Bulaşıkları yıkadı, tozlu rafların tozunu aldı, evi havalandırdı. Çok detaylı bir temizlik yapmamıştı, öyle üstün körü, eve birinin gelmesi durumunda mekanın bir ayı ini değilde insan evi olduğunu anlamasına yetecek kadar. Sonra geçti oturdu bir koltuğa, uzattı ayaklarını ve Susumu'nun kitaplarından bir tanesini aldı. Rastgele bir sayfayı açıp okumaya başladı. Kapı çalınana kadar da bunu devam ettirdi. Kitaplıktan bir kitap alıyor, bir sayfasını açıyor bir iki sayfa okuduktan sonra başka bir kitaba geçiyor ve aynısını tekrarlıyordu. Yarım saat kadar bunu yaptıktan sonra kafasında saçma sapan bir hikaye uydurmuştu. İki tane kılıç ustası kırlangıcın Konoha ormanlarında tilki kovalamasını anlatan garip bir hikayeydi bu. Lakin kurguladığı muazzam hikayeyi yarıda kesmek durumunda kaldı, zira kapı çalındı ve göreve çağrıldı.

Hazırlanma faslı pek uzun sürmedi, güzel güzel kıyafetlerini giydi. Beyaz bir tişörtün üzerine, kısa, siyah renkte bir şort giydi. Saçlarını salmıştı, makyajı pek hafifti abartıya kaçmaktan kaçınmıştı. Sadağındaki okları tek tek saydı, iki kez. Okunu sırtına yerleştirdi, ekipman çantasını da bacağının üstüne. Evden çıkmadan önce kapıyı pencereyi sıkı sıkıya kapattı, tüpün altını kapattı, muslukları kontrol etti. Susumu köy dışındaydı, Fuu da köy dışına çıkmak üzereydi, ev bir süre boş kalacaktı. Susumu muhtemelen ondan önce dönecekti köye, merak etmemesi için bir not yazıp kardeşinin yatağının üstüne attı. Geldiğinde okurdu eşek sıpası Her şeyden emin olduktan sonra çıktı dışarı, arkasını dönüp evine güzel güzel baktıktan sonra kapıyı kapattı ve kitledi.

Kusa-chou binasına kadar süren yolculuğu, tatsız bir tecrübeydi. Fuu'nun başına gelenleri üç aşağı beş yukarı neredeyse bütün shinobiler biliyordu. Selam verdiği, bir iki laf ettiği kim varsa nasıl olduğunu soruyordu eninde sonunda. Fuu, iyiydi. Başından korkunç bir deneyim geçmişti, bunun farkındaydı. Sanki bir daha asla düzelemeyecekmiş gibi kırılmıştı belki, lakin düzelmişti. İyi hissediyordu, nefes aldıkça içine hayat doluyordu. Yalnız kalmaktan korkmuyordu. Bir problemi kalmamıştı. Tek başına kalmak, doğayla iç içe olmak, kuş cıvıltılarının ahenkli şarkılarının çalındığı ormanda kendisiyle kalıp sağa sola ok atmak onu gerçekten iyileştirmişti. İnsanların zırt pırt nasıl olduğunu sorması artık rahatsız edici olmuştu. En sonunda da patladı birine. "İyiyim, gerçekten iyiyim, kami-sama belamı versinki iyiyim sorup durmayın arkadaşım yeter!"

Görevdeki partnerine cevap olarak aynı sözcükleri isim kısmını değiştirerek iade etmişti. "Merhaba. Ben Kitamura Fuu." Susumu burada olsa, 'merhabana merhaba kardeş' derdi diye düşündü. Gülmemek için kendini zor tutarak Aisu'nun onları beklediği odaya kadar takip etti görev arkadaşını ve görevli diğer shinobileri. Siyah güzel bir elbise giymişti görev arkadaşı, kurdelelerine bayılmıştı, görev yerine giderken soracaktı nereden aldığını. Ayrıca, ayrıca kız* da Fuu gibi ok ve yay kullanıyordu. Acaba Kaguya'sı Fuu'nunkinden güçlü müydü?

