[Kitamura Fuu & Mokuro Riku] Gölgenin İzinde

[GM - Naruto]

Genel; Kensaku konuşmasının ardından bakışlarını ikinizin üzerinde gezdiriyor. Yüzünde neye yorumlayacağınızı pek bilemediğiniz bir ifade bulunuyor ve bu sebeple atacağınız adımları dikkatli atmanız gerektiği konusunda hiçbir tereddüt yaşamıyorsunuz. Bu aşamada, Riku Fuu’nun davranışlarını ve tepkilerini de kolaçan ederek konuşmaya giriyor. Kensaku, yüzündeki gayri ciddi ifadeyi pek de bozmadan Riku’yu dinlemeye başlıyor. Ancak bu sıralarda Fuu olduğu yerden geriye doğru hareketlenirken “Yeterince saçmalık dinledim. Size bol muhabbetli günler!” diyor sinirli bir şekilde ve bulunduğunuz yerden yavaş adımlarla uzaklaşmaya başlıyor.

Riku; Fuu’nun gidişiyle ne yapacağını tam olarak kestiremesen bile Kensaku Fuu’nun gidişine gözlerini dikiyor ve aynı sırada mırıldanırcasına “Bırak gitsin.” diyor. Elbette sadece bu sözüyle seni yerinde tutup tutamayacağı konusunda emin olamayan Kensaku, sana birkaç kaçamak attıktan sonra, haorisini üste gelen tarafını hafifçe sıyırıyor ve beline sarılı kuşaktan üzerinde metalin de bulunduğu bir kumaş parçası çıkarıyor. Görüntü itibariyle Kensaku’nun çıkardığı şeyin bir alın bandı olduğunu rahatlıkla anlayabiliyorsun ve Kensaku da, sıyırdığı haorisiyle alın bandını diğer gözlerden korumaya çalışarak sana doğru gösteriyor. Alın bandının üzerinde bulunan Kusagakure’nin sembolü, hafif de olsa şaşırmana neden oluyor. Kensaku ise “Benim alın bandım. Kullanmayalı da epey oldu. En azından sözlerime itibar etmen için sana gösterebilirim.” diyor. Birkaç saniye alın bandını açıkta bırakan Kensaku, hemen ardından alın bandını eski yerine sıkıştırıyor ve haorisininin önünü bir kez daha kapatıyor.

Bu faslın ardından Kensaku etrafına hafifçe bakınıyor ve ardından aranızdaki mesafeyi bozmadan “Birçok şeyi bilmek istiyorsun, ancak bilmek istediklerini kaldırabilir misin bundan emin değilim.” diyor ciddi bir şekilde. Az öncesindeki tavırlarını bir nebze de olsa geri bırakmış gibi duran Kensaku “Eğer yine de niyetin bildiklerimi öğrenmekse, o zaman bunları kaldırabileceğini bana ispatlamalısın.” diyor. Bir anda sanki gözleri ufukta kaybolmuş Fuu’yla buluşmuş gibi uzaklara bakan Kensaku “Mesela arkadaşın… O bunu kaldırabilecek biri değildi. Eğer sen öyleysen, bahsettiğin tenha yere giderek bunu bana kanıtlayabilirsin.” diyerek konuşmasını sonlandırıyor. Kensaku’nun kanıtlama olarak üstünde durduğu konunun bir şekilde kendisiyle savaşman olduğunu anlaman bir hayli kolay oluyor. Yani, eninde sonunda Kensaku’yu alt etmeden veya ona kendini kanıtlamadan, Kensaku’da bilgi alabilecekmişsin gibi görünmüyor.

Off Topic

Kitamura Fuu üçüncü pasifliğinden dolayı konudan çıkartılmıştır. Konunun devam eden kısımlarında NPC olarak yer alacaktır.

[Mokuro Riku]

Her ne kadar gözünü Fuu’nun üstünde tutsa da kunoichinin terk edişi beklenmedikti. Ani yakalandığı eyleme bir tepki verememişti bile. Sıkkınlığını keskince dile getiren görev partnerinin ardından bakakalan Riku’nun kafasındaki çarklar huzursuzca dönüyor, içerisinde bulunduğu durumu tekrar ölçüp tartıyordu. Fuu’nun kendisini bırakması onun da birileri tarafından sürüklendiğini hissetmesinden mi kaynaklanıyordu? Riku bu rahatsız edici his ile boğuşmaktaydı ancak Çadır Kent’e geldiklerinden itibaren ilk defa bir şey keşfedebilmenin eşiğinde hissediyordu. Kimsenin bilmediğini iddia ettiği sembolün ne olduğunu öğrenme isteği, görevin nasıl sürdürülmesi gerektiğini düşünmesini baskılıyordu. Buna ek olarak Otame’den almak istediği mektubun kendisini bu cinayetten daha mühim olabilecek bir unsura götüreceğine inanıyordu. Mektupları alabilmenin yolu da yine Kensaku’dan geçiyordu.

Diğer bir seçenek olarak belki de Fuu gibi bu şaibeli adamdan uzaklaşmalı ve cinayetin deşifresini birlikte yürütmeleri gereken Gekko’yu bulmalıydı ancak buradaki shinobilerin kendisine sunacakları daha fazla şey olmadığından neredeyse emindi, ilerleyebileceği tek rota Kensaku yönündeymiş gibi hissediyordu. Henüz Fuu ile aklındakileri paylaşabileceği yalnız bir an bulamadığı için onun görüşlerinden mahrumdu ve kunoichinin ne yapacağını kestiremiyordu. Zihninin ikilemi arasına giren “Bırak gitsin.” cümlesiyle diğer çadırların arasında yavaşça uzaklaşan siluete dalan gözlerini kendisine kaçamak bakışlar atmakta olan Kensaku’ya yöneltmişti. Adamın sembol hakkındaki bilgisi gerçekse izleyeceği yolun bir şekilde zaten karşısındakiyle kesişeceğini tahmin ediyordu bu yüzden şu an yanındayken Kensaku’dan alabileceği bilgi sınırını zorlamaya çalışacaktı.

Adamın haorisine uzanan eliyle hafif bir gerilim yaşayan Riku, dikkatini ayırmıyordu. Sözleri kalabalık içerisinde bir saldırıya girişmeyeceği yönünde olsa da zerre güvenini kazanmayan adama karşı tetikte olmakta fayda vardı. Savunması gerekeceği bir atak bekliyor gibi elini belindeki ekipman çantasına götürmeye hazır duruyordu. Adam, soluk renkli elini kuşağının arasından gizlice çıkardığında avuçları arasında bir kumaş parçasını tutuyordu. Kensaku’nun elinde bir alın bandı görmenin şaşkınlığı kumaşa iliştirilmiş metal plakanın üzerine kazılı o tanıdık zikzağı fark etmesiyle katlamıştı.

“Benim alın bandım. Kullanmayalı da epey oldu. En azından sözlerime itibar etmen için sana gösterebilirim.” Duyduklarına, gördüklerine ne denli inanması gerektiğini bilememişti. Riku, adamın alın bandını çalmış olabileceğinden şüphelenirken bir yandan da Kusa shinobisi olma olasılığı her ne kadar isteğini anlamlandıramasa da Riku’yu bildiklerine götürmesi için ona bir şans vermesini dürtülüyordu.

Kensaku’nun düşmanlıktan uzaklaşmaya başlamış ancak hala noksansız ciddiyetiyle sürdürdüğü konuşmasını dinliyordu. Kensaku neyi itiraf edecekti, sembolle ne alakası vardı? Riku gerçekten bilmek istiyordu. Zayıf noktası ayyuka çıkmış gibi ürpermişti. Bu isteği görevinden bağımsız bir biçimde; aklına ne zaman bir soru işareti takılsa öğrenme açlığı tüm bünyesini ele geçiyor, küçük detaylarda kendini kaybediyordu. İkizinin çıktıkları eski bir görevi aynı dürtüyle takımını tehlikeye atması sonucu kendisine “Merakın zihnine ket vuruyor.” dediğini anımsamıştı. Kensaku ne denli girişeceği adımın ağırlığından dem vursa da Riku, neler yaşayıp, öğreneceğinden ziyade hatalarını tekrarlıyor olmaktan, kendisini hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyordu.

Riku, kendisini yanıltmayarak korkuyla adım atamamaktansa riske doğru koşmayı bir kez daha aklına koymuştu. Artık daha fazla konuşmaya çalışmanın karşısındaki adamın kararlılığını etkileyebilmesinin imkanı yoktu. Kollarını yavaşça göğsünün altında birleştirip kafasını hafifçe arkaya atarak adamla aynı ciddiyetle konuşmaya girişti. “Bana gösterdiğiniz şey sizin gerçeğinizse aynı kaygıları paylaştığımızı umut ediyorum. Peki…” Kısa bir duraksamayla gözlerini Kensaku’nun gözlerine kilitleyerek lafına devam etmişti: “Şartınızı kabul ediyorum. Bana daha neler gösterebileceğinizi merak ediyorum Kensaku-san.” Kendi kendine “Ah, işte yine gidiyoruz.” diye düşünüyordu. Yine kendini dizginleyememişti ve anlık dürtüleriyle kararlar veriyordu.

[GM - Naruto]

Off Topic

Gecikme için üzgünüm, konu sonunda karşılığını vereceğimden emin olabilirsiniz. Tabi karakteriniz hayatta kalırsa... ehi...

Kensaku’ya verdiğin cevabın ardından, Kensaku’nun yüzünde pek değişen bir ifade olmuyor. Konuşmaya başladığınızdan beri sürdürdüğü tavırlarına devam eden Kensaku hafifçe sağ eliyle kafasının arka kısmını kaşıyıp saçlarını hafifçe dalgalandırdıktan sonra “O zaman gidelim.” diyor sade bir ses tonuyla. Bu sözlerinden sonra yanından yavaşça geçip gidiyor ve herhangi bir harekette bulunmasa da, senden kendisini takip etmesini istiyor.

Kensaku’nun birkaç adım ardında, shinobi iç güdülerinin getirdiği tüm ihtiyatla birlikte ilerlemeye başlıyorsun. Az önce geçtiğin yolda gördüğün insanların, bu kez Kensaku’ya kaçamak bir bakış attıklarını ve hemen ardından ne yapmaktalarsa o işe geri döndüklerini görüyorsun. Bu anlık bakışları ancak senin gibi birinin fark edebileceğini bilsen de, diğer insanlar bu bakışlarının yakalandığından çok da haberdar durmuyorlar. Ancak halen de bu insanlardan olumsuz bir hava veya kötü bir aura hissetmiyorsun. Dolayısıyla da hala bu insanların neden burada olduğun veya Kensaku’yu takip ettiğin konusunda fikirleri olmadığını anlayabiliyorsun. Tek hissedebildiğin, Kensaku’yu takip ediyor olmanın biraz garip karşılandığından ibaret oluyor.