Brifingi dikkatle dinledi Fuu. Mültecileri, kampı, zor zamanlar geçiren insanları düşündükçe içi parçalandı. Fillerin çarpışmasında olanlar yine çimenlere olmuştu. Kendini motive olmuş hissetti. Masum insanların arasına sızıp onların güvenliğini tehdit eden bir insan müsvettesini araştırmak ve adalete teslim etmek. Dünden razıydı böyle bir göreve gitmeye. Aisu'nun sözleri oldukça açıklayıcıydı. Biri var, köstebeğimizi infaz etti, bulun. Hızlı ve olabildiğince sessizce. Yola çıkmaya hazırdı Fuu. Takım arkadaşı bir takım sorular sordu. Güzel sorulardı bunlar, özellikle araç tahsil edildiyse çok mutlu olacaktı Fuu. Kızın suratına suratına, 'afferim kız' dercesine baktı ve Aisu'nun cevabını bekledi.

*Karakterin kız olduğu kanısına Fuu tamamen işbu karakterin kıyafetlerinden, dış görünüşünden ötürü varmıştır.

[GM - Naruto]

Aisu’nun söz sırasını size bırakmasının ardından, lafa giren Riku oluyor. Riku’yu dikkatle dinleyen Aisu, konunun araç tahsisine gelmesiyle, son anda ağzının içinde tutabildiği bir kahkaha atıyor. Yüzünde, kahkahasını zor tuttuğu belli olan bir ifadeyle Riku’nun konuşmasının sonlanmasını bekleyen Aisu, Fuu’nun konuşmaya dahil olmayacağını anlayınca, içinde biriktirdiği havayla birlikte kahkahasını da salıyor. On saniye kadar süren kahkaha seansının ardından “Fuu-san belki de Susumu-kun’un at arabasıyla gezmeye alışmıştır ve böylesine bir soruyu onun sormasını beklerdim.” diyor. Hemen ardından ise “Sanırım size shinobi olarak uzun yolları yayan gidebilmeyi öğretmişizdir. Yanılıyor muyum?” diyor. Bu cümlelerinin ardından, aslında sizi rahatlatmak amacıyla böylesine takıldığını gösteren bir yüz ifadesi takınan Aisu “Şaka yapıyorum, takılmayın.” dedikten sonra “Ancak tabi ki bir araçla gitmeyeceksiniz. Ne kadar az kişi, o kadar iyi.” diyor. Araç konusunu böylece kapatmış olan Aisu “Gekko’ya geleceğinizi bildireceğiz ve o da sizi bekliyor olacak. Fakat herkesin içinde paldır küldür bir sohbete dalmamanız gerektiğini anlamışsınızdır. Oraya sadece mültecilerin arasında yaşanmış basit bir cinayeti araştırmaya ve mümkünse mültecilere güven aşılamaya gitmiş olan Kusagakure shinobileri olacaksınız.” dedikten “Başka bir sorunuz var mı?” diyor.

Off Topic

Başka bir sorunuz veya etkileşiminiz bulunmuyorsa, binadan ayrılarak yola koyulduğunuzu belirtebilir, yol esnasında kaynaşma konuşmalarınızı yapabilir ve olası planlarınızı tartışabilirsiniz. Bununla birlikte, yapacağınız yolculuk için bir ilerleme hızı belirlemeniz gerekmektedir, bu hıza göre de görev bölgesine intikalinizin süresi belirlenecektir. Hızınızı oldukça hızlı, hızlı, normal shinobi ilerleyişi, normal insan ilerleyişi veya yavaş gibi belirtebilirsiniz.