Tüm bu hislerine rağmen, Kensaku tedbirsiz ve son derece salaş bir şekilde yürümesine devam ediyor. Üstüne gelen bakışlarını bile umursamadığını fark ettiğin Kensaku, adımlarını ufak ufak hızlandırmaya başlarken bir anda duraksayıp senin yanına gelmene olanak sağlıyor. Tam olarak Kensaku’nun sağ tarafına denk geldiğin anda, Kensaku tekrar adımlamaya başlıyor ve aslında bu anlık duraksamasının nedenini de ortaya koyuyor. Hafifçe nefes alıp, sadece senin duyabileceğin bir ses tonuyla “Kusagakure’ye bağlılığını ve köyün her zaman iyiliğini istiyorsundur. Zaten bunun için yaşamıyor muyuz?” dedikten sonra esas konuya gelmek istercesine bakışlarını sana deviriyor. Seni yavaşça süzdükten sonra “Tek bir soru soracağım ve cevabını da iyice düşünmenin ardından alacağım.” diyor. Sözlerine bir teyit bekleyen Kensaku bakışlarından bu teyidi aldıktan sonra “Ya köyünün görmek, duymak veya bilmek istemeyeceğin kötü bir yüzünün olduğunu öğrenseydin, o zaman ne yapardın?” diyor. Bu sözlerinin ardından sana birkaç saniye sadece bakıyor ve sonra adımlarını hızlandırarak yine önden yürümeye devam ediyor.

Yaklaşık 15 dakikalık bir yürüyüşün ardından açık bir alana geliyorsunuz Kensaku’yla birlikte. Etrafta insana dair pek bir işaret bulunmazken, tek görebildiğin belki de birkaç sene evvel ekilip biçilen, ancak şu anda kaderine terk edilmiş tarlalar oluyor. Yarı ıslak zemin adımlamayı bir nebze zorlaştırsa da, böylesine zeminlere alışık olmandan dolayı herhangi bir sorun teşkil edecek gibi durmuyor senin adına. Kensaku senden yaklaşık 20 metre kadar ilerledikten sonra “İlk olarak cevabı duymak isterim. Sonra da nelerin olduğunu görmek…” diyor emredici veya rica eden bir tondan uzak bir ses tonuyla.

Etrafına biraz bakındığından Kawarimi için kullanabileceğin herhangi bir cisim göremiyorsun. Bununla birlikte Kensaku’yu süzdüğünde, onun bir savaş pozisyonundan uzak, sıradan bir duruş sergilediğini görüyorsun. Ancak yine de bu duruşunun ardında bir özgüvenin olduğunu da fark edebiliyorsun. Bu yüzden, Kensaku’nun sana ansız bir saldırı yapmayacağından emin olsan da, böylesine bir saldırıyı gerçekleştirmen halinden ne denli başarılı olabileceğin konusunda pek net bir cevap bulamıyorsun.

[Mokuro Riku]

Kensaku’yla aralarındaki durgun ve stabil duygu yoğunluğunda ilerleyen iletişimleri Riku’ya ortak bir dalga boyutunda anlaşıyorlarmış gibi geliyordu. Artık içerisine adım attığı yoldan dönmeyi düşünmüyordu, en azından bu yolculuğu anlam veremediği inişli çıkışlı duyguların aklını karıştırmasıyla geçirmektense kendisiyle aynı seviyede ve net olmasından dolayı memnundu. Adam yanından geçip ilerlemeye başladığında da tek kelime bile etme gereği duymadan ardından takip etmeye başlamıştı.

Bu sefer kendisinin dahi ne alaka dediği ikili olarak Çadır Kent’in sokaklarını ikinci kez adımlıyordu. Kentin umut dolu planlarla kurulmuş yuvaların neşesinden ve renginden yoksun alelacele yerleşilmişlikle birbirine benzer sokakları kendi köyünün sokak manzarasından çok uzaktı. Yaşam saçmaktansa tahammül etmenin ağırlığı kaplamıştı havayı. Önünde yürüyen adamın köy halkı için ne anlam atfettiğinin merakı ve dikkat çekmeme içgüdüsüyle bir yandan da insanları incelemeyi eksik etmiyordu. Halkın kaçamak bakışları Kensaku’yla kısa süreli buluşup ardından işlerine geri dönüyordu. Pek ardından bir şeyler çıkarabileceği bir tepkiyle karşılaşmamıştı, yalnızca ikisinin neden birlikte olduğuna anlam verilememişe benziyordu ki hislerinde haksız da değillerdi.