[Kitamura Fuu]

Susumu'nun at arabası. Bir ara gerçekten at arabasına binip, Susumu'yu alıp uzaklara gitmeli, bir kaplıcada rahatlamalı, güzel yemekler yemeli ve sinir stres atmalıydı. Tabi bunlar için doğru zaman şu an değildi. Şu an sınır köylerini tehdit eden insanları ortaya çıkıp tehdidi ortadan kaldırma vaktiydi. Aisu gülerken Fuu da gülecek gibi oldu ama bir yandan da araçsız gideceklerine üzülmüştü, yinede belli etmedi. Kadının da dediği gibi uzak mesafeleri yaya kat etmeyi öğretmişlerdi sonuçta ve herhangi bir arabadan, araçtan daha hızlı gidebilirdi ortalama bir shinobi. Yüz ifadesi samimiydi, dalga geçmiyordu, durumun gerginliğini minimize etmeye çalıştığı belliydi. Fuu da gülümsedi, sıcacık bir ortamda hissetmişti sanki kendisini. Tartışılan şey bir cinayetti ama insanlar gülebiliyordu.

Gekko'ya gelince, kadın tekrar işlerini sessizce yapmalarını tembihlemişti. Gekko onların geleceğini biliyordu, muhtemelen onlar gelir gelmez onları bir şekilde karşılardı, böyle düşünüyordu Fuu. Sağa sola Gekko nerede diye sormamalarını istemişti kadın bir nevi. Rol kesip kimseye bir şey çaktırmamaları gerekiyordu. Bir sorusu yoktu Fuu'nun her şey kabak gibi ortadaydı, yapmaları gereken şey ortadaydı nasıl yapılması onlara söylenmişti. Bundan sonrası için bir an önce olay yerine gitmeli, cesedi incelemeli ve doğru çıkarımlar yapmaları gerekiyordu. Daha fazla vakit kaybetmek istemiyordu. İnsanların ne kadar rahatsız hissettiğini tahmin edebiliyordu. Eğer takım arkadaşının bir sorusu olmazsa oda soru sormayacak ve bir an önce yola çıkacaklardı, olabildiğince hızlı gitmek istiyordu ancak yinede kızın hızına ayak uyduracaktı.

[Mokuro Riku]

Riku, bulundukları odanın içerisini dolduran kahkaha sesiyle biraz afallamıştı çünkü sorduğu soru ile sorunun doğurduğu tepkinin bağlamlarını zihninde ucuca dolayamıyordu. İnsanlarla diyalog kurmanın spontaneliğine bazı durumlarda hazır olamıyordu. İçerisinde bulunduğu an da onlardan birisiydi. Gözlerini söylediklerini kafasında tekrarladığı ve zehirli bir düşünce yağmurunda boğduğu odanın duvarından gelişigüzel gerçekleşen anın içerisinde olabildiğince samimi gelen gülüşe yönetti. Karşısında duran örnek aldığı insanı ilk defa böylesine neşe içerisinde görüyordu. Tabii ki kadının gülüşünün küçük bir andan ziyade tasadan tamamen arınmış ve görevini tamamlamış bir insanın mutluluğu olarak görebilseydi. İçerisindeki görev ateşini Aisu’nun uğrunda çok emek verdiğini bildiği huzuru köylerinde sağlayabilmek amacı da körüklüyordu.

Küçük olsa da bulunduğu anın keyfini hissetmemesi elde değildi. Daima ciddi gördüğü Aisu’nun gülüşü içini sıcacık bir samimiyetle dolduruyor, zihnini genjutsu altına almışçasına rahatlatabiliyordu. İnsan gerçekten de birbirlerinin varlığından kök salıyor, gelişiyorlardı. Riku da yeni hisler hissettikçe daha fazlasını tadabilmek için isteği artıyordu. Bu öğrenme süreciyle olayları ve kendi perspektifini geliştirebildiğine inanıyordu.