Kendi tedbirliliğinin aksine önünde rahat adımlarla ilerleyen adamın etrafına karşı olan ilgisizliği ve duyarsızlığı aklında tanıdık hislerin yeniden canlanmasına sebep oluyordu. Kendi köyünde Riku, bu tavrı kendini koruyabilmek için yıllar önce edinmişti. Köyün ailesine karşı olan düşmanlığı henüz doğru ve yanlış kavramının ayırdına dahi varamayacak bir çocuğun omzuna yükleniyordu. Henüz anlam veremediği yaşlardayken her ters bakışa kavga çıkaran ikizinin aksine çözümü kendini evine, güvenli alanına kilitleyip zihninde dışarıdan ayrı bir dünya kurmakta bulmuştu. Kendilerine yöneltilen nefretin kaynağını anlayabildiğinde, o zaman dek kafasındaki bir hayalden ibaret olan insanlığa dair merakı hüsrana dönüşmüştü.

Kensaku’nun hızlı adımlarını aniden kesmesinin ardındaki niyet yanına yaklaştığında ortaya çıkmıştı. Aynı tempoda yanında yürürken bir yandan konuşup bir yandan da kendisine yönelttiği bakışlarda adam için kendi düşüncelerinin onun için önemli olduğunu hissedebiliyordu. Kensaku’ya olan onu anlama isteğinin karşılıklı olduğunu sezmişti. Belki amaçları farklıydı ancak bu yabancıyla bu denli ortak noktada buluşmak normal miydi? İnançlı birisi olsa bunu kader gibi yüksek bir güce atfedebilirdi.

Konuşmasını noktaladıktan sonra tekrar adımlarını hızlandırıp önüne düşen Kensaku, Riku’ya yönelttiği soruları düşünmesi için zaman vermişti. Köyüne bağlı olduğu ve daima köyünün yararına çalıştığı doğruydu, ancak Riku bunun için mi yaşıyordu? Hayattaki en önemli değerin köyünün refahı olduğu kendisine dayatılarak büyümüştü. Belki babasının yaşam amacı buydu ama Riku shinobiliği sanki bildiği tek şeymiş olarak görüyordu. Babasının hiçbir zaman başka bir yol seçmesine izin vermemesi söz konusu değildi; shinobiliği kendi isteğiyle, tüm sorumluluğunu ve gerekliliğini bilerek tercih etmişti. Yaşadığı dünyanın sistemi buydu; istediklerini elde edebilmek, kendi özgürlüğünü sağlayabilmek için öncelikle güç elde etmesi ve bu güçle diğerlerinin özgürlüğünü ve yaşamını sağlaması gerekiyordu. Bireysellik kendisini daha ileriye taşıyamazdı. Bunu kabullendiğinde kendinden nefret etseler dahi diğerleri için çabalamayı öğrenmişti. Bu sefer onları gözlemlemek, anlamaya çalışmak kendisi için bir gizeme, tutkuya dönüşmüştü. Kendisinin nasıl görüldüğünü zerre umursamıyordu; tek önemli olan insanların ona verebilecekleri, öğretebilecekleriydi.

“Ya köyünün görmek, duymak veya bilmek istemeyeceğin kötü bir yüzünün olduğunu öğrenseydin, o zaman ne yapardın?” Kensaku’nun cümlesini tekrarlıyordu içinden. Gözlerini önünde yürüyen adamın sırtına çevirdi kısa bir anlığına. Küçük bir gezintidelermişcesine rahat postürü kendisine bıraktığı sorunun ağırlığıyla tezat düşüyordu. Bir shinobi olarak vereceği cevap kesinlikle köyünü her durumda desteklemek olacaktı ama Riku, konu hakkında kendi hisleriyle de bir bağlantı kurmaya çalışıyordu. Bir yönetimin düzeni koruyabilmek adına doğru olmayan eylemler gerçekleştirmesi şaşılacak bir durum değildi. Halkın korunabilmesi için onlar bilinçsiz mutluluklarını sürerken gölgelerde ağır işleri birilerinin yapması gerekiyordu. Bu eylemlerin doğru ya da yanlışlığı etkilediği kişilerin nüfusu ya da nüfuzu ile belirlenebilir miydi?

Kensaku’nun sakladıklarını kaldıramayacağına ihtimal vermiyordu ancak ne yapacağı konusu kendisi için de bir muammaydı. Her birey gibi kendi etik anlayışı vardı ancak kendi değerleri ile köyünün çeliştiği durumlarda köyüne karşı gelmek doğru bir yol muydu? Toplum, kendinden öte bir oluşumdu ve kendisini ne denli uzak hissetse de bu oluşumun bir parçasıydı. Tek başına kendi belirlediği kurallarla yaşamakla şu an eline bir şey geçmezdi.

Kenti artlarında bırakıp eskiden bereket saçmış olduğunu tahmin ettiği ancak şimdi büyük bir çamur birikintisine dönmüş alana gelmişilerdi. Toprakta olduğu gibi etrafta da canlılığa dair iz yoktu. Çadır Kent’i kaplayan hüzünlü hava buradaki hiçliği bile etkisi altına almış gibiydi. Kensaku kendinden 20 metre kadar uzağa ilerledikten sonra durup işte geldik dercesine bakıyordu. Yol boyunca kendi zihninde kefelerini doldurup boşalttığı terazinin ne sonuç verdiğini biliyordu. Karşısındaki adama karşı hissettiği empati ona henüz güven duymuyor oluşunu değiştirmeye yetmezdi.

Riku, hızlıca çevreyi inceleyen gözlerini kendisinden cevabını bekleyen Kensaku’ya çevirmişti. Karşısından sezdiği gibi kendisi de henüz ani bir saldırı planlamıyordu. “Kensaku-san, doğru ve yanlış kavramlarının bazı durumlarda tek yüzlü olmayabileceğini düşünüyorum. Belirli bir yargıya varabilmem için somut kanıtlar görmeli ve durumu daha yetkin şartlar altında değerlendirmeliyim. Siz hiçbir şey bahsetmedikçe verebileceğim tepkiyi anlamamız pek mümkün gözükmüyor.” Kendisine verilen emirlere sadıktı, önüne atılacak bir şeyin peşinden sürüklenecek değildi ancak iki tarafı da değerlendirme düşüncesinde gerçeklik payı vardı. Önüne koyulacak olanın ne olduğu nasıl bir tepki vereceğini değiştirebilirdi. Kısa bir nefes aldıktan sonra durgun ses tonunda konuşmasına devam etti: “Ancak belirtmeliyim ki çabalarım gerçeğe ulaşabilmek ve sorumluluğumu yerine getirebilmek içindir. Korumam gerekenleri tehlikeye atan hiçbir eyleme göz yumamam.”

Henüz savaşmak konusunun üstünde durmamıştı. Savaşmaktan daima olabildiğince uzak durmayı tercih ediyordu, bu korkudan ziyade ona gereksiz efor harcamak gibi geliyordu. Bu kaçışının da sonuna ulaşmış hissediyordu. Konuşmasını yaptıktan sonra sakin ama okunu çekmeye hazır bir şekilde tetikte duracak ve karşısındaki adamın her hamlesini yakalamaya çabalayacaktı. Anlamsız kavgaları sevmese de bir yandan meydan okumaları seviyordu; içinde karşısında kendine güvenle duran adamın neler yapabileceğine dair bir merak vardı.

[GM - Naruto]

Sözlerinin ardından Kensaku’nun yüzünde belli belirsiz bir tebessüm oluşuyor. Bu tebessüm ne memnuniyete ne de memnuniyetsizliğe işaret gibi dururken Kensaku “Somut kanıtlar… Yetkin şartlar… Ve koruman gerekenler…” diye mırıldanıyor. Sözlerinin sadece bu kısımlarını bir kez tekrarlayan Kensaku yüzündeki tebessümü bozmadan “Bunlar hep iyiye işaret…” diyor. Yüzündeki tebessümü göz açıp kapayıncaya kadar silen Kensaku “Madem gelmeyeceksin, o zaman ben gelirim!” diyor ve hızlı bir şekilde yerinden fırlayarak sana doğru harekete geçiyor! Kensaku sana doğru koşmaya başlarken bir yandan da el mühürleri yapmaya başlıyor. Kensaku’nun el mühürleri sana çok da bir şey anlatmazken, aranızdaki mesafe 10 metreye kadar indiğinde el mühürlerini bitiren Kensaku derin bir nefes alıyor, ardından “Katon; Goukakyuu no Jutsu!” diyerek ağzından 3 metre çapında bir alev topu çıkartıyor ve alev topu doğrudan üzerine doğru gelmeye başlıyor!

[Mokuro Riku]

Kensaku’nun verdiği tepki yine bir bulmaca gibiydi Riku için. Adamın yüzündeki hafif tebessümü seçebiliyordu ancak bu ifadeyi nasıl bir manaya yoracağını bilmiyordu. İnsan duygularını oldum olası net bir şekilde algılayabildiğini düşünmüyordu, buna üstelik Kensaku’nun temelini belirleyemediği amacı ve nadiren yüzüne yansıyan hisleri kendisini daha da zorluyordu. Tek hissedebildiği, Riku’nun konuşmasından seçip tekrarladığı kelimelerin ikiliyi ortak bir hususa ulaştırabileceğiydi.

Adamın, yüzüne yerleştiği denli hızlı bir şekilde silinen tebessüm henüz kelimelerini duymaya gerek kalmadan Riku’nun içindeki tehlike alarmını harekete geçirmeye yetmişti. Çevresinden hamlesini planlayacak bir ilham bulamadığı için edecekleri dansı şimdilik karşısındakinin şekillendirmesine izin vermekte ve onun hareketlerine göre kendininkileri belirlemekte karar kılmıştı. Kendi tepki süresinin daha kısa olduğu inancıyla bir kumar oynuyordu, vücudundaki adrenalin de bir yandan kendine olan inancını körüklüyordu.

“Madem gelmeyeceksin, o zaman ben gelirim!” Kensaku, konuşmasının ardından zaman kaybetmeden hızla kendisine yaklaşsa da Riku’nun bakış açısında zaman yavaşlamış gibiydi. Tanımlayamadığı el mühürlerinin sonucunu yakalayıp buna göre hareket etmekten başka bir seçeneği yoktu. Vücudu gergin, gözleri hafifçe kısılmış bir şekilde dikkatlice karşısındaki adamı izliyordu. Adam, aralarındaki mesafeyi yarıya indirdiğinde derin bir nefes alıp kendisine doğru dev bir alev topu yollamıştı. Kırmızı-turuncu közlerini saçarak üzerine gelen top Kensaku’yu görüşünü tamamen kapatıyordu. Adamın kör noktada fazla vakit geçirmesini ve ani bir atakta bulunmasını istemiyordu. Katon kullanıcısı olması zaten keyfini kaçırmıştı; Fuuton ninjutsularına fazla bel bağlayamayacaktı. Yine de kendi elementini saldırıdan ziyade bir destekleyici olarak kullanmaya alışkındı.