Aisu’nun tepkisinin getirdiği aydınlatma ve güven ile içerisini kararlılık hissiyle doldurdu. Bunca eğitimi boş yere almamışlardı. Konuşmaları ardından yeterli bilgiye sahip oldukları kesindi artık öyleyse vakit kaybetmeye gerek yoktu. Ayrıca Fuu’nun da soru sormamasını kendinden emin olup vakit kaybetmek istemesine yormuştu biraz da. “Hemen olay yerine intikal ediyoruz Aisu-san.” Dedikten sonra başıyla tekrar hafif bir selam verip odadan hızlı adımlarla çıktı. Olabildiğince hızlı ilerlemek istiyordu. Şu an tüm benliğini görevine adaması gereken andı. Savaşın yıpratıcı etkisini birinci elden deneyimlemiş ve oldukça zor bir hayatın içerisine sürüklenmiş insanlara biraz huzur, biraz adalet bulabilmek amacıyla gidiyorlardı. Böyle bir koşulda kendisini geride tutamazdı.

Fuu ile senkronize ve hızlı bir şekilde ağaç dalları üzerinde seyahat ediyorlardı. Riku oldum olası kendini yerden yüksekteyken daha özgür hissediyordu. Kendi alanındaymış gibi bir rahatlık hissiydi bu. Artık partneri olan yanındaki kunoichi de memnuniyetle hızına ayak uydurmuştu. Önlerindeki gizemi bir an önce çözebilmek için aynı senkronizasyonu görevleri boyunca tutturabilmeyi umut ediyordu. Bunun için de öncelikle Fuu’yu biraz daha tanımak isteğini taşıyordu.

“Fuu-san yumii dou’ya ne zaman başladın? Neler yapıyorsun? Ne şekilde ilermek istiyorsun?” Fuu ile de öncelikle gün gibi ortada olan ortak noktalarını gözden geçirmek iyi bir fikir gibi gelmesinin yanında Fuu’nun aynı araca yaklaşım yöntemini deneyimleyebilmek de istiyordu. Ancak bir şeyleri öğrenebilmek için elinde olmadan fazla baskıcı olabiliyor ve karşısındakileri bunaltabiliyordu bunun yaşanmaması için kendini tutuyordu ancak ne kadar başarılı olabildiğini kestirebildiğini söyleyemezdi.

Fuu henüz cevaplamadan bir nefes alıp “Açıkcası pek fazla yumi dou kullanıcısı görmüyorum, biraz heyecanlandım.” diyerek ekledi. Kelimelerine ironik bir şekilde oldukça ifadesiz bir halde konuşuyordu. Böyle bir konuşmada verilmesi gereken bu tepki büyük ihtimalle bu olmamalıydı diye geçiriyordu içerisinden ancak kendisini anlayabilen insanlarla konuştukça kendisinin nasıl bir insan olduğunu da daha fazla kabullenmişti. Samimiyeti aslında dışarıya karşı aldığı hissiz tavırlarıydı. İnsanlarla bir maske ardından iletişime geçmektense sadece kendisini sunuyordu.

[GM - Naruto]

Mümkün olduğu kadar hızlı bir ilerleme yöntemi hedefinize varmayı planlıyorsunuz. Yolculuğunuz esnasında kendi aranızda uygulayacağını planları ve metotları tartışıyorsunuz ve güney batıya doğru yaptığını yolculukta Kusagakure’nin çevresindeki düzlükleri aşmanızın ardından diğer yöreleri ardınızda bırakıyorsunuz. Kısa dinlenme ve ihtiyaç molaları dışında ilerleyişini aksatan hiçbir durumla karşılaşmıyorsunuz. Siz ilerledikçe, Güneş de yönünü hızla değiştirmeye devam ediyor Güneş gün boyu sürdürdüğü etkinliğini kararan havaya emanet ederken düzlükteki pirinç tarlaları kendilerini belli etmeye başlıyor. Pirinç tarlalarının hemen devamındaki küçük Doushi kasabası sizi selamlamaya başlıyor bu anlarda. Çimen Ülkesi’nin Yağmur Ülkesi’ne en yakın kasabası olan ve orta büyüklüğüne rağmen mevcut durumu itibariyle bir hayli hareketli duran kasaba ışıl ışıl parlıyor gözlerinizin önünde.