İki elini birbiriyle buluşturup tori mührünü yaparken bu sırada chakrasını ayaklarına yönlendirerek odaklanacaktı. Tobikoshi no Jutsu ile alev topunun üzerinden atlamayı ve yükseklikten faydalanarak Kensaku’nun pozisyonunu belirlemeyi hedefliyordu. İvmesini kaybederek düşüşe geçtiği sırada okunu yayıyla buluşturup Kensaku’nun sol bacağına hedef alarak sıkmayı planlıyordu. Adamın mobilitesini düşürmek için bacağıyla okunu buluşturmayı tercih ederdi ancak eğer yüksek konumu ve adamın pozisyonu bacağını hedeflemeyi imkansızlaştırıyorsa daha açıkta olacağını tahmin ettiği baskın kolu olduğunu düşündüğü yemiş kırdığı tarafın omzuna yönelecekti.

[GM - Naruto]

Tobikoshi no Jutsu’yu aktif etmenle birlikte, çakranı ayaklarının altında sıkıştırıyor ve üzerine gelen alev topu ile arandaki mesafeyi belirledikten sonra, sıkıştırdığın çakrayı ani bir şekilde aşağıya doğru veriyorsun. Üzerine gelen alev topunun üzerinden rahatlıkla sıçrayarak kurtulmayı başardığında, gözlerin Kensaku’yu arıyor ve Kensaku’nun alev topunun bir metre kadar arkasından koşmakta olduğunu görüyorsun. Kensaku’nun yolladığı alev topunun yok olmaya başlamasıyla birlikte kafasını hareket ettirdiğini de bu esnada fark edebiliyorsun. Seni aradığını anladığını Kensaku’ya fırlatmak için okunu ayarlıyorsun. Konumun itibariyle Kensaku’nun sol bacağına başarılı bir atış yapma ihtimalini oldukça düşürüyor ve bu nedenle Kensaku’nun baskın kolu senin için daha kolay bir hedef haline geliyor. Yayından fırlayan ok ile beraber Kensaku’nun bakışları da aşağıya doğru düşmekte olan bedenine iliştiğinde, Kensaku’nun okunu fark ettiğini anlayabiliyorsun.

Vücudun yere doğru inerken Kensaku da üzerine gelen oktan kurtulmak için hamlesini yapıyor. Vücudunu hafifçe geriye doğru atan Kensaku, yine de bu kaçış hamlesinde tam anlamıyla başarılı olamıyor ve okun Kensaku’nun sağ kolunu sıyırıp yere saplanıyor! Kensaku’nun dirseği ile bileği arasındaki kısmın orta noktalarına doğru oluşan sıyrık, bir parça eti de koparmış gibi görünüyor. Kensaku’nun içgüdüsel olarak geriye çekilmesini sürdürdüğü anda, kıyafetinin yırtılan parçasını koparıp yarasının üzerine sarmaya başladığını görüyorsun.

Yere inmenle birlikte, Kensaku da yarasını hızlıca sarmış gibi duruyor. Aslında baktığında, Kensaku’nun tüm bu aksiyonunu hızlı ve kısa sürede halletmiş olması, onun nitelikli biri olabileceği ihtimalini güçlendiriyor kafanda. Kensaku ile göz göze geldiğin anda yüzünde hafif bir tebessüm olan Kensaku “Daha önce hiç yay ve ok kullanan biriyle karşılaşmamıştım. Ama alışacağım, ne dersin?” diyor. Kensaku bu kez saldırı sırasını sana vermiş gibi defansif bir duruş alıyor. Ancak yine saldırmama ihtimaline karşı, her an saldırıya da geçebilecek gibi de bir havayı vermeyi ihmal etmiyor.

[Mokuro Riku]

Kafasında kurduğu taslağın ilk aşamasını başarmıştı. Ayaklarının altında sıkıştırdığı çakrayı doğru zamanda yere salmış ve alev topunun üzerine geçmişti. Bu kısımda pek de zorlanmayacağını kestiriyordu zaten. Havada olmak her zamanki gibi iyi hissettirmişti Riku’ya. Ayaklarının yerden kesilmesi, sonsuzluğu hissettiren gökyüzünde süzülürken yeryüzüne geniş bir perspektiften bakmak özgür olmakla ilintili geliyordu. Belki de yaratılışının gereğince tüm bedeninin havayla sarılması kendisine güç ve ilham veriyordu.

Alev topunun ardına baktığında Kensaku’nun jutsusunun peşinden hedefine doğru koştuğunu görebiliyordu. “Keşke olduğun yerde kalsaydın.” diye geçirdi içinden. İstediği atışın imkansız görünmesi ‘B planı’nı eyleme geçirmekten başka bir seçenek bırakmıyordu. Kensaku’nun rakibini arayan bakışları hedefine ulaşmadan önce kendi okunun hedefine ulaşması gerekiyordu. Olabildiğince vakit kaybetmemeye çalışarak sol omzuna asılı yayı tek hamlede eline alırken sağ elini de diğer omzuna çapraz asılı olan sadağa yöneltip içerisinden kullanılma şansı elde eden bir tane ok aldı. Yayını gererken üst vücudundaki kasların da yayla birlikte gerildiğini hissedebiliyordu.