Kasabaya varmadan, pirinç tarlalarına zarar vermeyecek şekilde kasabanın girişine yakın bir yerde konumlanmış çadırlar, hedef noktanıza vardığınızı size gösteriyor. Çadırları rastgele dizilmemiş, belirli bir düzen ile kurulmuş şekilde görüyorsunuz. Toplamda 30-35 çadır sayıyorsunuz ve bunun anlamının aynı sayıda hane demek olduğunu anlayabiliyorsunuz. Çadır kentin ortasında ise büyükçe başka bir çadır bulunuyor ve bu çadırın da shinobiler için geçici bir karakol görevi görüyor olduğunu düşünüyorsunuz, zira çadırın bir yüzündeki "Iryou" sembolü de çeşitli medikal yardımların da yapıldığını belli ediyor ve etrafında birçok standart shinobi kıyafeti giymiş kişileri tespit edebiliyorsunuz. Bununla beraber bu büyük çadırın önünde bulunan birkaç kazan ve masa da yemek dağıtımının da buradan halledildiğini söylüyor sizlere. Vakit itibariyle ve muhtemelen son yaşanan hadiselerden ötürü kazanlar ve masalar boş görünüyor, en azından şimdilik bunlarla ilgilenen herhangi birini gözünüz kesmiyor.

Bu çadır kent Çimen Ülkesi'nin iç kesimlerine giden yolun kenarına kurulmuş, Doushi'nin hemen kuzeybatı çıkışında. Çadır kentte birçok aile seçiyorsun dışarıda dolaşan ve genellikle kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlar. Genel durumlarını net belirleyemeseniz bile, ufak bir telaşın dışında bir anormallik görünmüyor. Shinobilerin ortadaki büyük çadırın etrafında toplanmış görüntülerinin yanında, bu çadıra birkaç metre uzaklıktaki bir çadırın da etrafının shinobiler tarafından çevrelendiğini ve burada yaşayan insanların uzakta tutulmaya çalışıldığını seçebiliyorsunuz. Bu noktadan sonra, size kalan buraya yaklaşmak ve olayların içine kendiniz bırakmaktan ibaret oluyor.

Off Topic

Riku’nun RP’si her ne kadar Fuu ile aralarındaki konuşmaya istinaden başlamış olsa da, Fuu’nun bu konuda herhangi bir cevap verememiş olması kanaatimce RP’lerde kopukluk yaratıyor. Bu nedenle, benzeri bir durumun tekrar olması halinde, sadece bu konuya mahsus olmak üzere ve ihtiyaç hissetmeniz halinde, tekrar RP yazarak konuya gönderebilirsiniz. Diğer türlü, bir sonraki tura kalan cevaplar belki konudaki diğer kişiye uymayacak olabiliyor veya olayın detaylandırılması gerekebiliyor. Bu yüzden, bu konuda her tur tek bir RP kuralını yumuşattığımı belirtmek isterim. Bununla birlikte, böylesine bir durumda konuşmaya veya başkaca bir durum haricinde, ekstra bir aksiyon alınması gibi bir durumda, yazılan turun iptal edileceği ihtarını da yapayım, sonra bize öyle denmemişti olmasın.

[Kitamura Fuu]

Görev için yapılan yolculuklar her daim monoton geçmişti Fuu özelinde. Belirtilen yere git, yol üzerinde muhtemelen rotaları tartış, belki biraz bir şeyler ye biraz partnerini tanı. Şikayetçi değildi bundan. Görev yerine kadar sakin sakin gitmek çok güzel bir şeydi aksine. Fırtına öncesindeki bir yudum sessizlikti bu ve her anına şükretmeliydiler. Zira hissediyordu. Öyle yada böyle bir şeyler ters gidecek ve bir fırtına kopacaktı, her zaman öyle olurdu. En son kopan fırtına, kapatması için çok uğraşması gereken yaralar açmıştı. Tekrarlanmasına izin vermek gibi bir niyeti yoktu.

"Ne konuda ilerlemek istediğime dair en ufak bir fikrim yok aslında Riku-san. Yuvarlanıp gidiyoruz işte." diye cevap verdi kızın sorusuna. Ses tonu samimi ve sevecendi. Gerçekten öyleydi. Stilinde hatrı satılır bir seviyeye gelmişti evet, ancak bu stilin onu bir sonraki seviyeye tek başına taşıyacağını düşünmüyordu. Lakin alternatif bir şeyler de düşünmemişti. Akışa bırakmıştı kendisini. Bu boşvermişliğinden hoşnutsuzdu aslında ama kıza çaktırmamaya çalıştı. Kızın heyecanlandığını belirten sözlerine karşılığı sıcak bir tebessüm olmuştu.

Güneş yavaş yavaş uykuya dalarken mehtap uykusundan uyanıyor ve en yakın arkadaşı geceyi yanına çağırıyordu. Bunlar olurken pirinç tarlalarıyla karşılaşmışlardı. Düzlüklere kurulan bu tarlalar belkide asırlardır insanların karnını doyurmasını sağlamıştı. Pirinç bu toprakların insanları için çok önemli bir yiyecekti hatta sadece bir yiyecekten öte bir kültür olmalıydı. Doushi kasabası ufukta belirdi. Işıl ışıldı. Bir ara görev dışında da gelmek istiyordu buraya. Belki Susumu'yu da ikna ederdi, arabasına binip tıngır mıngır giderlerdi.

Kasabanın dışına, pirinç tarlalarını rahatsız etmeyecek bir şekilde kurulmuştu çadırlar. Yanlış saymadıysa 30'dan fazla çadır vardı. Her çadırda ortalama 3-4 kişi kalsa üç aşağı beş yukarı 100 kadar evsiz demekti bu. Keyfi kaçtı, lakin elinden ne gelirdi ki? Şu an yapabileceği tek şey bu insanların yüreğine korku aşılayan insan müsveddesini bulup adalete teslim etmekti. Çadırkentin ortasında diğerlerinden daha büyük başka bir çadır kurulmuştu. Hem karargah görevi görüyor hem aş dağıtıyor hemde sağlık hizmeti vermeye çalışılıyordu buradan. Gördüklerini böyle yorumlamıştı. Masalar boştu, Fuu bunun yaşanan olaylardan dolayı olmasını umuyordu. Zira eğer buradaki insanlara verilecek yemekleri kalmadıysa ve ondan kaynamıyorsa kazanlar çok üzülürdü.

Bir grup shinobi gördü gözleri. Büyük çadırın biraz yakınındaki başka bir çadırın etrafındaydılar, bölgeyi kapatmışlardı ve sivilleri uzak tutmaya gayret ediyorlardı. Muhtemelen olayın yaşandığı yer burasıydı. Brifingte pek dikkat çekmemeleri tembihlenmişti onlara. Selamsız sabahsız direk oraya gitmek tam da kaçınmaları gereken şey olmalıydı. Partnerine döndü. "Muhtemelen olay mahali orası" dedi. Eliyle falan göstermedi kızda görmüş olmalıydı çünkü. "İstersen direk oraya gidelim ama çok dikkat çekeriz gibi geliyor bilemedim."

[Mokuro Riku]

Ara ara Fuu ile kısa muhabbetlerinin eşlik ettiği yolculukları oldukça sıradan bir şekilde ilerlemişti. Bu durum Riku’nun oldukça işine gelmişti çünkü görev öncesi kendini hazırlayabileceği sakin bir zaman dilimine ihtiyacı olduğunu hissediyordu. Hızla hareket halinde olsa dahi zihnini arındırıp bir nevi meditasyon haline sokmuştu. Meditasyon kendisine babasından geçen bir alışkanlıktı. Her sabah bahçelerindeki küçük göletin yanında bağdaş kurmuş zihnini sessizliğe büründüren babasını izlemelerinin sonucunda Riku da sabahları eşlikçisi olmaya başlamıştı. Kendini anın hapsinden kurtarıp düşünce bulutlarını geniş zaman süreçlerine yayarak düzenliyordu meditasyon yaparken. Memleketinin rahatlatıcı doğasının gözlerinin önünde kaydığı yolculukları da yorulmaktan ziyade dinlenmiş gibi hissettirmişti Riku’ya.