Havadaki konumunu kaybetmeye başlarken ok da yayı Oroshi’ye veda etmişti. Aynı anlarda Kensaku’nun gözlerinin kendisini bulması oktan önce olmuştu. “Tch… Hay bin kunduz!” Diye mırıldandı. Birkaç saniye daha geç kalsa olmazdı sanki. Adamın üzerine gelen oktan kaçmak için geriye doğru yaptığı hamleyi izlerken başarısız olmasını umuyordu. Ok, Kensaku’nun sağ koluyla küçük bir buse verir gibi hafifçe buluşmuştu. Açtığı yara istediği saplanmadan çok daha küçük bir etki olsa da adamın saldırı pozisyonundan savunmaya gerilemesi kendisi için iyiye işaretti. Uzaktan saldırılarda elinde daha fazla kozu vardı ve olabildiğince aralarındaki mesafeyi kapatmamaya çalışacaktı.

Ayakları yumuşak toprakla buluştuğu anda Kensaku da yarasını sarmış ve devam etmeye hazır görünüyordu. Aceleci olmayan tavırlarının aksine dövüşürken oldukça atikti. Oka verdiği refleks ve hızlı toparlanması, aldığını iddia ettiği Shinobi eğitimini doğruluyor olabilirdi. Bu kesin olmasa da geçmişinde kesinlikle fazlaca mücadele verdiğini düşünüyordu. Dövüş yalnızca bir güç savaşı değil, aynı zamanda insana rakibi hakkında hem bilgi verebilen hem de hislerini aktarabileceği tutkulu bir eylemdi. Karşısındaki adamın kendisini yaptıklarıyla anlatmasını bir an olsun kaçırmamaya çalışıyordu.

Gözleri buluştuğunda gördüğü Kensaku’nun yüzüne yerleşmiş tebessümle birbirlerini keşfetmeye dair hislerinin kendisinden pek farklı olmadığı hissetmişti. Aksi tavırları ve soluk tenli suratındaki ciddi ifadeden dolayı defalarca şahit olsa da bu tebessüm hala oldukça tezat geliyordu. “Daha önce hiç yay ve ok kullanan biriyle karşılaşmamıştım. Ama alışacağım, ne dersin?” Söyledikleri izlenimini doğrular yöndeydi. Şu an Kensaku’nun güven sınavına tabii tutuluyor gibi görünüyordu. İkisi de birbirlerini anlamaya ve keşfetmeye çabalıyorlardı. İlk görüşünde çok soğuk ve ördüğü duvarla ulaşılmaz gelen adamı yavaş yavaş anlamaya başladığını ve hatta düşünce yapılarının benzer olduğunu hissediyordu.

Kensaku’nun tam da istediği gibi savunma duruşunu sürdürmesinden memnundu. Hamlesi için havayı biraz da olsun rahatlatmayı istiyordu. “Alışmamanızı tercih ederim Kensaku-san.” Diye yanıtlamıştı adamı. Dikkatli ancak tehditkar olmayan zarifçe bir hareketle tekrar sağ elini yeni bir ok almak için arkasına yöneltmişti. “Ama ilk seferiniz hatırına size birkaç numara gösterebilirim.” Dedikten sonra dudaklarına ilk defa bir tebessüm yerleşmişti. Gülümsemesi oldukça hafifti ancak Riku’nun suratına muzip bir ifade veriyordu. Sanki oynamaktan eğlenen ufak bir velet gibiydi.

Kendine geçen saldırı sırasında eline aldığı oku yayına yerleştirirken derin bir nefesle tüm göğsünü dolduracaktı. Adamın yaşam fonksiyonlarının ve vücudunun merkezi olan göğsüne doğru elinden geldiğince güçlü ve direkt bir atış yapmayı planlıyordu. Kensaku’nun okunu savuşturabileceğini tahmin ediyordu bu yüzden oku yalnızca adamın dikkatini ve eforunu başka bir yöne çekmek için bir yem olarak kullanmayı hedefliyordu. Nefesini Shinkuu Gyouku için kullanıp adamın verdiği tepkinin yönüne doğru üzerine hava topları yollayacaktı. Hemen ardından da boştaki sağ eliyle bacağına takılı olan ekipman çantasından iki tane shuriken çıkarıp ardı ardına adamın tekrar göğsüyle buluşturmayı hedefleyerek atacaktı. Kafasındaki hamleler silsilesi için hızlı ve dışarıdan okunamayan bir tavırda olmayı amaçlıyordu.

[GM - Naruto]