Hava iyiden iyiye kararırken önlerinde uzanan pirinç tarlalarının ardından küçük kasabadan parıldayan ışık toplarını görebiliyorlardı. İstikametleri olan Çadır Kent de hemen bu kasabanın kenarında konumlandırılmıştı. Otuzu biraz aşkın çadır düzenli bir şekilde sıralanmıştı. Çadır sayısından buranın beklediğinden daha fazla insana yuva olmaya çalıştığını fark etmişti. Ancak Çadır Kent’i baştan sona kaplayan sessizlik sıfır yaşam belirtisi veriyordu. Zaten savaşın baskısıyla yaşam çabası tüm omuzlarındayken hem yaşam standartlarının durumu hem de güvenliklerinin korunamaması halkın üzerindeki umutsuzluğu ve gerilimi artırdıkça artırıyordu. Riku bunu doğal bir neden sonuç ilişkisi olarak görüyordu ve duruma karşı elleri kolları bağlı olmak canını sıkıyordu. Burada yaşayan halka biraz da olsa yardımcı olabilmeyi istiyordu.

Çadır Kent’e girdiklerinde ilk dikkatini çeken etrafını shinobilerin sardığı iki çadır olmuştu. Burada yaşayan halk pek de bu çadırlara yaklaşmadan günlük yaşantılarına devam ediyorlar gibi görünüyordu. Diğerlerine kıyasla büyükçe olan ve merkeze konuşlanmış olan çadırın shinobilerce üs olarak kullanıldığı yargısına varmıştı. Ondan birkaç metre uzaktaki de büyük ihtimalle olay yeri olmalıydı. Shinobilere bu denli yakınken böyle bir cinayeti işlemek pek rastgele gelmiyordu, titizlikle ve planla uygulanmış olmalıydı. Sıradan bir insanın cesaret edeceği bir şey değildi, katil kendisine güveniyor ve sanki shinobilere meydan okuyordu.

"İstersen direk oraya gidelim ama çok dikkat çekeriz gibi geliyor bilemedim." Fuu’nun sözleriyle kafasındaki kurgulardan tekrar bulundukları ana dönüş yapmıştı Riku. Şu an yapacakları tek şey harekete geçmekti çünkü bu olayın fazla büyümeden kapatılması gerekiyordu. Fuu’nun da gitmekten bahsettiği olay yerini kendi gözleriyle incelemek için yanıp tutuşuyordu Riku da ancak görevlerinde gizlilik esastı. İkisinin kente girdiği gibi birden olay yerine gitmesi riskli gelmişti hem bir de önceliklerinden birisi Gekko’yu bulup ondan bu soruşturmayı yürütmek için destek almaları gerekiyordu. “Ben büyük çadıra girip Gekko-san’ı bulmaya çalışayım sen de istersen bir olay mahali etrafına göz at.” Şu aşamada ayrılmaları ve gözlemleri ardından bilgi birleştirmeleri uygun gelmişti. Hem aradıkları Gekko’nun olayın yaşandığı çadırın etrafında olabilme ihtimalinin yanında gözlerine çarpan en küçük detay bile bir şeylerin çözümünü getiren ipucu olabilirdi. Fuu ile kısa anlaşmaları üzerine olay mahalini Fuu'ya devredip kendisi öncelikli olarak aradıkları shinobiyi bulmak için ortadaki çadıra yönelmişti.

[GM - Naruto]

Off Topic

Riku ne yapacağına dair bir şeyler belirtmişse de, Fuu'nun ne yapacağına dair net bir eylem belirtmemiş olması nedeniyle, Fuu'nun bir RP daha yazması gerekiyor. Ardından gerekli olması halinde Riku da tekrar yazabilir, ancak böyle bir tercih yapmaması halinde konuya yazacağım.

Ayrıca, resmi tatil günlerinde ve hafta sonları siteyle ilgilenemiyorum. "O kadar gün bekledik, tur yerine uyarı geldi" diye düşünmenizi istemediğim için bunu belirtmek istedim.