Kensaku’ya verdiğin cevap, yüzündeki tebessümü biraz daha arttırıyor. İçine düştüğün durumdan zevk almaya başladığına işaret eden bu tebessüm, aynı zamanda ilk kez karşılaştığı bir dövüş stiline karşı duyduğu heyecanı da sembolize ediyor gibi duruyor. Saldırıya geçeceğine yönelik sözlerinin ardından Kensaku herhangi bir cümle kurmadan vücudunu hafifçe öne eğiyor ve sağ ayağını bir parça öne çıkarıyor. Bu haliyle senden gelecek saldırıya karşı hazırlandığını anladığın Kensaku, her ne kadar öne doğru eğilmiş olsa da, göğsü hala açık bir hedef olarak önünde duruyor. Okunu istediğin gibi gerip yayından saldığın anda, okun havayı yarışını görebiliyorsun net bir şekilde. Ancak Kensaku da tıpkı senin gibi okun gelişini çok rahatlıkla görebiliyor ve hızlı bir şekilde öne attığı sağ adımından destek alarak kendini sağa doğru atıyor. Aynı zamanda Kensaku momentumunu da avantaja çevirmek istercesine sana doğru gelmek için adımlamaya başladığında ise, birden karşılaştığı hava topların Kensaku’nun tüm saldırı planlarını ortadan kaldırıyor. Üzerine gelen hava toplarını bir nebze geç fark eden Kensaku, sol kolu üste gelecek şekilde kollarını çarpı şeklinde hemen önünde ve yüz bölgesini de koruyacak şekilde birleştiriyor. Üzerine gelen hava toplarına karşı ancak bu savunma hamlesini yapabilen Kensaku, üç hava topuna da doğruca maruz kalıyor! Hava toplarının etkisiyle geriye doğru sürüklenen Kensaku’nun duruşunu bozmamak için belli bir direnç ortaya koyduğunu görebiliyor ve son saldırını da bu aşamada gerçekleştiriyorsun. Eline aldığı iki shurikeni Kensaku’nun göğsüne doğru fırlatıyorsun ve Kensaku’nun zaten hava toplarıyla mücadele içinde olması nedeniyle kaçacak pek bir yerinin olmadığını öngörebiliyorsun. Shurikenlerinin havada süzülüp Kensaku’nun üstte kalan sol kolunun bilek ile dirsek arasında kalan kısmına saplandığını gördüğün anda, saldırının tam anlamıyla başarıya ulaşmış olduğunu görüyorsun.

Bu aşamada hava topların ortadan yok olmuş ve shurikenlerin de Kensaku’nun koluna saplanmış durumda. Aranızdaki mesafe yaklaşık 20 metre kadar ve hızlı bir saldırı için imkanın var gibi görünüyor. Fakat şu an senin için en dikkat çekici detay, Kensaku’nun üç hava topuna doğrudan maruz kalmış olmasına rağmen halen ayakları üzerinde duruyor olması ve yüzünde belli belirsiz bir acı ibaresinin varlığını ortaya koyması oluyor.

[Mokuro Riku]

Kensaku’nun savunma postüründe istediği gibi göğsünü hedef alabildiğini fark ettiğinde zaman kaybetmeden okunu adama yollamıştı. Sanki ok adama doğru hızla uçarken kendi heyecanını da karşıya taşıyordu. Adamın tekrar saldırıya döndürmeye çalıştığı eylemini hava toplarının bölmesiyle kafasındaki planın tıkır tıkır işleyişiyle hazla karışık bir rahatlama hissediyordu. Alev topuna hava toplarıyla cevap vermenin eğlenceli bir misilleme olduğunu düşünüyordu. Ardı ardına fırlattığı iki shuriken sanki görünmez birer misina ile hedefine bağlı gibi havada istediği noktayla buluşmuşlardı.

Savaşları ilerlerken Riku heyecanını hissedebiliyordu ancak bu his aldığı hazla ilişkiliydi. Gerçekleştirdiği hamlelerin sanki bir deja vu yaşıyormuş gibi kafasındakilerle örtüşmesi kendisine olan güvenini artışa geçiriyordu. Başarılı olmak onun için kendi istediklerini gerçekleştirebilmiş olmaktı. Kendi inancının alevi körüklenirken benliğini, zihnini ve etrafını da daha net algılıyor gibi hissediyordu. Ne olacağının önemi yoktu o an, yalnızca tam anlamıyla durdurulamaz hissediyordu.

Saldırısının ardından kısa bir süre rakibinin durum kontrolünü yapabilmişti. Hava topları adamı yerinden bile oynatmamıştı. Fit görünümünden kapasitesinin ortalamanın üstünde olabileceğini tahmin ediyordu ancak bu denli dayanıklı olması Riku’yu şaşırtmıştı. Kensaku’nun eteğindeki taşları ortaya dökmek için daha da büyük bir istek duyuyordu. Bunu da adama karşı baskıyı artırıp iyice gözlem yaparak elde edebileceğini düşünüyordu. Yakaladığı tempoyu kaybetmeden sakinliğini koruyarak chakrasını çevresine odaklamayı planlıyordu. Havayı vücuduyla bir bütün haline getirip Urimi no Jutsu uygulayacaktı. Karşısındakini ne denli öğrenmeyi arzuluyorsa kendisini de o denli ele vermemek istiyordu. Kendini gizlemeye çalıştığı konumda adamın etrafında bir çember çizerek kendi soluna doğru ilerleyecek ve hedefini ok yağmuruna tutacaktı. Her atışının arasında değiştirdiği konumun tahmin edilemez olması için hem farklı hızlarda ilerleyecek hem de bacağının ardından hedefini üst vücudu ve alt vücudu arasında sırasız değiştirecekti. Farklı noktalara yaptığı atışların ilkini bacağına, ikincisini karnına, üçüncüyü bacağına ve dördüncüyü bu sefer yer değiştirmeden üçüncünün hemen ardından tekrar bacağına hedefleyecekti. Beşinci atışından önce yer değiştirirken kullandığı tekniği kapatmadan Kensaku’yu gözlemleyecekti.